นิโอะ เพลงดาบแด่ผู้พิทักษ์

ลำดับตอนที่ #6 : เพลงดาบที่4

เพลงดาบที่ 4

ท่านมาซามูเนะ...  กระผมเอาน้ำมาให้ท่านมาซามูเนะขอรับ

ท่านมาซามูเนะ...  กระผมออกไปเล่นในป่านะขอรับ

ท่านมาซามูเนะ...  กระผมฝึกเพลงดาบจุดกลับผลิกผันสายเลือดได้แล้วขอรับ

ท่านมาซามูเนะ...  กระผมอยากรู้ว่า เพลงดาบนิโอะคืออะไรหรือขอรับ?

ท่านมาซามูเนะ...  กระผมจะลงไปในเมืองนะขอรับ  

ท่านมาซามูเนะ...  กระผมจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆนะขอรับ

“ท่านมาซามูเนะ!!!”ยูคิสะดุ้งตื่นก่อนจะจับหน้าอกของตัวเองที่เต้นรัว  เหงื่อไหลชุ่มโชกทั่วร่างกาย  ดวงหน้าที่เคยมีรอยยิ้มบัดนี้กลับมีแต่สีหน้าของคนที่ตื่นตระหนก  กระดาษใบเล็กๆถูกถ่ายทอดสิ่งสำคัญไว้ให้แก่คนที่นอนอยู่ข้างๆ  ต้นไม้ใหญ่ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับนักดาบที่มีฝีมือเก่งกาจเกินใคร   เขากระโดดลงจาต้นไม้ลงไปยืนอยู่บนพื้นด้วยเวลาเพียงเล็กน้อย  

“อืม...”ไซโซครางในลำคอก่อนจะลืมตาขึ้นมา   ‘อะไรเนี่ย’ เขาคิดก่อนจะเพ่งมองตัวอักษรที่อยู่ภายในกระดาษ ข้าจะรีบไปหาท่านมาซามูเนะ  พวกเจ้าเดินตามข้ามาในตอนรุ่งเช้าแล้วกัน    

“จริงๆเลยเชียว  ท่านยูคินี่ล่ะน้า~”ไซโซบอกก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ  ในความมืดมิดนั้น  ยูคิกำลังวิ่งขึ้นไปยังบนสุดของภูเขาลูกนี้ด้วยความเร็ว  ก่อนที่ทุกอย่าง... จะสายเกินไป  

“ฮ้าว~ อ้าว! ยูคิล่ะ”ซาสุเกะหาวพลางสอดส่ายสายตามองหายูคิที่ตอนนี้สมควรนอนอยู่บนต้นไม้กับไซโซ

“นู้น! ขึ้นเขาไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว  บอกให้พวกเราตามไปทีหลัง”ไซโซว่าพลางชี้ไปบนยอดเขา

“อือ~  เช้าแล้วเหรอเนี่ย”ฮิเดะพึมพำพลางขยี้ตาแล้วลุกขึ้นนั่ง  “โคฟุคุ ตื่นได้แล้ว”ฮิเดะหันไปปลุกริรินแล้วเขย่าตัวคนที่ยังไม่ตื่นแรงๆ

“โอ๊ย~ มันเจ็บน้า~”ริรินว่าก่อนกระเด้งตัวให้ลุกขึ้นนั่ง  

“เอ้า! ถ้าตื่นหมดแล้วก็ตามยูคิไปกับเถอะ”ไซโซบอกพลางโดดลงจากต้นไม้ด้วยวิชาตัวเบาที่ได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก

“นี่! ข้าวปั้น  กินกันแก้หิวไปก่อนนะ”เขาบอกพลางหยิบข้าวปั้นยื่นให้ทุกคน คนละก้อน

“ฮ๊า~  ฝีมือเจ้าเหมือนจะตกลงเลยนะเนี่ย แต่ก็กินได้ล่ะนะ  ไซโซ ข้าขออีกก้อนได้รึเปล่า”ซาสุเกะว่าพลางกัดข้าวปั้นอีกคำหนึ่ง ต่างกับไซโซที่มองตาเขียวปั้ด  ‘ว่าอาหารข้าไม่อร่อยแล้วขออีกเนี่ยนะ  มันช่างน่าฆ่าเสียจริงๆเลย’ เสียงในใจของไซโซโวยวาย ก่อนที่ฝ่ามือเล็กๆจะพลาดมาโดดหัวของเขา

“โอ๊ะ! ขอโทษที  มันพลาดไปโดนน่ะ”ฮิเดะบอกแล้วเดินล้ำหน้าเขาไปเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น  ‘เหมือน  เหมือนยูคิมาก  เหมือนยูคิที่ชอบเรียกสติเขาเวลาที่เขาอารมณ์เสียแบบนี้เสมอๆ’ไซโซคิดก่อนจะเดินช้าลง ให้ริรินเดินไปอยู่ด้านหน้าเขา

“เดี๋ยวข้าปิดท้ายให้เอง เจ้าไปเดินด้านหน้าเถอะนะ”เขาบอกก่อนจะกระชับเสื่อที่แบกเอาไว้ให้แน่นขึ้น  ริรินเดินขึ้นไปด้านหน้าก่อนที่จะเดินไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับซาสุเกะ  ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันมาชูนิ้วโป้งให้แก่เขาแล้วโค้งหัวเบาๆ

“อีกนานมั้ยกว่าจะถึงยอดเขาน่ะ”ไซโซตะโกนถามคนที่อยู่ด้านหน้า “ไม่หรอก  ข้าเห็นบ้านหลังนั้นแล้วล่ะ”ซาสุเกะตะโกนตอบกลับก่อนจะเร่งจังหวะการเดินให้เร็วขึ้น

          “เฮ้อ! ถึงซะที”ฮิเดะถอนหายใจพลางมองหายูคิที่สมควรจะอยู่ที่นี่

          “อ้าว! มาถึงกันเร็วจังเลยยูคิที่กำลังพยุงชายวัยกลางคนคนหนึ่งออกมาจากหน้าประตูทักขึ้น  ไซโซเดินไปหาคนที่ยูคิพยุงอยู่ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้า มือทั้งสองข้างแนบลงกับพื้นแล้วก้มตัวลงแนบพื้น  

          “ท่านมาซามูเนะ”ไซโซว่า  คนๆนั้นยิ้มให้แก่คนตรงหน้าก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

          “ไซโซเองรึ  ลุกขึ้นเถิด  ไปนั่งคุยกันในบ้านข้าเถอะนะ”มาซามูเนะว่า  เขามีรูปร่างที่ดูสง่า  ถึงแม้กาลเวลาจะทำให้เขาดูแก่ลงไปก็ตามที

          “ท่านมาซามูเนะ ท่านไม่ควรขยับกายให้มากนัก”ยูคิกล่าวเตือน

          “ช่างข้าเถอะหน่า  ยังไงข้าก็ต้องตายอยู่แล้ว ให้ข้าได้มีชีวิตบั้นปลายอย่างมีความสุขไม่ได้รึไง  แค่ตอนที่ข้าสอนเจ้า ข้าก็แทบจะกระอักเลือดอยู่แล้ว  คนอะไรไม่รู้ดื้อด้านสุดๆเลย”มาซามูเนะว่าก่อนจะไอออกมาเป็นเลือดสีแดงสด “แค่ก!” เลือดสีแดงที่ติดมาในฝ่ามือของมาซามูเนะทำให้ยูคิเกิดอาการร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

          “ท่านมาซามูเนะ  เข้าไปในบ้านก่อนเถอะนะครับ”ยูคิพูดก่อนจะพยุงร่างของมาซามูเนะเข้าไปพักในบ้าน

