คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - Daddy ♡ - 100 %
- Daddy -
วันนี้มันน่าเบื่อเป็นบ้า คิมฮันบินได้แต่คิดอย่างหัวเสียเพราะในร้านขนมเล็กๆที่ตัวเองทำงานพาร์ทไทม์อยู่นั้นเต็มไปด้วยคู่รักสามสี่คู่ภายในร้าน
บอกตามตรงว่าคนโสดแบบเขาก็เซ็งเหมือนกันที่ต้องมาอยู่ในสถานที่ที่หวานแหววเต็มไปด้วยละอองสีชมพูลอยเต็มไปหมดแบบนี้
กริ๊ง
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมลูกค้าคนใหม่ฮันบินไม่ได้หันไปมองแต่ส่งเสียงต้อนรับไปแทน
"สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ" พอจัดการเช็ดเคาน์เตอร์เสร็จเขาก็ตัดสินใจถือเมนูพร้อมปากกาจดสำหรับรับออเดอร์ของลูกค้าโต๊ะใหม่ เขาพอจะรู้ว่าครั้งนี้คงไม่ใช่คู่รักแบบที่เป็นมาตลอดทั้งวันนี้ แต่น่าจะเป็นคุณพ่อพาเด็กๆมาทานซะมากกว่า
"เมนูครับเลือกดูตามสบายเลยนะครับ" พอวางเมนูลงกับโต๊ะเมื่อค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับเด็กผู้หญิงสองคนท่าทางน่าจะเป็นฝาแฝดกัน พร้อมกับเสื้อเชิร์ตขาวของคนเป็นพ่อที่ถือเมนูไว้ปิดหน้าแต่พอให้เห็นนาฬิกาโรเล็กซ์เรือนทองที่อยู่บนข้อมือของอีกฝ่าย
จากที่คิดไว้ลูกค้าคนนี้คงกระเป๋าหนักไม่เบาเลยแฮะ
"คุณป๋าคะหนูจะกินเค้ก" เด็กตัวเล็กน่ารักที่นั่งฝั่งซ้ายพูดขึ้นพร้อมมือที่เกาะแขนผู้ชายตัวโตที่นั่งตรงกลางให้สนใจ
"ได้เลยค่ะ โซอึนล่ะคะ จะเอาอะไรให้คุณป๋าสั่งให้เลยไหม " เสียงแหบๆทุ้มๆตอบกลับมาบอกตามตรงว่าเสียงนี้มันทำให้ใจสั่น มันค่อนข้างเอ่อ-- มีเสน่ห์มากในความคิดของฮันบิน
"โซออนไม่เอาแบบโซอึนนะคะ"
"แล้วหนูจะเอาอะไรล่ะคะ บอกคุณป๋าสิ" ยิ่งเสียงที่คอยพูดจาหวานๆใส่เด็กทั้งสองคนแล้วนั้นยิ่งทำให้ฮันบินอยากเห็นหน้าของผู้ชายคนนี้มากขึ้น ไปอีก แอบนึกโทษไปถึงพี่ยุนฮยองที่เป็นเจ้าของร้านว่าทำไมต้องทำเมนูที่มันใหญ่ขนาดนี้ด้วย
"ไม่รู้ โซออนไม่อยากกินเหมือนโซอึน" เด็กทางฝั่งขวาพูดอีกพร้อมทั้งกอดแขนคนเป็นพ่อ(เขาคิดว่าคงจะใช่ล่ะนะ )ไว้แน่น
"เอ้า แล้วคุณป๋าจะสั่งอะไรให้หนูล่ะคะ" สุดท้ายคนที่ฮันบินอยากเห็นหน้าก็ปิดเมนูแล้ววางไว้กับโต๊ะแทน พร้อมมือที่เปลี่ยนไปลูบหัวของเด็กน้อยทางฝั่งขวาไว้
ความรู้สึกที่ฮันบินได้เห็นหน้าคุณป๋าของเด็กทั้งสองคือ ตะลึง
เชี่ย ฮันบินถึงกับอุทานคำหยาบขึ้นมาในใจ ทำไมเป็นคุณพ่อที่โซฮอตได้ขนาดนี้กันวะ ไม่ว่าจะเป็นสันกรามที่คมเฉียบซะฮันบินนึกอิจฉา ไหนจะจมูกโด่งที่พอดีกับโครงหน้าพอดี ไม่ว่าจะเป็นดวงตาที่ตี่นั่นแต่แฝงไปด้วยความเฉียบคม ฮันบินมองมันด้วยความตะลึง
