คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2 : Hyukjae's View
หลังจากที่ประตูปิดลงไปแล้ว ผมถือกล่องนมรสสตรอเบอร์รี่ไว้แนบอก การกระทำเมื่อครู่ของคยูฮยอนทำให้ผมมือสั่น แต่ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอกว่าที่สั่นอยู่นั้นมันเป็นมือของผม
...หรือเป็นหัวใจของผมกันแน่
“เจ้าเด็กบ้านี่ ไปเอานมมาจากไหนกันนะ”
ผมมองกล่องนมในมืออีกครั้ง จำได้แม่นว่าเมื่อคืนดื่มกล่องสุดท้ายไปแล้ว และกล่องที่อยู่ในมือของผม อย่าบอกนะว่า...
...คยูฮยอนไปซื้อมาสำหรับผมโดยเฉพาะ
ฮี่ๆๆ ผมกระโดดทิ้งตัวลงไปบนเตียงอย่างมีความสุขโดยที่มือยังจับกล่องนมไว้แน่น กลิ้งไปมาราวกับคนเพ้อฝัน ลองตบหน้าตัวเองเบาๆ (ไม่กล้าตบแรงหรอก ผมกลัวเจ็บน่ะ) แต่ก็พบว่านี่คือความจริง
คยูฮยอนเป็นห่วงผมอย่างนั้นเหรอ ฮ้า...วันนี้อี ฮยอกแจมีความสุขจริงจริ้ง!
“ทำบ้าอะไรของนายห๊ะฮยอกแจ ยังไม่หลับไม่นอนอีก”
“อ...อ้าว เข้ามาตั้งแต่เมื่อไรน่ะ” ผมเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินเสียงทงเฮ ใบหน้าเหรอหราของผมทำให้เจ้านั่นขำพรืดออกมา ก่อนจะแกล้งงอนตุ้บป่องเพื่อซ่อนอาการเขินอายเอาไว้
“เข้ามาทันเห็นนายกอดกล่องนมนอนกลิ้งอยู่บนเตียงนั่นแหละ ทำอย่างกับคนบ้า”
ทงเฮแกล้งพูดแหย่ แต่ผมกลับยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน
“อืม ฉันบ้า บ้าไปแล้วจริงๆ”
ผมยิ้มให้กับตัวเอง พลางนึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของเจ้าเด็กโข่งที่ใครๆ ต่างก็พากันหลงใหลในน้ำเสียงของมัน เชอะ หล่อตายแหละ หน้าตาก็งั้นๆ แหละน่า เต้นก็เก่งสู้ผมไม่ได้ด้วยซ้ำ
แต่ทำไม?
ผมถึงละสายตาไปจากคยูฮยอนไม่ได้สักที
“นอนสักทีเถอะน่า”
ทงเฮใช้ท่อนแขนของเขากดร่างของผมหงายลงไปนอน โคมไฟที่หัวนอนดับลงอย่างรวดเร็ว ผมจึงวางกล่องนมไว้ข้างหัวเตียง พร้อมกับหลับตาลงอย่างช้าๆ
แต่บ้าจริง!
หน้าหล่อๆ ของคยูฮยอนลอยเข้ามาทั้งๆ ที่ผมหลับตาลงไปแล้ว เฮ้อ~ ผมจะทำยังไงกับคืนนี้ดีเนี่ย
เกือบตีสามของคืนนั้น จู่ๆ ไอโฟนที่ผมวางไว้ข้างหมอนก็สั่นขึ้นมา ผมเปิดเปลือกตาขึ้นมาดูอย่างัวเงีย แต่ก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอนั้น...
