คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [Freeze] Intro : Plus Ice [by Katomnam]
Freeze’s Part
Title : Plus Ice
Story by Katomnam
“โอ๊ย เหนื่อยชะมัดเลย ปวดตัวไปหมดแล้ว” เสียงบ่นจากแร๊พเพอร์ตัวเล็กผิวขาวจัดดังขึ้นหลังจากไปถ่ายทำรายการนอกสถานที่ ขาเรียวพาร่างโปร่งบางเข้าไปในห้องพัก มีอีทึกเดินถือของพะรุงพะรังตามเข้ามาด้วยรอยยิ้ม โดยที่ลีดเดอร์คนเก่งไม่เคยบ่นออกมาซักคำ ทันทีที่ก้าวเข้าไปด้านใน คังอินก็รีบลุกขึ้นไปช่วยพี่ชายหน้าหวานแบกของไปเก็บในครัวทันที ฮยอกแจเบี่ยงตัวมองไปด้านหลัง เอียงคอมองน้อยๆแล้วยักไหล่ไม่สนใจ ร่างบางเดินเข้ามาบริเวณห้องนั่งเล่น ก่อนจะมุ่ยหน้าลงเพราะที่นั่งที่มีจำกัดถูกยึดไปหมดด้วยสมาชิกในวงที่กลับมาจากทำงาน
“ด๊อง แกลุกมานั่งตักฉันได้ไหมอ่ะ ฉันก็อยากดูละครเรื่องนี้เหมือนกันนะ” เสียงใสเอ่ยถาม มองหน้าเพื่อนสนิทที่กำลังอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น
“ให้ฉันนั่งตักแกน่ะนะ” ดงเฮย้อนถาม สมาชิกคนอื่นขำน้อยๆในลำคอ
“ใช่น่ะสิ แกเป็นเคะนี่แกมานั่งตักฉันน่ะถูกแล้ว” ฮยอกแจยืนยันความตั้งใจอีกครั้ง มือบางเอื้อมไปรั้งแขนของอีกฝ่ายขึ้นจากโซฟา แต่กลับเป็นตัวเองที่เสียหลักลงไปนั่งจุ้มปุ้กบนตักของเพื่อนสนิทแทน
“แล้วแกไม่เคะเหรอไง” ดงเฮเอ่ยถาม ขยับนั่งดีๆเพื่อให้คนบนตักนั่งได้อย่างสบาย
“ฉันเมะ!” เสียงใสตวัดตอบทันควัน ตาเรียวมองไปที่ดงเฮอย่างไม่ชอบใจ
“นายน่ะนะเมะ” ฮีชอลอดไม่ได้ที่จะเข้าร่วมวงสนทนาอีกคน
“ใช่น่ะสิครับ ผมเมะจะตาย” ยังคงยืนยันด้วยความมั่นใจ
“เอาอะไรมาวัดว่าตัวเองเมะน่ะฮยอกแจ” ซองมินหันมาถามอีกคน
“พี่ดูกล้ามของผมซะก่อน” พูดจบก็ยกแขนเบ่งกล้ามอันน้อยนิดโชว์ จนเมะตัวจริงต่างพากันกลั้นขำหน้าแดง
“นี่ฮยอกแจ ช่วยดูรูปร่างตัวเองหน่อยก็ดีนะ อย่ามาทำให้สถาบันเมะเสื่อมเสียสิ” ซีวอนหันมาพูดกับเพื่อน
“อะไรกัน แน่จริงแกเอากล้ามมาแข่งกับฉันสิ” เสียงใสร้องท้าเหยงๆ เรียวอุคได้แต่หันไปมองหน้ากับคนรักแล้วพากันขำ
คนอะไร เคะซะขนาดนั้นยังไม่รู้ตัวอีก
“ได้มาเลยๆ” ซีวอนรับคำท้า ลุกขึ้นยืน ก่อนจะดึงร่างบางขึ้นตามมา มือแกร่งถกแขนเสื้อตัวเองขึ้นไปจนเห็นกล้ามแขนที่แน่นตึง ในขณะที่ฮยอกแจเบ้หน้าอย่างขัดใจที่เห็นว่าของใครอีกคนใหญ่กว่าของตัวเองหลายเท่านัก
“พี่ฮยอกแจ ตัวเล็กขนาดนั้นจะเป็นเมะได้ยังไงกัน” คยูฮยอนอีกคนที่ทนไม่ไหวต้องพูดออกมา
“เชอะ เพราะพวกนายมันสูงเกินไป ตัวใหญ่เกินไปต่างหาก” คนรั้นก็ยังคงรั้นต่อไป แขนเรียวยกขึ้นกอดอกตัวเอง ซองมินยิ้มขำดึงเพื่อนลงมานั่งตักของตัวเองแทน
“ไอ้มิน แกอย่าทำเหมือนฉันเป็นเคะดิวะ” คนถูกดึงโวยลั่น
“อะไรกันน่ะฮยอก ตัวแกเล็กแค่นี้จะให้ฉันนั่งตักแกเหรอไง” กระต่ายอวบย้อนถามงงๆ
“ใช่ เพราะว่าฉันเมะ ส่วนแกน่ะเคะมานั่งตักฉันซะดีๆ”
“ฮ่าๆๆๆ” คราวนี้ความอดทนของคนฟังทั้งหลายก็หมดลง
“ฮยอกแจ ถ้าซองมินนั่งทับนายพี่ว่าขานายต้องหักแน่ๆ” เยซอง
