คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ๐ ๐ ต อ น 2 ๐ ๐ [ 8 0 %]
…ปราสาทตะกูลชเว…
ภายนอกรั่วประตูของปราสาท(?)หลังโตคิบอมได้ยื่นอยู่ข้างหน้า เขายืนได้ซักพักก็มีรถกอร์ฟ(?)สีขาวคนเล็กออกมารับ ประตูรั่วอัตโนมัติเปิดออกเมื่อมีคำสั่งจากคนภายในรถ คิบอมจึงเดินเข้ามาและตรงมาที่รถคันนั้นทันที
เมื่อรถเริ่มเคลื่อนที่เขาที่นั้งอยู่ภายในรถกับคนขับปริศนา(?) ก็เริ่มรู้สึกว่ามันจะทำทางเข้าให้มันยาวไปทำไม- - แล้วไอคนขับคนนี้เห็นทีไรก็น่ากลัวเหมือนเดิม อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นใครแต่มาทีไรรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้ เพราะอะไรน่ะหรอ เหมือนเขาจะมาจากต่างดาวเลย ขนาดขับรถยังนั่งอ่านหนังสือไปด้วยเลย เคยได้ยินมาจากชีวอนว่าอย่าไปถามอะไรจะดีกว่า จะวังจะเจอคำตอบแบบฮาร์ทคอ อย่างเช่น ‘ตั้งใจเรียนซะ!’ หรือไม่ก็ถ้าเอาของกินอะไรมาให้วันนั้นดูท่าจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าปราสาท คิบอมก็ได้ลงจากรถพร้อมกับกล่าวขอบคุณแล้วยื่นช็อคโกแล็ตที่เด็กสาวเอามาให้เขาเมื่อเช้าส่งให้ คนขับคนนั้นหันมาอย่างอารมณ์ดีแล้วตอบว่า
“ขอบคุณนะคิบอม ฉัน ชิม ชางมิน ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันไปแล้วนะ><” เราควรจะผูกมิตรไว้ใช่ม่ะ แต่ก็เป็นคนที่น่ากลัวคนหนึ่งเลยล่ะ- -;;;
เขายืนคิดอยู่ที่หน้าปราสาทสยองขวัญนี้ว่าทางเข้ามันโคตรหรูมีประตูอัตโนมัติ แต่พอเข้ามาข้างในยังสยองไม่หาย ทางซ้ายดูท่าจะมีป่าด้วย แต่ได้ยินมาว่ามันคือสวน แน่ใจหรอ ทำไมมันรกอย่างนี้- - ถึงจะเคยมาหลายครั้งแล้วแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าสวน (?) นั้นมีอะไร แต่พอเข้ามาในตัวปราสาทก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรนักหรอก ดูจะทันสมัย สว่างโล่งเลย อย่างนี้เขาถึงพูดกันว่า อย่ามองแต่ภายนอก แต่ก็อดกลัวไม่ได้อยู่ดี
เมื่อเข้าไปในตัวปราสาท คิบอมก็เดินเลี้ยวซ้ายทันที แล้วในที่สุดเขาก็เจอห้องที่ตามหา พอเปิดเข้าไปก็เจอชายหน้าตาน่ารัก ผู้ซึ่งมีลักยิ้มข้างซ้ายเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งอยู่ในเครื่องแบบนักเรียนแบบเดียวกับคิบอม เดินเข้ามาทักอย่างสนิทสนม
“สวัสดีคิบอม ไหนฮีชอลบอกว่านายไม่มาไง”
“ก็เบื่อๆ ไม่มีอะไรทำ ผมก็อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” ที่จริงไม่อยากกลับไปฟุ้งซ่านที่บ้านตังหาก= =
“ถ้านายคิดอย่างนั้นจริงๆก็ดีแล้ว ตามสบายเลยนะ ฮีชอลนั่งรอนายอยู่ฝั่งนู้นอ่ะ” ลีทึกชี้มือไปทางขวามือของตน เยื่องๆกับเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม มีคนนั้งอยู่สามสี่คน
“ขอบคุณครับพี่ลีทึก^^” หลังจากที่คิบอมคุยกับลีทึกอีกซักพักก็ตรงดิ่งมาหาฮีชอลทันที
“ว่าไงไอน้องตัวแสบ ไหนว่าจะไม่มาไง”
“ช่างผมเถอะพี่”
“เออ! เรื่องของนาย อืม แล้วนายจำทงเฮได้ไหม?”
“ทงเฮหรอ? อืม~” เหมือนจะจำชื่อได้นะ แต่จำหน้าไม่ได้แล้วอ่ะ คงจะรู้จักเมื่อสามสี่ปี่ที่แล้วมั๊ง นานเหมือนกัน ผมเป็นคนไม่ค่อยจำหน้าตาใครซะด้วย
“ทงเฮเป็นพี่นายกรุณาเรียกพี่ด้วย ตอนนั้นนายติดทงเฮจะตาย ตอนที่เด็กนั้นจะไปไหนนายก็ตามติดแจเลย”
“ทำไมผมจำไม่ได้เลยอ่ะ”
“นายเคยจำอะไรได้ที่ไหนล่ะ ตอนที่ทงเฮจะย้ายไปเรียนต่างประเทศอ่ะนะ นายแหกปากร้องลั้นสนามบินว่าไม่อยากให้ไป จนตอนนั้นนายไม่ยอมไปโรงเรียนเลย แต่ตอนนั้นทงเฮโทรมาบอกฉันมั๊งว่าถ้านายเรียนไม่จบที่นี่ก็จะไม่ให้นายตามไปด้วย ฉันก็เลยมาบอกนายหลังจากนั้นนายก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนจบ จนขึ้นม.ปลายได้ยังไงล่ะ นายบอกว่าถ้าจบม.ต้นจะตามไป แต่นายก็ลืมจนได้ ฉันไม่อยากเซ้าซี้ถามนายเลยปล่อยไป”
‘ฮึกๆ พี่ทงเฮจะไปจริงๆหรอ ผมไม่ให้ไปนะ ไม่ให้ไป!’
