เซเรีย เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #16 : กงล้อแห่งโชคชะตา

ตอน13

กงล้อแห่งโชคชะตา              

          เดลคิลหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ  ความเย็นชาของเขาถูกหลอมละลายไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ตั้งแต่เมื่อไรที่เขาเริ่มยิ้ม ตั้งแต่เมื่อไรที่เขาเริ่มหัวเราะ ตั้งแต่เมื่อไรที่เขาเริ่มจะคิดถึงพวกพ้อง  ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ...

“ไง เดลคิล  ออกแรงมากเกินไปรึเปล่า”อาเรสเดินมาตบไหล่เบาๆ

ก๊อกๆ  เสียงเคาะประตูดังขึ้น เซนที่อยู่ใกล้มาที่สุดเดินไปเปิด

“เซนใช่ไหม”ชายคนหนึ่งที่อยู่ในชุดสีดำ เขาเอ่ยถามเซนด้วยความเย็นชา

“อืม”เซนพยักหน้ารับก่อนจะอ้าประตูให้กว้างเพื่อให้แขกที่ยืนรอเข้ามาด้านใน

“ใครเหรอเซน”โอเทสถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับพวกนาย”เขาพูด

“เรื่องอะไร”อาเรสถามบ้าง

“สายเลือดของเทพและปีศาจ   เลือดที่หมุนเวียนอยู่ในร่างกายของพวกนายนั้นแหละ”ชายลึกลับบอก

“นายชื่ออะไร”เซนเค้นฟันถาม

“ไปเจอกันที่นอกเมือง ที่นั้นจะสะดวกกว่า”ชายหนุ่มลึกลับว่าแล้วเดินออกจากห้องไปเอง

“เรื่องมันชักจะแปลกขึ้นทุกๆทีแล้วนะ”ชานัทบอกแล้วเอาเสื้อตัวโปรดของตนเองมาสวม

“ไปกันเลยเถอะ”เซนตัดสินใจก่อนจะคว้าเอาเสื้อสีดำมาใส่แล้ววิ่งออกไปนอกห้อง

“ตามไปด้วยแล้วกัน”เซนตะโกนเข้ามาบอกก่อนจะออกวิ่งไปยังนอกเมือง

                ภายนอกเมืองเป็นทุ่งหญ้าโล่งๆที่มองไปได้ไกลหลายสิบเมตร   ชายลึกลับยืนรออยู่ตรงกลางของบริเวณนั้น   เซนเดินไปหยุดตรงหน้าก่อนจะถาม

“นายเป็นใครกันแน่”

“คาน่อน  ไอซ์เดย์”เขาตอบ

“นายรู้เรื่องพวกเราได้ยังไง”เซนก้มหน้าถาม

“พวกนายคือสายเลือดเทพและปีศาจ  และฉันเอง ก็คือมนุษย์ที่มีสายเลือดเทพและปีศาจด้วย แต่ฉันคือปีศาจที่หมายถึงการทำลายล้าง  ผิดกับพวกนาย ปีศาจแห่งการกำจัดความชั่ว พวกเรา... เป็นศัตรูกัน”คาน่อนบอก

“แล้ว... ทำไม”

“นาย ไม่สิ  เธอถึงยังอยู่เฉยได้ ทั้งๆที่ท้ายที่สุด โชคชะตาต้องบังคับให้พวกเธอฆ่าฉัน”คาน่อนว่า

“รู้อะไรรึเปล่า พวกฉันไม่อยากฆ่าใครถ้าไม่จะเป็น”เสียงชานัทดังขึ้น

“โชคชะตานั้นเหรอ... พวกเราอยู่เหนือพวกมันมาตั้งแต่ต้น ไม่ว่าจะนายหรือพวกเรา”โอเทสบอกก่อนจะเดินเข้ามาสมทบ

“บางครั้ง  พวกฉันก็ต้องฝืนโชคชะตาเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ”อาเรสเดินเข้ามาสมทบอีกคนหนึ่ง

“แล้วพวกนายจะได้รู้ ไม่ว่าใครหน้าไหน  เทพหรือซาตาน ขาวหรือดำ ก็ไม่มีใครฝืนโชคชะตาได้หรอก”คาน่อนกล่าวแล้วหันหลังเริ่มเดินออกไป

“อีกไม่นานหรอก  พวกเราต้องได้เจอกันอีกแน่ แต่เป็นในฐานะศัตรูของกันและกันนะ”เขาหันมาบอกก่อนจะกลับตัวเดินจากไป

“ตกลงแล้ว พวกเราจะฝืนโชคชะตาไม่ได้จริงๆงั้นหรือ”เซนว่าก่อนจะล้มตัวลงไปนอนบนพื้นหญ้า

