เซเรีย เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #2 : การสอบสุดหฤโหด

ตอน 2

การสอบสุดหฤโหด

                ทันทีที่ทั้ง 5เดินมาถึงด้านหลังโรงเรียนก็เห็นนักเรียนหลายกลุ่มนั่งกันอยู่เป็นจุดๆ   พี่รานอฟนำทุกคนไปอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

“พี่ไซครอสเป็นหัวหน้าระดับชั้นปี 4น่ะ”พี่รานอฟพูดแล้วหันไปยกนิ้วให้ไซครอสที่อยู่ด้านหน้า

“รุ่นพี่ทุกกลุ่มมาหาฉันหน่อย”พี่ไซครอสพูดแล้วรุ่นพี่จากทุกกลุ่มก็เดินไปหายกเว้นกลุ่มเดียว  พี่รานอฟที่ยังนั่งคุยกับเซนอย่างได้อารมณ์

“ท่านลุงเป็นยังไงบ้างล่ะ พี่รานอฟ”เซนถาม ขณะที่พี่ไซครอสเริ่มทำตาขวาง

“สบายดี ยังมีแรงวิ่งไล่ทหารองครักษ์อยู่แล้วกัน”พี่รานอฟพูด

“งั้นเหรอ”เซนพูดแล้วพยักหน้าหงึกๆ

“ไอ้รานอฟ!!!”เสียงของพี่ไซครอสที่ดังขึ้นทำให้พี่รานอฟหันไปตะโกนใส่

“อะไรวะ  แกก็บอกคนอื่นไปสิ  ลืมแล้วเรอะ  ว่าคนคิดฐานน่ะ มันแกกับฉัน”พี่รานอฟตะโกนบอก  พี่ไซครอสดูจะอารมณ์เสียแต่ก็หันไปบอกคนอื่นแต่โดยดี

“ไปเถอะ ได้เวลาการทดสอบแล้วล่ะ”พี่รานอฟพูดขึ้นหลังจากเห็นคนอื่นเริ่มทยอยลุกขึ้น

“ฐานของพวกนายอยู่ตรงนี้ล่ะ   เดี๋ยวไปหาพี่ไซครอสก่อนแล้วกัน”พี่รานอฟพูดแล้วเดินนำทุกคนไปหารุ่นพี่ไซครอส

“ไงล่ะ  กลุ่มไหนที่ทำให้ปีศาจรานอฟอย่างนายชอบได้กัน”รุ่นพี่ไซครอสพูดแล้วหันหน้ามามองทั้ง 5

“หน้าตาไม่ได้ส่อแววที่จะทำให้นายถูกใจได้เลยนี้”รุ่นพี่ไซครอสพูดแล้วตบไหล่พี่รานอฟเบาๆ

“ไงๆก็อย่าออมพลังแล้วกัน”รุ่นพี่ไซครอสพูดแล้วดันทั้ง 6 ให้เข้าไปในช่องมิติที่เปิดออกมา

“เฮ้ย”เซนร้องออกมาหลังจากเข้ามาอยู่ในมิติแล้ว

“การทดสอบที่หนึ่ง  เริ่มได้”ทันทีที่พี่รานอฟพูดจบ  ก็มีร่างแปลงของปีศาจ 25 ตัวออกมา  5ตัวแรก มีรูปร่างหน้าตาที่เหมือนเซนไม่ผิด  5ตัวมีหน้าตาเหมือนชานัส 5ตัวมีหน้าตาเหมือนเดลคิล  5ตัวมีหน้าตาเหมือนโอเทส และอีก 5 ตัวสุดท้ายมีหน้าตาเหมือนอาเรส

“ฆ่าปีศาจซะ  เลือกตัวที่เป็นปีศาจล่ะ อย่าเผลอไปฆ่าเพื่อนตัวเอง หรือปีศาจที่เป็นตัวเองเข้านะ   พี่เตือนก่อนแล้วกัน”พี่รานอฟพูดแล้วเดินไปนั่งรอข้างสนาม   ทั้ง 5 คนกับอีก25ตัว มองหน้าสลับกันไปมา ก่อนจะเริ่มลงมือต่อสู้   เซนเลือกฆ่าปีศาจที่เป็นร่างแปลงของอาเรส และก็มีปีศาจตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาด้านหลังของเซน  เซนหันไปมองร่างแปลงของเดลคิลก่อนจะตวัดมีดสั้นของตนลงไปบนใบหน้าของปีศาจตัวนั้น

“อ๊าก”ปีศาจตัวนั้นร้องขึ้นก็จะกลายเป็นไอน้ำระเหยไป

“อ๊าก/อ๊าก”เสียงร้องของปีศาจดังขึ้นพร้อมกัน เซนหันไปมอง   อาเรสกำลังกำจัดปีศาจที่เป็นร่างแปลงของชานัสลงพร้อมกัน 2 ตัว   ตอนนี้เหลือ ปีศาจอยู่ประมาณ 10  ตัว เป็นร่างแปลงของเธอ  ประมาณ 2 ตัว ของอาเรส  2 ตัว  ของชานัส  2ตัว ของเดลคิล 2 ตัว  และของโอเทสอีก 2 ตัว

“เฮ้ย”เซนร้องเมื่อมีใครบางคนจะเอาดาบมาแทงจากด้านหลัง  เซนหันไปมองแล้วพบว่าเป็นเดลคิล

“ชิ! คนเหรอเนี่ย”เดลคิลบ่นเล็กน้อย แล้ววิ่งไปทางอื่น   เซนมองตามอย่างงงๆแล้วหันไปจัดการร่างแปลงของอาเรสอีกตัวที่วิ่งเข้ามาหา

“ฉัวะ... ”เสียงมีดสั้นของเซนที่ฟันลงไปที่หน้าอกปีศาจตัวนั้นอย่างจัง

“อ๊าก~”ปีศาจตัวนั้นร้องก่อนจะระเหยกลายเป็นไอ  ในขณะเดียวกันที่เซนหันไปเห็นร่างแปลงของตนกำลังวิ่งเข้าไปหาชานัส  เซนรีบวิ่งเข้าไปทันที

“โอ๊ย”เสียงของเซนร้องขึ้นเมื่อรอยมีดที่ตนเองฟาดลงไปที่แขนของปีศาจตัวนั้นกลับปรากฏขึ้นบนแขนของตนเอง  

“เซน”ชานัสที่หันมาเห็นพอดีหันดาบไปฟันร่างแปลงของเซนแล้วหันมาพยุงเซนเอาไว้

“ไว้ไหม”ชานัสถามแล้วหันดาบไปฟันปีศาจอีกตัวที่วิ่งเข้ามาหาพอดี

“อืม  ยังไหว”เซนบอกแล้วปามีดสั้นของตนไปด้านหลังของชานัสเมื่อเห็นว่ามีร่างแปลงของชานัสวิ่งเข้ามาหาเธอ

