สัมผัสที่หก

ลำดับตอนที่ #11 : หนังสือเล่มนั้น

ฉันแยกกับโชหลังจากเล่นเกมช้อนปลาทองเสร็จ  ตอนนี้เหลืออีก15นาทีก็จะหมดวันๆนี้แล้ว  หลายๆซุ้มเริ่มทยอยเก็บของ  บางซุ้มก็ไม่มีผู้คนเหลืออยู่  ฉันถอนหายใจโล่งๆ  โชคดีที่วันนี้มีอะไรเกิดขึ้นน่าจะเป็นแบบนี้ทุกๆวันเลย มันคงสบายสุดๆ  ฉันเดินเข้าไปในซุ้มๆหนึ่งซึ่งไม่เหลือผู้คนแล้ว  ก่อนที่ตาเจ้ากรรมจะเหลือบไปเห็นของบางอย่างตกอยู่ มันเป็นสมุดปกสีขาวเล่มหนึ่ง  ของใครกันนะ  ฉันเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดูค่อยๆพลิกไปดูที่หน้าแรกช้าๆ หน้าแรกของกระดาษเขียนด้วยลายมือว่า...ความทรงจำแด่แก้ว...  ฉันรีบพลิกมันอ่านทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามันเป็นหนังสือเรื่องเดียวกันกับที่ฉันมีอยู่ เนื้องเรื่องในนั้นไม่ต่างอะไรกับที่ฉันมี

‘ก้อนหินก้อนหนึ่ง  อาศัยอยู่ในสวนสาธารณะ ทุกวันมันได้แต่เฝ้ามองดวงตะวันที่ส่องแสงลงมา  รอบตัวมันมีแต่หิน ต้นหญ้า และสายน้ำ มันอิจฉาพระอาทิตย์ที่ได้รู้จักกับทุกคน  อยู่มาวันหนึ่ง มันก็หมดความอดทน มันตะโกนคุยให้พระอาทิตย์ได้ยิน

            “พระอาทิตย์ ข้าอิจฉาท่านจริงๆ ท่านได้รู้จักกับทุกสรรพสิ่ง  ข้าอยากทำได้แบบท่านบ้าง ข้าควรจะทำอย่างไรดี”ก้อนหินตะโกนขึ้นไป  ทุกสิ่งรอบๆตัวมันหันมอง ก่อนจะร้องเตือน

            “เจ้าก้อนหินบ้า เจ้าไม่รู้หรือว่าพระอาทิตย์อยู่สูงส่งกว่าพวกเรามากนัก เขาเป็นผู้ให้แสงสว่างแก่โลก ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็สู้พระอาทิตย์ไม่ได้หรอก เขาอยู่สูงเกินกว่าที่เจ้าจะเอื้อมถึง”เสียงสายน้ำเตือน

            “ข้าไม่สน พระอาทิตย์ ได้โปรดพาข้าขึ้นไปอยู่ด้านบนแบบท่านบ้าง ข้าอยากอยู่ในที่ๆสูงๆ”ก้อนหินร้องขอ

            “ก้อนหิน... การอยู่ด้านบนน่ะไม่ได้ดีเสมอไปหรอกนะ”เสียงพระอาทิตย์พูดขึ้น ก้อนหินเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่พระอาทิตย์จะพูดต่อ

            “เจ้าก็เห็นแล้วนี้  ข้างบนน่ะ ไม่มีเพื่อน ข้าอยู่ที่นี้คนเดียว ได้แต่มองพวกเจ้าอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่น  เมื่อเจ้าได้โอกาสนั้นมาแล้ว เจ้าก็ควรจะรับมันเอาไว้ด้วยความยินดี”พระอาทิตย์พูด  ก้อนหินไม่พูดอะไร  แต่มันก็นิ่งลง  เป็นการบอกว่ามันเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง 

            “งั้นข้าจะ...” ’ เนื้อเรื่องในหนังสือของฉันมันจบลงเพียงเท่านี้  แต่ไม่ใช่ในสมุดเล่มนี้  ฉันค่อยๆพลิกหน้าต่อไปช้าๆ

