สัมผัสที่หก

ลำดับตอนที่ #8 : ฮีโมฟีเลีย

ฉันหลับตาลงบนเตียงนุ่ม พี่ริวกับโชนอนอยู่ชั้นล่าง ส่วนมินก็นอนก็นอนอยู่กับขวัญ  ‘ ฮีโมฟีเลีย โรคนี้ไม่มีทางรักษาให้หายได้  มันเป็นโรคทางพันธุกรรมที่จะแสดงอาการกับผู้ชายทุกคนที่มีแม่หรือพ่อเป็น สำหรับผู้หญิง เมื่อเธอแต่งงานไปแล้ว ลูกๆของเธอก็จะติดโรคนี้ด้วย  เวลาเป็นแผลหรือมีเลือดไหล คนที่เป็นโรคนี้จะต้องฉีดยาที่เรียกว่าแฟคเตอร์ เพื่อทำให้เลือดหยุดไหล ’ ฉันนึกถึงข้อความที่พี่ริวบอกไว้เมื่อครู่  บนโต๊ะของฉันมีสมุดบันทึกที่กางไว้เอาไว้อยู่  ฉันมองมันและหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า เพราะตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว...

            ‘ วันจันทร์ 16-02-XX เวลา 23:30 น.

            ขวัญเจอวิญญาณตอนเช้า  ส่วนฉันโดนรุม เพราะนายเอ็มแท้ๆ ฉันกลายเป็นคนโชคร้ายสำหรับนายเต้ไปตั้งแต่เมื่อไรนะ ขวัญหายไป ตามหาแทบบ้า  สุดท้ายก็ไปอยู่กับเอ็ม โชเป็นโรคฮีโมฟีเลียด้วย พี่ริวเพิ่งบอกวันนี้เอง ’   

            ฉันตื่นมาในเวลาราวๆ 6.30 น. เมื่อลงไปถึงข้างล่างก็เจอมินที่นั่งอยู่ข้างล่างรออยู่แล้ว  เธอกำลังนั่งดื่มนมที่ซื้อมาจากเซเว่น  เพราะอะไรฉันถึงรู้น่ะหรือคะ ก็ถุงที่เธฮใส่มามันปลิวมาติดขาฉันอยู่นี่ไง

            “อ่อ... ขอโทษทีนะ  พี่ริวกับโชกับไปเมื่อกี้  เห็นว่าจะไปเปลี่ยนชุดที่บ้าน  ส่วนฉันเดี๋ยวจะยืมชุดนักเรียนของขวัญมาใส่แก้ขัดไปก่อน”มินบอก ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินไปบนบ้านอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินมาไล่ให้มินไปอาบต่อจากฉัน  ส่วนขวัญเดี๋ยวตื่นแล้วค่อยอาบต่อก็ยังทัน   

            ฉันเดินเข้าไปในครัว เปิดขวดนมที่แช่อยู่ในตู้เย็นออกมานั่งกินรอทุกคน  แต่ระหว่างนั้น ฉันกลับเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์สีฟ้าที่ตกอยู่บนพื้น  ฉันเก็บขึ้นมาและเปิดดู  ในนั้นมีบัตรนักเรียนของมินกับภาพของใครอีกคนพร้อมกับรูปหัวใจดวงโตๆ  ฉันมองแล้วเดินขึ้นไปบนห้องหยิบภาพๆหนึ่งลงมา  ฉันเปิดกระเป๋าสตางค์ของมินอีกครั้งก่อนจะสอดภาพนั้นเข้าไป  แล้ววางมันลงบนโต๊ะ เมื่อมินลงมา เธอก็รีบเข้ามาหยิบกระเป๋าสตางค์ไปทันที  ฉันแอบเห็นเธอหน้าแดงตอนที่เปิดกระเป๋าสตางค์สำรวจด้านในด้วยนะ  กลัวฉันขโมยเงินรึไง

            “แก้ว... เอ่อ... อย่าบอกใครนะ ขอร้องล่ะ”มินเอามือประกบกับดังแปะแล้วขอร้องฉัน  ฉันพยักหน้าแล้วพูดขึ้นมาลอยๆ