“ไม่หรอก ถ้าพวกเราช่วยกัน ไม่ว่ายังไงพวกเราก็จะต้องสู้กับโชคชะตาได้”เดลคิลบอก

“ความมืดมนที่ไร้หนทางแห่งความสว่าง  มองไปทางใดก็เจอแต่ความตาย  พวกเราจะทำใจยอมรับมันได้ง่ายๆแบบนั้นเหรอ”เซนถามพลางหลับตาลงแล้วถอนหายใจ

“ไม่หรอก  พวกเราจะไม่ฆ่าใครแน่ๆ  แม้มันจะเป็นโชคชะตา แต่พวกเราก็สัญญากันแล้วนี้ พวกเราจะ...  ฝืนชะตากันไม่ใช่หรือไง”อาเรสว่าก่อนจะมองไปที่หน้าทุกๆคน

“สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ไม่มีอยู่ในโลกนี้หรอก เชื่อเถอะ”อาเรสยิ้ม ยิ้มให้แก่ความมืดมนที่กำลังคลืบคลานเข้ามาหาพวกเขาเรื่อยๆ   ความตายกำลังเริ่มคร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย   ปีศาจแห่งความืดกับปีศาจแห่งแสงสว่าง  หนทางที่พวกเขาต้องเลือก  มีไม่มากเท่าที่เห็นหรอกนะ เมื่อถึงเวลานั้น ใครล่ะที่จะยอมแพ้ก่อน  ยอมแพ้ต่อชะตาที่ไม่อาจพลิกผันได้

                วันที่ 10 ที่พวกเขากลับมายังโลกมนุษย์  ดูเหมือนจะเป็น 10วันที่สงบที่สุดเท่าที่พวกเขาเพิ่งได้พบหลังจากเข้ามาอยู่ในโรงเรียนแห่งกษัตริย์แห่งนี้   เรื่องราวต่างๆเหมือนพึ่งเกิดไปเมื่อวาน ไหนจะคาน่อน ไหนจะปาดาส  ไหนจะอามีนน์  และอีกหลายๆคนที่ทำให้พวกเขาต้องปวดหัวไปตามๆกัน  หลังจากที่พวกเขจานั่งว่างๆ ทั้งหมดก็มานั่งไล่เรื่องราวที่เกิดและพวกเขาจะเป็นต้องแก้ไข

“คาน่อนคงเป็นหมากตัวสุดท้ายที่ปีศาจส่งมาให้แก่พวกเรา”โอเทสบอก

“ไม่หรอก  เทพต่างหากที่ส่งมา  ปีศาจน่ะ ไม่มีทางส่งคนดีแบบนั้นมาแน่ๆ”เซนบอก

“นายรู้ได้ยังไง”ชานัทถาม เซนยิ้มแล้วชี้ไปที่ดวงตาตนเอง

“แววตาไงล่ะ”เซนยิ้มเยาะก่อนจะหยิบมีดสั้นของตนขึ้นมาเล่น

“นานเท่าไรแล้วนะ ที่มีดนี้ไม่เคยถูกฉันใช้เลย”เซนพูดกับตัวเองก่อนจะดึงมันออกจากปลอก

“แต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือน กี่ปี มีดเล่นนี้ก็ไม่เคยเก่าเลยสักนิด   มันยังคงคมอยู่อย่างนั้น  เหมือนกับจิตใจของฉันที่มันเตรียมพร้อมที่จะต้องเสียสละตัวเองเมื่อถึงเวลายังไงล่ะ”เซนพูดให้เป็นปริศนาเพื่อให้เพื่อนๆถามต่อ

“นายหมายความว่ายังไงกันแน่”โอเทสชะโงกหน้ามาถาม

“พวกเรา... คือหมากตัวสุดท้ายที่จำเป็นต้องกำจัดออกจากกระดาน”อาเรสกล่าวเสริม

“ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่  พวกเราคือใครกันแน่”ชานัทเริ่มโวยวาย

“อีกไม่นาน เรื่องราวจะกระจ่าง  ตอนนี้นายก็ทำตัวให้เหมือนเดินไปก่อนแล้วกัน”เซนบอกแล้วหันไปมองเดลคิลที่กำลังสำรวจกล่องที่อามีนน์ให้มาก่อนจากกัน

“ถึงเวลาที่เราจะต้องเปิดกล่องนั้นแล้วล่ะ”เดลคิลบอกก่อนจะลงมารวมกลุ่มกับทุกคน กล่องนั้นถูกโยนลงมาให้เซนรับ

“กล่องนี้  คือสิ่งที่กุมโชคชะตาพวกเราเอาไว้ สิ่งที่สุดท้ายพวกเราจะต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้”เซนบอกแล้วอ้ากล่องนั้นออกอย่างง่ายดาย

