ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เซเรีย เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

    ลำดับตอนที่ #12 : ปฐมบทแห่งการผจญภัย

    • อัปเดตล่าสุด 28 พ.ย. 52


    ตอน 10

    ปฐมบทแห่งการผจญภัย

                เวลา 3 วันที่เหลือผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงเวลาที่ต้องเริ่มเดินทาง   ทั้ง 5 เก็บของและไปรวมกันที่หน้าประตูโรงเรียน  ม้าของทั้ง 5 ถูกนำมารอที่หน้าประตู  ไร้เงาของผู้คน   เดลคิลขึ้นคร่อมม้าของตนตามด้วยคนอื่นๆ  และบังคับม้าให้วิ่งออกจากเขตของโรงเรียน

    เริ่มเดินทางแล้ว   อ่า...  ข้ารีบกลับไปรายงานท่านปาดาสดีกว่าลาบอนเอ่ยในเงาความมืดก่อนจะแฝงกายหลบเร้นกลับไปยังโลกปีศาจ

    พวกเราจะเดินทางไปในนามของนักล่าชั้นปลายแถว  เข้าใจนะอาเรสเอ่ยระหว่างอยู่บนหลังม้า

    จำเอาไว้  อย่าให้ใครรู้ชื่อกลางของพวกเราเด็ดขาด  เพราะผู้ที่จะมีชื่อกลางได้มีแค่เหล่าสายเลือดของราชวงศ์เดลคิลบอก  ทั้งหมดพยักหน้ารับ

    เออ  แล้วเราจะไปเมืองไหนก่อนล่ะชานัทถาม

    ก็เมืองที่พวกนายเคยไปมาแล้วแน่ๆยังไงล่ะอาเรสตอบ

    แล้วมันเมืองอะไรล่ะโอเทสถามแทน

    ก็เมือง...  เฮลฟ์เวยาน่า เมืองของพี่รานอฟยังไงล่ะเซนเอ่ยแล้วควบม้าให้วิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิม  ตอนนี้ทั้ง 5 เลยโรงเรียนมาไกลพอสมควร  

    นี้ๆ  พวกเราทำไมพวกเราไม่ใช้ภูตล่ะโอเทสถาม

    ก็พวกปีศาจจะรู้ตัวน่ะสิอาเรสเอ่ย

    แต่พวกปีศาจก็พวกเรานี้หน่าดูอย่างเชลนัทสิชานัทแย้ง

    นั้นก็ใช่  แต่ตอนนี้โลกปีศาจมีพวกกบฏที่ต้องการล้มราชวงศ์ปีศาจให้ได้   แบบนั้นก็เลยตัวระวังตัวนิดหน่อยอาเรสตอบแล้วทั้งหมดก็เงียบไปจนแสงแดดแห่งอรุณรุ่งเริ่มส่องลงมาตรงพื้นดินที่พวกเขาอยู่

    อีกไม่ไกลก็จะถึงเมืองเฮลฟ์เวยาน่าแล้วเซนบอกแล้วกางแผนที่ลงบนพื้น  ตอนนี้ทั้งหมดแวะให้ม้ากินหญ้าอยู่บริเวณชานเมืองก่อนเข้าเมืองเฮลฟ์เวยาน่า 

    พวกเราต้องไปถึงโลกปีศาจในเวลา 1 เดือนอาเรสกล่าว

    แล้วไปกันทางไหนล่ะชานัทถามแล้วมองไปรอบๆแผนที่

    วงแหวนแห่งเวทย์ที่ๆส่งพวกเรามายังโลกมนุษย์ไงล่ะเดลคิลตอบเสียงเรียบ

    งั้นเหรอ...โอเทสพยักหน้า

    นี้ๆ  ไปเล่นน้ำกันก่อนเถอะโอเทสบอกแล้วฉุดกระชากชานัทให้ไปเล่นน้ำด้วยกัน

    เฮ้ย!  อย่าลงไปในน้ำมันมีตัวฟะ...

    ตู้ม!!!  ซ่า!!!

    แว้ก!  ใครก็ได้ช่วยด้วยโอเทสที่โดดลงไปในน้ำรีบว่ายน้ำหนีไอ้ตัวที่ว่ายตามอย่างสุดฤทธิ์

    รีบขึ้นฝั่งเร็วเข้าชานัทตะโกนเรียกแล้วยื่นมือไปในโอเทสจับก่อนจะลากขึ้นมาบนฝั่ง  ดูเหมือนเจ้าตัวที่ลอยอยู่เหนือน้ำจะไม่พอใจมากๆที่เหยื่อยของมันหนีขึ้นบกได้

    ไหวรึเปล่าโอเทสเซนเดินเข้าไปดูใกล้ๆ  สัตว์ที่อยู่ในน้ำว่ายเข้ามาใกล้ฝั่ง แล้ววนเวียนอยู่แถวๆนั้น

    มันคือตัวอะไรเหรอโอเทสหันมาถามเซน

    ฟิวลูน่ะ  มันจะกินทุกอย่างที่ลอยอยู่เหนือผิวน้ำอาเรสตอบ

    พร้อมจะเดินทางต่อรึยังเดลคิลลุกขึ้นถามเสียงเรียบและเย็นชาจนคนหลายคนผิดสังเกต

    อะ...  อืมแต่ก็ไม่มีใครเอ่ยถามอะไร  ทั้งหมดขึ้นม้าของตนแล้วเร่งเดินทางต่อจนถึงหน้าประตูเมืองเฮลฟ์เวยาน่า

    หยุด!  พวกเจ้าเป็นใครทหารประจำประตูเมืองเรียก

    พวกข้าเป็นนักล่าชั้นปลายแถวต้องการจะผ่านเมืองนี้เพื่อไปยังเมืองถัดไปชานัทตอบ

    คงไม่ได้ถ้าเจ้าไม่ได้รับอนุญาตจากข้าก่อนทหารคนนั้นกล่าวแล้วมองไปยังถุงเงินที่ห้อยไว้ข้างเอวของเซน

