เซเรีย เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #8 : แววตาสีเลือด

ตอน 7

แววตาสีเลือด

          หลังจากการเรียนคาบแรกหมดไป  คาบที่สองก็คือการฝึกการใช้ดาบ  อาจารย์พิคเมียนเป็นผู้สอน  โดยจะสอนที่โรงยิมของโรงเรียนแห่งนี้

“เอาล่ะ  ดาบจะมีทั้งหมด  5 รูปแบบ  หนึ่งคือดาบธรรมดา  สองคือดาบที่เรียกลมได้  สามคือดาบที่เรียกสายน้ำได้  สี่ดาบที่เรียกได้ทั้งสองอย่าง และสุดท้ายดาบที่มองไม่เห็นหรือที่เรารู้จักกันในชื่อ  ดาบไร้รูปร่างไร้ตัวตนนั้นแหละ”อาจารย์พิคเมียนอธิบาย

“แล้วดาบแบบไหนที่หาอยากที่สุดค่ะ”เสียงของผู้หญิงในหอดังขึ้น

“ก็ต้องดาบไร้รูปร่าง ไร้ตัวตนน่ะสิ”ครูพิคเมียนบอก

“แล้ววันนี้ครูก็จะให้ทุกคนลองหลับตาแล้วนึกภาพดาบในมโนสำนึกของตัวเอง   ดาบทุกเล่มที่ออกมา  แท้จริงแล้วมันเป็นดาบที่เรานึกขึ้นมาเองทั้งนั้น  เพียงแค่เราไม่รู้ตัว”ครูพิคเลียนกล่าว  เซนหันไปกระพริบตาให้เพื่อนๆอีก 4 คน  เป็นอันรู้กัน  คาบนี้ได้ป่วนอีกแล้ว

“จับคู่ 2 คน  วันนี้ครูจะให้ประลองดาบในมโนสำนึกซะ  ใครที่เรียกดาบออกมาได้เร็วที่สุด ก็คือผู้ชนะ  หรือถ้าเรียกได้พร้อมกัน  ผู้ที่ทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บได้ก่อนเป็นผู้ชนะ”ครูพิคเลียนบอก  แล้วเมื่อเหลือคนสุดท้ายที่เป็นเศษก็จะต้องไปคู่กับอาจารย์พิคเลียน   ในคราวนี้เซนคู่กับอาเรส  ชานัทคู่กับโอเทส  และเดลคิลคู่กับอาจารย์พิคเลียน  เมื่อครูพิคเลียนให้สัญญาณในการเริ่ม  เดลคิลก็เรียกดาบออกมา  ดาบของเดลคิลในมโนสำนึกคือดาบธรรมดาที่ไม่ธรรมดา  ด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่  แต่มันสามารถทำให้อาจารย์พิคเลียนบาดเจ็บได้ใน 1 นาที  ชานัท  โอเทส  อาเรสและเซน ก็เอาแต่เล่นเพราะทั้ง 4 เรียกแต่ดาบห่วยๆที่ฟันโดนกันแล้วก็หักออกมาเรื่อยๆ

เป๊าะ! เป๊าะ!

“โอ๊ะ! หักอีกแล้ว”เซนพูดขำๆพร้อมเรียกดาบอีกเล่มออกมา 

เป๊าะ!  เป๊าะ!

“ฉันก็หักเหมือนกันล่ะ  เอาใหม่นะ”ชานัทพูดแล้วเรียกดาบออกมาอีกเล่ม  สลับกันไปเรื่อยๆจนทุกคนในหอเริ่มสู้กันเสร็จและทั้ง 4 เองก็เริ่มเบื่อกับการเล่นแบบนี้แล้ว

เป๊าะ! เป๊าะ! เป๊าะ! เป๊าะ!

ดาบทั้ง 4 เล่มหักลงพร้อมกัน  ก่อนที่ทั้งหมดจะเรียกดาบใหม่ออกมาอีกครั้ง  แต่ในคราวนี้  ดาบที่ทั้ง 4 ถือกลับเป็นดาบสวยงาม  ที่เป็นเงามันวาว และคมกริบ   นักเรียนในหอที่สู้กันเสร็จแล้วต่างหันมาให้ความสนใจกับทั้ง 4 ที่เริ่มต่อสู้กัน  สลับกันรุกสลับกันรับ  ไม่มีใครเพลี่ยงพล้ำให้แก่ใคร  วิถีดาบที่ถูกฟันลงไปแทบมองตามไม่ทันด้วยสายตาคนธรรมดา   แต่ไม่ใช่ด้วยสายตาของทั้ง 4 เป็นแน่ เพียงแค่ 1 วิ ดาบในมือก็ถูกฟันและตั้งรับไม่รู้กี่สิบครั้งแล้ว

ฉัวะ!  ฉัวะ!  ฉัวะ! ฉัวะ!

