คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: Chapter two ::
.
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องคยูฮยอนก็เปิดประตูให้พร้อมก้มหัวเล็กน้อยให้รยอวุค สร้างความตกใจและแปลกประหลาดใจให้กับเพื่อนๆในห้องเป็นอย่างมาก ความจริงเขาก็ไม่ใช่คนมีเพื่อนมาก ยิ่งเจ้าเด็กนั้นมาทำแบบนี้ด้วยแล้วผมจะเหลือใครเป็นเพื่อนกันล่ะ แต่ว่าผมมีเพื่อนสุดน่ารักคนหนึ่ง คนนี้ล่ะที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา แต่เท่าที่ผมรู้ เขาชอบคยูฮยอนนี่น่า ! ! ! ผมลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงกันเนี่ย !
“รยอวุคนายมาแล้วหรอ ฉันรอนายตั้งนานแหน่ะ นั้นคยูฮยอนนี่น่า” เสียงใส ๆ ที่ติดดูจะร่าเริงเอ่ยทักขึ้น เขาคนนั้นคือ ลี ซองมิน เพื่อนที่ผมรักมากที่สุด เป็นเพื่อนคนเดียวในโรงเรียนนี้ของผม และเพื่อนผมคนนี้แหล่ะที่แอบชอบคยูฮยอน
“สวัสดีครับ ผมโจ คยูฮยอน ต่อไปนี้ผมจะมาเป็นคนใช้ของพี่รยอวุค ถ้าใครมายุ่งวุ่นวายแม้แต่นิดเดียว อย่าหวังว่าจะรอดกลับไปนะครับ” ก่อนจะจากไปยังส่งรอยยิ้มพิฆาตมาให้อีก นี่นายจะทำให้ฉันได้ตายทั้งเป็นใช่ไหม ! ซองมินจ๋าอย่าเข้าใจฉันผิดนะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับไอเด็กนี่จริง ๆ พระเจ้าช่วยลูกด้วย !
“รยอวุค คยูฮยอนมากับนายได้ยังไงแถมยังมาพูดแบบนี้อีก”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอเด็กนี่คิดอะไรอยู่ ฉันยังไม่เล่าเรื่องเมื่อสองอาทิตย์ก่อนให้ฟังใช่ไหม” ซองมินพยักหน้าทันทีด้วยความสงสัย ความจริงเรื่องชกต่อยผมไม่ค่อยจะปิดกับซองมินไหร่หรอก ส่วนใหญ่จะช่วยผมด้วยซ้ำไป ไม่ช่วยปิดเรื่องก็ช่วยผมหนีไม่ก็ช่วยมีเรื่อง... ซองมินน่ะเก่งเรื่องศิลปะการต่อสู้มากเลย เก่งกว่าผมอีก ! แล้วนี่ก็เป็นเหตุที่ทำให้เพื่อนผมโด่งดังและสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนมากมาย ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ซองมินฟังไม่ว่าจะเป็นเรื่องเมื่อสองอาทิตย์ก่อนจนถึงวันนี้ วันที่ผมทำสัญญา แต่ผมไม่ได้เล่าเรื่องสัญญาให้ฟัง เพราะมันเป็นความลับระหว่างเราสองคน ความจริงผมไม่อยากจะปิดเรื่องนี้หรอก แต่มันเป็นสัญญาใช่ไหมล่ะ...
“ตกลงว่าเรื่องมันเป็นอย่างนี้ใช่ไหม เด็กนั้นคิดอะไรอยู่นะ”
“ใช่ไหมล่ะซองมิน ขนาดฉลาด ๆ อย่างนายยังไม่รู้เลยแล้วปัญญาอย่างฉันล่ะ”
“เอาน่า ๆ เรามาเรียนกันเถอะ ! วันนี้ฉันจะติวภาษาให้นาย ! ” ตายล่ะ ! ผมลืมไปได้ไง ผมตายแน่ ๆ ล่ะ เพราะซองมินเป็นอาจารย์ที่ดุและโหดที่สุดเท่าที่ผมเคยเรียนมาเลย อาจารย์ที่สอน ๆ ผมอยู่นะไม่มีใครสั่งงานเยอะได้เท่าซองมินแล้วล่ะ...
