คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ปฐมบทแห่งการผจญภัย
ตอน 10
ปฐมบทแห่งการผจญภัย
เวลา 3 วันที่เหลือผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงเวลาที่ต้องเริ่มเดินทาง ทั้ง 5 เก็บของและไปรวมกันที่หน้าประตูโรงเรียน ม้าของทั้ง 5 ถูกนำมารอที่หน้าประตู ไร้เงาของผู้คน เดลคิลขึ้นคร่อมม้าของตนตามด้วยคนอื่นๆ และบังคับม้าให้วิ่งออกจากเขตของโรงเรียน
“เริ่มเดินทางแล้ว อ่า... ข้ารีบกลับไปรายงานท่านปาดาสดีกว่า”ลาบอนเอ่ยในเงาความมืดก่อนจะแฝงกายหลบเร้นกลับไปยังโลกปีศาจ
“พวกเราจะเดินทางไปในนามของนักล่าชั้นปลายแถว เข้าใจนะ”อาเรสเอ่ยระหว่างอยู่บนหลังม้า
“จำเอาไว้ อย่าให้ใครรู้ชื่อกลางของพวกเราเด็ดขาด เพราะผู้ที่จะมีชื่อกลางได้มีแค่เหล่าสายเลือดของราชวงศ์”เดลคิลบอก ทั้งหมดพยักหน้ารับ
“เออ แล้วเราจะไปเมืองไหนก่อนล่ะ”ชานัทถาม
“ก็เมืองที่พวกนายเคยไปมาแล้วแน่ๆยังไงล่ะ”อาเรสตอบ
“แล้วมันเมืองอะไรล่ะ”โอเทสถามแทน
“ก็เมือง... เฮลฟ์เวยาน่า เมืองของพี่รานอฟยังไงล่ะ”เซนเอ่ยแล้วควบม้าให้วิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้ทั้ง 5 เลยโรงเรียนมาไกลพอสมควร
“นี้ๆ พวกเราทำไมพวกเราไม่ใช้ภูตล่ะ”โอเทสถาม
“ก็พวกปีศาจจะรู้ตัวน่ะสิ”อาเรสเอ่ย
“แต่พวกปีศาจก็พวกเรานี้หน่าดูอย่างเชลนัทสิ”ชานัทแย้ง
“นั้นก็ใช่ แต่ตอนนี้โลกปีศาจมีพวกกบฏที่ต้องการล้มราชวงศ์ปีศาจให้ได้ แบบนั้นก็เลยตัวระวังตัวนิดหน่อย”อาเรสตอบแล้วทั้งหมดก็เงียบไปจนแสงแดดแห่งอรุณรุ่งเริ่มส่องลงมาตรงพื้นดินที่พวกเขาอยู่
“อีกไม่ไกลก็จะถึงเมืองเฮลฟ์เวยาน่าแล้ว”เซนบอกแล้วกางแผนที่ลงบนพื้น ตอนนี้ทั้งหมดแวะให้ม้ากินหญ้าอยู่บริเวณชานเมืองก่อนเข้าเมืองเฮลฟ์เวยาน่า
“พวกเราต้องไปถึงโลกปีศาจในเวลา 1 เดือน”อาเรสกล่าว
“แล้วไปกันทางไหนล่ะ”ชานัทถามแล้วมองไปรอบๆแผนที่
“วงแหวนแห่งเวทย์ที่ๆส่งพวกเรามายังโลกมนุษย์ไงล่ะ”เดลคิลตอบเสียงเรียบ
“งั้นเหรอ...”โอเทสพยักหน้า
“นี้ๆ ไปเล่นน้ำกันก่อนเถอะ”โอเทสบอกแล้วฉุดกระชากชานัทให้ไปเล่นน้ำด้วยกัน
“เฮ้ย! อย่าลงไปในน้ำมันมีตัวฟะ...”
ตู้ม!!! ซ่า!!!
“แว้ก! ใครก็ได้ช่วยด้วย”โอเทสที่โดดลงไปในน้ำรีบว่ายน้ำหนีไอ้ตัวที่ว่ายตามอย่างสุดฤทธิ์
“รีบขึ้นฝั่งเร็วเข้า”ชานัทตะโกนเรียกแล้วยื่นมือไปในโอเทสจับก่อนจะลากขึ้นมาบนฝั่ง ดูเหมือนเจ้าตัวที่ลอยอยู่เหนือน้ำจะไม่พอใจมากๆที่เหยื่อยของมันหนีขึ้นบกได้
“ไหวรึเปล่าโอเทส”เซนเดินเข้าไปดูใกล้ๆ สัตว์ที่อยู่ในน้ำว่ายเข้ามาใกล้ฝั่ง แล้ววนเวียนอยู่แถวๆนั้น
“มันคือตัวอะไรเหรอ”โอเทสหันมาถามเซน
“ฟิวลูน่ะ มันจะกินทุกอย่างที่ลอยอยู่เหนือผิวน้ำ”อาเรสตอบ
“พร้อมจะเดินทางต่อรึยัง”เดลคิลลุกขึ้นถามเสียงเรียบและเย็นชาจนคนหลายคนผิดสังเกต
“อะ... อืม”แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยถามอะไร ทั้งหมดขึ้นม้าของตนแล้วเร่งเดินทางต่อจนถึงหน้าประตูเมืองเฮลฟ์เวยาน่า
“หยุด! พวกเจ้าเป็นใคร”ทหารประจำประตูเมืองเรียก
“พวกข้าเป็นนักล่าชั้นปลายแถวต้องการจะผ่านเมืองนี้เพื่อไปยังเมืองถัดไป”ชานัทตอบ
“คงไม่ได้ถ้าเจ้าไม่ได้รับอนุญาตจากข้าก่อน”ทหารคนนั้นกล่าวแล้วมองไปยังถุงเงินที่ห้อยไว้ข้างเอวของเซน
“เหรียญทอง 10 เฮลฟ์คงทำให้เจ้าอนุญาตนะ”เซนเหมือนจะรู้จึงโยนเงินถุงหนึ่งไปให้แก่ทหาร
“ผ่านไปได้”ทหารคนนั้นบอกแล้วเดินไปในกระโจมพักเพื่อนับเงินที่ได้
“ชิ! กลับไปต้องบอกให้พี่รานอฟจัดการกับทหารพวกนี้ให้หมด”เซนบ่นพึมพำ
“ก็ให้ไปแล้ว แล้วจะบ่นทำไมเล่า!”อาเรสถามยิ้มๆ
“ก็มันเสียดายนี้หน่า”เซนหันมาตอบอย่างประชดก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น
“ฮาๆๆ”ชานัทหัวเราะขึ้นมา