            ‘ “งั้นข้าจะอยู่คนเดียว เมื่อข้าอยู่คนเดียวแล้ว ท่านจะรับข้าไปอยู่ด้วยใช่หรือไม่”ก้อนหินก้อนนั้นไม่รอคำตอบ  มันพุ่งตัวลงสู่ทะเลสาบกว้างใหญ่ รอเวลาจมดิ่งลงสู่จุดที่ลึกที่สุด มันหลับตาลงรอให้ใครสักคนมาพามันขึ้นไป แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครเลยที่จะพามันกลับขึ้นไป  ก้อนหินก้อนนั้นท้อแท้มาก มันเผลอหลับไปในที่สุด

            “ก้อนหินเอ๋ย  เจ้าเป็นเพียงหิน  จงอย่าได้อยากอยู่สูงเกินไปจากความเป็นหินเลย  จงอยู่อย่างที่เจ้าเป็น  จำเอาไว้เถิด  เธอก็คือเธอ  เธอไม่เคยกลายเป็นคนอื่น และคนอื่นก็ไม่เคยกลายเป็นเธอ ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปขนาดไหน แต่นั่นก็ยังเป็นตัวของเธอ เป็นร่างกายของเธอ เป็นจิตวิญญาณของเธอ อย่าลืมซะล่ะ  นั่นคือก้อนหินยังไงล่ะ  ไม่ว่าเจ้าจะถูกกระแสน้ำพัดพาจนเปลี่ยนรูปร่าง แต่ตัวเจ้ายังคงเป็นหิน ดังเช่นดวงอาทิตย์  เขาก็ยังคงเป็นดวงอาทิตย์ที่อยู่สูงส่ง อย่าไขว่คว้าแล้วเจ้าจะพบกับความรักที่สรรพสิ่งรอบๆตัวเจ้านั่นมอบให้”เสียงลึกลับนั้นบอก  ก้อนหินรู้สึกว่าร่างกายของตนนั่นเบาขึ้นและมันก็ค่อยๆลืมตา  ในตอนนี้ตัวของมันอยู่บนบก  และไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ใช่แล้ว... มันฝันไปนั่นเอง  เมื่อตื่นขึ้นมาความฝันก็จะจบลง และแหลกสลาย เหลือไว้แต่เพียงความทรงจำที่มันมีเท่านั้น...’

            ฉันปิดหนังสือลง หนังสือเล่มนี้มีคำที่คุ้นหูอยู่ด้วย  แสดงว่าคนที่แต่งเรื่องนี้คงจะเกี่ยวข้องอะไรสักอย่างกับคนที่พูดประโยคนี้ให้ฉันฟัง  แต่ว่าไม่น่าเลยนะ  ทั้งๆที่เป็นเรื่องที่ดีแท้ๆ แต่ทำไมทั้งหมดถึงเป็นเพียงแค่ความฝัน  หรือตอนนี้ฉันเองก็กำลังฝันไป  ฝันที่ว่าฉันมีเพื่อนเป็นโช มิน เอ็ม เต้ และคนอื่นๆทั้งหมด  มันคือความฝันรึเปล่านะ   

            “แก้ว...  กลับกันรึยังอ่ะ”เสียงบีมลอยมากระทบหู  ฉันมองบีมแล้ววางหนังสือลงที่เดิม  ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปจับมือบีม

            “บีม... บีมไม่ใช่ความฝันสำหรับแก้วใช่มั๊ย”ฉันกระชับมือบีมให้แน่นขึ้น  ก่อนจะพึมพำเบาๆ บีมหันมามองหน้าฉันงงๆแล้วก็ค่อยๆเผยยิ้มออกมา  เธอลอยอ้อมมาด้านหลังฉันแล้วโอบกอดฉันจากทางด้านหลัง ฉันจับมือเธอเบาๆ  แต่อะไรบางอย่างก็ทำให้ฉันทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น  ฉันคลายมือที่จับแขนบีมเอาไว้และเปลี่ยนมันมากุมหัวแทน  ตอนนี้หัวของฉันมันเหมือนกับมีอะไรมากดทับอยู่  โดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

