คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: Chapter three ::
.
ผมรับของมาอย่างว่าง่าย ผมไม่อยากจะสนทนาอะไรกับใครอีกแล้ว วันนี้ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ผมอยากจะนอนในบ้านอันแสนสุขและเงียบสงบกับพี่ชายที่แสนใจดี ( ? ) น้องชายและน้องสาวที่แสนจะน่ารัก ไม่มีอะไรสุขใจเท่าบ้านเราอีกแล้ว ~
“พี่รยองกู ~ ~ ~” เสียงใส ๆ เอ่ยขึ้นเมื่อผมเดินเข้ามาในบ้าน เธอคือ คิม แทยอน น้องสาวที่น่ารักและแสนร่าเริงของผมเอง
“แทงกู พี่คิดถึงเธอจัง วันนี้พี่มีขนมมาให้เยอะแยะเลย”
“จริงหรอค่ะ แทงกูรักพี่รยองกูที่สุดเลยค่ะ”
“ชิ เธออย่ามาอ้อนพี่รยองกูคนเดียวซิ พี่รยองกูแล้วของผมล่ะ !” และคนที่ทำเสียงฉุน ๆ ใส่แทยอนก็คือ เฮนรี่ น้องชายที่น่ารักและแสนซนนั้นเอง
ระหว่างแทยอนกับเฮนรี่ อายุไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก และไม่คิดว่ามันต่างมาก เพราะมันไม่ต่างเลย เพราะทั้งสองเป็นแฝดกัน แต่ดูเหมือนว่าพวกเราจะดีใจจนลืมถามหมอและหมอก็ลืมบอกเราว่าใครเกิดก่อนกัน แม้จะเป็นเสี่ยวนาทีหรือวินาทีก็ตาม ในใบแจ้งเกิดก็เขียนเวลาพร้อมกัน ตกลงหมอตกใจจนลืมเวลาเกิดของน้องผมใช่ไหมเนี่ย ! แต่เวลามันไม่สำคัญหรอก แต่เพราะครอบครัวของเราสอนให้ผู้ชายต้องดูแลผู้หญิง ตั้งแต่เจ้าเฮนรี่จำความได้ก็จับแทยอนเป็นน้องสาวคนเล็กของพวกเรา ถึงแม้จะดูเหมือนแกล้งแทยอนตลอดเวลาแต่เฮนรี่รักแทยอนมาก จนใครมาแตะต้องไม่ได้เลยล่ะ
“มีมาให้เหมือนกันแหล่ะ เอาไปแบ่งใส่จานกัน” ผมพาน้อง ๆ เข้าไปในห้องครัว นำขนมต่าง ๆ มาใส่จาน ส่วนที่เป็นพวกที่ละลายได้ผมก็เลือกที่จะทิ้ง เพราะมันละลายหมดแล้ว
“พี่รยองกู ทำไมซื้อมาเยอะแยะจังล่ะครับ”
“มีคนซื้อให้น่ะ” ผมตอบแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก แค่ผมได้อยู่กับน้อง ๆ ที่น่ารักของผม ผมก็ดีใจแล้ว
Kyunhyun Say :
วันนี้ผมตามพี่รยอวุคทั้งวัน รู้สึกดีที่คอยจับผิดพี่เขาจริง ๆ มันดูน่ารักดี ฮ่า ๆ คนอะไรก็ไม่รู้หาเรื่องหนีได้ตลอดทั้งวันเชียว ถ้าผมไม่คอยตามพี่จนแน่ใจ พี่คงหนีผมไปได้เรื่อย ๆ ล่ะ คนอย่าง โจ คยูฮยอนไม่มีทางมาทำแบบนี้ได้หรอก
ยังไง ๆ ผมก็ศึกษาวิธีการจับกระรอก และเลี้ยงกระรอกอย่างถูกวิธีมาแล้วล่ะ ~
ผมนั่งรถกลับมาบ้านไม่ทันไรก็มีตัว ‘ น่ารำคาญ ’ มาให้เห็น ไม่รู้จะวุ่นวายอะไรกันนัก ผมพยายามนึกหน้าพี่รยอวุค มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นจริง ๆ
“คยูนายกลับมาแล้วหรอ ฉันรอนายแทบแย่”
“จะไปไหนก็ไป ฉันรำคาญ”
“ทำไมนายพูดกับฉันอย่างนี้ล่ะ แต่ก่อนนายไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยนะ”
“ฉันเป็นนานแล้ว” ตัว ‘ น่ารำคาญ ’ ที่คอยตามยุ่งกับผม ‘ ลี ทงเฮ ’ ผู้ชายที่น่ารำคาญ ผมไม่เคยคิดเกี่ยวดองกับคนแบบนี้หรอก เพราะมันน่าเบื่อ และ สกปรกสำหรับผม..
