คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ละออง
บทที่ 3
ละออง
“วันนี้ฉันมีงานเลี้ยง”พี่ไต้ฝุ่นจงใจจะบอกฉัน หรือเปาโลก็ไม่อาจทราบได้ ==^ เพราะอยู่ๆพี่เขาก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“แกจะไปไหนรึเปล่าเปาโล”พี่ไต้ฝุ่นหันไปถามเปาโลที่ตั้งหน้าตั้งตากินอาหารเช้าเหมือนเด็ก มองดูดีๆ หมอนี่ก็น่ารักเหมือนกันแฮะ
“มองอะไรยัยโรคจิต!” ฉันคงจ้องเปาโลมากไปจนเขารู้สึกตัว
“หา! เปล่านี่ หลงตัวเองชะมัด” ฉันกับเปาโลเริ่มกัดกันแต่เช้าอีกแล้ว =_=
“ชิ! ก็เห็นอยู่” เปาโลทำหน้าเหยเกใส่ฉัน แล้วหันไปพูดกับพี่ไต้ฝุ่นต่อ “ไม่มี...”
“พินบี เธอสนใจจะไปงานเลี้ยงไหม” พี่ไต้ฝุ่นหันมาถามฉันต่อ
“สนคะสน ^^” ฉันตอบตกลงแบบไม่ต้องคิดอะไรมากเลย เพราะเปาโลอยู่คอนโดแบบนี้ ไม่ปลอดภัยกับฉันแหงๆ
“อ้อ โอเค..หกโมงเย็นนะ”พี่ไต้ฝุ่นเงยหน้ามาพูดกับฉัน ก่อนจะกินอาหารในจานตัวเองต่อ
“ค่ะ” ฉันก้มหน้าลงจัดการอาหารในจานของตัวเองจนหมด จะว่าไปฝีมือของพี่ไต้ฝุ่นเนี่ย อร่อยเอาเรื่องเลย ทั้งฉัน และเปาโลทำอาหารไม่เป็นนะ ไม่ต้องแปลกใจ -_-
-5 โมงเย็น-
ฉันไม่ค่อยตื่นเต้นเลย >//< ฉันอาบน้ำเสร็จตั้งแต่ 4 กว่าๆล่ะ แต่ตอนนี้ฉันยังหาชุดใส่ไม่ได้เลย -0- เครียด! ฉันได้เป็นถึงคู่ควงของพี่ไต้ฝุ่นเชียวนะ จะแต่งตัวน้อยหน้าคนอื่นได้ไง ยิ่งฉันรู้ว่า งานที่จะไป คือ งานเลี้ยงของพวกไฮโซที่ส่งบรรดาลูกหลานของตัวเองมาโปรโมตธุรกิจกัน อันที่จริง ฉันได้บัตรเชิญตั้งแต่สองสัปดาห์แล้ว แต่ฉันเห็นว่ามันไร้สาระ เลยขยำทิ้งลงถังขยะแล้วด้วย T^T เพราะฉะนั้น ฉันเลยยิ่งต้องแต่งตัวเต็มยศ เฮ้อๆๆ ชุดไหนดีๆ ><
“ชุดนี้ท่าจะเวิร์คแฮะ” ฉันหยิบชุดเกาะอกสีแดงเพลิง สั้นเหนือเข่าขึ้นมาประมาณหนึ่งคืบ ไม่ว่าใครเห็นชุดนี้ เป็นต้องถูกมนต์สะกดทุกราย ฉันเลยเลือกใส่ชุดนี้ >< โชคดีที่ฉันแต่งหน้าเป็นอยู่บ้าง เลยไม่ค่อยเป็นปัญหา แต่เพราะฉันทำผมไม่เป็น เลยทำให้ฉันนั่งอยู่ในห้องจนเวลาล่วงเลยไป 6 โมงกว่าๆแล้ว T^T