            “แก้วเป็นอะไร...”น้ำเสียงบีมดูร้อนรน  ฉันได้แต่หลับตานิ่งและนั่งอยู่กับที่พยายามไม่ขยับเขยื้อน  รอจนกว่าอาการนั่นจะทุเลาลง  ขณะนั้นฉันเห็นภาพกองเลือดเป็นหย่อมๆตามพื้น  สลับกับภาพสีดำมันทำให้ฉันทรมานยิ่งกว่าเดิม...  จนเอ็มมาพบเข้านั่นล่ะ เดาได้เลยว่าบีมคงไปตามมาแน่ๆ  เอ็มพยุงฉันให้ไปนั่งบนเก้าอี้  เอาน้ำและผ้ามาเช็ดให้ฉัน  อาการนั่นค่อยๆหายไป  ฉันดึงผ้าผืนนั้นออกจากมือของเอ็มแล้วลูบผ่านหน้าของตัวเอง ก่อนจะส่งผ้าผืนนั้นคืนและลุกยืนขึ้น แม้จะเซๆอยู่บ้าง แต่ฉันก็ไม่ล้มลงไป 

            “ขอบใจนะ”ฉันพูดก่อนจะเดินจากมา  ทิ้งให้เอ็มยืนอยู่ด้านหลัง  ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาดูหรอกว่าเอ็มจะโกรธหรือจะด่าอะไรฉัน  แต่ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านไปนอนอย่างเป็นกิจจะลักษณะสักที  เพราะตอนนี้ฉันยังปวดหัวมึนๆอยู่เลย

ฉันใช้เวลาไม่นานนักในการเดินทางกลับบ้าน  ขวัญยังไม่กลับ  แน่ล่ะ... เธอต้องอยู่ช่วยเก็บร้านนี้หน่า  ฉันเดินขึ้นไปบนห้อง กินยาพาราสักสองเม็ด  ก่อนจะหลับลงไป  โดยมีบีมนั่งมองอยู่ข้างๆ  ฉันหวังว่าหลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมา  สิ่งที่ฉันรับรู้  เรื่องราวทั้งหมดคงจะไม่ใช่... ความฝัน

            “แก้ว... ตื่นได้แล้ว”เสียงของใครบางคนเรียกฉันพร้อมๆกับแรงสั่นสะเทือนบริเวณข้างลำตัว  ฉันปรือตาขึ้นช้าๆ  ก่อนจะขยี้ตาเล็กน้อยเมื่อเห็นใครคนหนึ่งยืน ไม่สิ่ง ไม่ใช่ยืน ต้องเรียกว่าลอยอยู่ข้างๆเตียงของฉัน

            “เบน...”ฉันครางฮือ นานแล้วที่ฉันไม่ได้เจอเธอเลย 

            “ฉันกำลังจะไปเกิดใหม่  เลยอยากมาพบเธอสักหน่อย”เบนยิ้มจางๆ คราวนี้เธอมาในชุดผ้าสีขาวที่ปลิวสะบัดไปมา ทั้งๆที่ไม่มีลมพัด  เธอแบมือออกมาให้ฉันในขณะที่ฉันก็ยื่นมือออกไปจับมือของเธอ  เบนค่อยๆก้มลงมาก่อนจะหอมแก้มฉันและกระซิบเบาๆที่ข้างหู

            “ลาก่อนนะ... รักแรกและรักสุดท้ายของฉัน ขอให้เธอมีความสุข”ฝ่ามือของเธอค่อยๆกลายเป็นละอองสีขาวและจางหายไปกับสายลม  รอยยิ้มของเธอยังคงตรึงอยู่ในหัวใจของฉัน... ลาก่อนคนที่รักฉัน  ขอบใจกับความรู้สึกที่มีให้ แม้ฉันจะไม่ได้ตอบอะไรให้เธอดีใจได้เลย

            “แก้วๆ  ขวัญกลับมาแล้วนะ เป็นอะไรรึเปล่า เห็นเอ็มว่าแก้วไม่ค่อยสบาย”เสียงของขวัญกำลังดังอยู่ข้างหูพร้อมกับฝ่ามือเล็กๆที่แนบลงบนหน้าผากของฉัน  ฉันส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้ขวัญรู้ว่าฉันไม่เป็นอะไร