“ใช่ฮะ พี่คิดได้ไงว่าพี่ซองมินจะนั่งตักพี่อ่ะ คนละไซส์กันเลยนะ” เสริมด้วยเรียวอุค
“ฮยอกแจ อะไรทำให้แกคิดว่าตัวเองเป็นเมะขนาดนั้นน่ะ” ชินดงขำไปกินไป
“เอวนายเกิน 24 นิ้วรึยังเที่ยวประกาศปาวๆว่าเป็นเมะน่ะ” อีทึกเอ่ยออกมาอีกคน
“ฮึ่ย!” ร่างบางสะบัดหน้าหนีไปอีกทางงอนๆ
“ไม่เอาน่า ฮยอกอะไรทำให้นายคิดว่าตัวเองเป็นเมะน่ะ” ดงเฮหันมาถามเพื่อนอีกครั้ง
“ก็เพราะว่าฉันหล่อ”
“กร๊ากๆๆๆ” คราวนี้เสียงหัวเราะดังขรมไปทั่วบริเวณไม่เว้นแม้แต่เก้าอี้จำเป็นอย่างซองมิน ฮยอกแจผุดลุกขึ้นอย่างหงุดหงิดเดินไปที่ประตูห้องกระชากเปิดออกเพื่อจะไปเดินเล่นผ่อนคลายอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้ฮยอกแจชะงักกึก
“อ้าว คิบอมวันนี้นอนนี่เหรอ” แร๊พเพอร์คนเก่งออกปากถาม เสียงหัวเราะเงียบลงทันที พร้อมกับที่หลายๆคนเดินมารับพระเอกหนุ่มเข้าไปด้านใน
“นายจะไปไหนน่ะ” คนตรงหน้าไม่ตอบคำถามนั้น แต่ถามกลับ มือแกร่งคว้าแขนเล็กลากกลับเข้ามาด้านใน คนอื่นเต็มใจเขยิบออกเพื่อให้มีที่ว่างอีกหนึ่งที่ พระเอกคนดังลงนั่งไปก่อนแล้วดึงให้รุ่นพี่ตัวบางนั่งตามลงมาบนตัก
ฮยอกแจกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเบนหน้ากลับไปมองเจ้าของตักด้วยความงุนงง
“คิบอม แกจะให้ฉันนั่งตักทำไม”
“ก็นายไม่มีที่นั่ง” ตอบกลับเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจ ใบหน้าหล่อยังคงเรียบเฉยจนคนมองอดหมั่นไส้ไม่ได้
“แต่ฉันไม่อยากนั่งตัก” คนบนตักออกปากแย้ง คนอื่นๆได้แต่มองกันขำๆ
เมื่อไหร่กันที่ลีฮยอกแจจะรู้ตัวซักทีว่าตัวเองเป็นเคะ
“แล้วนายจะให้ฉันนั่งตักนายเหรอไง” คิบอมย้อนถามงงๆ
“ใช่ นายนั่นแหละมานั่งตักฉัน” ฮยอกแจแย้มยิ้มกว้าง ในขณะที่คิบอมหัวเราะน้อยๆ มือกว้างผลักศรีษะของคนบนตักโยกไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
“อะไรเล่า” เสียงใสเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
“หึหึ ตัวเท่าลูกไก่ ริอาจจะเป็นเมะ” คิบอมเปรยออกมาเสียงเบา ฮยอกแจหันขวับกลับไปมองตาเขียวปั๊ด
“ใครตัวเท่าไก่วะ” เสียงใสแหวลั่น
“ฮยอกแจไม่เอาน่า คิบอมกลับมาเหนื่อยๆอย่าไปหาเรื่องน้องสิ” อีทึกเอ่ยห้าม
“พี่เห็นว่ามันเคารพผมเหมือนพี่บ้างไหมน่ะ” ฮยอกแจเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ลีดเดอร์คนสวยโบกมือไปมาอย่างยอมแพ้เองแล้วเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง
“คิบอมนอนห้องใครล่ะวันนี้”
“ผมจะนอนห้องฮยอกแจนะครับพี่” พระเอกหนุ่มเอ่ยตอบยกยิ้มกว้าง
“ทำไมแกต้องมาเบียดฉันด้วยวะ” ร้อนถึงเจ้าของห้องที่ร้องลั่นอีกครั้ง
“อ้าว นายนี่ยังไงตกลงเป็นเมะใช่รึเปล่า” คิบอมหรี่ตามองคนบนตักอย่างเจ้าเล่ห์
“ใช่”
“แล้วนายจะให้ฉันไปนอนกับเคะเหรอไง” จบคำของคิบอม คนตัวเล็กก็คล้อยตามพยักหน้าหงึกหงัก
เออจริง มันเป็นเมะจะไปนอนกับเคะคนอื่นได้ไง
น่าเกลียดตายเลย!
