นิโอะ เพลงดาบแด่ผู้พิทักษ์

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

 

บทนำ

            พวกข้าคือใคร 4 ผู้พิทักษ์งั้นหรือ... ไม่ใช่หรอก  พวกข้าเป็นเพียงคนที่ถูกทรยศจากผู้ที่ไว้ใจ  ไม่มีใครให้ไว้ใจได้หรอก จงอยู่ตัวคนเดียว  ไม่จำเป็นต้องยุ่งกับใคร  ทุกคน... เชื่อใจไม่ได้  อะไรนะ... ไม่เชื่องั้นเหรอ  งั้นพวกเจ้าก็ลองดูชีวิตของพวกข้าซะสิ  ว่าการเชื่อใจน่ะ  มันไม่มีจริงในโลกนี้หรอก

             การทรยศของข้า... ซานารุ ยูคิ  เรื่องนั้นเกิดขึ้นจากที่ครอบครัวของข้าเป็นนักดาบ  และข้าเป็นลูกชายคนรองของตระกูล  ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าสนแต่พี่ชายของข้า  สำหรับข้า... ตัวตนใบบ้านหลังนี้ของข้า ยังแทบไม่มีใครสนใจ  

            “ท่านพ่อ ท่านแม่”เป็นครั้งแรกที่ข้าเดินเข้าไปหาท่านทั้งสอง  ตอนนั้นพวกท่านกำลังดูพี่ของข้าร่ายรำดาบอยู่  ท่วงท่าของพี่ข้านั้นช่างสวยงามจนข้าอดชื่นชมมิได้  ในตอนนี้ข้ามีอายุได้ 9 ปีแล้ว  และนี้ก็เป็นครั้งแรกในรอบ 8 ปีที่ข้าเข้ามาหาท่านทั้งสอง

            “เจ้าเป็นใคร  อย่าเข้าใกล้ลูกข้านะ เจ้าเด็กสกปรก”เพียงสิ่งที่ท่านแม่ได้กล่าวขึ้นมันทำให้ข้าถึงกับทรุดตัวลงร้ำไห้  พ่อของข้าโอบกอดท่านพี่เอาไว้เนื่องด้วยกลัวข้าจะเข้าไปใกล้  ดาบในมือของพี่ข้า ท่านพ่อหยิบมันมาชี้หน้าข้าเพื่อมิให้ข้าเข้าไปใกล้

            “ท่านแม่  ข้าเอง ข้ายูคิไงล่ะ  ท่านแม่จำข้ามิได้หรือ”ข้าร้ำไห้อย่างรุนแรง  แต่ข้าไม่ได้เจอท่านทั้งสองตั้ง 8 ปี มันก็สมควรที่ข้านั้นจะถูกลืม 

            “ไม่จริง ข้ามีบุตรเพียงคนเดียว  เจ้าอย่ามาแอบอ้างนักเลย ทหาร เอาตัวมันโยนออกไปนอกกำแพง”ตัวข้าในตอนนั้นได้แต่มองท่านทั้งสองด้วยแววตาตัดพ้อ  ท่านพ่อที่มองข้าด้วยสายตารังเกียจเดียดฉัจท์ แต่กลับหันไปมองพี่ของข้าด้วยแววตาที่ทั้งรักและทนุทนอม  นั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าได้เห็นพ่อและแม่ของข้า  ตัวข้าตอนนั้นถูกทหารลากออกไปนอกบ้านหลังนั้น ตลอดทางข้าได้แต่บอกว่าตนเองชื่อยูคิ แต่กลับไม่มีใครรู้จักข้าแม้แต่คนเดียว  ในตอนนั้นเองที่ข้าได้ลิ้มรสความเจ็บปวดจากการถูกทรยศ ทั้งๆที่พี่ข้าได้รับการดูแล แต่ข้ากลับถูกมองด้วยสายตาจากท่านพ่อท่านแม่ว่าเป็นเพียงเด็กสกปรก  นั้นทำให้ข้าเจ็บช้ำเหลือเกิน... ข้าต้องออกไปเป็นเด็กเร่ร่อน แย่งข่าวหมากิน เนื้อตัวสกปรกมอมแมม และแล้ววันแห่งแสงสว่างก็มาถึงข้า

            “เจ้า... หิวไหม กินซะสิ”ตัวข้าที่หิวโหยจนแทบขาดใจเมื่อมีคนหยิบยื่นอาหารมาให้ ข้าก็คว้ามากินอย่างตระกรุมตระกราม  ไม่นานขนมปังในมือข้าก็หมดไป

            “ข้าชื่อซึโนะ  เจ้าน่ะ ไปอยู่กับข้ามั้ยล่ะ”นั้นเป็นวัยเด็กของข้าก่อนที่ซึโนะจะพาข้าไปพบกับอาจารย์ของข้า... มาซามูเนะ  และได้ออกไปผจญกับโลกภายนอกและนั้นก็ทำให้ข้าได้พบกับ ‘ท่านผู้นั้นและ 3 ผู้พิทักษ์คนที่เหลือ’   นั้นเป็นเพียงส่วนเดียวของชีวิตข้า พวกเจ้าพอจะเข้าใจรึยังล่ะ?