“ทำไมถึงเปิดง่ายจัง  เมื่อตอนนั้นยังเปิดไม่ได้อยู่เลย”ชานัทถามอย่างสงสัย

“เพราะมันถึงเวลาที่ความลับทั้งหมดจะถูกเปิดเผยน่ะสิ”เซนยิ้มแล้วหยิบกระดาษออกมา

“ของนายชานัท”เซนบอกก่อนจะส่งกระดาษแผ่นนั้นให้แก่ชานัท

“อันนี้ของนายโอเทส”เซนยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้แก่โอเทส

“ส่วนแผ่นนี้ของพวกเราสามคน หมากตัวที่สำคัญและต้องสละตัวเองในตอนสุดท้าย  คิงไงล่ะ”เซนกล่าวพลางเหลือบตามองกระดาษในมือ

“ไม่จริง”เซนหันไปมองโอเทสที่หน้าซีดเผือกแล้วทิ้งกระดาษลงสู่พื้น ชานัทเองก็ไม่ต่างกันเท่าไรนัก 

“พวกนายอยากอ่านบ้างรึเปล่า”เซนหันมาถาม

“อ่านแล้วได้อะไร  ความจริงงั้นเหรอ  ไม่ใช่แน่นอน  เพราะความจริงทั้งหมด พวกเราเองก็รู้อยู่แก่ใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เกิดขึ้นมาอยู่แล้ว”อาเรสก้มหน้านิ่งแล้วหัวเราะเบาๆออกมา

“หึหึ   บางครั้ง  โชคชะตามันก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะหมดหรอกนะ”เขาว่าพลางลุกขึ้นไปช่วยพยุงโอเทสกกับชานัทไปนั่งบนเก้าอี้

“ไง  ถอนตัวตอนนี้ยังทันนะ  ความจริงของชีวิตเราก็อยู่ในกระดาษที่พวกนายอ่านนั้นแหละ”เดลคิลบอก

“ไม่ว่ายังไง... ไม่ว่ายังไงน่ะนะ  ฉันก็จะไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตาที่ถูกกำหนดมาแบบนี้เด็ดขาด”โอเทสก้มหน้าตะโกน  หยดน้ำเล็กๆตกลงสู่พื้นห้อง  เสียงที่สะท้อนเข้าไปยังจิตใจของผู้ที่ได้ฟัง  เสียงตะโกนที่คล้ายจะร้องหาความยุติธรรมในความไม่อยุติธรรม มันก็เหมือนกับการเรียกหาแสงสว่างในความมืดที่ไร้ทางออกยังไงล่ะ

“นายล่ะชานัท”อาเรสหันไปถาม

“ถึงสุดท้าย เรื่องจะไม่จบแบบมีความสุขเท่าไร แต่การที่ฉันได้เจอกับพวกนาย มันก็เป็นความสุขที่หาอะไรเทียบไม่ได้แล้วล่ะ  แล้วแบบนี้ฉันจะยอมทิ้งความสุข แม้อีกน้อยนิดไปจมอยู่กับความทุกข์ตลอดกาลงั้นเหรอ ไม่มีทางซะล่ะ”ชานัทบอกก่อนจะฉีกกระดาษออกเป็นชิ้นๆ

“ไม่ว่าเรื่องจะดำเนินไปยังไง  เมื่อถึงเวลาเสียสละ  ฉันเองก็พร้อมเสมอ”อาเรสบอกก่อนจะมองหน้าเดลคิลและเซน  คำตอบที่ได้คือการพยักหน้า  แววตาที่ไม่ต้องเอ่ยคำใด  ความคิดก็ถูกสื่อออกไปจนหมดสิ้น

แควก!กระดาษในมืออาเรสถูกฉีกจนนับไม่ถ้วน  แม้จะยังไม่มีใครอ่าน แต่ก็คงไม่มีใครอยากอ่านนักหรอก ถ้าเรื่องที่จะดำเนินต่อไปต้องถึงจุดสิ้นสุด

“พวกเราต้องหากุญแจทั้งสองดอกนั้น เพื่อทำลายมันซะ”เซนพูด ตอนนี้เขากลายเป็นผู้นำกลุ่มไปเสียแล้ว  ผู้นำที่พร้อมจะพาทุกคนไปสู่ความเป็นจริงในโลกที่โหดร้ายยิ่งนัก

“อาทิตย์หน้าพวกเราจะขึ้นปี 2  แล้ว แต่ว่าพวกเราคงจะอยู่ได้ไม่ถึงตอนนั้น”โอเทสพูดเศร้าๆ

“ช่างมันเถอะหน่า  ยังไงพวกเราก็ร่วมหัวจมท้ายกันมายันตอนนี้แล้ว  จะจบแบบเลวร้ายหน่อยก็คงไม่เสียหายนักหรอก จริงไหม”ชานัทที่ดูจะปรับอารมณ์ได้เร็วกว่าทุกคนยิ้มเป็นกำลังใจแล้วลุกขึ้น

“เหลือเวลาไม่นาน พวกเราไปเที่ยวกันให้สบายใจเถอะนะ”ชานัทว่า

“แล้วจะไปเที่ยวไหนดีล่ะ”เซนพูดบ้างแล้วลุกขึ้นมายืน

“ไปในเมืองเหอะ อยากไปดูของในเมืองใจจะขาดแล้ว”โอเทสบอกก่อนจะลุกขึ้น

“ไปเถอะเดลคิล อาเรส”ชานัทเรียก  ทั้งสองคนหันมองหน้ากันแล้วยิ้มจางๆ  แม้เรื่องจะถึงจุดจบ  แต่ทั้งหมดก็ยังไม่มีใครเสียใจ  ดีจังเลยนะทุกคน...

