[FFK - KF] Luv , SENIOR

ลำดับตอนที่ #4 : Luv , senior [3]

"ยัยบื้อนั่นหายไปไหนกันนะ" บ่นกับตัวเองอย่างขัดใจ คิดไว้แล้วว่าฟางต้องไม่ยอมให้มารับ แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอจะเล่นหนีหายไปซะเฉยๆ

'ซกมกชะมัด' อดที่จะด่าตัวเองไม่ได้เมื้อก้มลงไปมองเสื้อนักเรียนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เดินคอตกเล็กน้อยตัดสินใจที่จะกลับบ้าน ในเมื่ออยู่ไปคงหาฟางไม่เจอไม่แน่ฟางอาจจะกลับบ้านไปแล้วก็เป็นได้
กลับบ้านไปอาบน้ำแล้วค่อยเริ่มต้นใหม่วันพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงพาร่างของตัวเองไปหน้าโรงเรียนทันที

"เฮ้ยแก้ว จะไปไหนวะ"

หันไปมองตามเสียงเรียกก็พบกับพายุที่กำลังเดาะลูกบาสไปมาพร้อมกับเพื่อนอีก3-4คน มองไปรอบๆเหลือนักเรียนอยู่เบาบาง มีนักเรียนหญิงบ้างที่ยังคงมองดูพายุเล่นกีฬา
 
"กลับบ้านแล้วว่ะ"

"อย่าพึ่งดิ มาเล่นกันก่อน"

ชั่งใจอยู่สักพัก... มีผู้หญิงจ้องมองแบบนี้แก้วใจก็เขินเล่นไม่ออกกันพอดี เอาไงดีวะ... แต่ก็ตอบตกลงออกไป ไหนๆก็ไม่เจอฟางแล้ว คลายเครียดสักหน่อยคงไม่เสียหาย...







..............................................................................





"นี่ยัยฟาง นั่นมันแก้วไม่ใช่หรอ" พิมชี้ไปข้างหลังฟางตรงลานที่มีคนเล่นบาสกันอยู่

"เออนั่นสิ เล่นบาสอยู่อะฟาง" จินนี่

ฟางหันหลังไปมองตามเสียงบอกของเพื่อน ก็เจอกับร่างสูงที่โชว์ลีลาเลี้ยงลูกบาสไปมา หลบหลีกคู่ต่อสู้ ก่อนจะกระโดดขึ้นชู๊ตเรียกเสียงกรี๊ด เขาชูกำปั้นอย่างดีใจเมื่อโยนลูกลงห่วงได้สำเร็จ เขาหันไปยิ้มให้กับกองเชียร์ข้างสนามที่ต่างส่งเสียงร้องก่อนที่เขาจะหันไปยิ้มให้เพื่อนในทีมเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนเป็นท่าตั้งรับทันที

"หล่อเนอะ เล่นเก่งมากเลยอะแก ดูสิหน้าขาวมากเลยอะ ยิ้มก็น่ารักสุดๆเลยอะแก" เสียงมีนที่เหมือนจะเคลิ้มๆ ทำให้เธอพลอยเคลิ้มตามไปด้วย แต่ต้องรีบเรียกสติกลับมาทันที เมื่อรู้ตัวว่าเธอจ้องเขานานเกินไป

"นั่นแน่ จ้องใหญ่เลยนะฟาง" เมื่อหันมาก็โดนจินนี่แซวทันที

"ป่าวนี่ ไม่ได้จ้องสักหน่อย" ทำเป็นไม่สนใจก้มหน้าก้มตาทำรายงานที่ยังทำไม่เสร็จ

"แต่ว่าฟางกำลังยิ้มนะ" พิม

เพื่อนๆต่างจ้องมาที่ฟาง
'อะไรกันนี่ย โดนจ้องอีกแล้ว' ยกมือเรียวขึ้นสำรวจใบหน้าตัวเอง จับไปที่แก้มนวลก่อนจะเลื่อนไปที่ริมฝีปากเรียวสวย 'เอ๊ะ หรือว่านี่เธอกำลังยิ้ม ไม่สิๆ ไม่ได้ๆๆๆๆ' ทบทวนและยิ่งเพิ่มการสำรวจให้มากยิ่งขึ้น 'ฉันต้องไม่ยิ้มให้ไอ้บ้านั้น'

