คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 : Kyuhyun's View
“ทำไมยังไม่นอนอีก” ผมได้ยินเสียงใครแว่วๆอยู่ข้างหูผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่เพราะสายตาของผมจดจ้องอยู่ที่จอโทรทัศน์เบื้องหน้าเท่านั้น แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้หรอกนะว่าเสียงใคร ผมอยู่มานานแล้วผมจำได้ว่าเสียงใครเป็นยังไง ก็มีเอกลักษณ์กันซะขนาดนั้นนี่นา
“เดี๋ยวสิ ฮยอกแจนายไม่เห็นเหรอไงว่าฉันกำลังจะชนะคยูฮยอนมัน” เสียงของคนที่นั่งทำหน้าเอาเป็นเอาตายข้างผมเอ่ยตอบ นั่นทำให้ผมเริ่มที่จะยอมไม่ได้
“น้อยๆหน่อยพี่ พี่แพ้ผมมากี่ตาแล้ว” ผมรีบเถียง เพราะว่าผมจะมาหน้าแตกต่อหน้ารุ่นพี่หน้าไก่คนนี้ไม่ได้เด็ดขาด
เหตุผล?
ไม่มีหรอกครับ ผมพาลไปอย่างนั้นเอง
“โหย ไอ้กี้แกกล้าพูดนะ แกแพ้ฉันมาตลอดนั่นแหละ” ดงเฮฮยองลุกขึ้นยืนทิ้งจอย หันมาชี้หน้าด่าผมอย่างจริงจัง
“ถ้ามันมีกล้องวีดีโอ ผมอัดเอาไว้เป็นหลักฐานแล้ว” เรื่องอะไรจะยอม ดงเฮฮยองก็กลัวขายหน้าเหมือนกัน ผมรู้
“เลิกเถียงกันได้แล้วน่า” เสียงแหบหวานของบุคคลที่สามดังขึ้นอย่างเอือมระอา
“แล้วทำไมนายต้องมาไล่ฉันไปนอนด้วยเนี่ย” นีโม่ของทุกคนหันไปมองคนตัวเล็กอีกคนแทน เอิ่ม!...ตัวเล็กเหรอ ก็ไม่เล็กเท่าเมื่อก่อน
แต่ผมจะบอกอะไรให้เอาไหม…
อึนฮยอกน่ะ เล่นแค่ไหนก็ตัวเล็กอยู่ดี ไม่เหมือนผมกับดงเฮฮยอง เล่นแล้วมันบึก แมน หล่อ ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ บรรดาแฟนคลับเขาว่ามาแบบนั้น ถึงแม้อึนฮยอกจะกล้ามใหญ่ขึ้นมีซิคแพคน้อยๆเพิ่มขึ้นมา แต่ก็ยังตัวเล็กอยู่ดี ถ้าเทียบกับผม
เหอะ ก็บอกแล้วว่าไม่แมนเลย
“นายก็ไปนอนก่อนสิ” ผมเป็นคนเอ่ยประโยคต่อจากดงเฮฮยอง อึนฮยอกทำหน้าโกรธ แต่ผมก็ไม่กลัวหรอก เขาเคยโกรธใครจริงจังที่ไหนล่ะ
“นี่คยูฮยอน เรียกฉันว่าพี่จะตายเหรอไง” เสียงหวานย้อนกลับมาทันควันตามแพทเทินเดิมๆที่เราเริ่มบทสนทนากันมาเป็นปี แต่ทำไมอึนฮยอกยังไม่ชินผมก็ไม่รู้
“ฉันไม่เคยเรียกนี่” ผมลอยหน้าตอบ ยักคิ้วแถมการกวนประสาทที่สมบูรณ์แบบ
“ก็หัดซะสิ นี่มันอัลบั้มที่สี่แล้วนะ” ร่างบางกระแทกตัวลงนั่งไปข้างๆดงเฮฮยอง ออกปากพูดอย่างอารมณ์เสีย
“ก็เรียกมาตั้งแต่อัลบั้มสอง เมื่อไหร่จะชิน” ผมหันไปเถียงกับอึนฮยอกอีกครั้ง
“ก็ฉันเป็นพี่”