เกิดมาจนอายุจะยี่สิบก็ไม่เคยเห็นคุณพ่อที่หล่อขนาดนี้เลยวะแม่ง เห็นหน้าละอยากจะถามเหลือเกินว่ารับสมัครเมียคนที่สอ-เอ้ย คนดูแลเด็กทั้งสองไหมเขาล่ะอยากจะโทรหาพี่ยุนฮยองลาออกมันซะเดี๋ยวนี้
ฮือ ใจสั่นอะ ทำไมเกิดมามีหล่อได้แบบนี้วะ มันร้าวใจจริงๆ
"เอ่อ ร้านมีเมนูแนะนำไหมครับ" เสียงที่ส่งมาฮันบินไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นจนจุนฮเวลูกจ้างประจำร้านอีกคนต้องเดินมาสะกิดเขาพร้อมหน้าตาเหวี่ยงๆใส่เขาถึงจะรู้ตัว ความจริงอาจจะไม่ได้เหวี่ยงหรอกมั้งเขาเห็นจุนฮเวก้ทำหน้าแบบนี้มาตลอด
"อุ้ย โทษทีครับผมเหม่อไปหน่อย" ว่าเสร็จฮันบินก็ก้มหัวขอโทษในทันที แต่กลับได้ฝ่ามือที่โบกเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร พร้อมรอยยิ้มที่ส่งมาตบท้าย โอ้ยแม่ครับ ฮันบินรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ "เอ่อเมื่อกี้คุณว่าอะไรนะครับ"
"มีเมนูแนะนำไหมครับ คือเจ้าตัวเล็กไม่รู้จะกินอะไรน่ะ" ว่าจบก็ยิ้มให้ฮันบินอีกที แม่งใครจะรู้วะ ยิ้มแล้วมีฟันกระต่ายโผล่มาสองซี่แม่งก็ยังดูดี ฮันบินคอนเฟิร์ม
สุดท้ายก็ได้แต่ท่องกับตัวเองไว้ ลูกค้านะฮันบินเขามีลูกมีเมียแล้ว เป็นสิบรอบในใจพร้อมปากที่เริ่มจะแนะนำเมนูเด็ดของร้าน
"คือตอนนี้ร้านเรามีเมนูแนะนำนะครับเป็นเค้กหน้าเป็นการ์ตูนของดิสนีย์ เป็นช่วงโปรโมชั่นของร้านนี้ทานเสร็จได้รับรูปโพราลอยด์แล้วก็แจกลูกโป่งให้เด็กๆด้วยนะครับ เก็บไว้เป็นที่ระลึกได้ด้วยนะครับ" พูดจบฮันบินก็ได้ยินเด็กน้อยทางฝั่งขวาและซ้ายที่พูดเสียงงุ้งงิ้งเพื่อแสดงความต้องการที่จะถ่ายรูปและได้รูปโป่งคนละใบทันที
"โอเคคุณป๋าเข้าใจแล้ว หนูจะเอาอะไรคะไหนบอกคุณป๋าเร็ว"
"โซอึนเอาเค้กเอลซ่า"
"โซออนเอาเค้กคุณซินเดอเรลรา"
"โอเคครับไม่เปลี่ยนใจแล้วนะ พี่เขายืนรอเรานานแล้วรู้ไหม" พอคุณป๋าของเด็กๆพูดจบ ก็ได้ยินเสียงเด็กทั้งสองพูดพร้อมกันโดยพร้อมเพียงว่าขอโทษค่ะ พร้อมทำหน้าสลดอย่างน่าสงสารฮันบินเลยได้แต่โบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร พร้อมรอยยิ้มไปแทน" งั้นเอาตามที่เด็กๆบอกเลยครับ ขอเพิ่มเค้กหน้าหมีพูห์ชิ้นนึงแล้ว ก็นมสดปั่นสองแก้วให้เด็กๆแล้วกันครับ"
พอได้รับออเดอร์ฮันบินก็รีบจดด้วยความเร็วพร้อมทวนเมนูไปด้วย พร้อมกับพยายามที่จะไม่เผลอตัวไปมองหน้าคุณป๋าของเด็กทั้งสองบ่อยๆเอา
