รักพันธ์ร้ายนายหน้าโหด

ลำดับตอนที่ #3 : วิ่งวิ่งวิ่งเข้าไว้ แฮ๊ก!!!! มาจับฉานทามไมเนี๊ยยย...................

ตุ๊งแช่ๆๆๆๆๆๆๆๆ

ใครมาเชิดสิงโตตอนนี้วะคนจะหลับจานอน  เอ๋? เสียงมันคุ้นๆนะ  เฮ๊ย!!! นั่นมันเสียงนาฬิกาปลุกอันใหม่ของฉันนี่หว่าโอ้!เจริญแท้เสียงนาฬิกาปลุกเป็นเสียงเชิดสิงโต

กี่โมงแล้วล่ะ กรี๊ดๆ 8โมง วันนี้เปิดเทอมวันแรกโรงเรียนเข้าแปดโมงแต่ฉันยังอยู่บนเตียง

ไอ้พี่บ้าทำไมไม่ปลุกวะอยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ ไม่ได้การแล้วต้องรีบๆๆๆๆ น้ำท่าไม่อาบแล้วเว๊ย แต่เมื่อคืนฉันก็ไม่ได้อาบนะเหม็นตายกันพอดี อาบสักหน่อยดีก่า

^^แงวแงว^^ แล้วฉันก็พาร่างอันบอบบางมาถึงโรงเรียนจนได้

 ‘ พี่ต้องรีบไปประชุมมาโรงเรียนเองนะ  ‘ นี่เป็นข้อความของพี่ชายบังเกิดเกล้าเขียนแปะไว้ที่

หน้ากระจก ไงล่ะพี่ชายสุดที่รักก็หายหัวไปไหนก็ไม่รู้ แล้วน้องสาวคนสวยจะรู้มั๊ยเนี๊ยว่าห้องตัวเองอยู่ไหนโรงเรียนมันยิ่งกว้างๆอยู่เออวันนี้ก็เดินวนมันอยู่ในโรงเรียนอยู่นี่แหละ ฮึ!

แล้วโรงเรียนนี้มันไม่มีมนุษย์เลยหรอวะ มีแต่ไอ้ด่างสองสามตัวยืนอยู่หน้าโรงเรียน นาฬิกาลายหมีพูบนข้อมือฉันมันบอกว่า9:25  เออคงจะมีมนุษย์หน้าไหนหรอกนะเค้าเข้าเรียนกันหมดแล้ว แล้วฉันจะรู้มั๊ยเนี๊ยไอ้ตึก 4 ห้อง A มันตั้งอยู่ตรงไหน

“ เราอยู่ตรงไหนอยู่ในโรงเรียนอ่ะ นั่นตึกสิบห้า โห!!!! มันมีกี่ตึกวะเนี๊ย เอ๋?....ตรงนี้มันคุ้นจัง

 มืดๆน่ากลัวๆเหมือนเคยมาเลย เฮ๊ย! มีคนเดินมาด้วย “

“ พี่คะ พี่คะ มองหาอะไรวะฉันอยู่นี่ก้มลงมามองหน่อยดิ๊ “

“ มีไรน้อง “ พี่หัวทองก้มมาคุยกะฉัน ก็ดูพี่แกดิสูงอย่างเปรตแม่ให้หม่ำยีราฟเป็นอาหารว่างหรือไงวะ

“ เอ่อ..ตึก 4 ห้อง A อยู่ไหนคะ “

“ ตรงไปเลี้ยวซ้ายจะเจอตึกหก แล้วตรงไปอีกเลี้ยวขวาจะเจอโรงอาหารและเดินไปอีกจะเจอตึกห้าแล้วตรงไปเลี้ยวซ้ายจะเจอทางแยกแล้วก็เดินตรงไปอีกหน่อยจะเจอโรงเพาะชำแล้วก็เดินตรงไปอีกนิดก็จะเจอตึกสี่ ส่วนห้องก็ไปหาเองนะคงจะไปถูกนะ “

เอิ๊ก ^^ ฉันยืนอ้าปากค้างไปสามวินาทีเต็มๆ นี่มันโรงเรียนหรือเขาวงกตวะ  ใครเป็นคนสร้างโรงเรียนเนี๊ยฉันอยากรู้จริง พับผ่า!

