คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ชายปริศนา
** เนื้อเรื่อไม่เี่ยว้อับประวัิศาสร์หรือบุลริแ่อย่าใ เป็นินนาาราผู้แ่นะะ**
[ เนื้อเรื่อรีไรท์ใหม่นะะ ]
❉:‧ .｡.:*･❀.。‧:❉:‧ .｡.:*･❀.。‧:❉:
"เมธานี่มันรั้ที่สามแล้วนะที่เธอเหม่อลอยอนุยานับลู้า เธอทำให้บริษัทอเราพลาลู้านสำัไปนไ้ รั้นี้ันทนไม่ไหวับเธอแล้วริๆ ันไล่เธอออ! "
น้ำเสียุันอประธานบริษัทนส่ระหว่าไทยและีนล่าวว่าผมเสียัพร้อมทั้ี้นิ้วมาที่ใบหน้าอผมพร้อม ส่วนผมรู้สึยัไน่ะหรอ ผมเอนินแล้วล่ะแ่อีสัพัผม็หาบริษัทเ้าทำานใหม่ไ้เหมือนเิมเพราะผม่อน้ามั่นใในวามสามารถอผม
ผมื่อเมธาอายุยี่สิบสี่ปีบสาาโลิสิส์และมีวามสามารถทาารสื่อสารภาษาีนไ้ เนื่อ้วยผมทำานบริษัทระหว่าไทยับีนเลยไ้ไปทำานอยู่ที่ประเทศีนอยู่ห้าเือนึไ้เรียนรู้วิถีีวิ วันธรรมอนีนมาบ้าพอสมวรและไ้เรียนรู้ารใ้ารพูภาษาีน
ผมเยสมัรเ้าทำานมาสามบริษัทยัษ์ให่และถูไล่ออโยที่ทำานยัไม่ถึรึ่ปีเหุผลเพราะผมมัเหม่อลอยไม่มีสิในารทำานยามุยับลู้า
ผมมัะเห็นภาพเลือนราอผู้หิผมยาวนหนึ่ สิ่นั้นทำให้ผมรู้สึเหม่อลอยในยามทำาน บารั้็ทำให้ผมรู้สึปวหัว อนแรผมิว่าที่ผมเห็นภาพหลอนเป็นเพราะว่าผมเป็นโรประสาทแล้วเสียอี
พอผมไปพบแพทย์ทาิเา็บอว่าผมไม่มีวามผิปิทาสมอแ่อย่าใ เาเพียแ่บอผมว่าผมเรียเรื่ออีหรือเรื่อานมานเินไปเลยทำให้เห็นภาพพวนั้น หมอเพียแ่บอผมว่าให้ผมพยายามอย่านึถึเรื่อเรียๆ พัผ่อนให้เพียพอและให้ินยาามเวลาที่ัไว้ให้อย่าเร่รั ถึแม้ว่าผมะทำามอย่าที่หมอบอโยไม่มี้อบพร่อแม้แ่น้อยแล้ว็าม แ่ภาพหลอนนั่น็ไม่หายไปสัที
ผมสะบัหัวเอาวามิฟุ้่านออแล้วเินไปที่โ๊ะทำานเ็บอุปร์เอสารทุอย่าไว้ในลัระาษนรบ ผมหอบลัระาษที่เ็มไป้วยแฟ้มเอสารึ้นมาแล้วเินไปที่หน้าลิฟ์พร้อมปุ่มลั้นหนึ่เพื่อออาบริษัทแห่นี้
เมื่อเมธานั่รถเมล์มาถึหน้าอพาร์ทเม้นท์เา็รีบเินเ้าห้ออัวเอโยเร็ว ภายในห้อสี่เหลี่ยมแบ เมธาเินไปที่หน้าโ๊ะลมเล็ เาหยิบรอบรูปรอบรัวอนที่วาอยู่บนโ๊ะึ้นมาู้วยแววาที่หม่นหมอ
เมื่อเมธาเลื่อนสายาไปอ่านัวอัษรบนมุมวาอรูปที่เียนว่า 'หนูน้อยเ้าอสวนส้มในอนาอพ่อ' วาำลับอเา็พลันหรี่ลทันใ
ทาบ้านอเมธาทำอาีพเษรร พ่ออเาเป็นเ้าอสวนส้มเียวหวานื่อัในัหวัเียราย แ่ัวอเมธานั้นไม่อบารทำไร่ทำสวนึทะเยอทะยานอยาทำานในเมือนพ่อับแม่เอือมระอายอมให้มาทำานบริษัทที่รุเทพ แม้ว่าเาะอยู่ในเมือแล้ว็ามแ่็อิถึพ่อับแม่ไม่ไ้ริๆ
ทันในั้นอาารปวหัว็ี๊ึ้นมาในหัวอเาอีรั้นเมธา้อุมมับแน่นเผลอปล่อยรูปออามือทำให้ระรอบรูปแระายทันใ
เมธาพยายามเินไปยัู้เ็บยาในห้อรัวอย่าทุลัทุเล ใน่วเวลานั้นภาพอหิปริศนา็พลันปราให้เาเห็นในสภาพที่ทรุอยู่ับพื้นราวับำลัทรมานอะไรบาอย่าึ่ไม่่าาเมธาที่ำลัปวหัววนะทรุลบนพื้น็มิปาน
