คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3 : Kyuhyun's View
Chapter 3 Part Kyuhyun
ผมกำลังวิ่งมาหาคนที่ผมตะโกนเรียกเสียงดัง แต่ผมยังเคืองอยู่นะที่เขาแอบออกมาโทรศัพท์คุยกับลูน่าตอนกลางคืน แล้วผมก็หมั่นไส้เขาเลยแกล้งดึงเขาจนเขาล้มลงมาบนอกของผมพอดิบพอดี กลิ่นหอมๆกับตัวนิ่มๆพอจะทำให้ผมอารมณ์เย็นลงได้บ้าง
แต่ตอนนี้ผมกำลังเคืองเขาอีกครั้ง
ทำไมเขาชอบทำให้ผมหงุดหงิดนักนะ
“มีอะไร ทำไมนายต้องเรียกฉันเสียงดังด้วย” เขาหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ออกอาการเบื่อหน่ายจนเห็นได้ชัด แต่ผมไม่สนหรอก
“ทำไมนายถึงไม่กินนมสตอเบอร์รี่ของฉัน” ผมเข้าเรื่องทันที ตาของเขาเบิกโตขึ้นอีกหน่อย
“อ๋อ เมื่อวานฉันแปรงฟันแล้วน่ะ เลยขี้เกียจกิน” เขาตอบผมเหมือนตอบเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป
“แต่ฉันอุตส่าห์เดินลงจากหอพักตอนกลางคืนเพื่อไปซื้อมาเลยนะ นายไม่คิดจะกินเลยเหรอไง” ผมกระชากเสียงถามกลับ
ใช่น่ะสิ ผมเดินฝ่าอากาศหนาวเหน็บตอนกลางคืนเพื่อไปซื้อมาให้
แต่เมื่อเช้าผมเข้าไปปลุกดงเฮฮยอง กลับมองเห็นมันวางอยู่หัวเตียงอย่างไร้ค่า
“นาย…” เสียงหวานเอ่ยแผ่ว แต่ผมไม่อยากจะฟัง
ผมหงุดหงิด
ให้ตายเถอะ ที่ผมทำมีค่าบ้างไหมเนี่ย
ผมเดินหนีออกมาจากตรงนั้นทันที ชนสมาชิกในวงบ้างประปรายแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ตอนนี้ผมเลยทิ้งตัวนั่งลงไปข้างๆเยซองฮยอง ทำให้บรรยากาศหวานชื่นของเยซองฮยองกับเรียวอุคฮยองจืดชืดไปทันที
“เป็นอะไร” เยซองฮยองหันมาถามผม
“ไม่มีอะไรครับ”
“จะไม่มีได้ไง หน้าบูดขนาดนี้” เรียวอุคฮยองหันมาเถียง
“ก็มีปัญหานิดหน่อย” ผมอ้อมแอ้มบอก
“แต่ฉันมีปัญหาใหญ่” เสียงแหลมที่หวีดร้องอยู่บนหัวผมทำให้บทสนทนาของเราหยุดชะงักลงไป ผมหันไปมองคนพูดงงๆ ไม่ต่างอะไรกับอีกสองคนที่นั่งอยู่กับผมแม้แต่น้อย
“ปัญหาอะไรล่ะฮยอง” ผมย้อนถามเขา
“ก็ไอ้บ้าจองซูน่ะสิ นอนตัวร้อนอยู่ในห้อง” ฮีชอลฮยองทิ้งตัวลงนั่งไปฝั่งตรงข้ามกับผมแล้วเอ่ยบอกเสียงเครียด
“แล้วใครจะไปทำงานได้ยังไงกัน” เยซองฮยองเปรยออกมาอีกคน เราเลยได้นั่งหน้าเครียดกันอยู่สี่คน แต่ผมน่ะไม่ได้เครียดเรื่องเดียวกับพวกฮยองเขาหรอกครับ
ผมเครียดเรื่องอึนฮยอก
ลูกไก่ตัวร้ายของผมนั่นแหละ
