๛ อาร์ติสท์หนุ่มตัวร้าย กับ ยายแก้มใส ๛

ลำดับตอนที่ #6 : • ความทรงจำ...สีอันดา

ตอนที่  6  - - ความทรงจำ .. .สีอันดา . .

 
 " อาร์ตเป็นพ่อนะ อันดาจะเป็นแม่ . . . นี่ๆ น้องหมีเป็นลูก คุณพ่อไปทำงานนะคะ "

เสียงแจ๊วๆ ของเด็กหญิงอันดาและเด็กชายภัทรวิทย์ในวัยอนุบาลดังก้องอยู่ในสมองของผม

" คุณแม่ต้องผัดกระเพราหมูให้คุณพ่อกินก่อนนะ "  เด็กชายที่เล่นเป็นคุณพ่อบอก

" ค่ะๆ เดี๋ยวคุณแม่ทำให้ รอแปปนึงนะคะ "
 อันดาที่เล่นเป็นแม่วิ่งไปเด็ดใบเฟื่องฟ้าหน้าบ้านมาฉีกๆแล้วคลุกกับดินในหม้อแกงเล็กๆ ที่เป็นของเล่นเด็ก

" คุณพ่อหิวแล้วนะ งั้นคุณพ่อไปกินที่ทำงาน ไม่กินกะเพราอันดาแล้ว "  เด็กชายตัวเล็กบอกอันดา

" ฮือ . . . .ๆ . .  . . .. โฮ ๆ . . .. .คุณพ่อใจร้ายไม่ยอมกินกับข้าวอันดา .."   น้ำตาหยดเล็กๆของ
อันดาไหลลงอาบแก้มแล้ววิ่งตื้อไปที่จักรยาน แล้วถีบออกไปจากตรงนั้น . .

" อันดา รอคุณพ่อก่อนนะ ..คุณพ่อขอโทษ .."  ภาพเด็กผู้ชายคนนั้นวิ่งตามจักรยานไปจนกระทั่งถึงตัวเด็กผู้หญิงที่เล่นเป็นแม่

" คุณพ่อขอโทษนะ ..ดีกันนะ .เราดีกันนะ อันดา นะ . .. . . . "   ภาพของผมในวัยเด็กชูนิ้วก้อยเล็กๆขึ้น เพื่อขอโทษอันดาในตอนนั้น. .

" ฮิๆ . ..ก็ได้ แต่คุณพ่อสัญญาก่อนว่าจะกินกะเพราฝีมืออันดา "  เด็กผู้หญิงยื่นเงื่อนไข..

" ได้เลย ! คุณพ่อสัญญา …ดีกันนะ "  ภาพเด็กผู้ชายเอานิ้วมือเกี่ยวนิ้วก้อยเล็กๆของเด็กผู้หญิงยังอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ .
. ภาพของอันดาเด็กผู้หญิงแถวบ้าน ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเด็กหญิง
อันดาในวัยประถม ..

" เมื่อไหร่จะเข้าใจซะที อาร์ต - - หักออก 3 หมายถึง ลบ 3 มีอยู่ 8 หักออก3 ลบสิ "
เสียงค่อนข้างเบื่อหน่ายของเด็กหญิงอันดาดังขึ้นในระหว่างทำการบ้านกับเพื่อนของเธอ. ..

" มีอยู่ 8 ลบออก 3 เหลือ 5 ใช่ป่ะอันดา . . . .  ."  อาร์ตมองอันดาด้วยแววตามีความหวังเพราะรอคำตอบอยู่ …

" ใช่แล้ว เข้าใจแล้วใช่มั้ย เหลือ 5 "

" เย้ . . .อาร์ตคิดได้แล้วอันดา . .อาร์ตทำถูกแล้ว "  เสียงดีใจอย่างสุดๆของอาร์ตดังขึ้นแล้วกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ

" ขอบคุณนะ..อันดา .. " เด็กผู้ชายคนนั้นยิ้มแก้มแทบปริเมื่อรู้ว่าตัวเองทำโจทย์เลขถูก…

ภาพนั้นค่อยๆหายไปภาพใหม่เข้ามาแทนที่เหมือนกำลังนั่งชมภาพยนตร์ที่ผมเองเล่นเป็นตัวเอก กับ อันดา
 เด็กผู้หญิงแถวบ้านที่เปลี่ยนเป็นนางสาวอันดาที่เพิ่งผ่านพ้นวัยการทำบัตรประชาชนมาหยกๆ
เสียงกีตาร์ที่เด็กผู้ชายในชุดนักเรียนกำลังดีด เสียงร้องเพลงของเด็กผู้หญิงในชุดมัธยมต้น ยังอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ . . .

-- อยากรู้ ใจเธอมีฉันหรือเปล่า  - - อยากรู้ ว่าเธอได้ยินบ้างไหม - - ก็เสียงใจมันบอก
ว่ารักเธอมากมาย ร่ำร้องเรียกภายในใจเท่านั้น . .   ~ ~ ~

ก็รู้ ว่าคงเป็นไปไม่ได้     ก็ไม่ ต้องการให้เธอเสียใจ  แค่คนๆเดียว ไม่มีค่าเท่าไร  กลัวฉันไป
ทำลาย หัวใจเธอ  ~ ~ ~

* ฉันมันคนไม่มีสิทธิ์  ถ้าคิดรักเธอจะผิดไหม  ขอช่วยทำให้ฉันมั่นใจ  ว่าเธอคือคนนั้น ที่ฉันรอ . . . .
…..ผมเล่นเพลงนี้ต่อไปในขณะที่อันดาเป็นคนร้อง..จนกระทั่งจบเพลง ..

" เพราะจังเนอะ . .อาร์ตเล่นเก่งจัง "  น้ำเสียงค่อนข้างชื่นชมของอันดาบอกผมวันนั้น

" อาร์ตเล่นไม่เก่งหรอกดา ..ก็พอเกาๆ ได้…"

" นี่ไม่เก่งหรอ . . เล่นจนดาร้องจบเพลงแบบนี้ . . "  คนชมยังชมต่อด้วยน้ำเสียงเดิม

" อาร์ตว่าความหมายมันดีเนอะ ดาว่ามั้ย . . ."

" คนไม่มีสิทธิ์ . . .ก็ดีนะ ..ชวนให้คิดดี "

" .. ฉันมันคนไม่มีสิทธิ์  ถ้าคิดรักเธอจะผิดไหม  ขอช่วยทำให้ฉันมั่นใจ  ว่าเธอคือคนนั้น ที่ฉันรอ .."
เด็กผู้ชายคนนั้น ดีดกีตาร์แล้วร้องเพลงอีกครั้ง .. ..ภาพนั้นก็อยู่ในความทรงจำของผมเสมอ ..

- - -  - -  - - - - - -

ภาพค่อยๆจางไปจนมาถึงวันที่อันดาไม่สบาย …ที่บ้านของอันดา ..แม่ของอันดาเช็ดตัวให้
ลูกสาว มีเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนนั่งอยู่ข้าง ๆ ….

" คุณป้าให้อาร์ตช่วยมั้ยครับ . .."

" ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวอาร์ตคุยกับดาต่อนะ ป้าจะไปอุ่นข้าวต้ม ."  แม่ของอันดาบอกผมในขณะที่ผมนั่งเฝ้าอันดาตอนอันดาป่วย

" ดามีไข้หรอ ..ตัวร้อนเชียว ..หมอบอกว่าเป็นอะไร .."  ผมถามอันดาโดยที่อันดายังนอนอยู่
บนเตียง

" หมอบอกว่า ต่อมน้ำเหลืองโต . แล้วก็มีไข้อ่อนๆเท่านั้นแหละ .." คนป่วยตอบเสียงอ่อยๆ

" เดี๋ยวดาก็หายแล้ว ..ดาจะได้มาร้องเพลงกับอาร์ตไง …ฉันมันคนไม่มีสิทธิ์  ถ้าคิดรักเธอจะผิดไหม  ขอช่วยทำให้ฉันมั่นใจ
  ว่าเธอคือคนนั้น ที่ฉันรอ . "  ผมร้องเพลงให้อันดาฟัง อันดายิ้มให้ผมอย่างมีความสุขก่อนจะหลับตาลง

" อาร์ต ดาเหนื่อย . .."  เสียงอ่อยๆของอันดาทำให้ผมใจไม่ดี ..และกุมมืออันดาไว้.

" ดา ดา..เข้มแข็งนะ.."  ผมพูดพลางบีบมือดาไว้เพราะใจเริ่มไม่สู้ดี จริงๆแล้วผมรู้ครับว่าดาเป็นอะไร คุณป้า
 แม่ของดาไม่อยากให้ดารู้ เพราะกลัวจะท้อ และหมดกำลังใจ …ผมบีบมือดาไว้ในใจขอบตาร้อนผ่าว ผมกลั้นน้ำตาไว้.
 .ไม่ให้มันไหลออกมา …จะมีก็แต่แววตาที่เป็นห่วงให้อันดาเห็นเท่านั้น . .จริงๆแล้ว อันดา เป้นมะเร็งในเม็ดเลือด

 " อาร์ต . ..อาร์ตเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของดาเลยนะ " . ..เสียงคนไข้แผ่วลงเรื่อยๆ ..

 ภาพที่ผมบีบมือของอันดาไว้อย่างแนบแน่นเป็นความทรงจำสุดท้ายที่ผมมีกับดา
..อันดา..เด็กผู้หญิงแถวบ้าน ที่โตมาด้วยกัน เรียนมาด้วยกัน ทั้งประถม และมัธยม  …สิ้นสุดลงแค่นั้น
อันดา ถูกส่งไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ…แต่คุณป้าก็ยังต่อโทรศัพท์จากอันดามาหาผมอยู่บ้าง

" อาร์ต ..ดาคิดถึงอาร์ตจัง .." น้ำเสียงของดาฟังดูแล้วสบายดี

" ดา สบายดีเหรอ …หมอเค้าเก่งป่าว ..เมื่อไหร่จะกลับล่ะเนี่ย.."  ผมถามสารทุกข์สุกดิบไปบ้าง

" ก็ดีมั้ง ดาไม่รู้ หมอฉายรังสี ..แล้วก็มีเคมีบำบัด ..ตกลงดาเป็นอะไรก็ไม่รุ้ถึงตอนมารักษาตัวที่ต่างประเทศเนี่ย.." 