เมื่อไปถึู้เ็บยาเมธา็ไม่รีรอรีบเปิู้หยิบระปุยาออมาเปิฝา เาะระปุยานเม็ยาระเ็นออมาหล่นใส่ฝ่ามือหนึ่เม็ ไม่รอ้าเมธา็รีบรอยาเ้าปาและรีบื่มน้ำามโยเร็ว่อนที่ะนั่ลแนบแผ่นหลัับผนัห้อ เมธา้มหน้าุพร้อมทัุ้มมับหลับาแน่นพยายามั้สิไปอยู่นานสอนานนภาพหิปริศนาและอาารปวหัวอเา็่อยๆ หายไป เมื่อิว่าอาารปวหัวหายไปแล้วเมธา็ถอนหายใออมาเฮือให่
เมธาเินไปที่มุมอห้อเปิประูเ้าไปยัห้อนอน เาเินไปที่เียสีาวแล้วฟุบัวลนอนอย่ารวเร็ว้วยวามเหนื่อยล้า
รั้แรที่เมธาเห็นภาพหิปริศนา็เมื่ออนที่เาเริ่มทำานในบริษัทแรไ้ห้าเือน ภาพนั้นมัทำให้เมธาไม่มีสิในารทำานแถมในบารั้ยัทำให้เาปวหัวอี
เมธาพลิัวไปอีทาแล้วพู้วยน้ำเสียเิหุหิ
"น้ำไม่อไม่อาบมันแล้ว นอนมันทั้อย่านี้นี่แหละ"
สิ้นเสียล่าวอเมธา เา็หลับาทั้สอ้าลและหลับใหลมสู่ห้วนิทราทันใ
ภายในวามมืที่เ็มไป้วยไปไอหมอาว พลันปราภาพอนผู้หนึ่มีรูปร่าบอบบา ผมยาวสลวยถึลาหลั สวมุลุมยาวสีเียวอ่อนราวับุีนโบรา ำลันัุ่เ่าพูพึมพำเสียเบาไปมา้วยน้ำเสียที่แหบพร่าราวับหมแร
'นที่เราเห็นเป็นนีนสมัย่อนั้นหรอ? นี่เราไม่ไู้หนัเยอะนเินไปใ่ไหม? '
เมธาิในใพร้อมทั้ลืนน้ำลายลอไปอึให่ ่อยๆ ้าวเินไปหาร่าปริศนาที่นัุ่เ่า้วยวามหวาระแว
แม้ว่าเมธาะพยายามเพ่ามอไปยัใบหน้าอร่าปริศนาไปนานเท่าไหร่็ามแ่ไม่ทีท่าว่าภาพรหน้าอเาะัเลยแม้แ่นิเียว
"เธอเป็นใรัน? " เมธาล่าวถามเสียั
"้า้อทำามสัาให้ไ้..."
เสียผู้าย? หรือว่านนนี้เป็นผู้าย?!
เมธาะัฝีเท้าอยู่ใล้ร่าอายปริศนา้วยวามะลึัน แสว่าที่ผ่านมาเมธาเ้าใผิมาโยลอว่านที่เาเห็นเป็นหิสาว
ทันในั้นหยาน้ำใสาวาอายปริศนา็่อยๆ หลั่รินร่วหล่นใส่มือาวนวลอเา ายปริศนาล่าวแผ่วเบา้วยน้ำเสียสั่นเรือ
"้าะายอนนี้ไม่ไ้...ฮึ..."
"เฮือ!! "
เมธาสะุ้เฮือลุึ้นนั่บนเียพร้อมับใบหน้าที่ีเผือ เหื่อเม็น้อยให่ผุึ้นเ็มหน้าผาทั้เสื้อผ้าอเา็เปียุ่มเ็มไป้วยเหื่อ
"ฝันั้นหรอ...มันเหมือนริเินไปแล้ว" เมธาพึมพำเสียเบายมือึ้นนวมับัวเอให้หายปวหัว เาหยิบมือถือึ้นมาาโ๊ะ้าเียแล้วอ่าน่าว่าๆ น้อาับบทวามหนึ่ที่พึ่ึ้นเมื่อหนึ่นาทีที่แล้ว
"ทริปเที่ยวพัผ่อนหย่อนใ ที่ทะเลพัา ห้อพัหรูหรา ราาสบายระเป๋าเพียแ่ท่านรอใบอที่พัในโปรโมั่นนี้เท่านั้น ่วนำนวนำัรับเพียสิบท่านเท่านั้น มาพัที่โรแรมนมพันธ์อเราสิะ"
เมธารีบลิลิ์รอใบสมัรอย่ารวเร็วและรีบลุึ้นลาเียไปเ็บเสื้อผ้าสอสามุลระเป๋าลาใบให่
"เือนนี้มีแ่เรื่อเรียๆ ทั้นั้น าน็พึ่ ปวหัว็ปว ไปเที่ยวทะเลพัผ่อนหย่อนใสัหน่อย็ะี"
❉:‧ .｡.:*･❀.。‧:❉:‧ .｡.:*･❀.。‧:❉:
ความคิดเห็น