คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนใหม่
ตอนที่เเล้ว...
"โอ้ยๆ...เจ็บนะ"
เสียงของเด็กหนุ่มร้องโอด
"งั้นก็ออกไปจากบ้านฉันเดี่ยวนี้"
ยูกิตะโกนไล่ให้เด็กหนุ่มออกไป
"จะไปได้ไงก็บ้านฉันอยุ่นี้"
"ไหนละ...."
"ก็นี้ไง....."
เด็กหนุ่มตอบพร้อมกะชี้มือไปที่บ้านหลังนั้น
บ้านเขาจะเป็นไงนั้น อ่านต่อได้เลยอิอิ
เด็กหนุ่มคนนั้นได้ชี้ไปที่ปิรามิดที่ยูกิต่อ
"ห๊าาา....ว่าไงนะนั้นนะหรอ...555+...นี้นายคิดว่าฉันโง่รึไงคนบ้าไรจะย้อตัวเล็กจิ๋วเข้าบ้านไปได้555+...นายมีของวิเศษของโดเรมอนรึไง555+"
ยูกิขำเสียงดังลั้นบ้าน
"เเล้วเเต่นายจะเชื่อละกันนะ...เอ๊าๆนอนได้เเล้วเสียเวลาหมด"
ตุบ!!!!!!!ตับ!!!!!!!
"โอ้ยเจ็บนะหยุดได้เเล้ว"
เด็กหนุ่มร้องโอดหลังจากที่ฝ่ามือของยูกิทุบหลังเขา
"ชั่งนายสิ...ออกไปจากบ้านฉันเดียวนี้"
"ก็บอกเเล้วไงว่าบ้านฉันอยุ่นี้ไม่เชื่อกันรึไง"
"ไม่เชื่อ...ออกไปเดียวนี้ไม่งั้นฉันโทรหาตำรวจเเน่"
ยูกิขู่ให้เด็กหนุ่มออกไป
"นายก็เอาปิรามิดนั้นใส่คอก่อนสิฉันถึงจะไป"
"อืม.....อะนี้ฉันใส่ละที่นี้ออกไปได้เเล้วนับ1ถึง1..."
ยูกิไล่เด็กหนุ่มออกไปหลังจากที่เขาใส่สร้อยที่มีจี้เป็นปิรามิดห้อยอยุ่
"อืมๆไปละๆ"
เด็กหนุ่มคนนั้นก็หายไปต่อหน้าต่อตายูกิ
"เเว้กกกกกกกกกกกกกกกก...นั้นมันคือไรนะ..นายนั้นมันเป็นผีรึไงผีบ้างโรคจิตสะด้วย"
ยูกิร้องลั้นหลังจากที่เห็นเด็กหนุ่มหายไป
"ฉันได้ยินนะ.."
"เเว้กกกกกกกก...ทำไมไม่ไปสักทีอย่ามาหลอกลูกเลยลูกกลัวเเล้วT^T"
ยูกิร้องออกมาไม่หยุด= =
"มาหลอกบ้าหลอกบอกไรฉันอยุ่นี้...ละก็เงียบได้เเล้ว"
เด็กหนุ่มบอกให้อยุ่กิเงียบ
"อยุ่นี้ละอยุ่ไหนตาผีบ้า...ไม่เห็นมีใครเลย"
ยูกิเดินไปรอบๆห้องเเต่ก็ไม่เห็นใครสักคน
"อยุ่ในปิรามิดทีอยุ่ทีคอนายไงละ...= ="
"เเว้กกกกกก...ออกไปเดียวนี้ออกไปออกไปออกไปออกไปตาผีโรคจิต"
ยูกิตะโกนไล่เขา
"= =นี้ฉันชื่อ 'อาเอม' ไม่ใช้ผีโรคจิตเเล้วก็ปิรามิดนี้มันบ้านฉันเข้าใจ๊เเล้วทีนี้นอนได้เเล้วเดียวจำปล้ำอีกทีสะ..."