“ชานัท!”โอเทสหันไปปรามเสียงเบา
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าที”เสียงจากผู้หญิงคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาอยู่ในกลุ่มของเซน
“แม่นางเจออะไรรึ”เซนหันไปถาม
“ช่วย... ช่วยข้าด้วย พวกมันจะจับข้าไปขาย ฮือ~”หญิงสาวนางนั้นเอ่ยพลางร้องไห้
“เฮ้ย! ปล่อยตัวผู้หญิงคนนั้นมาซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”คนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาล้อมพวกเซนเอาไว้
“แกจะทำอะไร”ชานัทหันไปตะคอกใส่
“หึ มีแค่5คนแต่ดันเสร่อจะมามีเรื่องกับพวกข้างั้นเหรอ”หนึ่งในนั้นเอ่ย เท่าที่เซนกะประมาณด้วยสายตา พวกมันมีกันถึง 30 คน สู้ไปก็รั้งแต่พวกเขาจะบาดเจ็บเสียมากกว่า
“เดลคิลช่วยหน่อยนะ”เซนหันไปพูด เดลคิลแค่หันมาฟังแล้วพยักหน้ารับ
“ชายน์ริ่ง คริส”ราวกับผู้คนทั้งหมดหยุดนิ่ง เซนกับคนอื่นๆรีบหนีออกมาจากที่ตรงนั้นโดยช่วยหญิงคนนั้นมาด้วย
“คงพ้นแล้วสินะ”โอเทสบอกแล้วหันไปดูคนที่ช่วยมาด้วย
“แม่นางบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า”โอเทสกล่าว
“ไม่ค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ดิฉันไม่รู้จะตอบแทนทุกคนยังไงดี”หญิงสาวตอบ
“เอ่อ... พวกข้าเพิ่งมาเมืองนี้เป็นครั้งแรก ยังหาที่พักไม่ได้”เซนพูดเกริ่นเข้าไป
“งั้นเชิญไปพักที่บ้านข้าก็ได้ ถ้าพวกท่านไม่รังเกียจที่พักเก่าๆของข้า”ปลายเสียงของหญิงสาวดูอ่อนลง
“ไม่เลย ขอบคุณแม่นางมากที่ให้ที่พักแก่พวกข้า”อาเรสเอ่ย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บ้านของข้าเลยซอยนี้ไปแค่สองซอย เชิญพวกท่านพักตามสบายเลยนะคะ”หญิงสาวตอบ
“เอ่อ... เดี๋ยวก่อนแม่นาง ไม่ทราบท่านมีนามว่าอะไรหรือ”เซนถาม
“อ่อ... ข้ามีนามว่าลูกีส แล้วผู้มีพระคุณของข้าเล่ามีนามว่าอันใดหรือ”หญิงสาวถามกลับ
“ข้ามีนามว่า โอเทส นั้น ชานัท แล้วก็เซน ถัดไปก็อาเรสแล้วคนที่เงียบๆก็ชื่อเดลคิล”โอเทสอาสาตอบแทนทุกคน หญิงสาวมองไปเรื่อยๆแล้วโค้งตัวให้กับทุกคน
“เชิญทุกคนที่บ้านข้าเลยค่ะ”ลูกีสบอกก่อนจะเดินนำทั้ง5 ไปที่บ้านของนาง
“ข้าจะไปหยิบนมมาให้พวกท่าน รอสักครู่นะคะ”หญิงสาวบอกแล้วเดินลับหายไปหลังบ้าน เซนได้โอกาสสำรวจบ้านทั้งที บ้านหลังนี้ดูไม่เก่าไม่ใหม่ ถือว่ายังอยู่ใสภาพที่ดี แต่จุดที่เซนสะกิดใจมากที่สุดคือ โคมไฟที่ห้อยอยู่ด้านบน ถึงจะดูเหมือนเก่าตามธรรมชาติ แต่เซนกลับคิดว่ามันถูก ‘ทำให้เก่า’ เสียมากกว่า
“มาแล้วค่ะ”ลูกีสเดินเข้ามาในบ้านพร้อมนมในเหยือกและแก้ว 5 ใบ
“เมื่อครู่พวกนั้นจะมาจับเจ้าไปทำไมรึ”ชานัทถาม
“ก็... ข้าไปติดหนี้พวกนั้นเอาไว้ค่ะ พอไม่มีใช้พวกนั้นเลยจะจับข้าไปขาย”หญิงสาวเล่า
“เจ้าไปติดหนี้พวกนั้นเอาไว้เท่าไรล่ะ”โอเทสถาม
“เหรียญทอง 1 เฮลฟ์ค่ะ”หญิงสาวตอบ
“เงินเท่านั้นเองหรือ”เซนถามอย่างไม่เชื่อหูตนเอง จำนวนเงินเพียงแค่นั้นเขาแค่เดินไปหยิบจากท้องพระคลังมากำมือหนึ่งยังจะมีมากกว่านั้นเสียอีก
“ถึงจะบอกว่าเป็นเงินเท่านั้นก็เถอะนะ เฮ้อ... แต่ข้ามันจนนี้หน่า”หญิงสาวถอนหายใจ
“งั้นถ้าพวกนั้นเอาเจ้าไปขาย ถ้าเจ้าไม่ยอมเสียอย่างพวกนั้นก็ขายเจ้าไม่ได้ไม่ใช่หรือ”เซนถาม
“ซะที่ไหนล่ะ มันยังมีที่ๆหนึ่งที่บังคับพวกข้าน่ะสิ คนที่อยู่ที่นั้นไม่มีใครสมัครใจจะเข้าไปสักคน”ลูกีสบอกแล้วย้ายแก้วนมทั้ง 5 แก้วมาไว้ตรงหน้าของแต่ละคน
“แบบนี้เจ้าก็ไปฟ้องทหารซะสิ”อาเรสบอก
“ไม่ไหวหรอกค่ะ นพวกนั้นก็พวกเดียวกันทั้งนั้น รั้งแต่จะโดนทำร้ายหนักเข้าไปเสียอีก”หญิงสาวยิ้มรับ
“งั้นข้ามีวิธีกำจัดพวกมันมาเสนอ เจ้าจะช่วยข้าได้ไหมเล่า”เซนเสนอ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่ริมฝีปากจนคนที่เห็นพากันลอบกลืนน้ำลายดัง เอื้อก!