“ซองมินวันนี้ฉัน...”
“นายจะโดดล่ะซิ ฉันรู้ นายอย่าได้หวังเลยนะ” ผมควรไปทำบุญจริง ๆ ใช่ไหม...
วันนี้ผมก็นั่งเรียนอย่างหมดอาลัยตายอยาก วันนี้ทั้งวันมีเรื่องเข้ามามากมายจนผมอยากจะหลบไปให้ไกลที่สุด อยากจะกลับไปนอนหลับสบาย ๆ ที่บ้านอันแสนสงบของผม แต่ผมก็ได้ยินเสียเอะอะดังขึ้นทำให้ผมหลุดออกจากความคิดที่สุดแสนจะเพ้อฝันของผม เสียงเริ่มดังเรื่อย ๆ มาตามทางเดินจนมาหยุดที่ห้องเรียนผม
“พี่รยอวุคผมมารับครับ”
“คยูฮยอนนายอีกแล้วหรอเนี่ย” ผมทำได้เพียงแค่บ่นเบา ๆ กับตัวเองเท่านั้น แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ทำให้ผมตกเป็นเป้าสายตาของใครหลาย ๆ คน ใช่ว่าผมจะกลัวคนพวกนี้นะ แต่เป็นเพราะปีสุดท้าย ผมเลยอยากจะอยู่นิ่ง ๆ
“คยูฮยอนมาอีกแล้วล่ะ”
“ใช่ ๆ พวกนายคิดว่าไง”
“หมอนั้นจ้องจะจับอยู่แน่ ๆ เลย” เสียกระซิบนินทามันจะมากเกินไปแล้วนะ แต่ยังไงถ้าผมทำเป็นไม่สนใจก็จบใช่ไหม...
“ใครกำลังคิดร้ายกับพี่รยอวุค ผมไม่เอาไว้แน่นะ ไม่ได้ยินที่ผมพูดตอนเช้าหรือไง” เสียงทุกเสียงเงียบในทันใด ผมคิดว่าผมคงจะอยู่เงียบ ๆ คนเดียวไม่ได้แล้วล่ะ ปีสุดท้ายที่ผมใฝ่ฝัน ฮือ...
“ซองมินช่วยฉันด้วย” ผมรีบวิ่งไปหาซองมินที่กำลังกวาดพื้นอยู่หลังห้อง ซองมินมองผมที่ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ ซองมินจึงบอกให้ผมไปหลบในตู้เก็บหนังสือ ผมรีบวิ่งไปซ่อนทันที
“อ้าวคยูฮยอน รยอวุคน่ะหรอ ไม่อยู่แล้วล่ะ”
“แล้วพี่เขาไปไหนล่ะครับ”
“กลับบ้านไปแล้วล่ะ นายกลับไปเถอะ”
“พี่อย่าโกหกผมเลยครับ กระเป๋าพี่เขาก็ยังวางอยู่ที่โต๊ะ จะกลับไปได้ยังไง” ผมลืมกระเป๋าตัวเองได้ไง ! แล้วซองมินจะช่วยผมได้ไหมเนี่ย ทำไมผมไม่คิดหน้าคิดหลังก่อนนะ
“นั้นน่ะหรอ เจ้านั้นน่ะไม่ค่อยชอบยกกระเป๋าตัวเองไปไหนมาไหนหรือแม้กระทั้งกลับบ้านหรอก ลืมไว้ที่โรงเรียนประจำ” ซองมินฉันรักนาย ! วันนี้ฉันจะตั้งใจเรียนนะ
“งั้นหรอครับ...งั้นผมกลับก่อนแล้วกัน” เมื่อพูดจบคยูฮยอนก็เดินออกไปทันที ผมแอบมองผ่านช่องว่างเล็ก ๆ พอเห็นดังนั้นผมจึงออกมาจากตู้ไม่นานนักคยูฮยอนก็เดินกลับเข้ามาอีกครั้ง
“การจับกระรอกที่ดีควรจะรอให้ออกจากโพรงถึงจะถูกซินะครับ”
“นาย ! ! !” เป็นไปได้ยังไงเนี่ย การที่จะหลอกเจ้าเด็กบ้านี่มันยากขนาดนี้เลยหรือไงกัน ฮือ... ผมจะทำไงดีล่ะเนี่ย
“ผมมาทำตามสัญญา” คยูฮยอนกระซิบที่ข้างๆหูของผมเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน ผมควรจะบอกว่า ไม่ต้องหรอก นายจะไปทำอะไรก็ไป ฉันจะไปเรียนกับซองมินอย่างนี้หรือเปล่านะ หรือว่าผมควรจะวิ่งหนีออกไปเลยแล้วค่อยไปเรียนชดเชยกับซองมินทีหลังหรือว่ามันจะมีวิธีที่ดีกว่านี้...
“นายไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ วันนี้ฉันไม่ว่าง นายจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ” ผมกระซิบกลับ แต่คยูฮยอนไม่มีทีท่าว่าจะไปเลยแม้แต่น้อย
“งั้นก็ไปมันทั้งสามคนเนี่ยแหล่ะ ฉันชักจะรำคาญแล้ว” ซองมินพูดออกมา หน้าตาดูเหมือนว่าจะรำคาญสุด ๆ แล้ว เราสองคนเลยไม่กล้าหือเดินตามออกไปอย่างเงียบ ๆ
ก็อย่างที่ผมบอกนั้นแหล่ะการที่จะเรียนกับซองมินได้ก็ต้องมีความอดทนที่สูงมาก แล้วการที่จะอยู่กับเจ้าเด็กบ้าอย่างคยูฮยอนนั้นก็ต้องมีความอดทนที่สูงมาก ๆ ตามไปเช่นกัน
เจ้าเด็กบ้านั้นจะตามผมไปถึงเมื่อไหร่กัน ขนาดผมนั่งเรียนอยู่กับซองมินแท้ ๆ ก็ยังจะตามมานั่งเฝ้าอีก ผมต้องการอิสระ ! ~ ~ ~
“รยอวุคนายฟังที่ฉันพูดอยู่หรือเปล่าเนี่ย” ผมสดุ้งเมื่อได้ยินเสียงซองมินตะโกนอยู่ข้างหู จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ ก็ผมกำลังเหม่ออยู่นี่น่า เรื่องราวมันดูมากมายจริง ๆ วันนี้
“ฟะ..ฟังอยู่”
“ฟังแล้วนายตอบบรรทัดนี้ได้หรือเปล่า” นิ้วของซองมินชี้ไปตามบรรทัด ผมถึงกับเอ๋อทันที ก็ผมไม่รู้เรื่องอ่ะ
“มะ..ไม่รู้ แหะ ๆ”
“งั้นฉันจะเพิ่มเวลาเรียนของนายเป็นสามชั่วโมงและเรียนเพิ่มเป็นสามวัน”
“ซองมิน ! มันเยอะมากเลยนะ ฉันจะตั้งใจเรียนแต่อย่าเพิ่มเวลาเลยนะ น๊า ๆ”
“ไม่ได้ ถ้าหากนายยังไม่รู้เรื่อง ฉันก็จะเพิ่มเวลาไปเรื่อย ๆ จนกว่านายจะรู้เรื่อง” ซองมินนนน น ! นายชักจะโหดกับฉันมากเกินไปแล้วนะ ฮือ..
