คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: Chapter one ::
.
เช้าวันหนึ่งของการเปิดภาคเรียน บรรยากาศยามเช้านั้นสร้างความมึนและน่านอนเสียจริง ถ้าเกิดไม่ติดว่าเป็นวันแรกจะขอโดดเรียนซักหน่อยแล้ว ความจริงจะทำนั้นก็ทำได้เพราะผมก็ไม่ได้เป็นนักเรียนดีเด่นซักเท่าไหร่ แต่ประวัติที่โดนมาแต่ละอย่างนั้นก็ทำเอาเกือบจะไม่จบอยู่แล้ว ถ้าโดนเรื่องมาสายหรือโดดวันแรกของการมาเรียนอีกครั้งล่ะก็ชีวิตนี้ก็คงไม่ได้ต่อมหาวิทยาลัยแน่ ๆ
แต่ถึงยังไงผมก็มีอีกเหตุผลหนึ่งที่ไม่อยากมาสาย มันเกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว...
‘หน่อยแหน่ะ ! จะหนีไปไหน มาให้พวกฉันจับแกไปตืบเดี๋ยวนี้นะ ! ! !’ เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้น หน้าตาบูดเบี้ยวเหมือนใครไปฆ่าญาติพี่น้องกำลังวิ่งไล่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนกับไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อสู้ ชายร่างเล็ก ใบหน้าที่ดูหวาน ผมสีน้ำตาลยาวประบ่า นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่ดูใส กำลังวิ่งหนีภัยร้ายที่กำลังคลืบคลานเข้าหาตนเองอย่างรวดเร็ว ! ชายคนนั้นคือพระเอกของเรื่องนั้นเอง ! ! ! ‘คิม รยอวุค’ ผู้มีรูปหน้าหวานปานผู้หญิง แต่เห็นหน้าตาอย่างนี้ ขอบอกได้เลยว่าเป็นตัวสร้างเรื่องที่นับครั้งไม่ถ้วน ! จนเกือบจะโดนไล่ออกมาจากโรงเรียนมาแล้ว
‘เรื่องอะไรฉันจะยอมให้พวกแกจับกันเล่า ! ! ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรนี่น่า !’ ก็คนมันไม่ได้ทำนิ เรื่องอะไรจะยอมให้ตัวเองเจ็บตัวในเรื่องไม่เป็นเรื่องกันล่ะ ! ไม่มีทางซะหรอก อย่างน้อยผมก็ใช้ประสบการณ์ที่สะสมมานานแรมปีในการวิ่งทรหดมาใช้ประโยชน์หน่อยแล้วกัน !
‘แกเหยียบเท้าลูกพี่ฉัน ! ! !’ ไอตัวใหญ่นั้นยังวิ่งตามไม่เลิก แถมยังบอกเหตุผลที่ตามมาทำร้ายร่างกายผมอีกแหน่ะ !
‘ปัดโถ่เว๊ย ! ไอพวกบ้า มันเกิดขึ้นด้วยความมะ...’
‘ตุบ ! ! !’
‘วันนี้มันอะไรกันนักหน่าว่ะ !’ ใครมาขวางกันล่ะเนี่ย ! ทางเดินมีเยอะแยะทำไมไปไปทางอื่นก๊าน ! ! ! ฮะ..เฮ้ย ! นั้นมัน โจ คยูฮยอน ตายล่ะ วันนี้มันวันซวยอะไรกันเนี่ย เจอนักเลงจะรุมตืบแล้วยังมาเจอผู้มีอิทธิผลในโรงเรียนอีก คงต้องไปทำบุญล้างบาปซักหน่อยแล้ว
‘นายจะทำอะไรคนในโรงเรียนฉัน’
‘ไอน้องถ้าไม่อยากเจ็บก็ถอยไป’ คนตัวใหญ่ที่สุดตะโกนออกมา หึย ! น่ากลัวชะมัด แต่ก็ต้องมาเจอคราวซวยกันแหล่ะพวกแก ดันมาเจอใครไม่เจอ หึ ! ยังไงพวกแกก็แค่หางแถว แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเนี่ยน่ะซิ ผมสีทองเป็นประกายขับกับสีผิวที่ขาวเนียน ใบหน้าที่ดูหล่อเหลา ดวงตาที่ดูดุดัน เมื่อใครได้สบตาคงผวาไปหลายวันเลยล่ะ ! ถึงตัวจะไม่ใหญ่แต่ก็สูงมากเลยทีเดียว มองผ่านเหมือนจะไม่หน้ากลัว แต่อย่าได้มองตาเชียวล่ะ !
