คืนหวามในรอยทราย (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 11

 

          ในค่ำคืนนั้นไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่บริเวณแหล่งน้ำแห่งนั้น ทั้งคู่ต่างก็นอนหันหลังให้กันและจมอยู่กับวังวนความคิดของตนเอง

          การีมรู้สึกแปลกใจในขณะเขาได้สัมผัสมุกปรินทร์อย่างแนบชิด เธอทำให้เขารู้สึกเร่าร้อนอย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยทำได้มาก่อน เพียงแค่ได้จุมพิตเธอเลือดในกายของเขาก็ฉีดพล่าน ความเป็นชายเต้นระทึกอย่างรุนแรง ยิ่งได้สัมผัสยิ่งทำให้เขารู้สึกถวิลหาอยากจะทำมากกว่าที่เคยทำ และไม่อยากที่จะหยุดอยู่เพียงแค่นั้น ทั้งที่เขาเองก็เคยมีความสัมพันธ์แบบฉาบฉวยกับผู้หญิงมาไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แม้แต่กับเดียร์น่าผู้หญิงที่เขาเคยรักเขาก็ยังไม่เคยรู้สึกเช่นนี้

          มุกปรินทร์เองก็แปลกใจไม่แพ้การีมที่ตนเองรู้สึกเผลอไผลไปกับสัมผัสของเขา ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าที่เขาทำลงไปทั้งหมดนั้นมันเป็นการแสดงละครเพื่อตบตาอาลี หาได้เกิดจากความรู้สึกพิศวาสในตัวเธอแต่อย่างใด ยิ่งคิดก็ยิ่งอายที่ตนเองกลับรู้สึกพึงพอใจและชื่นชอบสัมผัสที่เขามอบให้ เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น ต่างฝ่ายต่างก็คิดถึงเหตุการณ์นั้นจนหลับไป

          เช้าวันต่อมาในขณะที่โยเซฟกำลังจัดเตรียมของที่จะไปขายที่ตลาดพื้นเมืองอย่างเช่นวันวาน การีมเดินไปบอกเขาว่าวันนี้เขาจะพามุกปรินทร์ไปด้วย เพราะเธอต้องการไปเลือกซื้อของบางอย่าง ใจจริงโยเซฟไม่อยากให้พาผู้หญิงไปด้วยเพราะมันจะเป็นภาระ

          “ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะเป็นภาระใคร ผมจะดูแลภรรยาของผมเอง”

          โยเซฟจึงอนุญาตให้การีมพามุกปรินทร์เดินทางไปด้วย

          เมื่อถึงเวลาออกเดินทางการีมให้มุกปรินทร์นั่งอูฐตัวเดียวกับเขาโดยให้เธอนั่งด้านหน้า และเขานั่งซ้อนหลังเธอ ตอนแรกหญิงสาวก็นั่งตัวแข็งทื่อ พยายามที่จะไม่ให้แผ่นหลังของตนเองนั้นสัมผัสกับส่วนใดส่วนหนึ่งของเขา จนทำให้การีมต้องเอ่ยปาก

          “นั่งตามสบายเถอะมุก เพราะเรายังต้องเดินทางกันอีกพักใหญ่ ขืนนั่งตัวตรงแบบนี้มันอาจจะทำให้คุณเมื่อยหรือไม่ก็เป็นตะคริว ดีไม่ดีอาจจะทำให้คนอื่นผิดสังเกตได้ ผมเตือนคุณด้วยความหวังดีนะ แต่ถ้าคุณไม่เชื่อก็ตามใจ”

          มุกปรินทร์ทนนั่งตัวตรงแบบนั้นได้อีกพักใหญ่ แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะทำตัวตามสบายตามคำบอกเล่าของการีม โดยนั่งพิงอกเขาตลอดระยะเวลาของการเดินทาง แม้เธอจะไม่คุ้นชินกับการเดินทางในทะเลทราย แต่ในยามนี้เธอกลับรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นใจเมื่ออยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา

          เมื่อเดินทางไปถึงเขาบอกให้เธออยู่ใกล้ตัวเขาไว้ หญิงสาวเชื่อฟังและช่วยเขาขายของ ใช้เวลาไม่นานก็ขายของที่ได้รับมอบหมายจากโยเซฟจนเกลี้ยง แถมยังได้ราคาดีกว่าที่คนของโยเซฟขายซะอีก โยเซฟพึงพอใจในการทำงานของสองหนุ่มสาว เขาจึงเอ่ยปากให้ทั้งคู่พักผ่อนได้ตามสบาย

          การีมก็พามุกปรินทร์ไปเดินเลือกซื้อของ เขาจูงมือเธอตลอดเวลาเพราะรู้ดีว่าอาลีจับตามองอยู่ มันคงจะหาโอกาสในยามที่เขาเผลอเข้าประชิดตัวมุกปรินทร์แน่ เขาจึงไม่ยอมปล่อยให้เธอคลาดสายตา

          “คุณกำลังจะพาฉันไปไหนคะ”

          “ไปร้านขายเสื้อผ้าที่เมื่อวานผมไปส่งข่าวบอกคนของผมไว้”

          ขณะที่หญิงสาวยืนเลือกเสื้อผ้าอยู่นั้นการีมทำทีเป็นยืนรอหญิงสาวอยู่ข้างตัวเจ้าของร้าน แต่แท้ที่จริงเขาสอบถามอีกฝ่ายว่ามีคนมาตามหาเขาหรือไม่ เจ้าของร้านบอกว่ายังไม่มีใครมาถามหา แต่ไม่ต้องเป็นห่วงถ้ามีคนถามถึงเขาจะส่งข่าวตามที่การีมสั่งไว้ ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเดินมายืนข้างตัวหญิงสาว เขาช่วยเธอเลือกเสื้อผ้า

          “ชุดนี้เหมาะกับคุณ ถ้าคุณใส่ต้องสวยแน่”

          รสนิยมไม่เลว เขาเลือกได้ตรงใจเธอ

          “ปกติคุณเลือกชุดให้สาวๆ บ่อยเหรอคะ”

          “ไม่เคย คุณเป็นคนแรก”

          “ได้เรื่องไหมคะ”

          “ยัง แต่ผมมั่นใจว่าพวกเขาจะแกะรอยหาเราเจอในเร็ววันนี้”

          “อะไรทำไมให้คุณมั่นใจขนาดนั้น”

          “ผมรู้ฝีมือการทำงานของมาริคเป็นอย่างดี เขาไม่เคยทำให้ผมผิดหวังเลยสักครั้ง”

          “เขาเป็นใครคะ”

          “ผู้ช่วยคนสนิทของผม”

          “หวังว่าเราจะได้กลับเข้าเมืองโดยเร็ว บอกตามตรงนะคะฉันรู้สึกอึดอัดที่จะต้องพักอยู่ร่วมกับกองคาราวานนี้”

          “เพราะอาลีใช่ไหม”

          “ใช่ค่ะ เขาพยายามที่จะเอาเปรียบฉันทุกครั้งเมื่อมีโอกาส”

          “ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะปกป้องคุณเอง”

          “ทำไมถึงอยากปกป้องฉันคะ”

          “เพราะคุณเป็นเมียผม”

          มุกปรินทร์หน้าแดงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น แม้จะรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันไม่ใช่เรื่องจริงแต่ก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้

 

 

 

ก็คุณเป็นเมียผม!!

การีมคิดแบบนั้นจริงหรือแค่พูดไปอย่างนั้นเอง

ต้องติดตามค่ะ...