“คยูฮยอนอา…” รอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่ผมได้ยินเสียงเรียกหวานๆข้างหูผม ตอนนี้ผมอยู่ไหนน่ะเหรอ ผมก็กำลังนั่งรถตู้ไปที่ซูกิระน่ะสิ
ตอนนี้ผมเลยอยู่บนรถตู้กับดีเจเจ้าประจำ
แล้วก็คนขับรถที่อยู่ด้านหน้า
หมับ…
“คยูฮยอนอา ฉันขอโทษ” แล้วประโยคนี้ก็ไม่รู้กี่ครั้งที่เขาพร่ำบอกผม ผมเหล่มองคนด้านข้างที่กำลังเกาะแขนผมเอาไว้ ตาบ๊องแบ๊วของเขากำลังสื่อออกมาว่ารู้สึกผิดแค่ไหน มือนิ่มๆของเขาก็เหมือนกันที่บีบเบาๆลงมาบนท่อนแขนของผม
“ช่างมันเถอะ ก็บอกแล้วว่าไม่ได้โกรธ”
“ไม่ได้โกรธทำไมต้องหน้าบึ้งด้วย” ร่างบางเอ่ยแย้ง พองแก้มกลมเล็กน้อยเสริม
“แล้วทำไมต้องยิ้ม” ผมย้อนถามเสียงเรียบ มันอาจดูกวนประสาท แต่ตอนนี้ผมยิ้มไม่ออกจริงๆ
“คยูฮยอนอา ยิ้มให้ฉันหน่อยสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”
“…” ผมยังคงเงียบ มองดูเขาอ้อนต่อไป
“เดี๋ยวฉันจะกินให้ดูเอาไหม ฉันเอามาด้วย” เขาพูดก่อนจะละมือออกจากแขนของผม ค้นกระเป๋าสะพายของเขาหยิบกล่องนมที่ออกแนวเยินหน่อยๆขึ้นมาถือไว้ มือเล็กหยิบหลอดตามขึ้นมาเตรียมเจาะแต่ผมคว้ากล่องนมเอาไว้แทน
“ไม่ต้อง”
“ทำไมล่ะ”
“มันไม่เย็น เอาไปแช่ก่อนแล้วค่อยกิน” ผมบอกเขา เขามองผมตาปริบๆ
ให้ตายเถอะ
น่ารักชะมัด
“งั้นแสดงว่าหายโกรธแล้วใช่ไหม” รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าเขาอีกครั้ง เขาพิงหัวมาที่ไหล่ของผมก่อนจะหลับตาลงอย่างมีความสุข ผมยกมือขึ้นลูบไปบนผมของเขาเป็นการกล่อม
“สวัสดีครับ พวกเราซุปเปอร์จูเนียร์ คิสเดอะเรดิโอ” เสียงร่าเริงของเราดังขึ้น ผมหันไปมองคนน่ารักด้านข้างแล้วก็ต้องยิ้มตาม
“วันนี้นะครับ บลาๆๆๆ” อึนฮยอกพูดเปิด โดยที่ผมไม่ได้ฟังเลยด้วยซ้ำ เพราะมัวแต่มองหน้าของเขาอยู่ จนเขาต้องแอบสะกิดผม
ผมว่าวันนี้หน้าที่ดีเจของผมคงบกพร่องซะแล้วล่ะ
“คยูฮยอน นายเป็นอะไรรึเปล่าดูเหม่อๆนะ” อึนฮยอกหันมาถามทันทีที่กดเปิดเพลง
“ไม่ได้เป็นอะไร แต่มันไม่ค่อยถนัด ร้องเพลงยังง่ายกว่าเลย” ผมบอกเขา เขาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะก้มหน้าดูสคริปต์ในมือปากน้อยๆก็ออกเสียงพึมพำตามเพลงที่เปิดไปด้วย ไม่นานนักสติของผมก็เริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ
ตอนนี้ผมเลยกำลังร้องเพลง แถมท้ายด้วยการเรียกร้องความสนใจจากคนข้างๆ
แต่ให้ตายเถอะ!