อาเทม
"เเว้กกกก...นอนเเล้วจ้านอนเเล้วอย่าเข้ามานะลูกกลัวT^T"
หลังจากที่ยูกิพูดจบก็รีบวิ่งกระโดดตีลังกา33ตรบขึ้นเตียง
30นาทีผ่านไปยูกิก็หลับลง...เเต่อาเทมกลับยังไม่หลับเข้าออกมาจากปิรามิดมาเดินเล่นในห้องนอนของยูกิ(ดึกจะตายยังมาเดินเล่นอีกเเถมไม่ได้ไปเดินที่ไหนกลับมาเดินในห้องนอน= =)พร้อมกะมองไปทียูกิ
"ยูกินายเสร็จฉันเเน่..."
ตรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง............
"เง้อหลับไม่เต็มอิ่มเลยมะคืนนี้ตาผีบ้าเล่นงานสะ= =อ่อว่าเเต่ผีบ้ามันไปไหนสะละนี้...อ่อใช้มันอยุ่ในปิรามิดเรานี้หว่า...อ่าวเวรกำปิรามิดหายไปไหนเเล้วชั่งเถอะ...เเล้วนี้มันกี่โมงละนี้...อ่อครั้งนี้เราตั้งนาฬิกาถูกด้วยดีใจจริง...อาบน้ำดีกว่า"
ยูกิพูดคนเดียวพร้อมกับเดินไปที่ห้องอาบน้ำ
30นาทีผ่านไป
"เเม่คร้าบบบวันนี้มีไรกินบ้างนะหิวเเล้ว..."
ยูกิเดินลงมาจากชั่นบนพร้อมกะเอ่ยปากหาอาหารจากเเม่
"ดีละทีตื่นมา...ยูกิเอาเพื่อนเข้าบ้านทำไมไม่บอกเเม่สักคำ..."
"เพื่อน?...ใครหรอไม่เห็นเอาใครมานิ"
ยูกิถามอย่างส่งใส
"นั้นไง...ดูทีวีอยุ่นะ...เขาบอกว่าเป็นเพื่อนยูกินะหน้าตาเหมือนกันมากเลยนะเเค่เขาตัวสูงกว่า..."
หลังจากที่เเม่เขาพูดเสร็จยูกิก็หยิบขนมปังสูตรพิเศษทีมันแปลกไปจากทุกวันขึ้นมากินพร้อมเดินไปทีห้องนั้งเล่น
ปู่ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"โหยนี้...ของกินเขาเอาไว้กินนะไม่ใช้ให้มาถุย"
เสียงทุ้มๆของอาเทมพูดขึ้น
"นายมาทำไรทีนี้ออกไปเดียวนี้นะ!!!!..."
ยูกิตะโกนไล่อาเทมให้ออกไป
"นี้ยูกิอย่าเสียมารยาทกะเเขกสิ...เเล้วนี้ลูกก็พาเขามาเองนะ..."
เเม่ยูกิเดินมาพร้อมกะว่ายูกิ
"เเม่งะ...นี้ไม่ใช้เพื่อนผมตานั้นเขาเป็นผีออกมาจากสร้อยคอปิรามิดนั้นนะ"
"พูดไรเหลวไหลละยูกิเอากินสิบอกหิวไม่ใช้หรอ"เเม่ของยูกิพูดกะลูกชายตัวเองอย่างเหนือยใจพร้อมกะขอโทดอาเทม"ขอโทดเเทนยูกิเขาด้วยนะเด็กคนนี้เขาก็เป็นอยุ่งนี้ละจ้ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับผมไม่ว่าอะไร"
อาเทมตอบรับคำขอโทดเเม่ของยูกิเขาพร้อมยิ้มเจ้าเล่ไปที่ยูกิ
8โมงเช้า
"เเม่ผมไปเเล้วนะฮะ...เเล้วเจอกันตอนเย็น"
ยูกิกล่าวลาเเม่พร้อมกะถือขนมปังสูตรพิเศษออกไปเป็นชิ้นที5
"จ้า...ระวังตัวด้วยนะ"
หลังจากนั้นยูกิก็เดินออกไปโรงเรียนพร้อมกับอาเทม ระหว่างทางงั้นเงียบมากๆ
"นี้ยูกิ...นายตั้งนาฬิกาปลุกผิดตลอดเลยหรอ"
