คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 5 : Kyuhyun's View
Chapter 5
Kyuhyun
“จะนอนที่ไหนล่ะเนี่ย” ผมเอ่ยถามคนตัวเล็กตรงหน้า ใบหน้าน่ารักส่ายไปมาแทนคำตอบ คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างหนักใจ ก็ซองมินฮยองแย่งที่นอนเขาไปแล้วนี่นา
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“นอนกับฉันแล้วกัน” ผมรวบรัดเขาเองอีกครั้ง
“ไม่ได้!” เขาแย้งเสียงสูง ผมเลิกคิ้วมองเป็นเชิงถาม มือของผมก็ละออกมาจากผมนิ่มๆของเขาด้วย ก่อนจะจับให้เขาหันมามองหน้าผมตรงๆ
“ทำไม” ผมถามเขาเสียงเรียบ
ผมเริ่มหงุดหงิดอีกแล้วนะเนี่ย
ผมจะเป็นบ้าไปแล้วรึไงนะ
“ก็นายนอนดิ้น” เขาอ้อมแอ้มบอก
“ฉันไม่ดิ้นหรอกน่า”
“..” เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมประมาณว่า เชื่อได้ไหม
“จริงๆ” ผมยืนยันอีกครั้ง ก่อนจะดึงมือของเขาให้ลุกเดินตามเข้ามาในห้อง นี่มันก็ดึกมากแล้ว ที่สำคัญพรุ่งนี้ผมจะพาเขาไปเดินเล่นด้วย ผมอยากให้เราใช้ของที่เป็นคู่กันบ้างเหมือนที่เขาใช้หูฟังเหมือนซีวอนฮยอง ใช้ไอโฟนเหมือนดงเฮฮยอง ใส่แหวนคู่เหมือนซองมินฮยอง
ผมก็อยากมีบ้าง
ว่าแต่ผมจะซื้ออะไรดีน๊า เอามาใส่คู่กับเขา
“เฮ้ เอาแขนมาพาดเอวฉันทำไม” เสียงหวานของเขาดังขึ้นเมื่อผมพาดแขนไปบนเอวของเขา ออกแรงดึงให้แผ่นหลังบางของเขาแนบมากับอกของผม
โชคดีจริงๆที่เตียงของผมเป็นเตียงเดี่ยว
และเขาก็คงไม่กล้าพอที่จะไปทำเตียงของซองมินฮยองยับย่น
“ถ้านายโวยวายฉันนอนดิ้นแน่” ผมขู่แล้วแสร้งหลับ ซุกใบหน้าของผมไปที่ซอกคอขาวหอมกรุ่นของคนในอ้อมกอด ฮยอกแจส่งเสียงงึมงำแต่ก็ยอมนอนนิ่งๆในอ้อมกอดของผม
วันนี้ผมฝันดีแล้วแหละ
“อ้าวน้องคยูฮยอน วันนี้มีคิวถ่ายด้วยเหรอคะ” เสียงแหลมของใครบางคนเอ่ยทักขึ้นมาในขณะที่ผมมานั่งรออึนฮยอกเพื่อที่จะพาไปเที่ยว
“ไม่มีหรอกครับ พอดีผมมารอเมมเบอร์คนอื่นน่ะครับ” ผมเอ่ยตอบตามความจริง วันนี้มีตั้งหลายคนที่มาถ่ายแบบ พี่ช่างแต่งหน้าเขาไม่รู้หรอกว่าผมมารอใคร
“เอ ใครน๊าฮีชอลเหรอ” ทำไมผู้หญิงช่างซักแบบนี้นะ
“ฮีชอลฮยองผมก็รอด้วยครับ” ผมเอ่ยตอบอย่างรักษามารยาท
“แล้วใครกันที่คยูฮยอนต้องมารอรับเป็นหลัก”
เอิ่ม…
ผมเริ่มชักสีหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าช่างแต่งหน้าคนนี้ช่างสอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวของผมมากเกินไป จริงๆผมก็ไม่ได้แคร์หรอกว่าใครจะรับรู้ แต่ผมกลัวว่าอึนฮยอกจะแคร์