“เหลืออีก 5 ตัวสุดท้าย รีบจัดการเหอะ”เซนบอกแล้ววิ่งไปเก็บมีดสั้นของตน

“ฉัวะ...  ฉัวะ...  ฉัวะ...  ฉัวะ...  ฉัวะ...”เสียงดาบ 4 เล่มและมีดสั้นอีก 1 เล่ม ที่ฟันลงไปบนร่างของปีศาจทั้ง 5 ดังขึ้นพร้อมกัน

“อ๊าก~!!!”เสียงร้องโหยหวนของปีศาจทั้ง 5 ดังขึ้นพร้อมกันก่อนที่จะระเหยกลายเป็นไอไปทั้งหมด

“แปะๆๆ”พี่รานอฟที่นั่งดูอยู่ลุกขึ้นมาตบมือให้แล้วหันไปมองแขนของเซนที่ตอนนี้อาบไปด้วยสีแดง

“พี่เตือนก่อนแล้วนะ  เอาแขนมาสิ”พี่รานอฟพูดแล้วจับแขนเซนขึ้นมา  แล้วพึมพำอะไรบางอย่าง   แผลที่อาบไปด้วยเลือดสีแดงสดค่อยๆจางหายไป 

“เสร็จแล้ว พร้อมจะไปด่านที่สองหรือยัง”พี่รานอฟพูด  ทั้ง 5 คนพร้อมใจกันพยักหน้าอย่างช้าๆ เนื่องจากความเหนื่อยที่เกิดจากการต่อสู้เมื่อสักครู่

“เดินตรงไปอีกหน่อย”พี่รานอฟบอก

“เอาล่ะถึงแล้ว การทดสอบที่สอง เริ่มได้”พี่รานอฟพูดแล้วเดินไปนั่งข้างๆ

“โอ๊ย!!”ชานัสร้องขึ้นแล้วหันไปมองหลังของตนที่เป็นรอยฟันด้วยดาบที่ตอนนี้อาบไปด้วยเลือดสีแดงเข้ม

“อั่ก!!!”เสียงโอเทสที่กระอักเลือดออกมา

“ปีศาจเงา”เซนพึมพำเบาๆ  ปีศาจเงาเป็นปีศาจที่เกิดจากเงาของตัวเอง  ที่ถูกทำให้มีชีวิตขึ้นมา    การต่อกรกับปีศาจเงาเป็นอะไรที่ทำได้ยากมาก  เพราะถ้าเกิดเราทำอะไรกับเงาของตน ก็จะเกิดแผลขึ้นบนร่างกายของตนเองด้วย

“เดลคิลระวัง!”เซนร้องบอกแล้ววิ่งไปตรงที่ไม่มีแสง

“อยู่ตรงที่ไม่มีแสง  ปีศาจเงาพวกนี้จะทำอะไรไม่ได้”เซนตะโกนบอก  ทุกคนต่างวิ่งเข้าไปหลบในที่มืดทันทีที่เซนพูดจบ

“พี่ลืมบอกอะไรไปรึเปล่า  การทดสอบก็มีกำหนดเวลานะ”พี่รานอฟบอก

“มีวิธีไหนที่จะสู้กับปีศาจเงาได้บ้างไหม”โอเทสร้องถาม

“วิธีน่ะ... มี  แต่พวกนายจะกล้ารึเปล่าล่ะ”เซนบอก

“วิธีอะไรล่ะ”ชานัสถาม

“เอ่อ...ดื่มเลือดตัวเองน่ะ”เซนบอกตะกุกตะกัก  ก็เธอรู้มาแบบนี้นี้หน่า แล้วมันก็เป็นวิธีเดียวที่ได้ผลด้วย 

“จะบ้าเหรอ   มันไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอไง”โอเทสร้องบอกก่อนจะหันไปมองเดลคิลที่กรีดแขนตัวเองเพื่อดื่มเลือด

“เอาจริงอ่ะ”ชานัสถามอีกครั้งเมื่อเห็นอาเรสกำลังกรีดแขนตนเอง

“อยากผ่านไหมล่ะ”เซนบอกแล้วมองแขนตัวเองอย่างชั่งใจแล้วหยิบมีดพกของตนมากรีดลงไปที่แขน  เลือดสีแดงค่อยๆไหลซึมออกมา  ชานัสกับโอเทสก็กำลังหยิบดาบของตนมากรีดเลือดที่แขนเหมือนกัน

“อึก!”เซนที่กำลังดื่มเลือดตนเองทรุดลงไปที่พื้น  ใช้พลังเกินขีดจำกัดแล้วเหรอเนี่ย  เซนคิดก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น

“ลองออกไปกันเถอะ”อาเรสพูดแล้วก้าวออกมาจากมุมมืด  แสงส่องกระทบออกมาจนเกิดเป็นเงา แต่ที่แปลกคือ...  เงานั้นกลับเป็นเงาธรรมดาที่ไม่มีอะไรแปลกประหลาดเกิดขึ้น

“สำเร็จแล้วนะ”เดลคิลบอกหลังจากก้าวออกมาจากความมืด

“ไปด่านต่อไปเถอะ”โอเทสพูดแล้วก้าวออกมาจากมุมมืดๆ

“ลุยไปเลย”ชานัสพูดแล้วก้าวตามออกมาจากอีกมุมหนึ่ง

“ไปเถอะ”เซนพูดขึ้นมาเป็นคนสุดท้ายก่อนจะเดินออกมา  ทุกคนที่เห็นสภาพของเซนต่างอึ้งกันไปเป็นแถบๆ   เลือดที่กระจายเต็มพื้น  ใบหน้าซีดจนเกือบเป็นสีขาว  ริมฝีปากแห้ง ร่างกายที่เซจนแทบล้ม   พร้อมทั้งยังไอออกมาเป็นเลือดอยู่แทบตลอดเวลา