“ข้าช่วยท่านได้ทุกอย่างค่ะ”ลูกีสตอบรับ
“มอบตัวข้าสองคนให้แก่พวกมันแทนข้า ส่วนนอกนั้นข้าจะจัดการเอง”เซนบอกแล้วหันไปมองหน้าโอเทส
“ท่าน... สองคน... ผู้ชาย... เอ่อ... คือ...”หญิงสาวมองสลับไปมาระหว่างเซนและโอเทส
“อ่อ... ขอโทษๆ รอเดี๋ยวนะ”เซนบอกแล้วถอดต่างหูออก ก่อนจะหันไปบังคับให้โอเทสท่องคาถา โอเทสทำหน้ากระอักกระอ่วนก่อนจะท่องคาถาออกมา
“เตรลาดัส ทรานเวซิส เฮลฟ์ไพรคูรีส”จากนั้นร่างของทั้งสองก็กลายเป็นหญิงสาว โอเทสอยู่ในชุดสีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าหวานๆออกสีแดงระเรื่อเมื่อสบตากับชานัท ส่วนเซนก็เปลี่ยนเป็นเด็กสาวในชุดสีดำชายกระโปรงของทั้งสองยาวลากพื้น
“เท่านี้คงพอนะ งั้นแผนทั้งหมดเป็นอย่างนี้”เซนในร่างของเด็กสาวก้มหน้ามากระซิบให้ทุกคนได้ยิน จนกระทั่งเซเรียเล่าจบ ทุกคนได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดของคนตรงหน้าโดยเฉพาะคนที่โวยลั่นเพราะตนต้องไปเป็นเหยื่อที่สถานที่แบบนั้น
“ไม่เอานะเซน ยังไงข้าก็ไม่คิดจะไปเป็นเหยื่อให้เจ้าพวกนั้นแทะโลมเล่นแน่ๆ”โอเทสตะโกน ใบหน้าหวานแดงก่ำ
“ไม่เอาไม่ได้”เซนหันไปบอก
“จำไว้ เจ้าชื่อโอลิน ส่วนข้าชื่อเฟย์รีส พวกเจ้าที่เหลือจะต้องปลอมตัวเป็นแขกไปเที่ยวที่นั้น”เซเรียอธิบาย
“ฝากส่งข่าวไปบอกพี่รานอฟให้กลับมาที่เมืองด่วนด้วย”เซนก้มไปกระซิบกับเดลคิล
“อืม”ผู้ที่เงียบที่สุดพยักหน้าแล้วก้มหน้าลงมองพื้น
“ตกลงตามแผน พรุ่งนี้พวกเราจะเริ่มเกมกัน”เซนในร่างเซเรียยิ้มก่อนจะจูงมือโอเทสในร่างโอลินไปด้านนอก
“ข้าจะไปซื้อชุดใหม่กับโอเทส พวกเจ้าอยู่คุ้มกันแม่นางลูกีสก็แล้วกัน”เซเรียตะโกนบอกแล้วลากโอลินไปด้านนอก
“เซน ไม่เอาหน่า”โอเทสรีบสะบัดตัวหนีทันทีที่เห็นชุดที่เซนหยิบมาทาบร่างของตน เสื้อแขนกุดสีขาวกับกางเกงขาสั้นขาดๆเหมือนเอามีดกรีด จนเผยในเห็นเรียวขาขาวไร้รอยแผลเป็นใดใด
“เถอะหน่า เจ้าดูดีจะตาย”เซนยิ้มแล้วหันไปเลือกชุดอื่นๆอีกประมาณ 5-6ชุดก่อนจะส่งไปให้แก่คนขาย
“เท่านี้ก็สิ้นเรื่อง อ๊ะ...”เซนเดินจูงมือโอเทสเข้าออกร้านโน่นร้านนี้เป็นว่าเล่น และไม่ว่าจะเข้าร้านไหน เซเรียจะต้องได้ของมาไม่ต้ำกว่า 2 ชิ้น
“โอเทสดูนี้สิ”เซนเรียกให้โอเทสมาหยุดที่หน้าร้านขายดาบแห่งหนึ่ง
“นายใช้ดาบด้วยเหรอ”โอเทสหันาถามอย่างงงๆ
“บ้าสิ ฉันหมายถึงมีดสั้นที่อยู่ข้างๆต่างหากเล่า!”เซนว่าก่อนจะลากโอเทสเข้าไปในร้าน
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่ามีดสั้นที่อยู่หน้าร้านราคาเท่าไรคะ”เซนถาม
“เหรียญทอง 50 เฮลฟ์”พ่อค้าตอบ
“35 เฮลฟ์ไม่ได้เหรอค่ะ”เซนถามพลางกระพริบตาเพื่อเรียกความเห็นใจ
“45 เฮลฟ์”พ่อค้าต่อรอง
“37 เฮลฟ์”เซนบอก
“40 เฮลฟ์ น้อยกว่านี้ไม่ขายแล้ว”พ่อค้าตัดบท
“40 ก็ 40 เฮ้อ...”เซนบ่นเบาๆก่อนจะล้วงหยิบเหรียญทองขึ้นมาจ่าย
“แค่นั้นแหละ”พ่อค้าบอกก่อนจะรับเงินและโยนมีดสั้นมาให้เซน
“ขอบคุณค่ะ”เซนรับแล้วถอดปลอดออกมาด้านเนื้อมีดด้านใน
“สวยมาก เหมาะมือจังเลย”เซนยิ้มแล้วลองสะบัดมีดในมือไปมา
“กลับกันเถอะนะ”เซนยิ้มร่าก่อนจะจูงโอเทสพร้อมถุงใส่ของประมาณ 10 กว่าถุงกลับไปยังที่พัก
“เฮ้ย! เซน แกจะซื้อมาถมบ้านหลังนี้หรือไง”ชานัทโวยวายทั้งทีเมื่อเห็นทั้งสองคนพร้อมของในมือ