          รานอฟกับเพื่อนๆที่นั่งอยู่ในห้อง ต่างคนต่างทำธุระของตน   แต่จู่ๆฟาเรลก็ตะโกนขึ้นมา ทำเอาเพื่อนๆที่เหลือสะดุ้งตกใจไปตามๆกัน

“อะไรวะ”ลานีคูสหันไปถาม

“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”ฟาเรลบอกแล้วถลาตัวลงมานั่งจับกลุ่มที่พื้น

“เราลืมเรื่องอะไรไปรึเปล่าตอนถ่ายพลังให้กับพวกนั้นน่ะ”ฟาเรลว่า

“เรื่องอะไรล่ะ”ลานีคูสถาม

“ราชาปีศาจ ถึงตอนนี้พวกเรายังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง”ฟาเรลบอก

“ทำไมล่ะ”ไซครอสที่นั่งต่อไพ่อยู่ทักขึ้นมา

“ราชาปีศาจอยู่ที่ไหน แล้วทำไมพวกนั้นถึงไปโลกปีศาจแล้วกลับมาทั้งๆที่ไม่เป็นอะไรเลย ถ้าไม่ใช่ว่าพวกนั้นคือราชาปีศาจซะเอง”ฟาเรลพูด

“แล้วพวกเราดันไปถ่ายพลังใส่เจ้าพวกนั้น”เลฟินพูดต่อ

“บรรลัยแล้วไง”ไซครอสตบหน้าผากตัวเอง

“แบบนี้เรื่องจบไม่สวยแน่”รานอฟบอกพลางเดินวนรอบห้อง

“แกรู้ได้ไง”ลานีคูสหันไปถามฟาเรล

“ก็ลองคิดดู ตั้งแต่ที่เรื่องเกิดมาสิ  ทุกอย่างมันลงตัวไปหมด  ตั้งแต่ไอ้คำทำนายบ้าๆนั้นแล้ว  มันจะเป็นไปได้ยังไง  ในเมื่อตอนคราวของพวกเรา  คำทำนายพวกนั้นยังไม่เคยมีสักหน่อย”ฟาเรลพูด

“เอาไงต่อดีล่ะ”ไซครอสถาม

“ปล่อยให้มันดำเนินต่อไปอย่างสิ่งที่มันควรเป็นเถอะ  ให้ปริศนายังคงเป็นปริศนาสำหรับพวกเราต่อไป  พวกเราน่ะ... ไม่ใช่สายเลือดเทพอีกต่อไปแล้วนะ  ตอนนี้เราคือมนุษย์ธรรมดาๆ  ที่จะเตรียมเข้าปี 6 และออกไปปกครองประชาชน  เรื่องพวกนั้นน่ะ ปล่อยให้สายเลือดเทพเขาจัดการกันเองเถอะ”ลานีคูสตัดบทแล้วลุกขึ้น

“ไปเครียดแล้วช่วยอะไรได้ล่ะ จริงไหม”ลานีคูสยิ้มอีกครั้ง  เพื่อนๆที่เหลือเอาแต่ทำหน้าตะลึงเนื่องจากพึ่งเคยเห็นลานีคูสยิ้มเป็นครั้งแรก

“เอา! จะตะลึงทำไมล่ะ”ลานีคูสตะคอกจนเพื่อนๆต้องหลบหน้าทันที  ‘น่ากลัวเป็นบ้าเลย’ เพื่อนๆที่เหลือคิดพร้อมกัน

                ณ ตลาดภายในเมือง

                เซนเดินเที่ยวไปเรื่อยเปื่อย  แวะดูมีดร้านโน่นร้านนี้ไปตลอดรายทาง   เดลคิลก็แวะไปดูถุงมือหนังที่นานๆจะมีขายสักร้านหนึ่ง                  

“โอ๊ย/เฮ้ย”เซนที่ดูของตลอดทางจนทำให้ไม่ทันมองทางชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

“เจ้าหญิง”ผู้ที่เดินมาชนเซนพึมพำขึ้นมา เซนเงยหน้าไปมองแล้วต้องอุทานแผ่วเบา

“ปาดาส”เดลคิลที่บังเอิญได้ยินเข้าก็เงยหน้าไปมองอีกฝ่ายทันที

“นายทำไมถึง... มาที่นี้”หลังจากที่ลุกขึ้นจากพื้นได้แล้วเซนก็หันมาถามปาดาส

“ไปนั่งที่ร้านอาหารตรงนั้นดีกว่า”ปาดาสว่แล้วเดินนำไปนั่งในร้าน

“ผมจะเริ่มเล่าตั้งแต่ที่เจ้าหญิงหนีออกมา”

