สัมผัสที่หก

ลำดับตอนที่ #12 : ความผิด...?

งานโรงเรียนผ่านมาหลายเดือนแล้ว  การสอบปลายภาคเองก็ผ่านไปแล้วด้วย วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของม.3  ฉันยังไม่รู้เลยว่าอยู่ห้องอะไร  ฉันเดินไปดูที่บอร์ดใต้ตึก  อืม... จิตใส เพชรมรกต อยู่ห้องไหนนะ  เนื่องจากช่วงที่ฉันไปมันเช้ามาก มากจนยังไม่มีใครไปดูรายชื่อเลย ตอนนี้เลยมีแต่ฉันที่ไล่ดูชื่อของตัวเองอยู่เพียงลำพัง  อ๊ะ... ขวัญแก้ว  อยู่ห้อง 1 สินะ  จิตใสๆ... ฉันไล่นิ้วตามรายชื่อก่อนจะพบว่าฉันได้อยู่ห้อง 2 เก่งขึ้นรึไงนะเรา หึหึ แต่ฉันก็ต้องสะดุดกับชื่อของใครอีกคนที่อยู่ใต้ชื่อฉันไม่กี่คน... อรรถพันธ์  เหล่าภัคดี  นี้มันวันซวยของฉันรึไงนะ  ฉันไล่ดูชื่อคนในกลุ่ม และก็พบว่ามินกับโชอยู่ห้อง3 นายเต้อยู่ห้อง1 ห้องเดียวกับขวัญ  ฉันแบกกระเป๋าที่เบาหวิวเนื่องจากฉันยังไม่ได้จัดตารางสอนเลยสักวิชาขึ้นไปบนห้องและโยนกระเป๋าลงที่เก้าอี้หลังห้อง ริมหน้าต่าง  วิวดีแฮะ...  ฉันลงมาซื้อขนมอะไรเล็กน้อยแล้วเดินไปยังที่ประจำของฉัน ซึ่งมีบีมนั่งรออยู่  เดี๋ยวนี้หายหน้าหายตาบ่อยจังเลยนะ

            “อยู่ห้องสองใช่ป่ะ เก่งขึ้นอีกแล้วนะ”บีมอมยิ้ม ฉันโคลงหัวเบาๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับบีม ฉีกถุงขนมปังที่ซื้อไว้มากัดคำเล็กๆ  ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง

            “เออบีม..  เมื่อวานแก้วไปเจอคนๆหนึ่งมา”ฉันเปิดเรื่อง  บีมหันมาให้ความสนใจกับฉันมากยิ่งขึ้น “เขาชื่อลัคนา  แก่กว่าแก้วนะ คือพี่ลัคนาเนี่ย... เขามีน้องอยู่คนหนึ่งน้องเขากลายเป็นเจ้าหญิงนิทรามาได้ 4 ปี  น้องของเขาชื่อลวัศย์สร”ฉันพูดเนิบๆ เพราะไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นเรื่องจริงรึเปล่า

            “อย่าคิดจะไปหาเชียว ถ้าเธอไม่อยากให้วิญญาณของเพื่อนเธอต้องถูกขังอยู่บนโลกมนุษย์ตลอดไป”เสียงเย็นๆที่ฉันไม่ได้ยินมาเกือบเดือนทำเอาฉันสะดุ้งอีกครั้ง  ก่อนจะถอยร่นที่ให้เอ็มเดินเข้ามานั่ง

            “ยินดีที่ได้รู้จักนะเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ของฉัน”เสียงเอ็มดังขึ้นเย็นๆอีกครั้ง ฉันไม่ค่อยชอบเสียงแบบนี้เลย  ขนมปังในมือถูกยกขึ้นมากินไปอีกหนึ่งคำเล็กๆ  เอ็มก็ยังคงเป็นเอ็ม ทำให้ฉันกลัวเขาได้เสมอไป  นายนั่นมองไปรอบๆก่อนจะยกยิ้มเล็กๆ