"ขอโทษที่สั่งช้านะครับ คุณเลยต้องมาเสียเวลาไปด้วยเลย" คุณป๋าพูดอีกทีพร้อมยิ้มให้ฮันบินอีกครั้ง โอ้ยจะยิ้มบ่อยไปไหนวะใจจะวายแล้วเนี่ย ไม่มีภูมิต้านทานผู้ชายหล่อๆเข้าใจไหม
สุดท้ายฮันบินก็ทำอะไรไม่ถูกก็มันเขินง่ะ เลยได้แต่ยิ้มแก้เก้อไปพร้อมรีบหมุนตัวกลับความรู้สึกมันต่างกับตอนที่เด็กๆขอโทษเขาเยอะมากๆ ทั้งๆที่ก็มาด้วยกันแท้ๆ สุดท้ายเลยต้องรีบเดินเอาออร์เดอร์ไปให้ซูฮยอนแม่ครัวประจำร้านเตรียมของสำหรับลูกค้า
ฮันบินไม่ได้เดินไปเสิร์ฟด้วยตัวเองเพราะรู้ตัวว่าตัวเองน่าจะมือสั่นและอาจจะทำให้แก้วหรือจานแตกได้ และคงไม่ดีสักเท่าไหร่ถึงพี่ยุนฮยองจะไม่ค่อยได้เข้ามาดูร้านบ่อยๆแถมไม่ดุอีกต่างหาก การทำข้าวของเสียหายไม่ใช่เรื่องดี สุดท้ายฮันบินก็ได้แต่นั่งมองคุณป๋าพร้อมเด็กทั้งสองอยู่หลังเคาน์เตอร์ ความรู้สึกตอนนี้คือ บาปมาก เขาลูกสองแล้วแถมยังแฝดอีก ฮือ คิมฮันบินเศร้าใจ เกิดมาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ ฮึก
หลังจากที่เรียกจะเช็คบินตามโปรโมชันของร้านที่จะได้ลูกโป่งกลับไปพร้อมรูปโพรารอยด์อีกด้วย จุนฮเวก็ถือกล้องมาสะกิดเขาเป็นเชิงว่าให้ทำหน้าที่ประจำขอตัวเองในการรับกล้องในมือไป ฮันบินเรียนนิเทศน์อยู่ปีสองแล้ว แต่ก็ยังไม่ค่อยฝีมือโปรสักเท่าไหร่แต่คงจะดีที่สุดในร้านเพราะจะให้จุนฮเวที่เรียนคณะวิทยาศาสตร์มาจับกล้องถ่ายให้ลูกค้าคงไม่เหมาะสักเท่าไหร่
สุดท้ายฮันบินก็จำใจเดินไปถ่ายรูปให้กับโต๊ะนั้น
"ตามโปรโมชันนะครับ เดี๋ยวหนูสองคนโพสต์ท่าเลยนะครับ" ฮันบินพูดพร้อมมือถือลูกโป่งไปให้เด็กทั้งสองถือไว้ แล้วก็ได้คำขอบคุณมาจากเด็กที่ชื่อโซอึนกับโซออนเป็นการตอบแทน
จัดว่าเป็นเด็กที่น่ารักมาก มารยาทก็ดีสุดๆแถมคุณพ่อก็ยังน่ารักอีก ฮือ (จะไม่มีการพูดถึงแม่ของน้องๆเด็ดขาดเข้าใจไหม) พี่อยากเป็นส่วนนึงในครอบครัวน้องจังเลยครับ
มือที่จับกล้องเอื้อมขึ้นมาในระดับโฟกัสพร้อมเพ่งไปในภาพที่ปรากฎตรงหน้า มือเขาสั่นแถมยังชื้นไปด้วยเหงื่อ แหงล่ะก็รอยยิ้มที่คนที่นั่งตรงกลางส่งมาทำให้เขาใจสั่นมากขึ้นไม่รู้จะเท่าไหร่
แชะ
เสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้นรูปแรกผ่านไปผลงานเขาออกมาแย่ที่สุดเท่าที่ในชีวิตนี้เคยถ่ายมา มันสั่นมากเพราะมือเขานั่นแหละ
"เอ่อ ขอโทษนะครับพอดีแสงมันไม่ค่อยดีเดี๋ยวผมลองใหม่อีกรูปนะ"
แต่ก็นั่นแหละจะโทษฝีมือตัวเองไปได้ยังไง
