คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 6 : Hyukjae's View
Chapter 6
Hyukjae
ผมเดินฝ่าฝูงชนเพื่อหนีคยูฮยอนไปให้ไกลที่สุด นึกถึงคำชวนของเขาเมื่อคืนนี้ คยูฮยอนชวนผมออกมาเพื่อซื้อเสื้อคู่รักให้กับผู้หญิงของเขาสินะ ให้ตายสิ เขาเห็นผมเป็นพระอิฐพระปูนหรือยังไงกัน ผมก็มีหัวใจนะ
แล้วหัวใจของผมก็รู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นคยูฮยอนยิ้มแบบมีความสุขกับเสื้อตัวนั้นด้วย
“นี่ไก่น้อย อย่าเดินเร็วนักสิ เดี๋ยวก็หลงหรอก”
คยูฮยอนรั้งข้อมือผมไว้ ทว่าผมกลับสะบัดมันออกอย่างรวดเร็ว ไก่น้อยอย่างนั้นเหรอ ผมเป็นแค่ลูกไก่สินะ เป็นแค่ลูกไก่ในกำมือของคยูฮยอนเท่านั้น
“ยัยไก่เบ๊อะ เป็นอะไรไปน่ะ”
คยูฮยอนจับข้อมือผมไว้อีกครั้ง คราวนี้จับแน่นเสียจนดิ้นไม่หลุดเลยจริงๆ ซ้ำยังดึงเข้าไปกอดจนผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ มาจากตัวเขา ผมค่อยๆ ช้อนตาขึ้นไปมองหน้าของคยูฮยอน น้ำตาของผมกำลังจะไหลออกมาอยู่ร่อมร่อ ผมจึงต้องรีบก้มหน้าเพื่อหลบซ่อนน้ำตาเอาไว้
หากแต่สายตาเจ้ากรรมยังดันไปสะดุดกับถุงเสื้อคู่รักจนได้
“อย่าหลบหน้าฉันสิ”
“ฉันเป็นพี่นายนะ กรุณาให้เกียรติฉันและเรียกฉันว่าพี่ด้วย” ผมพูดทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าก้มตาอยู่
“อย่าทำตัวเป็นเด็กได้ไหม นายงอนอะไรก็บอกฉันมาสิ ฉันจะได้รู้”
“เรื่องของฉัน นายไม่จำเป็นต้องรู้”
ผมบอกเขาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมอง ดูเหมือนว่าคยูฮยอนจะตกใจกับคำพูดของผมอย่างมาก เขาคลายมือของตัวเองออกจนผมเป็นอิสระ หากแต่ดวงตาคมกริบยังคงจ้องมองที่ใบหน้าของผมอย่างไม่วางตา
“นายหมายความว่า...เราไม่ได้เป็นอะไรกันใช่ไหม” คยูฮยอนบอกเสียงเศร้า ซึ่งผมได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ เพราะคนที่เศร้ามันควรจะเป็นผมมากกว่าเขาไม่ใช่เหรอ
“ใช่ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เพราะฉะนั้น...”
“...”
“...นายก็เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว อย่าชวนฉันมาทำอะไรแบบนี้อีก ฉันไม่อยากรู้ว่านายกับผู้หญิงคนนั้นไปกันได้ดีแค่ไหน ฉันไม่อยากรู้ได้ยินไหม”
ถึงแม้จะโมโหแค่ไหน ผมก็จะไม่เอ่ยเรียกชื่อของคยูฮยอนเด็ดขาด เพราะผู้คนที่รายล้อมเรามีจำนวนมากเกินไป เราสองคนอาจจะตกเป็นเป้าสายตาได้ ผมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาย คยูฮยอนทำท่าจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่ผมกลับเดินหนีเขาออกมาก่อน
“อึนฮยอก!”
เสียงตะโกนของคยูฮยอนทำให้ขาของผมหยุดกึกอย่างตกใจ คยูฮยอนกำลังทำให้ผมตกที่นั่งลำบากซะแล้ว ทั้งผู้หญิงผู้ชายที่เดินอยู่บริเวณนั้นต่างจ้องมองมาที่ผมและคยูฮยอนด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมหันกลับไปมองคยูฮยอนอย่างขอความช่วยเหลือ ภายใต้กรอบแว่นตาและหมวกไหมพรมที่ผมสวมใส่อยู่ มันคงไม่ยากนักหรอกที่แฟนคลับของซูเปอร์จูเนียร์จะจดจำพวกเราได้
เพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้น คยูฮยอนก็วิ่งพุ่งตรงมาที่ผมทันที
“วิ่ง!”
