เซเรีย เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #7 : อดีตในโลกปีศาจและการเรียนวันแรก

ตอน 6

อดีตในโลกปีศาจและการเรียนวันแรก

                ในที่ๆมืดมิด ไร้แสงไฟหญิงสาวและเพื่อนๆอีก 4 คนนั้นล้อมวงคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน  พวกเขาเป็นราชาแห่งโลกปีศาจ  พวกเขาเป็นปีศาจที่คอยคุมโลกแห่งนี้ให้สงบสุขและมีสัตติ  พวกเขามิใช่ปีศาจที่โหดร้าย แต่หากเป็นปีศาจที่อ่อนโยน สนุกสนานและมีคุณธรรมอย่างมาก

“อาเรส  อีก 100 ปีพวกเราก็ต้องไปเกิดเป็นมนุษย์สินะ”เซเรียหันไปถามเพื่อนของตน

“อืม  โอเทสมันไปเที่ยวที่ไหนล่ะเนี่ย”อาเรสตอบแล้วหันมองดูรอบๆห้องไร้เงาของเพื่อนตัวแสบอีกเช่นเคย

“เห็นว่าไปดูแลพวกปีศาจที่อยู่ในคุกกับชานัทน่ะ”เดลคิลที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆตอบออกมา

“งั้นเหรอ...”อาเรสพูดแล้วเงียบไป

“เออ... แล้วเชลนัทล่ะ”เซเรียร้องขึ้นมา

“น้องฉันมันก็คงไปป่วนบนโลกมนุษย์นั้นแหละ  ก็มันไม่ใช่ราชาปีศาจเหมือนฉันนี้”เสียงชานัทดังขึ้นจากด้านหลัง

“เอาหน่า ทำใจซะเถอะ   ชะตาแกกับน้องแกมันผิดกันนี้หว่า”โอเทสเดินมาตบหลังปลอบใจพร้อมเดินมาหยิบแก้วน้ำของเดลคิลขึ้นดื่ม

“ท่านแม่นะท่านแม่  ทำไมต้องให้พวกเรา 5 คนมาเป็นราชาปีศาจด้วยก็ไม่รู้  ให้พี่ใหญ่เป็นไปซะคนเดียวก็สิ้นเรื่อง”ชานัทบ่นแล้วกระแทกตัวนั่งบนเก้าอี้

“ก็แม่อยากให้พวกลูกได้ช่วยกันแบ่งเบาภาระไงล่ะคะ”เสียงของหญิงงามดังขึ้น 

“ท่านแม่คิดยังไงถึงลงมาที่ห้องทำงานของพวกลูก”เดลคิลถาม

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ  แม่แค่จะมาบอกว่าห้ามไม่ใช่เชลนัทขึ้นไปบนโลกมนุษย์อีกแล้วน่ะสิ”หญิงสาวพูด

“แล้วแม่ไม่ไปบอกกับมันเองล่ะ”อาเรสถามเสียงห้วน

“ก็แม่ขังเชลนัทไว้ที่ห้องทำงานแม่น่ะสิจ๊ะ  เชลนัทเขาเล่นขึ้นไปป่วนโลกมนุษย์จนมนุษย์ปวดหัวหมดแล้ว  ทางนู้นเลยบอกให้แม่ช่วยๆจัดการให้หน่อย”หญิงสาวพูดเจื้อยแจ้ว

“คร่อก!Z z z z”เสียงกรนดังขึ้นมาจากมุมๆหนึ่งของห้อง   องค์ราชินีของโลกปีศาจหันไปมองก่อนจะแผดเสียงลั่น

“โอเทส!!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ”องค์ราชินีตรัสดังลั่นโลกปีศาจก่อนจะตามมาด้วยเสียงดัง โครม!

“อู๊ย~ ท่านแม่ ถีบลูกทำไม”โอเทสเอามือลูกก้นตัวเองป่อยๆ

“บังอาจหลับตอนแม่พูดได้ยังไง  แม่ไม่เคยสอนลูกแบบนี้นะ ไปเรียนมรรยาทกับแม่ใหม่เดี๋ยวนี้เลย”ราชินีเอ่ยก่อนจะบิดหูของโอเทส

“โอ๊ยๆ  เสด็จแม่  ผมเจ็บบบบบบบบบ”โอเทสที่ถูกราชินีประทุร้ายร้องโอดครวญไปเรื่อยๆและถูกลากออกไปนอกห้อง

“เงียบซะที”เซเรียกล่าวพร้อมลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

“งานเยอะจังเลย  อีก 100 ปีพวกเราจะทำเสร็จทันรึเปล่าเนี้ย”ชานัทพูดแล้วหยิบหนังสืบร้องเรียนฉบับหนึ่งขึ้นมาอ่าน

