เซเรีย เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #13 : มิติแห่งการแปรเปลี่ยน

ตอน 11

มิติแห่งการแปรเปลี่ยน

            ทั้งหมดขี่ม้าของจากเมืองเฮลฟ์เวยาน่าตรงต่อไปยังเมืองสายหมอก  เมืองนั้นไร้ผู้คนซึ่งตลอดทั้งวันจะมีหมอกลงหนาจัด  และถ้าพลัดหลงกันก็จะไม่มีวันได้กลับมาพบเจอกันอีก  การเดินทางไปเมืองนั้นแค่ขี่ม้าออกจากเมืองเฮลฟ์เวยาน่าเพียงครึ่งวันก็จะไปถึงทางเข้า

“โอ๊ย! หมอกหนาชะมัด เซนนายอยู่ไหนเนี่ย”โอเทสตะโกนลั่น  เขามองไม่เห็นทั้งๆที่เซนก็อยู่ตรงหน้าของเขา

“อยู่นี้”เซนบอกแล้วยื่นมือไปหาโอเทส

“อย่านะ!”เดลคิลตะโกนเซนกับโอเทสและคนอื่นๆชะงักค้างในท่าเดิม

“ลดมือลงซะเซน  โอเทสนายเดินต่อไปเรื่อยๆ อย่าจับตัวใครเด็ดขาด”เดลคิลสั่ง ทั้งหมดทำตามอย่างไร้ข้อแม้  การที่เดลคิลพูดจาผิดวิสัยคนใจเย็นเหมือนน้ำแข็งนั้นทำเอาทุกคนต้องเริ่มทำตามที่เดลคิลสั่ง

“อย่าไปตรงนั้นชานัท ก้าวออกมาทางซ้าย เร็วสิ!”เดลคิลสั่ง

“เท่านี้พอมั้ย”ชานัทถามกลับ

“อืม เดินต่อไปได้”เดลคิลตอบแล้วมองไปรอบๆ

“พวกนาย ตะโกนคำว่า ‘หมอก’ พร้อมกันนะ”เดลคิลมองรอบๆก่อนจะสั่งอีกครั้ง

“1 2 3 ตะโกนเร็วเข้า!!”เดลคิลให้จังหวะ

“หมอก!!!!!!!”ทันใดนั้นหมอกรอบตัวของทุกคนก็จากหายไป  เซนวิ่งเข้าไปหาเดลคิลทันที

“เดลคิล”ไม่ต้องเรียกซ้ำเดลคิลหันมามองเซนในทันที

“อย่าจับตัวฉันนะ”เดลคิลตะโกนสั่งก่อนที่มือของเซนจะเอื้อมมาโดนตัวเขาในอีก 2 วิ

“ถอยออกไปเซน  อยู่ในห่างกันมากที่สุด  จนกว่าเราจะพ้นส่วนด้านหน้าเมืองนี้ให้ได้”เดลคิลบอกและสักพักหมอกก็กลับมาลงหนาเหมือนเดิม

“เฮ้ย!”โอเทสร้องลั่นเนื่องจากการที่เขามองไม่เห็นทางจึงทำให้เขาพลาดตกลงไปยังหุบเหวลึก  หากแต่โชคยังเข้าข้างเขา  ชานัทยื่นมือออกไปจับไว้ได้อย่างทันท่วงที 

“ขอบใจนะ”โอเทสบอก

“ซวยแล้วไง!”เดลคิลรำพันก่อนจะตะโกนบอกคนอื่น

“วิ่งเร็วเข้าสิ”เซนหันไปมองยังเบื้องหลังของทุกคน  หมอกสีขาวเริ่มจับตัวกันเป็นกลุ่มก้อนขนาดใหญ่  ดวงตาที่แดงฉานราวกับไฟที่สามารถแผดเผาพวกเขาได้ในทันที

“ผู้ดูแลหมอก”อาเรสตะโกนเมื่อหันไปเห็น

“ชานัท  พาโอเทสหนีไปเร็วเข้า”เซนวิ่งย้อนกลับมาเรียกแล้วหยิบมีดสั้นที่เหน็วเอวเอาไว้มาถืออย่างกระชับมือ

“ย้าก!”เซนร้องแล้ววิ่งรี่เข้าใส่ผู้ดูแลหมอก

สวบ~  มีดสั้นของเซน  ผ่านร่างของผู้ดูแลหมอกไปอย่างง่ายดาย  ไม่มีแม้แต่เสียงร้องหรือรอยเลือดเลยสักนิด และแล้วเซนก็พึงระลึกได้ว่า หมอกไม่มีชีวิต!! ดังนั้นต่อให้เขาฟันให้ตายยังไง ก็ทำอะไรผู้ดูแลหมอกไม่ได้อยู่ดี