ข้อมือของผมถูกคยูฮยอนจับไว้ แล้วร่างของผมก็ปลิวไปตามแรงดึงนั้น เราวิ่งหนีผู้คนบางส่วนที่วิ่งตามมาถ่ายรูปของพวกเรา หวังว่าความเร็วของเราทั้งสองคนจะทำให้รอดพ้นจากเสียงชัตเตอร์นะ
คยูฮยอนพาผมวิ่งมาเรื่อยๆ ผ่านคนที่เดินสวนกันอย่างแออัด จนตอนนี้เราแทบจะอยู่อีกมุมหนึ่งของตลาดทงแดมุนอยู่แล้ว คยูฮยอนดึงผมเข้าไปหลบในซอกตึกแห่งหนึ่ง ก่อนที่แฟนคลับบางคนจะวิ่งผ่านหน้าพวกเราไป ทิ้งไว้เพียงเสียงเหนื่อยหอบของผมและคยูฮยอนเท่านั้น
“ฉันขอโทษ~”
คยูฮยอนเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เขากุมมือผมไว้แน่นราวกับกลัวว่าผมจะหายไปไหน เหงื่อที่ไหลซึมออกมาตามมือทำให้ผมรู้สึกตัวและชักมือออกอย่างเขินอาย
“ช่างมันเถอะ นายไม่ได้ตั้งใจนี่นา”
“ไม่หรอก ฉันตั้งใจ”
คำตอบของคยูฮยอนทำเอาผมตาโต ผมยกกำปั้นขึ้นสูงหวังจะทุบเขา แต่คยูฮยอนกลับรวบข้อมือของผมได้เสียก่อน แถมยังดันตัวผมไปติดผนังตึกเสียด้วย
“นะ...นาย...จะทำอะไรน่ะ”
“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าทำไมฉันต้องพานายวิ่งมาถึงนี่”
ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะส่ายหน้าดุ๊กดิ๊กไปมา คยูฮยอนกำลังคิดอะไรของเขาอยู่นะ แล้วนี่มันยังไงกันแน่ ผมเข้าใจดีว่าซอกตึกมันก็มีพื้นที่คับแคบเป็นธรรมดา แต่คยูฮยอนจะยืนห่างผมมากกว่านี้สักสองเซ็นฯ ไม่ได้หรือไง ผมแทบจะหยุดหายใจอยู่แล้วนะ
“ผู้หญิงคนที่นายคิดว่าฉันจะซื้อเสื้อไปให้ นายเคยเห็นเธอเหรอ”
“ไม่ ฉันไม่เคยเห็น” ผมตอบอย่างตรงไปตรงมา แต่คยูฮยอนก็ยังขยับเข้ามาใกล้ผมอยู่เรื่อยๆ
“ถ้าไม่เคยเห็นแล้วรู้ได้ไงว่าฉันมีผู้หญิงคนอื่น”
ผู้หญิงคนอื่น? พูดอย่างนี้ก็เหมือนเราสองคนคบกันเป็นแฟนแล้วน่ะสิ คยูฮยอนนี่ถนัดในเรื่องให้ความหวังคนอื่นจริงๆ เลยนะ
“อึนฮยอก นายโกรธเพราะคิดว่าฉันซื้อเสื้อคู่ให้กับผู้หญิงใช่ไหม”
“ฉันเปล่า” ผมก้มหน้าตอบคำถามอย่างมีพิรุธ จนคยูฮยอนต้องเชยคางของผมขึ้นไปมองหน้าเขาใกล้ๆ
“เปล่าแล้วทำไมต้องเดินหนี ทำไมต้องพูดจาไม่ดีกับฉัน ทำไมต้องร้องไห้ ทำไมต้องทำให้ฉันเป็นห่วง”
“ค...คือ...”
