สัมผัสที่หก

ลำดับตอนที่ #15 : หลับตา...

ฉันมองภาพตรงหน้าที่ค่อยเลือนราง  ใครคนนั้นกำลังวิ่งเข้ามาหาฉัน  ใครคนนั้นที่กำลังยิ้มให้ฉัน  ใครคนนั้นที่ค่อยๆล้มลงอยู่ตรงหน้าฉัน  เลือดสีแดงนั้นเปรอะทั่วร่างกาย  ใครคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองฉันก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ฉันไม่ได้ยิน ร่างกายของฉันชาวาบก่อนจะลืมเลือนทุกสิ่งที่ผ่านมา...

            “แก้ว! วันนี้วันเสาร์ ไปเที่ยวกันเหอะ”เสียงที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากความฝัน  บีมชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะเอามือตีแก้มฉันเบาๆ

            “อือ... บีม... แก้วง่วงหน่า อย่าแกล้งกันสิ”ฉันงัวเงียตอบก่อนจะลุกขึ้นมานั่งตาปรือ  มองบีมที่นั่งห่างจากฉันไม่ถึงคืบ นั่งทำตาแป้วอยู่ 

            “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยบีม วันนี้แก้วอยากอยู่บ้าน”ฉันดันหัวบีมให้หมุนไปอีกทาง  แต่บีมกลับทำคอหมุนไปสามร้อยหกสิบองศาแล้วหันกลับมาที่เดิม ตอนนี้กลายเป็นคอของบีมหมุนเป็นเกลียวไปซะแล้วล่ะค่ะ  ฉันส่ายหน้าด้วยความปวดหัวกับวิญญาณตรงหน้าก่อนจะลุกจากเตียงเดินไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำอยู่พักใหญ่ ปล่อยให้บีมนั่งเล่นอะไรก๊อกแก๊กในห้องของฉัน ฆ่าเวลาไปเล่นๆก่อนยังไงล่ะ

            ฉันใช้เวลาในช่วงเช้าทั้งหมดของฉันในการไปไล่รื้ออัลบัมภาพเก่าๆที่บ้าน ซึ่งฉันคิดว่ามันอาจจะพอมีอะไรที่ทำให้ฉันรู้อดีตของตัวเองบ้าง  แต่มันกลับไม่มีเลย... ภาพทั้งหมดเป็นภาพที่ฉันอายุเกิน10ปีมาแล้วทั้งนั้น  แต่ก่อนที่ฉันจะลุกไปไหน เท้าของฉันกลับสะดุดกับกล่องไปรณีย์กล่องหนึ่งที่ฉันยกมาวางเอาไว้ข้างๆเพราะมันอยู่บนอัลบัมรูปภาพพวกนั้นจนฝากล่องนั้นเปิดออกมา  สิ่งที่อยู่ข้างในทำให้ฉันต้องก้มลงไปนั่งและค่อยๆไล่หยิบมันขึ้นมาดู

            “แก้ว...”เสียงร่าเริงของบีมที่ลอยเข้ามาใกล้ทำให้ฉันหันไปมองช้าๆ

            “แก้ว... ร้องไห้ทำไมน่ะ”ฉันไม่ตอบอะไรเพียงแต่ส่ายหน้าไปมาแล้วส่งภาพๆหนึ่งไปให้บีมดู  ภาพที่ฉันกำลังเดินไปเคียงข้างกับบีม  ในตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่... ฉันเดินแบกกล่องภาพพวกนั้นออกห่างจากบีม  ฉันเดินออกมาจากบ้านเรื่อยๆโดยไร้จุดหมาย สุดท้ายแล้วฉันก็มาหยุดอยู่ริมแม่น้ำสายหนึ่ง  ภาพในกล่องพวกนั้นถูกฉันรื้อออกมาดูอีกครั้ง  เพื่อนมากมายที่รุมล้อมฉัน  รุ่นน้องทุกคนที่ฉันรู้จัก หนึ่งในนั้นคือซอล  เบน... เด็กผู้หญิงที่มักจะติดอยู่ในภาพด้วยเสมอๆทั้งๆที่ฉันไม่เคยสังเกต  และที่สำคัญ หนึ่งในภาพพวกนั้น มีภาพของฉันและเอ็มที่ถ่ายในตอนที่พวกเรากำลังยิ้มอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข 

