คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Luv , senior [5]
เมื่อการประชุมเสร็จสิ้นทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเพื่อจะหาชมรม
"น้องๆที่จะลงหลีดนะคะ หลังพักกลางวันไปหาพวกพี่ที่โต๊ะข้างสนามบอลนะคะ พี่จะรออยู่ตรงนั้นนะคะ" พิมตะโกนบอกน้องที่ผ่านไปผ่านมาตามแบบฉบับคนเรียบร้อย แต่สงสัยเสียงเธอคงจะเบาเกินไป
"นี่ๆ เดี๋ยวมีนบอกเอง" พิมจึงยื่นโทรโข่งไปให้ "ไม่ต้องๆ" มีนโบกมือปฎิเสท
"ใครอยากเป็นเชียร์หรีดเดอร์ พักกลางวันไปเจอกันที่ข้างสนามบาสนะคะ" คราวนี้เป็นมีนบ้างที่ตะโกน เสียงคงต่างกับพิมลิบลับ เพราะทุกคนต่างหยุดชะงักแล้วหันมามองที่มีนกันหมด
และเหมือนมันจะดังเกินความจำเป็นไปด้วยซ้ำ
......................................................................................
"นี่แก ฉันว่าคนอื่นมองฉันแปลกๆอะ" ฉันบอกเมื่อหันไปมองดูรอบๆตัว เจอกับสายตาผู้หญิงที่มองมา บางคนก็มองแล้วยิ้ม แต่บางคนนี่สิ... ประสงค์ร้ายชัดๆ !
"คงเรื่องป๊อปปี้เมื่อเช้าแหละมั้งแก ช่างเหอะ" มีนบอกอย่างไม่ใส่ใจ
"นี่ฟาง แล้วทำไมป๊อปปี้ต้องพูดแบบนั้นด้วยล่ะ หรือว่าคบกันแล้ว"
"จะบ้าหรอจินนี่ ! วันๆนึงคุยกันนับคำได้ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ชอบป๊อปปี้ด้วย"
"แล้วถ้าป๊อปจีบฟางล่ะ ฟางจะทำไง" พิมที่ฟังมานานพูดบ้าง
"ก็..."
"ก็ต้องข้ามศพฉันไปก่อนไง"เขาบอกแล้วยิ้มให้เหมือนกับว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องธรรมดา
ขวับ ! ทั้งหมดรีบหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างตกใจ
'ไอ้บ้านี่มันชักจะน่ากลัวขึ้นทุกวัน'
"ตกใจอะไรกัน" แก้วบอกเรียบๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วมองไปที่ทุกคน
"คนโรคจิต" ฉันบอกเค้า "ไปกันเหอะ" ฉันหันไปเรียกยัยสามคนนั้นแล้วเดินไป
แก้วที่เหมือนจะงงกำคำพูดของฟางมองไปรอบๆตัวเอง เพื่อจะหาคนโรคจิตที่ฟางบอก
คิดไปคิดมาสักพักก็คิดได้ว่าโดนฟางหลอกด่าเข้าแล้ว แถบเธอก็เดินหนีไปด้วย
"นี่ยัยบื้อรอฉันด้วยเซ่"
ฟางหันมาก่อนจะแลบลิ้นใส่เขา แล้ววิ่งไปกับเพื่อนทันที
....น่ารักชะมัด....
..........................................................................
"น้องคิตตี้ค่ะ" เธอขานเรียก เด็กสาวรูปร่างสูงลุกขึ้นมายืนตรงหน้าเธอ โดยมีคนอื่นๆที่นั่งอยู่ข้างหลังสงเสียงเชียร์
"เต้นได้เลยค่ะ"เธอบอกอีกครั้ง
จากนั้นเด็กสาวก็ออกท่าทางวาดรวดลายเพื่อโชว์การเต้นอย่างสวยงาม เธอมองดูอยู่สักพักก่อนจะบอกให้น้องหยุด และเข้าชมรมได้...
วันนี้ช่างเป็นวันที่อากาศร้อนเสียจริงๆ เธอขยับเสื้อบริเวณหน้าอกไปเมื่อเพื่อพัดให้เกิดลม แสงแดดที่ร้อนซะจนเหงื่อผุดขึ้นตามใบหน้า เสียงแดดยามบ่ายช่างโหดร้ายเสียเหลือเกิน..
"น้องเกลค่ะ" ยังคงเรียกน้องคนต่อไปเพื่อออกมาคัดเลือกเรื่อยๆ
มองดูน้องเต้นไปได้สักพักก็รู้สึกถึงเงาที่บดบังทั่วร่างของเธอ เงานั้นเอื้อมมือออกมาพร้อมขวดน้ำและผ้าเย็นตรงไปหาเธอ
"ขอบคุณนะมีน"เธอรับมาแล้วเอ่ยขอบคุณแต่ไม่ได้หันไปมอง เพราะคิดว่าคงจะเป็นเพื่อนของเธอที่มายืนดูการคัดเลือก
"คนต่อไปค่ะ เต้นได้เลย"
"คนที่คัดเสร็จแล้ว ไปนั่งพักในร่มได้นะคะ" หันไปบอกน้องๆที่คัดเสร็จแล้วแต่ไม่ยอมไปไหน
"ไม่เป็นไรค่า" น้องๆตะโกนบอกพร้อมกันแต่ไม่ยอมมองหน้าฉัน หันไปยิ้มให้ข้างๆฉัน
อดที่จะอยากรู้ไม่ได้ว่าน้องๆเขามองอะไรกันจึงหันไปมองบ้าง
อ๋อ... ก็ไอ้เงานี่เอง
หันไปเจอแก้วที่เอาแต่จ้องฉันเหมือนกับว่าอีตานี่แค้นเคืองฉันมาแต่ชาติปรางไหน
"นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"ตั้งแต่น้ำกับผ้าเย็นนั่นแหละ"
"แล้วนายมายืนค้ำหัวฉันทำไม เป็นเด็กเป็นเล็ก" ฉันว่าเขา
พึ่งจะรู้สึกตัวว่าคิดผิดไป คนนั้นไม่ใช่มีน แต่เป็นแก้วนี่เอง
"ฉันกลัวเธอจะร้อน" เขาบอกเรียบๆ มันเกือบจะซึ้งอยู่แล้วเชียวถ้าไม่ติดตรงที่ว่าเสียงกรี๊ดกับดังขึ้นมาเมื่อเขาพูดจบ
ไม่ใช่จากใครที่ไหน เด็กหรีดฉันนี่เอง...
เฮ้อ... ไม่รู้ทำไมนะ แต่มันกลับดูน่าหมั่นไส้ชะมัด
ความคิดเห็น