“เซน!”โอเทสที่ได้สติเป็นคนแรกรีบวิ่งเข้าไปพยุงเซน  พี่รานอฟก็ดูจะอึ้งไปเหมือนกัน

“รีบไปเถอะ  ฉันยังไหว”เซนบอกแล้วหันไปเรียกพี่รานอฟ

“ไปกันเถอะครับ  เหลืออีกกี่ด่าน”เซนถามแล้วกระอักเลือดออกมา

“เอ่อ...  อีก 3 ด่าน นายจะไหวเหรอ”พี่รานอฟถามแล้วมองดูเซนอย่างเป็นห่วง

“ยังไงก็ต้องไหวล่ะหน่า”เซนบอกแล้วพยุงตัวเองให้ยืนอยู่โดยไม่ล้ม

“รีบไปเถอะหน่า”เซนบอกแล้วเดินไปหาพี่รานอฟ

“รีบเถอะครับ เดี๋ยวจะเสียเวลานะ”เซนพูด

“เซน  หันหน้ามาหน่อยสิ”อาเรสบอก

“แวบ~”แสงสีขาวส่องไปทั่วห้องชั่วขณะหนึ่งก่อนจะจางหายไป

 “ดีขึ้นหรือยัง”อาเรสถาม

“อืม  ดีขึ้นเยอะเลยล่ะ”เซนตอบแล้วหันไปยิ้มให้

“งั้นไปกันต่อนะ”พี่รานอฟพูดแล้วเดินนำไปอีกนิดหน่อย

“ด่านที่สาม  เริ่มได้”พี่รานอฟพูด  แล้วมิติที่ทั้ง 6 อยู่ก็เริ่มบิดเบือน  จากฟ้าเป็นเขียว จากเขียวเป็นแดง จากแดงเป็นส้ม จากส้มกลายเป็นสีรุ้งต่างๆ  วนไปเวียนมาจนสุดท้ายก็กลายเป็นผืนป่าสีเขียว

“ที่ไหนเนี่ย”เดลคิลถามแล้วมองไปรอบๆ

“ทุกคน อยู่รวมตัวกัน เร็วเข้าสิ”พี่รานอฟบอกแล้ววิ่งเข้ามาหาทั้ง 5คน

“อ้าว   นี้เป็นการทดสอบไม่ใช่เหรอ”ดอเทสทำหน้างง

“ใช่ซะที่ไหนล่ะ  การทดสอบมันไม่ได้ออกจากมิติหรอกนะ”พี่รานอฟพูดแล้วกำดาบในมือให้แน่นขึ้น

“โฮก!!!”เสียงร้องดังขึ้นจากด้านหลังเซน  ก่อนที่ทุกคนจะทันได้วิ่งเข้าไปห้ามหรือช่วยเซนออกจากตรงนั้น   หมาป่าตัวนั้นก็กระโดดเข้าใส่เซนพร้อมทั้งฝังเขี้ยวลงไปที่ไหล่ข้างขวา

“ไม่ทันเหรอเนี่ย”อาเรสสถบออกมาพร้อมกับท่องคาถาบทหนึ่งขึ้นมา

“ในนามของข้า เจ้าชายอาเรส  โครอัล  เซเฟย์ลิคัส  แห่งโรนัทดัส  รัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งโรนัทดัส  ขอจงสร้างกำแพงไฟขึ้นมาด้วยเถิด”ทันทีที่พูดจบอาเรสก็วาดมือออกไปเป็นวงกลมปรากฏกำแพงไฟขึ้นมาด้านหน้าในพริบตา

“ในนามแห่งข้า เจ้าชายเดลคิล  โรเฟท  มิลาเคล  แห่งเวเนวเกรเทส รัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งเวเนวเกรเทส ขอพลังข้าจงสร้างกำแพงลมขึ้นมาด้วยเถิด”พูดจบ เดลดิลก็วาดมือออกไปด้านหน้าเหมือนอาเรสและก็เกิดกำแพงลมขึ้นมาด้านหน้า   สายลมที่รุนแรงผสานเป็นหนึ่งเดียวกับกำแพงไฟของอาเรสก่อนที่ทั้งสองจะพูดขึ้นมาพร้อมกัน

“ไปซะ”ทั้งสองตะโกนขึ้นมาพร้อมกันแล้วกำแพงไฟและลมของทั้งสองก็ล้อมรอบหมาป่าตัวนั้นและกันเซนให้ออกมาด้านนอกก่อนจะอัดพลังลงไปที่ตัวหมาป่าตัวนั้นจนตาย

“เซน”ชานัสร้องแล้วเข้าไปพยุงตัวเซนเอาไว้

“โฮก~”เสียงของหมาป่าอีกหลายตัวดังขึ้นจากด้านหลังของทุกคน  โอเทสหันไปมองแล้วก็พบว่ามีหมาป่าประมาณ 100 กว่าตัวยืนออกันอยู่ด้านหลัง

“เอาไงดี”พี่รานอฟหันมามองทั้ง 5 แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อมีแสงเรืองรองออกมาจากตัวของคนทั้ง 5  อาเรสมีสีแดงห่อหุ้มตัวอยู่  คนอื่นๆก็เหมือนกันเว้นเสียแต่ว่ามีสีแตกต่างกันไปเท่านั้น  เดลคิลเป็นสีเขียว  ชานัสเป็นสีน้ำตาล   โอเทสเป็นสีฟ้า และเซนเป็นสีส้ม  ทั้ง 5 คนดูเหมือนจะหลับลงไปและไม่นานนัก ทั้ง 5 ก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกันและพลังของทั้ง 5 ยังดูเหมือนว่าจะมีเพิ่มขึ้นมามากอีกด้วย แต่คนที่ดูจะมีพลังมากที่สุด คือคนที่ดูย่ำแย่ที่สุด...  เซน

“อะ...อะไรกัน”รานอฟพูดตตะกุกตะกักแล้วมองแสงที่ห่อหุ้มตัวของทั้ง 5 กำลังแตกออก  แววตาที่สามารถฆ่าสามารถฆ่าคนๆหนึ่งได้อย่างง่ายดาย   มีดสั้นของเซนลอยผ่านหน้าของรานอฟไปอยู่รวดเร็วแล้วปักลงบนหน้าผากของหมาป่าตัวหนึ่ง   อาวุธของทุกคนแตกต่างกันไป  อาเรสยังคงเป็นดาบอยู่เหมือนเดิม เซนก็ยังเป็นมีดสั้น แต่อาวุธของโอเทสกลับกลายเป็นง้าวใหญ่  อาวุธของชานัสกลายเป็นธนู  และเดลคิลที่ต่อสู้ด้วยมือเปล่า   รานอฟได้แต่มองทั้ง 5 อย่างอึ้งและทึ้ง  โอเทสสามารถฆ่าหมาป่าได้ที่ละเป็นสิบสิบตัวจากการฟาดง้าวลงไปเพียงครั้งเดียว  ชานัสที่ใช้ธนูก็ยิงได้รวดเร็วและแม่นยำ  อาเรสและเซนที่ใช้มีดและดาบก็ตวัดเพียงเล็กน้อยก็สามารถฆ่าหมาป่าได้ทีละเป็นสิบตัว  ส่วนเดลคิลที่สู้ด้วยมือเปล่าก็ไม่น้อยหน้าใครเพียงแค่ใช้สันมือตวัดลงไปที่คอของหมาป่าตัวไหน หมาป่าตัวนั้นก็คอขาดลงไปได้อย่างง่ายดาย