===== PLUS ICE =====
“คิบอม ไปอาบน้ำได้แล้ว” เสียงใสร้องบอก ก่อนจะดันร่างสูงของคิบอมออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเอง
“ครับๆ” คิบอมรับคำง่ายๆ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ฮยอกแจมองเพียงแค่หน้าจอคอมพิวเตอร์เท่านั้น ไล่ดูภาพที่บรรดาแฟนคลับคอยถ่ายเอาไว้ ไม่นานนักคนตัวเล็กก็เบะปากอย่างขัดใจ
“ทำไมรูปนี้ปากฉันมันเจ่อแบบนี้วะ” คนเมะเต็มขั้นพูดออกมาด้วยความเซ็ง นิ้วเรียวทาบทับลงมาบนปากของตัวเอง เอียงคอไปมารับไม่ได้กับภาพที่เห็น ภาพที่ปากอิ่มแดงของตัวเองเจ่อออกมาน้อยๆ
เหมือน เคะ!
ลีฮยอกแจ รับไม่ได้
ลีฮยอกแจ ต้องเป็นเมะเท่านั้นนะ!!!
“แล้วทำไมรูปนี้ถึงดูอ้อนแอ้นแบบนี้ล่ะ” เสียงใสบ่นออกมาอีกครั้ง เมื่อกดเลื่อนมาดูรูปต่อไป ปากอิ่มเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรงแล้วตัดสินใจกดปิดหน้าจอนั้นเพื่อไปหาอ่านฟิคชั่นที่มีตัวเองเป็นเมะอย่างถูกใจต่อไป ผมที่ยังคงเปียกน้ำก็ถูกปล่อยทิ้งไว้อย่างไม่ใยดี
“ทำอะไรน่ะ” คิบอมที่เดินขยี้หัวตัวเองออกจากห้องน้ำเอ่ยถาม ใบหน้าหล่อโน้มลงมามองจนเกือบจะติดกับแก้มใส
“ฉันก็อ่านฟิคไง นายเคยอ่านป่ะ อ๊ะ…” คนที่กำลังพูดสะดุ้งเฮือกเมื่อหันมาด้านข้างแล้วจมูกเล็กของตัวเองชนเข้ากับแก้มของอีกคน รุ่นน้องหนุ่มกระตุกยิ้มเล็กน้อย เมื่อมองเห็นใบหน้าขาวด้านข้างเปลี่ยนสีฉับพลัน
“นี่ฮยอกแจ นายรู้อะไรไหม”
“อะไรล่ะ”
“เมะน่ะ เขาไม่อุทานเหมือนนายหรอกนะ” จบคำสอนของเมะตัวจริง ลีฮยอกแจก็นั่งอ้าปากค้าง
ไม่นะ!
