คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Intro : [BumHyuk] Sad Together [by Lee Seen]
Title : Sad Together
Paring : BumHyuk
Story by Lee Seen
จงอย่าพยายามมีตัวตนในโลกที่ไม่ใช่ของเรา
จงอย่าพยายามยืนในที่ที่ไม่ใช่ของเรา
อี ฮยอกแจรู้ความหมายของประโยคนั้นดี รู้ดีกว่าใครๆ ในโลก แต่เพราะการทำงานของหัวใจมักจะสวนทางกับคำสั่งของสมองอยู่เสมอ เขาจึงไม่อาจจะหยุดในสิ่งที่ตัวเองกำลังกระทำอยู่ได้
ไม่ใช่ชู้
แต่เป็นเพียงแค่ตัวสำรอง
แล้วมันจะแตกต่างอะไรกันเล่า ในเมื่อสุดท้ายคนที่เสียใจที่สุดก็มีแต่เขาเท่านั้น มีเพียงคนที่ชื่อว่า ‘อี ฮยอกแจ’
เพล้ง!
ฮยอกแจหันขวับไปทางต้นเสียงที่ดังขึ้นโดยสัญชาตญาณ เจ้าของร่างเล็กที่นั่งขดตัวอยู่บนเตียงสั่นสะท้านเมื่อจินตนาการถึงภาพที่อยู่ด้านนอก มันคงเกิดขึ้นอีกแล้วสินะ เรื่องแบบนั้น...
ขาเรียวลุกขึ้นแล้วเปิดประตูเดินออกไปอย่างอิตโรย แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อภาพที่เห็นมันน่าตกใจยิ่งกว่าการที่คิม คิบอมปัดจานข้าวเมื่อวานเสียอีก
“คะ...คิ...บอม”
น้ำเสียงเล็กๆ เอ่ยด้วยความหวาดกลัว ร่างหนาหันขวับมาทางเขา ก่อนจะพุ่งตัวมาประชิดพร้อมกับบีบข้อมือไว้อย่างแรง
“โอ๊ย!”
ฮยอกแจแค่ร้องออกมาเบาๆ เท่านั้น แต่เขาไม่คิดจะบิดข้อมือออกให้เป็นอิสระ แม้จะเจ็บปวด แต่ฮยอกแจก็ชอบที่จะได้ใกล้ชิดกับคิบอมแบบนี้ เขาเต็มใจและภูมิใจที่ได้ยืนอยู่เคียงข้างคิบอม
“ไม่รู้หรือไงว่าฉันไม่ชอบต้นไม้ มันทำให้ฉันหายใจไม่ออก”
เสียงทุ้มกดต่ำลงอย่างน่ากลัว ฮยอกแจช้อนดวงตากลมโตขึ้นมองคนตรงข้าม ก่อนจะรีบก้มหน้างุดอย่างไม่กล้า ไม่กล้าหาญพอจะจ้องมองคนๆ นี้ตรงๆ เลยสักครั้ง คิบอมคลายมือออกจากข้อมือของร่างบาง ก่อนจะทำท่าเช็ดฝ่ามือกับกางเกงด้วยท่าทีรังเกียจ แล้วเดินจากไป
“คิบอมชอบต้นไม้หรือเปล่า? ฉันชอบต้นไม้มากเลยนะ”
“อืม ฉันชอบต้นไม้”
ฮยอกแจมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินหายเข้าไปในห้องนอน เมื่อประตูปิดลง หยดน้ำตาที่เก็บกลั้นไว้มานานก็พร้อมใจกันไหลรินลงมาอาบแก้มเนียนทันที แววตาที่ว่างเปล่าทอดมองไปกระถางต้นไม้ที่แตกกระจายอยู่บนพื้นห้อง ทั้งๆ ที่เมื่อวานนี้เขาออกไปเลือกซื้ออยู่ตั้งนาน แต่สุดท้ายมันก็ต้องกลายเป็นเพียงเศษขยะเท่านั้น
“นายไม่ชอบมันแล้วสินะ บางทีนายอาจจะไม่ชอบทุกๆ อย่างที่เกี่ยวกับฉันแล้ว”
ฮยอกแจพูดกับตัวเองเบาๆ ไม่ได้หวังว่าจะให้ใครมาได้ยิน ไม่ได้ต้องการที่จะให้ใครมาสงสาร เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองน่าสงสาร ไม่เลยสักนิด แต่ที่ฮยอกแจทนอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้ก็เพราะหัวใจเขายังทนไหวก็แค่นั้น
ในขณะที่กำลังเก็บเศษกระถางต้นไม้และทำความสะอาดพื้นอยู่นั้น พลันดวงตาคู่สวยก็ต้องขยายกว้างอีกครั้งเมื่อเห็นของเหลวสีแดงหยดลงบนพื้น แม้ความสะอาดจะเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับบ้านของคิบอม
...แต่ฮยอกแจก็วางของทั้งหมดลงไว้แต่เพียงเท่านั้น เขาเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาจากมุมหนึ่งของบ้าน ก่อนจะค่อยๆ เดินไปทางประตูห้องนอนที่ปิดสนิท จมูกโด่งเป็นสันสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด แล้วพ่นลมร้อนออกมาทางปาก อย่างน้อยก็เรียกความมั่นใจให้ตัวเองได้บ้าง
ก๊อกๆ
ฮยอกแจเคาะประตูเบาๆ เพียงแค่สองครั้ง ทว่ามีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบเขากลับมา
“คิบอม นายหลับเหรอ?”