    เหรียญทอง 10 เฮลฟ์คงทำให้เจ้าอนุญาตนะเซนเหมือนจะรู้จึงโยนเงินถุงหนึ่งไปให้แก่ทหาร

    ผ่านไปได้ทหารคนนั้นบอกแล้วเดินไปในกระโจมพักเพื่อนับเงินที่ได้

    ชิ! กลับไปต้องบอกให้พี่รานอฟจัดการกับทหารพวกนี้ให้หมดเซนบ่นพึมพำ

    ก็ให้ไปแล้ว  แล้วจะบ่นทำไมเล่า!”อาเรสถามยิ้มๆ

    ก็มันเสียดายนี้หน่าเซนหันมาตอบอย่างประชดก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น

    ฮาๆๆชานัทหัวเราะขึ้นมา

    ชานัท!”โอเทสหันไปปรามเสียงเบา

    ช่วยด้วย  ใครก็ได้ช่วยข้าทีเสียงจากผู้หญิงคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาอยู่ในกลุ่มของเซน

    แม่นางเจออะไรรึเซนหันไปถาม

    ช่วย...  ช่วยข้าด้วย  พวกมันจะจับข้าไปขาย  ฮือ~”หญิงสาวนางนั้นเอ่ยพลางร้องไห้

    เฮ้ย! ปล่อยตัวผู้หญิงคนนั้นมาซะ  ถ้าไม่อยากเจ็บตัวคนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาล้อมพวกเซนเอาไว้ 

    แกจะทำอะไรชานัทหันไปตะคอกใส่

    หึ  มีแค่5คนแต่ดันเสร่อจะมามีเรื่องกับพวกข้างั้นเหรอหนึ่งในนั้นเอ่ย  เท่าที่เซนกะประมาณด้วยสายตา  พวกมันมีกันถึง  30 คน   สู้ไปก็รั้งแต่พวกเขาจะบาดเจ็บเสียมากกว่า

    เดลคิลช่วยหน่อยนะเซนหันไปพูด  เดลคิลแค่หันมาฟังแล้วพยักหน้ารับ

    ชายน์ริ่ง  คริสราวกับผู้คนทั้งหมดหยุดนิ่ง   เซนกับคนอื่นๆรีบหนีออกมาจากที่ตรงนั้นโดยช่วยหญิงคนนั้นมาด้วย

    คงพ้นแล้วสินะโอเทสบอกแล้วหันไปดูคนที่ช่วยมาด้วย

    แม่นางบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าโอเทสกล่าว

    ไม่ค่ะ  ขอบคุณมากๆเลยนะคะ  ดิฉันไม่รู้จะตอบแทนทุกคนยังไงดีหญิงสาวตอบ

    เอ่อ...  พวกข้าเพิ่งมาเมืองนี้เป็นครั้งแรก ยังหาที่พักไม่ได้เซนพูดเกริ่นเข้าไป

    งั้นเชิญไปพักที่บ้านข้าก็ได้  ถ้าพวกท่านไม่รังเกียจที่พักเก่าๆของข้าปลายเสียงของหญิงสาวดูอ่อนลง

    ไม่เลย  ขอบคุณแม่นางมากที่ให้ที่พักแก่พวกข้าอาเรสเอ่ย

    ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  บ้านของข้าเลยซอยนี้ไปแค่สองซอย  เชิญพวกท่านพักตามสบายเลยนะคะหญิงสาวตอบ

    เอ่อ...  เดี๋ยวก่อนแม่นาง  ไม่ทราบท่านมีนามว่าอะไรหรือเซนถาม

    อ่อ...  ข้ามีนามว่าลูกีส  แล้วผู้มีพระคุณของข้าเล่ามีนามว่าอันใดหรือหญิงสาวถามกลับ

    ข้ามีนามว่า  โอเทส นั้น ชานัท  แล้วก็เซน  ถัดไปก็อาเรสแล้วคนที่เงียบๆก็ชื่อเดลคิลโอเทสอาสาตอบแทนทุกคน  หญิงสาวมองไปเรื่อยๆแล้วโค้งตัวให้กับทุกคน

    เชิญทุกคนที่บ้านข้าเลยค่ะลูกีสบอกก่อนจะเดินนำทั้ง5 ไปที่บ้านของนาง

    ข้าจะไปหยิบนมมาให้พวกท่าน  รอสักครู่นะคะหญิงสาวบอกแล้วเดินลับหายไปหลังบ้าน  เซนได้โอกาสสำรวจบ้านทั้งที  บ้านหลังนี้ดูไม่เก่าไม่ใหม่  ถือว่ายังอยู่ใสภาพที่ดี  แต่จุดที่เซนสะกิดใจมากที่สุดคือ  โคมไฟที่ห้อยอยู่ด้านบน  ถึงจะดูเหมือนเก่าตามธรรมชาติ  แต่เซนกลับคิดว่ามันถูก ทำให้เก่าเสียมากกว่า 

    มาแล้วค่ะลูกีสเดินเข้ามาในบ้านพร้อมนมในเหยือกและแก้ว  5 ใบ

    เมื่อครู่พวกนั้นจะมาจับเจ้าไปทำไมรึชานัทถาม

    ก็...  ข้าไปติดหนี้พวกนั้นเอาไว้ค่ะ  พอไม่มีใช้พวกนั้นเลยจะจับข้าไปขายหญิงสาวเล่า

    เจ้าไปติดหนี้พวกนั้นเอาไว้เท่าไรล่ะโอเทสถาม

    เหรียญทอง 1 เฮลฟ์ค่ะหญิงสาวตอบ

    เงินเท่านั้นเองหรือเซนถามอย่างไม่เชื่อหูตนเอง  จำนวนเงินเพียงแค่นั้นเขาแค่เดินไปหยิบจากท้องพระคลังมากำมือหนึ่งยังจะมีมากกว่านั้นเสียอีก

