ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11 [Lunatic] : การลาจากของสหาย คำเตือนของเชดด์
##################################################
บทที่ 11 [Lunatic] : การลาจากของสหาย คำเตือนของเชดด์
“นี่...เจ้า...”อิกนิสถึงกับเผลอก้าวถอยหลัง
......เพื่อเป้าหมาย...ต่อให้เป็นเศษเสี้ยวของตัวเอง...ยังไม่มีแม้แต่ความเห็นใจ......
“เจ้าไม่ใช่...สล็อทแน่ๆ”อิกนิสคราง
“น่าเสียดายนะเฮอร์เมส...แต่ชั้นนี่แหละ สล็อทตัวจริงเสียงจริง”ชาเรเพียร์ซแสยะยิ้ม “...แล้วถ้ายังสงสัย จะแสดงหลักฐานให้ดูซักหน่อยก็ได้นะ”
วู้ม...
ลูกบอลแสงนับร้อยลูกปรากฏขึ้นรอบร่างของชาเรเพียร์ซอย่างรวดเร็ว
“ในนามแห่งสล็อท ผู้แบกรับบาปแห่งความเกียจคร้าน...”
......เวทย์บทนี้!!!......
อิกนิสรีบกระโดดทิ้งระยะออกห่างทันที
“กระแสแห่งกาลเวลาที่ไหลผ่านจงเชื่องช้า ชะตาชีวิตที่ผันแปรจงหยุดนิ่ง ใช้ความเชื่องช้าแห่งชีวันต์แทนการก้าวเดินแห่งทุกสิ่ง...จงสำแดงฤทธาเถิดพลังแห่งข้า”ชาเรเพียร์ซแสยะยิ้ม
......บทร่ายนำแห่งสล็อท!......อิกนิสหนีจนแทบไม่เห็นเงา เขาในสภาพนี้แม้ว่าจะเป็นเงาของวราทต์ก็เถอะ...แต่เจอศึกกับกีลเลียสก็เหนื่อยกาย กับฟรอสมอนท์ก็ลำบากใจ แค่นี้ก็ย่ำแย่พอดูแล้ว ยังไม่ต้องการถูกซ้ำเติมด้วยพลังเต็มพิกัดของสล็อทตอนนี้หรอก
......ขอโทษทีนะ...วราทต์......ชาเรเพียร์ซแอบถอนใจ
......แต่เงาของท่าน...ไม่เพียงไม่มีประโยชน์ต่อแผนการของข้าไม่พอ...ซ้ำร้ายยังเป็นตัวขัดแข้งขัดขา......
......ซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องกำจัด...พอๆกับหมากที่ใช้การไม่ได้!!!......
ฟิ้ว!
แกร๊ง!!!!!
“...อะไร?”ชาเรเพียร์ซชะงักลงเพราะถูกขัดขวางด้วยบางสิ่ง...ที่ถูกขว้างมากระแทกเข้าที่ข้อมืออย่างแม่นยำ
......หน้ากากสีขาว......
“...บลัดด์วอร์?”ชาเรเพียร์ซเงยหน้าขึ้น
“ท่านบลัดด์วอร์?”อิกนิสเองก็หยุดฝีเท้าลงเช่นกัน
ตึก...ตึก...
“ขอโทษนะเจ้าหนู...พอดีของใกล้มือมันไม่มีให้ใช้น่ะ”ร่างสูงยิ้มเย็น เจ้าของนามก้าวออกมาจากเสาอีกด้านหนึ่งของหอระฆังกลางเมือง...ท่าทางว่าเขาเองก็ยังไม่ได้ไปไหนไกลเลย ทว่า...
“ไม่...จริงน่า”ชาเรเพียร์ซถึงกับก้าวถอยหลัง
......ใบหน้า...แบบนี้......
......ไม่จริง! จะเป็นไปได้ยังไง!!!......
“อิกนิส ส่งเฟทการ์ดมา”
“ค...ครับ”อิกนิสรีบทำตามคำสั่งแบบไม่มีบิดพลิ้ว
“ทำไม...ทำไมถึงเป็น...”ชาเรเพียร์ซคราง
“ข้าคงยอมไม่ได้...หากคนที่เจ้าคิดจะทำร้ายเป็นลูกน้องของข้า ชาเรเพียร์ซ โคลว์...ไม่สิ...”บลัดด์วอร์ยิ้มบาง
“...สล็อท...”