เป็นอีกครั้งที่ทั้ง 4 ลงดาบของตนไปโดนอีกฝ่ายและก็โดนอีกฝ่านลงดาบใส่เช่นกัน  ไร้รอยเลือด  ไร้ร่องรอยการบาดเจ็บ มีเพียงแขนเสื้อเท่านั้นที่มีรอยขาดเป็นทางยาว  ทุกคนในหอต่างมองกันตาค้าง    ขนาดลงดาบไปเร็วขนาดนั้นยังหลบได้จนโดนแค่แขนเสื้อแล้วถ้าเป็นพวกเขาจะไม่ตายตั้งแต่ยังไม่เรียกดาบเลยเหรอไงกัน  ทุกคนในหอต่างคิดไปในทางเดียวกันและมองทั้ง 5 อย่างแหยงๆ  ใครกล้ามีเรื่องกัน 5 คนนี้ก็บ้าเต็มทน  โดยเฉพาะเดลคิลที่สามารถล้มอาจารย์ผู้สอนได้ตั้งแต่ 1 นาทีแรก

“เก่งมากๆ  สมแล้วที่เป็นหัวหน้าหอมังกร  หอที่ได้ชื่อว่า  โหดสุดๆ แต่ดูท่านักเรียนรุ่นนี้คงได้โหดกว่ารุ่นพี่รุ่นก่อนๆแน่”ครูพิคเลียนหัวเราะอย่างชอบใจ    

“อืม...  เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง  งั้นเดี๋ยวลงไปที่สนามกันนะ”คริคเลียนบอกแล้วเดินไปรอข้างล่าง  แม้จะบอกว่าเดิน  แต่อาจารย์พิคเลียนก็ใช้เวลาเพียง 30 วินาทีในการลงจากชั้น 10 ไปที่สนาม

“ไปกันเถอะ”อาเรสหันมาบอกก่อนจะก้าวเดินลงกระได

“ชานัท  นายว่าถ้าฉันกระโดดจากชั้นนี้ไปข้างล่างจะได้มั้ย”โอเทสถามเมื่อเดินอยู่ที่ชั้น 6

“ไม่ได้”ชานัทตอบเสียงเด็ดขาด

“งั้นถ้าฉันโดดได้  นายเลี้ยงข้าวฉันมื้อหนึ่ง”โอเทสพนัน

“เอาสิ  ถ้านายกล้านะ”ไม่ทันที่ชานัทจะพูดจบ  ร่างของโอเทสก็ล่อยละลิ้วลงไปยืนอยู่ด้านล่างอย่างสวยงาม

“สำเร็จ  เลี้ยงข้าวฉันด้วย ตามสัญญา”โอเทสหัวเราะอย่างชอบใจ  เขาจะบอกทำไมว่าเขาใช้น้ำค้างจากต้นหญ้าแถวนั้นให้รองรับเขาอยู่ทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย

“ไอ้โอเทส”แต่มีหรือที่คนอย่างชานัทจะไม่รู้  เขารีบกระโดดตามลงไปในทันที  และก็ไม่บาดเจ็บอะไรเลยเนื่องจากบังคับให้พื้นดินแถวนั้นยืดหยุ่นได้

“อ๊าก~  เซนช่วยฉันด้วย”โอเทสร้องลั่น  อีกสามคนที่เหลือก็มองดูอย่างเหนื่อยใจ  ทะเลาะกันได้ทุกวันให้ตายสิ   แล้วหลังจากที่ทั้งหมดลงมาถึงชั้นล่างก็รีบวิ่งมาหาครูพิคเลียนทันที  ในคราวนี้  ครูพิคเลียนบังคับให้นำดาบของตัวเองออกมาโชว์  และก็เป็นที่หนักใจอีกครั้งทั้ง 5 อีกครั้ง  เนื่องจากดาบของทั้ง 5 คือดาบที่หายากที่สุด  ดาบที่มองไม่เห็นดาบที่ใช้จิตใจในการสัมผัส

“ไหนล่ะดาบ  เอาออกมาสิ”เมื่ออาจารย์พิคเลียนเดินดูจนครบและวนมาถึงทั้ง 5 ก็เอ่ยถาม

“เอ่อ...  คือว่า...”โอเทสกล่าวอ้ำอึ้ง  ผิดกับเดลคิลที่เรียกดาบธรรมดาที่สร้างจากมโนสำนึกขึ้นมาให้ดู  แล้วทั้ง 4 คนที่เหลือก็รีบทำตามทันที  จนเมื่ออาจารย์พิคเลียนเดินจากไปแล้ว  เซนก็หันมายกนิ้วโป้งให้เดลคิล