อาเทมทำลายความเงียบนั้นลง
"เปล่านะ...วันนี้ฉันไม่ได้ตั้งผิดนิ ....ว่าเเต่นายรุ้ชื่อฉันได้ยังไง= ="
"ก็เเม่นายนะสินายคิดว่าฉันหูหนวกรึไง...ละก็ไอนาฬิกาปลุกนะฉันตั้งให้นายใหม่ไม่รุ้รึไง"
"ไม่รุ้....มีไรมะนาย...นาย...นายทาเอม"
ยูกิตอบหน้ารอยไปมา
"ฉันชื่ออาเทมไม่ใช้ทาเอม= =เรียกให้ถูกๆด้วย"
"เอาน่าผิดนิดเดียวเองทำเป็นซีเรียส"ละก็นี้ถึงหน้าประตูโรงเรียนละนายไปได้เเล้วไป๊..."พอถึงหน้าประตูโรงเรียนยูกิก็ไล่อาเทมออกไป"อะไรนะ...บ้านนายไม่ใช้หรอเอามาให้ฉันทำไม= ="
"ก็ฉันจะได้อยุ่กะนายตลอดไงไม่ดีหรอเอาๆใส่ไปสะ"
"ไม่เอาอะนายไปเถอะฉันปล่อยนายให้เป็นอิสระไปสิชิ้วๆ"
ยูกิไล่อาเทมไปอย่างไวหลังจากที่เขาเอาสร้อยคืนให้
"จะใส่ไมไม่งั้นฉันจับนายเข้าผุ้มไม้เเน่นับ1-2"
"จ้าๆใส่เเล้วๆอย่ามาเเตะต้องตัวเขาน่าT^T"
หลังจากทีอาเทมขุ่ยูกิไปยูกิก็รีบรับสร้อยมาใส่ทันที
"พูดง่ายอย่างงี้สิถึงน่ารัก"
พออาเทมพูดเสร็จเขาก็หายไป(อีกเเล้ว)ละยูกิกะเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกะทำหน้ามู้เป็นตูดลิง
"โหนิ...นายตังนาฬิกาปลุกเป็นเเล้วหรอ"
พอยูกิเข้าห้องไปก็ได้ยินเสียงโจเนะดังลั้นมาทันที
"ฉันไม่ได้ตั้ง= =ผีปิรามิดเขาตั้งให้"
ยูกิตอบไป
"เหลวไหลใหญ่ละยูกิ...ผีมีจริงที่ไหน"
เสียงเพื่อนสาวอันซึดังมาจากหน้าห้องเรียน
"อันซึพูดเหมือนเเม่เราเลย= =มีลูกเเล้วหรอ"
ยูกิถามอยุ่อันซึไป
"บ้าหรอ...ก็มันจริงนี้ผีมันมีจริงทีไหนละ...ใช้มะโจ....= =ขำไรของนายอีกละทีนี้"
"นั้นสิขำเเต่เช้าเลย"
ยูกิถามโจเนะไปเพราะเห็นเพื่อนเขากะลังร้องไห้เพราะขำ
"ขำนายนะละมะวานกะเรื่องนาฬิกาคราวนี้มาผงมาผีอีกเป็นเด็กไม่โตจริงๆด้วย555+"
"เอาน่า...คอยดูละกันหลังเลิกเรียนฉันจะเอาให้ดู"
หลายช.ม.ผ่านไปจนถึงเวลาเลิกเรียน
"ไหนๆมีคนจะเอาของให้ดูมาดูเร็วพวกเรา"
โจโนะร้องเรียกอันซึกกะฮอนดะให้มา
"นี้ดูสะดูสะปิรามิดทีห้อยคอฉันนะ...เอ๊าออกมาสิตาผีอาเทมออกมาๆๆๆ"
ยูกิตะโกนเรียกอาเทม
.
..
...
....
ไม่มีเสียงตอบรับ
"ออกมาๆๆๆๆๆตาผีบ้าออกมานะ"
ยูกิตะโกนเรียกอีกครั้ง
"พอเถอะยูกิ...เห็นเเล้วสงสาร"
อันซึกบอกให้ยูกิหยุดเรียกผีตะเกียงเอ๋ยผีปิรามิด
"มันมีจริงๆนะ...ออกมาสิอาเทมมม"
หลังจากทียูกิพูดเสร็จควัรไรไม่รุ้ก็รอยออกมาจากปิรามิด
"มีไรเล่าคนจะหลับจะนอน..."
อาเทมนั้นเองทีลอยออกมา(มันจะเป็นใครไปได้นอกจากอาเทม)
"เเว้กกกก/กรี๊ดดดด...ผีหลอก..."
