คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : :: Chapter seven ::
.
Sungmin Say :
ผมรู้สึกไม่ดีซักเท่าไหร่กับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นกับรยอวุค ตลอดเวลาที่อยู่ในบาร์ของพี่ฮีชอล ผมคอยเฝ้าสังเกตปฏิกิริยา ของคยูฮยอนและเยซองตลอดเวลา ตอนที่รยอวุคทักทำไมผมจะไม่รู้สึกแปลก ๆ เกี่ยวกับสองคนนั้นล่ะ ผมก็แค่ทำเป็นไม่สนใจแล้วค่อยเข้นเอาจากคยูฮยอนทีหลัง ผมรู้ว่าจะบังคับให้ไอเด็กเจ้าเล่ห์นั่นยอมพูดความจริงนั้นมันยาก แต่มันก็เป็นเรื่องที่น่าลองไม่ใช่เหรอ…
แต่ใครจะไปนึกล่ะว่าเจ้าตัวจะยอมเปิดเผยง่ายดายขนาดนั้น ! สายตาตอนที่เจ้านั้นพูดถึงรยอวุคมันดูอ่อนโยนมาก มากเกินไปเสียจนผมหมั่นไส้ ใคร ๆ ก็คงจะไม่เคยเห็นแนวนี้ของคยูฮยอนเลยซินะ ผมควรจะประกาศให้ชาวโลกรู้หรือเปล่า ว่าโจว คยูฮยอน ไม่ได้เย็นชาอย่างที่ใครคิดกัน
แต่แล้วอยู่ ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำลายความคิดทั้งหมดเกี่ยวกับคยูฮยอนจนหมดสิ้น เขาหันไปไปหยิบโทรศัพท์ เบอร์ไม่คุ้นเอาเสียเลย ใครโทรมาได้ดึกดื่นขนานนี้นะ ..
..น้ำเสียงใส ๆ กรอกไปตามสาย
“สวัสดีครับ”
“ลีซองมินใช่ไหม ไม่ต้องตกใจล่ะแล้วก็ไม่ต้องสงสัยด้วยว่าฉันเป็นใคร ฉันรู้ว่านายชอบคยูฮยอนแล้วก็แอบอิจฉาเพื่อนนายใช่ไหมล่ะ”
“นายเป็นใครกัน”
“ก็บอกแล้วไง นายไม่จำเป็นต้องรู้จักฉัน..” ดูเหมือนอีกฝ่ายจะฉลาดพอที่จะไม่บอกชื่อเสียงเรียงนามให้เขาได้รับรู้..
..และเขาก็ฉลาดพอที่จะยอมเล่นไปตามเกมส์เพื่อล้วงความลับของอีกฝ่าย
“งั้น..นายต้องการอะไรจากฉัน”
“ฉันรู้ว่านายน่ะ ไม่ได้มองเพื่อนของนายเป็นคนสำคัญหรอก ก็แค่เอามาเป็นอะไรซักอย่าง เอ้ะ..เขาเรียกว่าอะไรกันนะ หึหึ”
“ฉันถามว่านายต้องการอะไรจากฉัน” เสียปริศนาได้แต่หัวเราะร่าที่ทำให้อีกฝ่ายฉุนได้ ลีซองมิน นายต้องใจเย็น ๆ ไว้ อย่าเดินไปตามเกมส์ของมัน ใจของนาย นายเป็นคนรู้ดีที่สุด..
“ก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากมายหรอก ก็แค่อยากช่วย..” ปลายสายเงียบไป บนใบหน้าหวานมีแต่ความสงสัย คนอย่างเขาเนี่ยนะจะต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่น อย่ามาไร้สาระหน่อยเลยน่า..
“ช่วย ?”
“ช่วยให้นายได้คยูฮยอนมาเป็นของนายไง ใจจริงนายอยากได้คยูฮยอนมาใจจะขาดไม่ใช่หรือ” เหมือนมีอะไรมาปักอยู่กลางหลัง เขารู้สึกอึดอัด เหงื่อเม็ดใสผุดขึ้นตามหน้าผากจนเขาต้องปาดมันทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ รู้สึกแย่ดีชะมัด เหมือนเขาถูกรู้ทัน แต่ในเมื่อเขาตัดใจแล้วนิ แล้วเขาก็รู้ด้วยว่าเจ้าเด็กนั้นไม่สนใจเขาแน่ แต่อีกใจเขาก็ต้องการคยูฮยอนมาเป็นของเขา
“เงียบไปเลย คงพูดแทงใจซินะ ฮ่า ๆ”
“หุบปากไปซะ ! อย่ามาไร้สาระ ฉันเลิกสนใจไอเด็กบ้านั้นไปแล้ว จำไว้ว่าอย่าโทรมาอีก”
“ใจเย็นซิ อาการอิจฉาของนายมันออกมาให้เห็นแล้วนะ หึงหรือไงกัน” และเป็นอีกครั้งที่เขาถูกดูออก นี่เขาแสดงอาการไปมากมายเลยหรอก ลีซองมินคนเดิมไปไหนนะ เขาต้องสงบไว้ซิ
ได้ในเมื่อนายต้องการที่จะให้ฉันตกหลุมของนาย ฉันก็จะแกล้งโง่ แล้วก็จะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่จะชนะในเกมส์นี้ !
