คืนหวามในรอยทราย (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6

 

          เขาปลุกเธอในตอนเช้าตรู่เพื่อให้เตรียมตัวออกเดินทาง เพราะถ้าออกสายอากาศจะยิ่งร้อน การีมพามุกปรินทร์รอนแรมเดินทางในทะเลทรายในเส้นทางที่กองคาราวานมักจะเลือกใช้ และก็ไม่ผิดหวังเขาได้พบกับคาราวานอย่างที่คาดไว้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปสอบถามว่าใครเป็นหัวหน้าของกองคาราวานนี้ หนึ่งในนั้นชี้ไปทางชายสูงวัยที่ดูแข็งแรงและน่าเกรงขาม การีมหันไปบอกมุกปรินทร์ว่าให้อยู่ใกล้ๆ เขาเอาไว้ จากนั้นก็พาเธอเดินเข้าไปพบหัวหน้าคาราวาน

          “พวกเจ้ามีเรื่องอะไรถึงได้มาขอพบข้า”

          “เราสองคนถูกปล้นก็เลยจะมาขอพักอยู่กับกองคาราวานของท่านเป็นการชั่วคราว จนกว่าเราจะหาทางติดต่อขอความช่วยเหลือจากคนของเราได้ หวังว่าท่านจะยินยอมให้เราพักอาศัยอยู่ด้วย”  

          โยเซฟประเมินจากสายตาแล้วหนุ่มสาวสองคนนี้ไม่น่าจะเป็นคนร้าย ดูจากลักษณะท่าทางแล้วน่าจะเป็นคนเมืองมากกว่าจะพวกเร่ร่อนที่ใช้ชีวิตในดินแดนทะเลทราย เขาจึงยินยอมให้ทั้งคู่พักอยู่ด้วยตามคำขอ  

          “ได้ แต่มีข้อแม้ว่าเจ้าสองคนจะต้องทำงานแลกกับอาหารและที่พัก”  

          “เรื่องนั้นไม่มีปัญหา เรายินดีที่จะทำงานทุกอย่างตามที่ท่านต้องการ และขอขอบคุณท่านที่ยอมช่วยเหลือเรา”   

          “ข้าชื่อโยเซฟเป็นหัวหน้ากองคาราวานนี้ ส่วนนี่อาลีบุตรชายเพียงคนเดียวของข้า แล้วพวกเจ้าล่ะชื่ออะไร”  

          อาลีจ้องมองมุกปรินทร์ด้วยความพึงพอใจในความสวยของนาง คงจะดีถ้ามีโอกาสได้มีความสุขร่วมกับนางสักครั้ง สายตาของอาลีฉายแววหื่นการะหาย ยามเมื่อจ้องมองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างตัวการีม และการีมเองก็สังเกตเห็นสายตาหื่นกระหายของอาลีเช่นกัน เขาจึงตัดสินใจทำบางอย่างเพื่อป้องกันมิให้อาลีบังอาจคิดล่วงเกินมุกปรินทร์ตามแต่ใจ

          “ผมชื่อการีม ส่วนมุกคือชื่อของเธอ และเธอเป็นภรรยาของผม”

          “เจ้าเป็นเมียของการีมจริงหรือไม่”   

          มุกปรินทร์หันไปสบตาการีม เธอรู้สึกแปลกใจว่าเหตุใดเขาจึงพูดออกไปเช่นนั้น แต่คิดว่าเขาน่าจะมีเหตุผล ทำให้เธอต้องรับสมอ้างเป็นเมียเขาแบบตกกระไดพลอยโจน   

          “จริงค่ะ”

          อาลีรู้สึกเสียดายที่เขามิอาจได้ครอบครองหญิงสาวที่เขาพึงพอใจ เพราะนางดันเป็นเมียของการีม ทำให้อาลีเกลียดขี้หน้าการีมขึ้นมาทันที โทษฐานที่การีมได้ครอบครองหญิงสาวที่เขาอยากได้ โยเซฟหันไปสั่งให้คนของเขาจัดที่พักให้กับสองหนุ่มสาว

          มุกปรินทร์เบียดตัวเข้าหาการีมโดยอัตโนมัติ เมื่อหันไปเห็นสายตาแปลกๆ ของอาลีในยามที่เขาจ้องมองมาที่เธอ

          ทันทีที่อยู่ด้วยกันตามลำพังในกระโจมที่พัก มุกปรินทร์ได้เอ่ยถามการีมถึงเรื่องที่ยังค้างคาใจ

          “ทำไมคุณถึงบอกกับทุกคนว่าฉันเป็นเมียคุณล่ะคะ”

          การีมไม่ตอบแต่เลือกที่จะย้อนถามกลับไป

          “คุณเห็นสายของของอาลีที่มองมาที่คุณไหม”

          หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบ เพราะสังเกตเห็นสายตาแปลกๆ ของอาลีเช่นกัน