ลูน่า
“ว่าไงลูน่า”
ผมกรอกเสียงลงไปแผ่วเบา ก่อนจะย่องออกมาจากห้องนอน หวังว่าทงเฮคงจะไม่รู้สึกตัวหรอกนะ หมอนั่นขี้เซาจะตายไป
“โอปป้า~ ฉันนอนไม่หลับอ่ะ ออกมาหาฉันหน่อยน้า”
“จะบ้าหรือไง แล้วเธออยู่ไหนน่ะ เสียงดังชะมัดเลย” ผมเดินไปนั่งหน้าจอโทรทัศน์ ก็ตรงที่คยูฮยอนกับทงเฮมันเล่นเกมกันก่อนหน้านี้นั่นแหละ
“ฉันก็อยู่ที่หอพักไง นอนข้างๆ ครัสตัลด้วยนะ”
“อย่ามาโกหก เธอหนีออกไปเที่ยวกลางคืนอีกแล้วใช่ไหม”
“ไม่...”
“กลับหอพักเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่รับโทรศัพท์เธออีกแล้ว” ผมยื่นคำขาด เสียงของลูน่าดังงุ้งงิ้งอย่างขัดใจ ผมชักรำคายเสียงเพลงที่ดังลอดมาในโทรศัพท์แล้วสิ ตอนนี้มันตีสามแล้ว แถมพรุ่งนี้ก็มีงานตั้งแต่เช้า ทำไมผมจะต้องมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ด้วย
“แง่มๆ ทงเฮฮยอง ถ้าเกมนี้ผมชนะ เราแลกห้องนอนกัน โอเคไหม?”
ผมสะดุ้งเฮือก น...นั่นมันเสียง...คยูฮยอนนี่
“โอปป้า โอปป้า ยอโบเซ...”
กริ๊ก
ผมวางสายไปอย่างตกใจ แถมยังถอดแบตเตอรี่ออกอีกด้วย คยูฮยอนนอนมานอนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ แล้วเมื่อครู่นี้ เขาละเมออย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมต้องแลกห้องนอนกับเจ้าทงเฮด้วยนะ
ถ้าแลกห้องนอน...
ทงเฮก็ต้องไปนอนกับซองมิน อา...ยังไงทงเฮก็ต้องได้กำไรอยู่แล้ว
แต่คยูฮยอนก็ต้องมานอนกับผมเหมือนกัน
“ห๊ะ!”
ผมเอามือปิดปากอย่างตกใจ ก่อนจะถอยหลังหนีกลับเข้าไปห้องนอน ทว่าสายไฟหรือสายอะไรสักอย่างมันพันขาผมเข้าให้แล้ว
ม...ไม่นะ...อ๊าก!
หัวใจของผมแทบหยุดเต้น ผมล้มลงมานอนทับคยูฮยอนได้ยังไงกัน มันต้องล้มไปทางอื่นสิ ไม่นะ ฮยอกแจ นายอย่าคิดอะไรบ้าๆ นะ นั่นรุ่นน้องในวง ท่องไว้ๆๆ
“อึนฮยอกไก่อ่อน”
เสียงทุ้มของคยูฮยอนละเมอขึ้นมาอีกแล้ว เขาอ้อมวงแขนมาโอบกอดผมไว้แน่น นี่ผมไม่ใช่เกมนะ แล้วก็ไม่ใช่ผ้าห่มด้วย ทำไมจะต้องมากอดแน่นแบบนี้ด้วยเล่า หน้าของผมห่างจากคยูฮยอนไม่ถึงเซ็นด้วยซ้ำ ทำยังไงดี ขาของผมชาไปหมดแล้ว จะขยับตัวลุกขึ้นตอนนี้ไม่ได้เลย
“คยูฮยอน ปล่อยฉันนะ”
ผมกระซิบแผ่วเบาพร้อมกับดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าเด็กตัวโต คยูฮยอนค่อยๆ คลายมือออก ในขณะเดียวกันผมก็จะได้ลุกกลับไปนอนที่ห้องสักที แต่ว่า...
“อีทึก ต่อไปอย่าพาฉันไปแม่น้ำฮันอีกนะ”
...นั่นเสียงของฮีชอลฮยองนี่
“ทำไมล่ะ มันโรแมนติกจะตาย นายไม่ชอบเหรอ ตอนที่ฉันจอดรถแล้วร้องเพลงไปเต้นไปน่ะ”
“ไม่ชอบ!”