“เซน เรียกฉันว่าเซน”เซนแย้งขึ้น

“ครับ  หลังจากที่เซนหนีออกมา  ลาบอนกับกีเอลก็มาหาข้าพอดี   ข้าถูกซักอยู่ไม่นานก็โดนจับได้ว่าท่านทำให้ข้ากลับเป็นมนุษย์เหมือนเดิม  พวกมันจะจับข้าไปขัง  แต่ข้าที่อยู่กับพวกมันมานาน นานพอจะรู้จุดอ่อนจุดใหญ่ของพวกมัน  ข้าฆ่าพวกมันแล้วใช้วงแหวนแห่งเวทย์หนีมายังโลกมนุษย์  ตอนนี้พวกข้าถึงคราล่มสลายแล้ว  แต่ความมืดที่แท้จริงก็ยังไม่ปรากฏออกมา   เจ้านายของความมืด  มันจะส่งความเลวร้ายตามมาอีกเรื่อยๆจนกว่ามันจะได้ครองทั้งสองโลก  เมื่อเทียบกับแล้ว ปีศาจอย่างพวกข้าก็เป็นเพียงเบี้ยคอยรับใช้คิงเท่านั้นเอง   และผู้ที่จะฆ่าคิงได้  ก็มีเพียงแค่พวกท่าน ผู้ซึ่งมีทั้งสายเลือดเทพและปีศาจ  อีกอย่างนะครับ  กองทัพที่ข้าเคยบอกท่านเซนไป ถึงพวกข้าจะล่มสลาย  แต่กองทัพพวกนั้นยังคงอยู่  จะมีผู้ดูแลกองทัพพวกนั้นต่อไป  ท่านคงต้องระวังตัวให้มากยิ่งขึ้น”ปาดาสกล่าวเป็นเวลาเดียวกับที่อาหารที่ส่งให้มาถึงพอดี

“แล้วพวกปีศาจรู้เรื่องกุญแจทั้งสองดอกรึเปล่า”โอเทสถาม

“หมายถึงกุญแจแห่งการทำลายกับกุญแจแห่งการสร้างงั้นหรือครับ  เรื่องนั้นปีศาจทุกตัวรู้หมดแล้วล่ะครับ  แม้แต่ปีศาจชั้นนหางแถวอย่างพวกข้ายังรู้เลย”ปาดาสตอบ

“งั้นหรือ”อาเรสพึมพำรับคำ

“นายรู้จักคาน่อน ไอซ์เดย์ รึเปล่า”ชานัทถาม

“ไม่ครับ  ยังไงซะ ผมก็ขอตัวก่อน  ถ้ามีเรื่องอะไรก็ไปหาผมได้ ผมอาศัยอยู่ถัดจากร้านนี้ไปสองซอย ลาก่อนนะครับ”ปาดาสว่าแล้วลุกขึ้น

“ป้าเก็บเงินด้วยครับ”ปาดาสบอกแล้วว่าเงินลงบนโต๊ะ ก่อนจะหัน“คราวนี้ให้ผมเลี้ยงนะครับ”พูดจบแล้วเดินออกจากร้านไป

                คาน่อน  ไอซ์เดย์ ผู้ที่เรียกได้ว่าเป็นปีศาจ  เขามองไปรอบๆตัวเขา สถานที่ๆเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย เขาเห็นจนชินตา  และอีกไม่นานเขาก็คงต้องกลายเป็นหนึ่งในศพหลายศพนี้ โชคชะตาที่พระเจ้าเป็นผู้กำหนด  เขาเคยคิดจะสู้  เขาไม่อยากถูกฆ่าแต่ใครจะรู้ เขาสู้  สู้ทุกวิถีทางที่จะทำให้ตัวเองมีชีวิตอยู่โดยไม่มีใครตาย   แต่สุดท้ายที่เขาได้พบ คือความจริงที่ไม่มีใครหลีกหนีได้แม้แต่พระเจ้าผู้ที่ขีดเขียนโชคชะตาพวกนี้ขึ้นมา

“พวกนายจะฝืนชะตาพวกนี้ไปได้แค่ไหนกันเชียว   ไม่ใช่เพราะโชคชะตางั้นเหรอ ที่ทำให้เรื่องราวทั้งหมดดำเนินมาจนถึงจุดนี้ได้น่ะ”เขาเอ่ยอย่างจำนนต่อเรื่องราวทั้งหมด