“บอกสิ่งที่นายต้องการมาซะ ก่อนที่ฉันจะหมดอารมณ์ไปมากกว่านี้”
“ฉันก็แค่อยากให้นายกันเพื่อนของนายให้ออกห่างจากคยูฮยอน หลอกล่อเพื่อนของนายให้ออกมาเจอฉันที่โกดังร้างริมชานเมือง ตอนหกโมงเย็นแค่นี้ง่าย ๆ ใช้ความเชื่อใจที่เพื่อนนายมีให้ก็แค่นั้น”
“แล้วถ้าเกิดฉันไม่ทำตามที่นายบอกล่ะ”
“ฉันรู้ ว่าคนอย่างลีซองมินฉลาดพอที่จะไม่ทำเรื่องโง่ ๆ โดยการปล่อยโอกาสให้หลุดลอยออกไปหรอก จริงไหม นายอาจจะได้แก้แค้นคยูฮยอนที่ทำให้นายเสียหน้าตั้งหลายครั้ง แถมนายยังจะได้คยูฮยอนมาเป็นของตัวเองด้วยนะ”
“แต่นายก็น่าจะรู้นิว่าฉันไม่โง่พอที่จะขายเพื่อนเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว”
“แต่ฉันคิดว่าใจนายไม่ได้บอกแบบนั้นนะ ลองถามใจตัวเองซ้ำ ๆ ซิ ว่านายต้องการเพื่อน หรือ ผู้ชายกันแน่”
“อย่ามาทำเป็นสู่รู้เรื่องของคนอื่น ! ถ้าคิดว่าว่างมากก็ไปหาอะไรที่มันมีสาระทำเถอะไอโรคจิต !” ไม่เขาต้องปกป้องเพื่อน เพื่อนเพียงคนเดียว เพื่อนที่ไว้ใจเขา เขาทำมันไม่ลงจริง ๆ …
“ที่ฉันมาพูดกับนายเนี่ย อย่านึกว่าฉันมีความอดทนมากพอจะได้ไหม ความอดทนของนายมีขีดจำกัด แล้วทำไมของฉันจะไม่มี ฉันยื่นข้อเสนอสุดคุ้มให้นาย นายก็โง่ไม่คว้ามันไว้ หึ แล้วก็อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน”
“เดี๋ยว ฉันขอเวลานาย 7 วัน”
“ 2 วัน”
“ 5 วัน”
“ 3 วัน ฉันให้เวลานายสามวันในการตัดสินใจ คิดได้เมื่อไหร่ติดต่อฉันที่เบอร์นี้ได้ทุกเวลา คิดให้ดีดี อย่าเลือกที่สามัญสำนึก ให้เลือกที่ใจของนาย ฉันหวังว่าจะได้คำตอบที่ดีจากปากของนาย” สายตัดไปแล้ว … บ้าชิบ ! เรื่องพวกนี้มันมาเร็วเหลือเกิน เร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทัน มันเป็นบ้าอะไรกัน ทำไมต้องมาเล่นอะไรบ้า ๆ กับหัวใจของเข้าด้วย ! หมอนั้นมันรู้เรื่องของเขาได้ยังไง…ระหว่างเพื่อนกับหัวใจเขาควรจะเลือกอะไร คำถามมากมายเต็มไปหมด ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงข้อความเข้า เขาเปิดฟาพับขึ้นมาเพื่ออ่านมัน …
ติ๊ด . . .