“เซนหลบไปก่อนนะ”อาเรสเดินเข้ามาแทนที่เซน แล้วบริกรคาถาเสียยืดยาว

“เพลิงไฟแผดเผา  แสงแห่งอรุณรุ่งจงสุกสว่าง    ข้าจักขอปรารถนาอธิฐานอันแรงกล้า   จงฟังคำของข้า  ผู้เป็นนายเหนือแห่งพวกเจ้า   เหล่าผู้กล้าแห่งแสงสว่างเอ๋ย...   เจ้าจงเกิดขึ้นมาเพื่อทำลายหมอกเหล่านี้ให้สิ้นซากด้วยเถิด”ทันทีที่บริกรคาถาจบสิ้น  แสงสว่างสีทองก็เริ่มสว่างขึ้นมาเป็นจุดๆทำลายหมอกเหล่านั้นจนหายไปเรื่อยๆ  ผู้ดูแลหมอกเมื่อเห็นเช่นนั้นก็วิ่งรี่เข้าใส่ทั้ง 3 คน 

“สายลมแห่งการพิพากษา  จงพัดพาความอันตรายออกจากตัวเรา  เหล่าสายลมแห่งผู้พิทักษ์!”คาถาของเดลคิลแตกต่างกับของอาเรสอย่างเห็นได้ชัด  คาถาของอาเรสจะแผ่วเบาหากแต่ดูนุ่มลึก  แต่คาถาที่เดลคิลร่ายออกมานั้น...  รุนแรง   รุนแรงจนถึงขนาดอาจจะทำลายทุกสิ้นทุกอย่างที่ขวางหน้าให้จงได้  สายลมรุนแรงพัดออกจากร่างของเดลคิล  ร่างผู้ดูแลหมอกเมื่อโดนกับลมของเดลคิลก็แตกสลายเป็นจุดๆบางแห่งก็เริ่มโดนแสงสว่างของอาเรสคุกคาม  แม้ว่าร่างๆนั้นจะกลับมาต่อกันได้ใหม่หากแต่ก็ยังโดนลมของเดลคิลและแสงสว่างของอาเรสทำลายอยู่เรื่อยๆจนในที่สุด  ทั้งหมอกและผู้ดูแลกฎก็จางหายไป

“ระวังตัวให้ดี  เมืองนี้ยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ”เซนมองไปรอบๆตัวแล้วเอ่ยขึ้นมาลอยๆ

“เดินตรงไปสักพัก  ตอนนี้คงต้องหาที่นั่งพักก่อนล่ะนะ”ชานัทบอกแล้วโค้งตัวลงต่ำก่อนจะหันมาพูดกับคนที่ตนพยุงอยู่

“นายขึ้นหลังฉันมาสิ  ขาเจ็บไม่ใช่หรือไง”ชานัทถามแล้วปรายตามองไปที่ข้อเท้าของโอเทสที่เป็นแผลเนื่องจากโดนหินบาดจากตอนที่กำลังจะตกหน้าผา

“อ๊ะ... อืม”โอเทสก้มหน้านิ่งก่อนจะยันตัวให้ขึ้นไปบนหลังของคนตรงหน้า 

“ไปกันเถอะ”อาเรสเดินนำทุกคนไป โดยมีเดลคิลปิดท้าย

“เดลคิล”เซนเรียก  ผู้ที่ถูกเรียกหันมามองหน้าคนเรียกอย่างงงๆ   เซนก้าวให้ช้าลงเพื่อให้เดลคิลเดินตามขึ้นมาทัน

“เมื่อกี้  ขอบใจนะ”เซนเอ่ยเบาๆ

“เรื่องอะไร”เดลคิลถาม

“ก็...  ที่ช่วยฉันเมื่อกี้”เซนกล่าว

“อาเรสต่างหากล่ะ”เดลคิลตัดบทก่อนจะเดินให้เร็วขึ้น

“คงต้องพักกันแถวนี้นั้นแหละ  เพราะเมืองนี้ไม่มีบ้านคน”อาเรสเลือกเดิมมาหยุดบริเวณริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง  ก่อนจะเรียกไฟออกมาก่อเป็นกองไฟ

“ชานัท  รักษาแผลให้โอเทสด้วย”เซนบอกแล้วเดินไปแถบแม่น้ำ

“เดี๋ยวฉันมานะ”เซนหันไปบอกกับทุกคนก่อนจะย่ำน้ำข้ามไปอีกฝั่ง   เดลคิลหันมาสบตากับเซนครั้งสุดท้ายก่อนจะถอนหายใจหน่ายๆ