“โอ๊ะโอ๋  งานเข้า!”ชานัทเอ่ยหลังอ่านจบ

“เรื่องอะไรเหรอ”อาเรสรีบเดินไปดูในทันที

“อีก 100 ปีพวกเราจะไปเกิดที่โลกมนุษย์ในครั้งนั้นเราจะมีพลังมากที่สุด  ถึงคราวที่ต้องเลือกระหว่างโลกมนุษย์กับโลกปีศาจแล้วล่ะ”ชานัทพูด

“ชิ! โดนชิงตัวอีกแล้วเหรอ  ตอนอยู่โลกมนุษย์ก็จำเรื่องตอนอยู่ในโลกปีศาจไม่ได้ด้วยสิ”เซเรียบ่นในทันทีที่ฟังจบ

“น่าเบื่อ”เดลคิลพูดสั้นๆแต่ได้ใจความก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ

“เอาไงดีล่ะ  มนุษย์หรือปีศาจ”ชานัทถาม

“ไม่รู้สิ  แต่เราจะเจอกันยังไงในโลกของมนุษย์  ฉันอยากให้พวกเราเจอกันที่โรงเรียนแห่งกษัตริย์จังเลย  คงน่าสนุกพิลึก  ยิ่งอยู่หอมังกรเหมือนคราวที่แล้วที่แล้วด้วยนะ เจ๋งไปเลย”เซเรียกล่าว

“อืม  ตอนนี้ชั้นปีของเราแสบที่สุดเลยนี้  แถมท่านแม่ยังส่งปีศาจไปเล่นงานพวกเราตั้งหลายครั้ง”อาเรสตอบ

“ตอนเราจบมา  ชั้นปี 1 ที่เพิ่งเข้ามาแทน ฉันถูกชะตากับเจ้าคนที่ชื่อฟาเรลยังไงก็ไม่รู้แหะ  ตอนนี้เจ้านั้นคง เพิ่งจะเรียนอยู่ปี 2 เองล่ะมั้ง  คราวหน้าถ้าพวกเราไปเรียนที่นั้น  เจ้านั้นคงจะอยู่ปี 4 พอดี”ชานัทพูดแล้วหลับตานึกถึงในสมัยที่ยังเป็นมนุษย์

“พอเลย  เลิกฝันได้แล้ว ทำงานๆ”เดลคิลพูดก่อนจะเก็บหนังสือในมือลงช่องมิติที่สร้างขึ้นมาแล้วหยิบหนังสือร้องเรียนขึ้นมาอ่าน  อันไหนที่ต้องเข้าที่ประชุมจะถูกแยกไปอีกทางหนึ่งส่วนที่พวกเขาจัดการได้เอง  ก็จะไปอยู่อีกส่วนหนึ่ง

“เซเรีย   คราวหน้าเธอชื่อเซนนะ  ฉันชอบชื่อเซนจังเลย”ชานัทหันมาพูดยิ้มๆ

“ก็เอาสิ  คงได้ล่ะมั้งนะ”เซเรียตอบพร้อมหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นอนุมัติการสร้างยาพิษชนิดใหม่ขึ้นมา

“ยาพิษนี้ผสม ต้นกรีทีช   พัช  เกรซเทีย   ราติล  จีนาส  ลาบาพิน  สรรพคุณกัดทำลายทุกอย่างให้ละเอียดหรืออาจละลายไปเลย  ดีแฮะ”อาเรสหันมาดูแล้วพูด

“ฮาๆ  งั้นมั้ง”เซเรียพูดแล้วหยิบหนังสืออีกเล่มขึ้นมาอ่าน

“เฮ้ย!”ชานัทร้องตะโกนอีกครั้ง

“อะไรอีก”เดลคิลลากหางเสียงยาวบ่งบอกถึงความเบื่อ

“ดูนี้สิ”ชานัทหันกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาให้ดู

“อะไรน่ะ  เสียงสายลมที่พัดโชย   แววตาที่ทอดมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย  จากขาวเป็นดำ  จากแสงสว่างเป็นมืดมน  จากดีเป็นเลว  จากจริงเป็นลวง    ภาพมายาที่ถูกสร้างสรรค์อย่างสวยงามนั้นคือสิ่งที่กำลังกัดกินจิตใจมนุษย์ให้เลวทรามต่ำช้าลงเรื่อยๆไป  มันคืออะไร”เดลคิลอ่านกระดาษแผ่นนั้นก่อนจะขยำกระดาษแผ่นนั้นทิ้งอย่างไม่สนใจ  โดยไม่รู้เลยว่า ในอีก 100 ปีประโยคทั้งหมดนี้จะเป็นวิธีปลดผนึกพลังเวทย์

กาลเวลาผันผ่านไปจนครบ 100 ปี  ทั้งหมดเตรียมที่จะไปเกิดใหม่ในโลกมนุษย์  ราชินีเดินเข้ามาในวงแหวนพลังเวทย์