“นายมัวแต่สนใจมันใช่ไหม ! เพราะมันใช่ไหมที่ทำให้นายเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่มันไม่เคยสนใจนาย แต่ฉัน..ฉันที่คอยดูแลนายมาตลอดนะ ! ”
“นายไม่มีสิทธิเรียกพี่รยอวุคว่ามัน ! ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะให้คนมาลากนายออกไป” เขาไม่มีสิทธิมาเรียกพี่รยอวุคด้วยคำหยาบคายอย่างนี้ ผมไม่ให้ใครมาทำร้ายคนที่ผมรักแม้กระทั้งคำพูดได้หรอก !
“ฮึก..นายรักมันมากหรอ..ฮึก..ฉันไม่มีสิทธิแตะต้องตัวมันเลยใช่ไหม...ทำไมกันล่ะ ทั้งๆที่ฉัน..ฉันทำอะไรให้นายตั้งมากมาย นายก็ให้ฉันกลับมาไม่ใช่หรอ ความอบอุ่น และอ่อนโยนที่นายให้ฉันในทุก ๆ คืนที่นายต้องการฉันล่ะ มันหมายความว่าไง มันหายไปเพราะคน ๆ นั้นงั้นหรอ ฮึก..นายทิ้งมันไปง่าย ๆ งั้นหรอคยูฮยอน”
“หึ..นายก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหกหลอกลวง นายก็ยังจะเชื่อมัน ฉันเตือนนายแล้ว ทั้ง ๆ ที่ฉันสงสาร เอะ..หรือสมเพศดีล่ะ.. นายน่ะรู้ดีกว่าใครทั้งหมดว่าฉันเป็นยังไง.. เรื่องอย่างนั้นไม่ว่าใครต้องการ ฉันก็สนองหมดแหล่ะ นายเลิกมายุ่งกับฉันซักที”
“ก็ได้ ! วันนี้ฉันจะไป แต่ไปเพื่อทำลายมัน และจะทำให้นายมารักฉันให้ได้ ! ! ! ” เมื่อพูดจบทงเฮก็เดินออกไปทันที ผมก็ได้แต่เดินขึ้นไปบนห้อง สิ่งที่ผมคิด และสิ่งที่ผมทำ มันกำลังจะส่งผมมาให้คนที่ผมรัก ผมรู้ว่ามันต้องเกิดขึ้นแน่ เมื่อผมคิดจะผูกมัดกับใคร คน ๆ นั้นจะต้องมีอันตราย ผมจึงคอยตามคอยปกป้องและอยู่ข้าง ๆ คนที่ผมรัก
Ryeowook Say :
วันนี้ผมออกจากบ้านเร็วมาก มันจึงเป็นการทำให้ทุกคนในบ้านตกใจกับการตื่นเช้าของผม แต่ขอแค่ตอนเช้าที่ผมไม่ต้องเจอหน้าเจ้าเด็กบ้านั้นผมก็สุขใจแล้ว ~
ผมเดินมาโรงเรียนด้วยอารมณ์ที่สุขใจ แต่ใครจะไปคาดคิดล่ะว่าผมจะเจอเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น...ผมโดนก้อนหินที่ไม่รู้ว่าปามาจากทางไหน มาตกอยู่ที่หัวผม เลือดสีแดงสดไหลลงมาไม่หยุด ผมชักจะมองทางไม่เห็นเพราะเลือดมันออกมามาจนเข้าตาผม แต่ที่ผมโดนมันยังน้อยกว่าที่ผมเคยโดน มันก็เลยไม่เท่าไหร่หรอกสำหรับผมน่ะนะ คนอย่างผมเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นอยู่แล้ว แต่คนที่ทำร้ายผมมักจะทำกันต่อหน้า..ผมไม่เคยเจอลับหลังเลยซักครั้ง ใครกันนะที่มาทำกับผมแบบนี้ ถึงผมจะไม่ค่อยสู้คนก็เถอะ (?) แต่ยังไงผมก็ไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรลับหลังอย่างนี้หรอก
ผมพยายามลากตัวเองมาที่คลินิกใกล้โรงเรียน ตอนนี้ก็ยังเช้ามาก ๆ ทำแผลตอนนี้ก็คงจะไปโรงเรียนทันก่อนที่ประตูจะปิดล่ะนะ...
