คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : โรคระบาดสายพันธุ์ประหลาด
“เป็นอะไรหรือเปล่าน้อบุ๋น?” พ่ออาเธอร์เ้ามา่วยึแนบุ๋นให้ลุึ้นาพื้น
บุ๋น่อยๆ พื้นห้า พาัวที่มีน้ำหนัว่า 90 ิโลรัมลุึ้นมาอย่ายาเย็น
“นิหน่อยรับ ไม่เป็นไรมารับ” พออบพ่อออาเธอร์แล้ว ็หันทำหน้าโรธใส่เพื่อน “ใร? ใรผลัูล้ม้น้ำเบ้า?”
“อโทษบุ๋น ูไม่ทันระวัยืนัาัวเอ เลยล้มใส่มึ” แฮ็มะแป็ลั้นหัวเราะ ทำหน้าายอบบุ๋นไป
“แม่ ยืนยัไอมึวะ? ัว็ออโ าไม่มีแร” บุ๋นยับ่นอุบ
“ฮ่ะ...ฮ่ะ...ำ.....” อาเธอร์หัวเราะอย่าลบัน “...ำ.......ลิ้.....”
พ่ออาเธอร์ลัวะเ็ ๆ ะมีปาเสียัน ็รีบเปลี่ยนเรื่อ ล่าวึ้นอย่าใี
“พ่ออบใบุ๋นมานะที่่วยอาเธอร์ อบใแฮ็มะแป็้วยนะลู อ้อ...แล้วทำไมวันนี้วันเสาร์้อมาโรเรียนันล่ะ?”
แฮ็มะแป็อบว่า “อาารย์เามีประุมวิสามัรับ ผมเลยออนุามาทำานนิหน่อยะไ้ไม่้อใ้เวลาเรียนในวันันทร์น่ะรับ”
“แล้วะอยู่ที่โรเรียนันถึี่โมล่ะลู พ่อแม่ะไ้มารับอาเธอร์ลับบ้าน?” แม่อาเธอร์ถามสอหนุ่ม
แฮ็มะแป็อบว่า “ประมาเที่ยรับ เพราะามเวลาที่อาารย์ประุมเสร็ อนบ่ายผม้อไปเรียนภาษา้วยรับ”
แม่อาเธอร์พยัหน้า “แฮ็มะแป็ยันัลู เรียนเ่อย่านี้ยั้อเรียนพิเศษเพิ่มอีหรือ?”
“พวเ็ ม.6 เรียนพิเศษเสาร์อาทิย์ันเือบทุนเลยรับ บาน็เรียนอนเย็น ปีหน้าเ้ามหาวิทยาลัยแล้ว”
“เออ ริสินะ” แม่อาเธอร์หน้าเียวไปเล็น้อย ลืมนึไปว่าปีนี้เ็ ๆ อยู่ม. 6 แล้ว เพราะไม่ไ้เรียมัวให้อาเธอร์เ้าอุมศึษาเหมือนเ็ปิ พ่ออาเธอร์สัเเห็น ลัวภรรยาะเรียเรื่อลูอี ็รีบพูึ้น
“นั่นเห็นอาารย์เริ่มมาันแล้ว เอ๊ะนั่นอาารย์วิานี่นา” พ่อออาเธอร์เห็นอาารย์วิาเินเ้ามาพอี “สวัสีรับอาารย์”
อาารย์วิายมือไหว้ทัทายลับ “สวัสีรับ พาอาเธอร์มาส่หรือรับ” แล้วยมือบไหล่อาเธอร์เบา ๆ “ไอาเธอร์ มาทำิรรมับเพื่อนหรือ”
อาเธอร์ยิ้ม ทำท่าเินอายเหมือนเ็ “มา...หา...แฮ็มะแป็ฮะ..”
ะนั้นเอ ผอ.โรเรียน็เ้ามาทัทาย ทุน่ายมือไหว้ท่าน ผอ. บรราอาารย์เริ่มมาถึโรเรียน พอเห็นท่าน ผอ.ับอาารย์วิายืนอยู่ับผู้ปรอออาเธอร์ ็เ้ามายืนร่วมวทัทายัน
“เออ อาารย์ไพรวัลย์อลาป่วย มาเ้าประุมไม่ไ้” ผอ. แ้
“เอ๊ะ เมื่อวานยัเห็นั่วโมพละศึษา นำนัเรียนวิ่รอบเสาธอยู่เลยนี่รับ ท่านผอ.” อาารย์ประเสริที่สอนวิาวิทยาศาสร์ถามึ้น พอทุนรู้ว่ามีนป่วยไ้ึ้นอี บรรยาาศ็เริ่มเร่เรีย ่ารวมลุ่มเ้ามาฟั้วยวามสนใ
“ใ่รับ ฟัอาารป่วย็เหมือนันับอาารย์วลัย เป็นโรหมแรหายใไม่อออีเ่นเย” ผอ.พูถึโรประหลาที่ระบาในุมมแถวโรเรียนและวัไยพินิ ที่ทำร้ายสุภาพผู้นมานานว่า 30 ปีแล้ว
“ารประุมราวนี้ มีอาารย์ป่วยโรนี้ถึสอน” อาารย์วิมล อาารย์ฝ่ายปรอและหัวหน้าฝ่ายมัธยม้น ล่าวึ้น
“ไม่รู้โรอะไร เป็นทีว่าะหายใ้เวลาเป็นเือน มีเสียีวิไป็หลายนแล้ว ให้ทาอำเภอและสาธารสุมา่วยแ้ไ็ยัแ้ไม่ไ้” ท่าน ผอ. บ่น
พ่อแม่อาเธอร์มอหน้าันไปมา เยไ้ยินเรื่อโรระบานี้เหมือนัน แ่ยัไม่เยเห็นนป่วย้วยาัวเอ แม่อาเธอร์ถามผอ.ว่า “อาารป่วยมีอะไรบ้าะท่าน ผอ.?”