            “อะไรกัน... คนพวกนี้... รู้จักฉันจริงๆงั้นเหรอ รู้จักอดีตของฉันจริงๆสินะ... ทำไม!!!”ฉันตะโกนออกมาอย่างสุดกลั้น  หยดน้ำตาที่ไหลรินเต็มใบหน้าทำให้ฉันมองอะไรไม่ชัดสักอย่าง  และในขณะนั้นเอง สายลมแผ่วๆก็พัดผ่านร่างกายของฉัน  ภาพเหล่านั้น... ปลิวหายตกลงไปในแม่น้ำที่ไหลออกไปเรื่อยๆ ...

            “ทำไมกัน... ฉันเป็นใครกันแน่  ฉันเป็นใครกัน โอ๊ย!”ภาพที่ผุดขึ้นมาในหัวฉันราวกับตาน้ำ มันผ่านไปมารวดเร็วจนฉันแทบทรงตัวไม่อยู่  สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้คือหลับตาเพื่อตั้งสติให้อยู่กับตัวเองเอาไว้ให้มากที่สุด แต่ดูเหมือนอาการไมเกรนของฉันมันจะไม่ค่อยช่วยเหลือฉันเท่าไร ทำให้ตอนนี้ฉันปวดหัวจนเกือบจะระเบิดเลยทีเดียว

            “ไม่เอานะ... พอแล้ว...”เสียงแหบแห้งที่ฉันพยายามเปล่งออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างโงนเงนของฉันจะกลิ้งลงจากเนินหญ้าและสติของฉันก็ดับวูบลง...

            [ M Talk ]

            ตูม!

            ร่างของแก้วที่ตกลงไปในน้ำทำเอาหัวใจของผมเกือบหยุดเต้น  ผมเห็นแก้วมาอยู่ตรงนี้พักใหญ่แล้ว และผมก็แอบดูเธออยู่ด้านหลังต้นไม้ ที่อย่างที่เกิดขึ้น ผมเห็นมันทั้งหมด... แม้แต่ตอนที่เธอกำลังร้องไห้  ผมสไลด์ตัวลงไปตามเนินหญ้า  ก่อนจะมองหาร่างของแก้ว แต่ก็ดูไร้วี่แวว

            “แก้ว!!!”ความอดทนย่อมมีขีดจำกัด  ผมดำลงน้ำเพื่อหาร่างของคนๆหนึ่ง แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอเลยแม้แต่น้อย   ผมดำผุดดำว่ายอยู่พักใหญ่ก่อนจะคว้าร่างของแก้วขึ้นมาได้  ผมดึงตัวแก้วที่ไม่ได่สติให้ขึ้นมาบนพื้นหญ้าก่อนจะตบหน้าแก้วเบาๆ

“แก้ว... แก้ว... ฟื้นสิ”เสียงของผมกำลังสั่น ใช่... ผมยอมรับ ผมไม่มีทางมองเพื่อนของผมต้องเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตา โดยเฉพาะเพื่อนสมัยเด็กของผมอย่างเธอ ผมยิ่งไม่ยอมใหญ่เลย  โชคดีที่ไม่นานแก้วก็สำลักน้ำออกมา  ทำให้ผมคลายความกังวลไปได้ส่วนหนึ่ง  แต่แก้วเองก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นเลยสักนิด  ผมแบกแก้วขั้นไปที่เนินด้านบน  มีรูปภาพสองสามรูปที่กระจายตกอยู่บนพื้น... และสิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมนิ่งงันไปชั่วขณะ  แก้ว... เห็นภาพพวกนี้แล้วงั้นเหรอ...

“เอ็ม... เกิดอะไรขึ้นน่ะ”เสียงของขวัญดังขึ้นไม่ห่างจากตัวผมมากนัก เธอวิ่งเข้ามาดูอาการของพี่สาวอย่างเป็นกังวล  ผมมองขวัญที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก

  “ไม่รู้ เอ็มมาไม่ทัน แต่ว่าเอ็มเก็บภาพพวกนี้ได้...”ผมส่งภาพทั้งหมดที่มีอยู่ให้ขวัญ  ดูเหมือนเธอจะตกใจพอๆกับผม เพราะมันเป็นภาพที่พวกเราทุกคนตั้งใจจะซ่อนมันเอาไว้ให้ห่างจากแก้วมากที่สุด

