สัมผัสที่หก

ลำดับตอนที่ #13 : เสียงเรียกร้องจากหัวใจ

ฉันจ้องหน้ากับเอ็มไปซักพักและฉันก็เป็นฝ่ายแพ้  ฉันหลบตาเขาแล้วลุกขึ้นเดินหนีไปอีกทาง  เอ็มไม่พูดอะไรต่อจากนั้น  ทุกอย่างอยู่ในความเงียบงัน  ฉันก้าวห่างจากเขาไปเรื่อยๆ  เอ็มกับฉัน เราเป็นศัตรูกัน ไม่มีทางเลยที่จะอยู่ฝ่ายเดียวกันได้  เบื้องหลังของฉัน โดยที่ฉันไม่รู้เลย ว่าเอ็มหันกลับมามองฉันด้วยแววตาที่เจ็บปวดเพียงใด...

            “แก้ว...  อย่าเพิ่งเข้ามานะ”เสียงบีมดังมาจากในห้องเรียน ฉันที่ก้าวขากำลังจะเข้าห้องก็ต้องชะงักและมองไปตามต้นเสียง  บีมกำลังทำอะไรไม่รู้บนโต๊ะของฉัน  ฉันก้าวขาเข้าไปโดยที่บีมไม่ทันหันกลับมา  เสียงของบีมดูร้อนรนแปลกๆ ฉันเองก็มีเรื่องที่อยากรู้เหมือนกัน

            “แก้ว...”บีมครางเสียงแผ่วเมื่อหันมาเจอฉันยืนอยู่ข้างๆ  มือของเธอมีผ้าอยู่ผืนหนึ่งและกำลังลบข้อความที่ถูกขีดเขียนบนโต๊ะของฉัน  แม้จะมีบางส่วนที่ถูกลบไปแล้วแต่ข้อความส่วนใหญ่ๆก็ทำให้ฉันจับใจความได้ดี  มันเป็นข้อความที่แต่ก่อนฉันก็เคยได้รับมันมาเหมือนกัน

            ...ไปตายซะ!! น่าขยะแขยง...

            ...เลวที่สุด  เมื่อไรจะลาออกสักที...

            ...เกลียดยัยนี่มากเลย  ออกไปจาก ร.ร. นี้สักที...

            ฉันอ่านข้อความที่ถูกเขียนไว้บนโต๊ะ  ที่จริงมันมีมากกว่านี้ แต่ฉันไม่มีอารมณ์อยากจะอ่านมันอีกแล้ว  บีมเอามือปิดตาฉันไว้ แล้วซบหัวบนไหลของฉัน

            “อย่าดูนะแก้ว  ไม่ต้องดูหรอก  แล้วบีมจะลบมันให้เองนะ”เสียงบีบสั่นครือ  จะว่าฉันแปลกไหม ถ้าฉันรู้สึกว่าช่วงนี้บีมจะร้องไห้บ่อยมาก  มันมีเรื่องอะไรที่ฉันควรจะรู้อีกบ้างไหม  ฉันเอื้อมเอามือแกะมือของบีมออกจากดวงตาฉัน  แล้วเลื่อนมือไปลูบโต๊ะที่ฉันนั่งช้าๆ

            “ไม่เป็นไรหรอกบีม  แก้วต้องอยู่กับมันให้ได้  แค่กลับไปเหมือนเดิม มันไม่ยากไปหรอกถ้าบีมยังอยู่ข้างแก้วแบบนี้  แก้วไม่เป็นไร บีมไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ”ฉันบอก น้ำเสียงน้ำแม้แต่ตัวฉันเองยังบอกได้เลยว่ามันสั่นกว่าปกติ  แต่เพื่อบีมฉันไม่ควรจะร้องไห้ในตอนนี้  ฉันควรจะเข้มแข็งเพื่อที่บีมจะได้ไม่เป็นห่วงฉัน

            “ดูเหมือนแฟนคลับของน้องชายพี่จะทำให้เธอตกที่นั่งลำบากสินะ”เสียงของเขาดังขึ้นข้างตัวก่อนที่โต๊ะตัวข้างๆของฉันจะถูกคนๆหนึ่งนั่งลง ฉันหันไปก่อนจะยิ้มให้พี่เขาบางๆแล้วยกมือไหว้