“เดี๋ยวก็กลับมาหน่า”เซนหันเราะร่าก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในป่า  ทันทีที่ลับสายตาผู้คน  เซนเริ่มทำหน้าเคร่งขึ้นมาอีกครั้ง  การสัมผัสจิตพิเศษเป็นสิ่งที่เซนจะรับรู้ได้เร็วกว่าคนอื่น

“ใครน่ะ  ฉันถามว่าใคร!!!”เซนตะโกนถาม

“หึหึ  เก่งใช่ย่อยนี้หน่า  เจ้าหญิง”เสียงหัวเราะแฝงความน่ากลัวดังรอบจากรอบๆทิศ

“ใครเป็นเจ้าหญิงของแกกัน”เซนตะคอกอีกครั้ง

“ก็ท่านไงล่ะเจ้าหญิง  ข้ามีอะไรดีดีจะให้ท่านดู”จากนั้นมิติมายาที่ถูกสร้างก็มาปรากฏต่อหน้าเซน  ภาพในอนาคตฉายชัดปรากฏอยู่ ณ เบื้องหน้า

“ไม่จริง”เซนเอ่ยเสียงแผ่ว  ภาพที่เซนเห็นคือภาพที่พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าจนตายไปทีละคนๆ  และคนที่หันมามองเขาอยู่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน  คนที่ได้ชื่อว่าเก่งเวทมนต์มากที่สุดในกลุ่ม... เดลคิล  รอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครได้เห็น ฉายอยู่บนใบหน้าซีดเซียว ร่างของพวกเขาซูบผอมจนแทบเหลือแต่กระดูกจากนั้นภาพทั้งหมดก็ดับวูบไป

“เจ้าจะเอาอย่างไร”เซนเค่นคำพูดออกมา

“แค่ท่านมาอยู่เป็นพวกข้า  เรื่องที่ท่านเห็นเมื่อครู่ก็จะไม่เกิดขึ้น  แต่ถ้าท่านไม่ทำตาม  ท่านก็คงจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนๆของท่าน หึหึ”เสียงหัวเราะอันน่าขนลุกดังขึ้นมาอีกครั้ง  แต่นครั้งนี้มันกลับดังเข้าไปถึงข้างในจิตใจของเซน

“ตกลง  ข้ายอม  แล้วเจ้าจะให้ข้าทำยังไงต่อไป”เซนว่าพลางทิ้งอาวุธทุกอย่างลงตรงนั้น

“ดี... ดีมาก  ยินดีต้อนรับแห่งการกลับมา  เจ้าหญิงเซเรีย  ก่อนหน้านั้น ข้าขอให้ท่านถอดต่างหูนั้นทิ้งไปซะ”เสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง  เซนไปรีรอที่จะถอดต่างหูนั้นโยนไปไกลๆ   ไม่ใช่ว่าเขากลัวที่จะต้องเห็นเพื่อนๆเป็นไปอย่างในมิติอนาคต  และถึงจะเป็นเช่นนั้น  เขานั้นแหละ ที่จะเปลี่ยนแปลงมัน   เขาจะต้องเปลี่ยนแปลงอนาคตพวกนั้นด้วยมือของเขาเอ ง!!!

“และกฎที่ท่านต้องทำตามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  ท่านจงสดับฟังเอาไว้ให้ชัดเจน”เสียงนั้นเงียบหายไปพักหนึ่งก่อนจะดังขึ้นอีกครั้ง

“ท่านจะต้องตกเป็นทาสของข้าตลอดไป ฮ่าๆๆๆ”จากนั้นเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย  ร่างของเขาจมดิ่งลงสู่ความมืด   ร่างกายราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กๆ    โซ่ตรวนหลากหลายเส้นพัธนาการร่างเล็กๆของเธอเอาไว้   หญิงสาวก้มหน้านิ่งรอรับสิ่งที่จะต้องเกิดในเวลาต่อไป

“ยินดีต้อนรับเจ้าหญิงเซเรีย”เสียงนุ่มทุ้มช่างขัดกับการกระทำเสียเหลือเกิน  ร่างของเซเรียถูกฉุดขึ้นมาจากพื้น  เธอใช้เวลาเพียงชั่วเสี้ยววิหันหน้าไปมองผู้ที่ฉุดเธอขึ้นมา

“โอ๊ะ... ข้าลืมแนะนำตัวไปเลย  ข้ามีนามว่าปาดาส  นั้นกีเอล และลาบอน”ปาดาสผายมือไปตามชื่อที่เอ่ย