“ซองมิน ถ้านายอยากให้ฉันตั้งใจเรียนนะ นายคิดหาวิธีเอาไอเจ้าเด็กบ้าไปไกลๆฉันจะได้ไหม ฉันเรียนไม่รู้เรื่องก็เพราะเจ้านั้นแหล่ะ”
“ขนาดฉันช่วยนายไปแล้วรอบหนึ่งยังไม่รอดเลย ฉันเคยได้ยินนะว่าเด็กนี่ฉลาดเป็นกรด ใครก็แทบจะสู้ไม่ได้” ซองมินนายจะยอมพ้กับคนอย่านี้ไม่ได้นะ หัวใจนายก็เหมือนกันอย่าไปยอมแพ้ซิ !
“ซองมิน นายน่ะฉลาดกว่าเจ้าเด็กนั้นอีก ทั้งฉลาดทั้งเก่งไม่มีใครสู้ได้อยู่แล้วเชื่อฉันซิ”
“งั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกัน...” ซองมินเขยิบมาใกล้ขึ้นแล้วพูดที่ข้างหู “นายก็ควรจะตั้งใจเรียนก่อนซะ !”
“อ๊าก ! ซองมิ๊น ! นายตะโกนใส่หูฉันทำไม หูฉันตะแตกแล้วนะ”
“ก็ให้มันแตกไป เดี๋ยวฉันจะช่วยนายทีหลังเอง”
“คยูฮยอน นายหิวไหมเดี๋ยวพี่ไปซื้อของมาให้กิน” ผมค่อย ๆ เดินเข้าไปหาคยูฮยอนช้า ๆ
“พี่หิวหรอ เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้ก็ได้ พี่ไปเรียนเถอะ” คยูฮยอนทำท่าทางกระตือรือร้นทันทีที่รยอวุคเดินเข้ามาหา เขาดูท่าจะดีใจมากและดูท่าอยากจะให้รยอวุคใช้ใจจะขาด
“จะเอางั้นหรอ งั้นพี่อยากจะกินไอติม ซาลาเปา น้ำแข็งใส รามยอน ต๊อกโบกี บลา ๆ...” แล้วผมก็สาธยายสิ่งของที่ผมต้องการลงไป รวม ๆ กันแล้วไม่ต่ำกว่ายี่สิบรายการ คงไม่ได้ซื้อแค่แปปเดียวแล้วมาหรอก ความจริงผมไม่ได้กะจะไม่ได้เอามากินหรอกแค่ผมมีแผนตังหากล่ะ
“ได้ครับ มีแค่นี้ใช่ไหม งั้นผมจะรีบกลับมานะ” ลักษณะท่าทางที่ดูร่าเริงหายไปหมดเมื่อเดินออกไป ฉันชักจะเดาอารมณ์นายไม่ถูกซะแล้วล่ะ แต่ยังไงผมก็ต้องรีบไป ผมเก็บของเสร็จ ‘เกือบ’ หมดแล้วล่ะ เพราะถ้าหมด คยูฮยอนต้องจับได้แน่ เพราะผมเห็นเจ้าเด็กบ้านั้นจ้องผมตลอดเวลาถึงจะอยู่ห่างกันไม่ได้ยินผมพูดอะไรกับซองมินก็เถอะ..แต่ยังไงผมก็ไว้ใจอะไรไม่ได้มาก ผมจึงเร่งทำเวลาให้ได้มากที่สุด
เมื่อผมวิ่งกลับมาหาซองมินผมก็รีบเก็บของที่เหลือทันที ในระหว่างที่ผมนั่งทำแบบฝึกหัด ซองมินก็คิดแผนหลบคยูฮยอน ไม่ใช่แค่แผนเดียวแต่หลากหลายมาก เอาไว้ใช้ในโอกาสอื่น ๆ ซองมินเป็นคนที่ฉลาดและวางแผนเก่งมาก ทำไมผมถึงไม่ได้จากซองมินมาบ้างนะ..