            “เวทย์วงแหวน กางมันเอาไว้ตลอดนะ”อาจจะลืมกันไปบ้างแล้ว ฉันขอย้อนไปอธิบายอีกครั้งว่าคนที่มีสัมผัสพิเศษแบบฉันหรือเอ็มจะมีเวทย์วงแหวนกางไว้รอบตัวเพื่อป้องกันไม่ให้วิญญาณมาย่างกราย ซึ่งฉันก็กางมันตั้งแต่เรื่องของฟ้านั่นแหละค่ะ ฉันเดินไปเพื่อทิ้งกล่องนมกับถุงขนมปัง 

            “ไงแก้ว ปีนี้อยู่คนละห้องกันแล้วนะ”เสียงโชทัก วันนี้รุ่นพี่ไม่มีสักคนที่ตามมา เลยเหลือแต่นักเรียนม.2 ที่ตอนนี้กลายสภาพไปอยู่ม.3แล้ว

            “วันนี้จะมีการล่ารายชื่อรุ่นพี่ ยังไงก็ช่วยเซ็นชื่อให้น้องม.1ด้วยแล้วกันนะ”โชพูดก่อนจะเดินนำฉันกลับไปยังที่เดิม แต่ระหว่างทางก็มีเสียงทักขึ้นทำให้คนถูกทักต้องหยุดเดินแล้วหันกลับไปด้านหลังตามเสียงเรียน

            “พี่แก้วจริงด้วย  หนูนึกว่าทักคนผิดซะอีก”เสียงของเด็กม.1ทักขึ้น ฉันหันไปมองแล้วก็ต้องใช้เวลาไตร่ตรองสักนิดก่อนจะจำได้ว่าเธอเป็นคนเดียวกับที่เคยเข้ามาทักฉันตอนงานโรงเรียน

            “อืม... ขอบใจที่จำพี่ได้นะ แต่พี่จำน้องไม่ได้จริงๆ”ฉันปฏิเสธนิ่มๆ เธอคนนั้นทำหน้าซึมๆก่อนจะยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

            “หนูซอลไงพี่  ที่เรียนอยู่รัตนวิทยาน่ะ”คำตอบทำให้ฉันจำเธอได้ทันที  เด็กคนที่เคยบอกว่ารู้จักฉันตอนนั้นน่ะเอง ฉันยิ้มทันทีที่จำได้จะว่าไป... ฉันเองก็ไม่ได้ติดตามเรื่องความทรงจำเก่าๆของฉันเลย  ไม่แน่ถ้าซอลไม่ทัก ฉันอาจลืมไปแล้วก็ได้ว่าฉันตั้งใจจะค้นหาอดีตของตัวเอง

            “อืม... พี่จำได้แล้ว แล้วสอบติดที่นี่เหรอ”ฉันไม่น่าถามคำถามแปลกๆแบบนั้นเลย ในเมื่อซอลก็ใส่ชุดนักเรียนปักคำว่า อ.อ. ที่ย่อมาจากเอกอนันตศึกษา ชัดซะขนาดนั้น  ซอลพยักหน้ารับแล้วเดินมาข้างๆโช

            “พี่ชื่ออะไรคะ”ซอลเข้าไปใกล้โช  ดูท่าทางคงไม่ได้อยากมีแฟนตั้งแต่เข้าม.1หรอกนะ ฉันภาวนาให้เป็นอย่างนั้น ไม่งั้นฉันมีหวังโดนมินกินหัวที่พารุ่นน้องให้มาจีบเพื่อนเธอแน่ๆ

            “พี่ชื่อโชครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ รุ่นน้อง”โชออกตัวอย่างเรียบง่ายและปฎิเสธอย่างนุ่มนวล ดีมากเลยโช นายทำให้ฉันรอพ้นจากกว่าที่จะถูกมินกินหัวไปอย่างหวุดหวิดเลยเชียว