“องค์ราชินี  ในโลกมนุษย์ข้าขอให้พวกเราทั้งหมดได้พบเจอกันใหม่ในโรงเรียนแห่งกษัตริย์”อาเรสเอ่ย

“ข้าขอให้เชลนัทขึ้นไปหาพวกข้าได้ในตอนที่พวกข้าปลดผลึกพลังเวทย์ทั้งหมดแล้ว”ชานัทเอ่ยปากขอ

“ข้าขอให้พวกข้าได้ไปอยู่ในหอมังกร”โอเทสขอบ้าง

“ขอให้ข้ากับอาเรสจำเรื่องในโลกนี้ได้บางเรื่อง  แค่นี้คงขอได้นะ”เดลคิลกล่าวพลางยิ้มเยาะ

“ขอให้พวกข้าได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”เซเรียขอเป็นคนสุดท้าย  องค์ราชินีกวาดตามองไปรอบๆพร้อมกับเอ่ยบทคาถายาวเหยียด

“  อิสดราเวล  ไปรกัลจัส  โฟรแปรวิทเซล  เฮอร์เมอร์เรสเดส  พราโดวาเนสเฟอร์   ยาบรากรีซโซคูล  คิลรานิส

ขอพลังแห่งโลกปีศาจและมนุษย์จงผนึกพลังของทั้ง 5 เอาไว้ด้วยเทิด”องค์ราชินีกล่าวพร้อมยกคทาขึ้นเหนือหัว  แสงสี ส้ม ฟ้า แดง  เขียว  น้ำตาล พุ่งขึ้นจากคทา แสงทั้งหมดสาดลงไปยังทั้ง 5 จนเมื่อแสงหมดร่างของทั้ง 5 ก็หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว

          ในอีก 18 ปีต่อมาในโรงเรียนแห่งกษัตริย์   ร่างของชายหนุ่มสองคนกำลังเล่นลูกไฟปาไปใส่ก้อนหินอยู่   โดยที่มีชายหนุ่มอีก 3 คนกำลังยืนมองอยู่ด้านหลัง ก่อนจะปาลูกไฟออกไปคนละลูก ลูกหนึ่งไปได้เกือบถึง อีกลูกไปถึงก้อนหิน  ส่วนอีกลูกนั้นปาไกลจนเลยก้อนหินเสียแล้ว

“นี้ๆ พวกนายชื่ออะไรกันบ้าง”ชายที่ยืนอยู่ด้านหน้าวิ่งเข้ามาถามพร้อมลากเอาชายอีกคนที่ยืนข้างๆมาด้วย

“โอเทส  เวลนิส  เมเคร่า  แห่งไลท์วิล”โอเทสตอบพร้อมยิ้มทำความรู้จัก

“เดลคิล  โรเฟท  มิลาเคล  แห่งเวเนวเกรเทส”เดลคิลตอบหน้าเรียบเฉย

“อาเรส  โครอัส  เซเฟย์ลิคัส  แห่งโรนัทดัส”อาเรสเอ่ย

“อืม ฉันชื่อชานัท  เวเฟรท   ไนท์เอเนส  แห่งเซโฟรเลทนะ  พวกนายเก่งจังเลย”ชานัทยิ้มตอบพร้อมหันไปสะกิดชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ

“อ๊ะ...  โทษที ฉันชื่อเซน  เพนริว  ไซโฟรเนส  แห่งกราเวลด้า”เซเรียตอบ  ก่อนที่เสียงจากลำโพงมี่ติดไว้ในสวนแห่งนั้นดังขึ้น   ทั้ง 5 คนจึงพากันไปที่หอประชุม

...ทั้งหมดได้มาเจอกันในโรงเรียนแห่งกษัตริย์  โรงเรียนที่พวกเขาเคยสร้างวีรกรรมเอาไว้ในคราที่แล้ว...!!!!!

                การแนะนำตัวของหัวหน้าแต่ละหอค่อยๆเริ่มขึ้น  จนเมื่อถึงประธานหอของหอใต้หรืออีกชื่อหนึ่งก็คือหอมังกร  หอที่วีรกรรมของพวกเขายังคงถูกจารึกเอาไว้ที่นี้

“พี่เป็นหัวหน้าหอใต้  ชื่อฟาเรล  พราเนส  ชางนาส”ชื่อที่สะดุดและคุ้นหูของอาเรสและเดลคิล  ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะค่อยๆหัวเราะออกมา  เรื่องราวทั้งหมดเป็นไปตามคำขอที่เคยขอไว้ก่อนที่จะมาเกิดยังโลกมนุษย์ ยกเว้นคำขออีกข้อที่ยังไม่เกิดขึ้นมา  คำขอข้อสุดท้าย ‘ขอให้พวกข้าได้อยู่ด้วยกันตลอดไป’... คำขอของเซเรีย

