คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [Fire] Intro : Hot drama [by Katomnam]
Fire’s Part
Title : Hot drama
Story by Katomnam
“คิบอม ปล่อย” เสียงหวานใสเอ่ยลอดไรฟันพร้อมกับข้อมือเล็กที่พยายามสะบัดให้หลุดออกจากการเกาะกุม
“พี่นี่พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องเลยนะครับ” ร่างสูงเอ่ยออกมาเสียงเรียบพร้อมกับใบหน้าไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก มือแกร่งบีบคางมนแน่นจนใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
หากแต่ก็ไม่เท่าที่หัวใจ…
“นายนั่นแหละที่พูดจาไม่รู้เรื่อง ฉันบอกให้ปล่อยไง” คนตัวเล็กตวาดดังลั่น พร้อมๆกับร่างบอบบางที่ถูกดึงเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหรูส่วนตัวของคิม คิบอม นายแบบชื่อดัง
“หึหึ พี่คงลืมอะไรไป”
“…”
“ว่าไอ้ที่พี่มีชื่อเสียงในสังคมจนถึงทุกวันนี้ ก็เพราะผม” ใบหน้าหล่อ กดลงจนเกือบชิดกับใบหน้าของอีกคน
“ฉันไม่ได้ขอร้องนาย” ฮยอกแจตวาดลั่นอย่างคับแค้นใจ การที่เขายืนอยู่แนวหน้าของวงการบันเทิงเคียงคู่กับคิมคิบอม นายแบบรุ่นน้องนั้นไม่ได้ทำให้เขามีความสุขแม้แต่น้อย
กลับกัน กลับทำให้รอยยิ้มสดใสของเขาค่อยๆหายไปทุกวัน
“จุ๊ๆ ไม่เอาน่าอย่าทำเป็นลืมบุญคุณกันอย่างนั้นสิ” คิบอมพูดออกมาอีกครั้ง จมูกคมกดลงบนแก้มนุ่ม
“ฉันบอกให้นายถอยออกไป!”
“แต่วันนี้ตารางงานของพี่มันหมดแล้ว” ยังคงเอ่ยประโยคที่แสดงออกถึงความได้เปรียบต่อไป
“ฉันก็จะกลับบ้าน”
“งั้นก่อนกลับบ้าน พี่ก็ทดแทนบุญคุณของผมหน่อยแล้วกัน”
“อื้อ…” ริมฝีปากอิ่มถูกกดทับด้วยเรียวปากของใครอีกคนอย่างรุนแรง ไม่มีคำว่าปรานีแม้แต่น้อย มือเล็กดันอยู่ที่อกแกร่งหนสุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับอีกฝ่ายอย่างทุกที
====== HOT DRAMA =====
2 ปีที่แล้ว
“พี่ฮยอกแจ คิบอมมาหาน่ะครับ” มินโฮเดินเข้ามาบอกกับคนตัวเล็กที่กำลังหัวเราะสดใสอยู่กับเพื่อนๆ
“ไปสิฮยอก” ซองมินกระทุ้งศอกใส่เอวบางแล้วหันไปยิ้มกับเรียวอุคอย่างล้อเลียน
“ให้ไปไหน” เสียงหวานย้อนถาม พร้อมกับใบหน้าใสที่ยังคงนิ่งเรียบ คิมคิบอม เดือนคณะนิเทศศาสตร์รุ่นน้องหนุ่มชั้นปีที่ 2 ในขณะที่เขาเป็นเพียงลีฮยอกแจ นักศึกษาธรรมดาๆคณะนิเทศศาสตร์ชั้นปีที่ที่ 4 ที่กำลังจะจบการศึกษา
คิมคิบอม หน้าตาดีจนทำให้ใครหลายๆคนตกหลุมรัก ก้าวขาเข้าวงการบันเทิงตั้งแต่เรียนไฮสคูล