            “ซอล  พี่ๆเขาเรียกแล้ว รีบไปเหอะ”และแล้วน้องซอลก็ถูกเพื่อนๆเรียกไปหารุ่นพี่ อ่อ...โรงเรียนนี้เวลาเปิดเทอมวันแรก น้องๆม.1จะมีรุ่นพี่คอยดูแลในแต่ละห้องน่ะค่ะ  เดี๋ยวม.5ฉันก็ต้องไปทำด้วยเหมือนกันและนี้ก็เป็นบทสรุปของการเจอกันของฉันกับซอลค่ะ  หลังจากนี้ฉันกับนายโชก็เดินไปที่เดิม  ขออย่าให้มีรุ่นน้องคนไหนเข้ามาปั่นหัวฉันอีกเลย  แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว

            การเรียนในวันแรกไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เมื่อนายเอ็มมันโผล่มานั่งข้างฉันไปซะเฉย  จนเพื่อนผู้หญิงในห้องเขม่นฉันซะเกือบตาย  แต่มันก็แปลกๆนะ ทั้งเขม่นทั้งกลัวฉัน  บอกไม่ถูกเลยว่ามันเป็นยังไง ฉันจะกลัวพวกนั้นดีหรือพวกนั้นจะกลัวฉันดีก็ไม่รู้สิ  แต่ก็เอาเหอะ... ฉันเองก็ไม่ได้อยากใส่ใจอะไรมากนักหรอก  นอกจากกลุ่มเดิมๆที่ฉันอยู่แล้ว  กับคนอื่นฉันก็ยังไม่ต่างจากตอนที่ยังไม่เจอใครเลย  พูดง่ายๆว่าทุกคนยังกลัวฉันอยู่นั้นเอง

            “แก้ว....  บีมคิดถึงอ่ะ”ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อบีมลอยเข้ามากอดฉันแน่น แถมตายังแดงๆเหมือนกับผ่านการร้องไห้มา  ฉันรีบดึงเธอลงมาก่อนจะกอดเธอกลับ  บีมยิ่งร้องไห้จ้าจนฉันไม่รู้จะปลอบยังไง

            “เดี๋ยวก่อนๆ... อย่าเพิ่งร้องนะ  บอกแก้วสิว่ามีอะไร หืม”ฉันลูบหลังบีมเบาๆ  ตอนนี้คนทั้งห้องเริ่มมองฉันแปลกๆ  เหลือแต่นายเอ็มที่หลุดขำออกมา ฉันหันไปเบ้ปากใส่แล้วกลับมาสนใจบีมต่อ

            “ว่าไง... เกิดอะไรขึ้น ฮึ!”ฉันยิ้มปลอบใจ  บีมปาดน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาแล้วส่ายหน้าเบาๆไม่ยอมเล่าอะไรสักอย่าง  ฉันไม่รู้จะทำยังไง  บีมเป็นคนที่ไม่ยอมเล่าเรื่องอะไรให้ใครฟังถ้าเธอไม่ยินยอมเอง ถามไปก็เท่านั้นเดี๋ยวบีมก็แต่งเรื่องโกหกมาหลอกอีก  รอเธออยากเล่าเดี๋ยวเธอก็เล่าให้ฉันฟังเองแหละ ฉันดึงบีมให้มานั่งตักของฉันโดยที่ฉันกอดเธอเอาไว้หลวมๆแล้ว คนในห้องหันกลับไปสนใจเรื่องเรียนแล้ว  ก็ดี... ฉันก็ไม่อยากให้ใครสนใจฉันมากนักหรอก

            ‘ ฉันรู้เหตุผลที่เพื่อนๆกลัวเธอแล้วล่ะ ยัยบ๊อง ’

            เศษกระดาษสมุดที่ถูกฉีกแล้วเขียนคำสั้นๆส่งมาให้ฉันจากคนข้างๆ  นายเอ็มนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว  ฉันเลยเขียนตอบกลับไปสั้นๆแบบได้ใจความเลยว่า

            ‘ แล้วไงล่ะ นายอรรถพันธ์ ’

