รักพันธ์ร้ายนายหน้าโหด

ลำดับตอนที่ #1 : รับน้องสยองกิ้ววววววววววววววววววววววว

" ป๋องแป้งไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ไปโรงเรียนนะ "

" รู้น้า OoO " เสียงใสตอบแต่สายตาก็ไม่ละจากจอคอมพิวเตอร์

" รู้ก็ไปนอนดิ นั่งเล่นเกมส์อยู่ได้ "

" แปบเดียว "

" ไม่ได้ไปนอน " คนตัวโตเดินมาปิดคอมส์ซะงั้น

" พี่แป๋ง !! " น้องสาวตาเขียวเอาเรื่อง

" ทำงี้ได้ไงน้องเล่นเกมส์อยู่นะ ฮึ! "

" ไปนอนเหอะ นะ นะ เดี๋ยวพาไปส่งที่ห้อง " พี่ชายพูดอย่างอ่อนโยน

" แต่..... พี่แป๋งต้องอยู่จนกว่าน้องจะหลับนะ " คนเป็นน้องอ้อน^^

" ได้อยู่แล้ว "^-^

" ยัยแป้งทางนี้..... " ยัยพิงค์โบกไม้โบกมือ ส่ายสะดือเด่งไปเด่งมา ( รู้สึกอันหลังจะไม่เกี่ยวนะ )

" มาเช้าจัง......ฮันนี่ล่ะ ? "

" นั่นไงเดินหอบอะไรมานู้น " ยัยพิงค์ชี้นิ้วข้ามหัวฉันมันสูงตั้ง 160ก่าๆ สูงกว่าฉันเยอะ

" หวัดดีทุกคน เน่เน่! มีไรจาเมาส์เมื่อวานไปช็อปมาซื้อของมาเยอะเลย ซื้อมาฝากพวกเธอเธอด้วยนะเด๋วจะหาว่าคนรวยแร้งน้ำจายยยย "

" ใครเข้าไปว่าเธอกันเล่า " ยัยพิงค์พูด

" ไม่ใช่เธอหรอกยัยพิงค์ นู้นๆ " ยัยฮันนี่เหลือบหางตามาที่ฉัน

" ไม่ต้องมามอง รู้ตัวย่ะว่าไงไหนล่ะของฝาก " ฉันแบมือขอ

" ยัยหน้าด้าน " ฮันนี่ชมฉันก่อนจะหยิบที่ห้อยโทรศัพท์เป็นน้องหมีพู การ์ตูนสุดโปรดของฉาน

" ว๊าว! ถูกจายยยยย "^O^

" นี่ของเธอจ๊ะ " ฮันนี่ยื่นกระเป๋าตังค์สีชมพู๊ ชมพูให้ยัยพิงค์ ช่างเหมาะกับยัยพิงค์แท้ๆ

ยัยพิงค์ส่ายหน้า " ฉันเกรงใจ " โรคเกรงใจกำเริบแว้ววววว^

" เธอไม่เอาฉันเอาเอง " ฉันคว้ากระเปาตังค์หน้าตาเฉย

" ยัยงก " ฮันนี่แย่งกระเป๋ากลับไปก่อนจะยัดไปที่มือของพิงค์

" เราเป็นเพื่อนกันนะ  ฉันรักพวกเธอจะตายไป มีไรเราก็ต้องแบ่งปันกันดิ " ยัยฮันนี่กอดคอเราสองคนไว้ด้วยกัน

" ช่ายยยยย ไม่ต้องเกรงใจเอาไปโลด " เสียงฉันเองอ่ะ

" ยัยแป้ง วันนี้รับน้องพี่ชายจอมหวงเค้าไม่มาดูแลแกไง๊ "

" ฉันม.4แล้วโว๊ย ไม่ใช่ป.4 พี่เลิกคุมแร้ว "

" ให้มันจริงเถอะ  กลัวจะมาเฝ้าน้องเช้ายันเย็นยิ่งมีน้องต๊องๆอยู่ "

" ไอ้บ้า " ฉันค้อนฮันนี่วงใหญ่  แต่ก็จริงของมันฉันยิ่งต๊องๆอยู่

น้องๆที่เข้าม.4ใหม่ให้มารวมตัวกันที่โรงยิมคร๊าบบบบบบบ............................

" เฮ๊ย! พี่เค้าเรียกแล้วไปเร็ว "

น้องๆ!!!!ฟังเพ่ทางนี้ เสียงรุ่นพี่หนวดเฟิ้มที่ยืนแหกปากเย้วๆอยู่ข้างฉันดังขึ้น

" คิกๆ เหมือนนายจันทร์หนวดเขี้ยวเลยวุ๊ย " ฉันแอบหัวเราะ >O<

" เงียบหน่อยเด๊ะ! " พี่จันทร์หนวดเขี้ยวตะโกน เสียงนกกระจอกแตกรังเลยเงียบลงทันตาเห็น 

กลัวโดนจับกินอ่ะเด๊ะ

" เอ้าฟังนะ! เพ่จะแบ่งน้องๆออกเป็นกลุ่มๆซึ่งจะคละหญิงชายเพื่อน้องๆจะได้รู้จักกันมากขึ้น 

เอ้า!รับผ้าประจำกลุ่มไปผูกไว้ที่แขนตัวเองนะ ได้สีไหนก็อยู่ซื้อนั้นแหล่ะ " พี่จันทร์หนวดเขี้ยวยังคงทำหน้าที่ของเขาต่อไป

นอกจากพี่ชายฉันโรงเรียนนี้ไม่มีผู้ชายที่หน้าตาดีบ้างหรือไงฟ่ะ  ไอ้ที่ยืนประกาศเย้วๆก็เหมือนนักรบสมัยก่อน  ที่พิงประตูอยู่โน้นก็เหมือนคิงคอง  ไอ้ที่อยู่ข้างหลังพี่คิงคองก็เหมือนโจรกอดอามี่  ที่พอจะดูได้หน่อยดันเป็นกระเทียม ฉันล่ะเซ็ง  อ่อ^o^ ฉันลืมแนะนำตัว^o^ ฉันชื่อป๋องแป้ง  เพตราลักษณ์ อายุ 16 ปีแล้ว พึ่งจะขึ้นม.4  ตอนม.ต้นฉันเรียนโรงเรียนเอกชนแต่พี่ชายอยากให้มาอยู่ใกล้ๆเลยย้ายมาเรียนที่เดียวกับพี่ชาย  พูดถึงพี่ชายก็บ่อยงั้นขอแนะนำตัวพี่หน่อยแล้วกานนนน  ชื่อป๋องแป๋ง เพตราลักษณ์  อายุ 18ปีเรียนอยู่ม.6 สถานะภาพ โสด เพราะน้องสาวกีดกันไม่ให้คบสาว เข้าจายยยมั๊ย เราอยู่กันแค่สองคนพี่น้อง ดาดี๊กับมามี่ชิงdeadไปซะก่อนเพราะอุบัตติเหตุทางอากาศ ทิ้งเงินทิ้งทองเอาไว้มากอยู่เหมือนกัน แถมด้วยบริษัทต่างๆไว้อีกมากมาย พี่ฉันเลยรับเละ  พอแระรู้แค่นี้ก่อนนะ TT^TT

" พิงค์แกอยู่สีชมพูหรอ " ฉันเห็นแขนข้างขวามันผูกผ้าสีชมพู  เป็นสีโปรดมานเลยแหล่ะ

" ฉันสีฟ้า ฮันนี่สีเขียว คนละสีเลยง่ะ –"-

" ฉันไม่อยากแยกกลุ่มเลยอ่ะ  ไม่รู้จักใครสักคน " ยัยพิงค์พูดอย่างเศร้า พิงค์เป็นคนเรียบร้อย

ค่อนข้างขี้อาย ไม่ค่อยกล้าแสดงออก พูดไม่เก่ง เลยไม่อยากทำความรู้จักกับใคร คนเยอะๆแบบนี้ด้วยเลยตื่นคนไปหน่อย

" เอ้าน้าตอนพักเจอกัน " ฉันปลอบก่อนจะวิ่งไปหากลุ่มของตัวเอง

****************************************************************************************************
คือว่านู๋ผักกาดเพิ่งจะหัดแต่งอ่ะ ยังไงก็ช่วยเม้นๆให้หน่อยน้า และถ้าเพื่อนๆมีข้อแนะนำอะไรก็บอกหน่อยนะ  ขอบคุณที่ซู๊ดๆๆๆๆๆ ^ O ^