แชะ แชะ ครั้งนี้เขากดชัตเตอร์พร้อมกันสองครั้งติดๆพร้อมมือที่หยิบเอารูปถ่ายออกมาสะบัดให้ภาพที่ถ่ายปรากฎชัดเจนขึ้น
ภาพครั้งนี้จัดว่าดีใช้ได้ สุดท้ายฮันบินเลยเลือกที่จะเก็บรูปแรกที่ถ่ายออกมาเข้ากระเป๋าเสื้อ แล้วหยิบรูปที่สองให้เจ้าของโต๊ะพร้อมกับกล่าวขอบคุณที่มาอุดหนุนแทน เขากำลังจะเดินกลับแต่เสียงทุ้มนั้นกลับเรียกเขาไว้เสียก่อน
"ร้านมีเบอร์โทรศัพท์รึเปล่าครับ พอดีเผื่อจะมาครั้งหน้าจะได้โทรสั่งไว้ก่อน" ฮันบินหันหน้ากลับไปพร้อมเอ่ยตะกุกตะกัก
"สัก.. เอ่อ สักครู่นะครับ เดี๋ยวผมไปหยิบมาให้" สุดท้ายเขาก็เดินกลับไปที่เค้าท์เตอร์มองไปรอบๆร้านเห็นว่าจุนฮเวกำลังรับออเดอร์จากโต๊ะที่อยู่ริมประตู ส่วนซูฮยอนกำลังล้างแก้วอยู่หลังร้าน ฮันบินกำลังตัดสินใจทำบางอย่าง
ไหนๆก็บาปมาครึ่งทางแล้ว จะบาปอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป
น้องโซออน กับ น้องโซอึน ครับ พี่ขอโทษนะ
สุดท้ายฮันบินก็หยิบนามบัตรร้านมาขีดฆ่าเบอร์ทิ้งพร้อมเขียนเลขสิบตัวลงไปแทนที่
ก็ไม่ใช่เลขอะไรหรอก หมายเลขโทรศัพท์ของฮันบินเอง
"พอดีเบอร์โทรศัพท์ของร้านมีปัญหานิดหน่อยครับ โทรมาตามเบอร์นี้ได้เลย พร้อมรับสายตลอดเวลาครับ"
ว่าจบ ก็ยื่นให้คุณลูกค้าหน้าตาดีทันที
ทำบาปสักวันจะเป็นไรไปวะ ไหนๆก็ดีมาทั้งชีวิตละ(หรอ)
"เห้ย ฮันบิน เป็นอะไรวะทำไมเหม่อแบบนี้
แล้ววันนี้ก็เหมือนจะคิ
"มึงกูว่ากูเจอเนื้อคู่ว่ะ เหมือนกูกำลังเจอความรักเลยอะมึ
"เห้ยคนโสดมายี่สิบปีบอกว่าจะมี
"มันร้ายจริงๆเลย" นี่เป็นเสียงของพี่มินโฮรุ่นพี่
"ซุ่มหรอมึงอะ " นี่เป็นเสียงดงฮยอกตบท้าย
"ซุ่มอะไรล่ะ ไม่ร้ายอย่างที่พี่ว่าด้วยพี่มิ
ซึ่งความจริงคือเสือ-เอ้ยๆ เป็นห่วงรุ่นน้องสิเนาะ
พอเราจบก็เลยตัดสินใจหยิบรูปถ่
"มึงคือกูรู้สึกชีวิตอาภัพมาก กูต้องเก็บรูปเขาจากโพรารอยด์ที
พอพี่แกดูจบสุดท้ายเลยยื่นกลั
" พี่ว่าหน้าเขาคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นเลย" พี่มินโฮว่าพร้อมทำท่าครุ่นคิ
ต่อด้วยน้ำเสี
"ฉันว่าคุณป๋าของนายน่าจะเป็
"ปีสามแล้วมึงรู้ได้ไงวะแทฮยอน" ดงฮยอกถามด้วยความสงสัยทันที
"คือเมื่อศุกร์ที่แล้วฉันไปนั่
" แสดงว่าเขาก็อายุเยอะแล้วล่ะสิ
"ฉันคิดว่าไม่นะ ถ้าจำไม่ผิดเขามีผลงานเยอะๆมาก ร่วมงานกับคนดังเต็มไปหมด ได้ข่าวว่าเพิ่งจะบินกลั
"เขาคงเข้ามาบรรยายเฉยๆแค่ครั้
สุดท้ายก็ได้แต่โห่ร้องแซวกันอี