เขาไม่ยอมหันมาสนใจผมเลย แม้แต่หน้าผมเขาก็ไม่ยอมมอง จะอ่านอะไรนักหนาสคริปต์น่ะ ผมเห็นนั่งอ่านมาตั้งแต่ต้นรายการแล้วนะ ผมเลยเอียงหน้าเข้าไปหาเขา แต่เขาก็เอนหนี
จะอะไรกันนักหนาเนี่ย…
แล้วเขาก็ทำให้ผมหงุดหงิดอีกครั้ง ผมเลยตั้งใจร้องเพลงของผมต่อไป พอเพลงจบผมก็ลุกขึ้นเดินหายออกไปด้านนอกทันที ผมไม่หันไปมองด้วยซ้ำว่าอึนฮยอกจะทำหน้ายังไง
“เฮือก…” ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีอะไรเย็นๆมาแนบหน้าของผม มองหันไปมองคนที่ยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง แล้วได้แต่เลิกคิ้วขึ้นงงๆ
“กินสิ เย็นแล้ว” อึนฮยอกยื่นนมสตอเบอร์รี่มาตรงหน้าผม
“ไม่ล่ะ”
“คยูฮยอนอา วันนี้นายงอนฉันบ่อยเกินไปแล้วนะ” คนตัวเล็กพูดขึ้นทรุดตัวลงนั่งมาข้างๆผม ก่อนจะเจาะนมสตอเบอร์รี่ดูดอยู่ข้างๆผม
ไหนบอกเอามาให้ผมไง
“ฉันไม่ได้งอน” ผมบอกเขาเอนศรีษะพิงไปกับผนังด้านหลัง
“เหนื่อยมากเลยเหรอ”
“…”
“จริงๆ ถ้านายมาจัดคิสไม่ไหว นายบอกผู้จัดการก็ได้นะ ฉันมาจัดคนเดียวได้” เขาเอ่ยบอกเสียงเบา ปากเล็กก็ทำเพียงแค่คาบหลอดเอาไว้เท่านั้น
“แล้วใครเค้าจะปล่อยให้นายมาคนเดียว” ผมบ่นออกมา
“ฉันมากับพี่คนขับรถต่างหาก”
“แล้วก่อนที่นายจะเดินถึงรถมันจะไม่มีอันตรายเหรอไงเล่า!” ผมสบถออกมาอีกครั้ง เขาเงยหน้ามองผมตาแป๋ว
“ก็ฉันไม่อยากให้นายมาลำบากนี่”
“ฉันเคยพูดซักคำเหรอไงว่าลำบาก?” ผมเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม
“ไม่เคย” คนด้านข้างงุบงิบตอบ
“เพราะฉะนั้น นายก็อย่าคิดไปเองอีก” ผมบอกเขาพลางลุกขึ้นยืน มือของผมเอื้อมไปดึงมือของเขามากุมไว้ก่อนที่เราจะเดินเข้าห้องจัดรายการด้วยรอยยิ้ม ผมไม่สนหรอกว่าแฟนคลับจะมองเรายังไง
ก็ผมมีความสุข
แล้วเขาก็ยังยิ้มอยู่
ผมก็จะไม่สนใจอะไร ผมสนแค่เขาคนเดียวก็พอ
Katomnam Talk:
อ่า ต้มแต่งพาร์ทของคยูฮยอนนะคะ คิกๆๆๆ ฝากฟิคเรื่องนี้เอาไว้ด้วยนะคะ
รักทุกคนมากมายเหมือนเดิม
รักบอมฮยอก แต่ก็รักคยูฮยอกเช่นกัน
ความคิดเห็น