ฉันไม่ได้อุทานเหมือนเคะแบบนั้น
“…” เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่กำลังช็อค
“ผมนายเปียกแบบนี้ปล่อยไว้ให้แห้งเอง มันจะไม่สบายรู้ไหม” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยออกมาอีกครั้ง มือกว้างจับผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนลำคอของอีกฝ่ายขึ้นมาบรรจงเช็ดผมให้แผ่วเบา
“คิบอม”
“หืม”
“ฉันเหมือนเคะมากขนาดนั้นเลยเหรอ” จบคำถาม คนถูกถามก็หัวเราะพรืด
“ไม่หรอก ไม่เหมือนเลย” คิบอมตั้งสติก่อนจะเอ่ยตอบเมื่อมองเห็นดวงตาหวานแข็งกร้าวคู่นั้น ร่างบางยังนั่งนิ่งเพื่อให้อีกฝ่ายเช็ดผมให้ตัวเองต่อไปเรื่อยๆ
“นั่นน่ะสิ ไม่เห็นจะเหมือนเลยนะ” คนน่ารักพึมพำกับตัวเอง คิบอม อมยิ้มน้อยๆแล้วเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป
นายน่ะไม่เหมือนเคะเลยฮยอกแจ
แต่นายน่ะมันเคะตัวแม่!
“นอนได้แล้ว พรุ่งนี้นายไม่มีงานเหรอไง” คิบอมหยุดมือเอาไว้แล้วโน้มตัวลงไปถามคนที่สนใจแต่หน้าจอคอมพิวเตอร์
“ไม่มี พรุ่งนี้เราไม่มีงานกันซักคน ว่าแต่นายมีงานรึเปล่า” ร่างบางหันมาสนใจคนข้างกายแทน ตาแป๋วจ้องตาคมของอีกฝ่ายรอคอยคำตอบ คนมองได้แต่นิ่งอึ้งไป
“ฉัน ก็ไม่มีงานหรอก” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ ก็เล่นเกมส์จ้องตากับรุ่นพี่ตัวบางไปหลายนาที
“ก็ดีน่ะสิ นายไม่ค่อยได้อยู่กับเราเลย วันๆเอาแต่ถ่ายละครไม่รู้ป่านนี้ยังจำชื่อสมาชิกได้หมดไหมไม่รู้” เสียงหวานบ่นต่อไปเรื่อยๆ ไม่สนใจใครอีกคนที่ยืนมองด้วยสายตาเอ็นดู
“คิดถึงงั้นเหรอ…”
“อืม คิดถึงมากด้วย” มือเล็กยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้เมื่อเผลอหลุดประโยคนั้นออกไป แก้มขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที คนพูดรู้สึกร้อนวูบ
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น เมะคิดถึงเมะก็แบบเพื่อนไง” ร่างสูงเอ่ยขึ้นมา
“ใช่ๆ ฉันคิดถึงนายแบบพี่คิดถึงน้องน่ะ” ฮยอกแจรีบรับคำ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“แล้วเวลาพี่ดงเฮหอมแก้มนาย นายไม่รู้สึกอะไรเหรอไง” คิบอมตั้งคำถามอีกครั้ง คนถูกถามนิ่งคิด
“ไม่นะ”
“แล้วถ้าฉันหอมแก้มนายล่ะ นายจะรู้สึกอะไรรึเปล่า”
“เห้ย! ไม่ได้นะ” มือบางยกขึ้นปิดแก้มทั้งสองข้างทันควัน ตาเรียวจ้องอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
“เมะหอมแก้มกันไม่เห็นจะผิดเลย”
“อ่า มันก็ใช่แต่ด๊องเป็นเคะ ทำไมฉันไม่รู้สึกอะไรล่ะ” ร่างบางพึมพำกับตัวเอง เรียกรอยยิ้มจากคนมองได้ไม่ยากนัก
จุ๊บ…
คิบอมดึงมือบางออก แล้วโน้มตัวลงมอบจุมพิตอ่อนโยนบนแก้มใสทันที จากแก้มที่แดงอยู่แล้วคราวนี้แดงจนคนมองเห็นได้ชัด รุ่นพี่ตัวบางก้มหน้างุดหลบสายตาคมที่จ้องมองมา
“นี่นายรู้ไหมว่า เมะน่ะแค่ถูกหอมแก้ม เขาไม่เขินหรอกนะ” รุ่นน้องหนุ่มเอ่ยบอกอีกครั้งอย่างชอบใจ