"ฉันจำเขาได้นะฮันบิน ลองเสิร์ชชื่อเขาดูสิ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะ
Bobby Kim"
หลังจากนั้นอย่าได้ถามเลยว่าตั
เท่าที่พอจะรู้
บ๊อบบี้ดังมากในวงการการถ่
นั่นทำให้ฮันบินอดคิดไม่ได้
สามปีคงพอๆกับอายุของเด็
ไม่มีใครรู้ว่าบ๊อบบี้ปลีกตั
แต่ฮันบินก็คิดนั่นแหละว่
สุดท้ายใจก็เหี่ยวเฉาขั้นสุดแต่
เขาแค่อยากรู้บางเรื่องเกี่ยวกั
อยากรู้ถึงเจ้าของหัวใจของเจ้
ไม่รู้ว่าใครได้หัวใจของบ๊อบบี้
แต่อย่างน้อยเขาก็รู้อย่างนึง บ๊อบบี้อายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว ซึ่งนั่นมันก็ไม่เยอะเท่าไหร่
"ฮันบินอย่าทำหน้าเหี่
วันนี้ยังพอมีเวลาอยู่บ้
"นั่นมัน love at first sight ของฉันเชียวนะ มีลูกตั้งสองแล้ว แถมยังเป็นคนดังขนาดนั้น" เขาตอบกลับไปด้วยเสี
"บางทีอาจจะเป็นลูกเพื่อน หลานหรืออะไรแบบนั้นก็ได้นะ" แทฮยอนเอ่ยขึ้นมาตามด้
"อาจจะใช่นะเว้ยฮันบิ
" แต่เขาก็รับงานน้อยลงมาสามปี
พอพูดจบฮันบินก็ตัดสินใจคีบคิ
"อ๋งอั๋ยอี่อุน โออามอะ" (สงสัยพี่ยุนโทรตามอะ) ฮันบินว่าพร้อมล้วงโทรศัพท์
"ว่าไงครับ" ฮันบินว่าพร้อมกับปากที่กลืนคิ
"คือผมโทรมาจองโต๊ะครับ ใช่ร้าน KONTACT CAFE หรือเปล่าครับ" เสียงที่ตอบกลับมาทำให้ฮันบิ
หรือว่า... โอ้ยขอให้อย่าเป็นอย่างที่คิ
ยังไม่ได้ทำใจไว้เลยนะ ใครจะคิดว่าจะโทรมาจริงๆเล่า
"โทรผิดรึเปล่าครับ" ฮันบินเลยลองแกล้งๆถามไปถึงจะรู
"มีพนักงานให้เบอร์ผมมาบอกว่
"อ๋อ.. ถ้างั้นถูกแล้วครับ เดี่ยวผมจะจัดการให้" ฮันบินรีบตอบด้วยน้ำเสียงสั่
"เวลาทุ่มนึงนะครับ แค่ที่เดียว"
"ได้เลยครับจะจองโต๊ะไว้ชื่อว่
"บ๊อบบี้ครับ คิมจีวอน"
หลังจากที่กินข้าวกับเพื่อนเสร็
ความจริงฮันบินก็เกรงใจล่ะนะ แต่นี่พี่ยุนฮยองเป็
ที่ร้านมีโต๊ะไม่มากเท่าไหร่
เอาตรงๆแบบไม่ปฏิเสธบางทีเขาก็
นาฬิกาเข็มสั้นชี้ระหว่
พี่ยุนฮยองกลับไปแล้วเพราะมี
ความจริงบ๊อบบี้ไม่จำเป็นต้
ตอนนี้มีลูกค้าเพียงโต๊ะเดี
กริ๊ง
แล้วเขาก็รู้แน่ๆว่าใครเปิ
ฮันบินไม่กล้าหันไปมองเพราะวั
ก็เพิ่งพอจะว่างให้คิดเมื่อกี้
"เชิญนั่งครับ ยินดีต้อนรับ" สุดท้ายฮันบินก็ต้องเงยหน้ามายิ
แล้วได้เห็นว่านักศึกษาโต๊ะนั้
เท่ากับว่าเหลือบ๊อบบี้เป็นลู
"ผมจองโต๊ะไว้ครับ โทรมาจองไว้" บ๊อบบี้ว่าพร้อมเดินเข้ามาหาฮั
วันนี้ถือเป็นบ๊อบบี้ในรู
อ่า.. แบบนี้นี่ไม่ดีกับใจเลยรู้
"อ๋อเป็นปกติของร้านเราแหละครับ ช่วงทุ่มนึงแบบนี้คนจะน้
"รับอะไรดีครับ"