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร
“พี่ไต้ฝุ่นคะ พินทำผมไม่เป็น T^T” ฉันเปิดประตูออกไปหาพี่ไต้ฝุ่น วันนี้เขาดูหล่อมากๆ เหมือนเจ้าชายในฝันแหนะ >///< ส่วนฉันก็เป็นเจ้าหญิง อุ้ย เขินเลย ><
“เอ่อ ฉันช่วย”ฉันเห็นพี่ไต้ฝุ่นจ้องฉันแบบตกตะลึงชั่วขณะ แต่เพียงแค่ชั่วขณะหนึ่งจริงๆ เขาก็กลับมาทำสีหน้าเย็นชา เรียบเฉย ตามอีหรอบเดิม ==+ พี่ไต้ฝุ่นดันฉันให้ไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วบรรจงจัดเส้นผมของฉัน ให้มันหยิกนิดๆ แล้วปล่อยลงมาแทนการผูก ทำให้ฉันดูเซ็กซี่ขึ้นเป็นทวีคูณ
“ไปกันเถอะ งานคงใกล้เริ่มแล้ว”พี่ไต้ฝุ่นให้ฉันคล้องแขนเขา >< มันรู้สึกเหมือนฉันเป็นเจ้าหญิงน่าทะนุถนอมอะไรเถือกนั้น >//< แต่ในความเป็นจริง ชุดที่ฉันใส่ เหมาะจะเป็นนางมารร้ายมากกว่า ==^
-โรงแรม M-
ทันทีที่รถจาร์กัวสีน้ำเงินเข้มของพี่ไต้ฝุ่นจอด ฉันและเขาเดินเข้าไปในงานอย่างสง่างาม ทุกสายตาเป็นต้องมนต์สะกด ทุกคนหันมามองเราทั้งคู่พลางซุบซิบกับ >//<
“เธอตื่นเต้นไหม” พี่ไต้ฝุ่นกระซิบถามฉัน นั่นยิ่งทำให้สาวๆแถวนั้นถึงกับทำท่าใจละลาย -0-
“เอ่อ..นิดหน่อยนะ”ฉันบอกเขา เราสบตากันครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนมาจับมือฉันแทน มันให้ความรู้สึกอบอุ่นไปอีกแบบนะ >//< ชอบจัง
“ไม่ยักจะเชื่อว่านายจะควงผู้หญิงออกงาน”คำพูดพร้อมรอยยิ้มอย่างมีเลศนัยของคนตรงหน้า ทำให้ฉันอดแปลกใจไม่ได้
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ...เรย์”พี่ไต้ฝุ่นโต้ตอบเรย์ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยตามแบบฉบับ
“หึ! ถ้ายัยละอองรู้ คงดีใจน่าดูเลย ว่าไหม J” คนที่ชื่อเรย์ฉีกยิ้มให้เราอย่างไม่เป็นมิตร เอ๊ะ! แต่ละอองคือใครกัน ?!
“โทษที ยัยนี่มากับฉัน^^”เปาโลที่มาจากไหนไม่รู้ กระชากฉันให้ออกห่างจากพี่ไต้ฝุ่น แล้วเซไปซบเขาแทน ==^ หมอนี่นิ “ผมฝากยัยนี่แค่แป๊ปเดียว คนอื่นก็หาว่าพี่กับยัยเผือกน้อยนี่เป็นแฟนกันได้ไงเนี่ย มีตาแต่ไม่มีแววเลย” ประโยคหลังเหมือนเปาโลจะด่าเรย์ โดยการหันไปมองเรย์ แต่เจ้าตัวดูจะไม่สนใจ ยื่นหน้ามายิ้มแป้นแล้นให้ฉัน --^
