คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : หยางจิ่นกวาง
อนที่ 27
่านับว่าเป็นืนอันแสนเลวร้ายที่สุอนทั้สอ เหม่ยหลินน้ำาเริ่มลอหน่วยเมื่อ้อทนูอ์ายน้อยที่นาและพระสนมเฝ้าปป้อ นุำผู้นี้ฝีมือร้ายา้ำยัไม่เปิเผยนว่าเป็นฝ่ายไหน นาร่ำร้อในใวิวอน่อสวรร์อให้มีใรสันเ้า่วย แ่เหุใสวรร์่าไม่เมาบ้าถึไม่เมา่อนา็วรมีให้ับสอแม่ลูนี่็ยัี
สิบสอปี่อน...
เสียฝีเท้าวิ่ันไปมา เสียรีร้อ้วยวามเ็บปวัาห้อบรรทมอพระสนมลีุ่้ยเฟย พระสนมผู้ไ้รับล่าวานถึวามามราวเทพสวรร์ เป็นที่รัใร่ออ์ฮ่อเ้หยาเริ่นอย่ามา ในราวนี้นาเ็บท้อใล้ลอ ภายในห้อวามเ็บปวทรมานอนาไม่าร้อทนทุ์ับอาารเ็บท้อลอ แ่เป็นาร้อเสียลูไป รั้นี้ไม่ใ่ท้อแรอนาแ่เป็นท้อที่สอ ในรั้แรนาประสูิพระโอรสให้แ่ฮ่อเ้หยาเริ่นถึสอพระอ์พระโอรสฝาแฝ สุภาพร่าายแ็แร้วยันทั้สอพระอ์ เลี้ย่ายและแ็แรสมบูร์
“เ้า้อนแป้อแม่ทั้สอ” นาทั้รัใรูแลพระโอรสทั้สออย่าี นอายุไ้สามเือนพระโอรสอ์โเิอาารเป็นไ้สูไม่นาน็าไป พระสนมลี่นาเสียใอย่าที่สุแ่ยัเหลือวใอนาอีนเียวเท่านั้น นาิเพียว่า้อูแลลูให้ี แ่แล้วพระโอรสอีพระอ์เิอาารแบบเียวัน น้ำาอนเป็นแม่แทบเป็นสายเลือ
“พระมเหสีเส็!” เสียร้อแ้เือนารมาอพระมเหสีเย่ว์เหมยฟาประาศให้รู้ถึารมาอพระนา
“ถวายบัมพระมเหสี อทรพระเริยิ่ยืนนานเพะ” นาในอำหนัเ้าเหยิน รวมทั้พระสนม่าย่อายแสารารวะอย่า้อย พระมเหสีเย่ว์เอ่ยสอบถามอาารอพระโอรสอ์น้อยับพระสนม้วยวามห่วใย
“้ามียามา้วยน่าะ่วยบรรเทาอาารไ้ลบ้า” นาในที่เินามนาหนึ่มือถือถาไม้สีำสนิม รลามีถ้วยสีาวภายในมีนี้อำพันอยู่เือบรึ่ถ้วย
“นี่ไน้อหิลี่๊ะ ้าเรียมมา้วย” พระสนมลี่เอ่ยอบพระทับในพระเมา หลายวันมานี่นาไม่ยอมลูื่มยาที่นาไม่รู้ั ันั้นถ้วยยาอพระมเหสีึสร้าวามลำบาใให้ับนาอย่ายิ่
–ารปิเสธแน่นอนย่อมไม่เป็นารี-