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ ? ” อยู่ ๆ ก็มีเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้น จึงทำให้ผมหันไปตามเสียงเรียกนั้น ผมเจอกับผู้ชายคนหนึ่ง หน้าตาดีใช้ได้แหะ..ดวงตาที่ดูคมส่องประกายสดใส ใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มตลอดเวลาบ่งบอกถึงคนที่ดูจะอารมณ์ดีตลอดเวลา ผมสั้นสีดำสนิท ที่ซอยไล่ละดับลงมานั้นรับกับใบหน้าได้ดี ต่างหูรูปไม้กางเขนที่อยู่ที่หูด้านซ้ายนั้นส่องประกาย ดูโดยรวมแล้ว ไม่น่าจะใช่คนเลวล่ะมั๊ง (เฮ้ย ! ตัดสินจากภายนอกง่ายไปไหม ?)
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง” ผมตอบไปอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ ผมไม่อยากให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องมาโดนลูกหลงหรอก เพราะคนร้ายอาจจะยังอยู่แถวนี้ก็ได้
“ให้ผมช่วยเถอะครับ อาการคุณหนักมากเลยนะ” ดูท่าเขาจะไม่ฟังเสียงที่ผมคัดค้านเลยอ่ะ...เขาพาผมไปส่งคลินิกใกล้ ๆ เฮ้อ ~ บางทีควรจะทำอะไรซักอย่างเพื่อให้ชีวิตผมสงบสุขเร็ว ๆ ซะแล้วล่ะ...
“ผมชื่อคิม จองอุลครับ หรือจะเรียกว่า เยซองก็ได้” ชายคนนั้นแนะนำตัว..เพราะอะไรกันนะผมถึงถูกชะตากับผู้ชายคนนี้..เพราะเขาช่วยผมอย่างนั้นหรือ..ไม่หรอกมั๊ง....
“ผม คิม รยอวุคครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้วนี่นายจะไปโรงเรียนหรอ แต่ทำไมถึงโดนทำร้ายได้ล่ะ”
“เออ..ผมก็ไม่รู้ซินะครับ แหะ ๆ ” ผมหัวเราะแก้เก้อ ทำร้ายกันต่อหน้าผมจะไม่แค้นเท่านี้เลย
“แล้วนายทำแผลเสร็จจะไปไหนต่อล่ะ จะไปโรงเรียนในสภาพอย่างนี้น่ะหรอ”
“ก็คงจะต้องเป็นอย่างนั้นล่ะครับ ทำไงได้ ตอนนี้ก็ใกล้จะสายแล้วผมว่าผมขอตัวดีกว่า” ผมขอบคุณอีกครั้งก่อนที่จะหันหลังเดินออกไป แต่อยู่ ๆ ก็มีมือมารั้งแขนผมไว้ ผมตกใจรีบสะบัดมือออก..
