คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 23
มาริคขอตัวไปสั่งการเรื่องการเดินทางกลับคฤหาสน์ชาลีฟาห์ของเจ้านายทั้งสอง เมื่อทุกอย่างพร้อมก็กลับเข้ามาในห้องนั้นอีกครั้งเพื่อจะแจ้งให้เจ้านายทราบ บังเอิญเห็นคุณการีมกำลังอ้อนคุณมุกปรินทร์ ซึ่งเป็นภาพที่มาริคไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นเจ้านายในมุมที่กำลังออดอ้อนแฟนสาวเช่นนี้ มันเป็นมุมที่เขาคาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นด้วยซ้ำไป มาริคเผลอยิ้มออกมา
“ยิ้มอะไรมาริค มีเรื่องอะไรดีดีเกิดขึ้นกับนายอย่างนั้นเหรอ”
“ผมแค่รู้สึกดีใจที่เห็นคุณการีมมีความสุข”
“รู้ได้ยังไงว่าฉันมีความสุข”
“สังเกตจากสีหน้าและแววตาของคุณการีมยังไงล่ะครับ เวลาที่คุณการีมอยู่กับคุณมุกแววตาของคุณมันบ่งบอกว่าคุณมีความสุข”
“รู้ดีนัก”
“จะแต่งงานกันใช่ไหมครับ”
“ฉันพูดเรื่องนี้กับมุกแล้วแต่เขาขอเวลาตัดสินใจ ตอนนี้ฉันได้แต่รอคอยคำตอบจากเขาด้วยความกระวนกระวาย ได้แต่หวังว่าเขาจะเมตตาแต่งงานกับฉัน”
“เว่อร์ไปแล้วค่ะการีม ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันขอเวลาในการตัดสินใจก่อน”
มุกปรินทร์อดใจไม่ไหวตีแขนเขาไปหนึ่งที เพื่อเป็นการปรามไม่ให้เขาพูดจาเช่นนี้อีก การีมคว้ามือเธอไว้พร้อมกับยกขึ้นมาจูบ ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้าง
“ทำอะไรน่ะการีม”
“ก็จูบคุณไง”
“ไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรือไงคะ”
“ทำไมผมต้องอายด้วยล่ะมุก ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย แค่จูบคุณต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น”
“ยังอีก”
“หัวเราะอะไรมาริค” เมื่อเขาทำอะไรเธอไม่ได้ก็เลยหันไปเล่นงานคนของตนเองแทน
“ผมจะเข้ามาแจ้งว่าการเดินทางพร้อมแล้วครับ”
“กลับบ้านกันนะมุก” การีมเอ่ยพร้อมกับฉุดข้อมือมุกปรินทร์ให้เดินตามเขาไป
ระหว่างเดินทางการีมได้สั่งให้มาริคตามตัวปริภัทรมาพบที่คฤหาสน์ และให้เตรียมเสื้อผ้าใหม่เพื่อมุกปรินทร์โดยเฉพาะ มาริคจัดการทุกอย่างตามที่สั่งภายในเวลาอันรวดเร็วโดยไร้ซึ่งคำถาม
การีมกุมมือมุกปรินทร์ตลอดการเดินทาง แม้เธอจะสั่งให้เขาหยุดการกระทำที่ประเจิดประเจ้อต่อหน้าคนอื่น แต่เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินจนหญิงสาวอ่อนใจ สุดท้ายจึงปล่อยให้เขาทำตามแต่ใจ
ทันทีที่เดียร์น่าเห็นการีมเดินเข้ามาในบ้าน เธอก็รีบวิ่งเข้าไปกอดเขาโดยไม่แคร์สายตาใคร เพราะโล่งใจที่เขากลับมาบ้านอย่างปลอดภัย
“คุณหายไปไหนมาคะการีม รู้ไหมคะว่าเดียร์น่าเป็นห่วงคุณมากเลย”
การีมผลักตัวเธอออกห่างอย่างไม่ใยดี สายตาที่มองอีกฝ่ายเย็นชาไร้ความรู้สึกราวกับน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ
“ผมจะไปทำอะไรที่ไหนก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณ และก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรายงานใคร”
เดียร์น่ามองเขาด้วยแววตาตัดพ้อ ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นหญิงสาวแปลกหน้าที่ยืนอยู่ด้านหลังชายที่เธอรัก
“หล่อนเป็นใคร เข้ามาทำอะไรที่นี่”
การีมเดินไปโอบไหล่มุกปรินทร์ด้วยความทะนุถนอมพร้อมกับแนะนำ
“มุกปรินทร์เป็นเมียของฉันรู้จักกันไว้สิ มุกครับนี่เดียร์น่าแม่เลี้ยงที่ผมเคยเล่าให้คุณฟัง”
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวเอ่ยทักทาย
แต่เดียร์น่าไม่สนใจและเลือกที่จะหันไปพูดกับการีม
“เมีย!”
