คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :: Chapter four ::
.
แต่ใครจะไปนึกล่ะว่าเมื่อผมกลับถึงบ้านแล้วจะเจออะไรที่ไม่น่าเจอน่ะ..
“พี่รยองกูกลับมาแล้วหรอค่ะ แทกูรอพี่ตั้งนานแหน่ะ วันนี้พี่คยูก็มาเล่นกับแทกูด้วยล่ะ” แทยอนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ดูเหมือนจะมีความสุขมาก ที่ได้คยูฮยอนมาเล่นเป็นเพื่อน
“นายมาได้ไงเนี่ย !” ตอนนี้ผมช็อคไปแล้วล่ะ นี่ขนาดตามมาถึงในบ้านเลย ผมขอคลั่งหน่อยเหอะ !
“ก็แค่เดินเข้ามาปกติเอง พี่จะตกใจไปทำไม เนอะแทแท”
“ใช่ค่ะพี่คยู” อ๊าก ! แทยอน เธออย่าไปหลงคารมเจ้าเด็กบ้านี่นะ เจ้าเด็กนี้ไม่น่าไว้ใจ ไม่น่าไว้ใจเลยจริง ๆ
“แล้วเฮนรี่ล่ะ ?”
“เฮนรี่เล่นเกมส์อยู่บนห้องค่ะ ไม่ยอมเล่นกับแทกูเลย พี่คยูเลยมาเล่นเป็นเพื่อนค่ะ” แทยอนตอบไปตามความจริง แต่เหมือนแทยอนจะนึกอะไรบางอย่างได้ “วันนี้แทกูจะไปนอนบ้านฟานี่นะค่ะ พี่รยองกูไม่ต้องไปส่งนะค่ะ เดี๋ยวแทกูจะให้เฮนรี่ไปส่งค่ะ”
“อื้อ ~ ได้ ไปกันดี ๆ คืนนี้พี่มีธุระพอดีเลย งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นไปจัดของให้นะ”
“ค่ะพี่รยองกู” แทยอนยิ้มน่ารักส่งให้พี่ชายก่อนที่จะหันไปเล่นกับคยูฮยอนต่อ
“เฮนรี่ไปส่งแทยอนดีๆล่ะ คืนนี้พี่ไม่อยู่ของกินอยู่ในตู้เย็นเอาออกมาอุ่นเลยนะ”
“คร๊าบ คร๊าบ”
“นี่ๆพี่จะไปไหนน่ะคืนนี้ผมไปด้วยได้ไหม”
“ฉันจะไปไหนมันเรื่องอะไรของนายห๊า ! เจ้าเด็กบ้า” ผมตอบไปอย่างหัวเสียนิด ๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะไปคลับของพี่ฮีชอล
“ก็ผมอยากไปด้วยนี่น่า น๊า ๆ” คยูฮยอนพยายามทำท่าทางออดอ้อนที่ดูเหมือนจะน่ารัก (?) คล้ายกับลูกหมาตัวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของให้มาสนใจ การกระทำแบบนี้คงไม่มีใครเคยเห็นแน่
“ม๊ายยยยยยย ย !” พูดจบผมก็รีบวิ่งหนีขึ้นห้องทันที แต่ดูเหมือนว่าคยูฮยอนจะไวกว่าผลักร่างเล็กเข้าไปในห้องก่อนดันชิดกำแพง “นะ..นายจะทำอะไรน่ะ !” ผมช็อคกับการกระทำของคนตรงหน้า เจ้าเด็กบ้านี่มันจะทำอะไรผม =[]= !