ลองส่งเสียงถามออกไปบ้าง แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมาอยู่ดี มือบางจึงเอื้อมไปหมุนลูกบิดประตู และเมื่อพบว่ามันไม่ได้ล็อก เขาจึงค่อยๆ ผลักมันเข้าไป
“อ๊ะ!”
ฮยอกแจร้องขึ้นเมื่อประตูชนเข้ากับอะไรบางอย่าง แต่พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าคิบอมนั่นเองที่ยืนหันหลังให้เขา
...ยืนอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
ฮยอกแจได้แต่คิด แต่ไม่เคยกล้าถามออกไปหรอก เขารู้ดีว่าคิบอมไม่อยากจะสนทนากับเขาสักเท่าไรนัก
“คิบอม นายโดนกระถางบาดน่ะ”
“หึ แผลแค่นั้น ทำเป็นตกใจไปได้”
“แต่นายควรจะทำแผลนะ พี่จองซูบอกว่าถ้าไม่ล้างแผล แผลจะหายช้าและก็อาจจะติดเชื้อได้”
“ทำไมนายต้องเชื่อพี่จองซูตลอดเลย อะไรๆ ก็พี่จองซู ถ้าพี่จองซูแนะนำให้นายไปตาย นายก็คงไปสินะ”
“...คิบอม...”
ฮยอกแจเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา ปกติคิบอมก็ชอบด่าทอเขาอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะพาลไปถึงพี่ชายของเขาได้ขนาดนี้ ปาร์ค จองซูเป็นลูกพี่ลูกน้องของฮยอกแจ และที่สำคัญไปกว่านั้น เขาเป็นแพทย์เจ้าของไข้ของฮยอกแจอีกด้วย
“อย่าว่าพี่จองซูนะ ถ้าจะว่าก็ว่าฉันคนเดียว”
ฮยอกแจบอกเสียงเศร้า ทำเอาคนที่ยืนหันหลังอยู่ต้องหันกลับมามองจนได้ ดวงตาสีน้ำตาลสวยแดงก่ำราวกับจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาได้ทุกเมื่อ คิบอมจึงถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งที่ปลายเตียงของตน
“มัวยืนอะไรอยู่ล่ะ จะทำแผลให้ฉันไม่ใช่หรือไง”
คิบอมตวาดเสียงดังจนคนที่ยืนถือกล่องยาสะดุ้งเฮือก แต่แล้วขาเรียวที่สั่นเทาก็เดินไปนั่งที่ปลายเตียงด้วย ร่างบางเอื้อมไปจับมือหนามาใกล้ๆ ตัวเอง ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองดูซีกหน้าของคิบอมที่หันไปมองทางอื่น ฮยอกแจค่อยๆ เช็ดรอบๆ บาดแผลบนมือของคิบอมด้วยแอลกอฮอล์ คิบอมสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงร้องออกมา
“เรื่องต้นไม้น่ะ ฉันขอโทษนะที่ไม่รู้ว่านายไม่ชอบ”
ฮยอกแจบอกกับอีกฝ่าย แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาทำแผลให้คิบอมอยู่เช่นเดิม เขาใส่ยาฆ่าเชื้อและบรรจงพันแผลให้กับคิบอมตามที่พี่จองซูเคยสอนเป๊ะๆ แต่เมื่อทำแผลเสร็จแล้ว มือบางก็ยังคงค้างมือไว้อยู่เช่นนั้น
...ไม่ใช่ไม่อยากปล่อยมือ แต่อะไรบางอย่างทำให้ฮยอกแจต้องตัวแข็งทื่อ
ลมหายใจอุ่นที่กำลังรดรินอยู่แถวๆ ใบหูของเขา ฮยอกแจรู้สึกได้ แต่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคิดไปเองฝ่ายเดียวหรือเปล่า อาจจะเป็นเพราะว่าฮยอกแจต้องการแบบนั้น เลยคิดไปว่าคิบอมกำลังยื่นหน้ามาใกล้ๆ เขา
“เสร็จแล้วล่ะ ระวังอย่าให้โดนน้ำนะ”
ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับปล่อยมือของคิบอมไป ฮยอกแจเม้มปากแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงข้าม คิบอมรีบถอยห่างออกจากเขา แล้วเสมองไปทางประตู
“ออกไปได้แล้ว”
“ห๊ะ!?!!”
“ฉันบอกให้นายออกไปได้แล้ว ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
คิบอมตะคอกพลันกระชากแขนคนตัวเล็กไปทางประตู ดวงตาคมกริบมองมาที่ฮยอกแจนิ่ง จะมีสักครั้งไหมนะที่ฮยอกแจจะได้เห็นแววตาที่อบอุ่นจากคิบอมบ้าง ชาตินี้จะได้เห็นสักครั้งหรือเปล่า เขายังไม่รู้เลย
ฮยอกแจออกมาจากห้องของคิบอมและเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของตัวเอง วันนี้พี่จองซูนัดเขาไปตรวจอีกแล้ว สำหรับฮยอกแจมันเป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุดในโลก เพราะแต่ละครั้งที่ไปพบจองซู นั่นหมายถึงฮยอกแจจะได้รู้ว่าตัวเองยังพอมีเวลาอยู่บนโลกใบนี้อีกนานแค่ไหน
ความคิดเห็น