            “เพิ่งรู้นะว่าเธอก็เป็นแฟนคลับของนาย ‘ เอ็ม’ ด้วย ชอบเขาก็บอกไปซะสิ”ฉันพูดเอื่อยๆ แต่มันก็ทำให้มินหันมามองหน้าฉันทันที  เธอทำเสียงจุ๊ๆเหมือนให้ฉันเงียบ ก่อนจะเปิดกระเป๋าสตางค์ดูรูปในนั้นอีกครั้ง  ฉันนั่งรอขวัญอยู่ราวๆยี่สิบนาที เธอก็เดินลงมาข้างล่าง  ก่อนที่พวกเราจะออกไปนั่งรถเมล์ เพื่อไปโรงเรียนเอกอนันตศึกษา

            เมื่อมาถึงโรงเรียน  ฉันก็แยกตัวไปซื้อขนมปังกับนมมานั่งที่ประจำ  ไม่นานทุกคนก็ตามมาสมทบ น่าแปลกที่วันนี้พี่ริวเดินตามนายโชมาด้วย  สงสัยกลัวโชจะไปทำซุ่มซ่ามที่ไหนล่ะมั้ง  แต่ตัวการที่ทำแก้วแตกเมื่อวานมันก็คือฉันนี่หน่า  เอาเถอะอย่าไปคิดมาก  แต่ว่าวันนี้ฉันยังไม่เห็นเงาของบีมเลย ไม่รู้เธอหายไปไหน ซันก็ยังโผล่หน้ามาจากข้างบนเหมือนเดิม  พี่นัทก็นั่งห้อยขาดูนักเรียนเดินเข้าโรงเรียน  ไม่มีวิญญาณตนไหนที่บีมไปเกาะแกะอยู่ด้วยเลย  แต่ไม่ทันคิดจบ ฉันก็เห็นวิญญาณของบีมลอยตามหลังใครมาสักคน

            “อ้าว... คนโชคร้าย  มาอยู่ตรงนี้ได้ไงเนี่ย”นายเต้ทักเสียงดังลั่นทำเอาทุกคนในบริเวณนั้นหันมอง  ยกเว้นฉันไว้คนละกันนะ  ฉันยังคงนั่งกินขนมปังและนมต่อไปโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น  ปล่อยให้พี่ริวนั่งคุยกับโช มินและขวัญต่อไป

            “แล้วนายล่ะมาได้ไง”พี่ริวถาม  สองคนนี้รู้จักกันด้วยเหรอเนี่ย แปลกใจจริงๆ  และฉันก็เห็นใครอีกคนที่เดินตามหลังของนายเต้มา  เอ็มเดินมานั่งข้างๆพี่ริว  ที่จริงมันก็เหลือที่ว่างแค่ที่เดียวเท่านั้นแหละ  บีมลอยมาเกาะคอฉัน เอาเข้าไป นับวันคอฉันจะกลายเป็นเก้าอี้เข้าไปทุกที  และวันนี้นายเต้ก็กลายมาเป็นสมาชิกจำเป็นในกลุ่มนี้อีกคน  ไม่แน่ใจว่าหมอนี้จะรู้ชื่อฉันรึยัง แต่เห็นว่ายังไม่มีใครเรียกชื่อฉันเลยสักคน

            “เออ... พี่ริว เย็นนี้ผมไม่เข้าชมรมนะ พ่อให้ไปช่วยงานที่บริษัทอ่ะ”นายเต้ว่า  พี่ริวหันไปมองหน้าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่  ก่อนจะพยักหน้าปลงๆ