“เถอะหน่า ตอนนี้ก็บ่ายแล้ว เดินเที่ยวเพลินไปเลยแหะ”เซนเงยหน้ามองพระอาทิตย์ก่อนจะก้มลงมาพูดกับชานัท
“ขอนอนพักก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”เซนบอกแล้ววิ่งไปจองโซฟาในห้องรับรองทันที โดยก่อนหน้านั้นก็ใส่ต่างหูเรียบร้อย ลูกีสที่เดินเข้ามาเห็นของที่ถูกซื้อก็ทำหน้าตกใจแล้วยิ้มน้อยๆเพราะเข้าใจหัวอกผู้หญิงเหมือนกัน
“โอ๊ย! ไม่อยากใส่เลย ให้ตายสิ”โอเทสในร่างเด็กผู้ชาย ใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางคีบชุดที่ต้องใส่ในวันพรุ่งนี้อย่างแหยงๆ ถึงเข้าจะเป็นผู้ชายที่ชอบเห็นผู้หญิงสวยๆก็เถอะ แต่พอต้องมาใส่เองแล้วมันก็แปลกพิลึก
“ใส่ก็สวยดีออก น่ารักดีด้วย”ชานัทเดินเข้ามาจากด้านหลังแล้วนั่งลงข้างๆโอเทส
“คนอื่นๆล่ะ”โอเทสถาม
“เซนกับอาเรสหลับไปแล้ว เดลคิลไปแจ้งข่าวให้พี่รานอฟรู้”ชานัทเอ่ย
“งั้นเหรอ...”โอเทสพยักหน้าแล้วก้มลงไปมองเสื้อผ้าในมือต่อ
“ยังไงก็ทำใจใส่ไม่ได้จริงๆแหะ”โอเทสบอกแล้วล้มตัวลงนอนกับพื้น
“งั้นฉันจะทำให้นายใส่เอง”ชานัทบอกแล้วทำท่าเหมือนเสกคาถา
“โอม... จงใส่ชุดพวกนี้ จงใส่ชุด จงใส่ชุด โป๊ก!”โอเทสมองชานัทที่ทำท่าปัญญาอ่อนอย่างจนใจก่อนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกระทบกับหัวของคนที่อยู่ตรงหน้า
“อู๊ย... ซี๊ด...”ชานัทเลิกทำท่าปัญญาอ่อนแล้วเปลี่ยนเป็ฯเอามือมากุมหัวตรงที่ปูดแทน
“ไปนอนได้แล้ว โอเทส นายมากับฉัน”เซนเดินมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้บอกแล้วลากโอเทสออกไปด้านนอก
“เฮ้ย! อย่าลากกันสิ”โอเทสโวยแล้วเดินตามเซนไปดีดี
“ขอตกลงหม่สำหรับเราสองคน”เซนบอกแล้วกระซิบแผนใหม่ให้โอเทสฟัง หลังจากเล่าแผนใหม่จนจบเซนก็เดินกลับไปนอนทิ้งคนที่ได้ฟังแผนใหม่ยืนนิ่งเป็นหินอยู่ตรงนั้นแล้วตามกลับไปนอนคิดต่อที่พื้นยันรุ่งเช้า
ในเช้าวันรุ่งขึ้นโอเทสถูกปลุกตั้งแต่เช้ามืดเพื่อแต่งตัว คนอื่นๆถูกไล่ให้ออกไปรอด้านนอกยกเว้นเซนที่ช่วยโอเทสแต่งตัว
“อยู่เฉยๆได้ไหมโอเทส”เซนบ่นแล้วโยนกางเกงขาสั้นไปให้
“ไม่ใส่ได้มั้ย ขอร้องล่ะนะเซน ให้ฉันไปบุกน้ำลุกไฟที่ไหนก็ได้ แต่ถ้าให้ใส่ชุดแบบนี้ฉันไม่เอาได้มั้ย”โอเทสครวญคราง
“จะใส่เองหรือให้ฉันใส่ให้”เซนพูดเสียงเข้มพร้อมเปลี่ยนเสื้อ
“เอ่อ... เซน คือ... ถึงฉันจะอยู่ในร่างผู้หญิงแต่ฉันเป็นผู้ชายนะ เธออย่ามาถอดชุดให้ฉันเห็นได้มั้ย”โอเทสบอกแล้วหันหลังไปอีกทาง
“ก็ลองมองดูสิ มีดสั้นนี้ทะลุท้องนายแน่ๆ”เซนขู่พร้อมกับเสื้อตัวใหม่ที่ถูกใส่อย่างเรียบร้อย ตอนนี้เซนอยู่ในชุดสีดำคลิบขาว เป็นเสื้อแขนกุดกับกางเกงขาสั้น ของโอเทสเองก็เช่นกัน เพียงแต่ชุดของโอเทสจะเป็นสีขาวล้วนเท่านั้น
“เสร็จแล้ว โอเทสออกมาสิ”เซนบอกแล้วดึงร่างของโอเทสที่ซ่อนอยู่หลังประตูออกมา
“เอ่อ...”โอเทสก้มหน้านิ่ง ร่างบอบบางในชุดที่ปิดเพียงเล็กน้อยทำให้เพื่อนๆของเขาลอบกลืนน้ำลายกันเป็นแถว
“เฮ้ย! นังลูกีสอยู่ไหน”เสียงคำรามของผู้ชายตัวใหญ่ตะโกน เซนหันไปมองแล้วก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกของ
ลูกีสขึ้นมานิดๆ
“ข้าอยู่นี้”ลูกีสเริ่มเล่นตามบทที่เซนวางไว้ให้
“ไปกับข้าซะดีดี”ชายคนนั้นเดินดุ่มๆเข้ามาจับมือลูกีส