    ถึงจะบอกว่าเป็นเงินเท่านั้นก็เถอะนะ  เฮ้อ...  แต่ข้ามันจนนี้หน่าหญิงสาวถอนหายใจ

    งั้นถ้าพวกนั้นเอาเจ้าไปขาย  ถ้าเจ้าไม่ยอมเสียอย่างพวกนั้นก็ขายเจ้าไม่ได้ไม่ใช่หรือเซนถาม

    ซะที่ไหนล่ะ  มันยังมีที่ๆหนึ่งที่บังคับพวกข้าน่ะสิ  คนที่อยู่ที่นั้นไม่มีใครสมัครใจจะเข้าไปสักคนลูกีสบอกแล้วย้ายแก้วนมทั้ง 5 แก้วมาไว้ตรงหน้าของแต่ละคน

    แบบนี้เจ้าก็ไปฟ้องทหารซะสิอาเรสบอก

    ไม่ไหวหรอกค่ะ  นพวกนั้นก็พวกเดียวกันทั้งนั้น  รั้งแต่จะโดนทำร้ายหนักเข้าไปเสียอีกหญิงสาวยิ้มรับ

    งั้นข้ามีวิธีกำจัดพวกมันมาเสนอ  เจ้าจะช่วยข้าได้ไหมเล่าเซนเสนอ  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่ริมฝีปากจนคนที่เห็นพากันลอบกลืนน้ำลายดัง เอื้อก!

    ข้าช่วยท่านได้ทุกอย่างค่ะลูกีสตอบรับ

    มอบตัวข้าสองคนให้แก่พวกมันแทนข้า  ส่วนนอกนั้นข้าจะจัดการเองเซนบอกแล้วหันไปมองหน้าโอเทส

    ท่าน... สองคน...  ผู้ชาย...  เอ่อ... คือ...หญิงสาวมองสลับไปมาระหว่างเซนและโอเทส 

    อ่อ... ขอโทษๆ  รอเดี๋ยวนะเซนบอกแล้วถอดต่างหูออก  ก่อนจะหันไปบังคับให้โอเทสท่องคาถา โอเทสทำหน้ากระอักกระอ่วนก่อนจะท่องคาถาออกมา

    เตรลาดัส  ทรานเวซิส  เฮลฟ์ไพรคูรีสจากนั้นร่างของทั้งสองก็กลายเป็นหญิงสาว โอเทสอยู่ในชุดสีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าหวานๆออกสีแดงระเรื่อเมื่อสบตากับชานัท  ส่วนเซนก็เปลี่ยนเป็นเด็กสาวในชุดสีดำชายกระโปรงของทั้งสองยาวลากพื้น

    เท่านี้คงพอนะ  งั้นแผนทั้งหมดเป็นอย่างนี้เซนในร่างของเด็กสาวก้มหน้ามากระซิบให้ทุกคนได้ยิน  จนกระทั่งเซเรียเล่าจบ  ทุกคนได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดของคนตรงหน้าโดยเฉพาะคนที่โวยลั่นเพราะตนต้องไปเป็นเหยื่อที่สถานที่แบบนั้น

    ไม่เอานะเซน  ยังไงข้าก็ไม่คิดจะไปเป็นเหยื่อให้เจ้าพวกนั้นแทะโลมเล่นแน่ๆโอเทสตะโกน  ใบหน้าหวานแดงก่ำ

    ไม่เอาไม่ได้เซนหันไปบอก 

    จำไว้ เจ้าชื่อโอลิน  ส่วนข้าชื่อเฟย์รีส  พวกเจ้าที่เหลือจะต้องปลอมตัวเป็นแขกไปเที่ยวที่นั้นเซเรียอธิบาย

    ฝากส่งข่าวไปบอกพี่รานอฟให้กลับมาที่เมืองด่วนด้วยเซนก้มไปกระซิบกับเดลคิล

    อืมผู้ที่เงียบที่สุดพยักหน้าแล้วก้มหน้าลงมองพื้น

    ตกลงตามแผน  พรุ่งนี้พวกเราจะเริ่มเกมกันเซนในร่างเซเรียยิ้มก่อนจะจูงมือโอเทสในร่างโอลินไปด้านนอก

    ข้าจะไปซื้อชุดใหม่กับโอเทส  พวกเจ้าอยู่คุ้มกันแม่นางลูกีสก็แล้วกันเซเรียตะโกนบอกแล้วลากโอลินไปด้านนอก

    เซน  ไม่เอาหน่าโอเทสรีบสะบัดตัวหนีทันทีที่เห็นชุดที่เซนหยิบมาทาบร่างของตน  เสื้อแขนกุดสีขาวกับกางเกงขาสั้นขาดๆเหมือนเอามีดกรีด  จนเผยในเห็นเรียวขาขาวไร้รอยแผลเป็นใดใด

    เถอะหน่า   เจ้าดูดีจะตายเซนยิ้มแล้วหันไปเลือกชุดอื่นๆอีกประมาณ 5-6ชุดก่อนจะส่งไปให้แก่คนขาย

    เท่านี้ก็สิ้นเรื่อง  อ๊ะ...เซนเดินจูงมือโอเทสเข้าออกร้านโน่นร้านนี้เป็นว่าเล่น  และไม่ว่าจะเข้าร้านไหน เซเรียจะต้องได้ของมาไม่ต้ำกว่า 2 ชิ้น

    โอเทสดูนี้สิเซนเรียกให้โอเทสมาหยุดที่หน้าร้านขายดาบแห่งหนึ่ง

    นายใช้ดาบด้วยเหรอโอเทสหันาถามอย่างงงๆ

    บ้าสิ  ฉันหมายถึงมีดสั้นที่อยู่ข้างๆต่างหากเล่า!”เซนว่าก่อนจะลากโอเทสเข้าไปในร้าน