“อ้าว คยูงานเสร็จเร็วเหรอ” ยังไม่ทันที่ผมจะตอบคำถามนั้น ดงเฮอยองก็วิ่งเข้ามาหาผมซะก่อน ผมพยักหน้าแทนการตอบ หากแต่สายตาของผมกลับมองเลยไปยังร่างเล็กที่อยู่ด้านหลังแทน
“ถามก็ไม่ส่งเสียงตอบ” ศอกแหลมๆของดงเฮฮยองกระแทกมาที่หน้าท้องของผมเต็มแรง
“อะไรครับฮยอง”
“ช่วยมองหน้าคู่สนทนาของนายด้วย” ดงเฮอยองพูดขึ้นมาอย่างไม่ค่อยพอใจ
“ฮยอง ผมไปก่อนนะ” แต่ผมไม่ได้สนใจหรอกเพราะตอนนี้ผมรีบวิ่งมายืนดักหน้าอึนฮยอกเอาไว้ ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมองอย่างตกใจแล้วคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอกที่เห็นว่าเป็นผม
“มานานแล้วเหรอ” เสียงใสเอ่ยถาม
“เมื่อกี้เอง” ผมตอบก่อนจะดึงข้อมือเขาหายเข้าไปในห้องลองชุด บังคับให้เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความเร็วแสง
ผมเอาแต่ใจเกินไปไหมเนี่ย
แต่อึนฮยอกคงยังไม่เบื่อใช่ไหม เพราะ เขายังไม่เคยบ่นออกมาซักครั้งกับอาการเอาแต่ใจจนเกินเหตุของผม ไม่นานนักเขาก็กลับออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สบายๆตามสไตล์ของเขา ผมรีบคว้ามือเล็กมาจับก่อนจะออกแรงลากออกไปด้านนอก
“จะรีบไปไหนน่ะคยู” คนตัวเล็กที่เดินตามหลังผมมาเอ่ยถาม ผมหันไปมองเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“จะพาไปเดินเล่น แต่เราต้องรีบออก เดี๋ยวแฟนคลับตามมาล่ะแย่เลย”
“อื้อ” เขารับคำอย่างว่าง่าย แต่ผมเห็นว่าแก้มใสๆของเขากลับเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
ให้ตายเถอะ
มีใครเคยบอกไหมว่าอึนฮยอกน่ารัก
ถ้าไม่มี ผมจะบอกเองว่าเขาน่ารักมาก อย่าได้ริอาจไปแอ๊บแมนที่ไหนเชียวผมจะทำให้เคะแตกให้ได้เลยคอยดู
“คนเยอะชะมัด” อึนฮยอกบ่นออกมาทันทีที่เห็นว่าตลาดทงแดมุนคนเยอะขนาดไหน เขาทำหน้ายู่อยู่บนรถทั้งๆที่ยังไม่ได้ลงไปด้วยซ้ำ ผมหันไปหยิบหมวกไหมพรมสีดำ แว่นกันแดด ผ้าพันคอ อาจจะดูเวอร์ไปหน่อยแต่ผมก็ไม่อยากให้ใครเห็นเขาแล้วเราจะต้องวิ่งหนีนี่นา
“แล้วนายไม่คิดจะใส่อะไรเหรอไง” เขารับไปใส่แต่โดยดี แล้วเอ่ยถามเมื่อผมเอาแต่นั่งมองแล้วยิ้มอยู่อย่างนั้น
“ใส่สิ” ผมตอบแล้วรีบหยิบสารพัดของป้องกันใบหน้าขึ้นมาใส่ ไม่นานนักเราก็พร้อม ผมเดินลงจากรถเพื่อไปรับเขาแล้วเราก็จับมือกัน
น่าแปลกใจเหมือนกันนะที่วันนี้เขาไม่ค่อยขัดขืนเท่าไหร่