“อย่านะ อย่าจับท่านพี่ไปนะ”เซนเองก็เริ่มเล่นเกมที่ตนสร้างขึ้นมาโดยการวิ่งเข้าไปกอดลูกีสแน่น
“ใช่! อย่าเอาท่านพี่ไปจากเรานะ”โอเทสเองก็วิ่งตามเข้ามาเช่นกัน
“ปล่อยพี่เถอะน้องทั้งสอง ยังไงพี่ก็คงต้องไปอยู่ดี”ลูกีสแกล้งทำเป็ฯปลอบ
“ไม่! ท่านเอาข้าไปแทนท่านพี่ได้หรือไม่”เซนบอกแล้วแสร้งคุกเข่าลงตรงหน้า
“ข้าเอก็ด้วย”โอเทสคุกเข่าตาม
“หึหึ ก็ได้ ข้าจะมาเอาแค่หนึ่ง แต่นี้กลับได้ถึงสอง กลับไปคงได้รางวัลจากท่านเสนาอย่างงาม”ชายร่างยักษ์หัวเราะร่าแล้วลากเซนกับโอเทสออกไป แผนขั้นที่1 สำเร็จ!
ชายร่างยักษ์พาทั้งสองขึ้นบนม้าก่อนจะบังคับให้วิ่งออกไปจากบ้านหลังนั้น โดยทั้งสองโดนจับมัดมือเอาไว้จึงไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย ยกเว้นแต่ถ้าคนๆนั้นไม่ธรรมดา ซึ่งทั้งสองเองก็เป็ฯคนธรรมดาที่ไม่ธรรมดาดังนั้นเชือกแค่นี้จึงทำอะไรพวกเขาไม่ได้ถ้าพวกเขาไม่เต็มใจให้มัด โดยเหตุผลหลักๆคือมีดสั้นของเซนที่เหน็บอยู่ข้างเอวอาจพุ่งไปโดนใครก็ได้ถ้าเขาไม่พอใจ
“ลงมาได้”ชายร่างใหญ่ตะอกทั้งสองแล้วฉุดกระชากลงมาจากม้า
“เข้าไปซะ”เขาบอกแล้วผลักเซนกับโอเทสเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง
“โอ๊ย!”เซนแกล้งร้องแล้วล้มลงตรงหน้าที่นั่งของคนๆหนึ่ง
“สวยดีนี้”คนตรงหน้เขาพูด เซนเงยหน้าขึ้นมอง แล้วแววตาที่นิ่งเฉยของเซนก็เริ่มสั่นเล็กน้อยไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะสนุกต่างหาก สนุกที่จะได้เล่นเกมที่เขาสร้างขึ้นมาเอง
“พวกเจ้าชื่ออะไร”ชายแก่ที่นั่งด้านบนถาม
“เฟย์รีส”เซนตอบแล้วมองคนตรงหน้าเหมือนโกรธแค้นกันมานาน
“โอลิน”คราวนี้เป็นโอเทสที่ตอบขึ้นมา ดูเหมือนคนตรงหน้าจะชอบใจหญิงสาวทั้ง 2 ขึ้นมา เขายิ้มนิดๆก่อนจะหันไปสั่งกับชายร่างยักษ์ที่ยืนรออยู่ด้านหน้า
“เอาพวกมันไปขาย”ชายแก่บอก คนที่อยู่ด้านหลังพยักหน้าแล้วฉุดเซนกับโอเทสให้ลุกขึ้นแล้วพาไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
ทางด้านพวกที่เหลือ ต่างก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการตอบคำถามของรานอฟที่เพิ่งมาถึง รานอฟเดนทางมาด้วยความเร็วเท่าที่จะทำได้
“ใครมันจับตัวน้องฉันไป”รานอฟถามด้วยความร้อนรนใจ
“ไม่ได้จับ แต่เต็มใจไปต่างหาก”ชานัทแก้
“นั้นแหละๆ เซนเต็มใจไปกับใคร”รานอฟถาม
“ไม่รู้”เดลิลตอบเสียงเย็น
“แต่ข้ารู้ พวกมันเป็นพวกของเสนารัสเตเซีย”ลูกีสชิงตอบ
“นางคือใคร”รานอฟหันไปถาม
“นางชื่อลูกีส เป็นคนที่ให้บ้านเราอาศัย”อาเรสตอบ
“เสนารัสเตเซีย อืม... ข้ารู้แล้วว่าพวกเราจะไปเจอเจ้าเสนานั้นได้ที่ไหน”รานอฟยิ้มอย่างผู้มีชัย
“เจ้านั้นมันชอบทำงานแบบให้เสร็จไปที แต่เรื่องผู้หญิงมันประณีตมาก ท่านพ่อเองก็สงสัยเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ขอบใจพวกนายมาก”รานอฟบอก
“เออพี่ แล้วเรื่องเซนเอาไง”อาเรสถาม
“จะเอาไงล่ะ ก็ลุยเลยสิ”รานอฟยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน
“พวกเราไปหามันกันเถอะ”รานอฟพูดจบแล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาจดอะไรบางอย่างลงไปก่อนจะผูกกับขานกของเขา
“เอาไปส่งให้พ่อข้าทีนะ”รานอฟบอกแล้วปล่อยให้นกตัวนั้นบินขึ้นบนท้องฟ้า