          ให้ห้องพักของทั้ง 5 เซเรียที่ยังคงหลับอยู่ในชุดกระโปรงสีขาว  อาเรสคอยนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง  ส่วนเดลคิลก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ  ชานัทไปส่งเอลย่ายังไม่กลับ และโอเทสรับหน้าที่ไปซื้อขนมมาให้เพื่อนๆ

“เจ็บ...  เจ็บจังเลย”เสียงแผ่วเอ่ยขึ้น  อาเรสรีบมองดูร่างบางตรงหน้า

“เซเรีย  ฟื้นแล้วเหรอ”อาเรสถามด้วยความดีใจ

“อืม   เชลนัทล่ะ  ยังไม่มาอีกเหรอ”เซเรียถามคำภามที่ทำให้คนในห้องนิ่งค้างไป

“มาแล้วล่ะ  แต่ตอนที่เธอหลับอยู่น่ะ”เดลคิลตอบ

“เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”อาเรสถามเสียงเรียบ

“ไม่รู้สิ  อยู่ๆมันก็วิ่งเข้ามาในหัวฉันเอง”หลังจากเซเรียตอบจบ  ชายหนุ่มทั้งสองคนที่อยู่ในห้องก็หันหน้ามองกันอยู่เหนื่อยหน่าย

 “เป็นอะไรกันเหรอ”เซเรียถามแล้วมองหน้าทั้ง 2 อย่างงงๆ

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”อาเรสหันมายิ้มและพูดก่อนจะหันไปมองหน้าเดลคิลอีกครั้งแล้วหลุบตาลง

“มาแล้วคร้าบ  ขนมมาแล้ว อ้าวเซเรีย”โอเทสที่เดินตะโกนมาจากหน้าห้องพอเห็ฯเซเรียที่ลุกขึ้นมานั่งก็ทิ้งขนมทุกอย่างลงพื้นพร้อมวิ่งถลาเข้ามาหา

“เซเรีย  ฟื้นแล้วเหรอ  ดีใจจังเลย  ฉันห่วงแทบแย่แน่ะ”โอเทสวิ่งถลาเข้ามากอดแล้วจับแขนกับหน้าของเซเรีย

“เอ๊ะ...  รอยอะไรน่ะ”เซเรียถามแล้วชี้ไปที่รอยบนหน้าอกของโอเทส...  รอยสลักรูปปีกเทวดาและซาตาน

“ไม่รู้สิ  แต่เธอก็มีนะ”โอเทสบอกแล้วเซเรียก็รีบก้มมองร่างตนเองในชุดกระโปรงนั้นทันที

“แล้ว...  ใครเปลี่ยนชุดให้ฉันกัน”เซเรียเงยหน้าขึ้นถามเมื่อเห็นว่าชุดที่ตนใส่ถูกเปลี่ยนออกไป

“เอลย่าน่ะ”อาเรสตอบแทนโอเทส

“จริงเหรอ  แล้วตอนนี้เอลย่าอยู่ไหน”เซเรียถามแล้วมองหาไปรอบๆห้อง

“เพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี้เอง  ชานัทไปส่งยังไม่กลับมาเลย”โอเทสตอบ

“อืม...”เซเรียพยักหน้าตอบรับ

“ไปดูรูปรุ่นพี่ที่มีวีรกรรมแสบๆกันเอามั้ย  เผื่อพวกเราจะได้เป็นหนึ่งในนั้น”โอเทสชวนเล่นๆ

“กลับมาแล้วคร้าบ”ชานัทตะโกนมาจากห้องแฝงน้ำเสียงดีใจจนปิดไม่มิด

“เอาสิ”เซเรียตอบเป็นเวลาเดียวกันที่ชานัทหันมาเห็นพอดี

“เซเรีย  ฟื้นแล้ว  เธอฟื้นซะที”ชานัทตะโกนแล้วกอดเซเรียแน่น

“พอแล้ว หายใจไม่ออก”เซเรียตอบแล้วผลักให้ชานัทออกห่างจากตัวเอง

“แหวนฉันอยู่ไหนเนี่ย”เซเรียถามแล้วมองไปรอบๆตัว

“ที่โต๊ะกระจก”เดลคิลตอบพร้อมอ่านหนังสือในมือต่อ

“ตกลงไปนะ  ห้องที่มีวีรกรรมแสบๆของรุ่นพี่ปีก่อนๆน่ะ”โอเทสถาม  เซเรียกับชานัทพยักหน้าตกลง  ไม่ต้องถามความเห็นของอีกสองคนที่เหลือหลังจากที่เซเรียใส่แหวนเรียบร้อยแล้วก็ดันร่างของทั้งสองให้ตามออกไปด้วย

“ห้องนี้ล่ะ”โอเทสเดิมมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่งก่อนจะผลักประตูกระจกเข้าไป

“ว้าว”ทั้งหมดร้องขึ้นมาพร้อมกัน  ห้องถูกตกแต่งด้วยประกาศนียบัตร  รูปของรุ่นพี่ที่ถ่ายรวมๆกันตั้งแต่ที่โรงเรียนนี้ถูกสร้างมา    ทั้งหมดเดินชมไปเรื่อยๆจนมาสะดุดที่ภาพๆหนึ่ง  ภาพเด็ก 5 คนทำลังทำท่าปัญญาอ่อนใส่กล้อง ภาพของผู้หญิง 1 คนและผู้ชายอีก 4 คน  หนึ่งในนั้นยืนนิ่งไม่มีการยิ้มหรือทำท่าอะไรเลย  รูปนี้ถ่ายตอนคนทั้ง 5 อยู่ปี 6 ของหอมังกร  รูปของพวกเขาทั้ง 5  เซเรียยืนมองรูปนั้นก็จะหันไปมองภาพข้างๆ  ภาพการถ่ายรวมนักเรียนปี 6 หอมังกรที่จบในปีนั้น  พวกเขาทั้ง 5 นั่งอยู่ตรงกลาง ที่ของหัวหน้าหอมังกร

“ทำไม...”ชานัทค่อยๆอ้าปากถาม

“ไม่รู้สิ”โอเทสตอบแล้วมองไปรอบๆบริเวณนั้น  มีแต่รูปของพวกเขาทั้ง 5ประดับเอาไว้เกือบทั้งหมด  มีเพียงรูปเดียวที่เป็นภาพเดี่ยว  หญิงสาวที่กำลังยิ้มหวานในชุดกระโปรงสีดำ... ภาพของเซเรีย

“ภาพของใครกันนะ”เซเรียเอามือลูบภาพนั้นอยู่นาน  ทุกคนต่างจมอยู่ในห้วงความคิดของตนเองจนกระทั่งเดลคิลเอ่ยปากขึ้นมา

“กลับกันเถอะ”เดลคิลเอ่ยเมื่อหันไปเห็นท้องฟ้าเริ่มที่จะไร้แสงสีทองแล้ว

“อืม”ทั้ง 4 กล่าวพร้อมกันและเดินกลับไปที่ห้องของพวกเขา

                ในห้องพักของทั้ง 5 เซนนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะกระจก   โอเทสกับชานัทกำลังเล่นหมากรุกกันอยู่   เดลคิลก็ไม่ได้ทำอะไรเปลี่ยนแปลง  นั่งอ่านหนังสือเหมือนเดิม  อาเรสแล้วใหญ่นอนหลับไปก่อนใครเพื่อนเลยล่ะ

“ก๊อกๆ”เสียงเคาะประตูดังขึ้น  เซนสะดุ้งแล้วลุกออกไปเปิดประตู

“เอลย่า”เซนพูดเสียงเบา

“ขอคุยด้วยได้ไหม”เอลย่าพูด  เซนพยักหน้าเล็กๆแล้วเดินตามเอลย่าออกมาที่สนามหญ้าหลังหอพัก

“ขอโทษนะเซน”เอลย่าพูดแล้วก้มหัวให้

“เรื่องอะไรล่ะ”เซนถาม

“ทุกเรื่อง  ฉันขอโทษนะ”เอลย่ากล่าวพลางก้มหัวให้

“ฉันไม่รู้ว่าเธอขอโทษฉันเรื่องอะไร เพราะฉันไม่เคยคิดว่าเธอทำอะไรผิดเลย”เซนยิ้มกว้าง  เอลย่าที่ได้ยินดังนั้นก็โผเข้ากอดเซนในทันที

“เซเรีย  เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจริงๆ”เอลย่าบอกก่อนจะหอมแก้มเซนไปหนึ่งที  เซนหน้าแดงซ่านขึ้นมาเอลย่ามองแบบขำๆพร้อมกับหอมไปที่แก้มอีกข้าง

“เอลย่า!”เซนตะโกนแบบโกรธปนขำๆ  ก็เขายังอยู่ในร่างของเซนเลยนี้หน่า  แล้วเอลย่ามาหอมแก้มเขาแบบนี้มันก็ต้องอายกันบ้างล่ะ

“ฮาๆๆ”เอลย่าหัวเราะอย่างร่าเริง

“ไปเที่ยวกันดีกว่า”เซเนชวน

“ไปไหนดีล่ะ”เอลย่าถาม

“ป่าหลังโรงเรียน”เซนเสนอขึ้นมา

“ไม่ได้แล้วล่ะ  มืดแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีกนะ”เอลย่าบอกก่อนจะโบกมือลาเพื่อนของตน

“บาย”เซนพูดแล้วยกมือขึ้นโบกลา

                ในโลกของปีศาจที่ๆทั้ง 5 คนจากมา  ปีศาจหลายตนกำลังนั่งล้อมวงกันอยู่   เชลนัทเองก็เป็นหนึ่งในนั้น  โดยหัวข้อในครั้งนี้คือเรื่องของทั้ง 5