‘ หมอคิดว่า ให้คนไข้จำอะไรไม่ได้ต่อไปจะดีกว่า เพราะถ้าคนไข้เกิดจำสิ่งที่ลืมไปได้ คนที่จะต้องเจ็บปวดที่สุด ก็คงไม่พ้นตัวเขาเองนั่นแหละ ’

เสียงของหมอที่เป็นคนรักษาแก้วดังขึ้นมาในหัวผม  ตั้งแต่วันนั้นที่ผมยอมทำตัวให้กลายเป็นศัตรูกับแก้ว... คอยดูแลอยู่อย่างห่างๆ ถึงแม้ว่าแก้วจะเกลียดขี้หน้าผมขนาดไหนก็ตาม...

“ขวัญ เอ็มมีอะไรจะต้องไปทำหน่อยน่ะ  ยังไงขวัญดูแก้วให้ด้วย แล้วอย่าบอกล่ะว่าเอ็มเป็นคนช่วยแก้วนะ แค่นี้แก้วก็ลำบากเพราะเอ็มมาเยอะแล้ว”ผมพูด ก่อนจะรอให้ขวัญตอบรับ หลังจากนั้น ผมก็รับวิ่งไปยังที่แห่งหนึ่ง ที่ๆมีความทรงจำแห่งความเลวร้ายของแก้วเหลือทิ้งไว้อยู่...

“สุดท้ายแล้วแก้ว อีกนิดเดียว อย่าเพิ่งเป็นอะไรเลยนะ...”ผมได้แต่อ้อนวอน หวังสักวันเรื่องพวกนี้มันจะจบลง ไม่ต้องทำให้ใครสักคนต้องเจ็บอีก  ผมอยากให้พวกเราทุกคนได้ย้อนกลับไปเมื่อวันวาน เมื่อครั้งที่แก้วยังยิ้มและหัวเราะได้เหมือนคนปกติ คนที่ไม่มองเห็นวิญญาณได้แบบนี้... ผมรู้ดี... แก้วชอบช่วยเหลือคนอื่น แม้นั่นจะเป็นวิญญาณ แต่สิ่งที่แก้วไม่รู้... วิญญาณทุกดวงที่แก้วได้ช่วยไว้ นั่นจะส่งผลร้ายย้อนกลับเข้าหาตัวของเธอเอง

ผมรีบกลับมาบ้านด้วยความร้อนรน  ก่อนจะพาร่างของตัวเองเตรียมขึ้นไปบนห้อง แต่แล้วเสียงของผู้เป็นบิดาดังขึ้นทำให้ผมชะงักหยุดฟัง 

“เอ็ม... พ่อเคยเห็นเด็กคนนั้นแล้วนะ... เขาก็ไม่ได้เป็นเด็กไม่ดีอะไรสักหน่อย ทำไมเอ็มถึงต้องไปขัดขวางเขาล่ะ หืม...”พ่อที่นั่งขัดสมาธิอ่านหนังสือพิมพ์ประจำวันทักให้ผมหันไปมอง พ่อเป็นคนที่ไม่เหมาะกันอาชีพหมอผีเลยสักนิด  พ่อไม่เคยแต่งชุดไม่เคยทำอะไรที่เหมือนหมอผี  เสียแต่ว่าพ่อดันเห็นวิญญาณได้จริงๆ แล้วพลังพวกนั้นก็ติดมาอยู่กับทั้งผมและพี่อาร์ต

“พ่อ... ผมจะไม่ว่าเลย ถ้าเด็กนั่นไม่ทำให้แก้วต้องอ่อนแอลงแบบนี้  แก้วที่ผมรู้จัก เธอเป็นคนที่ร่าเริง สนุกสนาน เป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับผมนะ แก้วเป็นเพื่อนของผม  ใครที่ทำให้เพื่อนผมแย่ ผมก็จะปกป้องแก้วจากคนพวกนั้น”ผมพูดจบแล้วเดินขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว  ผมเป็นห่วงแก้วมากกว่ามานั่งเป็นพระเอกเอ็มวีตีหน้าเศร้าแล้วร้องไห้คนเดียว ที่ผมทำได้ตอนนี้คือเป็นกำลังให้ขวัญและคนอื่นๆให้อดทนต่อไป ผมคว้ากระเป๋าสตางค์แล้วคว้ามอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่หน้าบ้านมาขับออกไป  ผมโทรถามกับขวัญแล้วว่าตอนนี้แก้วไปอยู่ที่ไหน ซึ่งขวัญก็ได้ตอบมาว่าพาแก้วไปเข้าโรงพยาบาลที่ไม่ห่างจากบ้านของขวัญเท่าไร  ซึ่งผมก็กำลังจะไปที่นั่น...