“พวกเราเริ่มลุยกันเถอะ”รานอฟหันมาเรียก
“เดี๋ยวก่อน”อาเรสบอกแล้วแจกขวดยาให้ทุกคนคนละขวด
“ถ้าเข้าตาจนเมื่อไรให้ปาขวดนี้ลงพื้น ละอองยาพวกนี้จะทำให้คนที่โดนเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ”อาเรสบอก
“งั้น... พร้อมแล้วก็ไปกันเถอะ”เดลคิลบอกก่อนจะเริ่มออกจากบ้านไปเป็นคนแรก
“แผนของเซนคือ...”ชานัทใช้เวลาที่ขี่ม้าอยู่ใกล้ๆรานอฟกระซิบแผนที่เขารู้เมื่อวานให้รานอฟฟัง
“ทันทีที่พวกเราไปถึงที่นั้น พวกเราคือลูกค้าของที่นั้นแล้วอย่าเผลอเรียกคนอื่นแทนเซนกับโอเทสล่ะ”รานอฟพูดติดตลก
“เอาล่ะ ถึงแล้ว”รานอฟบอก
“แม่นางไปรอที่ร้านน้ำชาข้างๆก่อนก็แล้วกันนะ เสร็จงานเมื่อไรข้าจะมาหาท่านเอง”ชานัทบอกก่อนจะเดินตามพวกที่เหลือเข้าไปในร้าน
“เชิญๆ ร้านของข้ายินดีต้อนรับ วันนี้มีสาวๆมาใหม่ 2 คน เชิญพวกท่านไปนั่งรอก่อน ข้าจะพาพวกนางมาให้ท่านได้ยลโฉม”เจ้าของร้านออกมาต้อนรับทั้ง 4 ก่อนจะพาพวกเขาไปนั่งรอในห้องๆหนึ่ง
“นางเพิ่งมาใหม่ ถ้าทำอะไรไม่เข้าท่าพวกท่านก็สั่งสอนนางได้เลยนะ ข้าขอตัวก่อน”เจ้าของร้านบอกพร้อมกับพาหญิงสาวสองคนเดินเข้ามาในห้อง หลังจากเจ้าของร้านออกไปแล้ว เซนก็เงยหน้าขึ้น
“พี่รานอฟ”เซนร้องแล้วโผเข้าหา
“มาตั้งแต่เมื่อไร”เซนถาม
“เมื่อกี้ พอรู้ข่าวก็รีบมาเลย คิดยังไงถึงมาอยู่ในที่แบบนี้เนี่ย”รานอฟถามแกมด่า
“โธ่! อย่างน้อยฉันก็ช่วยเมืองพี่นะ ไอ้พวกทหารหน้าประตูน่ะ พี่โละทิ้งแล้วหาชุดใหม่เถอะ พวกมันเอาเงินฉันไปตั้งเหรียญทอง 10 เฮลฟ์แหนะ”เซนบ่นแล้วพยายามดึงชุดเล็กๆของตนลงมาให้ถึงเอว
“ชุดบ้าอะไรเนี่ย เล็กชะมัด ร้านนี้มันจนถึงขนาดไม่มีเงินซื้อของให้คนงานใส่เลยเหรอ”เซนบ่นแล้วหันไปมองคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ด้านหลัง
“ไอ้โอเทส แกจะก้มหน้าอีกนานมั้ย”เซนกล่าวพลางเดินไปฉุดให้คนที่ก้มหน้าอยู่ลุกขึ้น
“เอ่อ... เซนให้โอเทสก้มหน้าแบบเดิมก็ดีนะ”ชานัทแย้งก่อนจะถอดเสื้อคลุมของตัวเองไปคลุมให้กับหญิงสาวในชุดสั้นๆตรงหน้า
“ชานัท นายมาแล้วเหรอ”โอเทสยิ้มแล้วโผเข้ากอดชานัทเต็มแรง แค่อยู่ในร้านนี้ก็แทบแย่แล้วยิ่งพอรู้ว่าต้องมารับรองแขกอีก เขายิ่งอยากฆ่าเซตายให้รู้แล้วรู้รอด ทำอะไรไม่คิดถึงหัวอกเขาเลย
“โอเทส กลับร่างเดิมเถอะ ขอร้อง”เซนบอกเมื่อเห็นสภาพของชานัทกับโอเทส
“เออ จริงด้วย”โอเทสทำท่านึกขึ้นได้แล้วท่องคาถากลับร่าง ส่วนเซนก็หยิบต่างหูที่ซ่อนเอาไว้มาใส่
“อ่า... คิดถึงร่างนี้ชะมัด”โอเทสเปรยก่อนจะกอดตัวเองแน่น
“เหอะๆ เอาล่ะ เริ่มทำตามแผนนะโอเทส”เซนหันไปกระพริบตาให้โอเทส
“โอ๊ย~ ช่วยด้วยๆๆ”เซนแกล้งร้องลั่น
ตุบๆๆๆ เสียงฝีเท้าคนจำนวนมากตามทางเดินเร่งวิ่งเข้ามายังห้องที่ทั้ง 6 นั่งคอยอยู่
“ทุกคน ฝากดูแลผู้หญิงในนี้ด้วยนะ”เซนบอกแล้วลากโอเทสออกไปเผชิญหน้ากับคนที่รออยู่นอกห้อง
“มานี้”เซนแกล้งฉุดผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้ามาแล้วเอามีดสั้นของตนจี้ไว้ที่คอ
“ผู้หญิงคนอื่นๆไปรวมอยู่ในห้อง เดี๋ยวนี้!”โอเทสตะคอก ไม่นานนักทุกคนก็วิ่งเข้าไปอัดกันอยู่ในห้องๆนั้นและเซนก็ผลักผู้หญิงคนที่เขาจับไว้เข้าไปเป็นคนสุดท้าย
“เริ่มเลยแล้วกันนะ”เซนยิ้มแล้วหันไปมองโอเทส