            “หวัดดีค่ะพี่อาร์ต ไม่หรอกค่ะ แต่ก่อนก็เป็นแบบนี้”ฉันยิ้ม  ดูพี่อาร์ตจะทำหน้าไม่ค่อยเชื่อเท่าไรแล้วถอนหายใจ

            “เอาเถอะๆ  พี่แค่เป็นห่วงเลยมาดูแล้วก็จะเอากระดาษแผ่นนี้มาให้เราดูด้วย”พี่อาร์ต หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกพับเล็กๆใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อนักเรียนของเขา  พี่อาร์ตคลี่มันออกแล้วส่งให้ฉันอ่าน  กระดาษA4ที่มีภาพฉันเดินกับนายเอ็ม พร้อมๆกับมีตัวหนังสือประกอบด้านล่างภาพ

            ‘ ยัยหน้าด้าน  ช่วยกันประณามให้มันออกไปจาก ร.ร. ของเรากันเถอะ ’

            “ขอบคุณนะคะพี่อาร์ต”ฉันพับกระดาษแล้วส่งคืนให้อีกฝ่าย  พี่อาร์ตอึกอักทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง 

            “เอ่อ... แก้วไม่เป็นอะไรแน่นะ  พี่เป็นห่วงเราจริงๆ”พี่อาร์ตพูด  ฉันส่ายหน้าแล้วตอบกลับไปสั้นๆ

            “แก้วไม่เป็นไรหรอกค่ะ แถมยังมีบีมอยู่ข้างๆ แค่นี้ก็ไม่มีใครทำอะไรแก้วได้แล้ว”พี่อาร์ตยิ้มแล้วลุกขึ้น  ฉันโบกมือลาพี่อาร์ตก่อนที่เขาจะลุกออกไป  ก่อนที่จะผ่านหน้าห้อง  ก็มีใครอีกคนเดินเข้ามา  ฉันมองพี่อาร์ตที่พูดอะไรบางอย่างกับนายเอ็มก่อนจะเดินออกไป ฉันเห็นเอ็มเงียบผิดปกติ  เขาเดินมานั่งข้างฉันแล้วก็ฟุบนอนลงไปเหมือนไม่เห็นฉัน  ก็ดีแล้วล่ะ... แบบนี้มันก็อึดอัดน้อยกว่ามานั่งจ้องหน้ากันก็แล้วกัน

            “ต๊าย!  เบลล่า เธอดูยัยแม่มดสิ  คงจะหลอกให้เอ็มสุดหล่อของเราไปนั่งข้างๆแน่เลย แถมยังนอนหลับอีก แบบนี้ยัยนั่นก็แทะโลมได้เต็มที่เลยน่ะสิ”ฉันหันไปตามเสียง เธอสองคนมองฉันด้วยสายตาหวาดกลัว  แต่ทำไมเธอกลับพูดอย่างไม่อายปากเลยนะนั่น ฉันจิกตาลงอีกนิดก่อนจะสะบัดหน้าไปมองเธอทั้งสองคน  ยัยสองคนนั้นสะดุ้งเฮือกแล้วเงียบเสียง  ฉันเลยพูดขึ้นบ้าง

            “อย่าสอดเรื่องของฉัน”คำเรียบง่ายที่ไม่ได้ดูรุนแรง  แต่เธอทั้งสองคนก็เผ่นแนบออกจากห้องไปทันที ก่อนที่ฉันจะพูดจบซะอีก ฉันเบนสายตากลับมายังคนที่นอนอยู่ ขนาดนอนยังสร้างปัญหาให้ฉันไม่รู้จักจบจักสิ้นจริงๆ ให้ตายสิ!!

            ฉันนั่งเรียนบ้างเหม่อบ้าง  จนออดเลิกเรียนบอกเวลา  กระเป๋าที่ถูกเก็บไว้เรียบร้อยแล้วก็ถูกแบกขึ้นพาดบ่าฉันทันที  ฉันมองหาบีมที่หลบหน้าจากนายเอ็ม  ไม่รู้ไปซ่อนที่ไหน  และแล้วพอฉันเดินออกจากห้อง บีมก็เข้ามาจับมือฉันไว้ทันที 

            “ไปแก้ว กลับบ้านกัน”ฉันพยักหน้าตามคำของบีม ก่อนจะจูงมือเธอไปหน้าโรงเรียน  แปลกที่วันนี้มีนักเรียนหญิงยืนมุงอยู่หน้าโรงเรียนเยอะเป็นพิเศษ  ฉันจูงบีมให้เดินฝ่าฝูงคนไป แต่ก่อนจะหลุดออกไป ก็มีมือหนึ่งเอื้อมมาฉุดแขนฉันไว้ก่อน 