            “งั้นเดี๋ยวขวัญไปทำข้าวต้มให้แล้วกัน แก้วก็รีบตื่นมาด้วยล่ะ” ขวัญบอกก่อนจะลุกแล้วเดินออกไปนอกห้องทิ้งให้ฉันต้องอยู่ในห้องเพียงลำพัง  ฉันยันตัวขึ้นมานั่งแล้วเอื้อมมือไปคว้าสมุดไดอารี่ที่ฉันจดบันทึกทุกวันเอาไว้  กางหน้าที่กั้นเอาไว้แล้วเปิดออก  ฉันมองหน้าที่จดบันทึกเอาไว้ล่าสุดแล้วคว้าปากกาข้างโต๊ะมาเขียนบันทึกของวันนี้ 

‘ วันจันทร์  2-03-XX  เวลา  6.54 น.

วันนี้จัดงานโรงเรียนเหนื่อยเป็นบ้า  แต่คนก็เข้ามาเล่นเยอะดี  ได้ช้อนปลาทองด้วย  แล้วก็ได้อ่านหนังสือที่ฉันอ่านไม่จบ เก็บได้จากพื้นน่ะ  ฉันหวังว่าทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นในที่นี้และตอนนี้  คงจะไม่ใช่ความฝันของฉันนะ ’

จากนั้นไม่นานฉันก็วางสมุดบันทึกเล่มนั้นลงโต้โต๊ะเหมือนเคยๆ พร้อมๆกับขวัญที่ยกข้าวต้มแล้วก็ยาอีกสองเม็ดใส่ไว้ในแก้วใบเล็ก  ขวัญนั่งลงข้างเตียงก่อนจะวางชามข้าวต้มไว้บนโต๊ะ  ฉันเอื้อมมือไปหยิบมันมาแล้วเป่าเบาๆก่อนจะส่งเข้าปาก 

“แก้วรู้ตัวไม่ใช่เหรอว่าไม่สบายง่าย”

“...”ฉันเป่าข้าวต้มในชามแล้วยกขึ้นตักโดยหูก็ฟังเสียงของขวัญที่เอ่ยต่อไปเรื่อยๆ  ฉันไม่รู้เธอต้องการจะสื่อสารอะไรกับฉัน

“ถ้าวันนี้... เอ็มไม่ไปเห็น  คงอีกนานกว่าแก้วจะทุเลาลง”

“...”ฉันวางชามแล้วหันไปสบตาตรงๆกับขวัญ

“ขวัญไม่ชอบเลยที่เห็นแก้วเป็นลมไปบ่อยๆ  ขวัญกลัวว่าพี่แก้วจะกลับไปเป็นแบบ ‘ ตอนนั้น ’ อย่าทำให้ขวัญเป็นห่วงแก้วมากไปกว่านี้อีกเลยนะ”

“ขอโทษ  แต่แก้วบังคับไม่ได้  อยู่ดีดีมันก็ชอบเห็นภาพอะไรไม่รู้โผล่ขึ้นมาเฉยๆ  ขอแก้วนอนพักแล้วกันนะ  แก้วอิ่มแล้วล่ะ”ฉันดันชามข้าวต้มที่ตักไปได้เพียงสองสามคำออกห่างจากตัว  ขวัญลุกขึ้นยกถ้วยใส่ยาไว้ด้านนอกก่อนจะยกชามข้าวต้มไปเก็บ  หลังจากเห็นขวัญลับสายตาไปได้ไม่นาน  ฉันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่  ก่อนจะคว้ายาในแก้วใบเล็กนั้นมาเทไว้ในมือแล้วหยิบตาประจำตัวของฉันมากินอีกเม็ด  เพราะตอนนี้อาการไมเกรนของฉันมันเริ่มจะปวดขึ้นมาแล้วสิ  ฉันรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวทันที  ก่อนจะปวดหัวไปมากกว่านี้...