“อบพระทัยเพะ” เหม่ยหลินเป็นผู้รับถามถือไว้ทั้สอสบาัน พระมเหสีเย่ว์นาทรยิ้มแย้มัวอพระนาเอ็ั้รรภ์เ่นเียวัน นาลูบหน้าท้ออนาเบาๆ
“้า็ำลัะเป็นแม่เ่นัน ้าอยาลออป้อนยาให้ับพระโอรสูบ้า” น้ำเสียอพระนาฟัแล้วไม่เหมือนารอลอทำอะไรที่ไม่เย แ่ฟัแล้วเป็นารบัับเสียมาว่า พระสนมลี่ใบหน้าีเผือนาไม่สามารถเอ่ยสิ่ใออมาไ้ นาในอพระมเหสีปราไปอุ้มพระโอรสอ์น้อยยื่นเ้าไปใล้ๆับพระมเหสีเย่ว์
“มามะนี แล้วเ้าะไ้หลับสบาย” ้อนยา่อไปที่ริมฝีปาน้อยๆยาสีอำพัน่อยๆหายไปนหม หลัานั้นึืนพระโอรสให้ับพระสนมเ่นเิม แ่พระมเหสีเย่ว์นายัอยู่พูุยับพระสนมลี่่อไป ลอเวลาพระสนมลี่ะอยเมียมอลูน้อยอนาลอเวลา ไ้ลลแล้วร่าอ้วนลมราว้อนแป้ิ้นลุลัแล้วหลับไป
“น้อหิลี่้า้อลับไปพัผ่อนบ้าแล้ว” พระสนมลี่นา่อยโล่ใบ้าที่พระมเหสีเย่ว์ลับำหนัให่ ารมาอนาวนให้อึอัยิ่นั
“น้อมส่เส็พระมเหสีเพ่ะ” ล้อยหลัไม่นานพระสนมลี่เห็นว่าลูอนาไ้เวลาื่มนม มือเรียวเอื้อมไปแะแ้มนุ่มนิ่ม ทว่า..ลับเย็นเียบ
“ไม่ น่ะ ไม่ ลูแม่ ลูแม่!” รี๊! เสียรีร้ออนาัไปทั่วทั้ำหนัเาเหยินนานเท่านานที่นาะระบายออมา ่าวาราไปอพระโอรสทำให้ฮ่อเ้หยาเริ่นเียบรึมลไป มือให่อพระอ์ลูบเส้นผมนุ่มมือสีำสนิทอพระสนมลี่แผ่วเบา ไร้ำปลอบโยนใๆเพราะไม่มีำใที่ะลทอนวามเสียพระทัยลไ้เ่นัน แ่สำหรับพระมเหสีเย่ว์เหมยฟานายิ้มยินี!
อนนี้เสียรีร้ออพระสนมลี่เียบล นารวบรวมแรที่มีเหลือำายระโปรยาวอเหม่ยหลิน
“ลู ้า ลู”
“พระโอรส เพ่ะ” เหม่ยหลินอุ้มพระโอรสห่อ้วยผ้าไหมสีทอหุ้มร่าอ้วนลมยื่นให้พระสนมลี่ ลูอนานนี้ใบหน้าละม้ายล้ายพระบิาราวพิมพ์เียว หมอำแยัารูแลเสร็เรียบร้อยแล้ว่าออาห้อไป เหม่ยหลินึเลี่ยอุ้มพระโอรสพาไปวาไว้อีห้อ เ็น้อยหลับาแ้มยุ้ยน่าหยิ ไม่ร้อโยเย เห็นว่าผ้าที่ใ้ห่อมีนาให่เินไปึเปลี่ยนเป็นสีอ่อนแทน เพียั่วรู่พระสนมนา็เ็บท้ออีรั้ ลูแฝอย่านั้นหรือ อุแว้!