ลีฮยอกแจ ลูกคุณหนูธรรมดาๆ ที่ชีวิตเรียบง่าย คนที่ไม่โดดเด่นอะไรกลับทำให้คิมคิบอม สนใจ
คิมคิบอม ผู้ชายที่ทุ่มเทให้กับรุ่นพี่หน้าหวานจนหมดหัวใจ
ลีฮยอกแจ ผู้ชายที่คอยแต่จะวิ่งหนีความรักของอีกฝ่ายตลอดเวลา
“พี่ไม่คิดจะไปหาผมจริงๆน่ะเหรอครับ” เสียงทุ้มคุ้นเคยที่เป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นพร้อมใบหน้าหล่อที่พกแก้มป่องๆติดตัวตลอดเวลาจะโผล่หน้าออกมาทักทาย
“ใช่ เลิกตามฉันได้แล้ว” ใบหน้าหวานนิ่งเรียบเอ่ยบอกอย่างไม่ใยดี มือเล็กรวบหนังสือบนโต๊ะใส่กระเป๋าก่อนจะก้าวขาเดินหนีไปอีกทาง นายแบบหนุ่มโค้งให้กับรุ่นพี่อีกสองคนแล้วรีบวิ่งตามไปอย่างไม่รอช้า
หมับ…
มือแกร่งคว้าข้อมือเล็กของอีกฝ่ายเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่คนตัวเล็กจะมุดหายเข้าไปในรถยนต์ของตัวเอง
“ตามมาทำไม” ฮยอกแจตวัดเสียงถามอย่างไม่พอใจ สายตาของใครหลายๆคนต่างพุ่งตรงมาอย่างให้ความสนใจ หนึ่งคนที่ใครๆต่างใฝ่ฝันกับอีกคนที่คิดว่าตัวเองไม่มีอะไรดี
“พี่โกรธผมเหรอครับ” ใบหน้าหล่อหมองลงเล็กน้อย ความพยายามที่ผ่านมาสองปีไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำกลับดูเหมือนฮยอกแจจะเกลียดตัวเองมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
“ฉันรำคาญ” เสียงหวานเอ่ยบอกห้วนๆ สะบัดมือออกจากการเกาะกุม
“พี่ฮยอกแจ…” คิบอมครางเรียกอย่างไม่อยากจะเชื่อในคำตอบของคนตรงหน้า ดวงตากลมโตวูบไหวเล็กน้อยหากแต่ก็กลับมาเย็นชาได้เหมือนเดิม
“กลับไปซะ คิมคิบอม”
“พี่ครับ”
“ออกไปจากชีวิตของฉันซะ!”
====== HOT DRAMA =====
“อ๊า…”
“อืม” ร่างทั้งสองร่างกระตุกตัวเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมกับร่างบอบบางของฮยอกแจที่ทรุดฮวบลงไปกับพื้น คิบอมกระตุกยิ้มเย็นมองคนตรงหน้าด้วยความสมเพช
“ที่แท้ก็อยากมากขนาดนี้นี่เอง ไม่เห็นต้องเล่นตัวตั้งแต่แรกเลย” คำพูดเชือดเฉือนดังออกมาอีกครั้ง คิบอมลุกขึ้นยืนใส่เสื้อผ้าของตัวเองเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน
“เลว นายมันเลว!” หน้าหวานช้ำช้อนมองอีกฝ่ายอย่างเคียดแค้น มือเล็กกำแน่น พร้อมกับน้ำตาใสที่ค่อยๆไหลริน
“หืม ผมน่ะเหรอครับ”
“ยังมีหมาตัวไหนที่ยืนอยู่ในห้องนี้นอกจากนายเหรอไง” ตวาดกลับดังลั่น ก่อนจะประคองร่างกายบอบช้ำของตัวเองขึ้นมาจากพื้นเย็นเยียบ มือเล็กคว้าเสื้อผ้ามาใส่ให้ตัวเองอย่างทุลักทุเลไม่มีการช่วยเหลือจากคนที่ยืนมองอย่างเย็นชาแม้แต่น้อย
“หึหึ งั้นพี่ก็คงต้องเป็นหมา”