‘เรื่องนี้อย่าบอกให้ใครรู้แม้แต่คนเดียว หวังว่านายคงจะเขาใจกับสิ่งที่ฉันพูดไปทั้งหมด’
เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งไปเต็มแรง เครื่องมือสื่อสารสีชมพูอ่อนแตกกระจาย ตอนนี้หัวเขาตื้อไปหมด น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าไหลลลงมาไม่ขาดสาย เขาควรจะเลือกอะไรดีนะ จะเป็นลีซองมินเพื่อนที่แสนดี หรือ ลีซองมินคนที่ทรยศหักหลังเพื่อนเพียงเพื่อผู้ชายคนเดียว…
สุดท้ายคำตอบจะออกมาเป็นอย่างไร หวังว่าวันพรุ่งนี้…คำตอบที่ออกมามันจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับตัวเขา…
เอ๋…ทำไมวันนี้ซองมินมาสายจังเลยแหะ ปกติไม่เคยมาสายขนาดนี้นิ …ผมหันไปมองนาฬิกาติดผนังหน้าห้อง บ่งบอกเวลาเกือบจะแปดโมงแล้ว แต่ซองมินก็ยังไม่มา แปลกจัง หรือว่าไม่สบาย ? ไม่น่าซองมินแข็งแรงจะตาย หรือว่าเป็นอะไรไป โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย ซองมินไม่เคยจะเป็นแบบนี้เลยจริง ๆ น้า
อาจจะมาเรียนคาบบ่ายก็ได้…
จนแล้วจนรอดวันนี้ทั้งวันผมก็ไม่เห็นซองมินจะมีแต่ไอเด็กบ้าน่ารำคาญที่คอยตามผมนนั้นแหล่ะ…
“โจวคยูฮยอน ! วัน ๆ นายกะจะไม่ทำอะไรเลยใช่ไหม เอาแต่เดินตามฉันเนี่ย !” ผมแว้ดเข้าให้ แต่หน้าไอเด็กนี่ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย ได้แต่จ้องผมแล้วก็เดินตาม เป็นอย่างนี้ได้ทั้งวัน ผมชักจะหงุดหงิดแล้วนะ !
“ก็ผมเป็นคนใช้ของพี่นี่น่า ผมก็ต้องเดินตามพี่ซิ เวลาที่พี่ต้องการอะไรจะได้ไม่ต้องเสียงเวลาตามหา”
“แต่ฉันไม่ต้องการ นายเข้าใจคำว่าไม่ต้องการไหม” ผมกดเสียงให้ต่ำลง คนยิ่งไม่สบายใจที่เพื่อนหายไปอยู่ นี่ยังต้องมาต่อปากต่อคำกับเจ้าบ้าคยูด้วย เฮ้อ…ชีวิตของคิม รยอวุค คนนี้มันช่างวุ่นวายดีแท้
“พี่รยอวุคเป็นอะไร บอกผมมาซิครับ”
“นายไม่สังเกตบ้างเลยหรือไงว่าซองมินไม่ได้ได้มาโรงเรียนวันนี้น่ะ !”
“นั้นซินะครับ งั้นวันนี้เราไปหาเขาที่บ้านกันไหม ?”
“แน่นอนว่าฉันต้องไปอยู่แล้ว”
“พี่ซองมินไม่เป็นอะไรหรอกครับ เขาอาจจะป่วย”
“งั้นฉันก็ต้องรีบไป ไปกันเถอะ !” พูดจบก็จัดการดึงข้อมืออีกคนฉุดกระชากลากถูไปตามแรง คยูฮยอนได้แต่อึ้ง แต่ก็ได้แต่เดินไปตามแรงฉุดเงียบ ๆ ทำไมพี่รยอวุคถึงทำให้ผมตกใจได้ตลอดเวลาเลยนะตัวก็แค่นี้แท้ ๆ แรงเยอะจริง ๆ
“นี่ตัวก็ไม่ใช่เบา ๆ นะ ! เดินให้มันไว ๆ หน่อยซิ”
“เดี๋ยวผมจะไปเอารถมา รออยู่ตรงนี้ก่อน”
“ห้ะ อะไรนะ ?”
“ผมจะไปเอารถ เราจะได้ไปซื้อของเยี่ยมพี่ซองมินด้วย”
“อื้อ” เด็กอายุเท่านี้ขับรถไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่กลัวโดนจับเข้าซังเตหรือไง บัตรน่ะมีหรือยังเนี่ยเจ้าเด็กบ้า !
ในขณะที่ผมกำลังรอรถที่คยูฮยอนไปเอา อยู่ ๆ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาหาผม ท่าทางไม่น่าไว้วางใจเลยจริง ๆ ชีวิตนี้คงหาคำว่าสงบสุขไม่เจอแล้วล่ะครับ . . .
“นี่ยัยเตี้ยแกกล้ามากนักนะควงทั้งพี่เยซองทั้งคยูฮยอน เยอะไปนะยะหล่อนน่ะ !” โอ้ยยย ยัยกระเทยสังเคราะห์ที่ยังสังเคราะห์แสงไม่เสร็จเดินตรงมาหาผม กล้ามากนักนะที่มาว่าผมเตี้ย เตี้ยแล้วไงว่ะ !
“จะไปไหนก็รีบไปก่อนที่ฉันจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้”
“ปากดีจังนะ แกมีดีตรงไหนเนี่ยเตี้ยแล้วยังไม่สวย ไม่ใช่สเป็กของคยูเลยอ้ะ” กระเทยสังเคราะห์หมายเลขสองพูดขึ้น แถมยังเอานิ้วทั้งดันทั้งผลักทั้งจิ้มหัวเขา โอ้ย ! คำก็เตี้ยสองคำก็เตี้ย จะด่าปมด้อยกันไปถึงไหนว่ะ !
