คืนหวามในรอยทราย (จบบริบูรณ์)

 

 

           มุกปรินทร์พลิกตัวหันกลับมาอีกด้านก็พบว่าตนเองนอนสบตาการีมอยู่ในระยะใกล้ และมันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ทั้งคู่เบียดตัวเข้าหากัน การีมค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้...และใกล้...ดวงหน้างาม จมูกโด่งคมฝังลงบนเรือนผมที่นุ่มละเอียดราวกับแพรไหม ก่อนจะจูบละไปทั่วใบหน้า และเลื่อนไล้ไปสู่ซอกคอหอมกรุ่นซุกไซ้คลอเคลีย หญิงสาวสั่นสะท้านไปกับสัมผัสของเขา ซึ่งเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

          “ให้ผมรักคุณนะมุก”

          “เราไม่ควรทำแบบนี้นะคะ มันไม่ถูกต้อง...”  เธอปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

          “ทำไมต้องปฏิเสธความต้องการของตัวเองด้วยล่ะมุก ในเมื่อเราต่างก็รู้ว่าเราต้องการกันและกันมากแค่ไหน ยอมรับเถอะว่าคุณเองก็ต้องการผมเช่นเดียวกับที่ผมอยากได้คุณ ฉะนั้นอย่าห้ามผมเลยนะมุก”

          ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเพลิงปรารถนา ที่พร้อมจะเผาผลาญเธอให้มอดไหม้เป็นจุณ หรือสัมผัสแปลกใหม่ที่เธอได้รับจากเขากันแน่ ที่ทำให้เธออ่อนละทวยและไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน

          การีมโน้มใบหน้าไปประทับจุมพิตที่ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของเธออย่างบางเบา

          แม้จะเป็นเพียงสัมผัสที่แผ่วเบาแต่กลับมีอานุภาพที่รุนแรง ราวกับมีกระแสไฟแผ่ซ่านไปทั่วร่างของคนที่ถูกจุมพิต

          การีมก้มลงจูบเธออีกครั้ง แต่ในครั้งนี้จุมพิตของเขาร้อนแรง และทวีความดูดดื่มด้วยการประกบปากย้ำๆ อยู่หลายครั้ง เขาสัมผัสความหวานจากริมฝีปากของเธออย่างเพลิดเพลิน เช่นเดียวกับเธอที่รู้สึกอิ่มเอมไปกับจุมพิตแสนหวานที่เขาบรรจงมอบให้

TB