“ มีไรอีกอะ ยืนเอ่อเลย “ นั่นปากหรอนะ

ไอ้คิมจับยัยนั่นไว้ ยัยนี่แหล่ะจับเลย  เสียงใครก็ไม่รู้ดังขึ้นมาจากด้านหลังนายนี่

ว่าไงนะจะจับฉันหรอก อ้าว! ฉันจะยืนทำซากอะไรวะ วิ่งเด๊ะ แล้วฉันก็ใส่ตีนหมาโกยโลด แน่จริงก็ตามมาดิฉันอดีตนักวิ่งเก่าเลยนะโว๊ะ 555+( สมัยอนุบาล )

“ แฮ๊กๆๆๆ เหนื่อยง่ะ “ ไห้มันได้แบบนี้ดิเปิดเทอมวันแรกก็มีหนุ่มๆวิ่งตามแล้ว ฉันแหล่ะเขินล์ลลล O///Oแล้วมันจะจับฉันทำไมง่ะ คนสวยก็เงี๊ยทำใจหน่อยแล้วกัน ^//////^ อ๊วก!

“ อยู่ตรงไหนแล้วเนี๊ย โอ้พระเจ้าจอร์ดมันยอดมาก ดูนั่นดิ “ ตึกสี่ที่ฉันเสาะหาทั้งแผ่นดินตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าฉันแล้ว ( ยัยเวอร์ )

ก๊อกๆเปิดประตูเปิดออกดูว่าใครมา แล้วฉันก็เปิดประตูเข้าไป โอ้! อยากจะปิดประตูทันทีเลยงะ

 นักเรียนทั้งห้องหันมาที่ฉันคนเดียว เหมือนมาจากดาวอังคารเลยวะ

“ ขะ...ขออนุญาตเข้าห้องคะ “ ต่อมตื่นเต้นแตก ใครใช้ให้ทุกคนหันมามองฉันกันเล่า

“ เข้ามา “ เสียงอาจารย์ที่เดินยืนอยู่หน้าห้องดังขึ้น

“ มานี่เร็ว “ ยัยพิงค์เรียกเบาๆ แต่ไม่ทันที่ก้นอันงอนงามจะถูกแตะลงบนเก้าอี้

“ เธอ เธอนั่นแหล่ะไม่ต้องมองใคร ออกมานี่ซิ “

“ ซวยแล้วตู “

“ ทำไมถึงมาสาย “

“ หาห้องไม่เจอคะ “ ฉันตอบด้วยความสัตย์

“ วันนี้จะให้อภัยแต่วันหลังอย่ามาสายอีก “

“ คะ “ แล้วได้โปรดอย่ามองหนูแบบนี้เลย เหมือนจะงาบหัวหนูทั้งหัวเลย  จารย์ตาน่ากลัวชะมัด

“ เค้าแนะนำตัวกันหมดแล้วเหลือแต่เธอ “

“ สวัสดีคะ ฉันชื่อ ป๋องแป้ง เพตราลักษณ์ “ สิ้นเสียงฉันอาจารย์ก็สวนเข้ามาทันที เล่นเอาตั้ง

กาสแทบไม่ทัน ( ไม่ใช่มวยโปรดอย่าสับสน ) โทษทีฉันติดมวยมากไปหน่อย

“ เธอเป็นอะไรกับนายป่องแป๋ง “ ถามมาได้ก็น้องอ่ะดิ

”น้องคะ “ ฉันแอบเห็นอาจารย์ทำตาโต

“ พี่ชายเธอทั้งเรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่ง ดนตรีก็เล่นเป็น เป็นเด็กดีมาก “ อืมฉันรู้แล้ว แล้วไงล่ะ

“ หวังว่าเธอจะเป็นแบบพี่ชายเธอนะ “ อาจารย์ใช้สายตาพิฆาตมองฉันตั้งแต่เท้าจรดศรีษะ

เอ๊ย! ศรีษะจรดเท้า

คงจะไม่ได้หรอกคะเพราะว่าป๋องแป้งคนนี้ไม่เหมือนพี่ชายเลยสักนิสสสสสนิง