ทุกคนตะโกนลั้นเหลือเเต่ฮอนดะทียืนนิ่งอยุ่
"เห็นไมละฉันบอกเเล้วว่ามันมีจริง"
"ไหนๆพิสูจดูสิ"
หลังจากทีฮอนดะพูดจบก็เข้าไปหยิกเเขนอาเทม
"โอ้ยเจ็บนะโว้ย....นายทำไรของนายฟะ"
อาเทมร้องตะโกนออกมา
"อ่าวไม่ใช้ผีหรอ"
อุนจิกะอันซึร้องออกมาอย่างงุนงง
"ไม่ใช้หลอกเป็นคนอยุ่ใน...สร้อยปิรามิดหรอ!!!!!!ทำได้ไง"
ฮอนดะตะโกนลั้น
"นี้ยูกิมันไรของนายเนียเรียกฉันออกมาเเล้วยังมีคนมาหยิกอีก"
อาเทมทำหน้าไม่พอใจใส่ยูกิ
"เปล่าหลอกนี้เพื่อนๆฉันเอง....จะเเนะนำให้ผีอย่างนายรุ้จักละกัน..ผุ้หญิงคนนี้ชื่ออะ..."
โป๊กกกกกกก!!!!!!
"โอ้ยนายทำไรนะเจ็บหัวฉันจะปูดไมหนอT^T"
ยูกิร้องโอดมาหลังจะทีอาเทมเขกหัวยูกิไป1ที
"เจ็บสิถึงจะได้จำฉันเป็นคนชื่ออาเทมมะใช้ผี= ="
"อืมๆจ้าๆเข้าใจละ นี้เพื่อนๆฉันเองผุ้หญิงคนนี้ชื่ออันซึ ส่วนผุ้ชายสองคนนี้ชื่อ โจโนะอินจิกะฮอนดะ"
"ไง/สวัสดีจ้า"
ทั้งสามคนทักทายอาเทมอย่างร่าเริง
"อะหรอส่วนฉันชื่ออาเทมยินดีทีได้รุ้จัก"
อาเทมทักกลับพร้อมกะยิ้มใจละลาย
"ไปกินไรกันเถอะฉันหิวละ"
อันซึเอ่ยขึ้น
"ยัยฮิปโปเอ่ย...กินได้กินดี"
โจโนะพูดขึ้นพร้อมสายหน้า
โป๊กกกกก!!!!!
"โอ้ยยัยฮิปโปทำไรนะเจ็บนะ"
โป๊กกกก!!!
"โอ้ย...หยุดๆๆพอๆๆเจ็บ"
โจโนะร้องโอดพร้อมกะบอกให้อันซึหยุด
"ดี..จะได้จำว่าฉันไม่ใช้ฮิปโปส่วนทีจะไปกินเพราะจะไปฉลองทีมีเพื่อนใหม่เข้ามาตะหากละ..." โป๊ก!!!! "นี้เเน่ขออีกสักทีอิอิ"
"โอ้ยเจ็บนะหยุดได้เเล้ว"
"555+"
ทุกคนขำท่าร้องโอดของโจโนะ
หลังจากทีกลับมาจากร้านอาหาร...
"นี้ยูกิมันเป็นไงมาไงนะที่อยุ่ดีๆอาเทมเขาก็โผ่มา"
อันซึเอ่ยถามขณะที่กะลังเดินกลับบ้านกัน
"นั้นสิๆมันเป็นไง"
ฮอนดะถามซ้ำ
"ก็ไอของรางวัณที่ได้จากร้านเกมอะจำได้มามันเป็นจิกซอพอต่อเสร็จกะเนปิรามิดอันนี้เเล้วอยุ่ดีๆอาเทมกะโผ่มา"
"อืมอะหรอๆ...อะ...ถึงทางเเยกละพวกฉันไปก่อนนะบายพรุ่นี้เจอกัน"
"จ้า..."
หลังจากนั้นยูกิกะเดินกลับบ้านไปพอถึงบ้านเข้ากะเจอกับ...
"กลับาเเล้วคร้าบ...เอะมีคนมา"
"อ่าวกลับมาเเล้วหรอลูกมีคนมาหานะ"
เเม่ยูกิพูดขึ้นพร้อมกะมองไปทีผุ้ชายคนนั้น
"อะนั้นนั้นมัน...คุณ......."
ความคิดเห็น