            “ขอโทษนะครับ  พี่ต้องไปแล้ว พอดีคนที่พี่รอเขามาแล้วน่ะครับ”ฉันมองไปตามเสียง  นักเรียนที่มุงคนๆนี้อยู่ก็ถอยพรืดเมื่อเห็นว่าคนๆนี้จับแขนฉันอยู่

            “พี่คะ... หนูว่าพี่อย่าไปยุ่งกับยัยแม่มดเลยค่ะ ยัยนี้มันชอบหลอกให้ผู้ชายหล่อๆไปหลงเสน่ห์มันตลอดแหละค่ะ เอ็มก็โดนไปแล้วคนหนึ่ง...”ฉันตวัดสายตาไปมองคนพูดทันที  เธอหุบปากสนิทแล้ววิ่งไปหลบหลังเพื่อนเธอ  ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า  ดันแขนตัวเองออกจากมือใหญ่แล้วยกมือไหว้

            “สวัสดีค่ะ พี่ลัคนามีอะไรกับแก้วเหรอคะ”ฉันถาม  เขาเป็นคนที่ฉันเจอตอนปิดเทอมที่ผ่านมา ที่ฉันบอกว่าน้องสาวเขาเป็นเจ้าหญิงนิทรานั่นแหละค่ะ

            “อ๋อ มีสิ เดี๋ยวขึ้นรถก่อนนะ  พี่มีอะไรจะให้เราช่วยดูให้หน่อย”ฉันมองหน้าพี่เขาแล้วยิ้ม  ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ ทำเอาสาวๆที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่รอบๆปล่อยรังสีความไม่พอใจออกมาจนพี่ลัคนายังรู้สึกได้

            “งั้นเราไปเถอะ  โทรบอกพ่อแม่ก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะพาเราไปส่งบ้านเลย ท่านจะได้ไม่เป็นห่วง”ฉันมองนาฬิกาข้อมือ  ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา  แต่ไม่ได้โทรหาพ่อแม่นะคะ  ฉันส่งข้อความไปหาขวัญว่าอาจกลับบ้านช้านิดหน่อย  บีมลอยตามฉันมาติดๆ  ฉันเห็นเธอกุมหัวเหมือนจะปวดหัวอยู่ตลอดเวลา  หลังจากเห็นหน้าพี่ลัคนาแล้ว  ฉันหันไปบอกบีมในใจ ให้เธอกลับไปพักที่บ้านก่อน ซึ่งเธอก็ยอมรับแต่โดยดี  ฉันขึ้นมานั่งบนรถพี่ลัคนา  เขาส่งอัลบัมรูปอัลบัมหนึ่งมาให้ฉันดู

            “พี่นึกได้ตอนเรากลับบ้านไปพอดี  เลยไปค้นๆมา  แต่ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า เลยอยากให้เรามายืนยันให้พี่หน่อยน่ะ”ฉันฟังไปแล้วก็เปิดอัลบัมรูปตามไป  ในอัลบัมนั้นเก็บภาพของคนๆเดียวกันเอาไว้ ไม่ว่าจะในกิริยาท่าทางไหน  ฉันเปิดภาพดูไปเรื่อยๆยิ่งดูก็ยิ่งตกใจ  จนถึงหน้าสุดท้ายที่มีกระดาษโน้ตสอดเอาไว้แทน

            ‘ จะเก็บอัลบัมนี้ไว้ให้แก้ว  ตั้งใจจะให้พร้อมๆกับหนังสือทำมือเลย หวังว่าคงจะชอบนะ ’  ฉันส่งอัลบัมภาพคืนให้พี่ลัคนา  แล้วพี่เขาก็ส่งหนังสืออีกเล่มมาให้ฉัน  ฉันมองดูหน้าปกก่อนจะอ่านชื่อหนังสือในใจ  ‘ ความทรงจำแด่แก้ว ’

            “แก้วเคยอ่านมันแล้วค่ะ  ตกลงของพวกนี้มันหมายความว่ายังไงกันคะ  แก้วงงมากๆเลยตอนนี้”ฉันมองหน้าพี่ลัคนาอย่างไม่เข้าใจ  พี่เขาเอามือปิดตาก่อนจะปาดน้ำใสๆออกไปเบาๆ