เฮือก!
ชาเรเพียร์ซสะดุ้งทันทีที่บลัดด์วอร์เอ่ยนามที่แท้จริงของเขาออกมา
“อ...อึก...”
“จะถอยไปตอนนี้...หรือจะสู้กับข้า เจ้าเลือกเอง”บลัดด์วอร์เอ่ย หากแต่มือกลับปล่อยไพ่เฟทการ์ดทั้งสำรับให้ปลิวว่อนไปทั่ว
“...แต่ตั้งแต่แรกเริ่มเดิมที...เจ้าก็ไม่เคยเอาชนะข้าได้อยู่แล้วนี่ สล็อท”
“อะ...อะ...ท...เทเล...”ชาเรเพียร์ซพยายามสกัดกลั้นความกลัว
“เทเลพอร์ท!”
ฟุ่บ!
“...หนีไปจริงๆด้วย...สล็อทหากไม่มีโอกาสชนะร้อยต่อร้อยจะไม่มีทางยอมเสี่ยงจริงๆ”บลัดด์วอร์ถอนหายใจ
“ข...ขอบคุณครับบลัดด์วอร์”
“อิกนิส ข้ามีภารกิจใหม่ให้เจ้า”
“เอ๋?”
“สะกดรอยตามฟรอสมอนท์ จีลาเรสไป”
“คุณฟรอสมอนท์? แต่...ทำไมครับ? สะกดรอยตามเขาทั้งๆที่เชดด์ยัง...”
“เชดด์ ฟรอนเธียร์เพียงผ่านทางมา เขาไม่ได้มาเพื่อช่วยฟรอสมอนท์แต่แรก”บลัดด์วอร์เอ่ย “...เป้าหมายแรกของเจ้านั่นคือการตามหาพี่น้องเพกัสเซีย...เหมือนว่าพวกนั้นจะหลอกต้มใครมาเป็นผู้ร่วมเดินทางได้...แถมฝีมือยังไม่เลว”
“...หมายความว่า เขาจะไปเร็วๆนี้ใช่มั๊ยครับ?”เสียงอิกนิสฟังแล้วรู้สึกได้ว่าเจ้าตัวโล่งอกอย่างชัดเจน
“ใช่...อย่างไรเขาก็เป็นปิศาจ...เป็นพวกเดียวกับฟูดินัสที่เป็นศัตรูกับเราอยู่”บลัดด์วอร์เดินไปตรงจุดที่ชาเรเพียร์ซยืนอยู่เมื่อครู่ แล้วก้มลงเก็บหน้ากากสีขาวขึ้นมาสวมอีกครั้ง
“คุณมือซ้าย...คลอรีสล่ะครับ?”
“ออกตามล่าเพกัสเซียตามคำสั่งข้าแล้ว แต่เรื่องเชดด์จะออกมาตามล่าเขา เดี๋ยวข้าคงต้องส่งคนไปเตือนบ้าง”
“เชดด์กับคลอรีสจะต้องสู้กันเพื่อแย่งเหยื่อเนี่ยนะครับ...เหอะๆ...ฟังแล้วผมล่ะอยากเห็นกับตาจริงๆ”
“ส่วนเจ้า...มือขวาของข้า ข้าจะให้เจ้าสะกดรอยตามฟรอสมอนท์ จีลาเรสเอาไว้...มีปัญหาอะไรไหม?”
“ไม่ครับ...ยินดีอย่างยิ่ง”
“แล้วก็...”
“ครับ?”
“...เปล่า...ไม่มีอะไร...”
“งั้นผมขอตัวล่ะนะครับ...บลัดด์วอร์”อิกนิสหายวับไปทันที
“...รู้สึกไปเอง...รึเปล่านะ”บลัดด์วอร์หันกลับไปมองที่บ้านพักเจ้าเมืองอีกครั้ง
......รู้สึกได้ถึง...สัมผัสของสหายเก่านั่น......
......จากตัวโคลว์คนพี่......
“เป็นไปไม่ได้...โคลว์คนพี่ไม่ใช่แวมไพร์แน่ๆ...จะไปเกี่ยวข้องอะไรกับหมอนั่นได้”เขายิ้มหยันให้กับตัวเองบางๆ
......แต่ยังไงคงปล่อยไว้ไม่ได้......