“ปะ...ปีศาจชัดๆ”รานอฟที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ด้านนอกพูดออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา  เพียงเวลาไม่กี่นาทีที่ทั้ง 5 คนกลายเป็นอีกคนหนึ่งจะสามารถฆ่าหมาป่า 100 กว่าตัวได้ด้วยความเร็วเหนือมนุษย์นั้น 

“อ๊าก!”ทั้งทีที่ทั้ง 5 คนสามารถฆ่าหมาป่าพวกนั้นได้หมดแล้ว  ทั้ง 5 ก็ร้องขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะล้มลงไปนอนที่พื้น  รานอฟที่มองอยู่นาน ทันทีที่เห็นทั้งหมดล้มลงไปก็รีบเรียกมิติออกมาและดันทั้ง 5 ให้เข้าไปในมิตินั้นทันที

รานอฟที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่ห้องพยาบาลมองทั้ง 5 คนอย่างเป็นห่วงโดยเฉพาะเซน หลังจากที่เขานำทั้ง 5 กลับมายังด้านหลังหอประชุมแล้วก็พบว่ายังไม่มีกลุ่มไหนกลับออกมาเลย นอกจากไซครอสที่นั่งรอทุกคน ทันทีที่ไซครอสได้เห็นสภาพของทั้ง 5 ก็ร้องออกมาแทบไม่เป็นภาษา โชคดีที่รานอฟรีบบอกให้ไซครอสพาทุกคนไปห้องพยาบาลและตนเองรีบไปบอกอาจารย์ใหญ่  อาจารย์ราเชลก็ทำหน้าหนักใจทันทีที่เห็นสภาพของทั้ง 5  ก่อนที่เขาจะถูกเรียกตัวเข้าไปสอบสวน  และหลังจากถูกปล่อยตัวมาเขาก็รีบวิ่งมานั่งเฝ้าทั้ง 5 เรื่องนี้ถูกนำเข้าสภาทันที  ดังนั้นตอนนี้จึงไม่เห็นอาจารย์คนใดมาเดินป้วนเปี้ยนแถวนี้เลย  แล้วยังเรื่องการสอบเข้าที่ถูกเลื่อนออกไปในทันที  เรื่องนี้แปลกประหลาดมาก  เพราะโรงเรียนนี้ถูกก่อตั้งมาเกือบสองหมื่นปี เพิ่งจะเคยมีเหตุการณ์นี้เป็นครั้งแรก  กษัตริย์กราเวลด้า  กษัตริย์โรนัทดัส กษัตริย์เวเนวเกรเทส  กษัตริย์ไลท์วิล  และกษัตริย์เซโฟรเลท รีบเดินทางมาทันทีที่ทราบข่าว

“ขออภัยที่กระหม่อมมิได้ออกไปต้อนรับฝ่าบาท”รานอฟลุกขึ้นก้มหัวให้กษัตริย์ทั้ง 5 คนที่เข้ามาอยู่ในห้องพยาบาล

“ช่างมันเถอะ  ว่าแต่ลูกข้าเป็นอย่างไรบ้างล่ะ”กษัตริย์กราเวลด้าถามแล้วชะเงอคอมองไปที่เตียงของเซน

“น้องหญิงได้รับบาดเจ็บสาหัสจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นพะย่ะค่ะ”รานอฟพูดแล้วเดินนำไปที่เตียงของเซน

“มีอะไรประหลาดประหลาดเกิดขึ้นก่อนที่ทั้งหมดจะสลบไหม”กษัตริย์ไลท์วิลถาม

“มีพะย่ะค่ะ  ทั้งหมดเหมือนถูกอะไรบางอย่างครอบคลุมพะย่ะค่ะ  แล้วหลังจากนั้นก็สามารถสู้กับหมาป่าทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย คนที่ดูเหมือนจะมีพลังมากที่สุดหลังจากที่เอ่อ.. โดนสิ่งนั้นครอบคลุมแล้ว คงจะเป็น น้องหญิงเซเรียพะย่ะค่ะ”รานอฟพูด

“งั้นคงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ  สีที่เจ้าเห็นคือสีแดง  ฟ้า  เขียว  น้ำตาล แล้วก็ส้มใช่ไหมล่ะ”กษัตริย์โรนัทดัสพูด

“เอ่อ...  ทรงทราบได้อย่างไรพะย่ะค่ะ”รานอฟถามแล้วไซครอสกับอาจารย์ใหญ่ก็เข้ามาสมทบ

“ท่านอาจารย์ใหญ่   ข้าว่า พวกเรามีเรื่องอะไรบางอย่างที่ต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวแล้วนะ”กษัตริย์เซโฟร

เลทพูดหลังจากหันไปดูอาการลูกของตน

“งั้น...  เชิญที่ห้องรับรอง”อาจารย์ราเชลพูดแล้วเดินนำไปที่ห้องรับรอง

“แค่กๆ  อืม...  น้ำ  ขอน้ำ”เสียงที่ดังจากเตียงของอาเรส ทำให้รานอฟรีบรินน้ำให้อย่างด่วน   หลังจากที่อาเรสฟื้นขึ้นมาได้ไม่นาน  คนอื่นๆก็ค่อยๆทยอยฟื้นขึ้นมา

“พวกนายรู้ไหมว่าจะทำให้ฉันหัวใจวายไปแล้ว  ตอนเห็นแสงพวกนั้นคลุมตัวพวกนายอยู่น่ะ”รานอฟพูดแล้วรับแก้วน้ำคืนจากชานัส

 “แสง? แสงอะไร พวกผมจำไม่เห็นได้”โอเทสพูด

“พวกนายจำได้ถึงตอนไหนกันบ้าง”รานอฟถามแล้วเดินไปนั่งกอดอกที่เก้าอี้ข้างเตียง

“ก็ก่อนที่จะเจอหมาป่าเกือบ 100 ตัวนั้นแหละ ตอนแรกนึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว”เซนพูดแล้วถอนหายใจปิดท้าย

“เอาเถอะๆ  งั้นเดี๋ยวฉันไปบอกพ่อพวกนายก่อนแล้วกันว่าพวกนายฟื้นแล้ว”รานอฟบอกแล้วตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องพยาบาล

“อะไรนะ  ท่านพ่อมางั้นเหรอ”โอเทสร้องตะโกนแล้วกระโดดลงจากเตียงทันที

“เออ...  พี่รานอฟ แล้วการสอบล่ะ”ชานัทร้องถาม

“อาจารย์ย้ายให้ไปสอบวันมะรืนน่ะ  ดูท่าคงจะเปลี่ยนเป็นข้อสอบเขียนแล้วล่ะ”รานอฟตอบ

“อืม  งั้นข้าไปหาท่านพ่อนะ”โอเทสพูดแล้วเดินออกมาจากห้องพยาบาล

“เดี๋ยว...”รานอฟร้องห้ามแล้วจับไหล่โอเทสไว้

“อะไรล่ะครับ”โอเทสถาม  เขาอยากจะไปหาท่านพ่อจะแย่แล้วนะ

“อาจารย์ใหญ่บอกว่าให้พวกนายขึ้นไปที่ห้องพักของตัวเองก่อน”รานอฟบอกแล้วดีดนิ้ว ช่องมิติเปิดขึ้นรานอฟดันสัมภาระต่างๆของทุกคนลงไปในช่องมิตินั้น