‘หึ ! อยากพวกแกอย่ามาทำอะไรยุ่มย่ามแถวโรงเรียน นี่มันอนาเขตของฉัน ! ! !’
‘เด็กน้อยอย่างแกจะทำอะไรได้ เฮ้ย ! พวกเรารุมมันทั้งสองตัวเลย ! ! !’ อะ...อ้าว เฮ้ย ! อย่าเพิ่งเซ่ ! ถึงฉันจะพอสู้คนเป็นบ้างแต่ก็ใช่ว่าจะสุ้ได้เยอะขนาดนั้นนะ ! ! ! แต่จะหนีไปก็ไม่ได้ หันไปทางไหนก็โดนล้อมไว้หมดแล้ว มีแต่ต้องสู้อย่างเดียวซินะ เอาก็เอาว่ะ !
‘ย๊ากกกกกกกกกกกกกก ก ! ! !’
เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ ผลออกมาเป็นยังไงอย่างนั้นหรอ...ฝ่ายผมชนะ สองต่อยี่สิบ จะบอกว่าฝ่ายผมก็คงจะไม่ได้ แล้วจะบอกว่าผมจัดการทั้งหมดก็ไม่ใช่ ผมก็แค่จัดการพวกตัวกระจ๊อกทั้งหลายที่พยายามจะเข้ามาลวนลามผมน่ะซิ ! มันเป็นบ้ากันไปแล้วหรือไงเนี่ย ส่วนที่เป็นตัวใหญ่ ๆ ที่ใช้กำลัง เด็กคนนั้นก็กินเรียบ อาวุธประจำตัว น่ากลัวใช่ย่อย เป็นทอนฟาสีเงินเงาวับ โดนเข้าไปก็ไม่รู้ว่าจะต้องนอนโรงพยาบาลไม่รู้กี่เดือนกัน
ถ้าจะพูดว่าเป็นผู้มีอิทธิพลก็ไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไร แล้วตอนนี้ผมกำลังจะไปหาคน ๆ นั้น ด้วยสัญญาอะไรบางอย่าง ผมไม่ตอบรับก็คงไม่ได้ใช่ไหมล่ะ เพราะความจริงเขาก็ไม่เคยคิดจะช่วยใครหรอก มันเป็นสิ่งที่ผมแปลกใจมากเมื่อเห็นเขามาช่วยผม ถึงยังไงก็เถอะ ผมก็ต้องไปหาเขาด้วยใบหน้าที่ซีด หัวใจที่ตุ่ม ๆ ต่อม ๆ และ ด้วยความหวาดกลัวอยู่ดี
ผมเดินมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่งมันเป็นห้องชั้นบนสุดของตึกเรียน ที่มีถึงสิบห้าชั้น ! ! ! ผมก็ไม่เข้าใจว่าจะสร้างอะไรสูงนักน่า แถมให้เด็กเดินขึ้นเดินลงอย่างเดียวห้ามใช้ลิฟต์ มันคือนรกชัด ๆ ชั้นนี้ความจริงก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่วังเวงผิดปกติ เงียบผิดปกติ ไม่มีคนผิดปกติ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมก้าวเท้ามาที่ชั้นนี้ผิดปกติทั้งสิ้น ! ! !
เมื่อผมเปิดเข้าไปก็พบห้องเรียนก็ไม่ใช่ห้องประชุมก็ไม่เชิง ห้องรับแขกก็มีแนวโน้มว่าจะใช่อีก ! นี่มันห้องอะไรกันแน่เนี่ย ! ! ผมไม่เคยเจอห้องลักษณะนี้ในโรงเรียนมาก่อนเลยแม้แต่ห้องเดียว ห้องผ.อ.ยังไม่เป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำ เมื่อเดินเข้ามาเรื่อยๆผมก็เริ่มสำรวจ ภายในห้องมีโซฟาเรียบๆชุดหนึ่งอยู่ด้านหน้า ถัดไปก็มีโต๊ะทำงานตั้งอยู่กลางห้อง ด้านซ้ายมีโต๊ะเรียนประมาณ 30 ชุดเห็นจะได้ ส่วนด้านขวาเป็นเคาเตอร์เรียงยาว มีเครื่องดื่มนานาชนิดวางเรียงกัน มันเป็นห้องที่กว้างมาก ! อะไรกันทำไมถึงมีห้องแบบนี้อยู่ในที่แบบนี้ได้ ! ! !