“แล้วนายจะมาซื้ออะไรที่นี่นะ” เสียงหวานเอ่ยถามอีกครั้ง ตอนนี้เราเดินกลมกลืนอยู่กับคนอื่นๆ ตาของผมก็มองไปทั่วๆ
“ตอนนี้ยังไม่รู้” ผมตอบเขา พลันสายตาผมก็ไปสะดุดกับที่ห้อยโทรศัพท์มือถือ
ไม่ดีกว่า ใช้ไปใช่จะมีคนเห็น
ไม่ผ่าน…
“คยูฮยอน เสื้อตัวนั้นเท่ห์จัง ถ้านายใส่คงดูดีไม่น้อยเลย” มือเล็กกระตุกมือผมเอาไว้ พร้อมกับชี้นิ้วไปยังเสื้อเชิ้ตสีอ่อนๆหนึ่งตัว ผมหรี่ตามองก่อนจะเดินตามแรงลากของเขาไปอย่างง่ายดาย ผมว่ามันก็เหมือนเสื้อเชิ้ตทั่วๆไปแต่ถ้าอึนฮยอกบอกว่ามันเท่ห์ผมก็เชื่อ
“ชอบป่ะ” เขาเงยหน้าขึ้นมาถามผม ก่อนจะยิ้มกว้าง เจ้ากี้เจ้าการเอาเสื้อมาทาบตัวผมอย่างน่ารัก
“น่ารักมาก” ผมเอ่ยบอก
“บ้า มันเท่ห์จะตายพูดมาได้ไงว่าน่ารัก” คนตัวเล็กมุ่ยหน้าเมื่อไม่ได้รับคำตอบที่พอใจ ผมโน้มหน้าลงไปใกล้ใบหูขาวก่อนจะพูด
“ที่น่ารักน่ะนาย ไม่ใช่เสื้อ” แม้ผิวขาวๆของเขาจะโผล่ออกมาเล็กน้อยแต่ผมก็เห็นว่ามันแดง เขารีบหันไปจ่ายเงินค่าเสื้อตัวนั้นแล้วลากผมออกมา
“อึนฮยอก” ผมหยุดกึกแล้วเรียกคนข้างกายที่มัวแต่มองไปข้างๆ
“เห ชอบอะไรงั้นเหรอ” อึนฮยอกถามผม แล้วพยายามมองตามทางที่ผมมองไป
“ก็ไม่เชิงชอบ แต่อยากได้”
“เสื้อยืดเนี่ยนะ” เขาถามกลับเสียงสูงอย่างไม่เข้าใจ แต่ไม่ทันแล้วล่ะเพราะตอนนี้เรากำลังยืนดูลายเสื้อยืดกันอยู่
“ลายหัวใจนี่มันหายไปไหนครี่งนึง” อึนฮยอกถามขึ้น คลี่เสื้อออกมาดูอย่างไม่เข้าใจ
“ก็อยู่นี่ไง” ผมตอบเขาแล้วชูอีกตัวที่เป็นเสื้อคู่กันมาให้เขาดู
“อ๊า! มันเป็นเสื้อคู่ล่ะ” มือเล็กดึงอีกตัวไปต่อกันทันทีราวกับเด็กเจอของเล่น ผมอมยิ้มอย่างเอ็นดู แต่พอเขาเงยหน้าขึ้นมา ผมก็ต้องเก๊กหน้านิ่งต่อไป
“ชอบไหม” ผมเอ่ยถาม
“ชอบสิ น่ารักดี แต่มันเป็นของผู้หญิงกับผู้ชาย” ร่างบางเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแสนเสียดาย
“แต่ฉันว่าฉันจะซื้อล่ะ” ผมบอกเขา เขาหุบยิ้มหวานๆนั้นลงแล้วส่งเสื้อมาให้ผมถือเอาไว้ บรรยากาศเงียบๆแบบนี้ทำให้ผมรับรู้ว่าเริ่มจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้ว
“ผู้หญิงคนนั้น น่าอิจฉาจัง” เขาพึมพำอะไรบางอย่างแผ่วเบาก่อนจะรีบก้าวเดินหายออกไปนอกร้าน ผมเลยต้องรีบจ่ายเงินเพื่อเดินตามเขาออกมา
ให้ตายเถอะ
เขาหายไปไหนของเขานะ
เข้าใจอะไรผิดอีกแน่ๆเลย
ยัยไก่เบ๊อะเนี่ย
Katomnam Talk:
คยูฮยอนน่ารักนะคะ
แต่แบบว่าแอบปากแข็ง คิกๆๆๆ
ที่มันทำไปเนี่ยไม่รู้ว่ารู้ตัวรึเปล่าว่าทำไปเพราะอะไร คิกๆๆ
ความคิดเห็น