......ข้ายอมยืดเวลาให้เจ้าแล้ว ฟรอสมอนท์......
......ใช้มันให้คุ้มล่ะ......
......เวลาแห่งอิสรภาพของเจ้า...เหลืออีกไม่มากแล้ว......
- เช้าวันต่อมา -
“งั้นก็แยกทางกันตรงนี้สินะ”ฟรอสมอนท์เอ่ยขึ้น
“อา...”เชดด์พยักหน้ารับ เขายังมีภารกิจที่ได้รับมาจากน้องชายอยู่...ถึงจะอยากช่วย แต่คงหยุดอยู่ตรงนี้ไม่ได้
“เห~ เจ้ามีงานต้องทำด้วยเหรอเชดด์”ไคน์ทำหูตั้งหางกระดิกอย่างสนอกสนใจ
“......”เชดด์มองท่าทางของไคน์ก็รู้ว่าเจ้าตัวท่าทางจะสนใจสุดๆ แถมด้วยนิสัยอยู่นิ่งไม่ได้ของไคน์แล้ว การเป็นเจ้าเมืองของที่นี่คงน่าเบื่อน่าดูชม
“...จะมาไหม?”
“ชัวร์!”
คำตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดของไคน์ทำเอาฟรอสมอนท์หลุดหัวเราะ
“จะว่าไปแล้ว...เมื่อวานเกิดเรื่องยุ่งๆขนาดนั้น แล้วอัลหายไปไหนกันนะ”กีลเลียสเอ่ยขึ้น
“อัล...อ้อ คนนำทางของพวกคุณน่ะเหรอครับ”ไคน์ยิ้มเจ้าเล่ห์ “...ผมเป็นคนจับเอาไว้เองแหละ”
“เอ๋!?!”กีลเลียสร้อง
“ช่วยไม่ได้นี่ อิกนิสบุกมาหาเจ้าถึงโรงแรม หากเกิดอะไรขึ้นอัลเฟรดเองก็จะโดนลูกหลง ไคน์ทำถูกต้องแล้ว”ฟรอสมอนท์กลับมองในอีกแง่มุมหนึ่ง
“ก็นะครับ...ผมดัดแปลงความทรงจำเขานิดหน่อย เพราะงั้นยังไม่มีปัญหาใดๆหรอกครับ...ถึงยังไง...”ไคน์แอบเหลือบมามองเชดด์
......ถึงยังไง...เรื่องของเทพและยี่สิบปีแห่งความลับ...ก็ยังไม่ควรเปิดเผยให้แก่มนุษย์ภายนอก......
“ขอบใจ”ฟรอสมอนท์ยิ้มบาง
“ขอบคุณมากนะ”กีลเลียสกระโดดโลดเต้น ท่าทางจะกลับมาร่าเริงเหมือนเก่าแล้ว
“ท่านกีลเลียส! ออกแรงมากเดี๋ยวก็เหนื่อยอีกหรอกขอรับ!!!”ลูไมน์แยกเขี้ยว
“ไม่หรอกมั้ง? จะว่าไปก็แปลกแฮะ”กีลเลียสลองสำรวจตัวเอง “ตั้งแต่ที่หลับฝันแปลกๆเมื่อวาน ก็รู้สึกแข็งแรงผิดปรกติ ตอนนี้จะให้กระโดดโผล่หน้าไปหาเรื่องโกลด์ยังทำได้เลย”
“......”ฟรอสมอนท์มุ่นหัวคิ้วนิดๆ
“งั้นคุณกีลเลียสไปรับมนุษย์ผู้นั้นก่อนสิครับ เขาอยู่ที่ห้องขังใต้ดิน”
“อ่า...ขอบคุณมากนะ”กีลเลียสจากไป
“......”
“......”
“...เลิกเงียบกันเสียที มีอะไรจะคุยกับข้า”ฟรอสมอนท์เอ่ยถามอย่างหงุดหงิดเล็กๆ
“...เรื่องของกีลเลียส โคลว์...อย่าหาว่าผมยุ่งไม่เข้าเรื่องเลยนะครับ แต่คุณไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนคนนั้นอีก”ไคน์เอ่ยเตือน
“...พลังเมื่อวาน...พลังของสล็อท”เชดด์เอ่ยปาก “...สล็อทในตัวกีลเลียสกำลังตื่น”
“สล็อท...ในนตัวกีลเลียส?”