“ขอแก้แค้นหน่อยแล้วกันนะ”โอเทสเอ่ยพลางใช้ง้าวในมือตนฟันเข้าใส่คนทุกคนที่อยู่นที่นั้น เซนเองก็ใช้มีดสั้นของตนฟันลงไปบนตัวของทุกคนโดยยังไม่ให้ตาย ใช้เวลาไม่นานเท่าไร เซนกับโอเทสก็จับพวกนั้นเอาไว้ไปรวมๆกันที่จุดๆหนึ่ง
“พี่รานอฟ เสร็จแล้ว อกมาได้”เซนตะโกนเรียก
“หืม โอ๊ะโอ๋! เสร็จงานนี้นายคงดังแน่ๆ”ชานัทเดินเข้ามาดูสภาพของคนที่ถูกโอเทสกับเซนซ้อมจนอ่วม
“ขอเอาคืนนิดหน่อยจะเป็นอะไรไปล่ะ”โอเทสยิ้มรับ
“ไม่นิดแล้วล่ะมั้งเนี่ย”รานอฟเดินเข้าไปดูสภาพของแต่ละคนแล้วเปรยขึ้นมา
“ดูท่า เจ้าพวกนี้คงไม่อยากมีชีวิตต่อแน่ถ้ารู้ว่าจะต้องถูกขังตลอดชีวิต”รานอฟกล่าว
“เอาล่ะนะ ในนามของข้า เจ้าชายรานอฟรัชทายาทอันดับหนึ่งของเมืองเฮลฟ์เวยาน่าขอใช้ตำแหน่งรัชทายาทจับพวกเจ้าเข้าคุกไม่ต้องเจอแสงตะวันตลอกชีวิต”ทันทีที่พูดจบทหารร้อยกว่านายก็กรูกันเข้ามาจับคนทั้งหมดไว้
“ทหารเฝ้าหน้าประตูถูกจับหมดแล้วครับ ไม่ทราบว่าจะให้ขังพวกเขาในข้อหาอะไรครับ”ทหานายหนึ่งเข้ามารายงาน
“ข้อหารับสินบนและ... ไม่ยอมให้รุ่นน้องข้าผ่านประตู”รานอฟหันไปมองเซนและเพื่อนๆเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบ
“ส่วนพวกนั้น ข้อหาเปิดสถานที่ผิดกฎหมาย ค้ามนุษย์และทำให้น้องข้าไม่พอใจ เท่านี้พอที่จะขังพวกมันได้มั้ย”รานอฟถาม
“พอครับ”ทหารนายนั้นรับแล้วพานักโทษในอนาคตทั้งหมดออกจากร้าน
“พวกเธอก็กลับไปได้แล้วนะ”รานอฟหันไปพูดกับผู้หญิงที่เหลือ โดยที่ชานัทใช้เวลาช่วงนี้โผล่หน้าไปบอกลูกีสว่างานทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว
“ต่อไปเสนารัสเตเซีย”เซนเอ่ยพลางเลียริมฝีปากอย่างสนุกสนานในการเล่นไปตามเกมของตน
“ใหญ่ไม่ใช่เล่นนะเนี่ย”โอเทสกล่าวพลางเงยหน้ามองคฤหาสน์ตรงหน้า
“ก็มันเล่นโกงภาษีประชาชนมาสร้างบ้าน จะไม่ใหญ่ได้ยังไงล่ะ”อาเรสบอก
“ไปกันเถอะ”เดลคิลบอกแล้วเดินนำทกคนไปหน้าประตู
“พวกเจ้าเป็นใคร ตอนนี้ท่านเสนารัสเตเซียไม่ต้องการพบใครทั้งสิ้น”ทหารหน้าประตูใช้ดาบชี้หน้าพวกเขาซึ่งในเมืองนี้ถือว่าเป็นการหยามหน้ากันอย่างมาก โดยเฉพาะรัชทายาทที่ถูกดาบชี้หน้าอยู่
“งั้นข้าจะบอกก็ได้ เผื่อเจ้าจะเอาไปบอกคนในนรกว่าใครเป็นคนฆ่าเจ้า”รานอฟกล่าวอย่างเยือกเย็นก่อนจะก้าวเข้าไปหาทหารพวกนั้นช้าๆ
“ข้า เจ้าชายรานอฟ เอ็กซ์ตร้า ไอเกลซิส แห่ง เฮลฟ์เวยาน่า รัชทายาทอันดับ1 ของเมืองเฮลฟ์เวยาน่า แล้วคราวนี้ก็ถึงตาพวกแก ไปตายซะ!!”รานอฟตะคอกเสียงดังลั่นแล้วดาบในมือของรานอฟก็ปลิดชีพทหารผู้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงให้หายไปจากโลกอย่างไม่มีวันหวนกลับ
“ไปต่อเถอะ”รานอฟหันมาบอกทุกคนเขายังยิ้มแย้มอย่างสบายๆ ไม่เหมือนนที่เหลือที่กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น พี่รานอฟอมพะนำฝีมือเอาไว้เยอะขนาดไหนกันแน่ เพราะเท่าที่ดู พี่รานอฟยังเอาพลังออกมาไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ ซึ่งในความเป็นจริง รานอฟแทบจะไม่ได้ใช้พลังเลยสักนิดเดียว รานอฟเมื่อใช้พลังมากเท่าไร ใบหน้าก็จะไม่มีความโกรธใดใดให้เห็น คนทุกคนที่ทำให้เขาโกรธจึงไม่รู้ตัวสักนิดว่าไปปลุก ‘ปีศาจรานอฟ’ ให้คืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง
“เสนารัสเตเซีย คงจะเป็นเจ้าสินะ”รานอฟเดินเข้ามายังใจกลางคฤหาสน์
“เจ้าเป็นใคร ทหารอยู่ไหนกันหมด จบงานนี้ไปพวกเจ้าตายแน่”เสนารัสเตเซียได้แต่ครางฮึมฮัมในคอแล้วหยิบดาบขึ้นมา
“เจ้าตัวเนี้ย ฉันฆ่าได้มั้ย”เซนกระซิบถาม
“เชิญตามสบาย เพราะถ้ามันรอดไป ก็คงไม่พ้นโดนประหารชีวิต”รานอฟตอบเสียงดังจงใจให้คนด้านหน้าได้ยิน
“ขอบคุณมาก เอาล่ะ! ได้เวลาแก้แค้นแล้ว โอเทสลุยเลย”เซนตะโกนบอกแล้ววิ่งเข้าใส่เสนารัสเตเซีย มีดสั้นถูกแกล้งปาดไปโดนเส้นเลือดตรงข้อมือบ้าง ข้อเท้าบ้างแล้วแต่จะหาจุดที่โดนแล้วไม่ตายทั้งสิ้น
“ขอฉันบ้างสิ”โอเทสพึมพำในคอเบาๆแล้ววาดง้าวออกไปให้ส่วนปลายแกล้งเฉียวไปโดนเนื้อจนเป็ฯแผลเหวอะหวะ เสนารัสเตเซียเองก็หลบอย่างสุดความสามารถ เซนกับโอเทสสบตากับก่อนที่การออกแรงครั้งสุดท้ายจะพรากวิญญาณให้ออกจากร่างของเสนาชะตาขาดไป สภาพศพดูไม่ค่อยดีเท่าไร ร่างกายถูกแยกเป็น 3 ส่วนคือ ช่วง คอ ลำตัว และส่วนขาคนในห้องที่เห็นสภาพศพแล้วต่างพากันมองทั้งสองอย่างขยาด
“งานทางนี้เสร็จแล้ว งั้นต่อไปพวกนายจะไปไหนกันต่อ”รานอฟถาม เซนส่ายหน้าช้าๆแล้วตอบแทนทุกคน
“ยังหรอก ยังไม่เสร็จ พวกเรายังต้องไปฆ่าปีศาจที่แฝงตัวอยู่ในเมืองนี้ด้วย แถมมันยังอยู่ใกล้เราจนไม่น่าเชื่ออีกต่างหาก”เซนตอบ
“ปีศาจตัวไหนกันที่บังอาจมาปลอมตัวเป็นคนในเมืองของข้า”รานอฟพึมพำอย่างโกรธแค้น
“แล้วนายรู้ได้ไงล่ะเซน”โอเทสถาม
“ก็พวกเราเคยไปพักบ้านของเธอแล้วไม่ใช้เหรอ จริงมั้ยล่ะแม่นางลูกีส”ประโยคสุดท้ายถูกกล่าวขึ้นมาอย่างลอยๆ
“หึหึหึ ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะจากเงามืดดังขึ้นมาก่อนที่ร่างของหญิงสาวจะโผล่ออกมาจากเงาของกำแพง
“ท่านเก่งจริงๆที่ดูข้าออก”ปีศาจตัวนั้นเอ่ย
“งั้นข้าไม่เกรงใจพวกท่านแล้วกันนะ”ปีศาจตัวนั้นกล่าวแล้วพุ่งตัวเข้าใส่เซน จากระยะ 6 เมตร เหลือ 5 เมตร 4 เมตร 3 เมตร 2 เมตร...
“ฆ่า”ไม่รู้อะไรมาดลใจให้เซนเอ่นคำนี้ออกไปอย่างไม่รู้ตัว ต่างหูของเซนเปล่งแสงสีดำออกมาครอบคลุมรัศมีไป 5 เมตรรอบตัวของเซน แล้วร่างของปีศาจตัวนั้นก็สลายเป็นจุลแล้วระเหยหายไป โดยที่คนในห้องทั้งหมดไม่ได้รับแม้แต่รอยขีดข่วน
“อ๊าก~ เหนื่อยเป็นบ้า วันนี้มีหลายเรื่องจังเลย”เซนบ่นพลางทรุดตัวลงกับพื้น
“พักไม่ได้หรอกเซน รีบเดินทางต่อเถอะ”ชานัทบอก
“พี่รานอฟ งั้นพวกผมไปก่อนนะ เดี๋ยวไปไม่ทันเวลาจะแย่เอา อย่าลืมจัดการทหารหน้าประตูด้วยล่ะ ยังแค้นไม่หายเลย ให้ตายสิ!”เซนบอกแล้วแล้วบ่นพึมพำ
“เริ่มเดินทางต่อได้แล้ว”เดลคิลบอก ทั้งหมดขี่ม้าออกจากเมืองเฮลฟ์เวยาน่าเตรียมที่จะไปเมืองใหม่ และเมืองต่อๆไป ไปเรื่อยๆจนกว่าจะค้นพบวงเวทย์ที่ส่งพวกเขามายังโลกมนุษย์...
++++++++++++++++++++++++
Dark_ Sniper
อ๊าก~ เหนื่อยแทบขาดใจ
ซ้อมกีฬาสีซะเหนื่อยไปหมด กว่าจะหาเวลามาแต่งนิยายได้
มาอัพให้แล้วนะครับ
หวังว่าคงจะชอบกัน เพราะคนแต่งคิดนานมากกกกกกกกกกก
เผอิญเมื่อแต่ไปแต่งเรื่องอื่นอยู่ครับ เป็นเรื่องที่แต่งกับเพื่อนๆ
ฉลองกันหน่อยสิครับ
นิยายเรื่องนี้แต่งครบ 80 หน้าแล้ว
มากที่สุดเท่าที่เคยแต่งมา
รู้สึกดีมากมาย ฉลองๆๆๆ
ปัง! ปัง! ปัง!(จุดพลุฉลอง)
เย้ๆๆๆๆๆ ดีใจมากมาย
ไปแล้วครับ
เจอกันตอนหน้า
บาย(^_^)/
ความคิดเห็น