            “มันเป็นของน้องสาวพี่เอง  พี่เก็บมันเอาไว้ตั้งนานแล้ว  เกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำถ้าพี่ไม่เจอแก้วเมื่อวาน”พี่ลัคนาก้มหน้าลงมาหาฉัน  และฉันก็พูดสิ่งที่ฉันคิดออกไป

            “แก้วอยากเจอเธอ  แก้วอยากรู้ว่าเธอเกี่ยวข้องกับการที่ความทรงจำแก้วหายไปรึเปล่า”ฉันบอก  พี่ลัคนาพยักหน้าและเตรียมตัวสตาร์ทรถ

            ปึง!!

            “ไม่ต้องไป!!”เสียงทุ่มต่ำที่ฉันเกลียดเสมอเมื่อได้ยินมัน  ประตูรถด้านข้างถูกเปิดอย่างแรงก่อนที่เอ็มจะชะโงกตัวลงมาและกระชากแขนฉันให้ลงจากรถ

            “ปล่อยฉันนะ ฉันเกลียดนายที่สุดเลย”ฉันโวยลั่น  คนรอบข้างที่เดินไปเดินมาก็เริ่มหันมองแล้วซุบซิบกัน  นายเอ็มจ้องหน้าฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ  ก่อนจะกัดฟันพูดกับฉันเสียงเบา

            “ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องยุ่งกับเรื่องนี้อีก  ในเมื่อตอนเป็นเพื่อนกันเธอไม่ฟังคำเตือนฉัน  ต่อไปนี้เธอคือศัตรูเบอร์หนึ่งของฉัน  เตรียมตัวไว้ได้เลย  ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก  จนกว่าเธอจะกลายเป็นคนปกติ”เอ็มขู่ก่อนจะสะบัดฉันลงพื้น  แล้วหันไปพูดกับพี่ลัคนา

            “ต่อไปห้ามมายุ่งกับยัยนี้อีก จำไว้!!”แล้วนายเอ็มก็ปิดประตูรถดังปึง! พี่ลัคนายิ้มน้อยๆให้ฉันก่อนจะโบกมือลา แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป  ฉันยันตัวลุกขึ้น  ก่อนจะเดินออกมา  แต่ก็ถูกแรงฉุดทำให้ฉันต้องหันหลังกลับไป

            “เธอนี้จะให้ฉันอยู่สบายๆโดยไม่ต้องปวดหัวสักวันจะได้มั๊ย”เอ็มพูดเสียงเครียด  แต่ฉันว่า ประโยคเมื่อกี้มันควรจะเป็นฉันพูดมากกว่านะ  เอ็มลากฉันไปที่มอเตอร์ไซต์ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วหันมามองหน้าฉัน

            “จะยืนทำบ้าอะไรเล่า! ขึ้นมาสิ หรือจะให้ฉันลากขึ้นมา”เอ็มพูดเสียงโหด  ฉันกลัวหมอนี่มากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย  สาบานได้ รอดจากวันนี้ไป ฉันจะไม่โผล่หน้าไปให้หมอนี่เห็นอีกเลยเหอะ

            “ฉันเกลียดนายจริงๆ”ฉันกัดฟันพูดเบาๆแล้วขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซต์ของนายเอ็ม ไม่กล้าบอกว่าหมอนี่ขับได้ไวมาก  แถมน่ากลัวโคตรๆ  ไม่รู้จะอารมณ์เสียอะไรนักหนา ฉันถูกหมอนี่ลากตัวกลับบ้านของเขา  ก่อนจะฉุดกระชากลากถูขึ้นไปชั้นบน

            ปึง!