“เจ๋งไปเลย   ขอบใจว่ะเดลคิล”โอเทสทันไปกระซิบกระซาบกับเดลคิล

 “เออ”เดลคิลตอบกลับก่อนจะหันไปฟังครูพิคเลียนพูดต่อ

“เซน”อาเรสหันมากระซิบเบาๆกับเซน

“รู้แล้วล่ะ  เฉยไว้ก่อนแล้วกัน”เซนตอบกลับเสียงเบาพอกัน

“ในการใช้ดาบเพื่อการต่อสู้กับอีกฝ่าย   การกะแรงต้องแม่นและรวดเร็ว  เช่นถ้าอีกฝ่ายรุกมา 40% และรับ 60% เราก็ต้องใช้พลังสัก 35% รับและอีก 65% ที่เหลือใช้ในการรุก   ยิ่งการมอง มองได้เร็วเท่าไรยิ่งได้เปรียบต่อฝ่ายเรามากขึ้นเท่านั้น ทุกคนอาจคิดว่าช่วงจังหวะการก้าวเทาหรืออื่นๆอาจไม่สำคัญให้การต่อสู้  แต่จริงๆแล้ว  สิ่งพวกนี้ล่ะที่จำเป็นมากที่สุด  เช่นจังหวะในการหลบหรือหลีก  ถ้าเราใช้จังหวะในการก้าวขาไม่ถูกก็จะทำให้หลบได้ไม่พ้น   และเมื่อต้องการรุก  ถ้าเรากะจังหวะพลาดก็จะทำให้เราเป็นฝ่ายโดนรุกแทน”ครูพิคเลียนเองก็พูดไปเรื่อยๆ ส่วน 5 นด้าหลังก้เอาแต่สังเกตด้านหลังตัวเอง  รังสีที่กระหายในรสเลือด  แผ่กระจายจนทั้ง 5 ต่างก็สัมผัสได้  จนเมื่อออดหมดเวลาดังขึ้น

ออด~

“เอาล่ะ  ไปเรียนคาบ 3 ที่ห้องได้แล้ว”อาจารย์พิคเลียนไล่  จนเมื่อทั้งสิบเดินลับสายตาไปแล้ว  5 คนที่เหลือก็หันไปมองครูพิคเลียนเล็กน้อยก่อนจะกันให้ไปอยู่ด้านหลัง

“นี้ หมดคาบแล้ว  ทำไมพวกนายถึงยังไม่กลับอีก”อาจารย์พิคเลียนบอก

“อาจารย์เองก็รู้สึกได้ใช่ไหมล่ะครับ  รังสีความกระหายเลือดนั้นน่ะ”อาเรสพูด ทำให้ผู้ที่ไล่ทุกคนเมื่อครู่สะอึกไปสักที

“โอเทส ชานัท  ป้องกันอาจารย์ด้วย”เซนตะโกนส่งเมื่อรังสีนั้นค่อยๆขยายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“หึหึ  สวัสดีเจ้าสวะ”ปีศาจตนนั้นพูด  มันคือปีศาจที่หน้าน่าเกลียดที่สุดเท่าที่ทั้ง 5 เคยเจอมา  เพราะเชลนัทที่เป็นปีศาจเองก็หน้าตาดี  เขี้ยวแหลมโค้งงอออกนอกปาก มันวาวและเงาจนสะท้อนภาพทั้ง 5 กลับมาได้

“ใช้ดาบหรือเวทย์”เซนถาม

“ดาบ   เวลาแบบนี้ถ้าใช้เวทย์โรงเรียนนี้พังกันพอดี”อาเรสตอบกลับแบบขำๆ  แล้วทั้ง 5 ก็เรียกดาบจริงของตนเองออกมา

“ดาบที่มองไม่เห็น”ครูพิคเลียบเพ้อมื่อไม่เห็นดาบที่ทั้ง 5เรียกออกมา

“พร้อมนะ”อาเรสถาม

“อืม”อีก 4 คนตอบรับพร้อมกัน  ก่อนที่ เซน  อาเรส  เดลคิลจะวิ่งเข้าหาปีศาจ

“กลิ่นเลือดแบบนี้คงจะเก่งหน้าดูสินะ”ปีศาจตัวนั้นพูดก่อนจะใช้เล็บมือที่งอกยาวตวัดเข้าใส่ทั้ง 3

เคร้ง!

“โอ๊ะโอ๋  ขอโทษนะ”เซนพูด  ช่วงจังหวะที่ปีศาจตัวนั้นตวัดเล็บแหลมเข้าใส่  เซนก็เรียกดาบในมโนสำนึกออกมาก่อนจะใช้เป็นตัวกัน  แม้จะบอกว่าเป็นดาบในมโนสำนึก  แต่มันก็เป็นดาบเนื้อดีที่สามารถฟันเหล็กกล้าให้ขาดออกจากกันได้ง่ายๆ

“ถ้าขยับมีดสั้นเล่มนี้จะหันคอแกให้ขาด”เซนพูดเสียงเย็น  ไม่มีใครมองทันในจังหวะที่เซนเรียกดาบในมโนสำนึก  ดาบที่มองไม่เห็นถูกเก็บไปและสิ่งที่กลับมาคือมีดสั้นที่เซนใช้ถนัดยิ่งกว่า

“ใครส่งแกมา”ไม่ใช่เสียงของอาจารย์พิคเลียน  ไม่ใช่เสียงของทั้ง 5 แต่มันคือเสียงของปีศาจที่ชอบขึ้นมาป่วนบนโลกมนุษย์และปีศาจอีกหนึ่งตนที่ทุกคนไม่เคยเห็นหน้า

“ท่านเชลนัท  ท่านเวสตา”ปีศาจตัวนั้นครางเสียงอ่อย

“ใครส่งแกมา”เชลนัทถามอีกครั้งแล้วคราวนี้ก็กดเสียงให้ต้ำลงกว่าเดิม  โดยเฉพาะมีดสั้นในมือของเซนก็ยิ่งกดลึกเข้าไปในลำคอมากกว่าเดิม

“ท่าน... ท่านปาดาสครับ    ท่านปาดาสส่งข้ามา”ปีศาจตัวนั้นละลักละลำพูดอย่างไม่เป็นภาษา

“อืม”เซนพยักหน้ารับเมื่อได้คำตอบก่อนที่มีดสั้นอันนั้นจะทำให้คอของปีศาจหลุดออกมา  และระเหยกลายเป็นไอ

“นายชื่อเวสตางั้นหรือ”อาเรสหันไปถาม  โอเทสกับชานัทก็เดินเข้าไปหาทุกคนแล้ว

“อาจารย์พิคเลียนครับ”ก่อนที่ครูพิคเลียนจะเดินต่อไป  เดลคิลก็เรียกไว้และร่างเวทย์ลบความทรงจำให้แก่ครูพิคเลียน

“วันนี้ฉันมีเรียน  แล้วเจอกันวันอื่นนะ”อาเรสพูดแล้วลากทุกคนไปที่ห้องเรียนในทันที

                ในคาบที่ 3 ซึ่งเป็นคาบสุดท้ายของวันนี้  ทั้ง 5 เอาแต่นอนโดยไม่ได้ฟังเลยสักนิด   แล้วไม่มีใครว่าด้วย  ในช่วง 5 นาทีสุดท้ายของคาบประวัติศาสตร์  เซนเงยหน้าขึ้นมามองห้องเรียนแล้วฟุบหน้าลงไปอีก  วันนี้เข้าโดนเล็บของเจ้านั้นมันกรีดเอาจนเป็นแผลเลยน่ะสิ   แต่ว่าเขายังไม่ได้บอกใครหรอกนะ  ทุกคนเห็นว่าเขาใช้ดาบกั้นก็จริง  แต่ว่าปลายเล็กของมันก็กรีดมาโดนแถวๆข้อศอเขาอยู่ดี  เป็นแบบนี้ประจำเลยล่ะ  กันได้แต่กันไม่หมด  เพราะเหตุนี้  พ่อของเขาจึงชอบบอกว่าฝีมือเขาอ่อนหัดอยู่เสมอ  แม้พลังจะตื่นขึ้นมาแล้วก็เถอะ  ตอนนี้ตรงแผลก็เริ่มชาขึ้นมาแล้ว  ขนาดเอามือไปแตะตรงแผลยังไม่รู้สึกอะไรเลย

“เซนๆ  หมดคาบแล้วนะ”หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเซนเมื่อเสียงออดหมดเวลาดังขึ้น

“หืม  ขอบใจนะเฮร่า”เซนบอกแล้วหันไปปลุกคนอื่นต่อ  โดยใช้มือซ้ายข้างที่ไม่ถนัดปลุก เพราะมันเป็นข้างที่ไม่เป็นแผล

“อาเรส  โอเทส  ชานัท  เดลคิลตื่นได้แล้ว  ไปกินข้าวกัน”เซนปลุกทั้ง 4

“หือ  อืมๆ”โอเทสเงยหน้ามามองแล้วลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ

“ตื่นแล้วๆ”อาเรสกัญชานัทลุกขึ้นมาพร้อมกัน  ส่วนเดลคิลเองก้ลุกขึ้นมานานแล้ว

“ไปกินข้าวกันเถอะ”เซนบอกก่อนจะเดินนำไปที่โรงอาหาร

“ชานัท  ตามสัญญา”โอเทสทวง

“เออๆ  งั้นแกไปซื้อนะ”ชานัทบอก

“โอเทส  ฝากซื้อให้ฉันจานหนึ่ง”เซนตะโกนบอกพร้อมโยนเงินไปให้

“เดี๋ยวซื้อให้”โอเทสตะโกนกลับมาแล้วเดินไปเข้าแถวซื้ออาหาร และสักพักก็เดินกลับมาพร้อมอาหาร 3 จาน  เดลคิลกับอาเรสก็เดินตามมาทีหลังโดยในมือมีจานข้าว คนละจานพร้อมแก้วน้ำคนละ 2-3 ใบ

“กินเลยนะ”ชานัทบอกแล้วลงมือกิน 

เคร้ง! เสียงช้อนของเซนตกกระทบกับจาน  เซนหันมามองหน้ทุกคนแล้วยิ้มเจือนๆ  ก่อนที่จะใช้มือที่สั่นของตนค่อยๆหยิบช้อนขึ้นมาใหม่

“วันนี้พวกนายจะไปไหนกันรึเปล่า”เซนถามแล้วเปลี่ยนมือจับช้อนเมื่อเห็นว่าไม่สามารถใช้มือขวาได้

“ไม่นะ  หรืออาจจะไปป่าหลังโรงเรียนอีกก็ได้  ว่าจะปรุงยาพิษขึ้นมาอีกน่ะ  คราวที่แล้วก็ใช้ไปแล้วด้วย”อาเรสตอบ  โดยที่ยังมีสองคนที่ก้มหน้าก้มตากินแบบไม่สนใจใครอยู่

“อืม  งั้นฉันขอกลับหอนะ  ไม่อยากไปน่ะ”เซนตอบยิ้มๆ  แล้วพยายามใช้มือข้างซ้ายตักข้าวขึ้นมากิน  โชคดีที่ทุกคนต่างรีบกินอาหารในจาน  จึงไม่มีใครสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติจากเซน

“เอิ๊ก~ อิ่มจัง”โอเทสที่กินเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดพร้อมเรอ 1 ที

“อ้าว~  เซน  ไม่กินเหรอ”โอเทสเอ่ยถามเซนที่วางช้อนแล้วแต่อาหารในจานยังคงพูนอยู่เหมือนเดิม

“ไม่เอาแล้วล่ะ  ไม่หิว”เซนบอกแล้วใช้มือซ้ายยกจานข้าวไปเก็บ  โอเทสมองตามอย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“เซน  นายจะไม่ไปจริงๆเหรอ”ชานัทถามมาเรื่อยๆตั้งแต่โรงอาหารจนถึงห้องพัก  เซนเองก็ปฎิเสธอยู่เรื่อยๆเช่นกัน

“ไม่เอา  ไม่ไป ฉันอยากนอน”เซนบอกแล้วเปิดประตูห้องพักเข้าไป

“แน่ใจนะ”ชานัทยังคงถามอีกครั้ง

“แน่-ใจ”เซนย้ำทีละคำก่อนจะปิดประตูห้อง

ปัง!

ภายในห้องพัก  เซนเดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนเหงื่อไหลซึมทั่วร่าง  ใบหน้าซีดเซียว  ก่อนที่เซนจะพยายยามเอ่ยปากเรียกภูตของตัวเอง

“รีช”เพียงไม่นาน มังกรตัวจิ๋วก็โผล่มาอยู่ตรงหน้า  ไม่ต้องรอให้สั่งต่อ  รีชรีบเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นมนุษย์และยกบาดแผลของเซนขึ้นมาดู

“ท่านเซเรีย  แผลท่าน...”รีชกล่าวชะงักไว้แค่นั้นแต่เซนก็ค่อยๆพยักหน้าลงอย่างยากลำบาก

“ท่านเซเรีย  ทำตามที่ข้าบอกนะ   หลับตาลง ตั้งจิตให้แม่นยำ  รีดพลังจากตัวของท่านออกมาให้ได้มากที่สุดนะ”เซนค่อยๆทำตามที่รีชบอกทีละขั้นตอน

“แค่กๆ”แล้วเซนก็ไอออกมาเป็นเลือดสีดำ  แต่เมื่อมันออกมาได้ไม่มาก  รีชก็ทำสีหน้าเครียดขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่ไหวแล้ว  มีพิษในร่างกายมากเกินไป”รีชพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วเรียกมังกรของโอเทส  ชานัท  อาเรส และเดลคิลมาหาตนเอง

“ท่านพี่มีอะไรรึเปล่า”เรชในร่างของมนุษย์ผู้ชายถาม

“ท่านเซเรีย  โดนพิษจากเล็บของปีศาจ  รีดพลังแล้วก็ยังช่วยได้ไม่มาก  พวกนายต้องไปเรียกท่านเดลิล  ท่านอาเรส  ท่านโอเทส  ท่านชานัท มาที่นี้โดยด่วน  ไม่เช่นนั้นพลังของท่านเซเรียอาจจะต้านไว้ไม่อยู่”รีชส่ง  แต่ก็ถูกเซนจับมือไว้ก่อน

“ไม่ต้อง...  ไม่ต้องไป   ฉันไม่เป็นไร”เซนเอ่ยเสียงแผ่วพลางพยายามยิ้มให้ดูเหมือนสบายมากที่สุด

“แต่ท่าน...”รีชพยายามจะเถียง

“ไม่ต้องไป  แค่กๆ”เซนกล่าวคล้ายจะตะโกนแก็ไอเอาเลือดสีดำออกมาเสียก่อน

“ข้ารักษาเองได้”เซนเอ่ยแล้วพยายามรีดพลังออกมาจนหน้าซีดลงไปกว่าเดิม

“อั๊ก!”จนสุดท้ายเมื่อร่างกายทนรับพลังทั้งหมดไม่ไหว  เซนก็กระอักเลือดสีดำออกมาเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาวแล้วล้มพับลงไปกับเตียง

“รีบไปเรียกทุกคนมาเร็ว”รีชหันไปบอกเพื่อนและน้องของตน  ก่อนจะย้ายให้เซนไปนอนที่เตียงของอาเรส  แล้วถอดเสื้อนอกออกทำให้เซนเปลือยด้านบน  รอยสลักค่อยๆเปล่งแสงสีขาวและดำตรงจุดที่มีรอยสลักปีกสีดำและขาวเกิดขึ้น   เซนเหงื่อออกท่วมตัว  ริมฝีปากที่เคยเป็นสีแดงสดตอนนี้กลับแห้งผากและซีดเซียว

“ท่านเซเรีย”รีชกล่าวแล้วนำมือไปวางแทบบนหน้าอกของเซน  เสียงหัวจที่เต้นแผ่วจนเกือบเหมือนจะหยุดเต้น ให้มังกรรัตติกาลในร่างของรีชต้องรีบถ่ายพลังสีดำของตัวเองให้แก่เซนโดยเร็วที่สุด

“ข้ารอท่านมากว่า 300 ปี  ข้าไม่มีทางให้ท่านตายแน่ๆ”รีชเอ่ยไปพลาง  ถ่ายพลังไปพลาง

ปัง!  เสียงประตุถูกเปิดอย่างแรง  ชายทั้ง 4 คนรีบกรูกันเข้ามาหาคนที่นอนอยู่บนเตียง  ไม่เว้นแม้แต่เดลคิลที่ไม่ค่อยจะสนใจใครยังอดห่วงและวิ่งมาโดยเร็วมาโดยเร็วไม่ได้

“เซนเป็นอย่างไรบ้าง รีช”อาเรสถามด้วยความเป็นห่วง

 “อาการแย่มาก  พิษผสมไปกับเลือดในร่างกายแถมยังรีดพลังมากเกินจนร่างกายรับไม่ไหว  ยิ่งทำให้พิษออกฤทธิ์ได้มากยิ่งขึ้น”รีชกล่าว

“เรช  ออกมา”อาเรสเรียกมังกรตะวันของตนออกมา

“ไปเรียนเรื่องนี้ให้กษัตริย์กราเวลด้าทราบโดยด่วน   รีช นายไปแจ้งข่าวให้กับอาจารย์ใหญ่ราเชลซะ”อาเรสสั่ง

“ครับ/ครับ”มังกรรัตติกาลกับมังกรตะวันับคำสั่งก่อนจะเปลี่ยนร่างให้เป็ฯมังกรและบินออกไปด้านนอกจากทางหน้าต่าง

“เซน”อาเรสรีบวิ่งเข้ามาหาเซนและให้มืออังหน้าผากของตนและเซน

“พลังธาตุแปรปวน    และพิษก็วิ่งอยู่ในเส้นเลือดจนห้ามไม่ได้แล้ว”เดลคิลพูดเสียงเคร่งเครียดขึ้นมา

“ชานัทจับเซนให้ลุกขึ้นนั่ง เสร็จแล้วขึ้นมานั่งจับมือกันให้เป็นวงกลม”เดลิลสั่ง  หลังจากทำทุกอย่างจนครบ  อาเรสจับมือข้างขวาของเซนและเดลคิลเป็นคนจับมือข้างซ้ายของเซน  ทั้งหมดค่อยๆถ่ายพลังของตัวเองให้แก่เซน  จากนาทีเป็นชั่วโมง  จากชั่วโมงเป็นวัน  จากวันเป็นคืน จนกระทั่งผ่านไป 1 วัน  เซนค่อยๆกระอักเอาเลือดทั้หมดที่เป็นพิษออกมา

“แค่กๆ อั๊ก!!!” แล้วเซนก็ปรือตาขึ้นมองทุกคน  อาเรสเป็ฯคนแรกที่สังเกตเห็น  เขากอดเซนอย่างดีใจ  เดลคิลเองก็ยิ้มพลางยีหัวเซนจนฟู  ชานัทกับโอเทสถึงกับร้องไห้ เซนมองหน้าทุกคนอย่างงงๆแต่ก็ค่อยๆยิ้มออกมา

“เซน  นายทำบ้าอะไรของนาย  รู้ตัวบ้างไหม”เดลคิลกล่าวว่า

“ขอโทษนะ  แต่ฉันไม่อยาให้ทกคนเป็นห่วงน่ะ”เซนสารภาพหน้าจ๋อย

“แล้วแบบนี้ฉันไม่เป็นห่วงมากกว่ารึไง  ถ้าบอกตั้งแต่แรก  ก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้แล้ว”เดลคิลพูดอีก 

“โอเทสกี่โมงแล้ว”เซนแกล้งไม่สนใจเดลคิลแล้วหันไปมองหน้าโอเทส

“บ่ายโมง วันอังคาร”โอเทสหันไปดูนาฬิกาแล้วบอก 

“เฮ้ย  นี้พวกนายดูแลฉัน 1 วันเต็มๆเลยเหรอ”เซนตะโกน

“ก็ใช่น่ะสิ”ทั้ง 4 ประสานเสียงพร้อมกัน  ทำให้เซนหน้าจ๋อยลงไปยิ่งกว่าเดิม

“ผ่านแล้วก็ผ่านไป  แต่คราวหน้าเอาแล้วนะ”อาเรสเอ่ย

“อืม”เซนตอบรับแล้วยิ้มให้

“ฮาๆ  เอาเถอะ  แต่ที่แน่ๆ พวกเราต้องให้เหตุผลกับอาจารย์ที่สอนในวันนี้ด้วย”ชานัทบอก

“เฮ้อ”แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ทั้งหมดต้องถอดหายใจอีกครั้ง

                ในเย็นวันนั้นกษัตริย์กราเวลด้าก็เดินทางมาที่โรงเรียนแห่งกษัตริย์ เซนเองได้เจอกับกษัตริย์กราเวลด้าพ่อของตนเพียงไม่นานเพราะหลังจากนั้น  กษัตริย์กราเวลด้าก็เข้าไปคุยกับอาจารย์ราเชล

“สวัสดีทุกคน”เสียง 4 เสียงดังขึ้นพร้อมกันจากด้านหลังของทั้ง 5

“ท่านพ่อ” 4 คนประสานเสีงพร้อมกัน  จะเว้นเซนเอาไว้คนเดียวเพราะพ่อของเขาเดินทางมาถึงคนแรก

“กษัตริย์โรนัทดัส  กษัตริย์เซโฟรเลท  กษัตริย์ไลท์วิล  กษัตริย์เวเนวเกรเทส  ถวายบังคมพะย่ะค่ะ”เซนรีบทำความเคารพในทันที  และคนอื่นๆก็ทำตามกันต่อไป

 “ฮาๆ  เอาเถอะ  ว่าแต่กษัตริย์กราเวลด้าอยู่ที่ไหนล่ะ”กษัตริย์โรนัทดัสถาม

“เข้าไปในห้องประชุมกับอาจารย์ราเชลครับ”อาเรสตอบ

“ไปกันเถอะ”กษัตริย์เวเนวเกรเทสบอกก่อนจะเดินนำกษัตริย์ทุกคนออกไป

“อะไรของเขานะ”โอเทสส่ายพลางหยิบขนมมากิน

“ไปไหนต่อดีล่ะ”เซนถามหลังกินข้าวเย็นเสร็จ

“พอเลย  ฉันขี้เกียจหาข้ออ้างให้แล้วนะ”ชานัทรีบเบรกทันที  เขาคิดข้ออ้างอย่างง่ายๆว่า  พวกเขาท้องเสียจึงไม่สามารถมาเรียนได้  และที่สำคัญอาจารย์ทุกท่านก็เชื่อเสียด้วยสิ

“เซน  มากับฉันหน่อยสิ”โอเทสเดินเข้ามาหาเมื่อทั้ง 5 กลับมาถึงห้องพักแล้ว

“อ๊ะ...  อืม”เซนหันไปดูแล้วเดินตามโอเทสไปที่ระเบียง

“มีอะไรเหรอ”เซนถาม

“เธอเป็นผู้หญิงจริงๆนะ”โอเทสถามอย่างไม่แน่ใจ

“ก็จริงน่ะสิ”เซนพูดขำๆ  ทำไมโอเทสถึงไม่เชื่อว่าเราเป็นผู้หญิงล่ะ

“งั้นเอาหูมานี้หน่อยได้ไหม”โอเทสขอร้อง  เซนมองหน้าโอเทสแบบงงๆ  แต่ก็ยอมหันหูไปหาโอเทส

“คือว่า...”โอเทสเริ่มกระซิบ

“นายคิดว่าความรู้สึกนั้นเป็นรักแท้สินะ”หลังจากฟังจบเซนก็เอ่ยขึ้นมา

“ฉันคิดว่าแบบนั้นนะ  แต่ก็ไม่เคยรักใครแบบนี้ก็เลยมาถามนาย”โอเทสตอบแล้วทำหน้านิ่ง

“งั้นนายคงต้องดูความรู้สึกของอีกฝ่ายด้วยล่ะนะ  สำหรับความรักของนาย  ฉันว่าคงบอกตอนนี้ไม่ได้หรอก”เซนพูดนั้นก่อนจะเดินกลับไปให้ห้องแวเข้าสู่ห่วงนิทราเพื่อรอเช้าวันต่อไป  โดยหารู้ไม่ว่ากำลังมีแววตาของปีศาจร้ายกำลังจับจ้องร่างของทั้ง 5 อยู่!!!

                โอเทสที่ยังนอนไม่หลับเดินไปมาที่ระเบียงอย่างไม่เป็นสุข   ถ้าความรู้สึกนั้นเป็นเรื่องจริงเขาคงต้องเสียใจอย่างมากแน่   เขาเหม่อมองท้องนภาที่กว้างไกลจนไม่เห็นสุดปลายขอบนภา  พลางถอดหายใจเฮือกใหญ่

“กลุ้มอะไรอยู่รึ”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง  โอเทสหันไปมองก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

“ชา...นัท”เสียงชายหนุ่มสั่นอย่างเบาๆ แต่ก็ไม่พ้นความสามารถในการฟังของชานัท

“นายไม่สบายหรือไง”ชานัทถามแล้วนำหน้าผากของตนไปแนบกับหน้าผากของอีกฝ่าย

 “เฮ้ย! ออกไปนะ  ฉันไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย”โอเทสร้องลั่นก่อนจะผลักชานัทออกอย่างแรงจนเซไปชนกับระเบียง

“นี้  มันเจ็บนะ  ข้ารึอุตส่าห์เป็นห่วง  กลัวจะเป็นหวัด  เจ้ายิ่งร่างกายบอบบางอยู่”ตั้งแต่เมื่อใดกันที่ในจิตใจของชานัทเริ่มเป็นห่วงคนตรงหน้าทั้งๆที่แต่ก่อนแกล้งกันจนได้รับบาดเจ็บแทบตาย เขาก็ยังสามารถหัวเราะร่าได้อยู่เลย 

“ข้ามิได้ขอให้เจ้าเป็นห่วงข้า”โอเทสตอบแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น

“งั้นก็ขออภัยด้วย  ที่ข้าไปยุ่งมิเข้าเรื่อง  ทำให้ต้องทรงเคืองพระหทัย”ชานัทพูดด้วยเสียงแข็งกระด้าง  และสรรพนามที่ใช้เรียกก็ถูกเปลี่ยนเป็นคำราชาศัพท์ทั้งหมด

“นายเป็นอะไรไปชานัท  ใครทำให้นายเป็นแบบนี้”โอเทสถามด้วยความเป็นห่วง

“หามีไม่  ท่านเวลนิสเองก็ควรไปบรรทมได้แล้วนะพะย่ะค่ะ”ชานัทเรียกโอเทสแทนด้วยชื่อกลางแทนที่จะใช้ชื่อต้นที่มีแต่คนที่ได้รับอนุญาตให้เรียกเท่านั้น

“เจ้า...  เป็นอะไรกันแน่”ไร้ซึ่งคำตอบของคำถามนี้  เพราะผู้ที่โอเทสต้องการให้ตอบได้เดินหันหลังเข้าไปในห้องเสียแล้ว

“ข้ามันช่างบ้าเสียจริงที่ไปอารมณ์เสียใส่เจ้า  ข้าขอโทษ”ชานัทพูดในความมืดมิดก่อนจะหลับลงด้วยความอ่อนเพลีย

 


++++++++++

ในโลกนี้ มีรักหลากหลายแบบ

ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นความรักแบบไหนเราก็ควรจริงใจกับมัน

555+

ขึ้นมาแบบเศร้าเลยครับ  งงล่ะสิ  โอเทสกระซิบอะไรกับเซน

ชานัทเริ่มแปลกแล้วเนอะว่ามั้ย...

เข้าเรื่องอีกนิ๊ส

เรื่องนี้มีชื่อว่า เซเรีย  เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

อนิจา  พึ่งรับรู้ว่าชื่อนิยายตัวเองไปคล้ายกับนิยายที่ได้ตีพิมพ์แล้ว

มันคือเรื่อง  เซเรน ธิดาแห่งรัตติกาล

ผมเพิ่งได้รับรู้ก็วันนี้เอง  เซเรียดูแล้วมัยช่างคล้ายกับเซเรนอย่างกับแกะ

แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าที่แต่งจบแล้ว

Dark_ Sniper