“…”
“เพราะว่าหมาก็คงต้องมีเพศสัมพันธ์กับหมาเหมือนกัน” น้ำเสียงเย็นเยียบเหมือนหน้าตาถูกเปล่งออกมาอีกครั้ง ก่อนที่ร่างสูงจะหมุนตัวออกจากห้องแต่งตัวไป
“ทำไมนายถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้นะ คิบอม” ฮยอกแจเอ่ยกับตัวเองเบาๆ มือบางล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อให้เพื่อนสนิทมารับกลับบ้าน
“ฮยอกแจ มันทำกับนายแบบนี้อีกแล้วเหรอ” ดงเฮออกปากถาม พร้อมกับไล่มองร่องรอยบอบช้ำจากผิวขาวใสของคนข้างกาย ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่คิมคิบอมได้ร่วมงานกับลีฮยอกแจ ทุกครั้งฮยอกแจจะต้องกลับมาในสภาพเช่นนี้
สภาพที่ถูกใครอีกคนกดขี่จนบอบช้ำ
“ช่างมันเถอะด๊อง” เสียงหวานบอกปัด ตาสวยปิดลงอย่างอ่อนล้า ดงเฮได้แต่ถอนหายใจ แล้วรีบเหยียบคันเร่งเพื่อกลับไปให้ถึงห้องพักอย่างเร็วที่สุด
“ฮยอกแจ แกไม่รู้จริงๆเหรอว่าสาเหตุที่ทำให้คนที่ตามจีบแกถึงสองปีเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้น่ะ” ดงเฮเปรยออกมาเบาๆ เขารู้ว่าฮยอกแจยังไม่หลับ หากแต่แค่ต้องการจะหลบการตอบคำถามซ้ำๆของเขาเท่านั้นเอง
“…” ไม่มีเสียงตอบรับตามที่ดงเฮคาดเอาไว้ หากจะมีก็มีแค่น้ำตาหยดใสที่ไหลเอื่อยออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิท
ใครบอกว่าสองปีที่ผ่านมาลีฮยอกแจไม่เคยใจอ่อนเลย
ใครกันที่บอกว่า ลีฮยอกแจ คนนี้ไม่มีหัวใจ
“ฉันว่านะ ก่อนที่เราจะเรียนจบมันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ” ดงเฮยังคงบ่นต่อไปเรื่อยๆ
แล้วอะไรกันที่ผิดพลาดตอนนั้น
“…” ฮยอกแจยังคงใช้ความเงียบเป็นคำตอบ
“ฉันว่าฉันโทรไปตามไอ้มินกับไอ้อุคมาดีกว่า” ดงเฮคิดเองเออเองเสร็จสรรพแล้วเจ้ากี้เจ้าการกดโทรออกไปหาเพื่อนสนิทอีกสองคนด้วยตัวเอง
“ดงเฮ” เสียงหวานเรียกเพื่อนรักแผ่วเบา
“หืม”
“บางที คนผิดอาจจะเป็นฉันก็ได้” จบประโยคของฮยอกแจ ดงเฮก็อ้าปากหวออย่างไม่เข้าใจทันที
แล้วฮยอกแจจะทำอะไรผิดมา
====== HOT DRAMA =====
“เจอกันอีกแล้วนะครับ” คิบอมกระตุกยิ้มทันทีที่เห็นร่างบอบบางเดินเข้ามาในกองถ่ายที่กำลังเตรียมงานกันอยู่
“…” ดวงตากลมมองอีกฝ่ายอย่างนิ่งเฉยไม่มีคำตอบกลับใดๆเช่นทุกที
“น้องคิบอม น้องฮยอกแจเชิญที่ห้องแต่งตัวด้วยค่ะ” พนักงานสาวเดินเข้ามาบอกอย่างนอบน้อม ฮยอกแจเดินนำออกไปก่อนในขณะที่คิบอมมองตามแผ่นหลังบางอย่างไม่อาจคาดเดา