“ความจริง มักจะทำให้พวกเราทั้งหมดต้องเจ็บปวด  หมากกระดานหนึ่งที่ถูกเดินโดยพระเจ้าและปีศาจ จะมีทางไหนบ้างที่หมากอย่างพวกเราจะไม่ถูกทำลาย”เขาพูดพลางเงยหน้ามองดูท้องฟ้ายามเย็น

“นี้มันครั้งที่เท่าไรแล้วนะ ที่ฉันมองพระอาทิตย์ตกอีกครั้งหนึ่ง  สีที่ชวนเศร้าใจแบบนี้ ฉันไม่อยากเห็นมันเลยจริงๆ”คาน่อนว่าแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ‘บางครั้งฉันก็อยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย  จะได้ไม่ต้องพบกับความจริงที่แสนโหดร้ายยังไงล่ะ’ เขาคิด

                ภายในห้องพักตึกมังกร  โอเทสเริ่มจะชินชากับวามเฉยๆของชานัทที่ต้งแต่เริ่มคบกัน ชานัทยังไม่เคยทำอะไรให้กับเขาเลย  ก็นะ... ตอนนี้เขาอยู่นร่างเด็กผู้ชายนี้หน่า  แต่ทันใดนั้นความคิดอันสุดแสนจะบ้าบอก็เกิดขึ้น โอเทสฉุดเซนไปยังระเบียงทันที

“เบาๆโอเทส  มีอะไรเนี่ย”เซนเกือบจะสะดุดขอบระเบียงถ้าโอเทสไม่รั้งเอาไว้ซะก่อน

“ฉันมีเรื่องจะให้ช่วยหน่อยน่ะ”โอเทสว่าแล้วคุยแผนการบางอย่างให้เซนฟังโดยไม่ทันสังเกตว่ามีอีกคนที่ยืนฟังอยู่ที่ริมประตูระเบียงหลังจากที่คุยจบ  โอเทสกับเซนก็เดินกลับเข้ามาในห้องโดยผู้ที่ไปแอบฟังก็ได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ

‘เล่นแบบนี้ใช่ไหมโอเทส  ฉันจะทำให้แผนนายพังให้ดู แต่จะว่าไป โอเทสก็คู่เรานี้หว่า เราจะแกล้งทำไม  เอาหน่า! แกล้งนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก’ โอเทสคิดได้ดังนั้นจึงเดินไปกระซิบแผนการในหัวให้อาเรสกับเดลคิลฟังและช่วยทำตามแผน

“เอ่อ... เซนมากับฉันหน่อยสิ”โอเทสเริ่มแผนแรก ก่อนที่เซนจะพยักหน้าไปตามบทแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปสองคน

“...”เวลาผ่านไปสักพักเซนออกมากับโอเทสในร่างเด็กผู้หญิงโดยใช้ชุดแบบเดียวกับที่เคยใส่ตอนที่ไปเมืองเฮลฟ์เวยาน่า  ชานัทแทบจะลืมแผนการทั้งหมดหลังจากเห็นชุดที่โอเทสใส่  เขารู้ว่าโอเทสจะใส่ชุดแบบนี้แต่ไม่รู้ว่ามันจะเปิดถึงขนาดนี้นี่หน่า  อาเรสกระพริบตาให้กับชานัทก่อนที่แผนทางฝ่ายชานัทจะเริ่มบ้าง

“เอ่อ...  อาเรส  ฉันว่าห้องเรามันร้อนเนอะ”ชานัทว่าแล้วถอดเสื้อออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแข็งแรงที่ผ่านการฝึกฝนมานาน  ผิวสีน้ำผิวทำเอาโอเทสถึงกับหน้าแดงลืมแผนการไปเกือบหมดจนเซนต้องสะกิดเรียก

“อ๊ะ...  นี้เซน  เราไปเดินตลาดกันดีกว่านะ  ฉันอยู่ในห้องมันเบื่อๆ   อีกอย่างวันนี้ที่ตลาดจะมีการแสดงด้วย คนคงไปเยอะน่าดู”โอเทสร้องบอกแล้วหันไปมองปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ‘มองตรงๆแบบนี้เสร็จเรา’ ชานัทยิ้มอยู่ในใจแล้วหันไปกระพริบตาให้เดลคิลเริ่มแผนสอง

“ชานัท  จะว่าไปเห็นพี่ไซครอสบอกว่ามีงานที่หอประชุมใหญ่เจ้าหญิงหลายคนเสด็จมาด้วย เราจะลงไปหาหน่อยดีไหม”เดลคิลถาม

“จริงเหรอ  ชานัทไปเถอะนะ”อาเรสเริ่มต่อโอเทสเริ่มมองหน้าชานัทตรงขึ้น ‘ดูซิ จะเลือกไปกับเราหรือจะไปหาเจ้าหญิง’ โอเทสคิดพลางถอดชุดที่ใส่อยู่ให้น้อยชิ้นลงไปอีก  ทางฝ่ายชานัทเมื่อเห็นแบบนั้นก็เริ่มลังเลใจ   แต่สุดท้ายก็หันไปพยักหน้าให้เดลคิลกับอาเรสอย่างสุดทน   โอเทสที่เห็นแบบนั้นก็สะบัดหน้าเดินหนีออกไปจากห้อง  เดือนร้อนเซนต้องตามไป