“สวัสดีครับ คุณคนสวย ผมเรย์นะ^^” เรย์ยื่นมือออกมาให้ฉันจับเป็นการทักทาย
“ฉันพินบี” ฉันยกมือไหว้เขาตามธรรมเนียมไทย เรย์ถือกับขายหน้า พี่ไต้ฝุ่นแค่ยิ้มมุมปากนิดหน่อย ส่วนเปาโลนะ หัวเราะซะเสียงดัง -_- ถึงจะหล่อ แต่ก็หัดอายคนซะบ้างเถอะ พ่อคุณ
“ฮ่ะๆ แฟนผมน่ารักป่าวครับ พี่เรย์”คำพูดของเปาโลทำให้ฉันหันไปมองอย่างเคืองๆ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรออกไป
“ไปกันเถอะ” เป็นพี่ไต้ฝุ่นที่ชวนเราออกจากสถานการณ์น่าอึดอัด เพราะต่างฝ่ายต่างเขม่นกัน
“ทำไมเธอไม่ปฏิเสธล่ะ”พอเดินมานั่งที่โต๊ะ นี่คือคำถามแรกที่เปาโลถามฉัน
“ฉันแค่คิดว่านายกำลังช่วยพี่ไต้ฝุ่นอยู่”ฉันบอกเขาตามความจริง
“เหอะ!” เค้ากระแทกเสียงใส่ฉัน ก่อนจะลุกขึ้นไปหาอะไรกิน
“อยากทานอะไรไหม”พี่ไต้ฝุ่นนั่งลงข้างๆเก้าอี้ฉัน
“ไม่ล่ะคะ พินไม่ค่อยกินพวกอาหารค่ำซะเท่าไหร่”ฉันระบายยิ้มให้พี่ไต้ฝุ่น
“ถึงว่า ผอมขนาดนี้”พี่ไต้ฝุ่นส่ายหัวเบาๆ แล้วยิ้มมุมปาก >//< อ้าก!! ฉันจะละลายแล้ว แต่ เอ๊ะ!
“พี่ไต้ฝุ่นอ่านใจฉันได้รึเปล่าคะ” ฉันถามด้วยใจหวั่นๆ T^T ซวยแล้ว! พี่เขาต้องรู้แน่ว่าฉันคิดอะไรอยู่ น่าอายชะมัด!
“นั่นสิ ฉันอ่านใจคนอื่นออกหมดนะ ยกเว้นพวกที่มีพลังเหนือมนุษย์....และเธอ ทำไมนะ” พี่ไต้ฝุ่นบอกกับฉัน แต่เหมือนประโยคหลังๆ เขาจะบ่นพึมพำกับตัวเอง
“เพราะฉันสวยไงคะ ><”ฉันแกล้งพูดเล่นใส่พี่ไต้ฝุ่น แล้วดึงเน็คไทน์ของเค้ามาใกล้ๆ ยิ่งทำให้ลุคของฉันดูเซ็กซี่สุดๆ
“อย่ายั่วฉัน ==^”พี่ไต้ฝุ่นยิ้ม >///< แล้วผลักหัวฉันออกให้ห่างเหมือนเด็กเล็กๆที่เล่นแบบไม่รู้จักโต
“อ่าว พี่นี่ -.,- ” ฉันทำหน้างอนใส่พี่ไต้ฝุ่น เจ้าตัวถึงกับเผลอหัวเราะให้กับการกระทำไม่รู้จักโตของฉัน แต่..พี่เขาหัวเราะแล้วดูหล่อสะบัดเลยอ่า -//-
“ไปเต้นรำกันเถอะ”เปาโลที่ไม่รู้มาจากไหน ฉุดฉันให้เป็นเต้นรำกับเขา ==^ อีตาบ้านี่ ขัดจังหวะชะมัด !