ท่าทางที่ลุกรี้ลุกรนของเธอ เรียกเสียงหัวเราะคิกคิกจากพวกเพื่อนขี้แกล้งของเธอได้เป็นอย่างดี

จ้องหน้าอย่างเคืองๆ เมื่อพึ่งรู้สึกตัวว่าเธอโดนแกล้ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกเพื่อนหยุดหัวเราะไปได้ คนขี้แกล้งก็ยังเป็นคนขี้แกล้งอยู่วันยังค่ำ ได้แต่สะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างงอนๆ จนทำให้เพื่อนๆต้องหันมาง้อเธอเป็นการใหญ่







...............................................................................





"เสร็จสีกที" สี่สาวร้องออกมาอย่างดีใจ และแล้วงานที่พวกเธอทำมาแสนนานก็เป็นอันปิดฉากลงเรียบร้อย
ต่างคนต่างพากันเก็บของลงกระเป๋า เตรียมพร้อมที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน...



เธอมองดูท้องฟ้าที่ตอนนี้ออกสีแดงอมส้มเมื่อสะท้อนกับแสงอาทิตย์ยามเย็น เธอพึ่งจะเคยมองท้องฟ้ายามเย็นอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก ปกติคงจะรีบกลับบ้าน แล้วรีบขึ้นไปบนห้องส่วนตัวของเธอเพื่อทำการบ้าน ไม่ก็เล่นอินเทอร์เน็ต หรือบางทีอาจจะนั่งคุยกับเฟย์น้องสาวสุดน่ารัก(หรอ ?)ของเธอ



 'พึ่งจะได้รู้ว่าการลับบ้านเย็นก็ดีเหมือนกัน...'



โบกมือลาก่อนจะแยกย้ายกับเพื่อนของเธอ เดินออกไปหมายจะกลับบ้าน แต่ก็อดที่จะมองหาคนตัวสูงไม่ได้เมื่อต้องผ่านสนามบาสที่เมื่อสักครู่เห็นเขาเล่นอยู่ แต่ตอนนี้ไร้วี่แววร่างสูง...

สะบัดหัวเรียกสติเล็กน้อย 'จะไปคิดถึงตาบ้านั่นทำไมกันนะ' ได้แต่คิดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง

"ไงคิดถึงฉันอยู่หรอ"

เฮื่อกก !! มาอีกแล้ว มันมาอีกแล้ว เสียงแหบๆพร้อมใบหน้าเปลื่อนยิ้มที่ยื่นมากระซิบข้างๆหู มีอยู่คนเดียว...

"ไอ้บ้า !" ขยับตัวออกมาให้พ้นก่อนจะกระหน่ำฟาดหนังสือในมือใส่ทันที เขาได้แต่ร้องแล้วเบี่ยงตัวหลบไปมา

"โอ้ยๆๆๆ นี่เธอจะฆ่าฉันหรือไงกันยัยบื้อ"

"ก็ใครใช้ให้นายมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงล่ะ" เธอหยุดตีก่อนจะเชิดหน้าใส่ 

"ก็เธอมัวแต่เหม่ออะ"

"ก็เพราะ..."

ยังไม่ทันที่จะได้เถียงก็ต้องหยุดทันที เหมือนพึ่งนึกอะไรออก จะให้บอกยังไงดีล่ะ ในเมื่อเธอกำลังมองหาเขาอยู่ จะบอกออกไปแบบนั้นคงไม่ดีแน่...

"ว่าไง เพราะอะไรหรอ" เขายื่นหน้าใสๆเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง




'หน้าหมอนี่มันก็ใสอย่างที่ยัยมีนพูดจริงๆด้วยสิ'



เฮือก ! เอาอีกแล้วฉัน คิดอะไรบ้าๆอีกแล้ว


"นี่... เป็นอะไรของเธอ จ้องหน้าฉันทำไม ฉันรู้ว่าหล่อ แต่ไม่ต้องจ้องมากนักหรอก"

เอาอีกแล้ว ปากหมาๆกับหน้ากวนๆของนายนั่นเริ่มอีกแล้ว

"ว่าไง เพราะอะไร จะบอกได้ยังเนี่ย หรือมัวแต่มองหาฉันอยู่" กรี๊ดดดดด เดาถูกอะ นายไปเรียนวิชาเดาใจมาหรือไงกันนะ