“เล่นแรงไปรึเปล่าเนี่ยเรา”ชานัทพึมพำก่อนจะได้รับสายตาที่เป็นคำตอบมาว่า ‘ยังไม่รู้ตัวอีกเรอะ’ จากสองคนภายในห้อง

“เฮ้อ~  เซน ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย”โอเทสมานั่งบ่นให้เซนฟังที่สวนของโรงเรียน

“เอาหน่า  ก็นายเริ่มคิดแผนนี้เองนี้  ฉันว่าชานัทก็คงไม่ได้เบื่อนายหรอก”เซนปลอบ

“นับวันฉันยิ่งเหมือนผู้หญิง นายว่าไหมเซน”โอเทสบ่นเกี่ยวกับตัวเอง

“อ๊ะ...”โอเทสร้องเบาๆเมื่อตัวเองโดนกอดจากด้านหลัง

“ไม่หรอก  นายยังเป็นนายในสายตาฉัน”ชานัทนั้นเองที่เดินเข้ามา

“คราวหน้าฉันไม่อนุญาตให้นายใส่ชุดแบบนี้อีกนะ  ยั่วน้ำลายฉันดีชะมัด”ชานัทว่าก่อนจะถอดสูทของตัวเองออกมาคลุมตัวโอเทสไว้

“บ้าสิ”โอเทสก้มหน้าอายก่อนจะว่าชานัทแก้เขิน

“เถอะหน่า  เรื่องงานโรงเรียนน่ะฉันล้อเล่น  พอดีฉันได้ยินนายว่าแผนกับเซนน่ะสิ  อีกอย่างนะถึงฉันจะไม่แสดงออกแต่ฉันก็รักนายเสมอนะ”ชานัทยิ้มแล้วจูงมือโอเทสกลับห้อง

“เหลือเราเป็นส่วนเกินสิเนี่ย”เซนกุมหัวตัวเองเล่นๆแล้วลุกตามคู่นั้นกลับไปยังห้องพัก

                กุญแจแห่งการสร้าง  อยู่ไม่ไกลจากทั้ง 5 มากนัก  เพราะสถานที่เก็บอยู่ภายในห้องของอาจารย์ใหญ่ราเชล  เพียงแต่แม้แต่ตัวอาจารย์ราเชลเอาก็ยังไม่รู้วิธีการเปิดกล่องที่ใช้เก็บกุญแจดอกนี้

“ถึงเวลาแล้วสินะ  ที่กุญแจดอกนี้จะถูกนำไปใช้”อาจารย์ราเชลเอ่ยกับตนเองแล้วยกกล่องนั้นเดินไปยังตึกหอพักมังกรทันที 

                ก๊อกๆ

                เสียงเคาะประตูหน้าห้องพักของหัวหน้าชั้นปี 1 หอใต้ดังขึ้น   โอเทสเดินไปเปิดประตูก่อนจะเชิญให้ผู้ที่ยืนอยู่เข้ามาในห้อง

“รีช  เรช  เบล  กาเรน  ซีนิส”เซนพูดทันทีที่เห็นภูตของเพื่อนๆและตัวเองเดินเข้ามาในห้องด้วยร่างของมนุษย์

“พวกนายเป็นมังกรนี้หน่า”อาเรสถาม

“ก็เป็นมังกรแล้วทุกคนเรียกพวกเราออกมารึเปล่าล่ะครับ”รีชเถียง

“เปล่าหรอก  ก็จะให้เรียกอะไรล่ะ”ชานัทแย้ง

“เอาเถอะครับ  ตอนนี้ผมแค่มาส่งข่าวแล้วจะมาอยู่กับทุกคนในร่างของมนุษย์นี้ล่ะ”เรชพูดบ้าง

“ข่าวอะไร”โอเทสถาม

“กุญแจแห่งการทำลาย  อยู่ที่เมืองกราเวลด้าค่ะ”เบลพูด

“ห๊า! กราเวลด้า เมืองของฉันเนี่ยนะ”เซนร้องลั่น

“ค่ะ  กราเวลด้าเมืองของท่านเซนนั้นแหละค่ะ”ซีนิสย้ำเข้าไปอีก

“แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ”อาเรสหันมาถามความเห็น

“คิดว่าไงล่ะ”เซนยักคิ้วส่งให้กับทุกคนก่อนจะหัวเราะพร้อมกัน

“จะออกเดินทางเมื่อไร”เดลคิลว่า

“ตอนไหนดีล่ะ  ช่วยคิดหน่อยสิ เพราะว่าฉันเองก็อยากกลับไปเยี่ยมบ้านเร็วๆซะด้วย”เซนเล่นคำพูดก่อนจะทำท่านึกอะไรออก