“เอ็ม!”เสียงของโชที่ดังเรียกผมอยู่ไม่ไกลเท่าไร หน้าห้องพักตอนนี้ มีพ่อแม่ของแก้ว กำลังยืนคุยกับแพทย์ที่รักษา ส่วนโชก็แค่โผล่หน้าออกมาจากประตู ผมเดินตามทางเพื่อที่จะเข้าไปในห้องพักซึ่งมีขวัญกับมินนั่งอยู่ไม่ห่าง  ผมมองไปที่หน้าก็เห็นบีมกำลังมองแก้วผ่านทางกระจก แต่พอเธอรู้ตัว ร่างของเธอก็ค่อยๆจางหายไป แต่ทำไม... เหมือนผมจะเห็นรอยน้ำตาของเธอล่ะ 

“แก้วเป็นไงบ้าง”ผมเดินไปดูอาการของแก้วใกล้ๆซึ่งขวัญก็เงยหน้าขึ้นมามองผมช้าๆ  แล้วส่ายหัวว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

“แค่ปวดหัวจากอาการไมเกรนน่ะ เลยหน้ามืด  แล้วก็คิดว่าน่าจะมีเรื่องเกี่ยวกับอาการเครียดด้วย  เอ็ม... ขวัญไม่ชอบแบบนี้เลย มันเหมือนกับ... เหมือนกับตอนนั้น”ขวัญพูดอะไรบางอย่างออกมาซึ่งผมก็แต่เงียบฟัง

“ไม่หรอก มันจะไม่เป็นแบบนั้น เชื่อสิขวัญ พี่จะไม่ให้มันเป็นแบบนั้นอีกแน่นอน”น้อยครั้งที่ผมจะแทนตัวว่าพี่  เพราะขวัญที่ขึ้นมาเรียนในระดับเดียวกัน ถ้าให้เรียกผมว่าพี่มันก็คงจะไม่เหมาะเท่าไรนัก

“เดี๋ยวสิ... มีเรื่องอะไรเหรอ”มินที่โพล่งถามขึ้นมา  ผมกับขวัญมองหน้ากันเพื่อหาคำตอบ จะบอก... หรือไม่บอก ในสถานการณ์แบบนี้ อย่างไหนจะดีกว่ากันนะ...

“คือว่า... เรื่องมันเป็นแบบนี้นะ”ผมเลือกที่จะเล่าทุกอย่างให้มินฟังซึ่งแน่นอน โชเองก็ยืนฟังอยู่ไม่ห่าง  ผมเลือกเล่าเฉพาะเรื่องที่แก้วความจำเสื่อมตามที่ทั้งคู่ได้รู้มา แต่ไม่ได้บอกว่าทำไมแก้วถึงความจำเสื่อม แล้วผมก็เล่าเรื่องที่บีมมาอยู่กับแก้ว  ซึ่งผมเองก็เล่าถึงเรื่องที่แต่ก่อนผมเคยสนิทกับแก้ว แต่ต้องทำตัวออกห่างด้วยเช่นกัน  ผมเล่าถึงตอนที่ผมแอบไปเห็นแก้วเจอภาพเก่าๆที่ขวัญแอบเก็บเอาไว้และหมดสติไปซึ่งมินและโชก็ยืนฟังอย่างสงบ

“พวกที่เหลือ... ก็ตามที่พวกเธอรู้นั่นแหละ”ผมบอกในตอนสุดท้าย มินมองผม ขวัญ และแก้วสลับกันไปมา  ก่อนจะทรุดนั่งลง  โดยมีโชยืนมองอยู่ข้างๆ

“เรื่องจริง... สินะ”เสียงที่พึมพำแผ่วเบาทำให้ผมอยากไปนั่งข้างๆเพื่อฟังเธอระบาย แต่ในเวลานี้ คงไม่เหมาะที่จะทำอย่างนั้นสักเท่าไร  ผมได้แต่ยืนมองมินที่พึมพำอยู่คนเดียว