รู้สึกว่าการอยู่โรงเรียนนี้มาหกปีของผมจะศูนย์เปล่าเสียแล้ว...
“มาแล้วหรอ”
“จะ..โจ คยูฮยอน! ! !” ตายล่ะหว่า ผมจะสู้หน้าเขาได้ยังไงล่ะเนี่ย ไม่กล้าจ้องหน้าตรง ๆ เสียด้วยซิ
“ทำไมต้องตกใจถึงขนาดนั้น ผมหน้ากลัวมากเลยหรอ” เอ๋? ผมแอบเห็นดวงตาของเขาดูเศร้าลงด้วยล่ะ แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นดวงตาที่ดูหยิง ๆ เหมือนเดิม
“เปล่าหรอก ก็แค่ตกใจที่นายมาเงียบ ๆ เท่านั้นเอง... แล้ว.. เอ่อ.. สัญญาที่ว่านั่นล่ะ นายจะให้ฉันทำอะไร”
“ก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ให้มาเป็นคนใช้ผม”
“อ่อ คนใช้...ห๊า ! ! !” ผมเบิกตากว้างขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาคนนั้นพูดออกมา ให้ผมเป็นคนใช้เขาเนี่ยนะ เอ่อ..ไม่มีใครกล้ามาทำเรื่องแบบนี้แล้วหรือไงเขาถึงมาให้ผมทำงานนี้เนี่ย
“ผมว่ามันไม่น่าจะยากสำหรับคนอย่างพี่หรอก พี่น่ะทำได้แน่นอน” คยูฮยอนพูดด้วยความมั่นใจที่เต็มเปี่ยมหวังจะให้คนที่ฟังอยู่นั้นเข้าใจและยอมตกลง คนอย่างโจ คยูฮยอนจะยอมให้คนมาใช้น่ะไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ แล้วก็คงไม่มีใครมากล้าใช้ให้คนอย่างเขาทำอะไรที่ตัวเองสั่งหรอก
“อย่างฉันเนี่ยนะ ? เป็นไปไม่ได้หรอก นายก็มีคนให้ใช้ออกจะเยอะแยะไม่ใช่หรอ”
“คนอื่นกับพี่ไม่เหมือนกัน ผมให้พี่มาใช้ผมไม่ใช่ผมใช้พี่ ! ! !”
“ก็ใช่ไงใช้นาย... ห๊า ! นายว่ายังไงนะเมื่อกี้ พูดใหม่อีกทีซิ !” บ้าไปแล้ว ใครจะไปกล้าใช้นายกัน น่ากลัวจะตายไป นอกจากไม่ได้มีอิทธิพลเฉพาะกำลังเท่านั้นนะ ยังมีอิทธิพลทางด้านหน้าตาอีกด้วย ! สาวที่ไหนเห็นเป็นต้องหลง ขนาดโรงเรียนชายล้วนอย่างเรา... คิดว่าผมจะได้อยู่อย่างปกติสุขในปีสุดท้ายได้อย่างนั้นหรอ ! ! !
“ก็อย่างที่พูด พี่จะใช้ผมยังไงก็ได้ นี่คือคำสัญญาของเรา”
“นายพูดเล่นฉันรู้” ต้องใช่แน่ ๆ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก จะเป็นไปได้ยังไงกันมันเป็นเรื่องตลกที่พระเจ้าแกล้งผมเล่นใช่ไหม...
“คนอย่างผมเคยล้อเล่นด้วยหรอ”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น สัญญาของเราจะเริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” ไม่ว่าเปล่าสองมือก็พยายามลากอีกคนออกจากห้อง เดินตรงดิ่งไปตามทางเดินจนเจอลิฟต์สีเขียวสดอยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวกดลงไปบนปุ่มที่เป็นลูกศรชี้ลง สักพักลิฟต์ก็เปิดออก ทั้งสองเดินเข้าไปในลิฟต์ นิ้วเรียวของคนตัวสูงก็กดปุ่มปิดและเลือกหมายเลขชั้น...
ความคิดเห็น