“ราชาปีศาจยังไม่ยอมใจอ่อนมาที่โลกปีศาจเลยแฮะ”เชลนัทพูดขึ้นกลางวง

“พี่เวสตา  พี่ว่าไงล่ะ”เชลนัทหันไปถาม

“ไม่รู้ถามท่านแม่สิ”เวสตาบ่ายหน้าหันไปถามหยิงสาวคนเดียวในการประชุม

“ท่านแม่~”เชลนัทหันไปร้องอ้อน

“ไม่ต้องเลย  ปล่อยๆไปนั้นแหละ  แค่ทำตามคำขอของพวกเขาแม่ก็แทบแย่แล้ว”ราชินีพูดแล้วหยิบหนังสือเสริมความงานขึ้นมาอ่าน

“ทำไมองค์ราชาถึงอยากอยู่กับพวกสวะพวกนั้นมากก็ไม่รู้”เสียงของปีศาจตนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา

“เจนัส”ราชินีหันมาพูดเสียงเข้มทำให้ผู้ถูกเรียกหน้าเสียไปนิกหน่อย

“มนุษย์ไม่ใช่พวกสวะ  อีกอย่างเจ้าเองก็เคยเป็นมนุษย์ไม่ใช่รึ”ราชินีกล่าว

“ขออภัย  ข้าพลั้งปากไป  องค์ราชินีอย่างทรงโกรธ”เจนัสรีบกล่าวอย่างรีบร้อน

“ตบปากซะ”ราชินีสั่งเสียงเฉียบ

“ขอรับ”เจนัสรับคำก่อนจะตบปากตนเองไปเต็มแรงจนเลือดสีดำค่อยๆไหลออกมาจากมุมปาก

เพี๊ยะ!!!!!!!

“เบาไป”องค์ราชินีกล่าว

เพี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงการตบปากดังสนั่นห้องๆนั้น  เลือดสีดำสนิทไหลออกจากมุมปากมากมาย  ไม่มีใครคิดห้ามและหยุดยั้ง  เพราะปีศาจทุกตนรู้ว่าการลงโทษเช่นนี้ถือเป็นการลงโทษที่เบาที่สุดแล้ว  ไม่ใช่นั้นปีศาจตนนี้คงไม่มีโอกาสได้เอ่ยปากอีกเป็นครั้งที่ 2

“ดีมาก  แล้วก็จำไว้ด้วย  อย่าคิดหยามมนุษย์อีกเป็นครั้งที่สอง  ปีศาจทุกตนจงจำไว้ ก่อนที่พวกเจ้าจะมาเป็นปีศาจ   ปีศาจเช่นพวกเจ้าเองก็เคยเป็นมนุษย์มาก่อน  มนุษย์ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง จงอย่าดูถูกมนุษย์อีกเป็นอันขาด”ราชินีตรัสเสียงดังกังวาน

“ครับ/ค่ะ  องค์ราชินี”ทุกคนในห้องโค้งตัวตอบรับ  ไม่เว้นแม้แต่ลูกของนางเช่น  เชลนัทหรือเวสตา

“เรื่องของพวกเขาก็ปล่อยให้เป็นตามชะตาลิขิต  ข้าเชื่อว่าพวกเขาต้องไม่ทำลายพวกเราแน่”ราชินีกล่าวก่อนเดินออกจากห้องนั้นไป

“พี่เวสตา  ไปหาพี่พวกเรากันไหม”เชลนัทชวน

“ไม่ต้องเลย องค์ราชาไม่อยู่ พวกเราต้องรับผิดชอบงานในส่วนนั้นนะ”เวสตากล่าวพลางลากหูน้องของตนให้ไปช่วยงาน

“เออ... พี่ แล้วเรื่องปาดาส กีเอลแล้วก็ลาบอนที่มันคิดจะล้างราชวงศ์ของพวกเราล่ะ”เชลนัทถามเมื่อนึกขึ้นมาได้

“ปล่อยมันไป  ยังไงองค์ราชาก็ต้องจัดการพวกมันได้อยู่แล้ว  อย่าลืม... ใครก็ตามที่มันคิดจะทำลายราชวงศ์เรา  พวกมันไม่เคยได้อยู่อย่างเป็นสุข”เวสตายิ้มเย็นก่อนจะเรียกให้เชลนัทช่วยงานต่อ

“เชลนัท  ทำงาน”เชลนัทสะดุ้ดพร้อมหันกลับมา  กะจะแวบหนีแล้วเชียว  ทำไมตาดีอย่างนี้นะ เชลนัทคิดก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้อย่างจำนนหนทาง