‘ไม่ได้หรอกนะคิบอม พี่ต้องไปเรียนนายก็ต้องขยันเรียนรู้ไหม นายจะได้ไปอยู่กับพี่ไง’
‘ไม่เอาหรอก พี่ทงเฮต้องอยู่กับผม ผมไม่ให้ไปไหนทั้งนั้นแหล่ะ ถ้าพี่ไปผมจะไม่ไปดรงเรียน จะไม่ไปเรียนอีกแล้ว’
‘ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้านายไม่เรียน นายจะไม่ฉลาดไม่ทันคน ไม่ได้ไปหาพี่ แล้วก็จะโดนพี่ฮีชอลแกล้งด้วยนะรู้ไหม’
‘ทำได้ซิ เพราะผมรักพี่นะ!’
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย” น่าอายชะมัดเลย ทำไมตอนเด็กผมถึงทำแบบนี้ จะว่าไปเรื่องนี้มันก้ผ่านไปแค่สองสามปีเองนี่หน่า
“นายคงไม่เชื่อ น่าเสียดาย ทงเฮคิดถึงนายตลอดเวลาเลย”
“ถ้าคิดถึงทำไมไม่ติดต่อผมล่ะ”
“เขาอยากให้นายตั้งใจเรียน”
“แล้วพี่จะพูดเรื่องพวกนี้ทำไมล่ะ เรื่องมันก็นานมาแล้วนะ หรือว่า พี่ทงเฮติดต่อมาหรือไง”
“ใช่เขาติดต่อมาบอกว่าจะมาฉลองปีใหม่กับพวกเรา แล้วเขาก็ยืนอยู่ข้างหลังนายอ่ะ”
“ห๊า! เฮ้ย! เธอ”
“ไอเด็กไม่มีน้ำใจ!”
“อ่าวเจอกันแล้วหรอ”
“ครับเจอแล้ว ผมวิ่งชนเขาเลยเจอกันตอนเย็นนี้เองครับ” ไม่จริงน่า! ทำไมถึงเป็นคนๆนี้ไปได้ล่ะ โอ๊ย เจอกันครั้งแรก เอ่ย ไม่ใช่ซิ เจอกันอีกครั้งก็ไม่ประทับใจซะแล้ว
“งั้นหรอ นายนี่ยังซุ่มซ่ามไม่เคยเปลี่ยน ไม่เหมือนใครบางคนแค่ไม่กี่วันก็ลืมนายหมดแล้วอืมงั้นก็คุยระลึกความหลังไปก็แล้วกัน”
“พะ…พี่จะไปไหนล่ะ”
“ผมก็เป็นแบบนี้ของผมแหล่ะพี่ไม่เคยเปลี่ยน กลับมาก็อยากให้คนๆนั้นจำได้ แต่คนเราก็นะเปลี่ยนกันได้เร็วจริงๆ แถมยังลืมกันอีกด้วย”
“ว่าไงคิบอมนายจำพี่ไม่ได้หรือไง”
“ถ้าผมจะบอกว่าจำไม่ได้เลยล่ะ” จะทำไงได้ล่ะสงสัยตอนนั้นคงจะมัวอ่านหนังสือจนลืมทุกอย่าง พอเข้าม.ปลายก็เจอแต่เรื่องวุ่นวายลืมหมดไม่มีเหลือ
“นายก็เป็นอย่างนี้ทุกทีแหล่ะ ไอนิสัยอ่อนโยนมันหายไปไหนหมดนะ”
“ผมมีนิสัยอย่างนั้นด้วยหรอ”
“ก็มีนะซิ ไอนิสัยที่ชอบให้อภัยคนอื่นอ่ะ สงสัยจะอยู่กับพี่ฮีชอลมากไปล่ะมั๊ง” เราเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรอเนี่ยไม่อยากเชื่อตัวเองเลย เฮ้อ~ อย่างนี้แหล่ะสภาพแวดล้อมทำให้คนเราเปลี่ยนไป(ไม่เคยคิดจะโทษตัวเองเลย-*-)
“เมื่อเย็นผมขอโทษแล้วกันพี่”
“ช่างเหอะๆ เดี๋ยวฉันมาไปเอาของขวัญก่อน”
“ของขวัญหรอ?” ดูเหมือนว่าผมจะจำได้แล้วล่ะตอนม.ต้นผมทำแบบนั้นจริงๆเฮ้อ~ ยังไงพี่ทงเฮก็ยังเป็นพี่ที่แสนดีเสมอไม่เปลี่ยนเลย ผมคงเปลี่ยนไปจริงๆ ไอนิสัยที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างเนี่ยผมไปเอามาจากเไหนน้า
_____________________________________________________________________________________
8 0 %
ความคิดเห็น