ครั้งนี้เราจะใช้แผนวิ่ง ซึ่งน่าจะใช้ได้ในเวลานี้ที่สุดแล้ว และคิดว่ามันคงจะได้ผลด้วย ทางที่คยูฮยอนนั่งเฝ้าผมคือด้านหน้าของทางเข้าตึกแห่งหนึ่ง ที่เข้ามาแล้วภายในจะมาสนามหญ้า ผู้สร้างสร้างไว้เพื่อให้ทุก ๆ คนมาใช้ประโยชน์กัน ไม่ว่าจะมาเล่นกีฬา ทำกิจจะกรรมต่าง ๆ อ่านหนังสือ ซ้อมเต้น หลากหลายมากมาย แต่ทางเข้าออกที่นี่มีหลายทาง ผมกับซองมินมาที่นี่กันบ่อยมาก เพราะเป็นที่ที่ผมกับซองมินมาฝึกทุกอย่างกันบ่อย ๆ ตั้งแต่ใช้สมองยันร่างกาย
แต่ทางที่เราจะหนีกันเนี่ยก็หนีแล้วก็วิ่งกันโต้ง ๆ นั้นแหล่ะ ไม่ออกทางด้านหลังหรือด้านข้างหรอก เพราะผมรู้ว่าคยูฮยอนฉลาดดี และคาดว่าซองมินต้องฉลาดกว่าแน่นอน ! พอผมเก็บของเสร็จก็เริ่มทำตามแผนทันที เราเดินไปซุ่มกันที่พุ่มไม้ใกล้ทางออก เราซุ่มกันได้ซักพักเมื่อดูต้นทางกันเรียบร้อยก็ออกเดินทางกันทันที เราสองคนค่อย ๆ เดินอย่างปกติที่สุด จนในที่สุดก็ออกตัววิ่งในทันที คาดว่าแผนนี้ใช้เวลาไม่มากคงจะทันก่อนที่เจ้าเด็กบ้านั้นจะมา เมื่อผมกับซองมินออกมาได้แล้วก็โบกรถแท็กซี่ทันที ถ้าขืนผมรอรถประจำทางก็คงจะไม่ทันแน่
“พี่ครับ ออกรถให้เร็วที่สุดเลยครับ ! ! ! ” เมื่อขึ้นรถมาได้ผมกับซองมินก็พูดพร้อมกันทันที และสิ่งที่ทำให้ผมช็อคเมื่อผมเจอคยูฮยอนเจ้าเด็กบ้านั่งอยู่บนรถอยู่ก่อนแล้ว พร้อมข้าวของมากมาย ! ทำไมกัน ! ทำไมผมถึงหนีเจ้าเด็กบ้านี่ไม่ได้ ! ทั้ง ๆ ที่คิดว่าแผนของซองมินดีที่สุดแล้วแท้ ๆ
“ผมมารับครับ” คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งและเรียบ กับหน้าตาที่นิ่ง... ‘มาก’ ผมไม่กล้าจ้องหน้าเลยซักนิดเดียว ซองมินก็เหมือนกับแค้นมากเมื่อแผนของเขาโดนตลบ ยังไงวันนี้ก็ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอเด็กบ้า ! ! !
หลังจากนั้นผมก็เงียบมาตลอดทาง ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย จนถึงบ้านซองมิน ซองมินจึงลงจากรถไปด้วยอารมณ์ที่กรุ่น ๆ จะฆ่าคยูฮยอนได้ทุกเมื่อ แล้วในรถก็เหมือนจะเงียบกว่าเดิม เมื่อเหลือผมกับคยูฮยอนกันแค่สองคน รวมถึง...พี่คนขับด้วย..
คนที่ดูเหมือนจะเงียบมาตลอดทาง จู่ ๆ ก็กลับเอ่ยขึ้นมาก่อน...
“พี่รยอวุคครับ พี่ไม่มีทางที่จะหนีผมได้หรอก ไม่ว่าจะเป็นแผนอะไรก็ตาม พรุ่งนี้ผมจะมารับนะครับ แล้วนี่ของที่พี่ให้ผมซื้อ ครับครบทุกอย่าง” เหมือนผมจะเห็นคยูฮยอนยิ้มน้อย ๆ ด้วยล่ะ เจ้าหมอนี่มันแอบยิ้มงั้นหรอ !
ความคิดเห็น