๛ อาร์ติสท์หนุ่มตัวร้าย กับ ยายแก้มใส ๛

ลำดับตอนที่ #2 : • สวัสดีความซวย !!

ตอนที่ 2

สวัสดีความซวย !

ติ๊ดๆ ติด ติ๊ด . . เสียงนาฬิกาปลุกของผมดังขึ้นรบกวนการจำศีลระยะยาวของผมในเช้าวันจันทร์ครับ .
.เสียงของมันเงียบไปหลังจากที่โดนฝ่ามือสยบมารเข้าไปเต็มๆ . .. .จนกระทั่ง

" คุณอาร์ตคะ ..ตื่นได้แล้วค่ะ วันนี้วันจันทร์นะคะ . .ไม่ไปโรงเรียนหรือคะ " เสียงป้าพิมปลุกผมให้ตื่นจากการจำศีลนั่น . . ..

" ตื่น..ไปโรงเรียน . .วันนี้วันจันทร์ " 

แย๊กกกกก !!! วันนี้วันจันทร์ไปโรงเรียน .. ขาผมไวเท่าความคิด กระโดดลงจากเตียง..เข้าห้องน้ำ

ปุบปับๆ เสร็จภายในเวลา 10 นาทีเตรียมตัวไปโรงเรียน แหม ! นอนสบายชะมัด ถ้าไม่ติดว่าอาจารย์ฝ่ายปกครอง
รับลูกศิษย์คนแล้วคนเล่าที่มาสาย ด้วยไม้เรียว เป็นอาหารเช้าละก็
. ..พ่อจะนอนให้มันจนถึงวันสิ้นโลกเลย . . .ว่าแล้วก็ควบเจ้าเวสป้าสีขาวคันเก่งของผมออกมาเลยครับ.

.ยัยแอมเพิ่งจะเอากุญแจมาคืนพร้อมกับร้องห่มร้องไห้ว่า คุณป๊ะป๋าไม่ชอบรถคันเล็กๆ
คุณป๊ะป่าจะเอารถคันใหญ่ๆ จะได้ขนลูกๆไปโรงเรียนหมด . -*- 
 สาบานกับพี่สิยัยแอมว่าเธออยู่อนุบาลสอง  ผมถึงโรงเรียนภายใน 5 นาที สงสัยนิสัยตี--นผีจากยัยตั้งโอ๋จะเริ่มแพร่เชื้อมาถึงผม..

" ไงอาร์ต หมู่นี้ไม่เห็นแกโผล่หน้าไปชมรมบ้างเลย ไปเหล่สาวที่ไหนอยู่วะ "
เสียงทุ้มๆ ของเฮียโก้ประธานชมรมศิลปะดังขึ้นทักทายหลังจากผมจอดรถเสร็จ. …

" โหยย เหล่สงเหล่สาวที่ไหนกัน . .จนก็จน บ้านก็อยู่กกระท่อมปลายนา ขี่ค.ว--ายเผือกมาเรียนอีก
ใครเขาจะมามองงคร๊าบบ " ผมตอบเฮียโก้ไปอย่างกวนๆ ..วันนี้ผมอารมณ์ดีแต่เช้า

" เออ ให้มันจริงเถอะว่ะ ..ไว้วันไหนแกมีแฟน แนะนำให้เฮียรู้จักคนแรกเลยนะเว่ยย "