“ใช่”
“คุณมีเมียตั้งแต่เมื่อไรทำไมฉันถึงไม่รู้”
“นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวที่แม่เลี้ยงอย่างเธอไม่มีสิทธิเข้ามาก้าวก่าย”
จากนั้นเขาก็พามุกปรินทร์เดินตามเขาขึ้นไปบนห้องพักส่วนตัวของเขา แต่ไม่วายได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงการทำลายขว้างปาข้าวของดังตามหลังมา
“นี่คือห้องพักของผม แต่ต่อไปนี้มันจะเป็นห้องของเรา”
“เราจะพักอยู่ห้องเดียวกันเหรอคะ”
“ใช่ ผมอยากให้คุณพักอยู่กับผมที่นี่ในฐานะภรรยาของผม”
“เพื่อกันเดียร์น่าออกไปใช่ไหมคะ”
“นั่นมันเป็นเหตุผลรอง แต่เหตุผลที่แท้จริงคือผมอยากอยู่กับคุณตลอดเวลา หลับไปพร้อมกับคุณและตื่นขึ้นมาในตอนเช้าโดยมีคุณอยู่เคียงข้าง”
ใบหน้าของมุกปรินทร์แดงระเรื่อเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
“ฉันจะมั่นใจได้อย่างไรว่าคุณจะไม่เอาเปรียบฉัน”
“ถ้าการเอาเปรียบคุณหมายถึงการร่วมรักกับคุณล่ะก็มั่นใจได้เลยว่าผมทำแน่”
“หา! ถ้าอย่างนั้นฉันขอย้ายห้อง”
“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกมุก ผมไม่ยอมให้คุณทำเช่นนั้นเด็ดขาด แต่ถ้าคุณไม่ชอบห้องนี้เราจะย้ายไปนอนห้องอื่นด้วยกัน”
“แล้วมันจะต่างกันยังไง ในเมื่อคุณก็ยังเกาะติดฉันอยู่ดี”
“บอกแล้วไงว่าผมอยากอยู่กับคุณตลอดเวลา และก็มั่นใจว่าเดียร์น่ากำลังจับตามองพฤติกรรมของเราอยู่แน่นนอน”
“น่าหนักใจแทนคุณเหมือนกันนะคะ”
“หนักใจเรื่องอะไร!”
“ก็เรื่องแม่เลี้ยงของคุณยังไงล่ะคะ ดูจากท่าทางของคุณเดียร์น่าแล้วเธอคงไม่ยอมปล่อยคุณไปง่ายๆ แน่ บางทีเธออาจจะยังรักคุณอยู่ก็ได้ค่ะ”
“ความรักไม่มีความสำคัญสำหรับเดียร์น่าหรอกมุก ชื่อเสียงและทรัพย์สินเงินทองต่างหากที่สำคัญสำหรับเธอเหนือสิ่งอื่นใด ที่เดียร์น่าต้องการที่จะแต่งงานกับผม เพราะอยากที่จะครอบครองทรัพย์สมบัติของตระกูลชาลีฟาห์ต่างหาก โดยไม่สนใจเสียงซุบซิบนินทาว่าผมกับพ่อใช้ผู้หญิงร่วมกัน”
“ฉันรู้สึกเห็นใจกับสิ่งที่คุณต้องเผชิญ”
การีมโอบกอดเธอพร้อมกับพูดออดอ้อนอย่างที่ไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
ขนาดตัวเขาเองยังไม่อยากที่จะเชื่อว่าเขาจะทำเช่นนี้ได้
“คุณก็แต่งงานกับผมสิ ผมอยากแต่งงานกับคุณมากเลยนะมุก และอย่าเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเพราะเงื่อนไขในพินัยกรรม ที่ทำให้ผมขอให้คุณแต่งงานกับผม นั่นมันเป็นเพียงผลพลอยได้เท่านั้น”
แม้ว่ามุกปรินทร์จะเห็นใจเขาแต่ก็รู้สึกลำบากใจเช่นกัน เพราะเธอไม่คุ้นชินกับการใช้ชีวิตที่นี่ ทุกอย่างดูจะแตกต่างจากชีวิตความเป็นอยู่ที่เมืองไทย ถ้าเธอแต่งงานกับเขาจริงคงต้องปรับตัวอีกมาก
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น
“ใครกันนะชอบมาขัดจังหวะเราอยู่เรื่อย” การีมบ่นพึมพำเบาๆ
“มีอะไรมาริค” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้อง
“ผมจะมาแจ้งว่าคนที่คุณการีมต้องการพบมารออยู่ที่ห้องทำงานแล้วครับ”
การีมพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันไปพูดหญิงสาวข้างตัว
“ไปกับผมนะมุก”
“ไปไหนคะ”
เขาตอบแต่เพียงว่าเขาจะพาเธอไปพบใครบางคน
“ไปพบใครคะ แล้วทำไมฉันต้องไปพบเขาด้วย”
“ไปถึงแล้วคุณก็จะรู้เอง”
การีมจะพามุกปรินทร์ไปพบใครติดตามได้ในตอนหน้าค่ะ
ขอหนึ่งคอมเม้นท์แทนหนึ่งกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น