“เอ๊ะ ฉันขอโทษนะไม่นึกว่านายจะ..”
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็แค่ตกใจเท่านั้นเอง”
“เออ..ฉันอยากจะถามนายว่าฉันจะไปโรงเรียนกับนายได้ไหม คือ ฉันเพิ่งย้ายโรงเรียนมาน่ะ” ผมเพิ่งสังเกตเห็นกระเป๋าเสื้อของเขาเป็นรูปตราโรงเรียนเดียวกันกับโรงเรียนที่ผมอยู่ เป็นเด็กใหม่หรอเนี่ย
“ได้ซิ ยินดีต้อนรับนะ แต่ฉันว่าเรารีบไปโรงเรียนกันเถอะ” ว่าแล้วผมก็จับมือเยซองและออกกวิ่งทันที ไม่หัวว่าแผลที่หัวจะเป็นยังไงเลยซักนิด
ผมมาโรงเรียนสายประมาณครึ่งชั่วโมง แต่ก็ไม่ได้โดนกักบริเวณอย่างที่คิด ทางโรงเรียนก็คงจะไม่คิดกักผมอยู่แล้ว เห็นจากสภาพผมก็น่ารู้ ผมตรงดิ่งไปที่ห้องพักครู เพื่อจะนำตัวเยซองส่งให้คุณครูคังอิน และผมก็มาที่ห้องพยาบาล เพื่อที่จะมาหาพี่ลีทึก หรือ คุณครูประจำห้องพยาบาล ปาร์ค จองซู แต่ทำไมผมถึงเรียกว่า พี่ลีทึกนั้น เพราะพี่เขาเป็นเพื่อนกับพี่ชายของผมน่ะซิ
“ครูลีทึกครับ” ผมเดินเข้าไปในห้องพยายาล แล้วกล่าวทักทายด้วยความสนิทสนม
“อ้าว!~ รยอวุคเองหรอ ไปทำอะไรมา เลือดอาบมาเชียว” ชายสวมแว่นตา ใบหน้าหวานน่ารัก ถามด้วยความเป็นห่วง
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ” ลีทึกกำลังจะอ้าปากบ่นก็ต้องหุบไปเพราะรยอวุคพูดต่อ “แต่ผมไม่ได้ไปมีเรื่องอะไรกับใครหรอกน่า ช่วยเขียนรายงานส่งห้องปกครองให้ด้วยนะครับ อ่อ ตั้งแต่ผมเลิกมีเรื่องไป ก็ไม่ได้เอาชุดสำรองมาแอบไว้ที่นี่แล้วแหะ งั้นผมขอยืมซักชุดนะครับ” ลีทึกพยักหน้าหงึกหงัก คลายความกังวลไปได้บ้าง อย่างน้อยก็ไม่ได้ไปหาเรื่องใครก่อน
“จะให้เขียนว่าอะไรล่ะ หืม ?”