            “เออๆ ลูกประธานบริษัทนี้งานเยอะจริง แต่อย่าให้จับได้นะเว้ยว่าไปเที่ยวจีบสาวคนไหนน่ะ ไม่งั้นพี่ตัดออกจากทีมบาสโรงเรียนจริงๆด้วย”พี่ริวขู่  แต่จากที่ฉันฟัง นายเต้เนี่ย รู้สึกว่าจะเรียนเก่ง... อันนี้แน่นอนเพราะเรียนห้องคิง  อารมณ์ดี...  อันนี้เป๊ะ เพราะฉันเจอมาแล้ว  บ้านรวย... มีพ่อเป็นประธานบริษัท คงจะไม่ใช่ย่อยๆ หล่อ... อันนี้ไม่แน่ใจ แต่อยู่ในระดับดูดีถึงดีมาก  นี้มันครบสูตรผู้ชายเพอร์เฟ็คเลยนี้หว่า  ฉันนั่งฟังทุกคนคุยกันไปเรื่อยๆ จนออดบอกเวลาเข้าแถวดังขึ้น ฉันเลยแยกจากทุกคนไป  พี่ริวเดินไปที่แถวของชั้นม.4  นายเต้ เอ็มกับขวัญก็เดินไปที่แถวของ ม.2/1   มินและโชก็ไปประชุมคณะกรรมการนักเรียน  เหลือแต่ฉันคนเดียวที่ต้องยืนอยู่ในแถวของม.2/3  ที่บีมไม่ยอมเข้าแถวกับฉัน มีเหตุผลหลักๆอยู่สองข้อค่ะ หนึ่งคือคนแน่น อึดอัด  กับข้อที่สองคือ กลัวดำค่ะ เพราะแดดมันแรง ดังนั้นตอนนี้เธอเลยลอยไปนั่งบนดาดฟ้าโรงเรียนเป็นเพื่อนพี่นัทซะแล้ว ฉันมั่นใจว่าบนนั้นแดดแรงกว่าที่ๆฉันยืนเข้าแถวอยู่นะ  เสียงเพลงชาติกับเสียงสวดมนต์ดังระงม ฟังแทบไม่ออก จากนั้นก็จะมีอาจารย์ขึ้นมากล่าวอะไรกับนักเรียนอีกสิบกว่านาที  แต่วันนี้มาแปลกค่ะ ที่ๆต้องเป็นอาจารย์ยืนอยู่กลับมีรุ่นพี่คนหนึ่งมายืนแทน พี่คนนั้นเดินมาพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่ง

            “สวัสดีน้องๆ เพื่อนๆ และพี่ๆทุกคนนะครับ  ผม... นายนนท์  เหล่าภัคดี ชื่อเล่นชื่ออาร์ตนะครับ  เป็นประธานกิจกรรมปีนี้ เดี๋ยวผมจะประกาศรายชื่อ ขอให้คนที่มีรายชื่อต่อไปนี้มาพบผมหลังเข้าแถวเสร็จนะครับ”พี่อาร์ต จำได้ไหมคะ  พี่ของนายเอ็มไงล่ะ  พี่อาร์ตประกาศรายชื่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะมาสะดุดหูของฉันที่ชื่อๆหนึ่ง

            “ด.ญ.จิตใส เพรชมรกต ม.2/3...”แล้วพี่อาร์ตก็ประกาศต่อไปเรื่อยๆ  แต่ฉันสิ ยืนเอ๋อไปตั้งแต่ได้ยินชื่อตัวเองแล้ว  ทุกคนในแถวโผล่หัวมามองหน้าฉันเกือบทุกคน คงอยากจะมาถามแต่ไม่มีใครกล้าซะมากกว่า  ก็นะ... ฉันมันเป็นที่รักของห้องนักนี่  ฉันรอพี่อาร์ตประกาศทุกเรื่องจนจบ จากนั้นก็เป็นเวลาแย่งชิงกันขึ้นตึก  ส่วนฉันก็ต้องเดินขึ้นไปหาพี่อาร์ตอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“อ้าว!  เธอ... เพื่อนนายเอ็มนี่ น้องแก้วใช่ไหม”พี่อาร์ตหันมาทักฉัน  ฉันพยักหน้าน้อยๆให้รู้ว่าฉันตอบรับแล้ว  พี่อาร์ตจึงเลิกให้ความสนใจกับฉันแล้วหันไปประกาศงานที่ทำให้ฉันต้องมานั่งรวมกลุ่มอยู่แบบนี้  นักเรียนในห้องฉันนอกจากฉันยังมีมินกับโชที่เป็นคณะกรรมการนักเรียนนั่งอยู่ด้วย  ทำไมคนที่ฉันรู้จักถึงมีตำแหน่งกันจังนะ ส่วนฉันถ้าจะมีตำแหน่งล่ะก็... คงเป็นตำแหน่งคนที่เพื่อนกลัวที่สุดในห้องล่ะมั้ง

