คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : :: Chapter six ::
“คยูฮยอนนายรู้จักเยซองใช่ไหม” ซองมินเอ่ยถามขึ้นหลังจากเงียบมานาน ทำไมเขาจะมองไม่ออกว่าสองคนนี้มีลับลมคมในอะไรกัน
“พี่ซองมินหมายความว่าอะไร”
“อย่ามาทำตีหน้าซื่อหน่อยเลย ถึงแม้บางเรื่องที่ฉันตามเล่ห์ของนายไม่ทัน แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ได้โง่ที่จะมองความสัมพันธ์ชวนอึดอัดของพวกนายสองคนไม่ออกน่ะ”
“พี่ฉลาดเกินไปจริง ๆ” คยูฮยอนได้แต่ถอนหายใจ ในเมื่อดูออกกันถึงขนาดนี้ จะปิดต่อไปก็ไม่ได้ ยังไงซักวันคนฉลาด ๆ อย่างซองมินก็ต้องดูออกไม่ช้าก็เร็วอยู่แล้ว
“ผมกับเยซองเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน มันเป็นพวกขี้อิจฉาเข้าขั้นบ้า ไม่แปลกใจหรอกว่ามันได้มาจากใครมา หึ”
“ลูกพี่ลูกน้อง แล้วทำไมถึงเกลียดกันปานจะฆ่ากันตายอย่างนั้นล่ะ”
“ครอบครัวมันทำให้พ่อกับแม่ผมต้องจากโลกนี้ไป แล้วพ่อของมันยังยักยอกทรัพย์สินของบริษัทพ่อผมไปเป็นของพวกมัน..” เขาเอ่ยด้วยความโกรธแค้น สิ่งที่ครอบครัวของเยซอทำไว้กับเขานั้นมันมากมายนัก ทำไมเขาจะไม่อยากแก้แค้นล่ะ แน่นอนว่าต้องอยากแน่ แต่ผมยังทำไม่ได้ก็แค่นั้น…
“แล้วทำไมถึง..”
“มันจ้องจะแย้งทุกอย่างที่เป็นของผมไป”
“นายหมายถึง รยอวุค ?”
“ใช่ ผมรู้ว่าถ้าผมเริ่มแสดงตัวว่าชอบพี่รยอวุค พี่เขาก็จะเป็นอันตรายไปด้วย..แต่ผมก็ไม่อยากปิดความรู้สึกของผมอีกแล้ว”
“เฮ้อ..ฉันเคยชอบนายนะคยูฮยอน และก็ยังชอบอยู่ แต่มันไม่ใช่ฐานะคนรักกันแล้วล่ะนายไม่ต้องห่วง ฉันก็แค่อยากจะบอกว่า นายต้องดูแลรยอวุคให้ดีที่สุด เพราะนั้นคือเพื่อนคนสำคัญของฉัน หากนายทำให้รยอวุคเกิดอันตราย ฉันจะทำให้หัวนายหลุดออกจากบ่าแน่ ถึงนายจะมีอิทธิพลมากมายแค่ไหน อย่าคิดว่าฉันจะกลัวจนไม่กล้าทำอะไรนาย เพราะฉันทำจริงแน่”
“ผมจะดูแลพี่รยอวุคอย่างดีที่สุด”
“ขอบคุณที่มาส่งนะ อย่าลืมที่พูดไว้ล่ะ” หลังจากที่พี่ซองมินลงจากรถไป ผมก็ขับกลับมาตามทางที่คุ้นเคย บรรยากาศเงียบ ๆ ทำให้นึกถึงเรื่องเก่า ๆ เรื่องที่เด็กแปดขวบไม่สมควรที่จะได้รับรู้
‘ว่าไงนะคุณท่านประสบอุบัติเหตุอย่างนั้นเหรอ ! จะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไงก็ในเมื่อ.’ เสียงดังเอะอะโวยวายดังลั่น เด็กน้อยในชุดนอนสีเขียวอ่อนสะลืมสะลือตื่นขึ้นมา มันเกิดอะไรขึ้นนะ…เขาได้แต่คิดในใจ พลางเดินลงบันไดมาตามทาง
‘น้าซูมานฮะ เกิดอะไรขึ้นหรอ ทำไมเสียงดังจังเลย’
‘คุณหนูลงมาทำไมกันครับ’ ซูมารได้แต่วิ่งกระหืดกระหอบมาหาคนที่เขาเรียกว่าคุณหนู เสียงหอบหายใจดังขึ้นถี่ ๆ บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
‘ไม่มีอะหรอกครับ ขอโทษที่ทำให้คุณหนูตื่นนะครับ’
‘แต่ผมได้ยินนะฮะ บอกมาเถอะนะ’
‘เออ..’