“ไปกันเถอะ”รานอฟพูดแล้วเดินนำทุกคนเดินกระไดไป 3 ชั้นก่อนที่จะเลี้ยวขวาแล้วมาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง

“อาจารย์ใหญ่จะให้พวกนายพักอยู่ที่หอใต้นี้ล่ะนะ   เข้าไปสิ”รานอฟพูดแล้วไขกุญแจเข้าไปในห้อง

“ฉันจะพักอยู่ห้องข้างๆพวกนายนะ  มีอะไรก็ไปเรียกแล้วกัน”รานอฟพูดก่อนจะดีดนิ้วอีกครั้งช่องมิติปรากฏขึ้นตรงหน้าก่อนที่รานอฟจะหยิบสัมภาระทุกคนออกมาวางไว้ด้านนอก

“งั้นพี่ไปแล้วนะ”รานอฟบอกแล้วโยนกุญแจให้อาเรสก่อนจะเดินออกไป

“เฮ้อ! มีใครจำอะไรได้บ้างไหม”โอเทสถามแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่  ทั้ง 4 ส่ายหน้าแล้วยกสัมภาระของตนไปไว้บนเตียงแต่ละเตียง

“ไปกันเถอะ”ชานัทพูดแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

“ไปไหน”อาเรสถามแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดผ้าม่าน

“สำรวจโรงเรียนในตำนานน่ะสิ”ชานัทยิ้มแล้วเฉลยออกมา

“เอาสิ  ไหนๆก็มาถึงที่แล้ว”เดลคิลตอบก่อนจะลุกไปยืนข้างๆอาเรส

“โอเทสกับเซนล่ะ”ชานัทหันไปถาม

“ลองดูก็ไม่เสียหายนี้นะ”โอเทสตอบแล้วลุกขึ้นจากเตียง

“นาย...”ชานัทพูดแล้วหันมาจ้องเซน

“เสียใจ  แต่ฉันไม่อยาก”เซนพูดแล้วหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าออกมา

“เชิญพวกนายตามสบาย”เซนพูดปิดท้ายแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ

“ไปกันเถอะ”โอเทสพูดแล้วเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นก่อนจะจบลงด้วยเสียงปิดประตูดัง ปัง!

“เฮ้อ!”เสียงของคนที่เพิ่งเดินเข้าห้องน้ำไปเมื่อสักครู่ดังขึ้นมา ก่อนที่ประตูห้องน้ำจะเปิดออกมาปรากฏร่างของเด็กสาวในชุดสีน้ำเงินเข้มผมสีดำมันวาวถูกปล่อยสยายตามแรงลม

“ใครว่าข้าจำเรื่องนั้นไม่ได้กันล่ะ”ใช่... นางจำได้ นางรู้ว่าตนเองได้ทำอะไรลงไป  นางรู้ว่านางถูกอะไรบางอย่างเข้ามาอยู่ในร่างกาย  นางรู้ว่านางฆ่าหมาป่าพวกนั้นได้โดยไม่ลำบากอะไรมากมาย  นางรู้และจำได้ทุกสิ่งทุกอย่าง!

“เฮ้ย!”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้าประตูห้อง เซเรียหันไปมองดูความรวดเร็วชานัทยืนมองเธอดูความหงุดงง

“เธอ...  เธอเป็นใคร แล้วเซนหายไปไหนเนี่ย”ชานัทเดินเข้ามาใกล้ๆเธอมากยิ่งขึ้น

“เอ่อ...  ข้าเป็นน้องสาวท่านพี่เซน  ข้าชื่อเซเรีย”เซเรียรีบตอบแล้วถอยหลังกรูไปติดกำแพง

“น้องเซนงั้นเหรอ  แล้วเซนล่ะ”ชานัทถามแล้วเดินเข้ามาหยิบกระดาษบางอย่างในกระเป๋าตนเอง

“ข้าไม่รู้  พี่เซนให้ข้ารออยู่ที่นี้แล้วเดินออกไปด้านนอก”เซเรียรีบบอกแล้วเดินไปนั่งที่เตียงตนเองอย่างหวาดๆ

“อืมๆ  งั้นข้าไปล่ะนะ  เดี๋ยวคนอื่นจะรอนาน”ชานัทบอกแล้วเดินออกไปนอกห้อง

“เฮ้อ! เกือบไปแล้วนะเซเรีย”เซเรียถอนหายใจกับตัวเอง

ก๊อกๆ

“ใครครับ”เซเรียร้องถามแล้วรีบเต่างหูมาใส่

“พี่เอง  รานอฟ”เสียงรานอฟดังจากหน้าห้องเซนรีบเดินไปเปิดประตูให้ทันที

“พี่รานอฟมีอะไรกับฉันหรือคะ”เซนถามในร่างของเด็กผู้ชาย

“พี่ขอร้องนะ  ถอดต่างหูนั้นออกได้ไหม พี่รับไม่ได้จริงๆ”รานอฟพูดอย่างขำๆ  เซนทำหน้างอแต่ก็ยอมถอด

 “แล้วพี่รานอฟมีอะไรคะ”เซเรียถามแล้วหยิบมีดสั้นของตนออกมาเล่น

“พี่ถามเราจริงๆนะ  จำเรื่องที่เกิดขึ้นได้ไหม”รานอฟถาม  เซเรียปล่อยมีดออกจากมือแล้วเงยหน้าสบตารานอฟอย่างช้าๆก่อนจะพยักหน้ารับ

“ค่ะ เซเรียเห็นและรู้ทุกอย่าง”เซเรียตอบแล้วนิ่งเงียบจนรานอฟรู้สึกเป็นห่วง

“เซเรีย พี่ขอโทษต่อไปถ้าเราไม่อยากบอกพี่ก็จะไม่ถามอีกแล้ว”รานอฟพูดแล้วโอบกอดเซเรียเอาไว้หลวมๆ

“ช่างเถอะค่ะพี่รานอฟ  แล้วมีเรื่องอื่นอีกรึเปล่าคะ”เซเรียถามแล้วหันไปมองหน้าพี่รานอฟอีกครั้ง

“มีค่ะ  พอดีว่าอีก 1 อาทิตย์จะมีงานเลี้ยงส่งรุ่นพี่ปี 6 ที่จบแล้ว  พี่อยากให้เราไปเป็นคู่ควงเต้นรำกับพี่ได้ไหมค่ะ”รานอฟพูดอย่างอ้อนๆ

