คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter.3 ซ้อมละคร
Spy talk::
สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ ดิฉันสปายวายคูเลอร์ ใครกินแล้วต้องบ้า(?)นะคะ ฉันกำลังซ้อมละครค่ะ ฉันเล่นเป็นแฟนของพระเอก(แทคยอน)ที่กำลังจะเลิกกันนะคะ ตอนนี้เรากำลังซ้อมตอนที่ฉันกับแทคยอนมากินข้าวกัน แล้วก็จะเลิกกันนะคะ
“เอ้า เข้าที่”เสียงของเอมเบอร์เซ่อซ่า บ้าพลังแห่งความรัก(?)สั่ง ฉันจึงเดินไปนั่งเก้าอี้ไม้กลางเวทีที่ถูกจัดไว้ กี่โมงแล้วนะ...?
ฉันคิดพลางยกนาฬิกาขึ้นมาดูเนียนๆ ทำเป็นว่ารอเวลาที่แทคยอนจะมา...
...ตายห่า...2 ทุ่มแล้วเหรอว่ะ...
ฉันแกล้งทำหน้าเลิ่กลั่กมองไปมองมา คล้ายๆคนกำลังระแวง..แต่ความจริงฉันมองดูว่ามืดขนาดไหนแล้วต่างหาก...
...ชิบเหี้ยยยย...โคตรมืดแต่ไม่มืดเท่าไหร่(?)...
แทคยอนเดินมานั่งตรงเก้าอี้ที่ตรงข้ามกับฉัน
...แหม่ะ..โต๊ะนี่จะยาวไปไหนว่ะ...เขาคุยกันนะเว้ยไม่ใช่ตะโกนใส่กัน...
“แทค...”ฉันเอ่ยเสียงเรียกแทคยอนด้วยเสียงที่แหบพร่า น้ำตาคลอเต็มเบ้าตาปานนางเอกละครช่อง 3(?)
หมอนั่นเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก ด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก...
“เอ่อ..สปาย...เรา..คือ..เอ่อ......”อิแทคยอนก็เล่นอ้ำอึ้งๆเหมือนจัง เล่นแต่ละทีพูดเอ่อ อืม อ่าไม่เหมือนกันซักที เฮ้อออออ คนสวยเพลียยยยยย(?)
“จะเลิกกันใช่มั้ย!! ได้!!!”ฉันตะโกนขึ้นมาทั้งน้ำตา แล้วหยิบแก้วน้ำมาสาดใส่หน้าแทคยอน ปาแก้วน้ำลงพื้น ถอดแหวนแล้วปาใส่แทคยอน จากนั้นก็วิ่งออกไปทั้งน้ำตา
แทคยอนพูดไม่ออกได้แต่ทำหน้าช็อก ไม่ได้ช็อกตามบทหรอกค่ะ... ช็อกเพราะฉันเล่นโคตรจะเหมือนนี่ไง เลยกลายเป็นว่าบทพลิกแพลงไปเยอะเลย... ช่วยไม่ได้คนมันมีความสามารถ...(สะบัดบ๊อบ)
“เฮร้ยยยยยย สปาย แม่งสุดยอดว่ะ! ตอนเอาจริงเล่นแบบนี้เลยนะเว้ยยยย ส่วนแทคยอนมึงก็ไม่ต้องวิ่งตามแหล่ะ นั่งสตั้นอยู่ตรงนั้นแหล่ะ”ยัยเอมเบอร์ร่ายใส่หน้าฉันเป็นชุด นี่มึงกินM16เป็นอาหารป่ะว่ะ???
“เดี๋ยวๆๆ ให้สปายเล่นเป็นนางเอกแทนกุมั้ยครัช???”นิชคุณขัดด้วยใบหน้าที่คิดมิดีมิร้าย(?)
“มึงไม่ต้องมาหาโอกาสเสียบ(?)แทนกูเลยอีนางเอ๊กนางเอก”ฉันเอ่ยขัดพลางมองนิชคุณเหมือนเป็นตัวอันตราย(?)
“อีบี้มึงมานี่!”เอมเบอร์เรียกคนฟันยื่น ตาตี่ แต่โคตรหล่อ(?)นาม ‘คิม จีวอน’ หรือ ‘บ๊อบบี้’ ที่สาวๆหลงใหลกันนักหนา
...กูว่ากูหล่อกว่ามึงอีกนะ..ไอ้บ๊อบ...