‘นะฮะ’ เด็กน้อยได้แต่รบเร้าให้อีกฝ่ายบอก ถึงจะรู้สึกไม่ดี แต่เขาก็อยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่กับบ้านที่เคยสงบสุขหลังนี้
‘คุณท่าน…ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตแล้วครับ คุณหนู !’ เมื่อรู้ความจริงจากปาก ร่างกายน้อย ๆ ได้แต่สั่นทึ้ม น้ำตาเม็ดน้อยร่วงลงมา เขารู้สึกถึงความร้อนรอบดวงตาดวงน้อย มันจะเป็นไปได้ยังไง น้าซูมานต้องโกหกให้เขาตกใจแน่ ๆ มันต้องเป็นเรื่องโกหกซิ !
‘มันไม่จริงใช่ไหมฮะ ฮึก..’
‘คุณหนู…’
หลังจากนั้นผมก็ช็อคพูดไม่ได้มาหลายเดือน..ไม่นานบริษัทของพ่อก็กลายเป็นของลุงยองมินพ่อของเยซอง..ผมทำอะไรไม่ได้เลย....
ในระหว่างที่ผมรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลด้วยสภาพที่หดหู่จนไม่สามารถทำอะไรได้ อยู่ ๆ ก็มีเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักวิ่งเข้ามา สภาพเหมือนโดนรุม ผ้าพันแผลพวกนั้นก็คงจะบ่งบอกถึงอาการเหล่านั้นได้ ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจสภาพตัวเองเลยซักนิด เขาน่าจะอายุเท่า ๆ ผมนะแต่ทำไมสภาพถึงได้แย่ขนาดนั้นล่ะ ผมได้แต่มองอึ้ง ๆ
‘นี่ ๆ นายพูดไม่ได้หรอ นายเคยพูดได้นิ ทำไมกันล่ะ’ แววตาช่างสงสัยคู่นั้นสะกดให้ผมนิ่ง ผมได้แต่จ้อง..
‘นี่ ๆ คุณน้าพยาบาลเล่าให้ฉันฟังว่ามีวิธีรักษานะ แต่นายไม่สนใจเลย นายไม่อยากกลับมาพูดได้แบบเดิมหรอ’
‘นายคงโกรธซินะที่ฉันพูดมากไป ขอโทษนะ’ หน้าของเขาสลดลงไปเล็กน้อยด้วยล่ะ แล้วเขาก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม มันช่างสดใสเหลือเกิน ผมส่ายหัวกลับไปเป็นเชิงบอกว่าไม่ได้โกรธ เขาหัวเราะคิกคักได้ซักพักก็มีพยาบาลเดินเขามาลากคน ๆ นั้นออกไป
‘รยองกูจ้ะ อย่าซนซิมาป่วนน้องเขาได้ยังไง หื้ม’
‘ผมเปล่าป่วนนะ ผมอยากช่วยตังหาก ผมจะมาหาเขาทุกวันเลย ผมอยากให้เขากลับมาพูดได้ พูดไม่ได้มันน่าสงสารออกนะฮะ’
‘เป็นเด็กดีจังเลยนะจ้ะ แต่รยองกูต้องรักษาตัวเอง แล้วต้องพักผ่อนมาก ๆ ด้วยนะ’
‘ไม่เอาผมนอนจนเบื่อแล้ว ไม่เอานะ’
‘ระ – ยอง - กู’ อยู่ ๆ ก็มีเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยขึ้นมาจนทำให้ผมกับเขาคนนั้นต้องหันไปมอง
‘พี่ฮีชอล !’