“ก็ได้ค่ะ  แต่ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วนะ คราวหน้าพี่ต้องหาคู่เองแล้วนะ”เซเรียบอกแล้วลุกขึ้นใส่ต่างหู

“เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวฉันออกไปด้านนอกหน่อยนะ  พี่รานอฟจะไปด้วยกันรึเปล่า”เซนหันไปถามขณะก้มใส่รองเท้า

“ก็ได้  เดี๋ยวพี่จะได้แนะนำสถานที่ด้วยเลย”รานอฟบอกแล้วลุกขึ้นไปยืนข้างๆ

“ไปกันเถอะ”วิธีการไปของทั้งสองช่างแตกต่างกันคนอื่นๆอย่างมาก  ทั้งสองกระโดดออกจากหน้าตาห้อยโหนกิ่งไม้ต้นโน้นต้นนี้ไปเรื่อยๆ  ถึงฝีมือการต่อสู้ของเธอจะอ่อนแต่ก็ไม่ได้หมายถึงความสามารถในการติดตามหรือตามล่านี้หน่าและยังใช้เป็นวิธีการหนีเวลาสู้ไม่ได้อีกด้วยแม้เธอจะไม่เคยใช่ก็เถอะ

“พี่นำไปเลย”เซนบอกแล้วชะลอความเร็วในการกระโดดลงเพื่อให้รานอฟนำหน้าไปก่อนจะกระโดดตาม

“ฮึบ!”เซนร้องก่อนจะกระโดดถอยหลังตามด้วยกระโดดไปอีกกิ่งๆหนึ่งและลงมาอยู่ด้านล่างได้อย่างสวยงานรานอฟที่เห็นอย่างนั้นก็กระโดดตามลงมา

“อะไรเหรอ”รานอฟถามแล้วมองไปที่มือของเซนที่กำอะไรบางอย่างอยู่

“นี่  เข็มพิษ”เซนพูดแล้วหยิบเข็มเล่มหนึ่งออกมาจากมือที่ถูกกำไว้อยู่ เข็มเล่มเล็กที่มองแทบไม่เห็นแต่ถ้าโดนเข้าไปแล้วหายาแก้ไม่ทันก็ถึงกับเสียชีวิตได้ใน 5 นาทีแรกเลย

“จะไปต่อหรือกลับห้อง”รานอฟหันไปมองหน้าคนที่ตนเรียกว่าน้อง  เซนทำหน้านิ่วเล็กๆแล้วหันมายิ้มให้รานอฟ

“ไปต่อสิพี่  ไหนๆก็มาแล้ว แต่คราวนี้ไปด้านล่างนะ”เซนบอกแล้วหักเข็มเล่มนั้นทิ้ง

“ไปเลย!”รานอฟพูดแล้วออกตัววิ่ง  ทั้งสองวิ่งด้วยความเร็วเหนือเสียงและแสง  ไม่มีใครตามได้ทัน  มันเหมือนการหายตัว แต่มันเร็วกว่าการหายตัว ไม่ถึงถึง 1 นาที ทั้งสองก็ออกวิ่งไปแล้วเกือบ 10 กิโลเมตร

“พี่จะพาฉันไปไหนเนี่ย”เซนถามขณะวิ่ง

“ตามมาเถอะหน่า”รานอฟบอกปัดแล้วเร่งสปีดเพิ่มขึ้นอีก

“ก็ได้ๆ”เซนพูดแล้วเร่งสปีดตาม  ไม่นานทั้งสองก็มาอยู่ที่หน้าสายน้ำแห่งหนึ่ง  เซนมองไปรอบๆ มีแต่ต้นไม้  ต้นไม้และต้นไม้  มันคือป่าดีดีนี้เอง

“มาทำไมเนี่ย”เซนถามแล้วมองหน้ารานอฟ

“เรายังไม่มีภูตสินะ”รานอฟบอกแล้วมองไปรอบๆป่า

“อืม  ทำไมล่ะ”เซนถาม

“หลับตา เปิดจิตให้ว่าง ยื่นมือออกมาด้านหน้า แล้วร้องออกมา”รานอฟบอกแล้วทำเป็นตัวอย่าง หลังจากที่รานอฟร้องออกไปแล้วก็มีภูตตัวหนึ่งบินเข้ามาหารานอฟ มันเป็นภูตระดับกลางแต่ก็ยังถือว่าอยู่อันดับต้นๆของภูตระดับกลางอยู่ดี

“ไง เจ้าเนี่ยชื่ออีฟ  พี่ตั้งให้มันเองล่ะ”รานอฟบอกแล้วหันไปให้เซนทำตาม

“หลับตาก่อนใช่ไหม”เซนถาม รานอฟพยักหน้าแล้วยืนมองเซนทำตามที่ตนเองสอน  เซนค่อยๆหลับตาลงแล้วเปิดจิตให้ว่าง  และยื่นมือข้างขวาออกมาตรงหน้าตัวเองและอ้าปากร้องออกมา 

“กรี๊ซ”แปลก...  สิ่งแรกที่รานอฟคิดได้  เสียงของเซนดังออกมาเหมือนเสียงร้องของมังกร  ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็ร้องออกมาเป็นเสียงของสัตว์ภูตที่เหมือนๆกับคนอื่น แต่เซนกลับแปลกออกไป

“กรี๊ซ”เสียงร้องจากอีกฝั่งดังขึ้นมาก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะมาก้มหมอบลงตรงหน้า

“มังกรรัตติกาล”รานอฟร้องตะโกนขึ้นมา  มังกรสีดำสนิท ดวงตาสีเหลืองอ่อนหันมามองมันก่อนจะหันกลับไปมองเซนอีกที

“รีช   ต่อไปเจ้าชื่อรีช”เซนบอกแล้วเอามือลูบหัวมังกรรัตติกาลโดยที่มันก็ยอมให้เซนลูบหัวได้อย่างง่ายดายเป็นการยอมรับเจ้านายอย่างเซน

“มังกรรัตติกาล  สัตว์ภูตที่ติดอันดับ1ใน5 สัตว์ภูตอันดับ 1”รานอฟพูดขึ้นมาโดยที่ยังตกใจไม่หาย

“กลับกันเถอะพี่  ฉันจะไปที่ห้องแล้ว”เซนบอกแล้วลองกระโดดขึ้นบนหลังของรีช

“ไปกันเถอะนะ  รีช”ทันทีที่เซนสั่งจบ มังกรรัตติกาลก็สยายปีกของตนออกแล้วพาร่างของตนและเจ้านายหายไปในอากาศ