“ที่ผมเรียกทุกคนมารวมกันในวันนี้ เพราะจากการที่ผมและประธานได้หารือกันแล้ว  พวกคุณทุกคนที่นั่งอยู่ในที่นี่ จะเป็นตัวแทนห้องในการจัดงานโรงเรียน  เพราะพวกคุณคือคนที่คณะกรรมการนักเรียนของห้องได้เสนอชื่อมา  และผมก็ขอฝากงานโรงเรียนในครั้งนี้ไว้กับพวกคุณด้วย  เป็นที่รู้กันว่างานโรงเรียนของเราทุกๆปีจะเปิดให้คนนอกเข้ามาชมงานได้  ดังนั้นขอให้ทุกคนทำงานกันอย่างสุดฝีมือ ชื่อเสียงของโรงเรียนเราจะดีหรือไม่อยู่ที่พวกเราทุกคนช่วยกันดูแล  จากนี้ไป พวกคุณมีสิทธิในการเบิกจ่ายเงินค่าจัดห้องของพวกคุณได้ที่คณะกรรมการนักเรียนในห้องของพวกคุณทุกคน ขอให้ทำงานนี้อย่างเต็มความสามารถ ใครมีคำถามจะถาม ถามได้เลยนะครับ ขอบคุณครับ...”พี่อาร์ตพูดยาวเหยียด แต่ก็ไปอย่างช้าๆ ไม่มีสะดุด  ฉันยกมือขึ้นทันที

“ครับ น้องแก้วมีคำถามอะไรครับ”พี่อาร์ตหันมาถามฉัน 

“พี่อาร์ต แก้วขอถอนตัวได้มั๊ยคะ แก้วคงทำหน้าที่นี้ไม่ได้”ฉันถามตรงๆ  ใครจะอยากทำกัน หน้าที่นี้มันต้องอาศัยความร่วมมือจากคนทั้งห้อง แต่คนที่ไม่ชอบฉัน นอกจากมินกับโชแล้ว ก็ไม่มีชอบฉันสักคน  ที่สำคัญหน้าที่นี้น่ะ มันเบ๊ชัดๆ!!

“น้องแก้วครับ  พี่บอกแล้วไงครับว่าที่พี่กับประธานเลือกน้องน่ะ เพราะเพื่อนๆของน้องสองคนเป็นคนเสนอชื่อน้องขึ้นมาเองนะครับ  ขนาดเพื่อนๆยังเชื่อว่าน้องทำได้ แล้วทำไมน้องถึงไม่เชื่อในตัวเองล่ะครับ เอาเป็นว่าพี่ขอแล้วกันนะครับ น้องแก้วอย่าถอนตัวเลยนะ”พี่อาร์ตว่า  พูดกล่อมซะขนาดนี้ไม่ยอมเห็นทีจะไม่ไหว  ฉันพยักหน้าอย่างจำทน  ทำก็ทำ ทำไม่ดีอย่างมาว่าก็แล้วกัน...!

“เอาล่ะครับ ถ้าไม่มีใครมีคำถามแล้ว เชิญขึ้นห้องเรียนได้ครับ”พี่อาร์ตพูด  ก่อนจะเดินกลับไปรวมกับประธานนักเรียน  ฉัน มินและโชเดินขึ้นไปบนตึก 

วันทั้งวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า  ทุกอย่างเริ่มกลับเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม  ฉันนั่งลงและฟุบลงกับโต๊ะ  อ่านหนังสือบ้างกินขนมบ้างตามแต่โอกาส  มีบีมมานั่งคุยเป็นเพื่อนกันหลับ  เรียนเสร็จก็กลับบ้าน เขียนบันทึกแล้วก็นอน  ตื่นเช้ามาอีกวันก็ไปโรงเรียน  เจอกับทุกคน และเริ่มจัดงานให้กับห้อง  โดยให้มินกับโชเบิกเงินมาเท่าที่จะได้และไปหาซื้อกระจกเงาเตรียมไว้หลายๆบาน  ทุกอย่างเป็นไปตามกฏเกณฑ์ของมัน ไม่มีเรื่องวุ่นวายเข้ามาในชีวิตฉันอีกหลายวัน  ทุกๆอย่างเป็นไปเหมือนเดิม ที่ต่างก็คงจะมีแค่เวลาฉันนั่งในที่ประจำเมื่อไร จะต้องมีหน้าเดิมๆเข้ามาคอยกวน มิน โช เอ็ม ขวัญ  ขาประจำที่ตอนนี้แย่งมุมสงบของฉันไปและทำให้มันกลายเป็นมุมที่หนวกหูที่สุด...