“ตัวเท่าลูกหมา” ผมว่าเสียงเบา แต่เขาคงได้ยินเพราะตอนนี้ใบหน้าขาวกำลังแดงจัดเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ
“ตัวเท่าลูกหมาก็ฆ่าแกได้นั่นแหละ” คนตัวเล็กแผดเสียงดังลั่น พร้อมๆกับร่างที่กระโจนมาใส่ผมเต็มตัว ทำให้ผมล้มหงายลงไปกับโซฟา แขนของผมโอบหมับไปรอบเอวของเขาที่มันกว้างขึ้นแต่ก็ไม่ได้เข้าขั้นคำว่าหนาหรอกนะ ยังไงมันก็บางอยู่ดี
“ไหนล่ะคนที่จะมาฆ่า ทำไมถูกรัดแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ” ดงเฮฮยองหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ส่วนอึนฮยอกได้แต่เม้มปากอย่างขัดใจ มือเล็กๆพยายามจะกระหน่ำตีลงมาบนอกผมแต่ผมไวกว่ารวบสองมือของเขาเอาไว้ด้วยมือเดียว
“ปล่อยนะโว้ย!!” ดูเหมือนเขาจะขัดใจเอาซะมากๆเลย แต่ไม่เป็นไรหน้าตาตอนถูกขัดใจก็น่ารักไปอีกแบบ ผมว่าผมต้องโรคจิตแน่ๆ
มองว่าอึนฮยอก น่ารัก
ทั้งๆที่คนค่อนประเทศชื่นชมว่าเขาหล่อ
“ดงเฮหุบปาก” พอเห็นว่าทำอะไรผมไม่ได้ ก็พาลไปถึงคนที่กำลังหัวเราะอยู่ ขณะเดียวกันประตูห้องของผมก็ถูกแง้มออกมา พร้อมกับกระต่ายอวบที่เดินหน้ายุ่งมุ่งตรงมาที่เรา
“พวกนายทำอะไรกัน” ซองมินฮยองถามเสียงเรียบ
“ซองมิน ดูสิ ฮยอกแจขี้แพ้ชวนตี” ดงเฮฮยองหันเอากล้ามใหญ่ไปโอบรอบเอวอวบของซองมินฮยองเอาไว้ พร้อมทำหน้าตาอ้อนซะเหมือนจะน่ารัก
มันจะน่ารักถ้าแขนของพี่เขาเล็กกว่านี้
แล้วถ้าพี่เขาเป็นเคะน่ะนะ
“แล้วทำไมฮยอกแจไปนอนบนคยูฮยอนแบบนั้นล่ะ” คำถามของซองมินทำให้ลูกไก่บนอกผมเริ่มดิ้นขลุกขลัก
“ก็ฮยอกแจ มันจะไปฆ่าไอ้คยูน่ะสิ แต่อิท่าไหนไม่รู้ไปนอนให้มันกอดเฉยเลย” กลายเป็นดงเฮฮยองเป็นคนตอบ แถมท้ายด้วยการถูหน้าหล่อๆไปกับหน้าใสๆของซองมินฮยอง
“ก็ไปเอาฮยอกแจขึ้นมาเซ่!” ซองมินฮยองร้องสั่ง เมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนจากอึนฮยอก
“ครับ คุณเมีย” ดงเฮฮยองรับคำแข็งขันมาดึงร่างนิ่มๆออกไปจากอกของผม
โฮ!! ชีวิตของโจวคยูฮยอน ทำไมถึงได้ถูกขัดขวางแบบนี้หนอ
ยังไม่ทันจะสูดกลิ่นหอมๆได้ฉ่ำปอดเลย
“ไปนอนสิคยู” ร่างอวบหันมาบอกผมเสียงเขียว
“แบร่” แล้วคนที่บอกให้ผมเรียกว่าพี่ก็หันมาแลบลิ้นใส่ผม มันน่าเรียกเป็นพี่ตรงไหน เด็กชะมัดคนอะไรก็ไม่รู้
“ฮยอกแจ แกเลิกปัญญาอ่อนแล้วไปนอนซะ พรุ่งนี้มีงานเช้านะ” ซองมินฮยองหันไปดุอึนฮยอกอีกที ใบหน้าน่ารักมุ่ยลงเมือ่ถูกขัดใจ ร่างอวบๆของซองมินเลยเดินเข้าไปกอดปลอบพร้อมกับคำปลอบหวานหูที่อึนฮยอกไม่กล้าเถียง