    ขอโทษนะคะ  ไม่ทราบว่ามีดสั้นที่อยู่หน้าร้านราคาเท่าไรคะเซนถาม

    เหรียญทอง 50 เฮลฟ์พ่อค้าตอบ

    “35 เฮลฟ์ไม่ได้เหรอค่ะเซนถามพลางกระพริบตาเพื่อเรียกความเห็นใจ

    “45 เฮลฟ์พ่อค้าต่อรอง

    “37 เฮลฟ์เซนบอก

    “40 เฮลฟ์  น้อยกว่านี้ไม่ขายแล้วพ่อค้าตัดบท

    “40 ก็ 40 เฮ้อ...เซนบ่นเบาๆก่อนจะล้วงหยิบเหรียญทองขึ้นมาจ่าย

    แค่นั้นแหละพ่อค้าบอกก่อนจะรับเงินและโยนมีดสั้นมาให้เซน

    ขอบคุณค่ะเซนรับแล้วถอดปลอดออกมาด้านเนื้อมีดด้านใน

    สวยมาก  เหมาะมือจังเลยเซนยิ้มแล้วลองสะบัดมีดในมือไปมา

    กลับกันเถอะนะเซนยิ้มร่าก่อนจะจูงโอเทสพร้อมถุงใส่ของประมาณ 10 กว่าถุงกลับไปยังที่พัก

    เฮ้ย! เซน แกจะซื้อมาถมบ้านหลังนี้หรือไงชานัทโวยวายทั้งทีเมื่อเห็นทั้งสองคนพร้อมของในมือ

    เถอะหน่า  ตอนนี้ก็บ่ายแล้ว  เดินเที่ยวเพลินไปเลยแหะเซนเงยหน้ามองพระอาทิตย์ก่อนจะก้มลงมาพูดกับชานัท

    ขอนอนพักก่อนนะ  แล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกันเซนบอกแล้ววิ่งไปจองโซฟาในห้องรับรองทันที  โดยก่อนหน้านั้นก็ใส่ต่างหูเรียบร้อย  ลูกีสที่เดินเข้ามาเห็นของที่ถูกซื้อก็ทำหน้าตกใจแล้วยิ้มน้อยๆเพราะเข้าใจหัวอกผู้หญิงเหมือนกัน

    โอ๊ย!  ไม่อยากใส่เลย  ให้ตายสิโอเทสในร่างเด็กผู้ชาย ใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางคีบชุดที่ต้องใส่ในวันพรุ่งนี้อย่างแหยงๆ   ถึงเข้าจะเป็นผู้ชายที่ชอบเห็นผู้หญิงสวยๆก็เถอะ  แต่พอต้องมาใส่เองแล้วมันก็แปลกพิลึก

    ใส่ก็สวยดีออก  น่ารักดีด้วยชานัทเดินเข้ามาจากด้านหลังแล้วนั่งลงข้างๆโอเทส

    คนอื่นๆล่ะโอเทสถาม

    เซนกับอาเรสหลับไปแล้ว  เดลคิลไปแจ้งข่าวให้พี่รานอฟรู้ชานัทเอ่ย

    งั้นเหรอ...โอเทสพยักหน้าแล้วก้มลงไปมองเสื้อผ้าในมือต่อ

    ยังไงก็ทำใจใส่ไม่ได้จริงๆแหะโอเทสบอกแล้วล้มตัวลงนอนกับพื้น

    งั้นฉันจะทำให้นายใส่เองชานัทบอกแล้วทำท่าเหมือนเสกคาถา

    โอม... จงใส่ชุดพวกนี้ จงใส่ชุด จงใส่ชุด โป๊ก!”โอเทสมองชานัทที่ทำท่าปัญญาอ่อนอย่างจนใจก่อนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกระทบกับหัวของคนที่อยู่ตรงหน้า

    อู๊ย...  ซี๊ด...ชานัทเลิกทำท่าปัญญาอ่อนแล้วเปลี่ยนเป็ฯเอามือมากุมหัวตรงที่ปูดแทน

    ไปนอนได้แล้ว  โอเทส นายมากับฉันเซนเดินมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้บอกแล้วลากโอเทสออกไปด้านนอก

    เฮ้ย! อย่าลากกันสิโอเทสโวยแล้วเดินตามเซนไปดีดี

    ขอตกลงหม่สำหรับเราสองคนเซนบอกแล้วกระซิบแผนใหม่ให้โอเทสฟัง  หลังจากเล่าแผนใหม่จนจบเซนก็เดินกลับไปนอนทิ้งคนที่ได้ฟังแผนใหม่ยืนนิ่งเป็นหินอยู่ตรงนั้นแล้วตามกลับไปนอนคิดต่อที่พื้นยันรุ่งเช้า

     

                    ในเช้าวันรุ่งขึ้นโอเทสถูกปลุกตั้งแต่เช้ามืดเพื่อแต่งตัว  คนอื่นๆถูกไล่ให้ออกไปรอด้านนอกยกเว้นเซนที่ช่วยโอเทสแต่งตัว

    อยู่เฉยๆได้ไหมโอเทสเซนบ่นแล้วโยนกางเกงขาสั้นไปให้

    ไม่ใส่ได้มั้ย  ขอร้องล่ะนะเซน ให้ฉันไปบุกน้ำลุกไฟที่ไหนก็ได้ แต่ถ้าให้ใส่ชุดแบบนี้ฉันไม่เอาได้มั้ยโอเทสครวญคราง

    จะใส่เองหรือให้ฉันใส่ให้เซนพูดเสียงเข้มพร้อมเปลี่ยนเสื้อ

    เอ่อ... เซน คือ... ถึงฉันจะอยู่ในร่างผู้หญิงแต่ฉันเป็นผู้ชายนะ เธออย่ามาถอดชุดให้ฉันเห็นได้มั้ยโอเทสบอกแล้วหันหลังไปอีกทาง

    ก็ลองมองดูสิ มีดสั้นนี้ทะลุท้องนายแน่ๆเซนขู่พร้อมกับเสื้อตัวใหม่ที่ถูกใส่อย่างเรียบร้อย  ตอนนี้เซนอยู่ในชุดสีดำคลิบขาว เป็นเสื้อแขนกุดกับกางเกงขาสั้น  ของโอเทสเองก็เช่นกัน  เพียงแต่ชุดของโอเทสจะเป็นสีขาวล้วนเท่านั้น