“ต่อแต่นี้ท่านจะต้องอยู่ในการควบคุมของข้า แต่เพื่อกันท่านทรยทแก่พวกข้า  ท่านจะต้องถูกสลักร่างกายเอาไว้ด้วยพลังของพวกข้า”เซเรียนิ่งเงียบปล่อยให้ปีศาจทั้ง 3 ตนทำตามความต้องการต่อไป  ปาดาสอ้าปากกว่าก่อนจะกัดซอกคอของเซเรียจนเป็นรอยแดง ริมฝีปากแห้งผากไล้เลียจนถึงริมฝีปากบางและกัดมันจนช้ำ   กีเอลยิ้มรออย่างสบายๆจนเมื่อถึงตาของตน เซเรียก็ถูกกระทำไม่ต่างจากที่ปาดาสทำมากนัก  มือของกีเอลไล้วนแถบบริเวณหน้าอกของเซเรียอย่างอ้อยอิ่งส่วนอีกมือก็ไล้วนแถบบริเวณต้นขานวลขาว

“อืม”กีเอลครางอย่างพึงพอใจ แล้วหลบที่ให้ลาบอนเข้ามาแทรก

“ตาข้าบ้างสิ”ลาบอนบอกแล้วก้มลงประทับริมฝีปากลงสู่ซอกคอไล้วนต้ำจนถึงหน้าอกและไล้ลงจนถึงสะดือ  เซเรียกระตุกวูบก่อนจะลงพับลงไป 

“อ่อนแอเสียเหลือเกินนะ เจ้าหญิง”ปาดาสยิ้มแล้วดึงร่างของเซเรียขึ้นมาจับเอาไว้ 

“อยู่กับพวกข้า มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ฮาๆๆ”ปาดาสกล่าวก่อนที่ทั้ง 3 ตน จะหาความสุขจากร่างกายของเซเรียอย่างเต็มที่  เซเรียได้แต่ยืนนิ่งไม่สามารถป้องกันอะไรได้เลย 

            ทางด้าน 4 คน เมื่อเห็นว่าเซนออกจากกลุ่มมานานแล้ว ก็เริ่มออกมาตามหา   เดลคิลดูจะเป็ฯห่วงเซนมากที่สุด 

“เมืองแห่งหมอกสามารถทำให้คนหายไปได้รึเปล่า”ชานัทหันมาถาม

“ถ้ามีหมอกก็ได้  แต่ถ้าไม่มีหมอกก็ไม่น่าจะทำได้  หรือว่า...”อาเรสหันมามองหน้ากันเดลคิลในทันที

“จริงด้วย...”เดลคิลรำพันออกมาเบาๆเมื่อหยิบต่างหูของเซนขึ้นมาดู

“บัดซบ!!!”คลื่นพลังจากไหนไม่รู้พุ่งออกจากตัวของทั้ง 4  ธาตุทั้งหมดผสมผสานกันจนเกิดเป็นพลังรุนแรงระเบิดแถบนั้นจนยับ

“เซนอยู่กับพวกมัน”อาเรสเอ่ย  

“แล้วพวกเราจะช่วยเซนได้ยังไง”ชานัทถามอย่างร้อนรนใจ

“เดินทางไปให้ถึงเมืองปีศาจให้เร็วที่สุด   ตอนนี้ทางนั้นคงยังต้องรอพลังจากเซนให้แข็งแกร่งขึ้นมากกว่านี้”อาเรสเป็นคนตอบ

“งั้นเราก็รีบไปกันเถอะ”โอเทสเร่ง เขาเป็นห่วงเซนจนแทบบ้า   เซนนึกยังไงนะ ถึงได้ไปกับพวกมันได้

        “ราชินี  สายของข้าแจ้งมาว่า...”ปีศาจตนหนึ่งวิ่งเข้ามายังที่ประทับของราชินี 

“ไม่ต้อง  ข้ารู้แล้ว  เรื่องนั้น ยังไงก็ต้องเกิด ข้าทำใจเอาไว้นานแล้ว”ราชินีก้มหน้านิ่ง  ก่อนจะเอ่ยปากกล่าวแก่ทุกคนในห้อง

“ถึงแม้ว่านั้นจะเป็นลูกของข้า แต่ถ้าเกิดว่ามีเหตุการณ์อะไรจำเป็นจริงๆ ก็ฆ่านางได้เลย   ไปเรียกเวสตากับเชลนัทมาหาข้าด้วย”องค์ราชินีสั่ง  ไม่นานนักเชลนัทกับเวสตาก็มาปรากฏกายต่อหน้านาง

“พวกเจ้าคงรู้เรื่องแล้ว”องค์ราชินีกล่าวอย่างตรงๆ

“ครับ  พวกข้าทราบแล้ว”เวสตาเอ่ย

“พวกเจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร”ราชินีกล่าวถาม

“ในความเห็นของข้า  เซเรียไม่มีทางทรยทต่อพวกเราแน่  หากว่าจะไม่มีอะไรมาเป็นข้อต่อรองกับนาง”เวสตาออกความคิดเห็น

