แต่งเล่นๆอะ - -* ไม่ต้องอ่านกะได้

ลำดับตอนที่ #4 : โรงพยาบาลเมเปิลลีฟ

บนถนนสายหนึ่งในชนบทเล็กๆทางตอนเหนือของอาณาจักรเมเปิล...

“นังเจนมันก็อยู่บ้านแถวนี้นี่นา หมู่บ้านบุษบา”  ญ อ่านป้ายหมู่บ้าน

ญ เดินต่อไปเรื่อยๆผ่านหมู่บ้านที่เงียบสงบ มีผู้คนเดินผ่านไปมาน้อย

“บรรยากาศน่านอน สมเป็นหมู่บ้านนังเจน” ญ พึมพำและก้าวเดินต่อไป

“ขอโทษนะคะ รู้จักบ้านของเจนไหมคะ ที่เป็นครูสำนักสริชฉีย์ น่ะค่ะ” ญ ถามยายแก่คนนึงที่หิ้วตะกร้าซึ่งกำลังเดินผ่านมา

“หนู ตามหาแม่นั่นหรอจ้ะ แม่นั่นน่ะหลับอยู่ตูบกลางทุ่งมาตั้ง 20 ปียังไม่ตื่นเลยล่ะ” ยายแก่บอกเสียงแหบแห้ง

“อ่าว ขนาดนั้นเลยหรอคะ ทำไมเปนงั้นไปซะได้ละเนี่ย” ญ ทำหน้างง เอ๊ะ คนอะไรจะหลับไปตั้ง 20 ปี

“ออ โบราณเขาเรียกโรคหลับลืมตื่น ส่วนมากจะเปนกับคนไม่มีอะไรจะทำจ้ะ” ยายแก่ตอบอย่างยิ้มแย้ม

“แล้วนี่คนในหมู่บ้านไปไหนหมดล่ะคะเนี่ย” ญ ถามต่อไป

“คนในหมู่บ้านนี้เขาก็ไปทำงานกันในเมืองหมดแล้วล่ะ เหลืออยู่ก้คนแก่ๆทั้งนั้น ยายไปก่อนนะ เดินตรงไปเรื่อยๆเดี๋ยวก้ถึงทุ่งนาเอง” ยายบอกและชี้ไปด้านหน้าแล้วเดินจากไป

ญ เดินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงบริเวณทุ่งนา ก็เหนตูบหลังนึงตั้งอยู่กลางทุ่ง รับลมอ่อนๆชวนง่วงนอนพัดมาเบาๆ

“นั่นไง นอนอยู่นั่น นังเจน” ญ วิ่งเข้าไปหาเจนซึ่งกำลังหลับสนิทบนหมอนใบเก่า

“20 ปีเชียว นังนี่ ผอมกร่องเชียว-*-” ญ พึมพำ

“นังเถิก ตื่นย่ะ จำชั้นได้ป่าว” ญ กระตุกเจนให้ตื่น เขย่าตัวแต่เจนก้ไม่ยอมตื่น

“นังนี่ ตื่นดิยะ” ทีนี้ ญ เริ่มทุบเจนเบาๆ

………..

เจนยังคงนอนต่อไป....

“ตื่นว๊อยๆๆๆๆๆๆๆๆ” ญ เริ่มโวยวายและทุบเจนแรงขึ้น

“ไม่ทุบละ กระดุกมันจะหัก ลืมไปว่ามันผอมแห้งสุดๆ” ญ พูดและหยุดทุบพลางล้วงลงไปในกระเป๋าแล้วดึงเอากระจกออกมาแล้วก้เปิดบานกระจกออกมา

“ฟ้า ยัยฟ้า!!” ญ ตะโกน เสียงของ ญ สะท้อนไปได้ไกลเพราะอยู่ในที่โล่งกว้างและเงียบเชียบ

“อะไร มีอะไรยะ ชั้นกำลังจะไปมาติเน่” ฟ้าตอบและวิ่งมาที่กระจก

“นังเจน นังเจนไม่ยอมตื่น ทำไงดี” ญ ถามฟ้าด้วยความรุกรี้รุกรน

“โหย มันหลับ 20 ปีอย่างที่ชั้นคาดไว้จิงๆ ปลุกไม่ตื่นหรอก เอามันมาโรงพยาบาลในเมือง”  ฟ้าบอก

“แบกขึ้นรถไปเลยนะ หร่อนไปรอชั้นที่โรงพยาบาลด้วย” ญ บอกและปิดกระจกจากนั้นก้เริ่มอุ้มเจน

“อิ เบาหวิวเลย-*-” ญ อุ้มเจนไปจนถึงรถที่จอดไว้หน้าหมู่บ้าน จากนั้นก้เอาเจนนั่งหลังรถ แล้วก้ขับออกมาจากหมู่บ้าน 

“หายตัวไปเลยละกัน รวดเรวทันใจชั้นดี” ญ พูดแล้วก็กดปุ่มข้างพวงมาลัยรถ รถก้หายตัวมาโผล่บนถนนในเมือง

ในเมืองมีรถมากมายและติดขัด แม้รถจะสามารถหายตัวได้มันจะหายตัวไปโผล่ที่ป้อมจ่ายตั๋วขึ้นทางด่วนบนถนน

เท่านั้น ไม่สามารถไปโผล่ที่อื่นๆได้ หรือถึงแม้ผู้ที่ใช้เวทจะหายตัวได้ แต่การหายตัวนั้นเป็นวิชาที่ยากมาก ต้อง

เรียนถึงขั้นที่ 12 จึงจะสามารถหายตัวได้ ดังนั้นในถนนจึงมีรถมากมายหลายแบบหลายยี่ห้อ

“นังฟ้าหร่อนอยู่ไหนนิ” ญ ดึงกระจกมาถามอีกครั้ง

“ชั้นอยู่มาติเน่ ช๊อปอยู่ บอกนังแพรไปแทนแล้ว” ฟ้าบอกกลับมาและปิดกระจกเดินช๊อปต่อ

“ฮุ๊ย อินี่นิ” ญ บ่นและขับรถต่อไปจนถึงพยาบาลเมเปิลลีฟ ญ เอารถไปจอดที่จอดรถและจะมีเปลปรากฏออกมา

สำหรับใส่คนไข้ ญ จึงอุ้มเจนใส่ลงไปแล้วเดินตามเปลซึ่งลอยเข้าไปในห้องโถงผู้ป่วย

ในโรงพยาบาลจะเตมไปด้วยพยาบาลและแพทย์ซึ่งเปนอาชีพที่เปนส่วนหนึ่งของวิชาเวทแต่จะเป็นการเรียนเรื่องการแพทย์โดยเฉพาะ ดังนั้นนักเวททั่วไปก้ยังคงต้องมาใช้บริการพยาบาล

“อ่าวนั่นไง นังแพร มานี่เรวๆ” ญ เรียกแพรซึ่งกำลังคุยกับหมอหนุ่มคนนึงอยู่

“มาเอาเรว เดินตามเปลนังเจนไป” ญ บอกแพร เปลจะวินิจฉัยโรคโดยอัตโนมัติและจะลอยเข้าไปในแผนกที่ถูกต้อง

เปลของเจนลอยเข้าไปสู่ “แผนกสลบตามธรรมชาติ”

“ญาติผู้ป่วยรอข้างนอกนะคะ”พยาบาลบอกอย่างยิ้มแย้ม

“เพื่อนค่ะไม่ใช่ญาติ” ญ บอก

“ออ นั่นล่ะค่ะ” พยาบาลตอบแบบยิ้มแก้มปริ(จิงๆคิดในใจ เอออินี่วอน)

“อ้อ แล้วนี่คุณแพรนักร้องเมื่อ 20 ปีก่อน ยินดีที่ได้พบนะคะ ชั้นเปนแฟนของคุนเหมือนกันค่ะ ตอนนี้ขอตัวนะคะ”พยาบาลบอกแพรและเดินเข้าไปในห้องแผนก

แพรก้ยิ้มๆให้แล้วโบกมือ


“นี่ นังแพร หมอคนมะกี้หร่อนรู้จักหรอ น่ารักนะยะ ยังหนุ่มอยู่เลย คงเท่าๆเราล่ะมั้ง” ญ ถามแพร

“ไม่รู้จักอะ แต่น่ารักดีนะเทอ ก้เขาถามว่าชั้นเคยสอนที่สำนักใช่ป่าวไรงี้ ชั้นก้บอกไปว่าใช่ เขาบอกว่าจะเอาหลานมาเข้า เพราะหลานเขาเคยเข้ามาก่อนแล้วเรียนได้แค่

ไม่กี่ปีสำนักก้ปิดแบบไม่ทราบสาเหตุ” แพรบอก

“ไม่ทราบสาเหตุจิงๆแหละอิ เหนนังฟ้ามันบอกว่ามันปิดหนีเจ้าหนี้ แต่ก้ไม่เหนมีเจ้าหนี้อะไรนั่นเลย” ญ บอก

“ป่าวร้อกหร่อน เขาลือกันให้แซดว่าปิดหนีผู้ชาย” แพรบอกและลดเสียงพูดลง

“หรอ ใครกันยะ ไม่เหนรู้” ญ ถามด้วยความสงสัย

“ชื่อนฟเนิฟอะไรนี่แหละ นังตู๋เคยเล่าให้ฟัง” แพรกระซิบบอก ญ

“ฮ๊า แล้วนังตู๋รู้ได้ไง” ญ ถามเบาๆ

“จินบอกนังตู๋มันอย่างลับๆ” แพรพูดทำหน้าเคร่งเครียด

“เอาล่ะ รอนังเจนก่อน อ้าวนั่นไงออกมาละ โทรมเชียว ตาคล้ำเชียวมิงอิเจน” แพรพูด

“เฮ้ออิ ไข่หลับง่าว หมอนมาดุ่” เจนบอกทำตาเหนิบๆ

“หยุดเลยนังเจน ขอบคุณนะคะหมอ” แพรบอกหมอหนุ่มหล่อกับพยาบาลที่เดินมาส่งเจน

“ไม่เปนไรคับ ยินดีคับผม” หมอบอกยิ้มๆ

“ออค่ะ รบกวนนะคะ” แพรบอกยิ้มแก้มปริ (หมอน่ารักชิหายอิเฮ้ยยยย)

“ออ คุณคับแล้วเรื่องสำนักนั่น ฝากด้วยนะคับ ออ ถ้าไม่ได้ยังไงบอกผมนะ พอดีผมรู้จักเจ้าสำนักน่ะคับ” หมอคนนั้นบอก

“ฮ๊ะ ออค่ะๆ ไปก่อนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ปะนังเจน นัง ญ” แพรบอกอย่างงงๆ และเดินหันหลังไปพร้อมกัน ญ และเจน จนกระทั่งได้ยินเสียงพูดว่า.....................

“หมอนฟคะหมอนฟ  ไปหาคนไข้ห้อง 25 แผนกแผลติดเชื้อสัตว์ร้ายนะคะ”...........