“หัวเราะอะไรกับพี่เปาโล” นั่นคือคำถามแรกระหว่างเต้นรำ
“......”ฉันเงียบ
“ตอบ!” เค้าจงใจบีบเอวฉันเพื่อให้ทำตามที่เขาสั่ง
“เรื่องทั่วไป!” ฉันเริ่มอารมณ์เสียใส่เขา อีตาบ้านี่ เป็นอะไรนักหนานะ และเมื่อถึงคราวที่ฉันต้องหมุน อยู่ๆก็เกิดการสลับคู่ของฉันกับพี่ไต้ฝุ่น กลายเป็นว่า ฉันกับพี่ไต้ฝุ่นได้เต้นรำด้วยกันซะงั้น
“พี่!”ฉันอุทานออกมา
“คิดว่าฉันเป็นเรย์รึไง”พี่ไต้ฝุ่นพูดเป็นเชิงหยอกล้อ
“เปล่าซะหน่อย...ฉันยังงอนพี่อยู่นะ”ฉันแกล้งพูดถึงเรื่องเมื่อกี้เพื่อให้พี่ไต้ฝุ่นคิดหาวิธีง้อ
“งั้น ฉันควรทำยังไงดีล่ะ” พี่ไต้ฝุ่นก้มหน้ามาถามฉัน หน้าของเราอยู่ห่างกันแค่นิดเดียว ทำให้รู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
“ละอองคือใครคะ”ฉันถามอย่างตรงประเด็น ตอนแรกฉันเห็นสีหน้าพี่ไต้ฝุ่นดูตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นเย็นชาตามปกติ =[]=
“ละอองคือคู่หมั้นของฉันเอง”พี่ไต้ฝุ่นพูดขึ้นพร้อมเบือนหน้าออกจากฉัน
“อะไรนะ?!!”ฉันร้องเสียงหลง ทำให้คนที่เต้นรำอยู่แถวนั้นถึงกับหันมามองกันเป็นแถบ ฉันเลยหันไปส่งสายตาจิกกัดประมาณว่า อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน ==^
“ร้ายใช่ย่อยนะเนี่ย” พี่ไต้ฝุ่นพูดแซวฉัน
“เอ่อ แล้วพี่ละออง เขาไปไหนซะล่ะค่ะ”
“ละอองเรียนอยู่อเมริกา แต่เดือนหน้าก็กลับไทยแล้วล่ะ”พี่ไต้ฝุ่นมองเข้าไปในนัยน์ตาฉันอย่างเศร้าหมอง…ทำไมกันนะ “กลับกันเถอะ” พี่ไต้ฝุ่นจับมือฉันออกจากงาน แต่ก็มีเปาโลตามไปติดๆ
“ผมกลับด้วย”เปาโลบอกกับพี่ไต้ฝุ่น
“ฉันไม่ใช่คนฉวยโอกาสแบบแกนะ ==^”พี่ไต้ฝุ่นหันไปบอกเปาโล
“ใครว่า เรย์กำลังมองเราอยู่ ถ้าพี่กลับกับยัยเผือกนี่ ก็ได้เรื่องหรอก ;)” เปาโลพยักเพยิดให้พี่ไต้ฝุ่นหันไปมองโต๊ะที่เรย์นั่งอยู่ ซึ่งเขาก็นั่งมองเราอยู่จริงๆ
“นั่นคือสิ่งที่แกเพิ่งคิด”พี่ไต้ฝุ่นบ่นพึมพำ แล้วเดินนำหน้าไป ปล่อยให้ฉันควงอีตาเปาโล ==^
“ควงฉันนะ เหมือนควงขี้นักรึไง”เปาโลทำท่าเหยเก เมื่อเห็นฉันทำหน้าบุญไม่รับเมื่อต้องควงแขนเขา
“ก็นายมันป่าเถื่อน”ฉันบอกเปาโลอย่างเหลืออด หมอนี่เหมือนคนสองบุคลิก ถ้าจะร้ายก็ร้ายสุดๆ ส่วนถ้าจะดี ยังไงมันก็เหมือนร้ายอยู่ดี =_=
“ยัยเผือก!”เปาโลเอามือมาขยี้ผมฉัน และหัวเราะอย่างสะใจที่เห็นฉันทำท่าทางขยะแขยงใส่ฉายาที่เขาตั้งให้
-บนรถจาร์กัวของพี่ไต้ฝุ่น –
“แกควรจะกลับบ้านบ้าง”พี่ไต้ฝุ่นพูดกับเปาโลที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ส่วนฉันนั่งหลังเป็นเจ้าหญิง -///-