          “นานๆข้าจะได้ออกไปข้างนอกบ้าง  เจ้าก็ยังไม่ยอมให้ข้ามีความสุขเลยนะ”มาซามูเนะกล่าว  ก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงเป็นท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนโดยมียูคิคอยช่วย

          “พวกเจ้าคงจะเป็น 4 ผู้พิทักษ์สินะ”มาซามูเนะพูด ก่อนจะถูกริรินแย้งขึ้น “ข้าคือ 1 ใน 9 องค์เทพ โคฟุคุเจ้าค่ะ”ริรินแย้ง  มาซามูเนะยิ้มแล้วหันไปถามริริน

          “งั้นฮิคิสบายดีหรือเปล่าล่ะ ยังไงข้าขอฝากความคิดถึงไปหาเขาหน่อยนะ”มาซามูเนะถาม  ริรินทำหน้าเศร้าลงก่อนจะพูดขึ้น

          “ถ้าท่านหมายถึงฮิคิคนเก่าล่ะก็... เขาตายไปแล้วเจ้าค่ะ”มาซามูเนะไม่มีท่าทีตกใจใดๆทั้งสิ้น เพียงแต่ทำหน้าเสียดาย

          “งั้นหรือ แต่นิสัยของเขา ข้าก็คิดอยู่แล้วว่าคงจะมีชีวิตได้ไม่นานหรอก”เขาบอกก่อนจะทำหน้าตาให้ดูเป็นการเป็นงานขึ้น

          “ยูคิ  เจ้าเคยถามข้าใช่ไหมว่าเพลงดาบนิโอะคืออะไร”มาซามูเนะถาม ยูคิพยักหน้าแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น

          “ตอนนี้ถึงเวลาที่ข้าจะบอกเจ้าแล้ว  เพลงดาบนิโอะ  เป็นเพลงดาบที่จะใช้ได้เมื่อมีคนครบ 4 คน และดาบทั้ง 4 เล่ม ได้แก่  สุซาคุ  เบี๊ยกโกะ  เซริว และเกนบุ  ประกอบด้วย เพลงดาบที่ชื่อ นิ  ระ  ซึ  โอะ  เพลงดาบนี้ถือว่าเป็นขั้นสูงสุดของเพลงดาบทั้งหมด  สำหรับพวกเจ้าแล้ว นิ  หมายถึงความอ่อนโยนที่แข็งแกร่ง นั้นคือเจ้า ยูคิ  ส่วน ระ คือเพลงดาบที่ต้องให้ผู้ที่มีสายเลือดอื่นผสมอยู่ด้วย ดังนั้นเพลงดาบนี้เป็นของเจ้า  ไซโซ   เพลงดาบ ซึ หมายถึงความว่างเปล่า  เป็นเพลงดาบสำหรับเจ้า  ฮิเดะ  และสุดท้ายเพลงดาบ โอะ เป็นเพลงดาบที่ต้องใช้ความตั้งใจจริง  เป็นเพลงดาบที่สำคัญที่สุด  และเพลงดาบนี้เป็นของเจ้า ซาสุเกะ  เจ้าที่ไร้สายเลือดของนักดาบแต่กลับดันตัวเองขึ้นมาจนฝีมือเทียบเท่ากับนักดาบคนอื่นๆ  ต้องมีความตั้งใจมากกว่าคนอื่นหลายร้อยเท่า ดังนั้นเพลงดาบนี้จึงเหมาะกับเจ้ามากที่สุด  ส่งดาบของพวกเจ้ามาสิ”มาซามูเนนะกล่าวไปแบบเรื่อยๆไม่เร่งรีบ  ก่อนจะรับดาบของทุกคนเอามาไว้ที่หน้าตักของตัวเอง

          “ดาบพวกนี้ เป็นพี่น้องของพวกเจ้า  พวกเจ้าต้องดูแลมันให้ดี  ดาบไม่ใช่อาวุธฆ่าคน แต่มันคืออาวุธที่เอาไว้ใช้ปกป้องเราจากอันตรายต่างๆ  คนที่มีฝีมือ  ดาบจะช่วยขับฝีมือที่แท้จริงออกมา  แต่ถ้าคนที่ใช้ดาบไม่เป็น  ดาบนั้นคืออาวุธที่ใช้สังหารตนเอง  แค่ก!”มาซามูเนะกล่าวเอื้อยๆและกระอักไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้งหนึ่ง  กล่องยาที่อยู่ข้างตัวถูกหยิบมาเทออกทานเพื่อรักษาสมดุลของร่างกาย

          “เอาจริงนะ  ร่างกายของข้าแทบจะไม่ไหวแล้ว  ยังไงซะ  ข้าขอเวลาเพียงสองวันสุดท้ายก่อนที่ร่างกายข้าจะดับสูญไปถ่ายทอดเพลงดาบนิโอะให้แก่พวกเจ้า”มาซามูเนะว่าก่อนจะทานยาอีกชนิดหนึ่งที่จะทำให้ร่างกายเค้นพลังสุดท้ายของชีวิตออกมา

          “ข้ามีเวลาเพียง 48 ชั่วโมงเท่านั้นที่จะถ่ายทอดพลังให้แก่พวกเจ้า”เขาบอกก่อนจะลุกขึ้น  ยูคิถลาตัวจะเข้าไปพยุงแต่ถูกห้ามเอาไว้เสียก่อน

          “ไม่จำเป็น  ตอนนี้ข้าอยู่ในสภาพไร้รูปร่าง  ในตอนนี้ข้าเหมือนตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง ไม่มีความรู้สึกอะไรหรอก  เอาล่ะ! พวกเจ้าตามข้าออกมาข้างนอก”มาซามูเนะบอกก่อนจะเดินออกไปรอนอกบ้าน   

          “การฝึกครั้งนี้ เนื่องจากเวลามีไม่เพียงพอ  ข้าจะส่งพลังไปในร่างของพวกเจ้า  ส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับพวกเจ้า ว่าพวกเจ้านั้นจะกักพลังที่ข้าส่งเข้าไปแล้วนำมันมาเป็นพลังของตัวเองได้หรือเปล่า  ก่อนหน้านั้น ยูคิ ถอดเสื้อแล้วเดินมานี้  มาหาข้าหันหลังไปซะ”มาซามูเนะพูดเป็นฉากๆ  เมื่อยูคิอยู่ในสภาพที่พร้อมแล้ว  เขาก็เค้นพลังก่อนจะดันพลังนั้นเข้าไปในร่างของยูคิอย่างรวดเร็ว  

          “จับพลังนั้นไว้  แล้วเอามันเป็นพลังของเจ้าซะ  ดาบเกนบุจะคอยช่วยเหลือเจ้าอยู่”หน้าตาของยูคิบิดเบี้ยวดูท่าว่าคงจะทรมานอย่างถึงที่สุดกับการต่อสู้ของพลังในร่างกาย  ที่ตีกันจนเกือบจะรักษาสมดุลพลังเอาไว้ไม่อยู่ “อ๊ากกกกกกก!!!!”กรีดร้องเสียงดังก่อนที่พลังนั้นจะค่อยๆสงบลง   ยูคิเงยหน้าขึ้นมามองทุกคนก่อนจะเห็นที่หน้าที่ตกตะลึงของไซโซหรือแม้กระทั่งฮิเดะที่ทำสีหน้าอื่นไม่ค่อยจะเป็น  แสงสีขาวสว่างห้อมล้อมยูคิเอาไว้ก่อนจะซึมเข้าไปในตัวของยูคิจนสิ้น

          “สมกับที่เป็นศิษย์ของข้า  คงจะควบคุมพลังได้แล้วล่ะ”มาซามูเนะกล่าวก่อนจะเรียกไซโซให้เข้าไปหาใกล้ๆ “จงจับพลังนี้ให้ได้  เหมือนกับสายน้ำเชี่ยวกราดที่ไหลวนอยู่ภายในหัวของเจ้าในตอนนี้”กล่าวก่อนจะดันพลังในส่วนของ ระ เข้าไปในตัวของไซโซ  

          “อึ๊ก!!”เหมือนกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยวราวพายุร้าย   เขาร้อนดั่งถูกไฟแผดเผา สายเลือดกึ่งหนึ่งในตัวร้องเรียกให้ทำลายพลังนี้ซะ  ขณะที่สายเลือดอีกกึ่งหนึ่งกลับผสมกับพลังนั้นได้ดี  เหงื่อผุดขึ้นทั่วใบหน้า   ฟันกัดแน่นจนถึงขนาดมีเลือดสีแดงหยดลงพื้นดินที่เต็มไปด้วยผืนหญ้าสีเขียว

          “จับพลังนั้นเอาไว้  ทำให้สายเลือดที่สองนั้นยอมรับในพลังนี้ให้ได้”ในร่างกายอุณหภูมิเปลี่ยนอย่างรวดเร็วเมื่อพลังนั้นกำลังต่อสู้อยู่กับสายเลือดอีกกึ่งหนึ่ง   ร่างกายเย็นราวน้ำแข็งและอีกสักครู่ก็จะร้อนราวกับเปลวเพลิงแผดเผา   เป็นแบบนี้ร่วมชั่วโมง  เลือดสีแดงที่ไหลออกมา ในตอนนี้ชุ่มผืนหญ้าไปหมด

          กึก!

          ดาบเบี๊ยกโกะถูกยันลงพื้นผืนหญ้าที่ๆเลือดนั้นชุ่มโชก  และเลือดนั้นก็ค่อยๆซึมเข้าไปในดาบคล้ายกับดาบนั้นกำลังดื่มเลือดของไซโซอยู่

          “อ๊ากกกกกกกกก!!!!”เสียงกรีดร้องดังระงมแล้วร่างที่เคยยืนหยัดอยู่ก็ล้มลงไปบนพื้น  แต่น่าแปลกที่ดาบเบี๊ยกโกะถูกตั้งเอาไว้อยู่กับไม่โดนตัวองคนที่ล้มลงไปเลยสักนิด

          “หึ! ดาบนั้น  ยอมรับไซโซเป็นผู้ควบคุมแล้วรึ”มาซามูเนะพึมพำพลางมองฮิเดะที่เดินไปนั่งข้างๆตัวของไซโซแล้วจับชีพจรของไซโซขึ้นตรวจ

          “คงจะเหนื่อยจากการฝืนอยู่นาน ตอนนี้จึงทำให้ตัวอยู่ในสภาพหยุดการเคลื่อนไหวไปก่อนน่ะ”ฮิเดะบอก  

          “เจ้า... มานี่”มาซามูเนะกวักมือเรียกฮิเดะก่อนจะหยิบดาบเซริวขึ้นมาดู  “อืม! ดาบนี้เป็นดาบที่ดีนะ  ยังไงก็ดูแลมันให้ดีด้วยล่ะ”บอกแล้วคืนดาบให้แก่ฮิเดะ

          “เอ้า! ถอดเสื้อแล้วหันหลังมาสิ”มาซามูเนะพูด  ฮิเดะทำตามอย่างว่าง่าย  พลัง ซึ ที่ว่างเปล่าถูกถ่ายทอดลงในตัวของฮิเดะ

          “ทำใจที่ว่างเปล่าเหมือนกับพลังนั้น”มาซามูเนะว่า  ฮิเดะดิ้นรนสักครู่ก่อนจะสงบลงได้โดยง่าย  ทำให้ยูคิถึงกับตกตะลึง

          “ที่จริง ถือว่านานไปหน่อยนะ  พลัง ซึ  เป็นพลังเดียวที่ทำให้ผู้รับไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด  แต่เมื่อครู่เจ้ายังคงรู้สึกเจ็บปวด  แสดงว่าจิตใจเจ้าไม่ได้ว่างเปล่าจริงๆ  ยังไงข้าก็ขอภาวนาไม่ให้มันเป็นความเคียดแค้นแล้วกันนะ”มาซามูเนะกล่าว   ก่อนจะหันไปมองคนสุดท้ายที่ต้องทำหน้าที่ควบคุมพลัง โอะ  พลังที่ต้องมีความพยายามมากกว่าคนอื่นๆ

          “จงนึกถึงพลังที่เจ้าเพียรพยายามฝึกเพื่อให้เทียบเท่ากับทุกคน  แล้วเจ้าจะรับรู้ได้ถึงพลังของมัน”เอ่ยก่อนจะดันพลังสุดท้ายเข้าไปในร่างของซาสุเกะ   

          “ซารุโทบิ  ซาสุเกะ  ชื่อที่หมายถึงความเพียรพยายาม  การฝึกฝน และชัยชนะ   จงทำให้ได้เหมือนชื่อแล้วกัน”มาซามูเนะบอกแล้วร่างของเขาก็ล้มพับลงไป ยูคิรีบวิ่งเข้าไปดูอาการเมื่อเห็นว่าแค่หมดสติไปท่านั้นหันไปดูซาสุเกะที่ต่อสู้กับพลังในร่างตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน  เพียงเวลาไม่ถึง 1 นาที  เหงื่อมากมายก็แย่งกันไหลออกมาจากร่างกายเป็ฯเวลาหลายชั่วโมงกว่าที่ร่ายกายจะสงบลง  เมื่อนับเวลาที่มาซามูเนะเหลืออยู่ 48 ชั่วโมงนั้น  ตอนนี้เหลืออยู่เพียง 30 ชั่วโมงเท่านั้น

          “อ๊ากกกกก!! แฮกๆๆๆ”เหนื่อยจนเสื้อผ้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ  ผืนหญ้าก็ชุ่มน้ำเต็มไปหมด  เสียงหอบหายใจดังจนได้ยินชัดเจน   

          “ไง  ไหวรึเปล่า  ไปนั่งพักก่อนสิ”ไซโซที่ฟื้นขึ้นมาพักใหญ่เดินเข้ามาพยุงซาสุเกะให้เข้าไปนั่งพักในบ้าน   มาซามูเนะที่กำลังนั่งกินข้าวต้มฝีมือไซโซอยู่หันมาดูอาการซาสุเกะก่อนจะเอ่ยปากชม

          “เร็วดีนะ  ธรรมดาพลังของ โอะ กว่าจะควบคุมได้ก็ใช้เวลาเกือบ  2  วันเต็ม  เจ้าใช้เวลาไปเพียง 18 ชั่วโมง   ถือว่าเป็นคนที่มีจิตใจแข็งแกร่งมากๆ”มาซามูเนะชม

          “เอ้า! ข้าวต้ม  เจ้าไม่ได้กินอะไรมาตั้งนาน คงจะหิวแย่  ดีที่ยูคิลงไปขอเครื่องปรุงจากน้าซึโนะมาได้   ข้าเลยเอามาทำเป็นข้าวต้ม หวังว่าคงจะกินได้นะ”ไซโซบอก  

          “ฮิเดะไม่กินเหรอ”ซาสุเกะถาม เมื่อเห็นฮิเดะนั่งเช็ดดาบของตนอยู่ข้างๆประตูทางเข้าบ้าน

          “รายนั้นอิ่มไปนานแล้วล่ะ  เหลือแค่เจ้ากับมาซามูเนะเท่านั้นล่ะ  ที่ยังกินอยู่น่ะ”ไซโซบอกก่อนจะหันไปเก็บชามข้าวต้มของมาซามูเนะที่บัดนี้เหลือแต่ความว่างเปล่า

          “บรรยากาศตอนพระอาทิตย์ตนี้สวยจัง  เจ้าว่าไหม”มาซามูเนะ  มองออกไปนอกประตู เวลาอีก30 ชั่งโมงที่เหลือขอให้เขาได้ทำตามใจตัวเองบ้างเถอะนะ

          แสงของดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆตกลงสู่พื้นดิน  นกหลายตัวบินกลับรังของมันเพียงเข้านอนแล้วกินอาหารที่หามาได้ในวันนี้  แสงสีส้มทอประกายสะท้อนกับผิวน้ำที่บ่อน้ำหน้าบ้าน   ปลาที่มาซามูเนะเลี้ยงไว้ 6-7 ตัวว่ายขึ้นมาบนผิวน้ำกินแมลงที่บินมาอยู่แถวผิวน้ำพอดี   ต้นซากุระต้นใหญ่ที่ปลูกมาเกือบ 50 ปีเป็นร่มเงาให้กับบ้านหลังนี้  พื้นดินใต้ต้นซากุระมีดอกไม้ที่ร่วงโรยลงมาตามกาลเวลา ขณะที่ดอกใหม่ก็เริ่มจะผลิบาน  เฆมหมอกเริ่มบางตาลงแทนที่ด้วยดวงดาวที่ส่องแสงบนท้องนภา   และถ้าใครสังเกตดาวของวันนี้ให้ดี คงจะพบว่ามีกลุ่มดาวกลุ่มหนึ่ง ที่ดาวดวงในสุดส่องแสงคล้ายอ่อนแรง ในขณะที่มีดาวอีก 5 ดวงที่เหลือล้อมรอบและพากันส่องแสงเพื่อให้ที่แห่งนั้นสว่างไสว    เหลือเวลาอีก 23 ชั่วโมงสำหรับชีวิตของมาซามูเนะ  ยังไม่มีใครนอนทุกคนต่างนั่งฟังเรื่องที่มาซามูเนะตั้งใจเล่าอยากตั้งอกตั้งใจ  หัวเราะไปกับเขา และร้องไห้ไปกับเขา   บางช่วงก็มีเหมือนกันที่มาซามูเนะทำท่าคล้ายหวาดหวั่น   แต่ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นก็ช่วยกันปลอบและหัวเราะให้กำลังใจ  ถึงจะเป็นโคฟุคุที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แต่นางก็ยังคงร่วมที่จะฟังเรื่องเล่าของมาซามูเนะ  ที่เล่าถึงชีวิตที่ชอบผจญภัยไปในดินแดนต่างๆและเมื่อมาถึงที่นี้ก็ได้ตั้งหลักอยู่ที่นี้โดยให้เหตุผลว่าอยากจะดูแลซากุระที่หน้าบ้านนั้นให้อยู่ได้นานที่สุด  ในค่ำคืนนี้เอง  ที่ทุกอย่างได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของทุกคน  ความสุขที่ได้ฟังมาซามูเนะพูดคุยและยิ้มไปพร้อมกับ  เศร้าเมื่อมาซามูเนะทำท่าหวาดกลัว  ทุกอย่างยังคงติดอยู่ในใจของทุกคนไปอีกนานแสนนาน  โดยเฉพาะคนที่เคยอยู่กับมาซามูเนะมาเป็นเวลานาน คงจะทำใจได้ลำบากกว่าคนอื่นๆ   

          ทุกคนอยู่กับมาซามูเนะจึงถึงช่วงเวล่สุดท้ายของชีวิต เวลานั้นเหลืออยู่เพียง 3 ชั่วโมงเท่านั้น  ร่างกายของมาซามูเนะเริ่มกลายเป็นเศษเสี้ยวของอากาศ  คำขอร้องครั้งสุดท้ายของมาซามูเนะคือ ‘พาข้าไปที่ใต้ต้นซากุระ’  จากนั้นทุกคนก็ได้แต่คอยเฝ้ามองร่างของมาซามูเนะที่ค่อยๆจางลงไปเรื่อยๆ  และสุดท้ายทั้งหมดก็กลับคืนสู่ความว่างเปล่า  ไม่เหลือใครอีกแล้วที่อยู่ในที่แห่งนั้น   ทุกคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องทำในเวลาต่อไป   ยูคิขุดดินแล้วฝังแผ่นไม้ที่เขียนเอาไว้ว่า ‘โอคาซากิ  มาซามูเนะ’ อาจารย์ที่สอนทุกอย่างให้แก่เขาได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

          “คอยดูข้าอยู่ที่บนนั้นเถอะนะ ท่านมาซามูเนะ”ยูคิว่าแล้วหันหลังเดินไปรวมกับพรรคพวกคนอื่นๆที่ตอนนี้เก็บของรอเรียบร้อยแล้ว

          “จะแวะไปหาน้าซึโนะรึเปล่า”ซาสุเกะถาม

          “โธ่! ซาสุจัง  ก็ต้องไปสิ  เนอะยูคิซังก็จะไปอยู่แล้วนี้... หน่า”ไซโซแทรกขึ้นตรงกลางก่อนที่ปลายเสียงจะแผ่วลงเมื่อเห็นใบหน้าของยูคิในยามนี้

          “ยูคิ... ซัง”ไซโซเรียกเสียงเบาๆ

          “ฮ๊ะ...  อ๊ะ...  อ่อๆ  มีอะไรเหรอ”เปลี่ยนสีหน้าให้เป็นยิ้มแย้มเช่นเคยก่อนจะหันมาถามผู้ทีเรียกเมื่อครู่  ไซโซถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วกล่าวขึ้น “ซาสุจังถามว่าเจ้าจะแวะไปหาน้าซึโนะรึเปล่า”

          “อ๋อ! ก็ต้องไปอยู่แล้ว  แวะไปทักทายเขาหน่อย  ไหนๆ นานๆ ก็จะมาที”ยูคิตอบ  ก่อนจะเดินไปที่ด้านหน้าสุด

          “ริริน  เจ้าเดินไหวรึเปล่า”ยูคิถาม  หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะปาดเหงื่อที่ไหนซึมออกจากหน้าผาก ฮิเดะที่เห็ฯดังนั้นก็เดินเข้ามาแย่งสัมภาระของริรินไปถือ ถึงแม้เจ้าตัวจะโวยวายอย่างไร  ฮิเดะก็ไม่มีท่าทีว่าจะคืนให้จนในที่สุดก็ต้องปล่อยเลยตามเลย  

          “ถึงซะที  น้าซึโนะพวกข้าไปแล้วนะ เฮ้ย!”ยูคิตะโกนเข้าไปก่อนจะสะดุ้งเมื่อเห็นคนที่เคยหาเรื่องพวกเขาตอนขามาอยู่ในสภาพที่เรียกว่าดูไม่จืด

          “พวกเจ้าจะไปแล้วหรือ”ซึโนะเดินเข้ามาถาม

          “อืม  พวกข้าต้องไปที่ปราสาทโอซาก้าอีก”ยูคิตอบ “แล้วเอ่อ... ท่านมาซามูเนะล่ะ”ซึโนะถาม

          “ท่านมาซามูเนะ... ไปแล้วล่ะ”หลังจากพูดจบ ซึโนะก็ร้องไห้ทันที  แต่ไม่นานนักก็หยุดเช็ดน้ำตาก่อนจะหันมายิ้มให้แก่ยูคิ

          “งั้นหรือ  ต่อไปข้าคงต้องไปดูแลต้นซากุระนั้นเองเสียแล้ว  เดินทางให้ดีๆนะ  ถ้าเหนื่อยก็กลับมาหาข้าได้  บ้านนี้ยินดีต้อนรับเจ้าเสมอ”ซึโนะบอก  ก่อนที่ทุกคนทำการล่ำลากันจนเรียบร้อยก่อนจะออกเดินทางไปยังปราสาทโอซาก้า  จุดหมายปลายทางที่แท้จริงของทุกคน