“......”เชดด์เม้มปากนิดๆ “...สล็อทแบ่งวิญญาณเป็นสอง ทำให้จิตทั้งสองเชื่อมถึงกัน...กีลเลียสมีเพียงความรอบรู้และความชาญฉลาด...แล้วสล็อทตัวจริงเล่า?”
“อีกครึ่งวิญญาณที่มีความคิด นิสัย และพลังของสล็อท...ชาเรเพียร์ซ โคลว์...สล็อทตัวจริง”ฟรอสมอนท์ว่า “...จะบอกว่า...!”
“วิญญาณทั้งสองเชื่อมถึงกัน...แต่ชาเรเพียร์ซคือตัวจริง ซักวันกีลเลียสจะกลายเป็นหุ่นชักใย”
ในความหมายคือ...เพราะชาเรเพียร์ซคือจิตวิญญาณที่แท้จริงแห่งสล็อท เขาจึงสามารถควบคุมทุกสิ่งที่เป็นของสล็อทได้ แม้แต่พลังของสล็อทในตัวกีลเลียส...ซักวันหนึ่งที่ชาเรเพียร์ซลืมตาตื่นอย่างเต้มที่ในฐานะสล็อท กีลเลียสก็หมดความจำเป็นที่จะต้องมีจิตใจ...จิตใจและวิญญาณของกีลเลียสจะถูกลบเลือน กลายเป็นเพียงหุ่นเชิดของชาเรเพียร์ซเท่านั้น!
และนั่นคือคำตอบของการอาละวาดของกีลเลียสเมื่อวาน...พลังที่พวกเขารู้สึก ไม่ใช่พลังของ “กีลเลียส” แต่เป็นพลังของ “สล็อท” นั่นก็หมายความว่า...เรื่องเมื่อวาน เกิดขึ้นเพราะการควบคุมของชาเรเพียร์ซ!!!
“...หมอนั่น คิดจะทำอะไรกันแน่นะ...กับฝาแฝดตัวเองแท้ๆ”ไคน์กระดิกหูรัวๆอย่างไม่พอใจ
“สล็อทใช้ได้ทุกอย่างแม้แต่พี่น้องร่วมชะตากรรมของตนอย่าง 7-Sins กับแค่ฝาแฝดตัวเอง...ที่จริงๆเป็นแค่กลุ่มก้อนของพลังดั้งเดิม มีหรือจะยั้งมือ”ฟรอสมอนท์ถอนหายใจ
“...ว่าแล้วเชียว...”
กีลเลียสไม่ได้โง่ มีหรือจะไม่รู้ว่าพวกเขาจงใจไล่ตนเองไป จึงได้แอบฟังอยู่ห่างๆโดยอาศัยลูไมน์ช่วยส่งเสียงให้
......จริงหรือ......
“...นาย...จะฆ่าชั้นจริงๆเหรอ...ชาเรเพียร์ซ”
‘ก็...ซักวันมันคงเป็นแบบนั้น’
เสียงที่ตอบกลับมาทางจิตใจ ไม่ใช่เรื่องน่าแปลก เพราะกีลเลียสรู้ดีแต่แรกว่าจิตวิญญาณของพวกเขาเชื่อมต่อถึงกัน และยังเคยคุยกันผ่านทางกระแสจิตบ่อยๆ เพียงแต่มันกินพลังมากไปนิด ในช่วงหลังที่กีลเลียสอ่อนแอลงจึงไม่ได้ใช้มันอีก
“...ทำไมล่ะ?”
‘...พี่ชาย...ในร่างของพี่มีพลังของสล็อทอยู่...สล็อทจะไม่มีวันกลับเป็นสล็อทที่แท้จริงได้ตราบใดที่พลังทั้งหมดยังไม่กลับมารวมกัน...เมื่อใดที่สล็อทจะลืมตาตื่น ก็คือเมื่อพลังแห่งสล็อทในตัวพี่กลับมาหาผม...แล้วพี่ก็รู้ดีนี่ ว่าพี่...เกิดมาจากพลังส่วนนั้นของสล็อท หากมันหายไป...’