“ทำ...” ปากไม่พูดเปล่ามือหนาก็เริ่มลูบไล้ไปตามอกบาง ค่อย ๆ ปลดกระดุมทีละเม็ด... พรางมองหน้าคนตรงหน้าที่แดงก่ำ ด้วยแรงที่ตนปลุกเร้า
พอรยอวุคได้สติจึงพลักคยูฮยอนออก ปากได้แต่พร่ำด่าคนตรงหน้า
“เจ้าเด็กบ้า ไอคนฉวยโอกาส ไอทะลึ่ง ไอลามก อ๊ากกกกกกกกกก ก”
“เฮ่ ๆ พี่ใจเย็นซิ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรพี่ซักหน่อย แค่ล้อเล่นเองนะ”
“ล้อเล่นบ้าอะไรของนาย เข้ามาปล้ำเจ้าของบ้านถึงในบ้านเลยอ่ะนะ !” เจ้าเด็กบ้านี้ทำเอาซะเราทำอะไรไม่ถูกเลยจริง ๆ แล้วตอนนี้ผมก็อยู่บ้านคนเดียว เหมือนปล่อยกระรอกไว้กับหมาป่าเลยอ่ะ ! ฮือ ๆ
“พี่ร้องไห้หรอ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ” ป๊าดดด ด! ไอน้ำตาใสๆเจ้ากรรมก็ดันร่วงลงมาเสียเฉย ๆ ไม่นะ จะให้ใครเห็นน้ำตาไม่ได้ จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่า คิม รยอวุค คนที่เที่ยวผู้หญิงคนนี้เสียน้ำตาให้กับผู้ชายที่จะปล้ำเราไม่ได้ เราต้องปล้ำมันเซ่ !! (ไปไหนแล้วลูก -0-)
“ก็ได้ ถ้านายอยากจะไปกับฉัน ฉันก็จะพานายไป !”
.
Lady Kim Club
“ซองมินฉันมาแล้ว” ผมโบกมือไปมาเพื่อเป็นสัญญาณให้กับซองมิน รอบด้านของซองมินนั้นก็มีพี่ฮีชอลพี่ชายของผมและยังเป็นเจ้าของร้านแห่งนี้ด้วย พี่ลีทึกกับพี่คังอิน ที่เป็นอาจารย์สอนในโรงเรียนที่ผมอยู่และเป็นเพื่อนพี่ฮีชอล คนสุดท้ายก็คือเยซองเพื่อนใหม่ของผม
แต่คนที่เริ่มทักทายผมก่อนคือเยซอง...
“สวัสดีรยอวุคนายมาช้าจังเลยนะ” เยซองยังคงทักทายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่เช่นเคย
“นั้นมันคยูฮยอนนิ” สีทึกกับคังอินนั่งซุบซิบกันสองคนถึงการปรากฏตัวของของโจ คยูฮยอน ผู้ชายที่อันตรายที่สุด ส่วนซองมินก็เหมือนจะทำให้ให้ตัวเองนั้นเดือดอีกรอบเมื่อได้เจอเป๋าหมายที่ไม่ได้เจอกันมาตลอดทั้งวัน เยซองนั้นไม่ต้องพูดถึงเขาก็ยังคงยิ้มตาหยี้เหมือนเดิม จะมีก็แต่คนสุดท้ายที่นั่งงงว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“นี่ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมดห๊า !”
“เออ..พี่ฮีชอล นี่คยูฮยอนฮะ รุ่นน้องที่โรงเรียน” ผมแนะนำคยูฮยอนให้รู้จักกับพี่ฮีชอล ท่าทางของเขาแตกต่างจากที่เจอกันเมื่อเย็นมาก กลับไปเป็นผู้ชายที่เย็นชาแลดูน่ากลัวเหมือนเดิม แล้วไอหมาแบ๊วเมื่อตอนเย็นมันไปอยู่ไหนหมดฟร่ะ !
“อื้อ สวัสดี มา ๆ นั่งลงไหน ๆ ก็ไม่ได้รวมตัวสมาชิกกันมานาน แถมยังได้สมาชิกเพิ่มมาตั้งสองคน ไม่เมาไม่ให้กลับบ้านนะ !” เสียงเจ๊ใหญ่สั่งทุกคน แต่มีหรือที่ทุกคนจะยอม..