“เขียนไปตามที่ผมเล่านั้นแหล่ะครับ บอกไปว่าผมโดนลอบทำร้าย และมีนักเรียนใหม่มาช่วย ชื่อคิม จองอุล”
“เอ๋ ~ นักเรียนใหม่หรอ บังเอิญจังแหะ” ถึงปากจะพูดแต่มือก็ยังคงเขียนรายงานต่อไป
“ไม่หรอกมั๊งครับ ยังไงก็ฝากด้วยแล้วกันนะครับ”
“อื้อ ได้ ว่าแต่นายจะให้บอกฮีชอลหรือเปล่า” คนที่พี่ลีทึกพูดถึงนั้นคือ ‘คิม ฮีชอล’ พี่ชายที่(น่าจะ)ใจดี เรียบร้อยดังผ้าพับไว้ แถมยังหน้าสวยเกินผู้ชายทั่วไป ของผมเอง เวลาผมมีปัญหา ก็จะมาหาพี่ลีทึก และพี่ลีทึกก็จะทำรายงานไว้สองฉบับเพื่อจะให้ห้องปกครองและส่งให้พี่ฮีชอล จึงทำให้ผมรอดพ้นข้อกล่าวหาต่าง ๆ ได้จนถึงปัจจุบัน และเมื่อพี่ฮีชอลได้รับรายงานนั้นแล้วก็จะ ‘จัดการ’ จนคนที่มีปัญหากับผม ‘หาย’ ไป~ ซึ่งมันก็ทำให้ผมอยากจะอยู่เงียบ ๆ ไม่อยากให้เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นอีกแล้วล่ะ
“ไม่ต้องหรอกครับ เรายังไม่รู้ตัวคนทำ แล้วตอนนี้อีกอย่างพี่ฮีชอลยังยุ่ง ๆ เรื่องร้านอยู่ด้วย”
“เห็นว่าปรับปรุงร้านใหม่ เพราะโดนตำรวจมาตรวจ เจอที่เหมือนกับซ่องสุมยางั้นหรือ”
“พี่ฮีชอลเขาก็บอกผมมาอย่างนั้นครับ ตำรวจคนนี้น่ะมั่วจริง ๆ นะ ซ่องสุมมีที่ไหนกันไร้สาระที่สุด ผับบาร์ก็มืดๆมีบริการนั่งดริ้งค์ กันทั้งนั้นแหล่ะ จะมาหาเรื่องกันชัดๆเลย มันก็แค่บริการเสริมเท่านั้นเอง”
“แต่พี่ไปทีไรก็เจออีตาตำรวจนั้นทุกทีเลย เห็นว่าคอยแต่จะหาเรื่องฮีชอลตลอด” ลีทึกทำหน้าครุ่นคิด พลางพูดออกมา “แต่ฮีชอลก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่น่า ตำรวจทำร้ายประชาชนชัด ๆ”
“ใช่ไหมล่ะครับ ! เออ..ว่าแต่ ถ้าพี่ว่างก็แวบ ๆ ไปหน่อยซิ พี่ฮีชอลเขาบ่นคิดถึงจะแย่แล้วนะ”
“งั้นเดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปแล้วกัน จะได้ลากคังอินไปด้วยเลยเป็นไง”
“ดีครับ งั้นผมไปก่อนนะ” ยังไม่ทันที่ลีทึกจะได้พูดอะไร รยอวุคก็วิ่งหายออกไปจากห้องพยาบาลทันที ...
ผมว่าวันนี้แปลกไป..ทำไมน่ะหรอ ก็วันนี้คยูฮยอนไม่ตามผมเลยน่ะซิ ! แปลกมาก เป็นไปได้ยังไง ขนาดวันนี้ซองมินยังสงสัยจนเรียนไม่รู้เรื่องเลย
“ซองมินวันนี้ไปร้านพี่ฮีชอลกัน” ผมชวนซองมินที่ทำหน้าอยากจะชกใครซักคน ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวไม่มาให้เห็นเลย
“ไปร้านพี่ฮีชอลหรอ ก็ดีนิไปกันเถอะ !”
“อื้อ” ผมพยักน้าช้า ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นเตรียมตัวออกจากห้องแต่ก็มีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาก่อน
“จะไปไหนกันหรอครับ ?” เยซองเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงที่ดูสดใสและร่าเริงทุกครั้ง เขาไม่ได้เป็นแค่กับรยอวุคคนเดียว เขาเอ่ยทักทายทุกคนแบบนี้ และดูจะเข้ากับทุกคนได้ในเวลาอันรวดเร็ว
“อ่อ ฉันจะไปร้านของพี่ชายน่ะ ไปด้วยกันไหม” ผมชวนเยซองไป อย่างน้อยเขาก็เป็นเพื่อนใหม่ของผม
“ผมขอไปด้วยนะครับ”
“งั้นซองมิน เยซอง เราไปกันเถอะ!” แล้วผมก็เดินออกไปจากห้องเรียนอย่างมีความสุข
ความคิดเห็น