“เราก็ไปกันบ้างสิ อีฟ”รานอฟมองเซนจนลับตาแล้วหันมาสั่งกับภูตของตน  อีฟเปลี่ยนร่างกลายเป็นลูกพายุขนาดย่อมๆแล้วพาร่างของตนไปประสานกับร่างของรานอฟแล้วพายุลูกนั้นก็ค่อยๆเล็กลงๆจนหายไปและไปโผล่อยู่ที่ห้องของรานอฟ

                เซนที่กลับมาถึงห้องของตนสั่งให้มังกรรัตติกาลเปลี่ยนร่างตัวเองให้เล็กลงและเกาะบ่าของเซนเข้าไปในห้อง  เดลคิล  อาเรส  ชานัท  โอเทส กำลังนั่งค่อยอยู่ในห้องบนเตียงของตน

“เซน แล้วน้องสาวเจ้าล่ะ”ชานัทถามขณะนั่งเล่มหมากรุกกับโอเทส

“อยู่กับท่านพ่อ”เซนตอบแล้วปล่อยให้มังกรรัตติกาลลงจากไหล่ของเธอ

“อะไรน่ะ”โอเทสร้องถาม

“รุกฆาต!”เสียงของชานัทร้องเมื่อสามารถกำจัดคิงของโอเทสได้

“มังกรรัตติกาล”เซนตอบ

“พวกนายมีภูตกันรึยังน่ะ”เซนถาม  โอเทสเลิกสนใจกับหมากรุกและหันมาส่ายหน้า

“ไม่มีอ่ะ”ชานัทบอกแล้วเก็บหมากรุกที่ถูกโอเทสปัดทิ้งไป

“ไม่มี”เดลคิลตอบแล้วหันไปสนใจหนังสือในมือต่อ

“ฉันก็... ไม่”อาเรสตอบแล้วหันไปเรียกลูกไฟขึ้นมาเล่นๆ

“งั้นพรุ่งนี้เราไปดูกันไหม  ว่างนี้หน่า”เซนชวนแล้วทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

“เย็นแล้ว  พวกเราไปโรงอาหารกันดีกว่านะ”อาเรสบอกแล้วหันไปฉุดแขนของเดลคิลที่ยื่นมาให้

“เอานาวานะ  เมื่อวานเห็นเดลคิลกินแล้วอยาก”ชานัทพูดขึ้นมาเป็นคนแรก

“เอาด้วยๆ”โอเทสร้องขึ้นมาแล้วจูงแขนชานัทวิ่งไปที่โรงอาหาร

                ทั้ง 5 เดินไปสั่งอาหารและไปนั่งที่โต๊ะๆหนึ่ง   สักพักทางเดินทั้งหมดก็ถูกแหวกออกจนถึงโต๊ะที่ทั้ง 5 คนนั่งอยู่

“ไงพวกลูกๆทั้งหลาย”เสียงกษัตริย์ไลท์วิลดังขึ้นมา  โอเทสหันไปมองทันที  กษัตริย์ทั้ง 5 คนต่างยืนมองลูกๆของตน

“เป็นไงบ้าง  ใกล้หายกันรึยัง”กษัตริย์กราเวลด้าถาม  ทั้ง 5 คนพยักหน้ารับ

“จะเป็นอะไรไหม  ถ้าพวกพ่อๆจะนั่งกินข้าวด้วย”กษัตริย์เซโฟรเลทถามแล้วไม่ต้องรอคำตอบ กษัตริย์ทั้ง 5 คนเดินเข้าไปนั่งข้างๆลูกของตน

“เอาแบบนี้อีกชุดหนึ่งนะ รีน่า”กษัตริย์โรนัทดัสตะโกนบอก ทั้งโรงอาหารเริ่มกระมาจอแจอีกครั้งหลังจากที่เมื่อกี้เงียบลงไป

“พ่อตอนอยู่หอใต้น่ะเหรอ  ไม่อยากพูดถึงเลยล่ะ  ได้ฉายาว่าตัวป่วนประจำหอเลยนะ”กษัตริย์กราเวลด้าพูดทุกคนทิ้งคราบกษัตริย์ผู้เก่งกาจเหลือเพียงคนธรรมดาที่กลับมาเยี่ยมโรงเรียนเก่า                                                                                                                                                                                                              “ไงก็ดีกว่า    เซโฟรเลทแล้วกัน  ปีศาจจอมเจ้าเล่ห์จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน”กษัตริย์ไลท์วิลพูด

“พูดเหมือนนายดีนักล่ะ  ไอ้อัจฉริยะคาบเส้นเอ๊ย”กษัตริย์เซโฟรเลทพูดแล้วหันไปแยกเขี้ยวให้กษัตริย์ไลท์วิล

“พอๆ  กัดกันไม่เลิกนะ  ไม่อายเด็กๆกันบ้างรึไง”กษัตริย์โรนัทดัสห้าม  ในขณะที่กษัตริย์กราเวลด้าและกษัตริย์เวเนวเกรเทส  ต่างกำลังก้มหน้าก้มตากินอาหารไม่สนใจโลกภายนอก

โครม! โครม!

เสียงหัวของคนสองคนจุ่มลงไปในชามข้าวแต่ยังถือว่าโชคดีหน่อยที่เบี่ยงหัวหลบทันเลยไม่จุ่มลงในชามข้าวแต่โขกกับโต๊ะกินข้าวแทน

“อู๊ย~/ซี๊ด~”เสียงของทั้งสองคนร้องขึ้นพร้อมกันพร้อมกับลูบหัวที่ปูดเป็นลูกมะกรูด

“ไอ้โรนัทดัส”ทั้งสองพูดกันเสียงเย็นแล้วหันไปมองตัวต้นเหตุที่ตอนนี้นั่งกินข้าวไม่รู้ไม่ชี้

“งั้นเดี๋ยวพวกพ่อไปกันก่อนแล้วกันนะ  ไปได้แล้ว แกมีเคลียร์กับฉันแน่”กษัตริย์กราเวลด้าบอกแล้วลากกษัตริย์โรนัทดัสออกจากโรงอาหาร  โดยมีอีกสามคนเดินตามอยู่ห่างๆ

“พ่อพวกเราน่ากลัวจัง  นายว่างั้นไหม  อาเรส”เซนหันไปถามอาเรส  โดยทั้ง 4 พยักหน้ารับพร้อมกัน และก้มลงกินข้าวของตนเอง

“อิ่มแล้วคร้าบ~”โอเทสเงยหน้าขึ้นมาพูดคนแรกแล้วเดินเอาจากไปเก็บก่อนจะหยิบจานที่ทุกคนกินเสร็จหมดแล้วไปเก็บให้

“ไปกันเถอะ”โอเทสพูดแล้วเดินนำทุกคนไปในห้อง

“รีช   มาเล่นกันเถอะ”โอเทสพูดแล้วกระโดดลงไปเล่นกับมังกรรัตติกาล

“ฮาๆๆ”น่าแปลกที่ทุกคนก็เข้ากับมังกรรัตติกาลได้ดีไม่เว้นแม้แต่เดลคิลที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครถ้าไม่จำเป็น