" อืม..ใจเย็นๆนะดา เดี๋ยวดาก็หาย กลับมาร้องเพลงกับอาร์ตอีก .."  ผมพูดไปทั้งๆที่รู้ว่าความหวังนั้นริบหรี่เต็มที

" แต่อาร์ต . . ..ถ้าเราไม่ได้เจอกัน ..อาร์ตจะคิดถึงดามั้ย .. ."

" พูดอะไรแบบนั้นดา ..อีกแปปนึงคุณลุงคุณป้าก็พาดากลับมาแล้ว ..เราก็จะได้ร้องเพลงด้วยกันอีกไง " 

" อาร์ตร้องเพลงให้ดาฟังหน่อยสิ . .."  เสียงของอันดาผ่านมาทางโทรศัพท์ข้ามประเทศ

" ได้ๆ ดาฟังนะ .. อยากรู้ ใจเธอมีฉันหรือเปล่า  - - อยากรู้ ว่าเธอได้ยินบ้างไหม - - ก็เสียงใจมันบอกว่ารักเธอมากมาย ร่ำร้องเรียกภายในใจเท่านั้น ..
 ก็รู้ ว่าคงเป็นไปไม่ได้     ก็ไม่ ต้องการให้เธอเสียใจ  แค่คนๆเดียว ไม่มีค่าเท่าไร  กลัวฉันไปทำลาย หัวใจเธอ  ~ ~ ~
ฉันมันคนไม่มีสิทธิ์  ถ้าคิดรักเธอจะผิดไหม  ขอช่วยทำให้ฉันมั่นใจ  ว่าเธอคือคนนั้น ที่ฉันรอ.."

เสียงของดาเงียบไปพักนึงตอนที่เสียงร้องเพลงอันสั่นเครือของผมจบลง …

" อาร์ต..ขอบคุณมากนะ ดาเหนื่อยแล้ว….แล้วเราเจอกันนะ …"

เสียงอันดาบอกผมมาทางโทรศัพท์ นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน..เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมคุยกับอันดา และเป็นครั้งสุดท้าย
..ของการร่ำลา..อาทิตย์ต่อมา แม่บอกว่ามีโทรศัพท์จากต่างประเทศ ตอนนั้นผมดีใจที่จะได้คุยกับอันดา ..แต่ไม่..ผมคุยกับคุณป้า แม่ของอันดา

. ..อันดา..เสียแล้ว..

คุณป้าบอกผมมาทางโทรศัพท์ .. คุณป้าตั้งใจจะอยู่ที่นั่น ..คุณลุงพ่อของอันดาขอย้ายไปทำงานบริษัทแม่ที่ต่างประเทศ …

. ..อันดา..เสียแล้ว..

. ..อันดา..เสียแล้ว..

. ..อันดา..เสียแล้ว..

.. . .. . เสียงของคุณป้าดังขึ้นในหูของผม ซ้ำไปซ้ำมา เหมือนเพิ่งพูดเมื่อไม่นานมานี้เอง ..
ขอบตาของผมร้อนผ่าว รู้สึกว่าจะมีน้ำซึมๆออกมา.เล็กน้อย …แต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของการเคาะประตู

" ก๊อก - - -  -ๆ -  - -ๆ "

" อาร์ต …นี่เฮียนะ ….ออกมาได้แล้ว โบว์มาแล้ว "  เสียงของเฮียโก้ดังอู้อี้ๆอยู่หน้าประตุ

" เดี๋ยวอาร์ตออกไป . .. เก็บของก่อน . ." ผมตะโกนบอกเฮียโก้ไปในขณะที่ตัวยังอยู่บนเตียง

 ผมเดินไปที่ลิ้นชักชั้นสุดท้าย . .

" คุณแม่ต้องผัดกระเพราหมูให้คุณพ่อกินก่อนนะ "

" ค่ะๆ เดี๋ยวคุณแม่ทำให้ รอแปปนึงนะคะ "

 ภาพของเด็กผู้ชายที่เล่นเป็นพ่อผุดขึ้นพร้อมกับเด็กผู้หญิงที่เล่นเป็นแม่ . ..และตรงหน้าผม คือ
..ของเล่นสมัยเด็กที่ผมเล่นหม้อข้าวหม้อแกงกับอันดา . .. ผมหยิบแต่ละชิ้นมาดูอย่างทนุถนอม
แล้ววางมันลงอย่างเดิม ..ปิดลิ้นชัก  แล้วเดินออกจากห้อง ทิ้งไว้เพียงอันดา ..ของเล่นในลิ้นชัก และเสียงถอนหายใจยาวๆ .. .

. ก่อนที่ผมจะเดินออกมา . . .  . .