                เช้าวันรุ่งขึ้นทั้ง 5 รีบกระวีกระวาดอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร็ว  สาเหตุมาจากข้อเดียว...  พวกเขาตื่นสาย   ทั้งหมดแต่งตัวด้วยความรีบร้อน  อีก 5 นาที คาบแรกของวันนี้ก็จะเริ่ม  ด้วยความเร็ว ทั้งหมดใช้ความสามารถที่มีอยู่ใช้เวลาที่เหลือวิ่งไปยังห้องเรียน   หลังจากไปถึงก็พบเพื่อนๆของตนนั่งรออยู่ในห้องครบหมดแล้ว

“แฮกๆ”เซนหอบลิ้นห้อยก่อนจะเผ่นไปนั่งที่หลังห้อง

“สวัสดีนักเรียน  ครูชื่อโฟรท  เป็นครูสอนวิชาเวทย์ระดับปี 1 และปี 3”ครูโฟรทแนะนำตัว

“ครับ/ค่ะ”ทุกคนในห้องตะโกนตอบรับ

“วันนี้ครูจะให้ทุกคนเอาคทาของตัวเองออกมานะ  เริ่มจากด้านหน้าเลย”ทันทีที่ครูโฟรทพูดจบ ทุกทคนก็แย่งกันในทันที แต่เป็นแย่งกันไม่ออกนะ

“แกออกไปสิ”

“นายก่อน”

“เธอนั้นแหละ  อยู่หน้าสุดนี้”เสียงเจี๊ยวจ้าวดังขึ้น  จบเมื่อคนที่นั่งหลังสุดอย่างเดลคิลทนไม่ได้จึงส่งสายตาอาฆาตไปด้านหน้า  แล้วทุกอย่างกลับตาลปัตรทุกคนต่างแย่งชิงเพื่อที่จะได้ไปข้างหน้าให้ห่างจากรัศมีของเดลคิลให้ได้มากที่สุด

“ฉันออกก่อน  เธอที่หลัง”

“เป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิย่ะ  ฉันไปก่อน”

“รอก่อนเลยทั้งสองคน  ฉันออกก่อน”และเสียงทั้งหมดก็เงียบลงเมื่อเดลคิลส่งสายตาอาฆาตออกไปอีกที  ทั้งหมดค่อยๆทยอยกันออกไป  ห้องทั้งห้องเงียบกริบจนครูโฟรทต้องพูดขึ้นมา

“เอ้า! เอาคทาออกมาสิ”แล้วคนที่ออกไปยืนหน้าห้องก็เริ่มเสกคทาออกมา   มีทั้งคทาสีส้มที่หมายถึงธาตุสายฟ้า  สีแดงที่หมายถึงธาตุไฟ   สีเขียวที่หมายถึงธาตุลม  สีฟ้าที่หมายถึงธาตุน้ำ  และสีน้ำตาลที่หมายถึงธาตุดินคละกันไป  คทามีทั้งอันที่สวยและไม่สวยอันที่สวยจะหมายถึงเจ้าของมีพลังมา และถ้าอันไหนที่เก่าๆหน่อยก็จะหมายถึงเจ้าของที่มีพลังไม่มากเท่าไร 

“โอเค  กลับไปนั่งที่ได้แล้ว  แถวที่สองออกมาสิ”ครูโฟรทพูดก่อนที่พวกที่ถูกเรียกจะเดินไปด้านหน้า  พร้อมโชว์คทาของพวกเขา

“อืม  กลับไปได้แล้ว  แถวสุดท้ายออกมา”ครูโฟรทเรียก  ตามที่ได้บอกไปเมื่อคราวที่แล้ว  หอมังกรมีนักเรียนปี 1 เพียง 15 คน ดังนั้นถ้านั่งแถวละ 5 ก็จะได้ทั้งหมด 3 แถว

“คร้าบ”ทั้ง 5รับคำเหนื่อยๆพร้อมเดินออกไปด้านหน้า

“รออะไรละ  เรียกคทาออกมาสิ”ครูโฟรทบอก

“ครับ”ทั้ง 5 ตอบรับพร้อมหยิบกิ่งไม้ที่มาจากไหนไม่รู้ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมา

“เป๊าะ”ทั้ง 5 ดีดนิ้วหนึ่งครั้งก่อนที่กิ่งไม้ในมือจะกลายเป็นคทาที่มีหัวเป็นธาตุต่างตัวของตน และที่ต่างไปจากทุกคนคือตรงปลายด้ามของคทามีพู่สองสีติดอยู่ด้วยกันนั้นคือสีขาวและสีดำ

“วิเศษจริงๆ  กลับไปนั่งที่ได้แล้ว”ครูโฟรทชม ทั้ง 5 เดินกลับไปนั่งที่โดยปล่อยให้อีก 10 คนในห้องนั่งตะลึงค้างอยู่เช่นนั้น

“วันนี้เราจะมาเริ่มเรียนเวทย์ขั้นพื้นฐาน  ทุกคนคงรู้จักเวทย์เรียกของใช่ไหม”ครูโฟรทถาม