“เรียบร้อยแล้วค่ะ พักผ่อนกันก่อนนะคะอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงจะมาตามออกไปถ่ายทำค่ะ” ราวๆครึ่งชั่วโมง ช่างแต่งหน้าก็เอ่ยบอกอีกครั้งแล้วเดินเลี่ยงกลับออกไปด้านนอก เหลือเพียงแค่นายแบบสุดฮอตสองคนที่นั่งหันหน้าเข้ากระจกบานใหญ่เท่านั้น
“พี่ไม่คิดจะพูดอะไรกับผมเลยงั้นเหรอ” คิบอมถามขึ้นมาจ้องมองใบหน้าหวานของอีกคนผ่านกระจกบานใส
“ไม่มีอะไรที่เราจะต้องพูดกัน” ฮยอกแจตอบรับเสียงเรียบ ก่อนจะก้มลงเล่นมือถือที่อยู่ในมือของตัวเอง แชทแบลคเบอร์รี่ตามสมัยนิยมไปหาเพื่อนคนอื่นๆ ไม่สนใจสายตาคมกล้าที่จ้องตัวเองอยู่แม้แต่น้อย
“แต่พี่กำลังเสียมารยาท” ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืน คว้าแขนเล็กบีบเอาไว้แน่น ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“นั่นมันสิทธิ์ของฉัน”
“งั้นผมก็จะทำตามสิทธิ์ของผมบ้าง” คิบอมกระชากเสียงกลับมา ก่อนจะยกร่างเล็กขึ้นนั่งบนเคาท์เตอร์ตรงหน้า ฮยอกแจเบิกตาโพลงอย่างตกใจ
“จะทำอะไรน่ะ” ออกปากถามเสียงสั่น มือบางดันไหล่กว้างของคนตรงหน้าเอาไว้
“ก็ทำกันอยู่ทุกครั้งที่เจอ ยังไม่ชินอีกเหรอไง” ย้อนถามกลับเสียงเรียบ มือเล็กกำโทรศัพท์ของตัวเองเอาไว้แน่น
“ถอยออกไปนะคิมคิบอม”
“ถอยให้โง่…” พูดจบใบหน้าคมก็ไซร้ลงที่ซอกคอขาวผ่องที่ยังประปรายไปด้วยรอยรักจางๆ
“คิบอม อย่า” เอ่ยห้ามเสียงสั่นอย่างหวาดกลัว
“ร้องห้ามแบบนี้ เหมือนจงใจยั่วกันเลยนะพี่ฮยอกแจ” กระตุกยิ้มเย็นอีกครั้งพร้อมกับมือแกร่งที่เขวี้ยงโทรศัพท์มือถือของฮยอกแจลงพื้นทำให้ข้อความจาก BB Messenger ดังออกมา
‘ฮยอก คิดถึงจัง แล้วจะรีบกลับไปหานะ’
เสียงทุ้มอบอุ่นที่ได้ยิน ทำให้คิบอมชะงักนิ่งมองไปที่โทรศัพท์มือถือบนพื้นสลับกับใบหน้าหวานของคนที่นั่งหอบหายใจอยู่
“ต้องมันงั้นเหรอ”
“…”
“ต้องเป็นมันใช่ไหม พี่ถึงจะเต็มใจ” ถามออกมาเสียงดังลั่นแล้วหุนหันเดินออกไปจากห้องแต่งตัว ปากอิ่มเม้มแน่นเพื่อที่จะสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
หนสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอยู่ดี มือเล็กถูกยกขึ้นมาปิดหน้าพร้อมกับร่างบางที่สะอื้นจนตัวโยน
ทำไมเขาต้องแคร์ผู้ชายใจร้ายอย่างคิมคิบอมขนาดนี้ด้วย
ทำไม…
====== HOT DRAMA =====
“คิบอม นายเลือกคนที่จะมาถ่ายแบบคอลเลคชั่น couple กับนายได้รึยัง” โปรดิวเซอร์รายยักษ์เดินเข้ามาถามนายแบบกิตติมศักดิ์อย่างใจดี
“ผมเลือกได้ตั้งนานแล้วครับพี่” คิบอมเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มกว้างเช่นทุกที รอยยิ้มสดใสที่คิบอมมีไว้เพื่อใครบางคนเท่านั้น