“ข้าเองก็คิดเช่นเดียวกับพี่เวสตา  พี่เซเรียถือว่ามีความรักพวกพ้องมาก อาจมีปีศาจสักตนสร้างมิติหรือเอาสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เกี่ยวกับพวกพ้องของพี่เซเรียมาขู่  พี่ก็คงต้องทำตามอย่างหาข้อเลี่ยงไม่ได้”เชลนัทเอ่ยได้ถูกต้องที่สุด  เซเรียไม่กลัวอะไรเลย  ตลอดเวลาที่รู้จักนางมา  สิ่งเดียวที่นางหวาดกลัวมากที่สุดคือการที่เห็นเพื่อนพ้องพี่น้องของตนถูกทำร้าย  เพียงเท่านี้ต่อให้นางต้องตายหรือทำอะไร นางก็สามารถทำได้ทั้งสิ้น

“ช่างเถอะ   ยังไงซะ พวกเราก็สอดมือเข้าไปยุ่งไม่ได้อยู่ดี  ปล่อยให้พวกนั้นเขาเป็นคนจัดการต่อแล้วกัน”ราชินีพูดพลางก้มหน้าต่ำ

“ขอบังอาจกราบทูลองค์ราชินี”เวสตาทำเสียงเคร่งขึ้นมา ราชินีเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพยักหน้าอนุญาต

“อันตัวข้าก็เปรียบเสมือนพี่ของน้องๆทุกคนรวมถึงเซเรียด้วย  ข้าเองยังเชื่อใจน้องข้าได้ แล้วท่านเองเป็นถึงมารดาของนาง เหตุใดท่านจึงทำเหมือนท่านไม่เชื่อใจนางเล่า!! ข้าเชื่อเสมอ เชื่อว่าสิ่งที่น้องข้าทำไปทุกอย่างจะต้องทำเพื่อพวกเราทั้งสิ้น  ดังนั้นได้โปรด ขอท่านจงเชื่อใจพวกเรา  และสิ่งที่ท่านจะได้รับตอบแทนนั้น มันจะมีค่ายิ่งกว่าความเชื่อใจหลายเท่านัก”เวสตากลล่าว

“อืม... ก็จริงของเจ้า  งั้นข้าจะส่งให้เจ้าสองคนคอยไปดูแล ทั้ง 4 คนที่เหลืออยู่ห่างๆ  หากไม่จำเป็นจริงๆ  พวกเจ้าเผยตัวเด็ดขาด”ราชินีสั่ง

“รับด้วยเกล้าพะย่ะค่ะ”ทั้งสองกล่าวพร้อมกันก่อนจะจะหายตัวไปจากตรงนั้น

“ข้าสามารถเชื่อใจเจ้าไปได้นานขนาดไหนกัน เซเรีย บุตรีแห่งข้า และ... เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล”หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาสีนิลกาฬ เสียงร่ำไห้ดังลึกบาดจิตผู้ที่ได้ฟังจนทั่ว  การเชื่อใจมันทำกันได้ยากขนาดนี้เชียวหรือ  หากข้าสามารถเชื่อใจเจ้าได้ง่ายๆคงไม่ต้องเจ็บปวดอยู่เช่นเพลานี้หรอก

        ร่างเล็กๆที่ถูกจองจำอยู่ในคุกที่อับชื้น  คุกแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นติดๆกัน  มีทหารคอยยืนคุมอยู่ประมาณ 7-8 นาย  ด้านข้างห้องคุมขังของเซเรีย มีเด็กชายตัวเล็กๆที่ดูยังก็อายุไม่น่าเกิน 5  ปี ถูกจองจำอยู่  ร่างกายของเด็กคนนั้นผอมโซ   แต่สิ่งที่เด็กคนนั้นมีอยู่เสมอ แม้จะถูกทรมาณสักแค่ไหน สิ่งนั้นคือ... รอยยิ้ม   เซเรียมันใช้เวลาที่อยู่ในคุกพูดพคุยกับนักโทษบริเวณนั้นรวมถึงเด็กชายคนนั้นด้วย

“ฮาเทน   เจ้าหิวไหม”เซเรียถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นร่างนั้นเซไปล้มอยู่ข้างๆกรงขัง

“ไม่ครับ ข้ายังไม่หิว”รอยยิ้มจริงใจถูกสิ่งมาให้แด่หญิงสาว  เด็กตัวเล็กๆที่ทำให้ใจของนางยังเต้นต่อไป   เด็กที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนกับความหิวกระหายเทียบไม่ได้กับนางที่มีอาหารกินทุกมื้อ