ผมพยักหน้าให้เฮียโก้แล้วเดินไปตึกเรียน ครับ ผมอยู่ ม.4 ห้อง A ..สัญญาณออดแรกดังขึ้น.
.ผมรีบสาวเท้าอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นวิ่ง เพื่อให้ทันเข้าแถวที่หน้าห้องโฮมรูม .
.หู๊ยย ครั้งสุดท้ายที่ผมมาเข้าแถวไม่ทัน. เจ๊ดา หรืออาจารย์ดารณีที่ปรึกษาห้องผมก็ร่ายให้ผมซะยาว.
.ขืนขึ้นไปช้ามีหวังผมต้องมานั่งรีบศีล สมาธิ เจริญภาวนา กับเจ๊ดาอีกแน่ๆ …รีบๆ ไม่ทันแล้ว ออดสัญญาณที่สองกำลังจะดัง .
..แล้วก็เคารพธงชาติ …ว๊ากกกๆๆ ม่ายนะไม่ ซาร่า ได้โปรดเห็นแก่จอร์จ …
อึ๊บๆ ๆ ( อย่าเข้าใจผิดครับ ผมกำลังใช้ความพยายามในการวิ่งไปที่ตึก ม. 4 แล้วมันเหนื่อยจนหายใจไม่ทัน ) 
. . และแล้ว โย่วๆ มุมตึกนี่แหละทางสวรรค์ ไปทางลัดประหยัดเวลา
กว่าเยอะ .. เย้ !! อีก 1 นาที ไม่ต้องทนเจ๊ดาอบรมบ่มนิสัยแล้ว เหอะๆ รอดไปหนึ่งวัน ..เจี๊ยกๆ
ผมตั้งหน้าตั้งตาเลี้ยวที่มุมตึกนี้มากครับ แล้วมันก็เป็นอย่างที่คุณผู้อ่านกำลังจะนึก
ตามแบบฉบับนิยายน้ำเน่าทั่วไปน่ะครับ …แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ผมมาเป็นพระเอกตอนนี้

พลั่กกก !!  . . .  .. .

" ว๊าย ตาเถรยายชีตีกัน คุณพระคุณเจ้าช่วย…!! "  เสียงเล็กๆอุทานยาวไปแปดศอกอย่างไม่ตั้งใจ

ไม่ต้องเดาหรอกครับ คนที่ทำให้การเดินทางอันสำคัญของผมต้องชะงักลงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยแก้มเน่านี่ .
.หลังจากที่ผมปัดเศษดินออกจากตัวแล้วเงยหน้าทำมุมพอดีกับคนที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อตะกี้

" ยัยดาวร่วง "  ผมลืมตัวพูดใส่หน้ายัยแก้มเน่านั้นเต็มๆเลยครับ .ก่อนที่ผมจะสนทนาคำต่อไป
ยัยนี่เลือดขึ้นหน้าทันที แล้วตะคอกกลับมาว่า

" นายเบื๊อก !! "  . . เอาอีกแล้วครับ ฉายาที่เจ้าหล่อนตั้งให้อย่างไม่เป็นทางการตามมาราวีผมให้ไปไถนาอีกแล้วครับทั่นน

" จะรีบไปเฝ้ายมบาลที่ไหนเนี่ยะ ..วิ่งมานี่ไม่คิดหรอว่าจะมีคนเดินผ่าน ที่นี่โรงเรียนนะยะ
ไม่ใช่สนามหลวงหรือท้องนา ..ที่จะให้นายวิ่งเล่นยังกะเป็นเจ้าของซะเอง "

ยัยแก้มเน่าใส่ผมม้วนเดียวไม่จบ . . .ยังต่อว่าผมอีก ..อย่าเพิ่งลืมนะครับว่าผมรีบ ..รีบมาก และมากที่สุด
..แล้วตอนนี้ก็จะเคารพธงชาติแล้วด้วย..ทั้งตัวของผมและยัยแก้มเน่ารวมทั้งเอกสารของยัยนั่นลงไปกองอยู่ที่พื้น จนปะปนกันมั่วไปหมด ..
ผมมองยัยนี่ด้วยความหมั่นไส้ก่อนที่จะช่วยเก็บ

" เฮ้อออ…คนเราก็งี้ล่ะน๊า วันๆอยู่แต่กับศิลปะอะไรก็ไม่รู้ ขอโทษเราก็ไม่เป็นซักคำ ที่บ้านสอนสมบัติผู้ดีมารึเปล่าเนี่ยย !! "
 รู้สึกว่าตรงประโยคสุดท้ายยัยนี่จะเน้นเป็นพิศษ เฮอะ ช่วยเก็บขนาดนี้แล้วเอาอะไรทำตาขอรับแม่ดาวร่วง ..มองไม่เห็นรึยังไง..