“เวลาถ่ายแบบ นายช่วยยิ้มให้ได้อย่างนี้บ้างสิ” คนเป็นผู้ใหญ่กว่าเอ่ยแซว นายแบบหนุ่มเพียงแค่หัวเราะน้อยๆ
“ว่าแต่พี่จะให้คนที่ผมเลือกมาถ่ายแบบกับผมจริงๆน่ะเหรอครับ” ถามออกไปอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“ใช่น่ะสิ couple มันก็ต้องให้นายเลือกสิ ไม่งั้นถ่ายออกมาไม่ได้อารมณ์คนรักกันพอดี”
“ผมรักเขานะครับ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะรักผมหรือเปล่า” คิบอมเอ่ยบอกแผ่วเบา
“อะไรกัน มีคนที่กล้าปฏิเสธนายอบู่บนโลกใบนี้ด้วยเหรอ” โปรดิวเซอร์หนุ่มย้อนถามกลับเสียงดังอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“มีสิครับ มีเขาอยู่คนนึง”
“ขอดูรูปหน่อยได้ไหม”
“ได้ครับ” รับคำแล้วล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาให้อีกคนดู นิ้วหยาบกดไล่ไปทีละภาพ ในโฟลเดอร์รูปของคิบอม ใบหน้าหวานใสที่ถูกแอบถ่ายตามธรรมชาติช่างมีเสน่ห์จนคนมองตกเข้าไปอยู่ในภวังค์ ปากอิ่มแดงที่ไร้การเติมแต่งช่างน่าพิศมัย
“ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะเนี่ย”
“ผู้ชายครับ” ตอบรับอย่างไม่อิดออด อาจจะเพราะความสนิทสนมและอายุที่ไม่ห่างกันมากนักก็เป็นได้
“พยายามเข้าล่ะ”
“ครับ”
“คนนี้รึเปล่าที่นายจะให้พี่ทาบทามมาถ่ายแบบกับนายคอลเลคชั่นนี้” โปรดิวเซฮร์เอ่ยถามอีกครั้ง
“ครับ ฝากด้วยนะครับ” และนั่นก็นับว่าเป็นก้าวแรกที่ลีฮยอกแจ ได้ก้าวเข้ามาในวงการบันเทิงเต็มตัว
หนังสือบันเทิงทุกเล่มพาดหัวข่าวใหญ่ และรูปที่สดใสน่ารักของนายแบบหนุ่มน้อยนิรนาม ที่ได้รับเลือกขึ้นปกนิตยสารสุดฮอตแห่งปี เบียดเสียดนางแบบสาวเนื้อนมไข่จนตกรอบไปซะหมด
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ลีอยอกแจจะดังป็นพลุแตกเพียงแค่ชั่วข้ามคืนที่หนังสือเล่มนั้นวางแผงไป
ดังขึ้นมาพร้อมๆกับความสุขที่หายไป
====== HOT DRAMA =====
“งั้นพวกพี่กลับก่อนนะ” ทีมงานหลายๆคนรีบเก็บของเพื่อจะไปถ่ายทำหนังสือเล่มอื่นต่อ ในขณะที่นายแบบสองคนเพียงแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองอยู่ในห้องแต่งตัวที่เงียบเชียบ บรรยากาศการถ่ายทำวันนี้ดูอึม ครึม แต่ก็ไม่พบปัญหาเพราะการถ่ายแบบเซตนี้ใช้เพียงแค่ใบหน้านิ่งๆกับการแต่งหน้าแนวเอิร์ธโทนเท่านั้น ฮยอกแจก้าวออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ต้องชะงักกึกเมื่อพบคิบอมยืนกอดอกนิ่งอยู่ตรงหน้า