“...อย่างกับถูกวางอนาคตไว้แล้วเลยนะ”กีลเลียสยิ้มเศร้าๆ
‘...ผมไม่เถียงในเรื่องนั้น’
“...ท่านไพรด์กับกรีด...นายเจอพวกเขารึยัง?”
‘เจอแล้ว ท่านไพรด์ดูต่างจากท่านไพรด์ในความทรงจำของพวกเรามาก แต่ส่วนลึกๆ...แก่นแท้ก็ยังเหมือนกันไม่มีผิด ส่วนกรีด...หมอนั่นตามล่าผมสุดความสามารถเลย’
“...เหรอ...ทำหน้าที่ของสล็อทอยู่สินะ...”
‘หน้าที่ของพี่ชายคือกำจัดเคออส...มันจบลงแล้ว...เพราะแบบนั้น...’
“...ฑอแล้วล่ะชาเรเพียร์ซ...พอแล้ว...อย่าพูดอีกเลย...”
......หากว่า...ชีวิตของเราจะต้องจบลง เพื่อให้ต้นร่างที่แท้จริงได้กลับมา......
......แต่เดิม...เราก็เกิดมาเพราะการเสียสละของต้นร่าง...ของสล็อท......
......ชีวิตของเรา...หากยังดื้อดึงต่อไป...ก็จะเป็นการทำร้ายสล็อทผู้ให้กำเนิดมากขึ้น......
“นายท่าน...”ลูไมน์เม้มปาก ไม่อาจพูดหรือเสนออะไรออกไปได้เลย เพราะไม่ว่าจะเป็นชาเรเพียร์ซ หรือกีลเลียส ก็ล้วนเป็นนายของเขา
“...ขอเวลาอีกนิดได้มั๊ย? ชาเรเพียร์ซ”
‘เวลา?’
“...ขอเวลาอีกนิด...ขอแค่...เป้าหมายสุดท้ายเท่านั้น...แล้วชั้นจะยอมคืนพลังแห่งสล็อททั้งหมดให้”
‘......’
“ชั้นรู้ว่ามันอาจจะดูเห็นแก่ตัว...เพราะชั้นเกิดมาจากสล็อทแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมฟังคำสั่งของสล็อท ขัดขวางสล็อทไม่ให้กลับคืนร่างเดิม...แต่ขออีกครั้ง...ขออีกครั้งเดียว”
‘เกรเซียสช่างมีพี่ชายที่ดีจริงๆนะ...ดีจนน่าอิจฉาทีเดียว’ เสียงของชาเรเพียร์ซฟังดูริษยาอย่างไม่ปิดบัง ‘ทั้งๆที่พี่ชายเป็นพี่ของผมแท้ๆ...แต่เรากลับต้องมาสู้กัน ในขณะที่เกรเซียสกลับได้รับการปฏิบัติตัวราวกับเป็นน้องจริงๆ’
“...นั่นสินะ...พี่น้องประสาอะไรเนี่ย...”กีลเลียสหัวเราะ
‘พี่ยังหัวเราะออกในสถานการณ์นี้อีกเหรอ?’ เสียงของชาเรเพียร์ซฟังดูฝืดฝืน
“ต่อให้เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงเดียว เราก็ต้องมีความสุขให้เต็มที่กับมันสิ จริงมั๊ย”กีลเลียสยิ้ม
‘...ผมจะไม่รับประกัน ว่าจะไม่แย่งชิงพลังแห่งสล็อทไปจากพี่...แต่อย่างน้อยที่สุด...’
“...ถ้าชั้นต้องตายก่อนเวลา...นายก็ช่วยโกลด์แทนชั้นด้วยแล้วกัน”
‘ถึงกับสั่งเสียเอาไว้ล่วงหน้าเลยเหรอ...พี่นี่พิลึกจริงๆนะ’ ชาเรเพียร์ซถอนหายใจ ‘ผมมีเงื่อนไขสองข้อ ที่จะยอมให้เวลาแก่พี่’
“ว่ามาสิ”
‘ข้อแรก ห้ามถามถึงชื่อของคนในฝันนั่น...และข้อสอง...’
“ข้อสอง?”
‘...สังหารบลัดด์วอร์ซะ’
##################################################
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น