‘ไอเด็กป่วนนนนนน น แกกลับไปนอนเดี๋ยวนี้นะ ! มีเรื่องชกต่อยกับชาวบ้านเขาจนเจ็บปางจะตายแล้วยังมีหน้ามาป่วนคนอื่นอีกเรอะ !!’
‘ทำไมทุกคนต้องว่าผมป่วนด้วยอ่ะ ! ผมเปล่าซักหน่อยนะ !’ แล้วบทสนทนาระหว่างพี่น้องก็เงียบหายไปพร้อมกับเสียงเล็ก ๆ นั่นเอ่ยขึ้น
‘แล้วพรุ่งนี้ฉันจะกลับมาหานะ !’ เขาออกไปแล้ว ความเงียบกลับเข้ามาปกคลุมห้องอีกครั้ง เขาบอกว่าจะมาอีกพรุ่งนี้นิเนอะ ผมจะรอเขากลับมาแล้วกัน
เช้าวันต่อมา..ผมก็เห็นเขายืนหน้าสล่อนยิ้มแป้น เขามาจริง ๆ ผมดีใจมาก หลังจากนั้นผมก็ได้รู้จักชื่อเขา และรู้ว่าเป็นพี่ผมปีเดียว คิม รยอวุคงั้นหรอ อ่า..ผมไม่รู้จะขอบคุณเขายังไง เขาพยามชวนผมคุย ช่วยเหลือผมในเรื่องต่าง ๆ จนผมเริ่มจะพูดได้แล้ว แต่เขาก็ต้องจากไปเพราะเขาหายดีแล้ว….
‘คยูฮยอนฉันต้องไปแล้วนะ รักษาตัวเองด้วยล่ะ ! คิก..ซักวันเราคงจะได้เจอกันอีกนะ วันนั้นฉันจะต้องเห็นนายพูดได้แล้วก็ยิ้มอย่างร่าเริงล่ะ บายยยยยย’
เขาไปแล้ว..แต่ไม่นานผมก็ออกจากโรงพยาบาล ผมกลับมาพูดได้เป็นปกติ และเริ่มเปลี่ยนตัวเอง มันไม่ได้เปลี่ยนไปในทางที่ดีนักหรอก ก็อย่างที่เห็นเหมือนในปัจจุบันนั้นแหล่ะ เริ่มจากสร้างอิทธิพลจนขยายเป็นวงกว้าง ไม่มีอีกแล้วโจว คยูฮยอน คนที่อ่อนแอคนเดิม…
ผมไม่อยากจะเรื้อเรื่องราวเก่า ๆ กลับมาคิดซักเท่าไหร่ เรื่องราวต่อจากนี้ต่างหากล่ะที่ผมต้องเจอในอนาคต มันเป็นเรื่องที่ทำให้ผมหนักใจและเหนื่อยจนไม่อยากจะลุกแน่..แต่มีอยู่สิ่งเดียวเท่านั้นที่ผมต้องปกป้องให้ได้…พี่รยอวุค…
==========================================
ลงฟิคตอนตีสามกว่าๆนี่ได้อารมณ์แท้น้อ = =;
บทนี้จะเป็นการเล่าอดีตว่าเจอกันได้ยังไง คึคึ
รยอนี่ป่วนแต่เด็กเลยเนอะเจ็บตัวซะขนาดนั้น = =...
มันเพิ่งจะเริ่มเองนะ เหมือนไรเตอร์จะค่อย ๆ หลุดเฉยยังไงก็ไม่รู้ แย๊กกกกกกกกกกก !
ขอให้สนุกกันนะครึบ ฝากด้วยน้าาา ขอบคุณที่ยังติดตามนะครับ ><
ความคิดเห็น