            ชีวิตของมุราเสะ ไซโซงั้นหรือ...  มันก็เป็นเพียงชีวิตบัดซบๆเท่านั้นเอง ไม่ถึงกับเป็นการทรยศ แต่มันเป็นเพราะสายเลือดที่สกปรกโสมม ที่มันไหลเวียนอยู่ในตัวข้าต่างหาก ข้าเพียงมีพ่อเป็นนักตีดาบที่ถูกมองว่าเป็นดาบที่ใช้ฆ่าคนที่เป็นเจ้าของ  ส่วนแม่ก็แค่เป็นนินจาที่ถูกยอมรับว่าเป็นคนที่เลวร้ายที่สุด  แล้วมันก็เลยทำให้ข้าที่เหมือนพ่อและแม่มากที่สุดในพี่น้องทั้ง 3 คนถูกมองว่าเป็นตัวประหลาดไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ก็เท่านั้นเอง  แต่ถ้าพวกเจ้าอยากรู้จริงๆข้าเล่าให้ฟังก็ได้ 

            “นี่! ขอข้าเล่นด้วยคนสิ”ข้าเข้าไปของคนในหมู่บ้านเล่นด้วย แต่พวกเจ้ารู้มั้ยสิ่งที่ข้าได้กลับมาคืออะไร  บาดแผลยังไงล่ะ  เด็กพวกนั้นพากันปาก้อนหินใส่ข้า ไล่ข้าอย่างกับหมูกับหมา 

            “หยุดนะ!”พี่โทคิยะ พี่ชายคนโตของข้าเข้ามาบังตัวข้าจากก้อนหินทั้งหมด ผิดกับตัวข้าที่ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น 

            “พี่ไซโซ”โชจิวิ่งเข้ามาพยุงข้าเอาไว้ 

            “โชจิ  มาเล่นด้วยกันสิ  อย่าไปยุ่งกับเจ้าตัวประหลาดนั้นเลย”ใครสักคนในกลุ่มเด็กที่ปาก้อนหินใส่ข้าตะโกนขึ้นมา

            “ข้าไม่ใช่ตัวประหลาด!!!!!!!”เสียงตะโกนของข้าดังไปทั่ว ข้าผลักโชจิแล้วเริ่มวิ่งออกไปอย่างไม่รู้ทิศทาง ข้ารู้เพียงแต่ว่าข้าต้องไปให้ไกลที่สุด  ไปให้พ้นจากเสียงที่ดูถูกว่าข้านั้นเป็นเพียงตัวประหลาด 

            “ฮึก! ข้า... ข้าไม่ใช่ตัวประหลาด  ฮือ~”ข้าเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่ที่ใดสักแห่งหนึ่ง ที่ข้าเองก็ไม่รู้จัก  น้ำฝนเริ่มตกลงมาใส่ตัวข้า  แต่นั้นก็ไม่ทำให้ข้าหยุดร้องไห้แม้แต่น้อย  จิตใจของข้าหวาดกลัวที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง  ถึงจะเป็นพี่น้องของข้า พวกเขาถูกชวนให้เล่นกับคนในหมู่บ้านในขณะที่ข้าถูกขับไล่ให้ออกไปจากที่นั้น 

            “ไซโซ  เจ้าอยู่ไหน  ไซโซ นี้พ่อเองนะ”เสียงบิดาของข้าที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ  ข้าเองก็ไม่ได้ส่งเสียงตอบกลับไป  ได้แต่หลบซ่อนตัวอยู่ในดงไม้แห่งนี้  เสียงสะอื้นของข้านำทางให้พ่อข้าเข้ามาเจอ  ข้าถูกพากลับบ้านไปหาทุกคน

            “เจ้าไปในนั้นทำไม” เพี๊ยะ! แม่พูดกับข้าพร้อมกับตบหน้าของข้า พี่โทคิยะที่ทำท่าจะเข้ามาช่วยก็ถูกพ่อห้ามเอาไว้

            “หยุด! ปล่อยมันเอาไว้นั้นแหละ”พ่อของข้ากล่าว และนั้นทำให้ความอดทนของข้าขาดสะบั้น ทั้งๆที่ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะพ่อและแม่ทั้งนั้น และข้าคือตัวที่ต้องชดใช้ทุกอย่างแทนพ่อแม่ นั้นเป็นสิ่งที่ข้าคิดอยู่ในหัว

            “ข้าเกลียดพวกท่าน  ในตอนนี้ข้าไม่มีพ่อและแม่ พวกท่านไม่ใช่พ่อแม่ข้าอีกต่อไป”ข้าตะโกนใส่หน้าของคนทั้งสองก่อนจะวิ่งออกจากบ้านหลังนั้นไปไม่หันกลับไปมองอีกเลย  ข้าเร่ร่อนไปวันๆ  วิชานินจาที่ข้าได้ฝึกมาทำให้ข้าพอมีอาหารประทังชีวิต และในวันที่ข้ากำลังคุ้ยหาขยะที่พอเอามากินได้อยู่  วันนั้นเป็นวันที่ข้าได้เจอกับยูคิ  เขาพาข้าไปหา ‘ท่านผู้นั้น’ และข้าก็ได้กลายมาเป็น 1 ในผู้พิทักษ์ ตลอดชีวิตนี้ คนที่ข้าจะอยู่ด้วย จะมีเพียงแค่ยูคิเท่านั้น  เขา... เป็นคนที่มอบชิตใหม่ให้กับข้า คงจะเป็นเพราะ ข้ามีชีวิตที่คล้ายๆกับเขา  ยูคิจึงกลายเป็นเพื่อนและพี่ของข้า เป็นคนเดียวที่ข้าเชื่อใจ  ถ้ายูคิทรยศข้า ข้าก็คงจะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ยูคิทำให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไป

            หึ!  ชีวิตของข้า ซารุโทบิ ซาสุเกะคนนี้น่ะเหรอ  ก็แค่ถูกทรยศจากหมู่บ้านข้างๆนั้นแหละ  พวกมันขายความลับหมู่บ้านของข้าให้กับทางการ   หมู่บ้านพวกข้าก็เลยโดนโจมตี  ข้าเป็นเด็กคนเดียวที่เหลือรอดมาได้  ในตอนนั้นเปลวเพลิงมันลุกลามอย่างรวดเร็ว  ท่านพ่อพาข้ามาซ่อนตัวอยู่ในซอกตึกแห่งหนึ่งที่ไฟลุกลามไปไม่ถึง  ในตอนนั้นข้าได้แต่มองทุกคนที่ไม่ถูกไฟเผาตายก็จะถูกคมดาบของทางการปลิดชีพ  เมื่อทหารพวกนั้นพากันออกจากหมู่บ้านไปแล้วข้าก็แค่คลานออกจากที่ซ่อน หยิบดาบที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาถือเอาไว้  พลางมองหาร่างของท่านพ่อและท่านแม่  แต่ก็ไม่พบแม้แต่ซาก  ข้ากุมดาบแน่นจนรู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลตามร่องนิ้วของข้า ในตอนนั้นข้าระแวงเหลือเกินกลัวว่าจะมีใครสักคนย้อนกลับมาทำร้ายข้า  และในตอนนั้นยูคิที่ผ่านมาก็เจอพบกับข้าเข้า  ข้าไม่ได้หวาดกลัวความตาย แต่แววตาในตอนนั้นของยูคิ ทำให้ข้าต้องยกดาบขึ้นสู้  และแล้วยูคิก็พาข้าออกจากที่แห่งนั้น พาข้าออกไปสู่โลกกว้าง ที่มีเพียงข้าและผู้พิทักษ์   แล้ววันของข้าก็มาถึงในที่สุดข้าก็ได้แก้แค้นให้กับทุกคน  คนในหมู่บ้านนั้นถูกพวกข้าฆ่าเสียจนไม่เหลือใคร และข้าก็ไม่ประหมาดเหมือนกับทหารพวกนั้นที่ปล่อยให้ข้ามีชีวิตอยู่   หึ! ชีวิตข้ามันไม่มีอะไรมากมายหรอกนะ  มันก็เป็นแค่ชีวิตที่เลวร้าย  แต่มันก็ทำให้ข้าลุกขึ้นสู้กับความผิดพลาดก็เท่านั้นเอง  ผิดพลาด... ที่ปล่อยให้ข้ามีชีวิตอยู่มาจนถึงบัดนี้ยังไงล่ะ 

            ข้าน่ะหรือ... ข้าชื่อ  โทคุรุ  ฮิเดะ  การทรยศสำหรับข้ามันก็คือการเดินไปสู่หุบเหวแห่งความตายนั้นแหละ ใครที่มันทรยศข้า  ข้าจะทำให้มันต้องตาย  เรื่องของข้าพวกเจ้าอย่ารู้เลย  หรือถ้าอยากรู้มากนัก เจ้าก็ลองนึกเองแล้วกัน ข้าจะเล่าให้ฟังแบบย่อแล้วกันนะ  ชีวิตของข้าเริ่มจากหมู่บ้านของข้าเป็นหมู่บ้านนักดาบที่ถูกทำลายจนยับ ข้าได้ไปเข้ากับพวกปีศาจและทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง แ ในหัวของข้ามีเพียงคำว่าฆ่าเท่านั้น ไม่ได้มีอารมณ์หรือสิ่งใดอยู่เลย  จนวันหนึ่งข้าได้สู้กับยูคิ  เจ้านั้นทำให้ข้าได้รู้จักความอบอุ่นและข้าก็ได้ยอมแพ้จนเกือบจะฆ่าตัวตาย  ในตอนนั้นยูคิอาละวาดยกใหญ่แล้วพาข้ามาอยู่ด้วยกัน  พวกเจ้าพอจะเข้าใจชีวิตคร่าวๆของข้าแล้วนะ  ส่วนถ้าอยากรู้อะไรมากกว่านี้ล่ะก็ ลองเข้าไปอ่านในเนื้อเรื่องดูสิ...

 ...

นามของข้าคือ โตคุคาว่า อิเอยาสุ

เจ้าต้องรออ่านตอนต่อไป

...