“ผมเกลียดยัยนั่น”เปาโลทำน้ำเสียงหงุดหงิด คงเป็นเพราะฉันแกล้งหลับมั้ง เขาเลยได้คุยกันแบบพี่ๆน้องๆบ้าง เพราะปกติถ้าอยู่ต่อหน้าฉัน เขาทั้งสองจะเงียบๆกัน หรือไม่เปาโลก็จะเอาแต่กวนประสาท
“แกควรจะทำใจยอมรับบ้าง”พี่ไต้ฝุ่นพยายามพูดอธิบาย
“เหอะ! ยอมรับยัยสองแม่ลูกนั่น ให้ผมเปิดรับเลี้ยงเด็กจะดีซะกว่า.... หรือไม่จริง?” แล้วบทสนทนาของทั้งคู่ก็จบลง สองแม่ลูกนั่น ที่เปาโลหมายถึง คือฝันหวาน กับแม่รึเปล่านะ ฉันได้แต่เก็บความสงสัยไว้อย่างนั้น เพราะนี่เป็นเรื่องในครอบครัว คงไม่เหมาะถ้าฉันจะถามออกไป เพราะระยะเวลาระหว่างโรงแรมM มาคอนโดไกลมาก ฉันเลยผล็อยหลับไปบนรถอย่างไม่รู้ตัว
-ห้อง 900 คอนโด S-
“ตัวหนักชะมัด!”เสียงพึมพำของใครบางคน ทำให้ฉันตื่น
“พี่ไต้ฝุ่น...”ฉันเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
ป๊อก!! พี่ไต้ฝุ่นดีดหน้าผากฉัน
“คิดว่าตัวเองเซ็กซี่นักรึไง ==^”พี่ไต้ฝุ่นกอดอก มองหน้าฉันที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“เจ็บนะ!”ฉันเอามือลูบหน้าผากตัวเอง แต่เอ๊ะ! “เปาโลหายไปไหนหรอคะ?” ถ้าเป็นทุกที เปาโลต้องไม่มีวันยอมให้ฉันเข้าใกล้พี่ชายของเขาขนาดนี้แน่ ยิ่งอยู่ในห้องนอนด้วยกัน หมอนั่นคงชักดิ้นชักงอ หาว่าฉันอ่อยอีก -.,-
“กลับบ้านนะ พ่อเรียกตัว”พี่ไต้ฝุ่นเดินเอานมอุ่นๆมาตั้งให้ฉันข้างหัวเตียง
“อ้อ ขอบคุณคะ”ฉันขอบคุณพี่ไต้ฝุ่นก่อนจะค่อยๆลุกจากเตียง ไปเข้าห้องน้ำ แต่เพราะฉันงัวเงียอยู่ ทุกอย่างเลยลายตาไปหมด ฉันพลาดท่าเดินสะดุดเท้าตัวเอง แต่โชคดีพี่ไต้ฝุ่นมารับฉันไว้ทัน ทำให้พี่เขาเจ็บแทน -///-
“ขอโทษคะ T^T”ฉันพยายามลุกออกจากตัวพี่ไต้ฝุ่น แต่เพราะมีแรงไม่มากพอ ก็เลยกลายเป็นว่า ฉันตกใส่ตัวพี่ไต้ฝุ่นอีกรอบ พี่ไต้ฝุ่นนอนหงายรับตัวฉันแทนพื้น ริมฝีปากของเราก็ห่างกันแค่ไม่กี่นิ้ว ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลมยังไงก็ไม่รู้ Y^Y
“รูปในห้องพี่ คือ พี่ละอองหรอคะ”ฉันโพล่งถามออกไป พี่ไต้ฝุ่นส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉัน T^T แงๆๆ ฉันลืมตัวค่ะทุกคน
“......”
“เอ่อ ขอโทษคะ พินไม่ได้..อั้งไอ..”เสียงของฉันหายเข้าไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากของคนตัวสูง ประกบริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว ฉันหายใจหอบๆ เพราะนี่คือ จูบแรก!! พี่ไต้ฝุ่นค่อยๆคลายจูบที่ร้อนแรงเป็นอ่อนหวาน ก่อนจะเริ่มผละออกจากฉัน และกระซิบข้างหูว่า
“นั่นคือแม่ของฉัน”พูดจบพี่ไต้ฝุ่นก็งับหูฉัน -///- หน้าฉันคงแดงแบบลูกมะเขือเทศไปแล้วแน่ๆ
ความคิดเห็น