เช้าวันอังคารในมุมเล็กๆของฉันที่ยังไม่มีใครโผล่หัวมา  ขวัญไปซื้อข้าวกินที่โรงอาหาร  คนอื่นๆก็ปล่อยมันไปเถอะ  นานๆจะได้อยู่เงียบๆแบบนี้สักทีก็ดีเหมือนกันนะ  แต่แล้วสิ่งที่ฉันไม่ต้องการก็บังเกิดขึ้น  เสียงผู้หญิงสองสามคนเรียกให้ฉันเงยหน้าขึ้นมอง  แต่แล้วก็ได้รับความเจ็บปวดที่แก้มกลับมา  รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดในปากเลยล่ะ

“ฉันบอกให้แกเลิกยุ่งกับเอ็ม”เด็กผู้หญิงคนนั้นคำรามลั่น  แน่นอนในตอนเช้าๆแบบนี้ไม่มีใครอยู่หรอก  ฉันฝืนหันไปมองเด็กคนนั้นอีกที ด้านหลังมีพรรคพวกของเธอยืนอยู่สองคน  คงจะเป็นลูกน้องสินะ

            “มองหน้าแบบนี้แกอยากโดนตบอีกรึไง”เสียงแว้ดๆนั้นดังขึ้นอีก  คงเพราะคราวนี้มีโอกาสให้ฉันตั้งตัวบ้าง  และพวกมันก็ไม่ได้มามากแบบครั้งที่แล้ว ฉันเลยส่งสายตาเหยียดๆที่ปกติฉันก็เป็นอยู่แล้ว  แค่เพิ่มดีกรีเข้าไปอีกหน่อยให้พวกนั้นเต้นเป็นเจ้าเข้า  หล่อนเงื้อมือขึ้นกำลังจะตบแต่ก็ชะงักเพราะเสียงๆหนึ่ง

            “ถ้าเธอตบแก้ว ก็อย่าหวังที่จะกลับไปแบบสวยๆเลย”เสียงใครบางคนดังขึ้นด้านหลัง พร้อมๆกับการปรากฏตัวของเธอ  ฉันมองผ่านไปก่อนจะพบว่ามินกำลังเลื่อนใบคัตเตอร์ดังครืดคราด  ฟังดูน่ากลัวพิลึก โดยมีนายโชยืนเป็นแบ็คอัพด้านหลัง 

            “ชิ! กลับสิย่ะ จะยืนรอให้แม่มากรีดเหรอ”เสียงยัยนั่นหันไปแวดใส่เพื่อนด้านหลัง ซึ่งยัยพวกนั้นก็ยอมถอยกลับไปแต่โดยดี  มินเก็บคัตเตอร์ลงกระเป๋านักเรียนแล้วเดินมาดูหน้าฉัน

            “โอ๊ย! แก้ว  ขึ้นรอยมือเลยอ่ะ  ฉันน่าจะตบพวกนั้นก่อนไปจริงๆเลยนะเนี่ย”มินบ่นกระปอดกระแปด แล้ววางกระเป๋าลงด้านข้าง  ทิ้งให้โชส่ายหัวอย่างระอาคนเดียว  มีเพื่อนแบบนี้ก็ต้องทำใจนะโช

            มินบ่นอะไรบางอย่างคล้ายๆว่าทำไมฉันไม่ดูแลตัวเอง ไม่ตะโกนให้ใครช่วยเลย  อะไรเทือกนี้ ซึ่งฉันก็พยักหน้ารับแบบแล้วไปที  ไม่อยากจะบอกว่าตอนเช้าๆแบบนี้ ใครมันจะเข้ามาช่วยกัน  เด็กที่มีก็น้อยจนนับคนได้แล้ว   ไม่นานเท่าไรนักคนอื่นๆก็ทยอยกันมา ที่นั่งของฉันก็กลายเป็นที่รวมกลุ่มไปโดยปริยาย  และมันก็ทำให้ฉันคิดขึ้นมาได้ว่า... ถ้าฉันขาดคนพวกนี้ไปคงจะเหงาน่าดู  เมื่อไม่มีก็ไม่รู้สึกอะไร  แต่พอได้รับแล้วกลับรู้สึกขาดมันไปไม่ได้   ถ้าฉันจะนิยายประโยคเหล่านี้เป็นคำๆหนึ่ง คำๆนั้นจะเป็นคำว่า ‘ เพื่อน ’ ได้รึเปล่านะ...