หลังจากเก็บเอกสารที่กองอยู่บนพื้นเสร็จ เสียงเพลงชาติก็ดังขึ้นพอดี ทั้งผมและ
ยัยแก้มเน่า ดาวร่วงนั่น ก็ลุกขึ้นมาอยู่ในท่าตรงทันที ..หมดกัน !! วันนี้ผมต้องทนให้เจ๊ดาบ่นอีกหรือเนี่ยย เพราะยัยนี่แท้ๆเลย .
.ฮึ คนรีบแทบตาย มาทำซวยจนได้ …เสียเรื่องหมด เอาวะ ตายเป็นตาย หลังจากนั้นเจ้าหล่อนก็เดินสะบัดก้นหนีออกไปห้องตัวเองทันที .
. แต่ !! ยัยนี่เก็บเอกสารไปไม่หมดคงรีบตอนเคารพธงชาติ แถมยังมีซองจดหมายสีชมพูอีก เฮอะ คงจะเป็นจดหมายรักจากใครคนนึงล่ะที่มาหลงรักยัยคนนี้จนหัวปักหัวปำ
 .เชอะ เรียกซะให้ยากฉันไม่อยากมีประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเว๊ยยยยัยแก้มเน่า…
 ผมกำลังรีบเดินไปห้องโฮมรูม ไปสายตอนนี้ กับไปสายกว่า ก็โดนด่าเท่ากันงั้นไปสายกว่าเดิมแล้วกัน
 …ตอนที่กำลังเดินผ่านโรงอาหารที่มีลานม้าหินอ่อนเสริม ภาพในสมองผมก็ประมวลผลฉายซ้ำๆอยู่นั่น

" เธอ ..ของเธ ..อ .~  ~ ~ :  ."  

" นี่  !!!!! พวกนี้ ฉันบอกแล้วใช่มั้ย ว่าเดี๋ยวก่อนๆ ฟังภาษาคนรู้เรื่องกันรึเปล่าเนี่ยะ  แค่เวลา
กินข้าวจะมีให้ฉันบ้างไมได้หรือยังไง ฉันก็คนมีปากมีท้องเหมือนกันนะยะ   ไม่ได้อิ่มทิพย์ 
หิวโว๊ยยยยยย  . . . .  . . "

" แล้วตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ..เลิกเข้ามากดออดในชีวิตฉันซะทีได้มั้ยยย ขี้เกียจต้อนรับ
จะให้ฉันพูดยังไงอีก ฉันไม่ใช่นางกลางเมืองนะยะ . . . . . . . .โอ๊ยยยย มีแฟนแล้วโว๊ยย !!! "

"   นายด้วย . . . !!!!! "

บทสนทนาเหล่านี้ลอยเข้ามาอยู่ในหัวของผม เท้าของผม แบกมวลหนัก 60 กิโลกรัม
อายุ 15หยกๆ16หย่อนๆ  มาที่ห้องโฮมรูม และเป็นดั่งคาด..เจ๊ดา จ้องจะเล่นงานผม อย่างเคย

" ภัทรวิทย์ ..นี่มันกี่โมง ครูกำลังโฮมรูมเรื่องสำคัญอยู่เนี่ยะ เธอไปไหนมา ..หัดตั้งนาฬิกาปลุกแล้วตื่นให้มันทันมาเข้าแถวเคารพธงชาติได้ไหม
 …ฟังครูอยู่รึเปล่า หา !!…………….."