    เสร็จแล้ว  โอเทสออกมาสิเซนบอกแล้วดึงร่างของโอเทสที่ซ่อนอยู่หลังประตูออกมา

    เอ่อ...โอเทสก้มหน้านิ่ง ร่างบอบบางในชุดที่ปิดเพียงเล็กน้อยทำให้เพื่อนๆของเขาลอบกลืนน้ำลายกันเป็นแถว

    เฮ้ย!  นังลูกีสอยู่ไหนเสียงคำรามของผู้ชายตัวใหญ่ตะโกน เซนหันไปมองแล้วก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกของ

    ลูกีสขึ้นมานิดๆ

    ข้าอยู่นี้ลูกีสเริ่มเล่นตามบทที่เซนวางไว้ให้

    ไปกับข้าซะดีดีชายคนนั้นเดินดุ่มๆเข้ามาจับมือลูกีส

    อย่านะ  อย่าจับท่านพี่ไปนะเซนเองก็เริ่มเล่นเกมที่ตนสร้างขึ้นมาโดยการวิ่งเข้าไปกอดลูกีสแน่น

    ใช่! อย่าเอาท่านพี่ไปจากเรานะโอเทสเองก็วิ่งตามเข้ามาเช่นกัน

    ปล่อยพี่เถอะน้องทั้งสอง  ยังไงพี่ก็คงต้องไปอยู่ดีลูกีสแกล้งทำเป็ฯปลอบ

    ไม่! ท่านเอาข้าไปแทนท่านพี่ได้หรือไม่เซนบอกแล้วแสร้งคุกเข่าลงตรงหน้า

    ข้าเอก็ด้วยโอเทสคุกเข่าตาม

    หึหึ  ก็ได้  ข้าจะมาเอาแค่หนึ่ง แต่นี้กลับได้ถึงสอง  กลับไปคงได้รางวัลจากท่านเสนาอย่างงามชายร่างยักษ์หัวเราะร่าแล้วลากเซนกับโอเทสออกไป  แผนขั้นที่1 สำเร็จ!

     

                    ชายร่างยักษ์พาทั้งสองขึ้นบนม้าก่อนจะบังคับให้วิ่งออกไปจากบ้านหลังนั้น  โดยทั้งสองโดนจับมัดมือเอาไว้จึงไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย  ยกเว้นแต่ถ้าคนๆนั้นไม่ธรรมดา ซึ่งทั้งสองเองก็เป็ฯคนธรรมดาที่ไม่ธรรมดาดังนั้นเชือกแค่นี้จึงทำอะไรพวกเขาไม่ได้ถ้าพวกเขาไม่เต็มใจให้มัด โดยเหตุผลหลักๆคือมีดสั้นของเซนที่เหน็บอยู่ข้างเอวอาจพุ่งไปโดนใครก็ได้ถ้าเขาไม่พอใจ

    ลงมาได้ชายร่างใหญ่ตะอกทั้งสองแล้วฉุดกระชากลงมาจากม้า

    เข้าไปซะเขาบอกแล้วผลักเซนกับโอเทสเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง

    โอ๊ย!”เซนแกล้งร้องแล้วล้มลงตรงหน้าที่นั่งของคนๆหนึ่ง

    สวยดีนี้คนตรงหน้เขาพูด เซนเงยหน้าขึ้นมอง แล้วแววตาที่นิ่งเฉยของเซนก็เริ่มสั่นเล็กน้อยไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะสนุกต่างหาก  สนุกที่จะได้เล่นเกมที่เขาสร้างขึ้นมาเอง

    พวกเจ้าชื่ออะไรชายแก่ที่นั่งด้านบนถาม

    เฟย์รีสเซนตอบแล้วมองคนตรงหน้าเหมือนโกรธแค้นกันมานาน

    โอลินคราวนี้เป็นโอเทสที่ตอบขึ้นมา ดูเหมือนคนตรงหน้าจะชอบใจหญิงสาวทั้ง 2 ขึ้นมา เขายิ้มนิดๆก่อนจะหันไปสั่งกับชายร่างยักษ์ที่ยืนรออยู่ด้านหน้า

    เอาพวกมันไปขายชายแก่บอก  คนที่อยู่ด้านหลังพยักหน้าแล้วฉุดเซนกับโอเทสให้ลุกขึ้นแล้วพาไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

     

                    ทางด้านพวกที่เหลือ ต่างก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการตอบคำถามของรานอฟที่เพิ่งมาถึง  รานอฟเดนทางมาด้วยความเร็วเท่าที่จะทำได้  

    ใครมันจับตัวน้องฉันไปรานอฟถามด้วยความร้อนรนใจ

    ไม่ได้จับ แต่เต็มใจไปต่างหากชานัทแก้

    นั้นแหละๆ  เซนเต็มใจไปกับใครรานอฟถาม

    ไม่รู้เดลิลตอบเสียงเย็น

    แต่ข้ารู้ พวกมันเป็นพวกของเสนารัสเตเซียลูกีสชิงตอบ

    นางคือใครรานอฟหันไปถาม

    นางชื่อลูกีส เป็นคนที่ให้บ้านเราอาศัยอาเรสตอบ

    เสนารัสเตเซีย  อืม... ข้ารู้แล้วว่าพวกเราจะไปเจอเจ้าเสนานั้นได้ที่ไหนรานอฟยิ้มอย่างผู้มีชัย

    เจ้านั้นมันชอบทำงานแบบให้เสร็จไปที แต่เรื่องผู้หญิงมันประณีตมาก  ท่านพ่อเองก็สงสัยเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน  ขอบใจพวกนายมากรานอฟบอก

    เออพี่ แล้วเรื่องเซนเอาไงอาเรสถาม

    จะเอาไงล่ะ  ก็ลุยเลยสิรานอฟยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน

    พวกเราไปหามันกันเถอะรานอฟพูดจบแล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาจดอะไรบางอย่างลงไปก่อนจะผูกกับขานกของเขา

    เอาไปส่งให้พ่อข้าทีนะรานอฟบอกแล้วปล่อยให้นกตัวนั้นบินขึ้นบนท้องฟ้า

    พวกเราเริ่มลุยกันเถอะรานอฟหันมาเรียก

    เดี๋ยวก่อนอาเรสบอกแล้วแจกขวดยาให้ทุกคนคนละขวด

    ถ้าเข้าตาจนเมื่อไรให้ปาขวดนี้ลงพื้น  ละอองยาพวกนี้จะทำให้คนที่โดนเป็นอัมพาตไปชั่วขณะอาเรสบอก

    งั้น... พร้อมแล้วก็ไปกันเถอะเดลคิลบอกก่อนจะเริ่มออกจากบ้านไปเป็นคนแรก

     แผนของเซนคือ...ชานัทใช้เวลาที่ขี่ม้าอยู่ใกล้ๆรานอฟกระซิบแผนที่เขารู้เมื่อวานให้รานอฟฟัง

    ทันทีที่พวกเราไปถึงที่นั้น  พวกเราคือลูกค้าของที่นั้นแล้วอย่าเผลอเรียกคนอื่นแทนเซนกับโอเทสล่ะรานอฟพูดติดตลก

    เอาล่ะ ถึงแล้วรานอฟบอก

    แม่นางไปรอที่ร้านน้ำชาข้างๆก่อนก็แล้วกันนะ  เสร็จงานเมื่อไรข้าจะมาหาท่านเองชานัทบอกก่อนจะเดินตามพวกที่เหลือเข้าไปในร้าน

     เชิญๆ  ร้านของข้ายินดีต้อนรับ วันนี้มีสาวๆมาใหม่ 2 คน  เชิญพวกท่านไปนั่งรอก่อน ข้าจะพาพวกนางมาให้ท่านได้ยลโฉมเจ้าของร้านออกมาต้อนรับทั้ง 4 ก่อนจะพาพวกเขาไปนั่งรอในห้องๆหนึ่ง

    นางเพิ่งมาใหม่ ถ้าทำอะไรไม่เข้าท่าพวกท่านก็สั่งสอนนางได้เลยนะ ข้าขอตัวก่อนเจ้าของร้านบอกพร้อมกับพาหญิงสาวสองคนเดินเข้ามาในห้อง  หลังจากเจ้าของร้านออกไปแล้ว เซนก็เงยหน้าขึ้น

    พี่รานอฟเซนร้องแล้วโผเข้าหา

    มาตั้งแต่เมื่อไรเซนถาม

    เมื่อกี้ พอรู้ข่าวก็รีบมาเลย  คิดยังไงถึงมาอยู่ในที่แบบนี้เนี่ยรานอฟถามแกมด่า

    โธ่! อย่างน้อยฉันก็ช่วยเมืองพี่นะ  ไอ้พวกทหารหน้าประตูน่ะ พี่โละทิ้งแล้วหาชุดใหม่เถอะ  พวกมันเอาเงินฉันไปตั้งเหรียญทอง 10 เฮลฟ์แหนะเซนบ่นแล้วพยายามดึงชุดเล็กๆของตนลงมาให้ถึงเอว

    ชุดบ้าอะไรเนี่ย  เล็กชะมัด  ร้านนี้มันจนถึงขนาดไม่มีเงินซื้อของให้คนงานใส่เลยเหรอเซนบ่นแล้วหันไปมองคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ด้านหลัง

    ไอ้โอเทส  แกจะก้มหน้าอีกนานมั้ยเซนกล่าวพลางเดินไปฉุดให้คนที่ก้มหน้าอยู่ลุกขึ้น

    เอ่อ... เซนให้โอเทสก้มหน้าแบบเดิมก็ดีนะชานัทแย้งก่อนจะถอดเสื้อคลุมของตัวเองไปคลุมให้กับหญิงสาวในชุดสั้นๆตรงหน้า

    ชานัท  นายมาแล้วเหรอโอเทสยิ้มแล้วโผเข้ากอดชานัทเต็มแรง  แค่อยู่ในร้านนี้ก็แทบแย่แล้วยิ่งพอรู้ว่าต้องมารับรองแขกอีก  เขายิ่งอยากฆ่าเซตายให้รู้แล้วรู้รอด ทำอะไรไม่คิดถึงหัวอกเขาเลย

    โอเทส  กลับร่างเดิมเถอะ  ขอร้องเซนบอกเมื่อเห็นสภาพของชานัทกับโอเทส

    เออ  จริงด้วยโอเทสทำท่านึกขึ้นได้แล้วท่องคาถากลับร่าง ส่วนเซนก็หยิบต่างหูที่ซ่อนเอาไว้มาใส่

    อ่า... คิดถึงร่างนี้ชะมัดโอเทสเปรยก่อนจะกอดตัวเองแน่น

    เหอะๆ  เอาล่ะ เริ่มทำตามแผนนะโอเทสเซนหันไปกระพริบตาให้โอเทส 

    โอ๊ย~  ช่วยด้วยๆๆเซนแกล้งร้องลั่น

    ตุบๆๆๆ เสียงฝีเท้าคนจำนวนมากตามทางเดินเร่งวิ่งเข้ามายังห้องที่ทั้ง 6 นั่งคอยอยู่

    ทุกคน ฝากดูแลผู้หญิงในนี้ด้วยนะเซนบอกแล้วลากโอเทสออกไปเผชิญหน้ากับคนที่รออยู่นอกห้อง

    มานี้เซนแกล้งฉุดผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้ามาแล้วเอามีดสั้นของตนจี้ไว้ที่คอ

    ผู้หญิงคนอื่นๆไปรวมอยู่ในห้อง เดี๋ยวนี้!”โอเทสตะคอก  ไม่นานนักทุกคนก็วิ่งเข้าไปอัดกันอยู่ในห้องๆนั้นและเซนก็ผลักผู้หญิงคนที่เขาจับไว้เข้าไปเป็นคนสุดท้าย

