แต่งเล่นๆอะ - -* ไม่ต้องอ่านกะได้

ลำดับตอนที่ #12 : พบใครบางคนที่หายไป

ตอนนี้ฟ้ายังเหลือครูแค่ 2 คนที่ยังไม่มีคือสอน ครูสอนมีด-ดาวกระจาย และครูสอนเวท

“ตอนนี้เหลือแค่ 2 คนจะหาจากไหนเนี่ย อีก 2 วันก้จะถึงวันกำหนดสอนแล้วนะ”ฟ้าพูดขึ้นระหว่างทานอาหาร

“ชั้นไม่รู้สิยะ ถ้าออนไม่เด้ดนี่ก้ได้ครูสอนมีดกับดาวกระจายละ”ญ บอก และทานข้าวกับ(รูป)คิบอมต่อ

“แล้วสรุปจะเอาใครกันพวกเทอ”บิวพูดขึ้น กงหน้าสวย

“เด๋วชั้นติดป้ายประชาสัมพันธ์ให้”พิมพูดขึ้นบ้าง

“เอ๊ะ ครูสอนเวทชั้นพอจะคิดออกแล้วว่าเอาใครดี”ฟ้าพึมพำขึ้น

“ใครกันยะ”ทุกคนถามพร้อมกัน

“นังดิว เพื่อนเก่าชั้นคนที่ชนะชั้นตอนประลองเมื่อ 20 ปีก่อนนั่นแหละ”ฟ้าบอกตาเปนประกาย

“ตอนนี้นังนี่มันทำงานในกระทรวง เปนลูกน้องของเนม เด๋วกะจะชวนมา เพราะฝีมือก้ใช่ย่อย”ฟ้าบอกต่อ

“ก้ดีเหมือนกันอิ แล้วหร่อนไม่คิดเอาผู้พันต่อมาเปนครูพิเศษหน่อยหรอ”แพรถามยิ้มอย่างมีความหวัง

“อิย์ นอกเรื่องละ พี่เค้างานเยอะย่ะ”ฟ้าบอก (แพรแอบทำหน้าเบ้)

“แล้วนังเจนไปไหนละนิ”นิคถามขึ้น

“มันหลับยังไม่ตื่น”อูห์มบอก

“ฮุ๊ย อิเถิกนี่มันนอนกินบ้างกินเมืองจริงๆ”ฟ้าบ่นพ่นลมออกจมูก

“แล้วนี่ นักเรียนกินข้าวเสดยัง”ฟ้าถามบิว

“ชั้นทำเสดละ จินและแม่บ้านคนอื่นคงจัดโต๊ะที่ห้องอาหารล่างนั่นล่ะ ตอนนี้คงกินกันอยู่”บิวบอก

“เอาล่ะ ชั้นจะติดต่อหาดิวซักหน่อยละกัน ไปล่ะ ขอตัวก่อน”ฟ้าพูดขึ้น

“งั้นวันนี้ชั้นขอไปเดินแถวมาติเน่เรกน้อย หาซื้อไรใหม่ๆ”แพรบอก

“ชั้นไปด้วยดิ”บิวบอก

“หร่อนนั่งทำกับข้าวไปยะ”แพรพูดหน้ายิ้ม

“อิย์ สริซซซซซ”บิวกรีดเสียง

“ชั้นไปละนะ”แพรโบกมือลา

“อิย์ ซื้อของเผื่อกันด้วยนะยะ”ตู๋บอกหน้าเครียด

“ชั้นจะเอาโปสเตอร์ขนาดใหญ่ของคิบอมซื้อมาด้วยนะ”ญ บอกบ้าง

“ฮู๊ยเอ่-*- รอหร่อนไปเองเถอะยะ”แพรบอกทำมือหัวเราะร่าแล้วเดินส่ายตูดออกไปนอกห้อง

“ชิส์ สริชมากเรย”นังตู๋หันมานินทานังแพรกับนัง ญ

แพรกำลังนั่งอยู่ในรถบีแอลคันหรูซึ่งกำลังจะขับไปย่านมาติเน่

“เอาตังมาเท่าไหร่เนี่ยเรา”แพรพูดกับตัวเองแล้วจกเงินออกมา

“3พันริช โอเคพอไหวอยู่มั้ง” แพรทำหน้าหงอยๆเล็กน้อย

“ช่างมันๆ ออกรถล่ะ” ว่าแล้วแพรก้สตาร์ทรถขับออกมา

ระหว่างทางขับลงภูเขา

“ตายล่ะ รถเขย่า เปนไรของมันฟะ”แพรบ่นแล้วจอดรถ

“เฮ้ย นังรถนี่หร่อนเปนไรของเทอ” แพรพูดแล้วตบรถหลายๆทีแล้วรถก้ดับ

“ปกติมันไม่เปนอย่างงี้นะ รถหรูขนาดนี้ไม่น่าพังง่าย” แพรพูดแบบเข้าข้างรถตัวเองสุดริด

“แอร๊ยแล้วชั้นจะทำไงดีเนี่ย อยู่ห่างจากสำนักตั้ง 10 โล ละนะ” แพรเริ่มรู้สึกเหมือนถูกจับปล่อยป่า

“เอากระจกไปติดต่อนังตู๋ดีก่า” แพรพูดแล้วค้นกระเป๋า

“แอร๊ยไม่มี” ตอนนี้แพรทำหน้าเหมือนกินนมบูดเข้าไปเตมๆ

“กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”แพรกรีดเสียงลั่นป่าซึ่งไม่ช่วยอะไรขึ้นมาเลย

“ทำไงดีวะเนี่ย โอ้ววขี้เกียจเดินตั้ง 10 โลนะ” แพรเริ่มบ่นงึมงำ

“ถ้าผู้พันต่อผ่านมาก้ดีดิเนี่ย”แพรพูดเศร้าๆทำหน้าเหมือนแอ๊บตัวให้น่าสงสาร(แต่ก้ไม่มีใครดู)

“โอ่วว....”แพรอุทานเสียงต่ำแล้วก้เข้าไปนั่งในรถ

“รอคนผ่านมาก่อนแล้วกัน”แพรพูดเซงๆถอนหายใจ

และแล้ว.....................

เสียงคนเดินก้ดังขึ้น

“ฮึ๊ยเสียงไรอ้ะ”แพรกระซิบกับตัวเองเบาๆ

แพรหันหน้าไปมองรอบๆเพื่อหาที่มาของเสียงเดินนั่น

“ใครน่ะ!” แพรตะโกน

“ช้านเองงงยัยแพร”เสียงหวานปี๋เสียงนึงดังขึ้น

แพรหันไปดูแล้วปรากฏว่า

“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยัยแนต หร่อน ชั้นพูดไม่ออกเลย ยัยนี่..หร่อ..หร...หร่อน” แพรพูดไม่ออกวิ่งเข้าไป

กอดแนตตี้อย่างแนบแน่น

“ชั้นก้คิดถึงแกมากกกก”แนตตี้บอกยิ้มแก้มปริ

“หายไปไหนมาตั้ง 25 ปียะ ไม่บอกไม่กล่าว ชั้นนึกว่าเทอตายซะละ”แพรถาม

“เรื่องมันยาวน่ะ ตอนนี้กลับปราสาทก่อน ชั้นอยากจะเจอทุกคนอีกครั้ง เดี๋ยวชั้นพาหายตัวไป”แนตตี้บอก