“มิน... นี้เป็นเรื่องจริง  ถ้าเราเป็นเพื่อนของแก้ว เราต้องเชื่อนะ”โชพูดกับมินช้าๆซึ่งที่คู่กันเงยหน้ามองกัน  ผมได้แต่ยืนอยู่แบบนั้นจนมีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา

“ฉันไม่ใช่เพื่อนพวกนาย ออกไปซะ!!”เสียงแผ่วเบาที่อ่อนและดูไม่มีความสดชื่นเลยสักนิดดังขึ้นมา ทำให้ผมต้องหันไปมองคนบนเตียงซึ่งยังหลับตาอยู่

“แก้ว!!”พวกเราทุกคนนั้นรวมถึงผมด้วยถลาไปที่เตียงของแก้ว ซึ่งเธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา  แต่ว่า... เรื่องเมื่อกี้ แก้วจะทันได้ยินรึเปล่านะ

“อย่ายุ่งกับฉันอีก  กลับไป...”หยดน้ำตาที่ไหลรินลงมาทำให้พวกผมต้องถอยออกห่างจากเตียงเหลือแค่ขวัญที่ยังนั่งอยู่ข้างๆ  ไม่มีเสียงสะอื้นไห้  มีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย  ผมไม่รู้ว่าแก้วได้ยินเรื่องตั้งแต่ตอนไหน หรืออาจจะไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำไป  แต่น้ำตาที่ไหลออกมา มันก็ทำให้เพื่อนที่เคยสนิทอย่างผมต้องเจ็บปวดไปด้วยในเวลาเดียวกัน

“ขวัญ... แก้วจะกลับบ้าน”เสียงที่แห้งผากหันไปบอกกับคนข้างกาย  ขวัญที่ได้แต่มองก็ต้องพูดกล่าวห้ามออกไป

“แก้ว... แก้วเพิ่งฟื้นนะ  นอนอีกสักหน่อยเถอะแล้วเดี๋ยวค่อยกลับ บ้านมันไม่หนีไปไหนหรอกนะ”แต่ดูเหมือนเสียงห้ามนั้นจะไม่เข้าหูคนบนเตียงเลยแม้แต่น้อย  แก้วยันตัวลุกขึ้นก่อนจะขยับตัวลงจากเตียง

“แก้ว!!”มินที่ปรี่เข้าไปหาก่อนที่พวกเราทุกคนจะรู้ตัว มินก็เงื้อมือขึ้นไม่สูงและตบลงที่แก้มของอีกฝ่าย

เพี๊ยะ!

            “พอกันทีแก้ว...  ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง ฮึก... พวกเราทุกคนก็เป็นห่วงแก้วทั้งนั้นแหละ หัดอยู่นิ่งๆแล้วฟังกันบ้างสิ  ไม่มีใครอยากเห็นแก้วต้องเจ็บ ระ...หรอกนะ”หยดน้ำตาของมินไหลลงมาเป็นสายพร้อมเสียงสะอื้น 

            “คนที่ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยจะรู้อะไรล่ะ  เรื่องที่ฉันต้องเจอมาน่ะ เธอยังฟังไม่ครบเลยด้วยซ้ำ”เสียงที่ตอบมาทำเอาผมสะอึก... แก้วได้ฟังเรื่องทั้งหมดนั้นแล้ว... ผมอยากให้ตอนนี้ผมฝันไปและตื่นมาอีกครั้งกับแก้วที่ยังเกลียดผมอยู่ ถ้าเป็นแบบนั้น ผมยังจะยินดีเสียงกว่า แก้วที่ผมต้องเผชิญในตอนนี้ก็เป็นได้...

            “ฉันจะกลับ”แก้วหันไปพูดกับขวัญอีกครั้ง  ในขณะที่ทั้งห้องกำลังตกอยู่ในความเงียบงัน  ประตูห้องพักก็เปิดเข้ามาพร้อมๆกับร่างของพ่อแม่และแพทย์ที่เตรียมจะเข้ามาตรวจอาการของแก้วอีกครั้ง ทำให้พวกเราทุกคนหลุดจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดเช่นนี้ได้อย่างเฉียดฉิว