    เริ่มเลยแล้วกันนะเซนยิ้มแล้วหันไปมองโอเทส

    ขอแก้แค้นหน่อยแล้วกันนะโอเทสเอ่ยพลางใช้ง้าวในมือตนฟันเข้าใส่คนทุกคนที่อยู่นที่นั้น  เซนเองก็ใช้มีดสั้นของตนฟันลงไปบนตัวของทุกคนโดยยังไม่ให้ตาย  ใช้เวลาไม่นานเท่าไร เซนกับโอเทสก็จับพวกนั้นเอาไว้ไปรวมๆกันที่จุดๆหนึ่ง

    พี่รานอฟ  เสร็จแล้ว  อกมาได้เซนตะโกนเรียก

    หืม  โอ๊ะโอ๋! เสร็จงานนี้นายคงดังแน่ๆชานัทเดินเข้ามาดูสภาพของคนที่ถูกโอเทสกับเซนซ้อมจนอ่วม

    ขอเอาคืนนิดหน่อยจะเป็นอะไรไปล่ะโอเทสยิ้มรับ

    ไม่นิดแล้วล่ะมั้งเนี่ยรานอฟเดินเข้าไปดูสภาพของแต่ละคนแล้วเปรยขึ้นมา

    ดูท่า เจ้าพวกนี้คงไม่อยากมีชีวิตต่อแน่ถ้ารู้ว่าจะต้องถูกขังตลอดชีวิตรานอฟกล่าว

    เอาล่ะนะ  ในนามของข้า  เจ้าชายรานอฟรัชทายาทอันดับหนึ่งของเมืองเฮลฟ์เวยาน่าขอใช้ตำแหน่งรัชทายาทจับพวกเจ้าเข้าคุกไม่ต้องเจอแสงตะวันตลอกชีวิตทันทีที่พูดจบทหารร้อยกว่านายก็กรูกันเข้ามาจับคนทั้งหมดไว้

    ทหารเฝ้าหน้าประตูถูกจับหมดแล้วครับ ไม่ทราบว่าจะให้ขังพวกเขาในข้อหาอะไรครับทหานายหนึ่งเข้ามารายงาน

    ข้อหารับสินบนและ... ไม่ยอมให้รุ่นน้องข้าผ่านประตูรานอฟหันไปมองเซนและเพื่อนๆเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบ

    ส่วนพวกนั้น  ข้อหาเปิดสถานที่ผิดกฎหมาย  ค้ามนุษย์และทำให้น้องข้าไม่พอใจ  เท่านี้พอที่จะขังพวกมันได้มั้ยรานอฟถาม

    พอครับทหารนายนั้นรับแล้วพานักโทษในอนาคตทั้งหมดออกจากร้าน

    พวกเธอก็กลับไปได้แล้วนะรานอฟหันไปพูดกับผู้หญิงที่เหลือ  โดยที่ชานัทใช้เวลาช่วงนี้โผล่หน้าไปบอกลูกีสว่างานทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว

    ต่อไปเสนารัสเตเซียเซนเอ่ยพลางเลียริมฝีปากอย่างสนุกสนานในการเล่นไปตามเกมของตน

    ใหญ่ไม่ใช่เล่นนะเนี่ยโอเทสกล่าวพลางเงยหน้ามองคฤหาสน์ตรงหน้า

    ก็มันเล่นโกงภาษีประชาชนมาสร้างบ้าน  จะไม่ใหญ่ได้ยังไงล่ะอาเรสบอก

    ไปกันเถอะเดลคิลบอกแล้วเดินนำทกคนไปหน้าประตู

    พวกเจ้าเป็นใคร ตอนนี้ท่านเสนารัสเตเซียไม่ต้องการพบใครทั้งสิ้นทหารหน้าประตูใช้ดาบชี้หน้าพวกเขาซึ่งในเมืองนี้ถือว่าเป็นการหยามหน้ากันอย่างมาก  โดยเฉพาะรัชทายาทที่ถูกดาบชี้หน้าอยู่

    งั้นข้าจะบอกก็ได้ เผื่อเจ้าจะเอาไปบอกคนในนรกว่าใครเป็นคนฆ่าเจ้ารานอฟกล่าวอย่างเยือกเย็นก่อนจะก้าวเข้าไปหาทหารพวกนั้นช้าๆ

    ข้า เจ้าชายรานอฟ  เอ็กซ์ตร้า  ไอเกลซิส  แห่ง  เฮลฟ์เวยาน่า รัชทายาทอันดับ1 ของเมืองเฮลฟ์เวยาน่า แล้วคราวนี้ก็ถึงตาพวกแก  ไปตายซะ!!”รานอฟตะคอกเสียงดังลั่นแล้วดาบในมือของรานอฟก็ปลิดชีพทหารผู้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงให้หายไปจากโลกอย่างไม่มีวันหวนกลับ

    ไปต่อเถอะรานอฟหันมาบอกทุกคนเขายังยิ้มแย้มอย่างสบายๆ ไม่เหมือนนที่เหลือที่กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น  พี่รานอฟอมพะนำฝีมือเอาไว้เยอะขนาดไหนกันแน่  เพราะเท่าที่ดู  พี่รานอฟยังเอาพลังออกมาไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ  ซึ่งในความเป็นจริง รานอฟแทบจะไม่ได้ใช้พลังเลยสักนิดเดียว  รานอฟเมื่อใช้พลังมากเท่าไร ใบหน้าก็จะไม่มีความโกรธใดใดให้เห็น คนทุกคนที่ทำให้เขาโกรธจึงไม่รู้ตัวสักนิดว่าไปปลุกปีศาจรานอฟ ให้คืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง

    เสนารัสเตเซีย  คงจะเป็นเจ้าสินะรานอฟเดินเข้ามายังใจกลางคฤหาสน์

    เจ้าเป็นใคร  ทหารอยู่ไหนกันหมด จบงานนี้ไปพวกเจ้าตายแน่เสนารัสเตเซียได้แต่ครางฮึมฮัมในคอแล้วหยิบดาบขึ้นมา