“ฉันต้องชนะฮีชอลแน่ !” ลีทึกประกาศเสียงดังลั่นร้าน
“ใครจะไปยอมกัน ! ระวังเหอะนะ เมามาก ๆ ระวังจะโดนไอหมีหื่นจัดหนักเอาซะล่ะ” ฮีชอลเตือนเพื่อนรักของตนด้วยความหวังดี (?)
“อย่าพูดไปซิ คืนนี้ฉันจะมอมเหล้าเจ้าหมีถึกนี่นะ !”
“นี่ ๆ ลีทึกยังไงนายก็มอมเหล้าฉันไม่ได้หรอก นายก็รู้ฉันคอแข็งขนาดไหน คืนนี้จะจัดหนัก ๆ ให้หายอยากเลย !” คังอินพูดออกมาหลังจากพี่เงียบไปนานเพราะกำลังดื่มของเหลวสีอัมพันที่น่าดึงดูดให้ลิ้มลอง เหมือนคนตรงหน้าถึงจะให้ลองซักกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ
“พูดอะไรออกมา ไอเจ้าหมีถึก ! เด็กก็นั่งอยู่ตรงนี้เยอะแยะนะ อย่างนี้มันต้องโดน” ไม่ว่าเปล่าก็เอามือบางตีแขนหนา
“โอ๊ย พอได้แล้วน่า ถ้าไม่หยุดฉันจัดหนักจริง ๆ นะ”
“ก็ได้ !”
หลังจากจบบทสนทนาอันชวนติดเรทพวกนั้น ผมกับซองมินก็เดินแยกออกมาดื่มกันสองคนที่หน้าเคาเตอร์ ผมเริ่มปรึกษาซองมินเงียบ ๆ ก็เจ้าเด็กบ้านั้นมันเริ่มรุกเข้าทางแทยอนแล้วน่ะซิ !
“ซองมินฉันจะทำยังไงดีล่ะ ตอนนี้นะเจ้าเด็กบ้านั้นตามไปถึงบ้านแถมยังทำตัวสนิทกับแทยอนด้วยอ่ะ” ผมหลบมานั่งคุยกับซองมินสองคนเงียบ ๆ หวังว่าคงจะไม่มีใครตามมาหรอกนะ
“ก่อนที่ฉันจะช่วยนายนะ ฉันขอชำระแค้นก่อนเถอะ ! หมอนั้นทำฉันเสียหน้าถึงสองครั้งฉันยอมไม่ได้ !!!”
“อ่า..ฉันขอโทษที่ทำให้นายโดนแบบนั้นนะ” ผมพูดด้วยความสำนึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอกน่า นายก็เพื่อนฉัน เพื่อนมันก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว ! ถึงว่าฉันจะชอบหมอนั้นก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่ยอมให้มาหยามกันหรอกนะ !”
“ฉันจะเชียร์นายนะซองมิน กระซิกกระซิก”
“ขอบคุณเพื่อน แต่ฉันว่าฉันจะไม่สนใจเจ้าเด็กหัวดีนั้นอีกแล้วล่ะ ! พอกันที ฉันจะใช้สมองอันชาญฉลาดของฉันต่อกรกับเจ้าเด็กบ้านั้น ! พ้นไฟ ฟูวววว ว!~”
“ฮ่า ๆ ขอบคุณนะซองมิน” ฉันมีเพื่อนอย่างนายคนเดียวที่คอยช่วยเหลือฉันจริง ๆ ขอบคุณมากจริง ๆ นะซองมิน ขอบคุณ
“เรื่องแค่นี้เองน่า ว่าแต่นะ ทำไมเจ้าคยูฮยอนต้องจ้องเยซองขนาดนั้นกันล่ะ เหมือนกับเยซองไปทำอะไรเอาไว้อย่างนั้นแหล่ะ แต่สองคนนั้นก็เพิ่งจะน่ารู้จักกันไม่ใช่หรอ”
“เจ้าเด็กนั้นก็จ้องคนอื่นแบบนั้นไปทั่วนั้นแหล่ะน่า นายคิดมากไปแล้ว” ผมว่าซองมินคิดมากเกินไป เพราะเยซองก็เพิ่งย้ายเข้ามา ถ้าจะไปรู้จักกับคยูฮยอนอยู่แล้ว ทำไมต้องทำเหมือนไม่รู้จักกันล่ะ
“นั้นซินะ ฉันคงจะคิดมากไป งั้นเรามาดื่มกันดีกว่า หลังเจอเรื่องวุ่นมาเยอะ” หลังจากที่ซองมินพูดจบผมก็กระซิบที่ข้าง ๆ หูของซองมินว่า..