“ฮยองดุผมตลอดเลย” ผมได้ยินเสียงหวานเง้างอดก่อนจะถูกดันหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
“แล้วแกจะเกาะฉันอีกนานไหมห๊า!” พอส่งลูกลิงหน้าไก่เข้าห้องเสร็จ ซองมินฮยองก็หันมาดุคนรักเสียงดัง ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือกยิ้มแหย
“ก็แค่กอดราตรีสวัสดิ์” เถียงเสียงอ่อย
ซองมินฮยองน่ากลัวตรงไหนกัน
ผมว่าฮยองเขาก็น่ารักดีออก
แต่คนที่เดินเข้าห้องไปก่อนน่ารักกว่า
“แล้วแกน่ะ จะมองประตูห้องน้องฉันอีกนานไหม”
เฮือก…
ผมเองก็สะดุ้งเหมือนกัน เมื่อเจอสายตาของซองมินฮยอง เอิ่ม มันน่ากลัวจริงๆนะ
“หึหึ มันคบกับลูน่าอยู่แกไม่รู้เหรอไง” ประโยคตอกย้ำจากดงเฮฮยอง
“ก็แค่ข่าวลือ” ผมเถียง
“ไม่เห็นภาพเหรอไง พอเราได้รางวัลทีไรลูน่าก็เกาะฮยอกแจทันที” ยังคงซ้ำเติมผมไปเรื่อยๆ
“ก็แค่น้องแสดงความยินดีกับพี่” ผมเริ่มเจ็บสีข้างแล้วแฮะ
สงสัยจะแถมากเกินไป
“หึหึ ชักช้าอย่างแกไม่ได้แดกหรอก” ดงเฮฮยองบอกออกมาอีกครั้งแล้วรีบวิ่งหนีฝ่าเท้าจากทั้งซองมินฮยองและผมกลับขึ้นห้องไปนอน เป็นอันว่าผมต้องมานั่งเล่นเกมส์จ้องตากับซองมินฮยองแทน ตาหวานๆนั่นดุขึ้นมาอกีเท่าตัว ถ้าหวังว่าจะเข้าไปจีบน้องรักของพี่เขา
“ไปนอนสิ ฉันง่วง”
“ฮยองนอนไปก่อนเลย”
“แล้วแกจะไปไหน”
“ไม่บอก”
โครม…
ว่าแล้วก็ได้ฝ่าเท้าหนักๆประเคนมาที่หน้าท้องจนล้มไปกองกับพื้น
ดงเฮฮยอง ทนคบไปได้ยังไงนะ สวย โหดขนาดนั้น
ก๊อกๆๆๆ
ผมมายืนเคาะประตูของคนที่นอนร่วมชั้นเดียวกับผม มีเสียงกุกกักเล็กน้อยก่อนประตูห้องจะเปิดออก ใบหน้าขาวใสโผล่ออกมามองอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมยังไม่หลับ” ผมถามเสียงเรียบ
“ก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จ” คนตรงหน้าผมตอบเสียงเรียบ ทำท่าจะปิดประตูใส่หน้าแต่ผมไวกว่าดันเอาไว้ได้ทัน
“…”
“อะไรอีก” ถามผมกลับเสียงเครียด ผมยกยิ้มขึ้นมาแทนคำตอบ
“นายยังไม่ได้กินนมก่อนนอนเลยนะ” ผมยื่นนมสตอเบอรร์รี่ของโปรดไปให้เขาตรงหน้า ตาสวยเบิกกว้างขึ้นมาอีกนิดหน่อยอย่างตกใจ
“มันหมดแล้วนี่”
“ฉันเห็นมีอยู่” ผมรีบแทรกแล้วยัดนมไปใส่มือเล็กก่อนจะดึงประตูปิดเอง
ให้ตายเถอะ คนอย่างโจวคยูฮยอนต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเหรอไงกัน
TBC.
ความคิดเห็น