    เจ้าตัวเนี้ย  ฉันฆ่าได้มั้ยเซนกระซิบถาม

    เชิญตามสบาย  เพราะถ้ามันรอดไป ก็คงไม่พ้นโดนประหารชีวิตรานอฟตอบเสียงดังจงใจให้คนด้านหน้าได้ยิน

    ขอบคุณมาก  เอาล่ะ! ได้เวลาแก้แค้นแล้ว  โอเทสลุยเลยเซนตะโกนบอกแล้ววิ่งเข้าใส่เสนารัสเตเซีย มีดสั้นถูกแกล้งปาดไปโดนเส้นเลือดตรงข้อมือบ้าง  ข้อเท้าบ้างแล้วแต่จะหาจุดที่โดนแล้วไม่ตายทั้งสิ้น

    ขอฉันบ้างสิโอเทสพึมพำในคอเบาๆแล้ววาดง้าวออกไปให้ส่วนปลายแกล้งเฉียวไปโดนเนื้อจนเป็ฯแผลเหวอะหวะ  เสนารัสเตเซียเองก็หลบอย่างสุดความสามารถ  เซนกับโอเทสสบตากับก่อนที่การออกแรงครั้งสุดท้ายจะพรากวิญญาณให้ออกจากร่างของเสนาชะตาขาดไป  สภาพศพดูไม่ค่อยดีเท่าไร ร่างกายถูกแยกเป็น 3 ส่วนคือ ช่วง คอ  ลำตัว และส่วนขาคนในห้องที่เห็นสภาพศพแล้วต่างพากันมองทั้งสองอย่างขยาด 

    งานทางนี้เสร็จแล้ว  งั้นต่อไปพวกนายจะไปไหนกันต่อรานอฟถาม  เซนส่ายหน้าช้าๆแล้วตอบแทนทุกคน

    ยังหรอก ยังไม่เสร็จ  พวกเรายังต้องไปฆ่าปีศาจที่แฝงตัวอยู่ในเมืองนี้ด้วย แถมมันยังอยู่ใกล้เราจนไม่น่าเชื่ออีกต่างหากเซนตอบ

    ปีศาจตัวไหนกันที่บังอาจมาปลอมตัวเป็นคนในเมืองของข้ารานอฟพึมพำอย่างโกรธแค้น

    แล้วนายรู้ได้ไงล่ะเซนโอเทสถาม

    ก็พวกเราเคยไปพักบ้านของเธอแล้วไม่ใช้เหรอ  จริงมั้ยล่ะแม่นางลูกีสประโยคสุดท้ายถูกกล่าวขึ้นมาอย่างลอยๆ  

    หึหึหึ ฮ่าๆๆๆเสียงหัวเราะจากเงามืดดังขึ้นมาก่อนที่ร่างของหญิงสาวจะโผล่ออกมาจากเงาของกำแพง

    ท่านเก่งจริงๆที่ดูข้าออกปีศาจตัวนั้นเอ่ย

    งั้นข้าไม่เกรงใจพวกท่านแล้วกันนะปีศาจตัวนั้นกล่าวแล้วพุ่งตัวเข้าใส่เซน    จากระยะ 6 เมตร เหลือ 5 เมตร  4 เมตร 3 เมตร 2 เมตร...

    ฆ่าไม่รู้อะไรมาดลใจให้เซนเอ่นคำนี้ออกไปอย่างไม่รู้ตัว  ต่างหูของเซนเปล่งแสงสีดำออกมาครอบคลุมรัศมีไป 5 เมตรรอบตัวของเซน  แล้วร่างของปีศาจตัวนั้นก็สลายเป็นจุลแล้วระเหยหายไป  โดยที่คนในห้องทั้งหมดไม่ได้รับแม้แต่รอยขีดข่วน

    อ๊าก~ เหนื่อยเป็นบ้า วันนี้มีหลายเรื่องจังเลยเซนบ่นพลางทรุดตัวลงกับพื้น

    พักไม่ได้หรอกเซน รีบเดินทางต่อเถอะชานัทบอก

    พี่รานอฟ งั้นพวกผมไปก่อนนะ  เดี๋ยวไปไม่ทันเวลาจะแย่เอา  อย่าลืมจัดการทหารหน้าประตูด้วยล่ะ ยังแค้นไม่หายเลย ให้ตายสิ!”เซนบอกแล้วแล้วบ่นพึมพำ

    เริ่มเดินทางต่อได้แล้วเดลคิลบอก ทั้งหมดขี่ม้าออกจากเมืองเฮลฟ์เวยาน่าเตรียมที่จะไปเมืองใหม่ และเมืองต่อๆไป  ไปเรื่อยๆจนกว่าจะค้นพบวงเวทย์ที่ส่งพวกเขามายังโลกมนุษย์...  

    ++++++++++++++++++++++++

    Dark_ Sniper 

    อ๊าก~  เหนื่อยแทบขาดใจ

    ซ้อมกีฬาสีซะเหนื่อยไปหมด  กว่าจะหาเวลามาแต่งนิยายได้

    มาอัพให้แล้วนะครับ

    หวังว่าคงจะชอบกัน  เพราะคนแต่งคิดนานมากกกกกกกกกกก

    เผอิญเมื่อแต่ไปแต่งเรื่องอื่นอยู่ครับ  เป็นเรื่องที่แต่งกับเพื่อนๆ 

    ฉลองกันหน่อยสิครับ

    นิยายเรื่องนี้แต่งครบ 80 หน้าแล้ว

    มากที่สุดเท่าที่เคยแต่งมา

    รู้สึกดีมากมาย  ฉลองๆๆๆ

    ปัง! ปัง! ปัง!(จุดพลุฉลอง)

    เย้ๆๆๆๆๆ  ดีใจมากมาย

    ไปแล้วครับ

    เจอกันตอนหน้า

    บาย(^_^)/

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×