“ผมเยไปเยี่ยมผู้ป่วยหลายนแล้ว อาารล้ายลึัน ือูบีหมแรภายในเวลา้ามืน าโรยเหมือนไม่ไ้นอนมาหลายวัน ล้ามเนื้อแนาปวเมื่อย มีอาารเหนื่อยแบบหายใิั หมเรี่ยวหมแร เหมือนเลือในัวแห้ไปหม”
แม่ออาเธอร์ฟัแล้วยิ่ใ “น่าลัวอย่านั้นเลยหรือะ?”
ท่าน ผอ. พยัหน้า “รับ ที่สำัผู้ป่วยเหมือนับมีสภาพิใถถอย หมำลัใะมีีวิอยู่่อไป ยัไยัั้นเลยรับ โรอะไรแปลประหลา ลอถามอาารย์พิัยูรับ เยป่วยเป็นโรนี้อยู่เือบสอเือน”
ทุนหันไปทาอาารย์พิัย ที่ยืนอยู่้านหลัอาารย์วิา อาารย์พิัยเป็นอาารย์หัวหน้าฝ่ายมัธยมปลาย รูปร่าผอมสู ทำท่าเหมือนนลุ่อนเล่าให้ฟัว่า
“ผมไม่รู้ัวเลยนะว่าิโรนี้มาไ้อย่าไร เินๆ อยู่็วูบหมสิไปเยๆ พอื่นึ้นมา็หมแรหมำลั หายใิั เหนื่อยไปหม อนแรหมอวินิัยว่าเป็นไ้หวันหรือไ้หวัให่สายพันธุ์ใหม่ แ่ปราว่าไม่มีไ้ ัวไม่ร้อน แ่ัวเย็น ีเหลือ เลยิว่าเป็นไวรัสพันธุ์ใหม่ึ่มียุเป็นพาหะ”
พ่อออาเธอร์ถามว่า “เหมือนอย่าโริุนุนย่าที่ปว้อปวล้ามเนื้อเป็นเือน ๆ ใ่ไหมรับ?”
อาารย์พิัยอบว่า “แ่อาารเ้าโรนี้ มันหมแรเลยนะรับ ัวเย็น แล้วีเหมือนถูสูบเลือออหมัว ผมิแล้วยันลุอยู่เลยรับ”
“อาารย์สัเว่าัวเอถูยุั่อนไม่สบายหรือเปล่าะ” แม่อาเธอร์ถาม้วยวามสนใ
“ผมสัเรับ แ่ไม่เห็นรอยยุั แ่รู้สึว่า่วที่ะไม่สบาย เอลมเอฝุ่นหนาๆ เ้าน่ะ ล้ายๆ บินลอยมาเหนือัวเรา ผมสูเอาฝุ่นำเ้าไปเลยไ้รับเื้อน่ะรับ” อาารย์พิัยสันนิษาน
“หรือะเป็นเพราะแพ้มลพิษในอาาศหรือเปล่ารับ?” อาารย์ประเสริิโยหลัวิทยาศาสร์ “ผมเยสอบถามาวบ้านที่อยู่แถววัไยฯ ้าโรเรียน มีผู้ป่วยโรนี้เยอะเลย เสียีวิไป็หลายราย”
แม่ออาเธอร์อุทาน “ฮ้า...แพ้มลพิษในอาาศ ถึับเสียีวิเลยหรือะ?”
อาารย์ประเสริอบว่า “ส่วนให่ที่เสียีวิเป็นพวนแ่สูอายุและนที่มีร่าายอ่อนแอน่ะรับ เห็นมีนเล่าันว่าผู้ป่วยส่วนให่แพ้อาาศอยู่แล้ว ยิ่เอฝุ่นหนัๆ ็ล้มป่วยล ร่าายปรับัวไม่ไ้เลยรัษาไม่หาย ผมเลยิว่าน่าะเป็นเพราะมลพิษที่แย่ลทุวัน”
ความคิดเห็น