ผมได้แต่อ้ำอึ้ง คำพูดของคยูฮยอนถูกหมดทุกอย่างเลยจริงๆ ผมโกรธที่คยูฮยอนซื้อเสื้อให้คนอื่นที่ไม่ใช่ผม โกรธจนต้องเดินหนี โกรธจนทำให้ไม่อยากพูดจาดีๆ ด้วย โกรธจนร้องไห้และทำให้เขาเป็นห่วง
ผมไม่ได้เถียงคยูฮยอนสักคำเดียว เขาค่อยๆ ปล่อยมือผม พร้อมกับหยิบเสื้อในถุงออกมาตัวหนึ่ง มันเป็นเสื้อที่ใส่แล้วต้องเดินอยู่ด้านซ้ายมือ เป็นเสื้อที่ตัวเล็กกว่า
...เป็นเสื้อสำหรับผู้หญิง
“ที่นี่ไม่มีกระจก แต่นายก็คงพอมองออกใช่ไหม”
คยูฮยอนทาบเสื้อกับตัวของผม เสื้อลายหัวใจครึ่งดวงตัวนั้นมันมีขนาดพอดีกับตัวผมเลย ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขา คยูฮยอนยิ้มบางๆ ให้ผมอยู่ ผมจึงยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน
“เสื้อตัวนี้เป็นของฉันเหรอ อ๊ะ!”
คยูฮยอนไม่ได้ตอบอะไร หากแต่เขาดันตัวของผมให้ติดกับผนังตึกอีกครั้ง ข้อมือของผมถูกยกขึ้นสูงแล้วตรึงไว้กับผนังจนไม่อาจจะหนีไปไหนได้ คยูฮยอนค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นของเขาทำให้เบือนหน้าหนี ก่อนจะ...
“จุ๊บ!”
เสียงจุ๊บแก้มเบาๆ ดังขึ้นที่ข้างหู และที่แก้มของผมก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ ของริมฝีปาก มันไม่ได้ร้อนแค่บริเวณนั้น แต่คยูฮยอนทำให้ผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้า เขาปล่อยมือให้ผมเป็นอิสระแล้วยิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่ผมอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกอยู่แล้ว
“หายโกรธแล้วล่ะสิ” คยูฮยอนถาม
“ใครบอก”
“ไม่มีใครบอก แต่ฉันรู้”
“หลงตัวเอง” ผมบอกก่อนจะเดินออกมาจากซอกตึกตรงนั้น มันถึงเวลาที่เราควรจะกลับไปที่หอพักสักที สมาชิกคนอื่นอาจจะสงสัยในการหายไปของพวกเราแล้วก็ได้
พอกลับมาถึงหอพัก ผมกับคยูฮยอนก็ยืนเก้ๆ กังๆ กันอยู่หน้าห้องทันที เราต่างมองหน้ากันก่อนที่คยูฮยอนจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น
“นายเข้าไปก่อนสิ แล้วอีกสักพักฉันจะตามไป”
“ได้ยังไงล่ะ เราหายไปด้วยกัน ถ้าฉันกลับมาคนเดียว คนอื่นก็ต้องถามถึงนายน่ะสิ เข้าไปพร้อมกันนั่นแหละดีแล้ว”
“ไม่ล่ะ ซองมินฮยองต้องว่าแน่ๆ ที่ฉันไปกับนาย”
คยูฮยอนพูดแปลกๆ ทำไมซองมินฮยองจะต้องว่าคยูฮยอนด้วยนะ ในเมื่อผมและคยูฮยอนเป็นสมาชิกในวงเดียวกัน ไปเที่ยวด้วยกันไม่เห็นจะมีอะไรเสียหายเลย แต่ก่อนที่จะได้สงสัยอะไรไปมากกว่านั้น ประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านในเสียก่อน
“กลับมากันแล้วเหรอ โทรไปก็ไม่รับ”
ทงเฮที่เปิดประตูมาเจอผมกับคยูฮยอนบอกเราสองคนด้วยความหงุดหงิด ผมจึงหันไปมองหน้าคยูฮยอนก่อนจะส่งสายตากลับมาถามทงเฮอีกครั้ง
“ก็มีคนมาหาคยูฮยอนน่ะสิ เขามานั่งรอตั้งนานแล้ว”
“ใคร?” คยูฮยอนเอ่ยถาม ซึ่งผมก็ถามคำถามนั้นกับทงเฮเหมือนกัน แต่ก็ถามได้แค่ในใจเท่านั้นแหละ
“นายเข้าไปดูเองก็แล้วกัน”
พูดจบก็เดินกลับเข้าไปในห้องแล้วเปิดประตูทิ้งไว้ให้พวกเราทันที
Lee Seen talk :
ฮ่าๆ ทิ้งระเบิดลูกใหญ่คืองานถนัดของซีน
ต้องขอโทษพี่กาต้มจริงๆนะคะที่ทำแบบนี้
หวังว่าคนอ่านจะไม่ค้าง ใช่ไหม? (ทำตาปริบๆ)
ความคิดเห็น