            เอ็มมองกระดาษที่ฉันส่งคืนไปให้ก่อนจะหัวเราะน้อยๆแล้วขยำมันปาใส่ใต้โต๊ะตัวเอง  อย่างน้อยนายก็ยังไม่ทิ้งมันลงพื้น  ไม่งั้นเวรวันนี้คงจะต้องมีขยะเพิ่มขึ้นอีกชิ้นแน่ๆ 

            “เรามีเรื่องจะคุยกับนาย ช่วยมาที่หลังหอประชุมตอนพักกลางวันทีนะ”นายเอ็มอ่านข้อความที่ถูกส่งเข้าโทรศัพท์ในระหว่างคาบที่อาจารย์ยังไม่เข้าก่อนจะขมวดคิ้วแน่น  เบอร์ที่ถูกส่งเข้ามาเป็นเบอร์ๆที่ไม่ได้ถูกเมมเอาไว้ในเครื่อง  ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมฉันถึงรู้ลึกขนาดนี้ มันเป็นเพราะนายเอ็มหันหน้ามาด้านข้างๆ ฉันเลยได้อานิสงค์อ่านข้อความพวกนั้นไปด้วย 

            “ใครส่งมาวะ”นายเอ็มพึมพำอย่างหัวเสียก่อนจะลบข้อความนั้นทิ้งไปทันที  ให้ฉันเดา คงเป็นแฟนคลับของนายเอ็มบางคนแน่ๆ  ก็ฉันบอกแล้วว่าหมอนี่มันหล่อมากยืนยันจากรางวัลป๊อบปูล่าร์โหวต  ที่หมอนี่ได้มาตอนม.2เลย  คะแนนของหมอนี่นำโด่งแซงคนอื่นมาเกือบแปดสิบคะแนน  เอาเป็นว่า ผู้หญิงเกือบทั้งโรงเรียนชอบหมอนี่ก็แล้วกัน  แต่สำหรับนักเรียนชายแล้ว หมอนี่ก็เป็นศัตรูตัวฉกาจเช่นกันนั้นแหละ

            ตอนพักกลางวันนายเอ็มก็หายหน้าไปเลยจากกลุ่ม  คงจะไปตามนัดสินะ  ฉันมองข้าวในจานแล้วเดินหาโต๊ะ ไม่น่าลงมาช้าเลยแฮะ  ไม่เหลือที่นั่งเลย  ฉันเดินไปที่โต๊ะตัวหนึ่งที่มีคนหนึ่งอยู่สองคน

            “เอ่อ... ขอโทษนะ โต๊ะนี้มีคนนั่งต่อรึเปล่า”ฉันถาม เธอสองคนเงยหน้ามองฉันก่อนจะพร้อมใจลุกขึ้นจากโต๊ะทั้งๆที่ข้าวยังไม่พร่องเลยสักนิด  ฉันมองตามด้วยความสงสัยก่อนจะนั่งลงแทนที่  ทันทีที่ฉันนั่งลง รอบตัวฉันก็เงียบสนิท  หลายคนหันไปซุบซิบกับเพื่อน หลายคนมองฉันแปลกๆ  ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งแทรกดังขึ้นมา

            “ยัยแม่มด  ออกไปนะ”และตามมาด้วยหลายๆเสียงที่ดังขึ้นรอบตัว  ฉันมองคนพวกนั้นอย่างงงๆ  ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นใครตอบฉันได้บ้างไหมเนี่ย  แล้วน้ำเย็นๆแก้วหนึ่งก็ถูกเทลงมาจากด้านบนจนเปียกหัวฉันไปหมด