"ขอเป็นเอสเพรสโซ่ร้อนแก้วนึ
สิ่งที่ฮันบินคิด คือ คงจะสั่งเค้กไปให้เด็กสองคนนั้
คิดแล้วก็เศร้าใจจริงๆนะ
"พอดีโปรโมชั่นเราหมดแล้วนะครับ หมดไปเมื่อวานนี้เอง" ฮันบินว่าพร้อมเปิดเมนูยื่
บ๊อบบี้รับไปดูพร้อมพูดต่อ
"หลานๆของผมชอบน่ะครับ กะจะซื้อไปให้พวกแกสักหน่อยสงสั
"หลาน?" ฮันบินทวนคำใหม่ทันทีพร้
จากที่ใจห่อเหี่ยวเมื่อกี้ กลับกลายเป็นตอนนี้เหมือนตั
"พอดีผมคิดว่าเด็กคนที่มากับคุ
"ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมพาตัวเล็กทั้งสองไปไหนก็มีแต่
"แล้วคุณล่ะครับมีแฟนหรือยังล่
เขาไม่รู้ว่าบ๊อบบี้พูดจริงหรื
แต่มันทำให้ใจเขาสั่นหนักมาก
และครั้งนี้ใจมันสั่นหนักกว่าทุ
คิมบ๊อบบี้เป็นผู้ชายที่ไม่มีพั
แฟนไม่มีแบบนี้แสดงว่าสิ่งที่
แต่ก็อย่างว่าต่อให้เป็นบ๊อบบี้ บางทีถ้าต้องลงนรก ฮันบินก็พร้อมนะ J
ไม่ไหวแล้วตอนนี้ อยากระเบิดตัวเองจริง
แต่ฮันบินก็ยังแกล้งอ้อมแอ้
พอเขานำกาแฟมาเสิร์ฟบ๊อบบี้ก็
'ทำงานที่นี่มานานรึยังหรอครับ'
'ดูคุณน่าจะอายุน้อยอยู่เลยนะ'
'ชื่ออะไรครับเนี่ย'
'เรียนที่ไหนหรอครับ'
'คณะอะไร'
หรืออีกหลายๆคำถามตามมา แถมยังแนะนำตัวเองให้เขาฟังเสร็
ตอนแรกฮันบินคิดว่าตั
แต่บางทีก็ไม่ต้องแล้ว
บ๊อบบี้เป็นฝ่ายชวนเขาคุยเอง
เหมือนหัวใจที่อยู่ตรงอกด้านซ้
เขาคิดว่าตัวเองกำลังได้
ฮันบินไม่เคยเป็นแบบนี้แล้วก็ยั
สุดท้ายพอบ๊อบบี้เช็คอินเตรี
"เบอร์ร้านเราใช้ได้ตามปกติแล้
"ผมมีเบอร์คุณแล้ว โทรมาหาคุณน่าจะโอเคกว่านะ"
หลังจากประโยคนั้นเขาคิดว่
ตอนนี้ฮันบินได้รู้จักคุณป๋าที่
อ๋อ.. ไม่สิ
ต้องเรียกว่า คุณบ๊อบบี้ต่างหาก
แล้วโอกาสที่ฮันบินคิดว่าจะได้
บ๊อบบี้น่าจะเป็นคนเริ่มมั
หรือไม่จริง ?
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
talk - การลงฟิคครั้งแรกเลยนะคะ ยังใช้เว็บไม่ค่อยเป็นเลยยังไงขอฝากด้วยนะคะ เม้นท์ ติ ชม ได้ตามสบายเลย ฝากดูคำผิดด้วยค่ะ ที่เหลือจะตามมาเร็วๆนี้เนาะ เลิ้บคนอ่านทุกคนนะคะ♡
talk2 - แวะมาคุยกันได้ที่ @kwnchpk นะคะ ♡
talk 3 มาต่อแล้วนะคะ เหลืออีก 10 เปอร์เนอะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกันนะคะ ผลตอบรับดีกว่าที่คิดมากขอบคุณค่ะ
talk 4 ครบร้อยเปอร์แล้วนะคะ แล้วเจอกันตอนใหม่เร็วๆนี้เนอะ เป็นสเปหลังจากที่ฮันบินได้รู้จักกับบ๊อบบี้แล้ว น้องต๋าเราต้องเป็นฝ่ายรุกเหมือนเดิมหรือยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ♡
ความคิดเห็น