รักนี้ไม่มีน้ำตาล - FFK

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 การพบเจอ

“มาแล้วหรอครับผม”เขื่อนถาม เมื่อแก้วเดินมาถึงโต๊ะ

“อืม แล้วตกลงว่าไงอะ”แก้ว

“ชั้นก็ไม่รู้ว่ะ คนเยอะ อึดอัด คิดไม่ออก”โทโมะ

“งั้นเอางี้ดีกว่า เขื่อนว่าเราไปคิดกันที่ผับไอ่พายุดีกว่า 555”เขื่อน

“ปั่ก แกจะไปเที่ยวล่ะสิไม่ว่า”โทโมะตบไปที่หัวเขื่อนทันที

“หรือแกไม่อยากไป ห่ะ”เขื่อนหันไปพยักเพยิดหน้ากับโทโมะ”

“ไปอยู่แล้วของอย่างนี้ 5555”โทโมะบอกอย่างดีใจ

“โถ่ไอ้โมะ ฉันก็นึกว่าแกจะเป็นคนดี”แก้วบอกพร้อมทำหน้าผิดหวัง

“ของอย่างนี้มันไม่เข้าใครออกใครเว่ย”โทโมะ ทำหน้ากวนๆ

“หรือแกไม่อยากไป”เขื่อนถามแก้ว

“ไม่”แก้วบอกเสียงเข้ม “ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว 555”

“โธ่ไอ้เราก็นึกว่าจะแน่”แล้วทั้งสามคนก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนานจนลืมหญิงสาวร่างเพียวในโต๊ะ

“ป๊าบ ป๊าป ป๊าบ”มีนตบหัวทุกคน

“เรื่องอย่างนี้เข้ากันดีจังนะ”มีนบ่น            

“เจ็บอ่า TT”ทุกคนประสานเสียง ตามมาด้วยเสียงกระเง้ากระงอดของเด็กทั้งสาม(?)

“ช่วยกันคิดเดี๋ยวนี้เลย”มีนสั่งเสียงดุ

“คร้าบบบ”ทุกคนประสานเสียงโดยไม่ได้นัดหมาย

“งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า พรุ่งนี้เรียกตัวแทนของแต่ละห้องมาประชุมดีกว่า จะได้แบ่งงานกันไปไง ว่าใครอยากได้ชมรมไหน”มีนเสนอ

“อืม งั้นตกลงเอาตามนั้นนะ เขื่อน งั้นแกไปบอกห้องประชาสัมพันธ์แล้วกัน ว่าให้ประกาศเรียกประชุมด้วย”แก้วบอกแล้วหันไปสั่งเขื่อน

 

แล้วทั้งสี่ก็เตรียมตัวเดินออกจากห้องอาหาร(เป็นห้องกระจกเอาไว้ใช้เฉพาะคณะกรรมการนักเรียน)

“ว่าแต่... ไอ้แจมมันไปไหนวะ ตั้งแต่ฉันคุยกับพวกแก ชั้นยังไม่เห็นมันเลย”แก้วถาม

“มันไปหาเฟย์ตั้งนานและ”เขื่อนตอบกวนๆ

 

ขณะที่ทั้งสี่กำลังเดินไปตามทางเพื่อเดินออกนอกโรงอาหารนั้น จู่ๆแก้วก็ชนกับร่างบางร่าง

“ขอโทษค่ะ/ขอโทษครับ”แก้วกับผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นมาพร้อมกัน

การชนครั้งนี้ ทำให้น้ำที่สาวสวยถืออยู่ในมือ หกใส่ร่างสูงเข้า

“เฮ้ยยยย !!!”เขื่อนขึ้นมาเสียงดังจนทำให้คนทั้งโรงอาหารหันมามอง

“เอ่อๆ... เอ่อ... น้องๆ คิส มี ไฟว์ ใช่ไหมครับ”เขื่อนถามเสียงตะกุกตะกัก

“ค่ะ มายด์ค่ะ”สาวสวยหันไปยิ้มให้เขื่อน

“พี่ชื่อเขื่อนนะครับผม อยู่ 6/1 ยินดีที่ได้รู้จักครับผม”เขื่อนรีบแนะนำตัว

“ค่ะ”สวยสวยยังรับคำสั้นๆต่อไป

“เอ่อ... พี่ขอโทษแล้วกันนะที่ทำเสื้อน้องเปลื้อน”แก้วรีบชิงบทสนทนามาทันทีที่เห็นว่าเขื่อนกำลังจะอ้าปากพูดต่อ