            “ยัยแม่มด ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอใช้วิธีไหนเอ็มถึงไปหลงเสน่ห์เธอ แต่พวกฉันไม่ยอมแน่”เสียงแหลมแสบแก้วหูที่ฉันเกลียดมากๆดังขึ้น  พอฉันหันไปมองเธอก็สะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินเชิดๆไปเข้ากับกลุ่มเพื่อนของเธอที่ดูแรงไม่แพ้กันเลยทีเดียว  ฉันลูบน้ำออกจากหัวก่อนจะลุกเอาจานไปเก็บ  ระหว่างที่ฉันเดินกลุ่มคนที่มุงดูอยู่ก็แตกฮือออกเป็นวงกว้าง  ฉันเก็บจานและกำลังจะหันกลับไปที่เดิมก็มีน้ำแดงสาดใส่เสื้อนักเรียนฉันจนเลอะเละเทะไปหมด  ฉันเงยหน้ามองกลุ่มคนที่มุงดูอยู่ แต่ทุกคนก็หลบสายตาจนไม่รู้ว่าใครทำกันแน่  ฉันมองเสื้อตัวเองอีกครั้ง  คงต้องไปล้างในห้องน้ำแล้วล่ะนะ

            “เฮ้อ...”ฉันถอนหายใจแต่ก็ทำให้หลายคนถอยหนีแทบไม่ทัน  ฉันเกือบจะหันหลังกลับ แต่ก่อนที่ฉันจะเดิน หางตาของฉันเหลือบไปเห็น กลุ่มๆหนึ่งอยู่ในฝูงคน  โช มิน  เต้ ขวัญ...  คำว่าเพื่อน สุดท้ายมันก็แค่อากาศสินะ...

            “แก้ว...  ฉันขอโทษ”เสียงที่ดังมาจากหน้าห้องน้ำ เป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคย  เธอที่เคยเข้ามาช่วยฉันตอนที่ฉันถูกหาเรื่อง  เธอที่เคยมาคุยกับฉันเป็นคนแรก เธอที่ยอมเป็นเพื่อนกับฉัน  เธอที่ฉันเรียกว่า... เพื่อน

            “แก้ว... ฉันขอโทษ  ก็เพื่อนมันรั้งตัวฉันเอาไว้ ฉันอยากจะเข้าไปช่วยนะ แต่...”มินทำท่าจะพูดต่อแต่ก็ถูกฉันขัดขึ้นมา

            “พอเถอะมิน  ไม่มีเหตุผลไหนที่จะทำให้ฉันกลับไปคบกับเธอได้อีกแล้วล่ะ  เธอกลับไปอยู่กับเพื่อนของเธอเถอะ”ฉันแทรกตัวแล้วเดินหนีมา  ด้านหลังฉันได้ยินเสียงร้องไห้ก่อนจะเห็นนายโชรีบวิ่งสวนกับฉันไป

            “คนโชคร้าย... ขอโทษที่ไม่ได้เข้าไปช่วยนะ”นายเต้ยิ้มให้ฉันแล้วเดินตามนายโชไปติดๆ เหลือแต่ขวัญที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงหน้าฉัน  ตัวเธอสั่นเหมือนกำลังจะร้องไห้

            “ไม่ต้องห่วงหรอก  แค่กลับไปเหมือนเดิม... ขวัญอยู่กับเพื่อนๆไปเถอะนะ”ฉันพูดโดยไม่ให้ขวัญได้พูดอะไรเลย  ฉันรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับไปที่เดิมของฉัน  ที่ๆเหมาะกับฉันที่สุด... ที่ๆไม่มีใครเลย...

            “ดูท่าเธอจะแย่นะ”เสียงนายเอ็มดังขึ้นด้านข้างฉัน  ฉันหันไปมองก่อนจะกล่าวเสียงเย็น

            “ออกไปซะ อย่ามายุ่งกับฉันอีก”ฉันพูดแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับหมอนั่น  นายเอ็มก็จ้องฉันกลับ  ดวงตาของเขามืดมิดมาก  จนดูเหมือนกับกำลังจะจมดิ่งลงไปสู่ก้นเหวลึกที่มองไม่เห็นอะไรเลย

            “งั้นฉันถามอะไรอย่างหนึ่งก่อนที่ฉันจะไป...”นายเอ็มกล่าวเสียงเย็นไม่ต่างจากฉัน  ดวงตาของเขายังจ้องมองฉันไม่วางตา

            “ฉันผิดอะไร...?”