“ก็มีแต่เมะอย่างนายไง หน้าด้านชะมัด” ร่างบางว่ากลับดึงมือออกจากการเกาะกุม ก่อนจะกระแทกเท้าเดินงอนไปบนเตียง
“นอนพื้นไปเลย” เสียงใสสะบัดบอกอีกครั้ง คิบอมแย้มยิ้มกว้าง
“กลัวอะไรรึไง” คำถามกวนประสาทดังขึ้นอีกครั้ง
“เปล่า” กระชากเสียงบอกอย่างหงุดหงิด เพราะรู้สึกว่าตัวเองจะแพ้คิบอมไปซะทุกอย่าง
“งั้นฉันนอนเตียงนะ”
“ก็เรื่องของนายสิ” เสียงใสตอบกลับเขยิบตัวไปติดผนังด้านใน คิบอมมองก่อนจะขำน้อยๆในลำคอแล้วก้าวตามขึ้นมานอนบนเตียงเล็กขนาดเหมาะสำหรับการนอนคนเดียว
หากแต่นอนสองคนก็คงจะอบอุ่นเกินไป
“ฮยอกแจ”
“อะไร”
“เอาตุ๊กตาของนายออกไปหน่อยสิ มันเบียดนะ” คิบอมท้วงเมื่อรู้สึกว่าตุ๊กตาของเจ้าของห้องจะใช้เนื้อที่มากเกินไป
“ไม่”
“กลัวอีกแล้วเหรอไง” เอ่ยเหย้า
“เปล่าเว้ย” ตอบกลับแล้วรีบผลักตุ๊กตาทั้งหลายลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ไยดี คิบอมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง เขยิบตัวเข้าใกล้กับร่างนิ่มของคนข้างกาย
“แล้วแกจะมานอนใกล้ๆทำไมวะ” คนตัวบางร้องลั่น พยายามจะผลักอีกฝ่ายออกห่าง
“ก็ฉันหนาวนี่ นายนี่ใจร้ายชะมัด”
“…”
“ไม่มีเมะที่ไหนเขาโหดร้ายเหมือนนายหรอก” คิบอมตัดพ้อ มือบางที่ตอนแรกจับผ้าห่มเอาไว้แน่น ตอนนี้สะบัดผ้าห่มไปคลุมตัวอีกฝ่ายทันทีที่จบประโยค
เพราะเชื่อว่าเมะไม่ใจร้าย…
คนพูดยิ้มน้อยๆรับผ้าห่มมาคลุมกายตัวเองอย่างดิบดี แถมท้ายด้วยการคลุมให้คนข้างกายด้วย คิบอมเขยิบตัวอีกเล็กน้อยจนแขนแนบติดกัน
“ถอยออกไปหน่อยไม่ได้เหรอไง” ไม่วายคนขี้โวยวายก็โวยออกมาอีกจนได้
“แต่นายจะหนาวนะ อยากแข็งตายเหรอไง” เสียงทุ้มเอ่ยบอก ค่อยๆช้อนศรีษะเล็กขึ้นมาวางบนแขนของตัวเอง โอบแขนอีกข้างพาดไปรอบเอวบาง
“เฮ้ย! ทำบ้าอะไร” ฮยอกแจร้องลั่นเตรียมยกขาถีบอีกฝ่ายออกจากเตียงนอน
“ไม่เอาน่า นายขี้โวยวายเหมือนเคะไปได้”
ได้ผลเหมือนทุกที
ร่างบางยอมนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของคิบอม ถือว่าอย่างน้อยคืนนี้ก็ไม่ต้องแข็งตาย
“ฝันดีนะครับ” คิบอมพูดขึ้น กดจูบลงบนหน้าผากเนียนสวย ตาหวานเบิกค้าง
“ทำบ้าอะไรอีกวะ”
“อ้าว คนเป็นเมะเขาก็ทำแบบนี้กันทุกคน” บอกด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“เหรอ งั้นฝันดีนะไอ้หยี” เสียงหวานเอ่ยบอกแผ่วเบา ก่อนจะโน้มหน้าขึ้นไปจุมพิตที่แก้มป่องๆของอีกฝ่ายบ้าง คิบอมยิ้มตาหยี
เมะที่ไหนเขาหอมแก้มราตรีสัวสดิ์บ้างล่ะฮยอกแจ
คนที่หอมแก้มราตรีสวัสดิ์
ก็มีแต่เคะทำเท่านั้นแหละ
ตามธรรมชาติ เมะจะสูงกว่าเคะอยู่มาก ทำให้การเอ่ยราตรีสวัสดิ์พร้อมจุมพิตของเคะทำได้สูงที่สุดก็คือ แก้มของอีกฝ่าย ผิดกับเมะที่สามารถจูบราตรีสวัสดิ์ที่หน้าผากของเคะได้
ลีฮยอกแจ นายน่ะมันเคะชัดๆ
(อ่านต่อในหนังสือนะค้า...)
ความคิดเห็น