“แล้วชอบแบบไหนล่ะ” จองซูฮยองกับฮีชอลฮยองยืนเถียงกันอยู่ตรงหน้าผมกับคยูฮยอนแท้ๆ โชคดีที่มันมืดมาก พวกเขาจึงมองไม่เห็นผม ว่าแต่สองคนนี้ออกไปแม่น้ำฮันทำไมกันนะ สารภาพรักเหรอ จะเป็นไปได้ยังไง เพราะอยู่ด้วยกันทีไรก็ทะเลาะกันตลอดเลย
“ชอบทุกอย่างแหละ ยกเว้นตอนที่นายเต้นกับร้องเพลง”
“แต่ฉันก็ทำแค่เต้นกับร้องเพลงนี่นา ด...เดี๋ยวสิ ฮีชอล”
ฮีชอลฮยองหนีเข้าไปในห้องนอนแล้ว เหลือแต่จองซูฮยองที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่เดิม ไปนอนสักทีสิครับจองซูฮยอง ตาของผมจะปิดอยู่แล้ว ขืนนอนอยู่ตรงนี้จนเช้า มีหวังโดนคนในวงล้อจนลูกโตแน่ๆ
“แปลกจังเลย ถ้าฮีชอลไม่ชอบ แล้วเขาจะยิ้มตอนที่ฉันเต้นทำไมกัน”
จองซูฮยองหน้ามุ่ย ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอนบ้าง ตอนนั้นแหละผมถึงได้มีโอกาสกลับไปนอนเตียงนุ่มๆ ของผมสักที เฮ้อ~ ทำไมคืนนี้มันถึงได้วุ่นวายนักนะ
เช้าวันต่อมา ทุกคนรีบตื่นมาตั้งแต่เช้าเพราะต้องไปถ่ายรายการเพลงทั้งวัน ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ตื่นเช้าแล้วมานั่งรวมกับคนอื่นที่โต๊ะอาหาร
“ตื่นเช้าจังเลยนะฮยอกแจ เมื่อคืนหลับสนิทเลยล่ะสิ”
ซองมินฮยองทักผมทันทีที่เขานั่งลง ผมหันไปยิ้มแป้นทั้งๆ ที่เมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก ใครจะไปหลับลงล่ะ เจอหน้าหล่อๆ ของคยูฮยอนตามมาหลอกหลอนซะขนาดนั้น
“ก็ดีครับ ซองมินฮยองก็คงหลับสนิทเหมือนกันสินะ เพราะไม่มีคนมานอนดิ้นอยู่ข้างๆ”
“เอ๋? แล้ว...นายรู้ได้ไงว่าเมื่อคืนนี้คยูฮยอนไม่ได้นอนกับฉัน”
“เอ่อ~”
ซวยแล้ว ผมอ้าปากค้าง สองมือที่ถือขนมปังอยู่ชะงักลง ผมจะตอบซองมินฮยองว่ายังไงดีเนี่ย ดูท่าทางเขาจะคาดคั้นจนกว่าผมจะตอบให้เคลียร์เสียด้วยสิ
“ว่าไงฮยอกแจ ทำไมนายถึงรู้?”
“คือผม~”
“อึนฮยอก!”
เสียงตะโกนเรียกชื่อผมดังขึ้นมาจากทางด้านหลังช่วยชีวิตผมเอาไว้ได้ทันที แต่มันจะดีกว่านี้มากๆ เลยถ้าคนที่เรียกผมเมื่อครู่ไม่ใช่...โจ คยูฮยอน
Lee Seen talk:
พาร์ทก่อนหน้านี้เป็นของพี่กาต้มน้ำ ส่วนพาร์ทของฮยอกแจเป็นของซีนเองนะคะ
เต็มใจแต่งคยูฮยอกค่า...
เข้ามาอ่านถึงตอนนี้แล้ว สัญญานะว่าจะตามอ่านเรื่องนี้จนจบ
ความคิดเห็น