“กินซะ”ผู้คุมเดินมาวางถาดอาหารไว้ตรงหน้าของเซเรีย   เซเรียถูกดูแลอย่างดีไม่เหมือนกับนักโทษเลยสักนิด  อาหารทุกอย่างเหมือนที่อยู่ในวัง   แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่เซเรียต้องการ

“กินซะสิ”เซเรียยื่นอาหารบางชนิดให้แก่เด็กชายห้องข้างๆพร้อมกับแบ่งปันไปให้นักโทษคนอื่นๆด้วย   จนอาหารของตนเองเหลืออยู่เพียงนิดเดียว

“ขอบคุณมากครับ พี่เซเรีย”ฮาเทนยิ้มรับก่อนจะค่อยๆกินอาหารในมือจนหมด

“ท่านเซเรีย   ท่านปาดาสเรียกพบครับ”นัตย์ตาเรียวสีดำตวัดวูบมองผู้ที่มาเรียกก่อนจะลุกขึ้นเดินตามทหารคนนั้นออกไป

“สวัสดียามดึก ท่านเซเรีย หึหึ”ปาดาสทักพร้อมเดินเข้าใกล้

“ห้ามเข้าใกล้ข้ามากกว่านี้นะ”เซเรียกล่าวเสียงเย็น ปาดาสกระตูกวูบก่อนจะยิ้มเย็น

“ก็ได้  ครั้งนี้ข้าให้ท่านก็ได้”ปาดาสเอ่ยไปพลางหัวเราะไปพลาง

“ที่ข้าเรียกท่านมาวันนี้ เพราะท่านจะต้องช่วยอะไรบางอย่างแก่ข้า”เอ่ยพร้อมเดินนำเซเรียไปที่ห้องๆหนึ่ง  ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป  กลิ่มเหม็นอับก็พัดออกจากห้องนั้นทันที  

“นี่มัน...!!!!!”

            เดลคิลนั่งเงียบอยู่ที่มุมๆหนึ่งของห้องพัก  อาเรสก็นั่งเหม่อไปที่ห้องต่าง  โอเทสกับชานัทออกไปเดินเล่นด้านนอก   บรรยากาศเปลี่ยนแปลงไปทันทีที่เซนจากไป   ทั้งหมดเร่งเดินทางไม่หยุดพักเลย  มาเป็นเวลา  10  วันแล้ว   นัยต์ตาสีเขียวมรกตหันควับไปตามเสียงเปิดประตู    ร่างของโอเทสกับชานัทโผล่เข้ามาจากหน้าประตู  คงจะมีแค่สองคนนี้ล่ะมั้งที่ยังยิ้มได้แม้ในเวลาแบบนี้

“เดี๋ยวเซนก็กลับมาเองล่ะ”คำๆเดียวที่โอเทสกับชานัทมักจะพูดเมื่อเขาถามเกี่ยวกับเซน

“อีกกี่เมืองถึงจะถึงวงแหวนเวทย์มนต์”ชานัทถาม

“2 เมือง”เดลคิลตอบ

“ใช้เวลาอีกกี่วัน”โอเทสถาม

“5  วัน ถ้าเดินทางด้วยความเร็วแบบนี้อยู่”เดลคิลเอ่ยพลางหันหน้ากลับไปที่เดิม

  “งั้นเริ่มออกเดินทางเลย  เสบียงก็มีแล้ว”อาเรสบอก

“เลิกบ้าหน่าอาเรส   ม้าพวกเรายังไม่พร้อมนะ มันเดินทางต่อกันตั้งหลายวัน”ชานัทบอก

“แต่เซน เซน... โธ่เว้ย!”อาเรสเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็นั่งลงเหมือนเดิม

“ไม่ต้องห่วงหรอกหน่า เซนน่ะ เอาตัวรอดได้สบายๆ”เดลคิลเอ่ยพลางหันไปมองหน้าอาเรส

“นายมันไม่รู้อะไร”อาเรสกล่าวก่อนจะเดินเข้ามาหาเดลติล

“นายมันมีแต่ความเย็นชาเท่านั้นแหละ นายมันไร้ความรู้สึก  เดลคิล  นายมันทุเรศ!”อาเรสตะโกนใส่หน้า

ผลัวะ!  ไม่มีใครห้ามทัน เดลคิลลุกขึ้นด้วยความเร็วแล้วชกไปที่หน้าของอาเรสอย่างเต็มแรง จนอีกฝ่ายล้มลงไป  อาเรสเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะลุกขึ้น