 วันนี้ทางโรงเรียนยกเลิกการเรียนการสอนทั้งหมด  ให้นักเรียนช่วยกันตกแต่งห้องเพื่องานในวันจันทร์ที่จะถึง   ฉัน มินและโชช่วยกันแบกกระจกเงาไปที่ห้องแต่เช้า กลังจากเอาไปฝากไว้กับห้องกิจกรรมนักเรียนมาหลายวัน  ทุกคนในห้อง แยกกันเป็นสามกลุ่ม กลุ่มแรก จัดตกแต่งห้องและทำป้ายชื่อเกม  กลุ่มที่สองทำใบปลิวไปติดให้ทั่วโรงเรียนเพื่อโฆษณา  กลุ่มที่สามจัดกระจกให้เข้าที่    ฉันนัดแนะกับทุกคน ก่อนจะแยกย้ายกันไปตามแต่ละหน้าที่  โดยที่ฉัน มินกับโช แยกไปคุมแต่ละสาย ของฉันคุมการจัดกระจก เพราะห้องเรียนไม่ใหญ่มากนัก การจะจัดให้เดินได้มันลำบาก  โชคดีที่มินไปขอยืมเก้าอี้สูงจากสระว่ายน้ำมาให้  มันทำให้ฉันเห็นภาพในมุมสูงขึ้นเยอะเลยล่ะ  ฉันเหลือบไปมองมินที่กำลังคุมเข้มการวาดภาพป้ายร้านของห้องอยู่  ส่วนโชก็คอยออกแบบใบปลิวที่จะใช้   โดยมีเพื่อนสี่ห้าคนล้อมวงช่วยกันออกแบบ  ฉันเลิกสนใจคนอื่นก่อนจะหันมามองงานตรงหน้าของฉัน  เพื่อนสิบกว่าคนกำลังพยายามวางกระจกให้เท่ากันตลอดแนวเพื่อให้มันสะท้อนไปมาได้อย่างเป็นระเบียบที่สุด

“เปิ้ล  ขยับมาทางซ้ายหน่อยสิ”เสียงเพื่อนคนหนึ่งที่ถือกระจกคู่กับเปิ้ลบอก  เธอหันกระจกให้มาทางซ้าย แต่ก็ถูกปฏิเสธ

“ไม่ใช่ ต้องขวาอีกหน่อย  บอกให้ขวาทำไมถึงไปทางซ้ายล่ะ”เจ้าของเสียงเริ่มเสียงดังมากขึ้นเมื่อไม่ได้ดั่งใจ  และดูเหมือนคนที่ถูกว่าก็ไม่ยอมแพ้ ทำหน้าบูดบึ้ง

“ถ้าอยากให้ได้ดั่งใจนัก งั้นก็มาจัดเองสิ”เปิ้ลว่า ก่อนจะทิ้งกระจกให้วางอยู่แบบนั้น แล้วเดินปึงปังออกไปจากห้อง  ทิ้งให้อีกคนเจ็บใจเล่นแล้วเดินตามออกไปอีกคน  เพื่อนสนิทของทั้งสองคนนั้นต่างวิ่งตามกันไปเป็นพรวน  เหลือในห้องอยู่เพียงไม่กี่คน

“ก็บอกแล้ว... ว่าฉันคุมคนไม่เก่ง”ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วปีนลงจากเก้าอี้สูง  เดินมาขยับกระจกเล็กน้อยให้เข้าที่เข้าทาง    มีหลายคนมองมาที่ฉัน แต่ไม่ยักกะมีใครกล้ามาช่วย  ฉันแบกกระจกคนเดียวและเอาไปไว้ตามจุดต่างๆที่มาร์กเอาไว้ตั้งแต่ต้น เวลาล่วงเลยไปถึงช่วงพักกลางวัน  แต่ทุกคนที่วิ่งออกตามตอนแรก ไม่มีใครเลยที่จะกลับเข้ามาในห้อง ซึ่งฉันก็ไม่คิดจะไปตามพวกนั้นมาเท่าไร  ถ้าไม่อยากช่วย ฉันทำคนเดียวก็ไม่เห็นจะเป็นไร 

“แก้ว... ไปกินข้าวกันเหอะ  เดี๋ยวจะเป็นลมไปซะก่อน”โชเข้ามาชวนฉัน  แต่ฉันก็ส่ายหน้าปฏิเสธไป  งานตรงนี้ยังเหลืออีกเยอะ ถ้าฉันต้องทำคนเดียว  คงทำให้เสร็จทันตอนเย็นไม่ทันแน่

“มินกับโชไปเถอะ เดี๋ยวเราขอทำตรงนี้ก่อน”ฉันบอกแล้วชี้ไปที่บานกระจกซึ่งตั้งพิงๆกันเอาไว้อยู่

“อย่าหักโหมนักล่ะ  กินเสร็จฉันจะซื้อขนมปังมาให้ แล้วเดี๋ยวจะมาช่วยนะ”มินพูดก่อนจะลากมือของโชให้เดินออกไป...