            “อยู่ในนั้นดีๆ อย่ามีปัญหาล่ะ”นายเอ็มกำชับ ก่อนจะหายไปจากหน้าประตู  ฉันมองไปรอบๆ  นี่คงเป็นห้องของนายเอ็มล่ะมั้ง  เต็มห้องมีภาพถ่ายของนายเอ็มแปะเต็มไปหมด ฉันมองไปรอบๆก่อนจะสะดุดตากับกรอบรูปที่ถูกคว่ำหน้าเอาไว้ หรือจะเป็นภาพคนสำคัญของนายเอ็มนะ  ฉันเดินเข้าไปดูก่อนจะหยิบภาพนั้นขึ้นมา  มันเป็นภาพเด็กสองคนถ่ายคู่กัน  ด้านล่างภาพเขียนเอาไว้ว่า ‘ แก้วกับเอ็ม  7ขวบแล้วนะ ’ ฉันมองภาพนั้นพิจารณามันอย่างช้าๆ เด็กผู้ชายในรูปที่ไม่มีเค้าโครงของนายเอ็มเลย  ภาพๆนี้ฉันเองก็มีที่บ้าน ไม่น่าเชื่อว่าเด็กในภาพนั้นจะเป็นคนที่ใกล้ตัวฉันขนาดนี้  ฉันถือภาพนั้นเอาไว้  ถ้านี่เป็นภาพของเอ็มจริง แสดงว่าเขาต้องรู้จักฉันมาก่อน  แล้วทำไมถึงไม่มีใครบอกฉัน ฉันวางภาพนั้นลงแล้วเดินไปค้นภาพที่ถูกแปะซ้อนกันไปมาหลายๆภาพ และฉันก็เจอกับภาพตัวเองตั้งแต่เด็ก  มันมีเยอะมากๆ เยอะจนฉันไม่แน่ใจแล้วว่านายเอ็มเป็นใครกันแน่  ฉันดึงภาพที่เกี่ยวข้องกับฉันมาวางแยกไว้  มันมีเกือบสามสิบกว่าภาพ ตั้งแต่ฉันเด็กๆ  บางภาพก็มีขวัญเข้ามาถ่ายด้วย  ฉันมองภาพพวกนั้นซ้ำไปมา  ฉันต้องการคำตอบสำหรับเรื่องพวกนี้ เอ็มกับขวัญมีอะไรปิดบังฉัน อดีตของฉันที่พวกนั้นรู้  แล้วเรื่องของพี่ลัคนา เรื่องของบีม ฉันอยากรู้เรื่องพวกนี้ทั้งหมด!!

“ฉันโทรไปบอกขวัญแล้วว่า...”เอ็มเปิดประตูเข้ามา ก่อนจะชะงักเพราะฉันที่ถือภาพค้างเอาไว้  เขาเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วจ้องหน้าฉัน ในขณะที่ฉันเองก็จ้องหน้าเขากลับไปเช่นกัน  เอ็มถอนหายใจก่อนจะรวบภาพทั้งหมดบนเตียงรวมถึงภาพในมือฉันไปเก็บไว้ในเก๊ะของเขาเอง

“ฉันต้องการคำตอบ”ฉันยังจ้องหน้าเอ็มเขม็ง  เอ็มถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ๆ ก่อนจะชี้มือไปทางประตูห้องของเขา 

“กลับไปซะ”เอ็มพูดเสียงแผ่ว  ฉันยังคงปักหลักนิ่งอยู่ที่เดิม ฉันต้องการคำตอบของเรื่องทั้งหมด  ภายในวันนี้ และในตอนนี้ด้วย!

“กลับไป... เดี๋ยวนี้!!”เอ็มพูดอีกครั้ง และเมื่อเห็นฉันยังนั่งนิ่ง เขาก็เดินมาฉุดฉันออกไปข้างนอก  ก่อนจะตะโกนเรียกชื่อพี่อาร์ต รอจนเจ้าของชื่อเดินขึ้นมา  พี่อาร์ตยังอยู่ในชุดนักเรียนบ่งบอกว่าเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน

“พี่ไปส่งยัยนี่ให้ผมหน่อยสิ”เอ็มส่งแขนฉันให้พี่อาร์ตรับช่วงต่อก่อนจะปิดประตูกลับเข้าห้อง ฉันได้ยินเสียง กริ๊ก! เบาๆ  พี่อาร์ตยิ้มก่อนจะเดินนำหน้าฉันลงกระไดไป  ฉันมองประตูสลับกับบันได ฉันจะยอมทิ้งโอกาสนี้ไปจริงๆหรือ... โอกาสที่ฉันจะได้รู้ความจริง เรื่องที่ไม่มีใครกล้าบอกฉันเลยแม้แต่คนเดียว

“แก้ว...”พี่อาร์ตส่งเสียงเรียกฉัน  ก็ได้... ฉันกลับไปถามขวัญก็ได้  หวังว่าเธอคงจะให้คำตอบที่ดีสำหรับฉันได้  หรือไม่ พี่ลัคนาและน้องสาวเขาอาจจะทำให้ฉันจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง...