คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ตอนที่ 10 (3)
โห...
หัวใเธอนึ้านำหลอลวแสนหวานเสมือนุมพิอเา ที่นบันี้ยัิรึในวามรู้สึและวามทรำ พลาเหลือบมอริมฝีปานุ่มอายหนุ่ม หวนิถึสัมผัสอันน่าหลใหล ึ่ลับลายเป็นหนามแหลมมบาลึในหัวใ
“ที่เฮียบอว่าอบั้นานแล้ว ็มาาวามรู้สึริๆ อเฮีย” ิรัสย์บอเสียรึม แ้มแเรื่อใบหู ละล่ำละลัว่า “ไม่ใ่สิ เฮียวรพูว่ารั เพราะเฮียไม่เยรัใรนอื่น รัแ่เมมาลอ”
พัทธมนเ็บแปลบึ้นลาอ วาานใบสุท้ายลบนที่พัาน้วยวามมึนระนเ็บปว ่อนใสับสนวุ่นวาย ะสั่เธอเบือนหน้าหลบสายาเา รีบสาวเท้าเ้าห้อเล็ ปิล็อประูลั่นาลาภายใน
เฮียไม่เยรัใรนอื่น...รัแ่เมมาลอ
เ่นนั้นหรือ
หาแ่ำๆ นี้มีวามหมายแ่าาถ้อยำหวานที่พัทธมนมัไ้ฟั ยามแสวหาวามสุผ่านูบลึึ้ับิรัสย์ หรือมันะเป็นแ่ำพูพล่อยๆ อเา อย่าที่ผ่านมา...
ิรัสย์ปูผ้าห่มนวมและวาหมอน ลบนพื้นหน้าประูเ้าออห้อพัใล้ับโ๊ะิน้าว ่อนลุมร่า้วยผ้าห่มนวมอีผืน ่อยล้มัวลนอนบนที่นอนแสนอึอั ทว่าูะสบายว่านอนบนโฟายาวลาโถนั่เล่น วาให่รูปยาวมึ้มอผ่านวามมืแลเห็นเพาน พลารุ่นิถึใรอีนึ่ำลันอนหลับอยู่ในห้อนอนเล็ ระิบถามัวเออย่าสมเพแมเศร้า...
“ูบ้าหรือเปล่าวะ”
้วยแม้ทุนในบริษัทะเ้าใว่าพัทธมนือนรัอเา แ่วามริทุสิ่ลับาลปัร ระทั่ืน่อนหน้า...ืนนี้...และอารวมถึืนถัๆ ไป ายหนุ่มึ้อทนนอนหน้าประูบ้าน้วยวามเมื่อยบ เพื่อวาหาหิสาวิหนีออาบ้าน
ริอยู่ที่แม้อนนี้ิรัสย์ับพัทธมนะอาศัยอยู่ร่วมบ้าน แ่เา็ยัหวาระแว เพราะนเป็นผู้ายที่เธอเลียแสนเลีย และไม่มีใรหรออยาอยู่ับนที่ัวเอเลียันานี้
‘ันเลียแ...เ้าใไหมไอุ้โ ันเลียแ...ันเลียแ...ไ้ยินไหมว่าเลียแ!’
หัวใรวร้าวปวแสบึ้นมา เนื่อาเาไม่อาทนปล่อยพัทธมนหลุลอยไป หนำ้ำเสี้ยวใแสนเลวยั้อาระรอบรอเธอ อยาใ้ริมฝีปาไล้โลม สัมผัสเนื้อนวล พรมูบทั่วร่าาวผ่อ ูื่มลีบปา่ำหวาน อร่าอบอุ่นนุ่มนิ่มอหิสาวนสมอยา
หาแ่สีหน้าแววาและท่าทาอพัทธมน อย่าไร็ท่วมท้นวามรู้สึเย็นา รัเีย รวมถึไม่ไว้วาใเา
ราวับวามรัและวามพยายามลอมาอิรัสย์ มี่าแ่วามหลอลว
หรือว่า...วระปล่อยเธอไป?
ายหนุ่มุหน้าลับหมอนอย่าเศร้าหมอ รู้ัวว่าเาเยระทำวามผิ แ่อย่าน้อย็อยาไ้วามเป็นมิราพัทธมน เ่นยามเธอมอหรือสนทนาับนอื่นๆ บ้า
พลันิึ้นไ้ว่านิธิำลัะเปิสาาใหม่อบริษัทที่เียใหม่ หรือเาะสมวรพาัวออไปให้ห่าเธอี...
วามนึิอิรัสย์ะัรนั้น เมื่อไ้ยินเสียเปิประูัเหนือหัว าม้วยเสียฝีเท้าแผ่วเบา แหนหน้ามอึประสานสายาับพัทธมน ่อนเธอะอุทานเสียั
“ุ...มาทำอะไรรนี้!”
ิรัสย์ีัวลุพรว ยับเปิสวิ์ไฟให้ไฟโถสว่าึ้น เห็นพัทธมนึ่อยู่ในุนอนระโปรยาวสีมพูยืนะั้า สีหน้าระแวแมหวั่นลัวเสียนเาปวใ
“เม่าหาออมาทำอะไร” ายหนุ่มย้อนถาม ้มมอสารรูปอัวเอเลยไปยัที่นอนั่วราวบนพื้น แล้วเหลือบมอเธออย่าเศร้าๆ
เาว่าพัทธมนำลัิหาเหุผลให้เาในทาร้าย แน่ละ...ิรัสย์ทำัวน่าสสัย หนำ้ำผู้ายนนี้ยัเป็นนเลวสำหรับเธอเสมอ!
“ะ...ัน...ออมาเ้าห้อน้ำ!” พัทธมนอบ เม้นมอ พลาถาม่อ “ละ...แล้วุล่ะ ทำไมมาอยู่แถวนี้!”
ิรัสย์อ้ำอึ้ สอสามอึใ่อยบอเสียอ่อย ้วยวามบันระนสมเพัวเอ
“เฮียแ่...ลัวเมหนี เลยมานอนเฝ้าประู”
พูเพียแ่นั้น็เห็นพัทธมนพยัหน้า เลื่อนายผ่านเาไปห้อน้ำ แล้วย้อนลับมาเ้าห้อหลัเสร็ธุระ
รั้นประูห้อเธอปิสนิทล ิรัสย์็ถอนหายใยาวเหยีย ั้ท่าะเอื้อมปิไฟเ้านอน ทว่าเสียใสหวานอเธอแว่วมา
“ไม่หนีหรอ ุลับไปนอนที่ห้อีๆ เถอะ”
ิรัสย์ะั้า เสมอบานประูห้อเล็ที่เพิ่ับลสนิท้วยใเ้นไม่เป็นส่ำ ใบหน้าร้อนผ่าว ทรุนั่ลบนที่นอนั่วราวล้ายไม่อยาเื่อหู ว่าเธอเพิ่บอะอยู่ที่นี่...ไม่หนีเาไป?
ริมฝีปาแย้มยิ้มว้าึ้นอัโนมัิ ่อนเปิปาหาว้วยวาม่ว
ูท่าืนนี้ิรัสย์หลับสนิทที่สุในรอบหลายวัน
**********
::ื้อ e-book::
::ื้อหนัสือ::
ความคิดเห็น