“ใช่ ๆ เสป็กของคยูนะต้องอย่างฉันซิ สวย ๆ เริศ ๆ นังเตี้ยไม่รู้จักโตอย่างแกหลุดมาได้ยังไง” กระเทยสังเคราะห์หมายเลขสามพูดขึ้น ปากก็พร่ำด่าไปเรื่อย ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าชะตาตัวเองกำลังจะขาด
“พี่เยซองก็อีกคน เพิ่งเข้ามาแท้ ๆ ไม่รู้ไปหลงนังนี่ได้ยังไง ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ” นังกระเทยสังเคราะห์พวกนี้คงไม่อยากมีชีวิตไว้ล่อผู้ชายแล้วใช่ไหมถึงมาหาเรื่องคนอย่างคิม รยอวุคเนี่ย ได้เลยเดี๋ยวจะจัดให้อย่างดีเลย !!!!
“ขอโทษเถอะถึงฉันจะเตี้ยแต่ก็เตะปากพวกแกถึงล่ะว่ะ !!” ไม่ว่าเปล่าก็กระโดดถีบหน้ากระเทยสังเคราะห์หมายเลขหนึ่งทันทีอย่างไม่ต้องรีรอ ต่อด้วยต่อยหน้ากระเทยหมายเลขสองและสามตามลำดับอย่างเท่าเทียมกัน. . .
“โอ้ย อย่าทำอะไรหน้าฉันเลยนะ”
“ปล่อยพวกเราไปเถอะ โอ้ยยยยย”
“โอ้ยยยย”
“พวกแกมันก็ดีแต่ปากแหล่ะว่ะ ! มีดีอยู่แค่นั้นยังจะมาอวดนั้นนี่ ฉันเตือนพวกแกแล้วใช่ไหมว่าให้พวกแก แก แล้วก็แกรีบไปไสหัวไปก่อนที่ความอดทนฉันจะหมด คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ แล้วทีนี้ก็มาขอไว้ชีวิตอย่าหวังว่าจะกลับไปในสภาพปกติเลย !!” ผมกำลังจะง้างมือต่อยซ้ำแต่ก็ต้องชะงัก ผมหันไปทันทีพร้อมกับกระชากขอมือตัวเองกลับมา ก็ได้เจอกับผู้ชายที่มากับรอยยิ้ม…
“เยซอง !”
“ไม่เอาน่า อย่าให้มือเล็กนี้ต้องเจ็บเพราะไปต่อยพวกสิ่งไร้ค่าหาสาระไม่ได้ซิ” ไม่ว่าเปล่า ดึงมือเล็ก ๆ ที่ว่าออกมาเป่า พร้อมกับจุมพิตเบา ๆ
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!”
“นายทำบ้าอะไร !” ผมชักมือกลับ หน้าที่ร้อนเพราะความโกรธก็ไม่ใช่อีกต่อไป ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าคนเยอะแยะล่ะ !
“ก็แค่…อยากให้เจ้าหญิงหายเจ็บเร็วๆ...” เสียงกริ๊ดของเหล่ากระเทยสังเคราะห์ดังขึ้นอีกครั้ง โอ้ยยยยยยย อีพวกนี้นิ น่ารำคาญจริง ๆ ผมงงกับการกระทำของเยซอง เขาได้แต่ยิ้มแล้วก็ยิ้ม แต่สติผมก็ต้องกลับมาเพราะเสียงแตรรถที่น่าหนวกหูยิ่งกว่า
“พี่รยอวุคครับ ผมมารับแล้ว…”
========================================
ความจริงตอนนี้เสร็จตอนตีห้าเกือบจะหกโมงค่ะ
ที่ยังไม่เอาลงเดี๋ยวนั้นเพราะอันตรายจากผปค.มากกกกกกกกกกกกกกกก = =;;
พอนอนก็ได้นอนแค่ชั่งโมงเดียว ใจเต้นตึกตักอยากจะลงฟิคแย่แล้ว -0-;;;
เลยมาลงอย่างรวดเร็ว อ่ะคึอ่ะคึ -,,,,,,,-
ตอนนี้สงสารน้องมินเนอะ โดนกดดันซะเหลือเกิน ต่อไปมินจะเลือกทางไหน ก็ต้องรอดูวันพรุ่งนี้อย่างที่มินบอก #ห้ะ!?
ส่วนเคย์อาร์วายนั้น เหมือนจะเกิดเรื่องสงครามประสาทย่อมๆในตอนต่อไป (?)
แต่รยอโดนล้อปมด้อยจังเนอะ เผ่นดีกว่า ฮ่าๆ ขอบคุณนะครับ ^^
ความคิดเห็น