ผมไม่ตอบได้แต่ยืนมองเจ๊ดา แล้วทำตาปริบๆ ก่อนจะยกมือไหว้ขออนุญาตเข้าห้อง ไปนั่งที่ข้างไอ้กล้า แปลกแฮะ
 ..วันนี้ไม่เห็นเทศน์ ให้ศีล ให้พร สงสัยยุ่งอยู่ ผมเดินไปโต๊ะคู่หลังห้อง .
.มุมสงบ สลบในคาบเรียน ..จะมีอะไรสบายไปกว่านี้ เฮ้อ …..ได้หย่อนตูดนั่งซะที
" เฮ๊ย อาร์ต แขนแกไปโดนอะไรมาวะ .."  ไอ้กล้าถามขึ้นอย่างตกใจ

ผมก้มลงไปมองที่แขน ฮึๆ ยัยแก้มเน่าทำพิษอีกแล้ว แขนผมถลอกเลือดไหลไม่หยุดแต่ทำไมผมไม่รู้สึกตัวแฮะ  คงจะมัวแค้นยัยนี่อยู่

" ล้มว่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก " .. ผมบอกไอ้กล้าไป แต่เลือดมันก็ยังไม่หยุดไหลซักที ผมใช้ผ้าเช็ดหน้ากดแผลไว้
จนผ้าเช็ดหน้าจะบิดออกมาได้เลือดเป็นกะละมังอยู่แล้ว มันก็ยังไม่หยุดไหลอีกไอ้กล้าเห็นท่าไม่ดี เลยโพล่งบอกเจ๊ดา
     " เจ๊. .เอ๊ยยย !! อาจารย์ดารณีครับ นายภัทรวิทย์ล้มก่อนมาโฮมรูมครับ เลือดไหลไม่หยุด "

    " โตป่านนี้แล้ว ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะ .. ถึงได้ล้มมีแผลขนาดนั้น .."  สตรีผู้สูงวัยถามกลับมา

   " จำไม่ได้ครับว่าท่าไหน เห็นอีกทีเลือดก็ท่วมแล้วครับ "  ผมตอบเจ๊แกไปอย่างกวนประสาท

  " ไปห้องพยาบาลก่อนเถอะไป..แล้วเข้าเรียนคาบแรกให้ทันด้วยล่ะ "  แปลกแฮะวันนี้เจ๊ดาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มามุขไหนเนี่ยะ
 ต้องสืบสาวราวเรื่องกับไอ้กล้าซะหน่อยแล้ว !!

ห้องพยาบาล
  
 " หกล้มเมื่อตะกี้ครับ เลยมาทำแผล " ผมบอกอาจารย์นุช  ห้องพยาบาลที่สุดแสนจะใจดีก่อนจะเดินเข้ารอที่เตียงคนไข้ให้อาจารย์มาทำแผลให้ .
 . . ยังกะพระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก พระอังคารเอามะเหงกมาลงกลางกบาล . .. เดาไม่ผิดหรอกครับ ยัยแก้มเน่าอีกแล้ว !!!  
 เท่าที่ผมเห็นยัยนี่ก็ได้แผลเหมือนกัน แต่ผมหนักกว่า ..ไม่นานอาจารย์ห้องพยาบาลคนสวยใจดีก็เดินเข้ามา

 " พัชราวลี ..เธอเสร็จแล้ว ทำแผลให้เพื่อนก่อนนะ ครูรับโทรศัพท์ซักประเดี๋ยว " 

ความซวยก็เกิดขึ้นหลังจาก สามอย่างแรกคือ มาสาย  วิ่งชนยัยแก้มเน่า  ได้แผล แล้วยังต้องมาให้ยัยนี่ทำแผลให้อีก เป็นความซวยลำดับที่สี่ของวันนี้เลยนะเนี่ยย !!!
ยัยแก้มเน่ารับกล่องทำแผลมา มาด้วยสีหน้า 'มานธุระอะร๊ายย ของช๊านที่ต้องมาดูแลนายเบื๊อกนี่ '

" ยื่นแขนมานี่ "  ยัยแก้มเน่าสั่งผมยังกะผมเป็นเด็กอนุบาล . .แล้วผมก็ยื่นแขนออกไปตามที่ยัยนั่นสั่งมา ..