“ตื่นได้แล้วอาเรส เลิกบ้าเถอะ   สติน่ะ  พกเอาไว้ตลอดเวลาสิ ความใจร้อนของนายมันจะทำให้เซนตกอยู่ในอันตรายซะเปล่าๆ”เดลคิลบอกแล้วเดินไปที่หน้าต่าง  ปล่อยให้ 3 คนที่เหลือยืนอึ้งอยู่กับที่

“เซนน่ะ  ไม่เป็นอะไรหรอก  เชื่อเถอะ”เดลคิลถอดหายใจ  พลางทอดสายตาที่อ่อนโยน สายตาที่ไม่เคยมีใครได้เห็นออกไปนอกหน้าต่าง  

“พรุ่งนี้เราจะเริ่มเดินทาง”เดลคิลบอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง

“ชานัท  คือว่า...”โอเทสกุมมือชานัทแน่น 

“ไปดูม้าพวกเราดีกว่านะ”ชานัทจูงมือโอเทสไปที่คอกม้าด้านล่างทิ้งให้อาเรสอยู่คนเดียวบนห้อง

“บัดซบเอ๊ย...”อาเรสสถบออกมาอย่างหัวเสียงพลางจับมุมปากของตัวเองที่ถูกเดลคิลชก 

“มันจะเรียกสติอะไรแรงขนาดนี้วะ”อาเรสพึมพำกับตนเองเบาๆแล้วเรียกอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้นออกมา

“เจ็บชะมัด”อาเรสบอกก่อนจะแปะพลาสเตอร์ลงบนแผล

“ฉันไม่อยากชกนายหรอกนะ”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากหน้าประตู

“ฉันไม่ใช่เวทย์กับนายก็ดีแค่ไหนแล้ว”เดลคิลเดินเข้ามาหาแล้วเอามีแปะไว้บนแผลเบาๆ

“ดีขึ้นบ้างล่ะนะ   ธาตุสายการรักษามันโอเทสนี้หน่า”เดลคิลบอกก่อนจะยื่นขนมปังให้

“กินสิ  จะได้ไม่หิว  เดี๋ยวพวกเราต้องวางแผนอีกนะ”เดลคิลบอกแล้วเงียบไป

            ขณะที่โรงเรียนแห่งกษิตริย์ก็เข้าสู่ช่วงใกล้การทดสอบในอีก  20 วันข้างหน้า  งานมากมายถูกส่งมาให้นักเรียนเพื่อเป็นคะแนนช่วย

“ไซครอส  รายงานเรื่องเมือง”รานอฟทำหน้าที่บอกผลที่จับสลากมาได้

“ฟาเรล  รายงานเรื่องการกินอยู่”บอกจบก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้

“เลฟิน  รายงานเรื่องที่อยู่อาศัย”

“ส่วนลานีคูส  รายงานเรื่องการปกครอง”

“แล้วแกล่ะ”ไซครอสทำหน้าเซ็งโลก  ต้องทำเรื่องเมืองเนี้ยนะ  ให้ตายเหอะ

“เรื่องการคลังน่ะ”รานอฟตอบก่อนจะชูกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา

“อันนี้เป็นรายงานของวิชาการใช้คทากับรายงานการสร้างมิติเวทย์นะ  อีก 3 วันส่ง  ไปล่ะ”รานอฟบอกก่อนจะหายตัวไปโผล่ที่ห้องสมุด    

“รีช?”รานอฟทำหน้างงเมื่อเห็นมังกรรัตติกาลสีดำในขนาดย่อส่วนบินอยู่ตรงหน้า

“เซนล่ะ”รานอฟถาม ถ้ารีชอยู่นี้แล้วเซนก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ

“ตามผมออกมาก่อนขอรับ  แล้วผมจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังขอรับ”รานอฟลุกขึ้นเดินนำสัตว์ภูตของเซนไปด้านนอก

“เรื่องทั้งหมดมีอยู่ว่า....”รีชค่อยๆเล่าเรื่องทั้งหมดออกไป  ทันทีที่เล่าจบรานอฟก็ทำหน้าตกใจ

“งั้นที่นายมาอยู่ที่นี้ก็เพราะว่า...”รานอฟชะงักที่จะเอ่ย

“ขอรับ  ผมตามท่านเซนไปไม่ได้ขอรับ”รีชกล่าวแล้วหายตัวไปจากตรงนั้น

“ลาก่อนนะขอรับ”เสียงแว่วได้ยินตามสายลม  รานอฟหันหน้ามองรอบๆก่อนจะเผ่นขึ้นห้องพักทันที

ปัง!!!!!!