"ปะ ป่าวสักหน่อย ฉันกำลังภาวณาขอให้ไม่เจอนายต่างหากล่ะ"

"หรอ แต่ขอโทษทีนะ เพราะคำภาวณาของเธอมันไม่ได้ผล" เค้าบอกแล้วยักคิ้วให้อย่างกวนๆ

พอสักทีฉัน เบื่อที่จะต่อล้อต่อเถียงนายนี่เต็มทน เดินหนีซะหมดเรื่อง...

"นี่เธอ จะไปไหนน่ะ" เขาวิ่งตามมาแล้วเอ่ยถามต่อ

"กลับบ้าน" บอกเสียงเรียบๆ แต่นายนั่นก็ดันยิ้มให้ แถมยิ้มซะจนตาหยีอีกต่างหาก

"ไปส่งนะ" และแล้วเขาก็ถือวิสาสะเดินมาจูงมือของเธอที่ปล่อยไว้ข้างตัว ถึงจะต้องแลกมาด้วยแรงสะบัดมือของเธอหรือคำด่าทอมากมาย





แต่เขาก็ยังยิ้มได้ทุกครั้งเมื่อได้ยิน






"ถึงแล้ว" เธอบอกแล้วรีบดึงมือออกอย่างรวดเร็ว จนทำให้เขาอดขำไม่ได้
เธอได้แต่มองค้อนใส่เขา "นายขำบ้าอะไรนักหนา" ถามออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

ถ้าวันไหนไอ้บ้านี่ไม่มาพูดจากวนประสาท ก็จะพูดแข็งๆแล้วตามมาโดยประโยคเลี่ยน หรือไม่งั้นแต่แค่ยิ้มกับหัวเราะอย่างเดียว ยอมรับเลยว่าพึ่งเคยเจอคนประเภทนี้ครั้งแรก คนอะไรประหลาดชะมัด...

"ฟาง" เขาเรียกขณะที่เธอก้มลงไขกุญแจเพื่อจะเข้าบ้าน

"อะไร" เธอขานรับห้วนๆ แต่ก็ไม่ละสายตาขึ้นมามองเขา

"เลิกเรียนฉันว่านายได้แล้ว ฉันไม่ใช่ผู้ชาย ฉันเป็นผู้หญิง"

เกร๊ง เกร๊ง ๆๆๆ เมื่อได้ยินประโยคของเขากุญแจในมือก็หล่นทันที
เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อคมนั้นอีกครั้ง นี่นายเป็นผู้หญิงงั้นหรอ...

"เชื่อตายล่ะไอ้บ้า" บอกก่อนจะก้มลงไปหยิบลูกกุญแกที่หล่นลงกับพื้น ไอ้บ้านี่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องจริงๆ

"จริงๆ ไม่เชื่อพิสูจน์ไหมล่ะ" เขาบอกแล้วเริ่มก้าวอย่างสามขุมมาที่เธอทันที...


เขาประชิดตัวเธอเรื่อยๆจนเนื้อที่ละว่างใบหน้าเหลือนกันไม่มาก รีบเอื้อมมือไปดันที่หน้าอกของเขาเพราะไม่อยากให้เขาเข้ามาใกล้มากไปกว่านี้ กลัวจะเป็นอันตรายกับตัวเอง...

"โอเคๆ ฉันเชื่อนาย" รีบตัดบท เพราะกลัว...


เมื่อไขกุญแจสำเร็จก็รีบเดินเข้าบ้านไป แต่ก็ต้องชะงักอีกครั้ง เพราะเสียงเรียกของเขา

"อะไรอีก"

"ป่าวหรอก ฝันดีนะ" เขาบอกแล้วโบกมือให้ ก่อนจะเดินออกไป

มองตามเขาที่เดินออกไปจนลับสายตา ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฎขึ้นที่มุมปาก...














...ประหลาด แต่ก็น่ารักดี...







_____________________________________________________________________________

มันไม่สนุกหรอเรื่องนี้ คนเม้นหายไปไหนกันหมด
ถ้ามันไม่สนุกเราไม่แต่งต่อก็ได้นะ