          “นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ผมต้องบอกทุกคนเช่นนั้น ทั้งนี้ก็เพื่อปกป้องคุณ คุณต้องระวังตัวให้ดีนะมุกเพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง คุณต้องอยู่ห่างจากอาลีให้มากที่สุดและอยู่ใกล้ตัวผมเอาไว้ เกิดพลาดท่าเสียทีผมจะได้ช่วยเหลือคุณได้ทันเวลา”

          หญิงสาวรู้สึกซาบซึ้งที่เขาห่วงใยในความปลอดภัยของเธอ ทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ก็ได้

          “ขอบคุณนะคะที่คอยปกป้องฉัน”

          “ตั้งแต่เราพบกันคุณพูดขอบคุณผมกี่ครั้งแล้วจำได้ไหม”   

          “ฉันก็ไม่เคยนับเหมือนกันค่ะ”   

          “เราบอกกับคนอื่นๆ ว่าเราเป็นผัวเมียกัน ฉะนั้นเราก็ต้องทำให้พวกเขาเชื่อ” 

          “คุณต้องการจะบอกอะไรฉันคะ” 

          “ก็จะบอกว่าเราต้องแสดงให้แนบเนียนว่าเรามีความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยาจริงๆ บางครั้งผมอาจจะต้องแตะเนื้อต้องตัวคุณบ้าง ก็ขอให้รู้ว่าสิ่งที่ผมทำไปทั้งหมดนั้นก็เพื่อความปลอดภัยของคุณ หวังว่าคุณจะเข้าใจ”  

          แม้จะเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างว่าเป็นเพียงการแสดงละครเพื่อตบตาทุกคน แต่มุกปรินทร์ก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดีที่จะต้องนอนร่วมเรียงเคียงหมอนกับการีมฉันท์สามีภรรยา   

          เธอจะเชื่อใจเขาได้หรือไม่!!    

          เขาจะเอาเปรียบเธอหรือเปล่า...นั่นเป็นสิ่งที่เธอกังวล   

          การีมดูจะอ่านใจเธอออกเขาจึงบอกให้เธอสบายใจ   

          “ไม่ต้องกังวลนะผมจะไม่ล่วงเกินคุณเกินกว่าที่จำเป็น และผมก็ไม่เคยบังคับจิตใจใครในเรื่องนี้มาก่อน”  

          แต่นั่นก็ไม่ทำให้มุกปรินทร์คลายความกังวลใจอยู่ดี เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชาย แถมคำเตือนของเขาที่บอกให้เธออย่าเชื่อใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะผู้ชายก็ยังคงดังก้องอยู่ในหัว เธอและเขาก็เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานจะให้เธอไว้ใจเขาร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยาก ถึงกระนั้นก็ยังตอบกลับไปว่า
          “ฉันเข้าใจสถานการณ์ดีค่ะ เพราะฉันรู้ว่าคุณทำเพื่ออะไร” 

          แต่เมื่อถึงเวลาที่จะต้องนอนอยู่กับเขาอย่างใกล้ชิดจริงๆ มุกปรินทร์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตะขิดตะขวงใจ แม้จะพยายามพร่ำบอกกับตัวเองว่าการีมเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอจะพึ่งพาได้ในตอนนี้ เขาเป็นเสมือนฟางเส้นสุดท้ายที่เธอต้องยึดเหนี่ยวไว้ และควรจะต้องเชื่อใจเขาว่าเขาจะไม่เอาเปรียบเธอ ที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยมีท่าทีที่จะเอาเปรียบหรือลวนลามเธอเลยสักครั้ง แต่อีกใจหนึ่งก็ยังอดที่จะเป็นกังวลไม่ได้ เหตุเพราะไม่เคยนอนแนบชิดกับผู้ชายคนใดในลักษณะนี้มาก่อน

          แม้ภายนอกการีมดูเป็นสุภาพบุรุษแต่จิตใจคนยากแท้หยั่งถึง

          ถ้าเขาคิดจะทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ เธอคงไม่มีแรงขัดขืน

          มุกปรินทร์ได้แต่คิดวนเวียนถึงเรื่องนี้ก่อนจะเผลอหลับไป และไม่รู้เลยว่าตนเองต่างหากที่เป็นฝ่ายเผลอขยับซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของการีม เพื่อขอไออุ่นจากตัวเขาบรรเทาความหนาว หารู้ไม่ว่าการกระทำของเธอสร้างความปั่นป่วนให้แก่ใครบางคนโดยไม่รู้ตัว 

 

มาลุ้นไปพร้อมกันนะคะว่ามุกปรินทร์จะต้องเจอกับเหตุการณ์อะไรอีกบ้าง

เธอจะรอดพ้นเหตุการณ์เหล่านั้นไปได้หรือไม่ พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ

ขอหนึ่งคอมเม้นท์แทนหนึ่งกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับ

การติดตามผลงานของมณีปุรำค่ะ ...