" โอ๊ย ..ใครก็ได้บอกฉันทีว่านั่งอยู่กับคนหรือค.ว--าย ..แขนเจ็บข้างไหนก็บยื่นมาเซ่ จะทำมั้ยแผล "

" ก็เธอไม่ได้บอกว่าจะให้ยื่นแขนข้างไหน ฉันก็ยื่นมันไปทั้งสองข้างนะสิ " . . ผมกวนประสาทยัยนี่อีกรอบ 
ยังไม่ทันขาดคำยัยดาวร่วงตัวแสบเอาสำลีชุบแอลกอฮอลล์ขยี้ลงที่แผลของผมอย่างหมั่นไส้

" โอ๊ยย !! ประสาทรึไง คนให้มาทำแผลนะครับเจ๊ เบาๆมือหน่อย " ผมตัดพ้อยัยแก้มเน่าแล้วหดแขนกลับทันทีแทบจะเร็วกว่าชินกันเซ็น

" ยังไงล่ะ ..กวนฉันดีนัก เอามานี่ จะทำไม่ทำ เดี๋ยวอาจารย์นุชก็มาว่าฉันไม่รับผิดชอบอีกหรอก "
เจ๊พัชราวลี หรือ ยัยแก้มเน่าดาวร่วง สั่งเสียงเด็ดขาดราวกับห้องพยาบาลนี้ใช้เงินเธอถมดินแล้วสร้างที่ขึ้นมา
ในเสี้ยววินาทีนั้นแขนผมก็ไปอยู่ในอุ้งมือมาร อย่างเดิม
กรรมอะไรของผมครับซาร่าได้โปรดเห็นแก่จอร์จ บอกผมด้วยครับ . .. ชาติก่อนผมเป็นฆาตกรฆ่ายัยนี่รึเปล่า

" ขอบคุณคร๊าบบ …"  ผมเอ่ยปากตอบแทนบุญคุณอันมากมายมหาศาลหาที่สุดมิได้ที่ครั้งหนึ่งในชีวิตรอดจากอุ้งตี….น..สัตว์ประหลาด.
.หน้าก๊อตซิลล่ามาได้ ..( รอบหลังนี่เจ๊แกมือเบาดีแฮะ ! )

" ย่ะ !! " สั้นๆ ห้วนๆ แต่ได้ใจความลึกซึ้งว่า   ' แล้วอย่ามาเป็นเรื่องให้ฉันเป็นธุระอีกนะยะ '

ฮู๊ยยย ..รอดมาเท่านี้ก็บุญโขแล้วครับ ..อยู่ในกำมือศัตรูซะนาน ป่านนี้เข้าเรียนคาบแรกแล้วมั้งครับ
ไม่รอช้า ผมสวัสดีอาจารย์นุชที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ ( ขนาดเจ๊แกบอกประเดี๋ยวนึง นะเนี่ยย ! )
แล้วรีบแจ้นไปที่ตึกวิทย์ . . .คาบแรกวันนี้ . เคมีครับพี่น้องทั้งหลาย… .
หาว ~ ~ ~ ~ !!  พูดมาแล้วก็ง่วงทันที .. . . .
ผมเด็กวิทย์ห้องคิงส์ก็จริงครับ ..

แต่ เคมี ..ได้โปรดเห็นแก่จอร์จเถอะซ่าร่า ..ผมไม่เสถียรวิชานี้ ..ผมจะมีชีวิตรอดภายในเวลา 2 ชั่วโมงอันโหดร๊ายยย มั้ยเนี่ยยย !!!