“55+ ว่าไงๆๆ”ปรากฏร่างกระต่ายป่า(?)ที่โดดไปเต้นไปเข้ามาหาฉันและเอมเบอร์ พลางร้องท่อนที่ประกอบท่าเต้นสุดวิปลาส(?)ของมันมาด้วย
“อยู่กับผมๆๆๆๆๆ”
...ใบ้แดกครัช...
“ไปกินเค้กกันมั้ย..?”เอมเบอร์ถาม ฉันเหลือบมองหน้ามัน แล้วขัด..
“2 ทุ่ม 45 ครัช มึงจะไปตายเหรอ...?”บ๊อบบี้พยักหน้าอย่างเห็นด้วย..
“โอ๊ยยยย มึงก็โคตรขัดกูอ่ะ อีตัวขัดอารมณ์”เอมเบอร์กระทืบเท้าเร่าๆ แล้วเบ้ปากอย่างน่าเอ็นดู(แต่ในสายตากุมันน่าเตะ...)
“กุกลับละค่ะ ถ้ามึงอยากไปหาเมียมึงนู่น..”ฉันเบ้หน้าใส่แล้วเดินออกไป พร้อมรถจักรยาน
“เห้ยยย มึงพูดอะไรอัปรีย์มากเลยอ่ะ สปาย”บ๊อบบี้พูดขึ้นแล้วยกมือขึ้นลูบแขนพลางทำหน้าปานสาวน้อยกำลังจะโดนข่มขื่น(?)
“กุพูดอะไร?”
“มึงบอกว่า... ถ้ามึงอยาก...ให้ไปหาเจ๊วิก...”บ๊อบบี้พูดแล้วมองตามเอมเบอร์ที่เดินหายไปกับสายลมอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุผลที่ว่า...รีบไปหาเมีย...
“โอ๊ะ มึงนี่ ยิ่งกว่ากูอีก ไปล่ะ กลับบ้านขอให้โดนกระเทยฉุดนะมึง”ฉันพูดแล้วโบกมือให้ ก่อนจะปั่นจักรยานหนีไปอย่างรวดเร็ว ตามด้วยเสียงกระต่ายตามหลังมา...
“จ้ะ...พ่องมึงสิ!!! อีหน้าเม็ดทาลินอยล์!!!!”
.
.
.
.
.
.
ในขณะที่ฉันหนีกระต่ายป่าพ้นแล้ว ฉันก็ปั่นจักรยานซอกแซกเข้าซอยโน้นซอยนี้อย่างชำนาญอะฮร้า(?) และในที่สุดก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านซักที ใช้เวลาในการกลับบ้านทั้งหมด 5 นาที แหม่ะ...สถิติใหม่...(ปกติ 10 นาที)
แอ๊ดดดด(มโนอีกว่าเป็นเสียงประตูไฮโซ(?))
“อันยอง~ มีใครอยู่รอเก๊าไหม๊???”ฉันแอ๊บเสียงสุดกำลัง พอลืมตาขึ้นก็เจอกับ... กับ.... กับ..... กับ.........(กับไรว่ะ!!!)เออ.. นั่นน่ะดิ กับไรว่ะ??? ขอบรรยายแป๊ป เผื่อเหล่ารีดเดอร์ที่น่ารักจะรู้...
...สารเหลวๆหนืดๆสีเขียวเข้ม...เบ้าตากลมโต...ตาสีดำสนิท...ผมสีดำยาวประบ่า..และหน้าม้าที่ถูกมัดเป็นจุกน้ำพุไว้ข้างบน...
...ก่อนฉันจะพึ่งมารู้สึกตัว...
“เชี่ย! ผีทะเล!”อีกฝ่ายคิ้วกระตุกและเริ่มอ้าปากโวยวาย
“ผีทะเลพ่อง! นี่เค้าพึ่งโดนน้องฮันบยอลคนมุ้งมิ้งเอาครีมทาหน้าตรากระเทยควายแดนสยาม(?)ของเฮียคริสมาละเลงหน้าตะหาก กำลังจะไปล้างที่ห้องครัว ทีนี้ได้ยินเสียงจักรยานมาจอดเลยมาดู พอใจไหม!!!”ยัยผีนี่เอง นึกว่าใคร โดนน้องฮันบยอลกระทำชำเรามางั้นเหรอ... แต่แหม...เล่นซะน้ำลายเต็มหน้ากูเลยค่ะ....
End chapter.3
ความคิดเห็น