“นี้ๆ ต้นไม้ที่ใช้ปรุงยาพิษมีกี่ชนิดเหรอ”เซนพูดขึ้นมา

“อืม  ฉันรู้จักแค่1054 ชนิดเองอ่ะ”ชานัทพูด

“ฉันรู้แค่ 1280 ชนิด”โอเทสพูดแล้วหันไปเล่นกับมังกรรัตติกาลต่อ

“เดลคิลนายล่ะ”เซนถาม

“1758 ชนิด”เดลคิลตอบแล้วหันไปอ่านหนังสือในมือ

“2468  ชนิด  ต้นไม้ที่มีพิษแรงสุดคือ ต้นดาร์กอาย”อาเรสตอบ

“โห!  รู้จริงนะเนี่ย”โอเทสพูด

“แล้วต้นที่มีพิษน้อยที่สุดล่ะ”เซนถามแล้วทำท่าตั้งใจฟังมากยิ่งขึ้น

“ต้นกรีเทซ  มีพิษทำให้หลอดเสียงถูกทำลายทำให้กลายเป็นใบ้ไปชั่วขณะ  แต่ไม่เกิน 2 วัน ยาพิษจะหมดฤทธิ์ คนที๋โดนพิษจะกลับมาพูดได้อีกครั้ง   หาได้ในสวนสมุนไพรทุกแห่งเพราะมันมีสรรพคุณช่วยรักษาอาการ ช็อค

หรือหมดสติได้”อาเรสตอบพร้อมบอกสรรพคุณของมันไปด้วย

“ขอนิดเดียวให้ซะยาวเฟื้อยเชียวนะ”เซนบอกแล้วเดินไปนอนบนเตียง  แต่ก่อนหน้านั้นก็เดินออกไปที่ระเบียงเพื่อมองท้องฟ้าในยามค่ำคืน  ก่อนจะกลับมานอนและผล็อยหลับไปในที่สุด

                ในเช้านี้ทุกคนต่างเร่งรีบที่จะตื่นมาทำธุระส่วนตัวอย่างเร่งด่วน  และเนื่องจากห้องน้ำมีเพียงห้องเดียว เซนจึงเสนอเกมการจับไม้สั้นไม้ยาว   ผู้ที่จับได้ไม้ยาวจะมีโอกาสอาบน้ำก่อน

“โหย~  ไม้สั้นอ่ะ”เซนร้องแล้วล้มตัวนอนรอบนเตียง

“แกโกงรึเปล่าเนี่ย  ฉันถึงได้ไม้สั้น”โอเทสร้องโวยวายกับชานัทเมื่อจับได้ไม้สั้น

“เอาล่ะ  ขอฉันจับก่อนล่ะกันนะ”ชานัทพูดแล้วหยิบไม้ขึ้นมา

“เฮ้อ~ ไม้สั้น  เดลคิลจับเร็วๆ”ชานัทเร่ง

“ไม้ยาว”เดลคิลบอกแล้วหยิบไม้ขึ้นมาโชว์ทุกคน  อาเรสทำหน้าเซ็งๆแล้วหยิบหมอนขึ้นมานั่งกอด

“อาบช้าแกโดน!~”อาเรสพูดขู่ก่อนจะไล่ให้เดลคิลเข้าห้องน้ำ

“กรี๊ซ”เสียงของมังกรรัตติกาลร้อง มันส่ายหัวไปมาเล็กน้อยเนื่องจากเพิ่งตื่นนอน

“ไง ตื่นแล้วเหรอรีช   วันนี้ไปที่ป่าอีกรอบนะ”เซนหันไปคุยด้วยแล้วมันก็พยักหัวตอบรับอย่างช้าๆ

“เดลคิลโว้ย  ออกมาได้แล้ว”โอเทสเดินไปเคาะประตูห้องน้ำเสียงดังปึงปัง  สักพักประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก

“เออ ลืมไป พวกนายอาบน้ำที่นี้ไปแล้วกันนะ  ฉันจะไปอาบห้องพี่รานอฟ”เซนบอกแล้วถืออุปกรณ์อาบน้ำออกจากห้องไป

“ไอ้บ้า~  ฉันเข้าก่อนโว้ย~”เสีงชานัทดังออกมาจากในห้องก่อนจะมีเสียงดังปึงพร้อมกับเสียงทุบประตูตามออกมา

ก๊อกๆ

“เข้ามา”เสียงจากด้านในดังออกมา เซนเปิดประตูเข้าไปแล้วพบว่า รานอฟยังคงนอนงัวเงียอยู่บนเตียงในชุดนอนลายพระจันทร์เสี้ยวและหมวกบนหัว

“พี่รานอฟ ขอให้ห้องน้ำหน่อยนะ”เซนร้องถามเบาๆ

“เชิญตามสะดวก เสร็จแล้วปลุกด้วยละกัน”รานอฟพูดแล้วหันไปกอดหมอนข้าง

“คร้าบๆ”เซนพูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำ  สักพักเซนก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกันชุดสีดำที่มีชายเสื้อลากยาวลงไปถึงพื้น

“พี่รานอฟๆ”เซนเรียกแล้วเดินไปเขย่าตัวรานอฟอย่างแรง

“อืมๆ  ตื่นแล้วๆ”รานอฟพูดแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงพร้มหาวหวอดๆ

“วันนี้พี่พาพวกเราไปป่าได้ป่ะ  เพื่อนฉันมันจะไปหาภูตกันน่ะ”เซนถามแล้วเดินไปรอที่ประตู

“เสียใจนะ  แต่วันนี้พี่ถูกเรียกตัวไปช่วยงานน่ะ”รานอฟพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เซนก็เดินกลับห้องของตน

“ไปกันรึยัง”เซนโผล่หน้าไปถาม ทุกคนอยู่ในชุดที่พร้อมจะเดินทางกันแล้ว

“จะเดินไปหรือไปทางลัด”เซนถามแล้วเดินไปมองที่หน้าต่าง

“ทางลัดสิ  ว่าแต่... ทางไหนอ่ะ”โอเทสถาม

“หน้าต่างไง”เซนยิ้มแล้วกระโดดลงจากหน้าต่าง  โหนกิ่งไม้แถวนั้นก่อนจะพาตัวลงมายืนอยู่ที่พื้น

“โห!  งั้นไปทางนี้กันดีกว่านะ”ชานัทพูดแล้วกระโดดตามเซนลงมา

“ไปกันเถอะ”โอเทสพูดแล้วดันอาเรสกับเดลคิลให้ลงไปทางหน้าต่าง

 

Dark_ Sniper