“แย่แล้ว~”เสียงครึกโครมทำให้นักเรียนแถบนั้นเปิดประตูห้องออกมาดู

“มองหาอะไร  ไปอ่านหนังสือต่อซะไป”รานอฟตะคอกแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง

“เซน....  คือเซน  เซนจับตัว เอ๊ย  พวกนั้นเซนจับไป  ไม่ใช่ เซนจับพวกนั้น  ไม่ใช่ๆ”รานอฟกล่าวอย่างร้อนรนจนไม่มีใครจับใจความสำคัญได้

“หยุด!!  ค่อยๆพูดสิ”ฟาเรลตัดปัญหาโดยการค่อยๆให้รานอฟพูดอีกครั้ง

“พวก-นั้น-จับ-เซน-ไป”รานอฟพูดย้ำทีละคำ

“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงประสานจากคน 4 คนที่ออกมาแทบจะพร้อมเพรียงกัน เรียกให้นักเรียนทั้งตึกออกมาดูในทันที 1แต่ก็ต้องพบความผิดหวังเมื่อห้องทั้งห้องว่างเปล่าปราศจากเงาผู้คน

        ใครจะรู้ว่าทั้ง 5 ตอนนี้แทบอยู่ไม่เป็นสุขเมื่อรับรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น   ตอนนี้ทั้งหมดวิ่งมาอยู่ ณ  ห้องของอาจารย์ใหญ่ราเชล

“ขออนุญาตครับ”ฟาเรลเอ่ย

“เข้ามาได้”เสียงตอบรับจากด้านในดังตอบกลับมา

“อาจารย์ราเชลเรื่องของเซน...”รานอฟกล่าวแต่ก็ถูกขัดขึ้นก่อน

“ฉันรู้แล้ว”อาจารย์ราเชลเอ่ยก่อนจะดีดนิ้วครั้งหนึ่ง  ภาพของคนทั้ง 4 คนที่เหลืออยู่ในห้องพักถูกฉายขึ้นในคริสตัลใส

“เดลคิลตอนนี้ยังเป็นแกนหลักสำคัญ  เซนน่ะ เดี๋ยวเขาก็กลับมา  ไม่ต้องห่วงหรอก  โชคชะตามันถูกกำหมดมาให้เป็นแบบนั้น”อาจารย์ราเชลกล่าว  ก่อนที่คริสตัลนั้นจะเลือนหายไป

“อาจารย์ใหญ่รู้ได้ยังไงครับ”ไซครอสถาม

“ฟาเรลคำพูดของเจ้าน่ะ  อะไรนะ”อาจารย์ราเชลยิ้มแล้วหันมาถาม

“เชื่อเซ้นส์ข้าสิ  ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว  ทำไมเหรอครับอาจารย์”ฟาเรลเอ่ยถาม

“ฮะฮ้า  นั้นแหละ  คำตอบของข้าสำหรับเจ้า... ไซครอส  เชิญไปอ่านหนังสือกันต่อนะ ข้าจะทำงานแล้ว  งานของอาจารย์ใหญ่ไม่ใช่น้อยๆเลยนะ”เสียงประตูที่เปิดออกทำให้ทั้ง 5 ต้องเดินออกมา

“สุดท้ายก็...”ลานีคูสกล่าวค้างก่อนที่ทุกคนจะกล่าวอย่างเซ็งๆ

“คว้าน้ำเหลว”แล้วก็ทำคอตกไปตามๆกัน

“กลับกันเถอะ”ฟาเรลบอกแล้วหายตัวไปจากตรงนั้น

            ในห้องอับชื้น  เซเรีย เดินมองไปรอบๆ  ผู้คนมากมายถูกล่ามโซ่จองจำเอาไว้ ร่างกายไร้สิ่งปกปิด  มองเห็นกระดูกซี่โครงผ่านผิวเนื้อ

“นี้ล่ะ กองทัพปีศาจของข้า ตอนนี้มันแค่รอพลังของพวกเจ้าเท่านั้น”ปาดาสเอ่ย

“งั้นเจ้าก็คงต้องผิดหวัง เพราะพวกข้าคงไม่มีใครให้พลังกับเจ้าหรอก”เซเรียยิ้มเยาะ

“จริงสิ  เพราะงั้น... ข้าเลยจะใช้ท่านเป็นเหยื่อล่อพวกมันให้มาที่นี้ยังไงล่ะ ฮาๆๆๆ”ร่างใหญ่ยิ้มกริ่มพร้อมทั้งจัดการล็อกร่างของเซเรียไว้บนโต๊ะใหญ่  รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏอยู่บนใบหน้าที่เปรอะไปด้วยคราบเลือดของมนุษย์สดๆผู้ตกเป็นเหยื่อสังเวยแก่ความหิวโหย    

Dark_ Sniper 

***************************

ช่วงนี้หลงระเริงกับนิยายเรื่องอื่นอยู่

อาจอัพช้า

แต่ก็ยังอยากได้คอมเม้นต์นะครับ