“คร้าบ/ค่า”

“งั้นลองเรียกอะไรสักอย่างออกมาไว้ตรงหน้าของตัวเองสิ”ครูโฟรทบอกก่อนจะเดินดูผลงานที่ถูกเสกขึ้นมา บ้างเสกเสื้อผ้า บางเสกอาหาร  ผิดกับทั้ง 5 ที่นั่งอยู่หลังห้อง  พวกเขาเลือกที่จะเสกกระดาษขึ้นมาเพียงแผ่นเดียว

“ทำไมถึงไม่เสกแบบเพื่อนๆเขาล่ะ  ในจำนวนเวทย์ทั้งหมดที่มีเวทย์เสกกระดาษถือว่าง่ายที่สุดเลยนะ”ครูโฟรทถาม  ตอนนี้ในห้องหันมาสนใจทั้ง 5 หมดแล้ว

“ก็บอกให้ใช้เวทย์เรียกของขั้นพื้นฐานไม่ใช่เหรอ ก็กระดาษนี้ไงล่ะ  พื้นฐานที่สุดแล้ว”โอเทสตอบ  ครูโฟรทยิ้มกว้างก่อนจะเดินกลับไปที่หน้าห้องแล้วเริ่มสอนเวทย์ชนิดต่างๆ

“ฮาๆๆ”เสียงจากหลังห้องดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดี

“มีอะไรกันหรือ”ครูโฟรทเดิมเข้ามาดู

“ไม่มีอะไรครับ  ฮาๆๆ”โอเทสหันมาตอบก่อนจะหันกลับไปหัวเราะอีกครั้ง

“พริสกราเดลริช”เดลคิลกล่าวก่อนที่โอเทสจะหายหัวเราะ

“เฮ้อ! ชานัทนะชานัท  ร่ายเวทย์แบบนั้นใส่ฉันได้ยังไงเล่า”โอเทสเริ่มบ่นโดยมีครูโฟรทยืนดูอยู่ใกล้ๆ

“เวทย์หัวเราะน่ะเหรอ”เซนถาม

“อืม  ไม่รู้เสกตอนไหนด้วยสิ  แย่ชะมัด”โอเทสว่า

“ขอโทษๆ  ไม่ทำแล้วๆ”ชานัทรับก่อนจะแอบก้มหน้าลงใต้โต๊ะไปอมยิ้ม

“เรียนต่อได้แล้วล่ะมั้ง”ครูโฟรทที่ยืนฟังอยู่นานเอ่ยขึ้น

“ครับ”ทั้ง 5รับคำเสียงอ่อย

“เวทย์ขั้นสูงสุดคือเวทย์ไร้เสียงไร้เงาไร้ตัวตน แต่ถ้าถามว่าเป็นเวทย์แบบไหนครูเองก็คงตอบไม่ได้เพราะครูเองก็ยังไม่เคยเห็นเหมือนกัน  มีผู้ใช้ได้เพียง 5 คนในโลกนี้ นั้นคือผู้ปราบปีศาจ  เวทย์นี้เคยถูกใช้ไปหนึ่งครั้งที่โรงเรียนแห่งนี้  ผู้ปราบปีศาจเคยเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้  และอยู่ที่หอใต้  หรือหอที่พวกเธอเคยอยู่นั้นแหละ  ลองไปดูห้องที่เขาเก็บรูปรุ่นพี่ของหอใต้เอาไว้สิ   รูปที่มีผู้หญิงคนหนึ่งกับผู้ชายอีก 4 คนที่อยู่ในรูป  นั้นล่ะพวกเขา... ผู้ปราบปีศาจ”ครูโฟรทพูด  เรื่องนี้ไปสะกิดโดนใจของทั้ง 5 ที่นั่งอยู่หลังห้องพอดี  ถ้าพูดถึงรูปที่มีผู้หญิงคนหนึ่งกับผู้ชายอีก 4 คน  มันก็รูปพวกเขานี้หว่า!!



++++++++++++++++

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!

จันทร์นี้เปิดเทอม ฮือๆTOT

อัพเร็วมาก ตอนนี้

สมองเเล่นมากไปหน่อย  

จันทร์นี้  โฮ~

นึกแร้วเครียด  ไม่อยากให้มาถึงเล้ยยยยยยยย

ตายแน่ๆ  ไม่เหลือซากก่อนปิดเทอมทำไว้ซะแสบ 

โดนตืบแน่เลย  อ๊อก! (คนเขียนโดนตืบคอหักตายค่ะ)

จบๆ  เริ่มบ้าแล้ว555+

เจอกันตอนหน้าคับ

ปล. เม้นๆด้วยนะคับ  เม้นด่าเราไม่ว่า  แต่จะว่าถ้าไม่เม้น คับ

บาย...(Y0Y)/

Dark_ Sniper