“พระธิา เพ่ะ พระสนม พิมพ์เียวับฝ่าบาทเลยเพะ” เหม่ยหลินนายิ้มยินีรีบอุ้มพระธิาอ์น้อยทำวามสะอาและห่อผ้าสีเหลือทอวาละร้า รู่เียวหมอำแยร่าท้วม็รีบวิ่เ้ามา ร่าท้วมอนาเห็นห่อผ้าสีเหลือในระร้าึเอ่ยมเหม่ยหลิน
“เ้านี่็เ่เหมือนัน ้าไม่อยู่เ้า็ัารเอไ้” เหม่ยหลินมิไ้เอ่ยำใเพียแ่ยิ้มน้อยๆเท่านั้น หมอำแยเินไปใล้ๆห่อผ้าสีเหลือทอ นายิ้มให้ับเ็น้อยในห่อผ้า
“พระสนมเพ่ะ นาำหนัให่มาเาพบ แ้ว่าระมเหสีทรมีอเยี่ยมเพ่ะ” เพียเอ่ยว่ามาาระมเหสีใบหน้าอพระสนมลี่พลันีเผือ มืออนาสั่นนวบุมไม่อยู่ ทั้หมอำแยและเหม่ยหลิน่าับมือเย็นเียบอนาไว้มั่น
“พระสนมเพ่ะ พระสนมเพ่ะ” ลี่ื่อิน นาพยัหน้าอนุาไม่นานนาาำหนัให่ยืนเ่นลาห้อพร้อม้วยถาไม้และถ้วยระเบื้อสีาว
“ยาบำรุสำหรับพระโอรสเพะพระสนม พระมเหสีทรรับสั่ให้พระสนมป้อนยาับพระโอรสเพ่ะ” สีหน้าอลี่ื่อินเหลือลาน นี่ นาถึับบัับให้นา่าลูอัวเออย่านั้นหรือ น้ำาอนาไหลอาบแ้ม มอห่อผ้าไหมสีเหลือทอที่มีไว้สำหรับห่มให้ับพระโอรส ถ้วยยาถูยื่นมารหน้า
“เ้า นี่เ้าบ้าไปแล้วหรือ นั่นเลือเนื้อเื้อไอฝ่าบาท อายุยัไม่ถึวันเ้าะบัับให้...เ้าเลวทรามยิ่” นาในาำหนัให่ฟามือลไปบนแ้มอเหม่ยหลิน ย่าสามุมมาบีบใบหน้าอนาอย่าแรเ็บนน้ำาแทบ
“เหลือลูสาวไว้ให้แ้เหา ็นับว่าเป็นพระรุาอพระมเหสีแล้ว เ้าะเอาอะไรอี” ลี่ื่อินนาหยุร้อไห้เสียใ หัวใอนาบันี้ถูหิผู้มีนามว่าเย่ว์เหมยฟาเหยียบย่ำไม่มีิ้นีเป็นรั้ที่สอ แล้วยัะอ้าถึวามเมาที่มีให้โยเหลือลูสาวไว้ “่าเป็นพระเมาอย่ายิ่” ร่าบอบบาในุยาวสีาวเปื้อนโลหิว้าถ้วยระเบื้อามืออนาในำหนัให่ นาแทบเินไม่ไหว แ่นา้อไปหาลููหน้าอเาเป็นรั้สุท้าย
“พระสนมเพ่ะ พระสนม ฮือ ฮือ” ในอ้อมออผู้เป็นแม่มืออันสั่นระริ่อยๆป้อนยาเ้าปาลูน้อยอย่า้าๆ เ็น้อยิ้นลุลัเพียรู่เียว ทุอย่าพลันเียบ “ลู ลู แม่!” ลี่ื่อินนาุหน้าับลูน้อยในอ้อมอรีร้อร่ำไห้เป็นที่เวทนา นาในาำหนัให่เมื่อเห็นว่าานอนเรียบร้อยึหันหลัลับไปไม่แล ปล่อยให้ทั้ห้อมีเพียเสียร่ำไห้อทั้สามน
“ลูอ้า ้าะฝัเาเอ ท่านหมอำแยเ้านำเรื่อไปทูลฝ่าบาท บอเพียว่าพระโอรสไม่แ็แรไม่อาอยู่ับพระอ์ไ้ และเ้า็รีบออาวัไปให้ไลที่สุ” ลี่ื่อิน อุ้มห่อผ้าเินหายเ้าไปยัอีห้อ เหม่ยหลินนารีบยัห่อเินใส่มือหมอำแย้ำยัำับให้รีบทำามที่พระสนมสั่ทันที
หลัานั้นฮ่อเ้หยาเริ่น็ไม่เส็มายัำหนัเาเหยินอี นานรั้ะเส็ผ่านมาพร้อมับเา ทรทอพระเนรสอแม่ลูที่มันั่เล่นอยู่ในสวนเียบๆ ทั้สอไม่่อยเยื้อรายออาำหนัเาเหยินไปเ้าเฝ้าพระอ์ และารที่พระอ์ไม่เยแม้เยี่ยมเยียนนาอาส่ผลี่อสอแม่ลูไม่ให้ถู้อทำร้ายไ้
ความคิดเห็น