“…” ร่างบางเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมา ขาเล็กเบี่ยงหลบไปอีกทางหากแต่ก็ถูกดึงเข้ามาสู่อ้อมกอดแข็งแรง
“อ๊ะ”
“วันนี้พี่ยังไม่ทดแทนบุญคุณให้ผมเลยนะครับ” กระซิบริมใบหูเล็กเสียงแหบพร่า ตาคมที่ทอแสงอ่อนโยนก็ไม่มีทางที่คนในอ้อมแขนจะได้เห็น
“ฉันไม่เคยติดหนี้บุญคุณของนาย”
“พี่ลืมไปแล้วเหรอไงว่าผมเป็นคนเลือกพี่ ผมทำให้พี่ดังจนถึงทุกวันนี้” คิบอมตอบกลับเสียงห้วนเริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์มากขึ้นทุกที อยากจะถนอนมากเท่าไหร่ คำพูดของฮยอกแจก็ทำให้เขารุนแรงมากขึ้นเท่านั้น หนสุดท้ายการร่วมรักกัน
ก็เหมือนการข่มขืนทุกครั้งไป
“ฉันบอกนายไปกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันไม่ต้องการ” ฮยอกแจหันกลับมาเผชิญกับอีกคนด้วยดวงตาแข็งกร้าว
“…”
“เหมือนกับที่ฉันไม่เคยต้องการนายเลย คิบอม” ถ้อยประโยคเรียบๆนั้นทำให้คนฟังหัวใจกระตุกวูบ หากแต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น รอยยิ้มหยันก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าหล่อ
“งั้นพี่ก็คงไม่ต้องครางอยู่ใต้ร่างผมแบบทุกทีสินะ”
“อ๊ะ อย่านะ อื้อ” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกดันกลับเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง เสื้อผ้าที่เพิ่งสวมใส่เข้าไป หลุดออกจนหมดสิ้น เหลือเพียงแค่เรือนร่างเปลือยเปล่า
“อย่าครางออกมานะครับ ถ้าพี่ไม่ต้องการมัน” คิบอมพูดเสียงเรียบพร้อมกับระดมจูบที่ใบหน้าเนียนใส มือแกร่งรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไพล่ไปด้านหลัง
“อึ๊…” ปากอิ่มเม้มแน่นพยายามจะไม่หลุดเสียงน่าสมเพชออกไป ใบหน้าคมไซร้ไปตามเรือนร่างบอบบางที่หอมหวานอย่างคุ้นเคย ฮยอกแจหลับตาแน่นข่มความต้องการทางร่างกายที่อีกคนเป็นคนปบลุกเร้าเอาไว้อย่างทรมาน
คิบอมแทรกตัวเข้ามาในช่องทางบวมช้ำครั้งแล้วครั้งเล่า จนพอใจถึงได้ปล่อยให้ร่างของฮยอกแจเป็นอิสระ
“ฮึก…” น้ำตาหยดใสไหลอาบแก้มเนียน
“เลิกคร่ำครวญซักที เพราะมันไม่ได้น่าสงสาร แต่มันน่าสมเพช” คิบอมตะคอกเสียงดังลั่น มองสภาพบอบช้ำของอีกคนอย่างดูแคลนแล้วเดินออกไปด้านนอก ฮยอกแจพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้นหากแต่ร่างกายที่บอบช้ำนั้นก็ไม่ทำตามคำสั่งของสมองแต่อย่างใด ร่างทั้งร่างทรุดลงไปอีกครั้งพร้อมกับสติที่ดับลง
(อ่านต่อในหนังสือนะค้า...)
ความคิดเห็น