“ก็ตอนนี้ไงล่ะ”เซนหัวเราะอยู่คนเดียวปล่อยให้คนอื่นทำหน้างง

“ฮาๆๆ  ขอโทษๆ เราจะเดินทางกันเดี๋ยวนี้”เซนบอกก่อนจะร่ายเวทย์เดินทาง 

ก๊อกๆ  เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง  เมื่อไรเสียงตอบรับอาจารย์ราเชลก็เดินเข้ามายังห้องของทั้ง 5 อย่างถือวิสาสะ  เขาเดินดูรอบๆห้องก่อนจะพูดอย่างเสียดาย

“อ้าว! ไปซะแล้ว  แบบนี้กล่องนี้คงต้องเก็บไว้ก่อนใช่ไหมเนี่ย”อาจารย์กล่าวกับตัวเองแล้วเดินออกนอกห้องไป...

                ณ เมืองกราเวลด้า

                ทุกคนที่มาถึงต่างช่วยกันตะโกนเรียกหากษัตริย์กราเวลด้า เนื่องจากปราสาทที่ใหญ่โตทำให้การตามหาใครสักคนเป็นสิ่งที่ยากยิ่ง

“ท่านพ่อ~”เซนตะโกนลั่นปราสาทก่อนที่จะมีทหารคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างถือสิทธิ์

“พวกเจ้าเป็นใคร บังอาจมาทำเสียงดังรบกวนข้า”ทหารนายนั้นกล่าวอย่างโอ้อวด  เซนมองหน้าแล้วถึงได้รู้ว่าเป็นทหารที่มาใหม่หลังจากที่เธอเข้าไปเรียนในโรงเรียนแล้ว  แบบนี้ต้องสั่งสอนเสียให้เข็ด

“แล้วท่านพี่จะทำอะไรข้าได้  ในเมื่อข้าจะตะโกนเสียอย่าง”เซนยังคงลอยหน้าลอยตาตอบ

“ข้าจะฆ่าเจ้าน่ะสิ”ว่าแล้วก็ชักดาบข้างเอวขึ้นมาพาดบ่าตนเองเอาไว้

“โธ่! พี่ชายก็ มันอันตรายน่า”เซนว่าแล้วหันไปยักคิ้วให้เพื่อนๆ

“ทหาร!”ทุกคนพากันส่งเสียงเรียกจนทหารที่ยืนอยู่ถึงกับชักดาบมาจะฟาดฟันกันให้ตายไปเลยทีเดียว

“เจ้าหญิงเซเรีย”โชคยังเข้าข้างทหารตาต่ำที่บังอาจไปมีเรื่องกับเจ้าหญิงผู้เก่งกาจ  อาเรสเดินมาประกบข้างๆเซนก่อนจะชูมือข้างขวาของเซนขึ้นมาปรากฏมีดสั้นเงาวับจำนวน 2-3 เล่นที่พร้อมจะปลิดชีพคนที่เข้ามาใกล้ได้ทุกเมื่อ

“มันไม่มีค่าพอให้เจ้าฆ่าหรอกน่า”อาเรสบอกก่อนที่เซนจะสะบัดมือกลับแล้วเก็บมีดใส่กระเป๋า  ทหารที่วิ่งเข้ามาเกือบถึงตัวเซนยืนตัวซีด ปากสั่น  ก้มลงกราบเท้าเซนทั้งทีที่ทหารรุ่นพี่บอกความจริงให้ฟัง

“ข้า... ข้าขอโทษ อย่าประหารข้าเลยนะ  เจ้าหญิงเซเรีย ได้โปรด”ทหารคนนั้นน้ำตา

ไหลนองหน้ากราบเดท้าของเซนซ้ำแล้วซ้ำอีก

“เอาไปขังคุกซะ”เสียงทรงอำนาจที่ทุกคนต้องเกรงดังขึ้นจากด้านหลังของทหารผู้นั้น เซนเงยหน้ามองก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดอย่างดีใจ

“ท่านพ่อ~”เซนเดินเข้าไปควงแขนมองทหารคนนั้นที่ถูกลากไปขังในคุกของปราสาท

“มาทำไม ฮึ! เรา”กษัตริย์กราเวลด้าบีบจมูกเซนอย่างมันเขี้ยว

“ข้ากับเพื่อนๆขอมาอยู่กับท่านพ่อสักเดือนหนึ่งนะครับ”เซนว่า  กษัตริย์กราเวลด้าได้แต่มองหน้าลูกและเพื่อนๆของลูก ก่อนจะพยักหน้าอย่างจำใจ

“เย้! ขอบคุณครับท่านพ่อ”เซนพูดแล้วลากเพื่อนๆเข้าไปในปราสาทของตน...