“ค่ะ พี่แก้ว”สาวยสาวยตอบแล้วยิ้มหวานให้ร่างสูง

“มายด์ มีอะไรหรอ”หนึ่งในหญิงสาวที่พึ่งเดินมาใหม่อีกสี่คนถามขึ้น

“อ๋อ ป่าวหรอก ไปก่อนนะคะ พี่ๆ บายค่ะพี่แก้ว... แล้วเจอกันอีกนะคะ”สาวสวยโบกมือลาทุกคน และหันกลับมายิ้มหวานให้แก้วอีกที

“ฉันว่าน้องเค้าชอบแกนะไอ้แก้ว”โทโมะพูดขึ้น

“น้องมายน้องเมยอะไรนั้นฉันไม่สนหรอก ของฉันต้องน้องเกล ฮ่าๆ”โทโมะยิ้มเยาะชอบใจ

“ของฉันขอน้องโบว์แล้วกัน สดใสน่ารักมากอะ ฮ่าๆ”เขื่อนหัวเราะบ้าง

“ใครวะ ที่แกพูดมาฉันไม่รู้จักสักคน”แก้วทำหน้างง พร้อมกับยกมือขึ้นเกาหัว

โดยมีเสียงมีนสนับสนุนอยู่ข้างๆ

“ก็น้องที่ไปประกวดไงเล่า ที่เป็นนักร้องโรงเรียนเราอะ”เขื่อนตอบด้วยหน้าที่เซ็งสุด

“ออๆ น้องกลุ่มนี้หรอ มีนเคยได้ยินแต่ชื่อ พึ่งจะมาเห็นตัวจริงนี่แหละ”มีนบอก(ป๊าดด บทมีนพึ่งจะมี)

“ตัวจริงน่ารักมาเลยเนอะ”แก้วบอกยิ้มๆ

“นั่นแน่ๆ พูดแบบนี้คิดไรป่ะเนี่ย”เขื่อนกับโทโมะล้อแก้วทันที

“บ้า ไม่ได้คิดเว่ย ฉันเป็นคนดีพอน่า ไม่นอกใจฟางหรอก... แต่นิดหน่อยคงไม่เป็นไร ฮ่าๆ”แก้วตอบกวนๆ

“งั้นพวกแกไปก่อนเหอะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปทำความรู้จักกับน้องๆสักหน่อย แล้วเดี๋ยวจะไปห้องประชาสัมพันธ์ด้วย”เขื่อนบอกแล้วเดินแยกออกไป

“ขอเบอร์มาให้ครบทุกคนเลยนะ”โทโมะตะโกนบอก

“เฮ้ออ ไอ้เขื่อนนี่มันไวจริง”แก้วบ่นๆ แต่ก็อดขำกับท่าทีของเขื่อนไม่ได้

“ไปเรียนได้แล้วมั้ง พ่อคุณทั้งหลาย”มีนบอกเสียงเข้ม แก้วกับโทโมะจึงรีบเดินตามมีนไปทันที

 

 

 

ตอนเย็น

กรี๊ดดดด ๆๆ กรี๊ดดด ประธานคะ ประธาน

เสียงสาวๆดังขึ้นหน้าห้อง เป็นสัญญาณบอกว่าแก้วได้มารอฟางแล้ว ฟางบอกลาเพื่อนๆก่อนจะรีบเดินออกไปนอกห้อง แก้วรับกระเป๋าออกมาจากมือของฟาง แล้วเลื่อนมือไปกุมฟางไว้ ก่อนจะเดินไปที่รถเหมือนทุกๆวัน

เดินลงมาบันไดมาก็เจอเฟย์กับแจมที่จะมารอที่นี่ทุกวัน เพื่อนกลับบ้าน

 

“เฮ้ยแก้ว น้องๆ คิสมีไฟว์ มาโรงเรียนแล้วหรอวะ ฉันเห็นไอ้เขื่อนมันเอาแต่เพ้อถึงน้องโบว์”แจมเปิดประเด็นการสนธนาบนรถขึ้น

“อือ แล้ววันนี้แกไปไหนมาตั้งครึ่งวันเนี่ย ไม่ยอมเข้าเรียน”

“ก็อยู่ห้องชมรมอะดิ อาจารย์วิทยาให้ฉันเขียนรายชื่อเด็กให้อะ”

“เฮ้อ ช่วงนี้มีแต่งาน ฉันล่ะเบื่อจริงๆ”แก้วบ่นเบาๆ

“นี่ๆ แล้วน้องๆ เค้าสวยมากเลยหรอ ไอ้เขื่อนมันถึงเพ้อขนาดนั้นอะ”แจมยังถามต่อโดยไม่สนใจสองพี่น้องนีระสิงห์ที่เบาะหลังของรถ

“ก็นะ... ฉันว่าน้องเขาน่ารักดีอะ นิสัยดีด้วย”แก้วยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อกลางวัน