“รยอวุค นายจะบ้าไปแล้วหรอ ใครจะไปแต่งกัน !”
“นายแพ้นายต้องทำ ถ้าฉันแพ้ฉันทำ แต่อย่าลืมนะ ฉันชนะนายแน่”
“แล้วใครจะไปยอมแพ้กันเล่า !”
“แต่เอ้ะ ? ซองมินนาดูนั้นซิทำไมคยูฮยอนต้องกระชากคอเสื้อเยซองด้วย เยซองอุตส่าห์ไปคุยเป็นเพื่อนแท้ ๆ ฉันจะไปห้ามเจ้าเด็กบ้านั้น !”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า เรื่องปกติไม่ใช่หรือไง นั้นไงคยูฮยอนปล่อยแล้ว คงไม่มีอะไรหรอกน่า”
“ซองมินนายดูใจเย็นมากไปแล้วนะ”
“ตอนนี้ฉันสนแค่เกมส์ของเราสองคนมากกว่านะ”
“ฉันจะไม่แพ้นาย ลี ซองมิน !!”
อีกด้าน..
“สวัสดีคยูฮยอน น้องรัก~” เยซองเอ่ยทักทายด้วยความคุ้นเคย เขายังคงยิ้มตลอดเวลา..
“นายมาทำอะไรที่นี่”
“ฉันก็มาดื่มกับเพื่อนรักทั้งสองไง แล้วนายล่ะ หืม เพื่อนก็ไม่ใช่ แล้วนายมาได้ยังไงล่ะ”
“นายคิดจะทำอะไร” ผมพยายามสะกดอารมณ์ให้ได้มากที่สุดเพื่อที่จะไม่ได้ต่อยคนตรงหน้าให้หน้าหงายไปซะก่อน
“ฉันก็เปล่านิ คิดมากไปได้”
“อย่าคิดจะทำอะไรเชียว..ไม่งั้นฉันจะจัดการนายแน่” ผมได้แต่ยิ้มเย็นไปหาคนตรงหน้า สิ่งที่ผมคิดไว้มันกำลังจะเป็นจริง ผมเป็นห่วงพี่รยอวุคมากจริง ๆ ..
“นายคงจะทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะเด็กน้อย ถ้าขืนนายทำอาจจะทำให้คนที่นายรักต้องเกลียดนายตลอดไปเลยก็ได้นะ”
“แก !” ผมกระชากคอเสื้อของเยซองขึ้นมา ผมคิดไม่ออกว่ามันต้องการอะไร ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเยซอง ผมรู้จักนิสัยมันดีว่าเป็นคนยังไง เจ้าเล่ห์เป็นที่หนึ่ง เป็นจอมวางแผน เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมไม่รู้ว่ามันคิดจะทำอะไรกันแน่
“จุ๊ ๆ เงียบ ๆ หน่อยซิ เดี๋ยวสองคนนั้นจะหันมามองนะ แล้วเรื่องของฉันน่ะวางใจได้ ฉันจะยังไม่เริ่มตอนนี้หรอก รอให้แกเสวยสุขต่อไปอีกนิด แล้วฉันจะชิงทุกอย่างของแกมาเป็นของฉันให้ได้ ไม่ซิความจริงมันเป็นของฉันมาตั้งแต่แรกแล้วตังหาก ฮ่า ๆ”
“ถ้าแกไม่หยุดคิดตอนนี้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน !” ผมปลอยคอเสื้อของเยซองลงแล้วนั่งดื่มเงียบ ๆ แทน
ความคิดเห็น