“จริงดิ งั้นพรุ่งนี้แกพาฉันไปเจอน้องหน่อยดิ น้องอยู่ห้อง 1 ใช่ป่ะ งั้นก็ต้องเป็นน้องรหัสเราอะดิ”แจมถามอย่างตื่นเต้น

“ก็ไม่รู้ว่าน้องเขาจะได้เป็นน้องรหัสพวกเราหรือป่าวนะสิ”แก้วตอบหน้าเซ็ง

“จะยากไรวะ แกเป็นประธานนักเรียนนะ ลืมไปแล้วไง”

“เอ่อ... จะคุยเรื่องนี้กันอีกนานไหมคะ คุณจริญญา คุณชลธร”ฟางถามขึ้น

“ไม่นานคร้าบบ จบแล้ว”แก้วรีบตอบแล้วหันไปยิ้มให้ฟางที่ส่งสายตาอาฆาตมาที่แก้วและแจม

เป็นอันสลดทั้งคู่

 

 

“ฟางคร้าบ วันนี้อยากกินไร แก้วจะได้ทำให้กิน”แก้วถามเมื่อทั้งหมดเข้ามาถึงบ้านแล้ว

“ไม่อะ ไดเอท”ฟางบอกก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป

“อ้าว งั้นแกสองคนกินไข่เจียวแล้วกันนะ”แก้วทำหน้างงๆ ก่อนจะหันไปบอกเฟย์กับแจม

 

“ห๊อมม หอมม”แก้วเดินไปกอดแล้วสูดดมไปที่ต้นคอของฟางที่ตอนนี้กำลังหวีผมอยู่ที่หน้ากระจก

“ทะลึ่ง”ฟางว่าพรางตีมือแก้ว

“ขอหน่อยนะฟาง เดี๋ยวเฟย์ก็ขึ้นมาแล้วอะ”แก้วไม่รอคำตอบ

ประกบปากของตนลงไปที่ปากของฟางทันที ฟางมีท่าทีขัดขืนเล็กน้อย แต่สักพักก็ให้ความร่วมมือกับแก้วโดยจูบตอบแก้ว แก้วพาร่างของฟางมาที่เตียง ถอนปากออกจากกันและกัน ปากเลื่อนลงมาที่ซอกคอ มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุกพยายามลุกล้ำเข้าไปไนเสื้อของฟาง เริ่มปลดกระดุมของฟางออกทีละเม็ด...

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ฟางรีบผลักแก้วออกจากนั้นจัดการจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย

แก้วจึงเดินไปเปิดประตู

“รีบมาทำไมเนี่ยเฟย์”แก้วหัวเสียเพราะโดนขัดจังหวะ

“พี่สองคนมีไรกันป่ะเนี่ย”เฟย์เริ่มสงสัย

“อะไร มีอะไรของแก”ฟาง

“ก็ดูพี่แก้วดิ กระดุมเสื้อก็ไม่ติด อีกอย่างพี่ฟางยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำอีกอะ”คำถามของเฟย์ทำให้ฟางที่นั่งเช็ดผมอยู่หน้าขึ้นสีขึ้นมาทันที แต่แก้วนี่สิ ได้แต่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง

“ก็ฉันพึ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วแก้วก็กำลังจะไปอาบต่อไง สภาพก้เลยอย่างที่เห็น”ฟางตอบแต่ไม่ยอมหันหน้าไปสบตาเฟย์

“จิงอะ”เฟย์ยังจับผิดอยูเพราะไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่ฟางพูด

“ไม่จริง”แก้ว ฟางหันไปมองหน้าแก้วทันทีที่แก้วพูด

“แสดงว่า... พี่ทั้งสองกำลัง...”เฟย์

กำลังบ้าไรของแก อย่ามาคิดทะลึ่งนะเฟย์”ฟางเริ่มโหด

“ง่า..งั้นเฟย์ไปอาบน้ำดีกว่า”เฟย์รีบเดินเข้าห้องน้ำทันที เพราะรู้ถึงชะตากรรมของตัวเอง

“ต่อเถอะนะฟาง”แก้วพูดแล้วเริ่มซุกไซร้ต่อ

“ไม่ๆ ไปไกลๆเลย ไปนอนที่ตัวเองเลยนะ”ฟางผลักแก้วออก

“เชอะ จำไว้เลยนะ”แก้วบอกอย่างงอนๆ ก่อนจะไปนอนที่ของตัวเอง (คือฟูกบนพื้นนั่นเอง)

----------------------------------------------------
อยากถามว่ามันสนุกบ้างไหม (เอาแบบความจริง)
เพราะเรารู้สึกว่ามันน่าเบื่อยังไงไม่รุ
ถ้ามันหน้าเบื่อต้องขอโทษด้วยนะเพราะเราก้แต่งไม่เก่ง
แต่จะพยายามทำให้ดีที่สุด